Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 143

143
NORÐURLJÓSIÐ
meðan við hlustuðum á prédikun prestsins. Ég man, að hann
sagði: „Varpa þú brauði þínu út á vatnið.“ Það var dálítið
skrýtið af honum að segja þetta, er það ekki, mamma? Mér
finnst, að það væri betra, að fólk gæfi lirauðið fátæklingum
eins og okkur í stað þess að fleygja því út á vatnið.“
Móðir hans klappaði honum á vangann og sagði um leið:
„Þú hefir ekki skilið prestinn, drengur minn.“ Hún sagði,
hvað orðin merktu. Dot sat og hlustaði á. Hún skildi þó ekki
alveg, hvað móðir hennar útskýrði. Hún spurði: „Mamma,
þýðir þetta það, að maður muni fá mikið brauð aftur, ef
maður kastar litlu hrauði á vatnið?“
„Kæra barnið mitt, orðið þýðir það, að það, sem við gef-
um Guði himinsins, fáum við hundraðfalt aftur.“ Dot svar-
aði ekki, en virtist hugsandi það, sem eftir var af seinni hluta
dagsins.
Er kvöld var komið, bjó Kalli til heitan drykk handa móð-
ur sinni og þeim systkinunum. Með honum borðuðu þau
þunna brauðsneið. I matarskápnum var nú nærri því ekkert
meira brauð og engir peningar til að kaupa meíra.
Eftir nokkra stund fór Kalli að heiman, og Dot gekk að
matarskápnum og tók þaðan síðustu, litlu brauðögnina. Hún
leit á móður sína, sem nú var sofnuð. Dot fór í þunnu káp-
una sína og gekk út. Það var kalt vorkvöld. „Vitið þér, hvar
er vatn að finna?“ spurði hún aldraðan mann, sem gekk á
götunni.
Hann brosti til hennar og sagði: „Áttu við fljótið, litla
vina?“ „Já,“ svaraði hún.
„Til hvers ætlar svo lítil og indæl stúlka að fara niður að
fljóti í þessum kulda? Það er bezt, að þú sért heima.“
„Ég fer þangað til að kasta brauðinu okkar á vatnið, svo
að við fáum dálítið meira,“ svaraði hún. Dot fór. Nú mundi
hún sjálf, hvar fljótið var. Gamli maðurinn var orðinn for-
vitinn. I dálítilli fjarlægð elti hann litlu stúlkuna. Eftir
fjórðung stundar var hún komin niður að fljótinu. Hann
faldi sig á hak við trjástofn í nánd við hana. Hún hélt á litlu