Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 149
NORÐURLJÓSIÐ
149
geta verið viðstödd um kvöldið og sungið fyrir Jesúm. Aldrei
höfðu orðin, sem Dóróþea söng, verið sannari en þetta kvöld:
„Eg þarf ekki að bíða, þangað til ég er stór, svo að ég geti
gert það, sem Jesús óskar.“ Allir gátu heyrt, að hún lagði í
sönginn allan þann kærleika og þá hollustu, sem hún bar til
Jesú.
Það var ekki minnzt á hljómleikana á leiðinni heim frá
útvarpsstöðinni, og pabbi, mamma og Don, bróðir hennar,
nefndu þá ekki næsta morgun, þótt allir væru að hugsa, að
Norma hefði unnið verðlaunin.
Auðvitað hafði hún unnið þau. Ein kennslukonan gat þess
þegar um morguninn áður en kennslan hófst. Dóróþea reyndi
að brosa til Normu, en hún leit ekki á hana. Það leit út sem
væri hún utan við sig. I frímínútunum söfnuðust allar stúlk-
urnar utan um Normu, svo að Dóróþea gat ekki talað við
hana. En í byrjun næsta kennslutíma rétti ein stúlkan henni
miða frá Normu. Á honum stóð: „Mig langar til að verða
þér samferða heim úr skólanum. Það er eitthvað, sem ég
vil tala um við þig-“
Þegar þær lögðu af stað heimleiðis, sagði Norma: „Eg
gerði það, Dóróþea, og ég er svo hamingjusöm.“ „Eg veit
það, Norma og ég er hamingjusöm þín vegna,“ sagði Dóró-
þea. „Hvernig fékkstu að vita það? Ég hefi ekki minnzt á
það við nokkurn?“ „En Norma, kennslukonan sagði sjálf
öllum bekknum frá því.“ „0, þú ert að tala um silfurbik-
arinn. Hann var ekki það, sem ég átti við. Það var annað,
sem meira virði er en milljónir silfurbikara. Ég bað Jesúm
um að vera frelsari minn.“
„O, Norma, gerðir þú það!“ kailaði Dóróþea, sem varla
gat trúað eigin eyrum. — „Eg skrökvaði hér um daginn,
þegar ég sagði, að ég óskaði ekki eftir því, að Jesús hjálpaði
mér, eins og liann iijálpar þér, en ég skildi ekki vel, hve
mikið þú elskar hann, fyrr en þú hættir við að spila á hljóm-
leikunum til þess að geta sungið fyrir hann. Þegar þú gerðir
það, Dóróþea, skildi ég, að liann hlaut að vera alveg eins