Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 112
112
NORÐURLJÓSIB
þar sem Lífs-vatnið stendur þeim til boða alveg eins og oss. (Op-
inb. 22.17.)
Ef vér vitum það, að breytni vor, sé hún grandvör, getur haft
áhrif hafa á aðra til að leiða þá til Guðs, er það oss auðvitað kröftug
hvöt til að vanda líferni vort í smáu og stóru. En sé henni ábóta-
vant, að hún geti haft hneykslandi áhrif á menn, þá vilja þeir
ekki trúa því, sem vér segjum um Drottin vorn og frelsara. Þetta er
sú ábyrgð, sem hvílir á sérhverju barni Guðs, því að allir höfum
vér éinhver áhrif á aðra menn, annað hvort til góðs eða til ills.
Annað hvort leiðum vér menn nær Guði, eða vér hrindum þeim
frá honum. „Sá, sem ekki samansafnar með mér, hann sundurdreif-
ir.“ (Matt. 12.30.)
Maður, sem vill lifa sigursælu lífi, verður að gera sér grein fyrir
ábyrgð sinni og leitast við, í krafti Drottins, að „ávinna menn“.
Páll postuli sýnir í 1. Kor. 9. kap., hve mikil áhrif þessi ábyrgð
hafði á hann, og hann segir þar meðal annars í 19. versi: „Þótt ég
sé öllum óháður, hefi ég gert sjálfan mig að þjóni allra, til þess
að ég áynni því fleiri.“
Vér eigum að biðja oft fyrir vandamönnum vorum og þeim,
sem vér umgöngumst, að Drottinn snúi hjarta þeirra til sín, séu
þeir ekki ennþá endurfæddir. Enginn mundi geta trúað því, hve
mikill kraftur er falinn í slíkri fyrirbæn, nema þeir, sem þekkja
trúfesti Drottins af eigin reynd í þessu efni.
Ekki er samt nóg að biðja fyrir mönnum og gefa þeim góða
fyrirmynd. Vér eigum að brýna fyrir þeim með hógværðar anda
að leita Drottins, meðan hann er að finna. Vér eigum að koma
þeim til að lesa í ritningunni, ef hægt er, og lána þeim góðar,
vekjandi bækur til að lesa.
Lítið er sagt í nýja testamentinu um Andrés postula, og hann
virðist ekki hafa verið með hinum fremstu af postulunum, en þó
er þess getið í Jóhannesar guðspjalli, 1. kap., að hann hafi komið
til bróður síns, Símonar, þegar hann hafði sjálfur fundið frelsar-
ann, og sagt við hann: „Vér höfum fundið Messías, (það er útlagt
Kristur.)“ Þá leiddi hann Símon (Pétur) til frelsarans, og hann
varð einn hinn helzti postulanna. í 2. Konungabók 5. kap. er sagt
frá því, hvernig vitnisburður einnar ungrar stúlku, sem var ambátt
í Sýrlandi, varð til þess, að Naaman, atkvæðamaður og mikill hers-
höfðingi hjá Sýrlendingum, læknaðist og sneri sér til Drottins.