Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 111
NORÐURLJÓSIÐ
111
áminnir þá um, að „stæra sig ekki af mönnum“, að fella ekki
lofsamlegan dóm um hann eða Appollós; hann biður þá, að álíta
postulana aðeins sem „þjóna“ og „ráðsmenn“, að „hugsa ekki
hærra en ritað er“, að „stæra sig ekki“ af nokkrum manni gegn
öðrum.
Vér skulum því aldrei leggja þá snöru fyrir nokkurn mann, að
smjaðra fyrir honum. Hluttekning vor og samfélag er nægilegt
hrós. Einu sinni hélt mikill prédikari mjög áhrifamikla ræðu.
Þegar hann steig úr stólnum að samkomunni lokinni, kom maður
til hans og sagði; „Æ, hvað þér hafið talað ágætlega í dag, herra
minn!“ „Þakka yður fyrir“, svaraði ræðumaðurinn, „en þér kom-
ið um seinan; djöfullinn sagði mér hið sama áður en ég steig úr
stólnum.“
Jafnvel þótt vér skiljum og samsinnum öllu því, sem hér er sagt
um auðmýkt, getur samt verið, að tíðasta freisting vor sé að hrok-
ast upp. Minnumst þess, að vér getum ekki lifað sigursælu lífi fyrr
en dramb vort er lagt í duftið á Golgata hæð. Vér skulum því
endurtaka af hjarta hið fagra vers:
„Mitt eigið dramb skal drukkna nú
í dreyralindum frelsarans,
og öllu því, sem unni’ ég mest,
ég offra nú við fótskör hans.“
8.
Leitastu við að leiða vini þína og kunningja til Krists með
fyrirmynd þinni, með bænum þínum fyrir þeim og með því að
vitna fyrir þeim um hann.
Löngun til þess að verða öðrum til blessunar býr í hverri heil-
brigðri sál. Sú sál, sem hugsar aðeins um sína velgengni og
gleymir því, að aðrir þurfa líka að finna Krist, er ekki heilbrigð.
Ef vér trúum því af hjarta, sem Drottinn Jesús Kristur segir um
afdrif þeirra, sem ekki þekkja Guð, getur ekki farið hjá því, að
vér leitumst við að leiða sem flesta til þess að þekkja hann og
„þann, sem hann sendi, Jesúm Krist.“ Ef vér höfum í raun og
veru þá sælu í sál vorri, sem öll Guðs börn eiga kost á, þá er ekki
nema sjálfsagt, að vér reynum að leiða aðra að sörnu uppsprettu-
lind sælunnar, til þess að þeir fái einnig svalað sálarþorsta sínum,