Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 137
NORÐURLJOSIÐ
137
mjög hriíinn af yður og starfi yðar. Daglega biður hann
Jesúm, að hann varðveiti yður frá öllum hættum og sérstak-
lega frá slöngunum. Sonur minn hefir svo bjargfasta trú á
Guði, að hann gerir mér minnkunn með barnslegu trausti
' 66
sinu.
Hún las bréfið aftur og aftur, og af gleðitárum var andlit
hennar vott, þegar hún loksins lagði þetta fagra bréf ókunna
prestsins frá sér. Síðan fletti hún upp í bihlíunni, 121. sálmi,
og las þar orðin: „Hjálp mín kemur frá Drottni, skapara
himins og jarðar.“
2. ÓÞÆGUR DRENGUR.
Jakob gekk niður veginn, sem lá ofan að firðinum. Hann
var mjög reiður. Foreldrar hans höfðu veitt honum alvar-
lega ofanígjöf, af því að hann hafði ekki leyst starf sitt vel
af hendi. Við þetta bættist það, að Rut, stóra systir hans,
hafði ávítað hann, af því að hann hafði ekki viljað leika sér
við Janus, litla bróður þeirra. Honum fannst því, að sér
hefði verið sýnt afskaplega mikið ranglæti, bæði af foreldr-
unum og systurinni. Hann meðgekk þó fyrir sjálfum sér, að
hann hefði ef til vill verið dálítill trassi, þegar hann sópaði
hlöðuna. Hann leit svo á, að það gerði ekkert til, þótt fáein
hálmstrá yrðu eftir á gólfinu. Faðir hans hafði samt sagt
honum, að hann yrði að gera það betur. Móðir hans kom að
í sama bili, og bæði veittu þau honum áminningu, af því að
honum hætti svo til þess að gera verkin sín illa.
Reiður af þessu vann Jakob verkið aftur. Hann sópaði
svo, að rykið var sem mökkur í kringum hann. Varla var
hann fyrr búinn að sópa í annað sinn heldur en Rut og Janus
voru komin til hans út í hlöðu. Janus var orkumikill snáði,
sjö ára gamall. Með öllum þeim viljastyrk, eem hann átti
til, krafðist hann þess að fá rólu og láta róla sér. Þessu
neitaði Jakob á kröftugasta hátt. Hann hafði annað að gera
en láta slíkum fíflalátum. Janus vildi ekki hætta við að fá
róluleikinn. Krafa hans var sterklega studd af Rut, svo að