Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 19
N ORÐURLJ ÓSIÐ
19
Jósafsson mér drýgstur til hjálpar. „En hvað stoða peningar í hendi
heimskingjans til að kaupa speki, þegar vitið er eíkkert?“ A þessa
leið spyr Salómó konungur í Orðskviðum sínum. Ágætis tilsögn
kom mér að svo litlu haldi, af því að skilning á stærðfræði vantaði.
Eins var með teikningu. Þórarinn B. Þorláksson var hættur, en
Ásgeir kenndi hana. Var kennsla hans með allt öðrum hætd. Var
taisvert notuð fríhendis teikning. Kom þá í ljós, að myndirnar vildu
verða skakkar hjá mér. Löks komst ég að því, sem ég hefði átt að
vita, að augu mín störfuðu eikki saman. Var hægra augað eitt að
verki. Lærði ég loks að láta línuna stefna utan við þann depil, sem
hún í réttu lagi hefði átt að stefna á. Með því einu móti gat ég lát-
ið hana koma að deplinum.
Samstarfsleysi augnanna sagði líka til sín við smíðarnar. Þá var
kennd í skólanum svonefnd skólasmíði. Áttu með henni að lærast
öll undirstöðu handtök við ýmsar smíðar, svo sem trésmíði og skó-
smíði. Mér gekk illa við smíðanámið lengi vel, en hafði hins vegar
gaman að því og mesta gagn.
Við samstarfsleysi augna minna hefi ég ávallt búið. Óþægilegt er
það á stundum, er beita skal mikilli nákvæmni. En þetta minnir mig
á, hve áríðandi það er, að fólk, sem á að vinna sarnan, verði sam-
hent sem kallað er. Eitt sinn unnu hjá mér við Ástjörn tvær konur.
Þær voru svo samhentar, að mér þótti sem einn heili væri þar að
verki og stýrði fjórum 'höndum. Er það hið mesta mein, hvort held-
ur er í heimilislíifi hjóna, í safnaðarlífi eða þjóðlífi, að fólki sýnist
svo sitt hverju, að lína starfs eða uimbóta hitti aldrei það mark, sem
henni er ætlað. Gildir einnig sama reglan í trúarlífi einstaklingsins,
ef hann lítur ekki hlutina sömu augum O'g Drottinn hans. Guð hefir
birt í orði sínu vilja sinn í mörgurn greinum. En við reynum allt of
'lítið að sjá, hver hann er, með því að leggja okkur undir þennan
blessaða vilja.
í febrúarmánuði mun ég hafa fengið bréf frá kaupfélagsstjóran-
um á Hvamimstanga. Tilkynnti hann mér, að hann gæti enga pen-
inga sent mér, það væri orðið svo erfitt að fá þá.
Hvað átti ég að taka til bragðs? Ég hafði heyrt um mann í Reykja-
vík, sem væri bæði ríkur og hjálpsamur. Leitaði ég á fund hans og
beiddist hjálpar, að hann lánaði mér fjögur hundruð krónur. Skyldi
ég þá vinna hjá honum næsta vor og sumar og vinna skuldina af
mér. Hann sagði, að sér væri ekki unnt að verða við bón minni, og