Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 73

NORÐURLJÓSIÐ
73
án Krists. En hún fer heim til Drottins, sé maðurinn endurfæddur,
svo að hann deyi í Drottni, en ekki í syndum sínum. Enginn, sem
deyr í syndum sínum getur komizt þangað, sem Drottinn er. (Jóh.
8. 24.) „Hvar sem ég er, þar skal og þjónn minn vera.“ (Jóh. 12.
26.) Drottinn segir: vera, en ekki verSa. Hann notar nútíð, ekki
framtíð. Þess vegna gat Páll postuli ritað: „Mig langar til að fara
héðan og vera með Kristi, því að það væri miklu betra.“ (Fil. 1.
23.). Ef hann hefði átt við framtíðina, þá hefði hann notað verða,
eins og hann gerir í 1. Þess. 4. 17.
Þegar maðurinn rís upp, er það líkaminn einn, sem þarf að lifna:
Þegar jarðskjálftinn varð, er Kristur dó á Golgata, lesum við:
„Grafirnar opnuðust, og margir líkamir (ekki sálir eða andar)
sofnaðara, helgra manna risu upp, og þeir fóru út úr gröfunum eftir
upprisu hans og komu inn í hina helgu borg og birtust þar mörg-
um.“ (Matt. 27. 52.) Heilagur Andi tekur fram, að Jsað voru
líkamir hinna helgu manna, sem risu upp. Andi þeirra og sál voru
lifandi. Líkaminn einn var dáinn.
Það er sagt um Stefán, að hann hrópaði hárri röddu: „Drottinn,
lát þá ekki gjalda þessarar syndar! Og er hann hafði þetta mælt,
sofnaði hann.“ Post. 7. 60. Hér er greinilegt, að það var aðeins
líkami Stefáns, er sofnaði svefni dauðans. Hann bað Drottin Jesúm
að meðtaka anda sinn. Hann hafði þjónað Kristi og fór Jiví til að
vera með honum samkvæmt fyrirheiti hans.
Við lesum í Opinb. 6. 9.—11., að Jóhannes sá: „undir altarinu
sálir þeirra manna, sem drepnir höfðu verið fyrir sakir Guðs orðs
og fyrir sakir vitnisburðarins, sem þeir höfðu, og þeir hrópuðu
hárri röddu og sögðu: .Hversu lengi ætlar þú, Herra, þú hinn
heilagi og sanni, að draga það að dæma og að hefna blóðs vors á
byggjendum jarðarinnar?1 Og þeim var fengin, hverjuin og einum,
hvít skikkja; og þeim var sagt, að þeir enn skyldu hvilast stundar-
korn, þangað til samþjónar þeirra og bræður þeirra, sem áttu að
deyðast eins og sjálfir þeir, einnig fylltu töluna.“ „Sálir hinna
drepnu hrópa á hefnd.“ (Job 24. 12.)
Hverjir hrópa? Sofandi, meðvitundarlausir menn? Eða vakandi
menn?
Við skulum nú athuga það, sem Drottinn Jesús segir í Lúk. 16.
19.—31. Þar segir hann frá ríkum manni og fátækum manni, sem
hét Lazarus.