Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 175
NORÐURLJÓSIÐ
175
hann þess við mig, að hann hafði nýlega lesið sögu: „í fótspor
hans“. Hafði sá lestur þau áhrif, að hann keypti stóra biblíu og bar
með sér til að gefa bróður sínum. Taldi hann með réttu, að sh'kt
hefði Kristur gert í sporum hans. Mér þótti vænt um þetta ljós, er
upp var runnið í sálu hans. En ský dró fyrir það síðar og um langa
hríð. En aftur birti fyrir ævilokin. Hann fann „aftur Andans fögru
dyr,“ eins og Newman kardínáli áður fyrr.
Ráða má af líkum, að heitt hafi Gunnlaugur þráð, er hann var
barn, að koma heim til foreldra sinna. Heimþrá djúp lýsir sér í loka-
orðum „Ferðasögu" hans hér í Nlj.: „Heimvonin er það fyrsta og
síðasta.“ „Hittumst heilir heima,“ voru kveðjuorð hans í síðasta
bréfi hans til mín. Það er gott að koma heim til föðurhúsa eftir
langa „útigöngu“ í misjöfnum veðrum mannlífsins. „Andlát fékk
hann gott og friðsælt, sem brynni út Ijós. Fegurð og bros yfir ásjón-
unni á líkbörunum — eða kistunni.“ Þannig ritar Skarpheiður dótt-
ir hans mér. Hún getur þess líka, að „Ferðasaga“ hans hafi verið
ihið síðasta, er hann reit af því tagi. En Gunnlaugi kippti í kyn sitt
um fræðimennsku og rithneigð auk hagmælsku. Hann orti vísur
hæði í alvöru og gamni meðan ævin entist.
Með Gunnlaugi er nú til moldar genginn einn hinna mörgu ís-
lenzku manna, sem fæddust á flatneskju fátæktar og umkomuleysis.
En þeir lögðu á brattann og klifu sumir undrahátt og héldu við þeim
eldum og juku, sem forfeður vorir kveiktu með skáldskap sínum,
sagnaritun og öðrum listum anda og handa. Þökk sé þeim öllum fyr-
ir velunnin störf og þar með Gunnlaugi, fornvini mínum, fyrir þann
skerf fróðleiks og vináttu, sem hann veitti mér og mörgum öðrum.
Gunnlaugur var maður tvíkvæntur. Fyrri konu sína. Agnesi
Magnúsdóttur, missti hann frú þremur börnum ungum eftir fárra
ára sambúð. Síðari kona hans var Soffía Jensdóttir. Lifir hún mann
sinn. Ég læt Nlj. hér með flytja henni, börnum Gunnlaugs og öðr-
um aðstandendum hugheila samúðarkveðju.
Gunnlaugur andaðist í sjúkrahúsi Akraness 16. janúar s.I. Hann
var jarðsunginn að Melstað í Miðfirði. Þar geymir líkamann mið-
firzk mold, en anda hans Guð, sem gaf hann. Þar hjá Guði er heim-
þrá mannsandans fullnægt. Þar vænti ég, að við fornvinir finnumst,
frelsaðir báðir af þeirri náð, sem Guð veitir oss mönnunum í Jesú
Kristi, frelsaranum eina. S. G. J.