Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 31

NORÐURLJÓSIÐ
31
þar með. Fannst mér þá heldur trú hennar glæðast, en vera má, að
það hafi verið óskhyggja.
Síra Þorsteinn Briem, er þá var prestur á Akranesi, var á hnot-
skóg eftir trúuðum kennara. Hafði hann einhverjar spurnir af mér.
Komst ég í samhand við sr. Friðrik í KFUM og var hjá honum á
fjölmennum drengjafundi á pálmasunnudag.
Er ég kom heim, tók ég biblíuna mína og féll á kné við rúmið
mitt. Ég las í Jóh. 15. 5: „An mín getið þér alls ekkert gert.“ Á
svipstundu urðu þessi orð svo lifandi fyrir mér, merking þeirra
svo ljós, að ég skildi, að án Krists gæti ég EKKERT gert.
Kennarar nota sýnikennslu stundum. Guð notaði þá aðferð við
mig, og hófst hún þegar þennan dag. Ég fékk ihita, sem jókst og
jókst næstu dægrin. Ég reyndi að lesa, því að fullnaðarprófið átti
að hefjast eftir páskana, en ég gat ekkert lesið. Ég gat ekki farið í
mat, ékkert nema legið undir dýnunni þungu, unz að kvöldinu seint,
að vanlíðan mín var svo mikil, að ég ýmist svipti mér fram úr rúm-
inu til að láta mér svala andartak, eða flúði undir dýnuna. Unnust-
an fór að undrast um mig, kom og greip þegar til bjargráða. Léði
hún mér yfirsæng sína og annaðist nauðþurftir mínar. Veit ég ekk-
ert, hvað um mig hefði orðið, hefði ég þá ekki notið hennar við.
Hún fékk til mín lækni, minnir mig. En ekkert var á því að græða.
Á páskadag kom sr. Magnús skólastjóri að vitja um mig. Var ég
þá hitalaus eða hitalítill. Sagði hann mér, að ég skyldi sleppa fyrstu
prófunum, sem öll voru skrifleg, taka þau síðar, en koma þegar
kraftar mínir leyfðu. Ég leit með ugg til prófanna, þar sem ég hafði
lítið getað lesið undir þau og sagði honum, að sæi ég það, að ég
yrði fyrir neðan miðjan bekk, þá gengi ég frá prófi. „Þetta er
dramh,“ mælli sr. Magnús þá. Ég andmælti á þeim grundvelli, að
ég teldi mig eiga hærri einkunn skilið, og prófið gæfi ekki sanna
mynd af mér, ef ég væri svo neðarlega.
Kraftarnir ko'mu aftur hægt og hægt. Ég reyndi að renna aug-
unum áreynslulaust yfir línurnar í námsbókunum. En það var eng-
inn próflestur. Athvarf mitt varð bænin til Guðs um hjálp. „Án mín
getið þér alls ekkert gert.“
Loks drógst ég suður í skóla. Það var ekki löng leið. En ég varð
að leggjast fyrir og hvíla mig áður en ég gengi upp að prófborðinu
til að reikna.
Einn skólabróðir minn hafði sagt við mig: „Dr. Helgi — hann