Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 136
136
NORÐURLJÓSIÐ
Langa vegu frá prestssyninum litla var kventrúboðinn á
leið til hússins, sem hún kallaði heimili sitt. Hún hafði farið
að heiman til að vitna um kæra frelsarann sinn. í hendinni
bar hún bókina dýrmætu, biblíuna. Ferðin hafði verið erfið,
hún var þreytt, en þó var hún glöð í huga. Hún var þó að
þjóna Jesú, og að þjóna honum var hjartans þrá hennar.
Mikið hafði hún yfirgefið vegna hans. Hún hafði sleppt öll-
um þægindum heima á Englandi. Þó var það henni þúsund
sinnum erfiðara, að hún þurfti að yfirgefa elskaða foreldra
og systkini. Hve fegin vildi hún geta séð þau, þótt ekki væri
nema andartak. Það var samt ekki hægt. Miklar fjarlægðir
voru á milli þeirra. En lof sé Guði, að þau voru öll saman-
tengd í kærleika frelsarans.
Meðan kventrúboðinn gekk og hugsaði um þetta, snerist
samt hugur hennar allt í einu að öðru. Undarlegt hljóð
barst henni að eyrum. Náföl af skelfingu starði hún niður
á eina af litlu, en baneitruðu slöngunum, sem til voru í
eynni. Slangan hóf upp höfuðið fyrir framan hana, og augu
hennar loguðu sem illskueldur brynni í þeim. Henni fannst
sjálfri, að nú væri úti um sig. Hún gat ekki hreyft sig, svo
var hún hrædd. Þá gerðist mikið kraftaverk. Eiturslangan
sneri sér allt í einu frá henni og hvarf nærri því hljóðlaust
inn í grasið meðfram stígnum. Kventrúboðinn iiafði sloppið
við hræðilegan dauðdaga. Þakklæti til Guðs, sem gerir
kraftaverk, fyllti unga hjartað hennar. Þess vegna streymdi
lofsöngur af vörum hennar, meðan hún hraðaði göngu sinni
heim.........
Nokkru síðar sat kventrúboðinn með póstinn sinn, sem
var nýkominn frá Englandi. Meðal bréfanna var eitt frá
enskum presti. Meðan hún las það, varð hjarta hennar full'
af fögnuði. Presturinn ritaði, að hann hefði sagt drengjun-
tzm sínum frá þeim erfiðleikum, og hættum, sem hún varð
að reyna í ókunna landinu. Sama kvöldið hafði hann heyrt,
að litli sonur hans bað Guð að varðveita hana fyrir slöngun-
um. „Litli drengurinn minn,“ ritaði presturinn, „er alltaf