Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 167
NORSURLJÓSIÐ
167
skal um það deilt, því að ekki leikur vafi á, við hvað Páll átti.
Hann hafði rétt á undan ritað þessi orð um Tímóteus: „IJú frá
hlautu barnsbeini þekkir heilagar ritningar, sem geta veitt þcr speki
til sáluhjálpar fyrir trúna á Krist Jesúm.“
Hvaða ritningar, hvaða heilagar ritningar hafði Tímóteus þekkt
frá blautu barnsbeini? Ekki ritningar nýja testamentisins, heldur
ritningar ísraelsmanna og Gyðinga forfeðra hans, þessar bækur,
sem við köllum gamla testamentið. Þeim skiptu Gyðingar í þrennt
og nefndu þær: Lögmálið, Sálmana og Spámennina. í ölluin þessum
bókum var fyrirfram ritað um Drottin Jesúm, komu hans til jarðar,
friðþægingarverk hans, upprisu og endurkomu. Þetta voru og eru
allt innblásnar 'bækur, því að lærisveinarnir skildu þær ekki fyrr en
skilningur hafði verið gefinn þeim. Allar þessar bækur eru fullar af
spádómum, bornum fram í orðum, táknmyndum eða fyrirmyndum,
sem kenna um Krist og boðuðu fyrirfram komu hans.
Um spádóma gamla testamentisins og skýringar á þeim ritaði
Pétur postuli á þessa leið: „Vitið það umfram allt, að enginn ritn-
ingar-spádómur verður þýddur (útskýrður) af sjálfum sér. Því að
aldrei var nokkur spádómur borinn fram að vilja manns, heldur
töluðu menn frá Guði, knúðir af heilöguin Anda.“ (2 Pét. 1. 20, 21.)
í þessum orðum postulans er fólgin sú kenning, að hvorki spá-
mennirnir, sem spáðu, eða þeir, sem lesa spádóma, gátu eða geta af
eigin viti eða skilningi skýrt þá eða skilið. Spámennirnir töluðu
knúðir eða bornir áfram af heilögum Anda. Andi Guðs hafði alger
yfirráð yfir þeim, meðan þeir spáðu. Hann notaði mannlegan orða-
forða þeirra til að tjá eða túlka það með mannlegum orðum, sem
hann vildi láta þá segja.
Þetta, að heilagur Andi knúði þá eða bar þá áfram, meðan þeir
spáðu, bendir til þess, að þeir hafi alls ekkert ráðið við það, hvað
þeir sögðu. „Hvort hlýt ég eigi að mæla það eitt, er Drottinn leggur
mér í munn?“ spurði Bíleam. Vafalaust hefði hann miklu fremur
viljað þóknast Balak og vinna fyrir spásagnalaununum heldur en
vanþóknast honum og missa af þeim. En hann varð, hann var knú-
inn til að tala það, sem Drottinn vildi láta hann segja. Þegar Bíleam
sagði um ísrael: „Blessaður sé hver sá, sem blessar þig, og bölvað-
ur sé hver sá, sem bölvar þér,“ þá voru þetta orð Drottins sjálfs.
Hann gaf Bíleam þessi orð. Hann skilaði þeim á þann hátt, sem hon-
um bar að gera, óbreyttum í öllum þeirra mætti og ægileik.