Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 72

72
NORÐURLJÓSIÐ
önnur fleiri virðast kenna, að dánir menn sofi í gröfum sínum.
Þess vegna hafa margir þá trú, að sálnasvefn svonefndur eigi sér
stað, að á tímabilinu frá andláti til upprisu sé manneskjan án allrar
meðvitundar líkt og maður, sem sefur fastasvefni.
Svo eru aftur aðrir staðir í ritningunni, sem sýna skýrt og
ákveðið, að dánir hafa meðvitund. í Jesaja 14. er sagt, að þjóð-
konungar jarðarinnar segi við Babel konung, þegar hann kemur
niður til heljar: „Þú ert þá einnig orðinn máttvana sem vér, orð-
inn jafningi vor.“ „Þeim, er sjá þig, verður starsýnt á þig, þeir
virða þig fyrir sér: ,Er þetta maðurinn, sem skók jörðina og skelfdi
konungaríkin . .. ?‘ Allir konungar þjóðanna liggja virðulega grafn-
ir, hver í sínu húsi.“ Þessi orð eru íhugunarverð. Konungarnir
liggja virðulega grafnir. Þó mæta þeir Babelkonungi niðri í dánar-
heimum.
I spádómsbók Esekíels eru 29.—32. kafli helgaðir Faraó konungi
Egiftalands. Hann fór herför gegn Babelkonungi, en beið ósigur,
féll ásamt öllu liði sínu. Um hann segir Herrann Drottinn, að hann
steig niður til heljar, það er: hann fór niður í dánarheima. Þegar
hann kemur þangað, sér hann þar marga aðra herkonunga og heri
þeirra, sem fallið höfðu í bardögum. „Þá mun Faraó sjá og huggast
yfir öllu glæsiliði sínu.“
Lýsingar þessar á lífi manna eftir dauðann gefa ekki til kynna,
að þeir sofi. Þeir eru vakandi með fullri meðvitund. Hins vegar eru
þeir athafnalausir, geta ekkert starfað eða aðhafzt, af því að líkam-
ann vantar. Þetta er í samræmi við það, sem ritað er í bók Prédik-
arans: „Allt, sem hönd þín megnar að gera með kröftum þínum,
ger þú það; því að í dánarheimum, þangað sem þú fer, er hvorki
starfsemi né hyggindi, né þekking, né vizka.“ (Préd. 9. 10.)
Oss er kennt í 1. Þess. 5. 23., að maðurinn er myndaður af líkama,
sál og anda. Þetta þrennt skilst að við líkamsdauðann. Venjulegast
fer líkaminn í gröf sína. „Moldin hverfur aftur til jarðarinnar, þar
sem hún áður var, og andinn til Guðs, sem gaf hann.“ (Préd. 12. 7.)
Davíð fól anda sinn í Guðs hönd. (Sálm. 31. 6.) Drottinn vor Jesús
fól anda sinn í Guðs hendur. (Lúk. 23. 46.) Stefán frumvottur sagði
við andlát sitt: „Drottinn Jesús, meðtak þú anda minn.“ (Post. 7.
59.) Án anda síns er líkaminn dauður. (Jak. 2.—26.)
Ef því andinn fer til Guðs, líkaminn í moldina, hvað verður þá
um sálina? Það er þá hún, sem fer í dánarheima, e/ maðurinn deyr