Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 156
156
N ORÐURLJ OSIÐ
gráta og kveina, en heimurinn mun fagna; þér munuð verða hrygg-
ir, en hryggð yðar mun snúast í fögnuð.“ Sannarlega snerist hryggð-
in í fögnuð, er þær konurnar komu að gröfinni á páskadagsmorgun
og sáu Drottin sinn upprisinn. Þær uppskáru sín laun fyrir trúfasta
þjónustu sína. Þær fengu fyrstar að líta hann upprisinn, og þær
sendir hann með gleðiboðskap upprisunnar til hinna lærisvein-
anna.
Ég trúi því, ef við sýnum trúmennsku á fráfallstímum og kæru-
leysis um Krist og hans boð, þá muni sá tími koma, að hann láti
páskasólina verma okkur og upprisufögnuðinn fylla hjörtun. —
„Sá, sem stöðugur stendur allt til enda, hann mun hólpinn verða.“
Þóra G. Pálsdóttir.
FERÐASAGA
Eftir Gimnlaiig P. Sigurbjörnsson.
I 49. árg. Norðurljóssins er ferðasaga ritstjórans veturinn 1917—
18. Af því að ritstjórinn getur um mig sem félaga sinn þá og vin,
langar mig til að taka undir orð hans að nokkru, enda tel ég hann
með mætustu mönnum, sem ég hefi þekkt — og hefi ég þó þekkt
marga góða á langri ævi.
Ég hefi stundum verið að velta því fyrir mér, hvernig Sæmundur
ritstj. hefði verið, ef hann hefði auk karlmennskunnar, sem hann
hafði frá föður sínum, haft þetta einstæða viðmót móður sinnar.
Betra hefi ég ekki þekkt og varla eins. Það vildi líka svo til, að
ég sá hana andaða, og það andlit — það var furðluleg fegurð.
Ég get ekki stillt mig um að geta um broslegan atburð, sem
gerðist — að nokkru leyti — áður en við félagar skilduni. Við
komum að Kleifum lil Stefáns bónda til að fá leiðsögn hans, og
hittum hann við peningshús, þar sem hann var að stinga út tað, og
voru þrjú ungmenni að bera út taðið, en þá tíðkuðust ekki kvíslar
til slíkra hluta, heldur aðeins hendurnar, og voru þær að sjálfsögðu
ekki hreinar, þó að taðið væri oft hart. Nú vildum við vera kurteisir
og heilsuðum með handabandi, og var þá hik á unglingunum að
rétta okkur óhreinar hendur, en við gerðum gott úr því.