Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 35

NORÐURLJÓSIÐ
35
ur. Það hafði komið fyrir ungan mann úr næstu sveit, að hann
stytti sér aldur í árhyl, er hann hafði fengið sömu fréttir og ég, að
ihann væri með iberkla. Fer ég held ég aldrei svo fram hjá þeim stað,
sem er rétt við 'þjóðveginn á sýslumörkum Húnavatnssýslna, að mér
verði ekki hugsað til mannsins, sem brast þrek til að lifa, þegar
reyndi á. Ætti það að vera innrætt hverjum unglingi, að svipta sig
aldrei lífi sjálfur, hvað sem blæs á móti. í erfiðleikum lífsins er
betra að leita Drottins en dauðans.
Móðursystir mín kom norður að heimsækja systur sína. Tók þá
móðir mín þann ásetning, að fylgja henni vestur, flytja mig og um
leið að heimsækja son sinn og tengdadóttur á Miðjanesi. Varð
henni þetta „ferð um fornar stöðvar“. Mjög þótti henni rýrnað hafa
skógur á Barmahlíð, síðan hún var þar smalatelpa fimmtíu og fjór-
um árum áður. En hann er nú aftur í vexti.
Þegar ég á gjalddaga víxilsins varð að játa það fyrir bankastjór-
anum, að ég hefði gefið loforð, sem ég vissi, að ég gæti ekki efnt,
hlaut ég að skammast mín. Fékk ég víxilinn framlengdan til hausts,
en þá yrði ég að greiða hann. Konráð var viðriðinn sparisjóð sveit-
ar sinnar og útvegaði mér þar lán, svo að ég gat greitt þessa skuld
um haustið. Síðan hefi ég aldrei tekið víxillán og ætla mér ekki að
gera það í annað sinn. Hefir ýmsum orðið hált á víxlum, þótt þægi-
legir þyki þeir og séu það í svipinn.
Er ég fór að vinna, fann ég, að heldur ágerðist þrekleysið við
vinnuna. Bar eitt sinn svo til í blíða veðri, að Konráð brá sér út að
Stað til að saskja þangað vörur, minnir mig, og langt tré hafði hann
í eftirdragi á heimleiðinni. Höfðum við sjávarföli á móti okkur.
Fann ég, að ég var linur við róðurinn. En viðbragðgflýti hélt ég.
Á heimleið kenndi báturinn grunns og stóð fastur. Sá ég, að ekki
mátti mínútu missa, vegna mikils útfalls, brá mér fyrir borð, því að
dýpið var varla meira en mér í klof. Við það létti á bátnum, enda
ýtti ég á hann, og kornst bann yfir torfæruna.
Það bar til síðla dags laugardag nokkurn, að maður kom frá
Hólmavík með símakvaðningu til Konráðs. Var þá engin símstöð
nær en Hólmavík. Var það um 12 stunda lestaferð. Um það bil
stundu síðar kom annar maður. Var hann með afturköllun þessarar
símakvaðningar, en hafði aðra meðferðis handa mér. Átti ég að
koma til viðtals við Akranes. Fór ég næsta dag til Hólmavíkur.
Það var sr. Þorsteinn Briem á Akranesi, sem vildi láta mig sækja