Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 51
NORÐURLJÓSIÐ
51
fæddir af holdi. Uppfrá þeirri stundu voru þeir fæddir af Andan-
um, borgarar Guðsríkis.
Við lítum nú á góða, ágæta fólkið í söfnuðinum í Efesus. Drott-
inn var ekki ánægður með það. Hvers vegna? Hann segir: „Það
hefi ég á móti þér, að þú hefir fyrirlátið þinn fyrri kærleika. Minnst
þú því, úr hvaða hæð þú hefir hrapað og ger iðrun og ger hin fyrri
verkin.“
Hefir þú, sem hlýðir á orð mín, nokkru sinni hlotið að reyna það,
að hann eða hún, sem elskaði þig, kólnaði í ást sinni til þín? Þetta
var ógæfa Leó Tolstoys, mikla, rússneska skáldsins og konu hans.
Þau unnust hugástum, er hjónabandið hófst. En þá tók Leó að skilja
við samtíð sína. Hann las Fjallræðu Krists, og háleitar hugsjónir
gripu hann um meiri jöfnuð milli stétta, meiri réttindi handa bænd-
unum. Þetta gat ikonan hans ekki skilið. Hún reyndi að tala um fyr-
ir honum, fá hann tii að vera í háttum sínum eins og rússneskum
aðalsmanni bar að vera. Ut af þessu fóru þau að jagast. Út af því
spratt sundurlyndi, og þá flúði hamingjan heimilið og kom aldrei
aftur. Á gamals aldri gátu þau grátið fornar og horfnar hamingju-
stundir, sem aldrei komu aftur. Þannig getur ástin dáið. Er þetta
reynsla þín? Þetta var reynsla safnaðarins í Efesus. Hann elskaði
ekki Drottin Jesúm lengur á þann hátt, sem hann gerði í upphafi.
Elskaðir þú ekki frelsarann, þegar þú varst lítið barn, þegar þér
voru kenndar bænir og sagðar sögur af honum? Þú stækkaðir, þú
fórst í skóla. Ef til vill sagði þá einhver kennari þér, að sögurnar af
fæðingu Krists væru tómur tilbúningur. Eða presturinn sagði í
ræðu, að Jesús væri ekki sonur Guðs, heldur sonur Jósefs. Eitthvað
kom fyrir, til dæmis það, að þú fórst út í skemmtanahringiðu heims-
ins, en trúin þín á Jesúm, barnslega, einfalda trúin þín, sem honum
var svo dýrmæt, hún hvarf. Bænirnar þínar, sem honum var unun
að heyra, þær þögnuðu. Þú ert góður maður, þú ert góð kona. En
minnst þú þess, úr hvaða hæð þú hefir hrapað, eins og Kristur segir.
Hún Ólafía Jóhannsdóttir hrapaði úr þessari hæð. Hún týndi
barnslegu trúnni og kærleikanum til frelsarans. Svo fékk hún hvort
tveggja aftur. Samt vantaði hana eitthvað. Það fann hún. Hvað var
það?
Hún var stödd í Noregi sumarið 1903. Þar var það, segir hún í
ævisögu sinni „Frá myrkri til ljóss,“ „að ég varð fyrir þeirri reynslu,
sem varla verður með orðum lýst, að heilagur Andi sannfærði mig