Heimskringla - 05.04.1895, Blaðsíða 4

4
IIKIj\ií-SKliiMGLA ú. APRIL i«95.
Winnipeg.
Trjáplöntudagur í ár
inn fðstudaginn 3. Maí.
er ákveð-
Kámið levfði oss ekki í þctta skifti
að hafa auglýsingar þeirra S. Sölva-
sonar og Sigurðai' Villijálmssonar á
sem hontugustum stað í blaðinu. Vér
vonum samt að lesendur hlaðsins leiti
þær uppi og lesi þser með athygli,
þær eiga það skilið.
Burtför lir. E. Hjörleifssonar hefir
verið frestað til mánudagsins 8. þ.
m. en þá fer hann að forfallalausu
með C. P. R.-Montreal-lestinni kl.
12.20 e. li.
Lesið auglýsingu Guðm. kaupm.
Jónssonar í öðrum dálki blaðsins.
Það eru ósvikin kjörkaup sem liann
hýður og þeir sem hafa skift við hann
vita, að ha'nn stendur æfinlega við
það, sem hann auglýsir.
Sagt er að hveitisáning sé al
mcnnt byrjuð í vesturhluta fylkisins
spá sumir illa fyrir því, óttast harð
viðri áður en lýkur, en aftur
halda aðrir að vorið sé komið fyrir
fult og alt, þó smá kuldaköst kunni
að koma.
Haldist sama veður, hrotnar ís-1
inn af Rauðá á hverri stundu. Er |
hún sögð auð orðin í suðurhlutafylk-
isins.
Fyrirlestur herra E. Hjörleifssonar
var laklega sóttur í Tjaldbúðinni
fyrra fimtudagskvöld, cn ágætlega
vel sóttur aftur í Unity Hall á laug
ardagskveldið. Á undan fyrirlestr
inum las liann tvö kvæði eftir Hann
es Ilafstein og á eftir honum kafia
úr leikritinu “Prestkosning'in”.
Herra Sveinn Thomasson, Hnausa
Man., kom til hæjarins með konu
sína á laugardaginn var og er tekinn
til atvinnu að handverki sínu—ak
týgjagerð, lijá E. F. Hutching. E:
kostur verður á fer hann til Gretna,
Man., áður langt líður og vinnur þar
að sama verki fram eftir sumrinu.
Hra. Jón Helgason fór vestur í
Klettafjöll í vinnu fyrir C. P. R. fél
á þriðjudaginn var, og æskti hann
eftir að vér gætum þess, að samistað
ur hans þar er óákveðin fyrst um
sinn og kunningjum hans þess vegna
þýðingarlaust að skrifa honum, sem
stendur.
8unnanfari (Fehr. nr.) harst oss
í hendur á miðvikudaginn. í honum
er: Mynd og æfiágrip Hannesar pró-
fasts Stephensens; Gamanvísur eftir
rikssonar á skólaárum þeirra í Kliöfn;
Alþingi 1894; Afmælisvísur til P.
Brynjólfssonar; útdráttur úr ritgerð
um liáskólamál íslands eftir mag.
phil, Carl Kuchler í “Academische
Revue” í Munchen, og að auki ýmsar
smærri greinar.
Ekki eitt sæti var autt i Tjald-
búðinni á sunnudagskvöldið var, er
séra Ilafsteinn talaði um skólamálið.
llann talaði gætilega um málið, var
kaþólíkum andvígur, en komst þó að
þoirri niöurstöðu, að ef sannað yrði
að skólarnir væru protestantaskólar,
væri ekki um annað að gera, en
stryka út þær guðfræðisiðkanir, sem
nú ættu sér stað og gera skólan al-
gerlega verzlega stofnun.
Banatilræði veitti íslenzkur mað-
ur sér hér í hænum á miðvikudags-
morguninn, skar sig á háls með vasa-
bníf, en skurðurinn varð ekki dýpri I
en svo, að líkindi eru til að hann
rakni við. Maðurinn er eyfirzkur, |
heitir Sigfús Bjarnarson og á heima
Argyle-hygð, kom frá Dak. á mánu-1
dagskvöld, auðsjáanlega hálf-hrjál-
aður, þó lítið hæri á honum, Hann
gisti hjá herra Sigurjóni Snædal á |
Young Str., og var Sigurjón húinn
að útvega honum fargjald heim aft
ur á miðvikudagsmorguninn og sagði
honum að búa sig. í stað þess að
gera það fórhann, þegarengin sá til,
út í hestús og veitti sér áverkann.
Kom þar Þórarinn járnsmiður Finn-
bogason að lionum og sendi þegar
eftir lækni. Skeyti frá sjúkrahúsinu
á fimtudagsmorgun segir liann
batavegi.
18 OFTEN
A NEQLECTED COLD
WMICM DIVILOPC
Finally Into Consumptiorp
BREAI^ UP /\ COLD IN TUV(E
BY UBINQ
Pyny-Pectoral
THE QUICK CURE
pon
COUGH3, COLD8,
BRONCHITIS,
HOARSENES3, ETO.
ínrgc CSottle, 2» Cts.
Um landeignarrétt.
Eftir Hbrbbrt SpBNCER:
(Lausleg þýðing eft.ir M. C. B.).
Gefum mannlegri þjóð er hefi jafnt
tilkall til að sækjast eftir þeim hlutum
er hún girnist. Gefum henni heim,
Rakarabúð Árna ÞÓRÐARSONARer að
— 218 .5aísies Str. West —
rétt á móti Police Station. I búðinni
vinnur enskur rakari, sem áður hefir
unnið í íslenzkri rakarabúð hér í bænum.
Komið við í nýju báðinni.
Eftir Sunnanfara.
Pét-
með
Próf í löffum tók Sigurður
urssou, Sæbyrgingur, 19, Jan
Gísli ísleifsson 2. Febr., báðir
1. eink.
Rafmagnslýs ingarnálið í Reykja-
vík hefir vakið á sér eftirtekt, svo að
þess liefir verið getið Iiér í hlöðum.
Það hijóta líka allir að sjá liverjar
stórefiis framfarir það væra fyrir hæ
inn, ef rafmagnsijós og ef til vill raf-
magnsofnar kæmust á, Þó að olíu
tírurnar þar á götunum liafi ekki
þótt heisnar, má hærinn eiginlega
þakka sínum sæla, að hann hefir
aldrei ráðizt í gaslýsingar, sem um
hríð hafa tíðkazt mjög erlendis, en
idjóta áður en langt um líður að
hvería fyrir rafmagnsijósunum.
Nellemcnn ráðgjafi tók svari Is-
lendinga hér um daginn við umræð
ur dönsku fjárlaganna í Ríkisþing-
inu. Yar niælt á
félagsnefndarin nar,
ættu það ekki skilið, að fá fé til hrað
skreiðs herskips til gæzlu fiskiveið-
um útlendinga, eins andstæðiiega og
leirkæmi fram gegn verzlunarhags-1 halda sem fasteign, innibindur
Jónas Haligrímsson til H. Kr, Frið- munum Dana, og var þar átt við '
framvarpið um búsetu fastakaup-
manna á íslandi. Er auðséð á þessu
að tii eru þeir cnn meðal Dana, sem
skoða Island eins og kú, er Danmörk
eigi að mjólka. Nellemann mótmælti
líka þessnm misskilningi, og sagði
eins og satt cr, að það kæmi ckki
fremur niður á Dönum en öðram
ijóðum um búsetuna, því að verzl-
unin væri frjáls við allar þjóðir og
gengi jafnt yfir alla. Auk þess væri
íslendingar samvinnugóðir, og væri
lað annað mál, þótt hann og alþingi
hafi ekki ætíð verið á sama máli.
Annars mun flestum íslendingum
virðast svo sem það liggi fyrir utan
cerkahring Ríkisþingsins að skifta
sér af því, hvaða ályktanir alþingi
gerir í sérstökum málum Islands,
lagaður er eftir tilkalli því, sem eðlisfar
þeirra heimtar, heim, sem allir eru á
líkan hátt fæddir í, og það eðlilega fyig
ir að þeir hafa jafnrétti til heimsins
gæða. Því hver einn hefir rétt til alls
er hann vill, að svo rriiklu leyti og hann
skerðir ekki jafnrétti annara, þá hefir
hver rétt til að brúka jörðina til að
seðja lóngun sína með því, að iiann
leyfi öðrum hinn sama rétt. Og aftur á
móti er það skiljanlegt, að engin einn
hefir leyfi til að brúka land á þann hátt
að hindra aðra frá að geta brúkað það
á sama hátt. Slíkt væri að helga sér
meiri rétt og þar af leiðandi brjóta lög
mál jafnréttarins.
Jaínrétti getur því ekki leyft fast
eign í landi, því ef einn lduti jarðarinn
ar getur réttilega orðið eign eins manns
svo að hann megi halda honum bara
fyrir sínar eigin þarfir. eins og sá hlut-
ur, er hann hefir fullkomin rétt til. þá
má eins halda sem eign á öðrum hlutum
jarðarinnar og þar af leiðandi má á lík
an hátt halda öUu yfirborði jarðarinnar
og þessi hnöttur getur því með tíman
um orðið fárra prívat eign. Athugum
nú í hvaða vandræði þetta leiðir. Ger-
um vér nú ráð fyrir að þvilíkt gæti átt
sér stað, þá leiðir það af sér, að ef land
eigendur hafa eignarrétt til yfirborðs
jarðarinnar, þá hafa þeir sem ekkert
land eiga engan rétt til hennar. Því
likt getur að eins átt sér stað með eymd
á þeirra hlið.
Þeir eru allir átroðningsmenn
nema með leyfi landsdrottnanna. Þeir
geta ekkert rúm fundið fótum sinum og
jafnvel ef landeigendum þætti tilhlýði-
um hvUdarstað,
mættu þeir eins vel löglega verða þveitt
ir út af jörðinni algerlega.
Af því sú uppástunga, að land megi
að heili
hnötturinn megi verða eign að eins ör-
fárra íbúa hans, er það auðskilið, að sá
partur íbúanna, sem eigi heldur fasteign
í landi, fær að eins ieitað sér nauðsynja
til Ufsviðrhalds með leyfi hins hlutans,
og með því neitað jafrétti allra, því
menn, sem ekki geta lifað án leyfis ann-
ara, geta ekki haft jafnrétti við þá.
—Vísum vér nú málinu frá því mögu-
lega til hins virkilega, þá fiunum vér
enn gildari ástæður til að neita fasteign
í landi. Það getur aldrei verið réttilega
staðfest að sú núverandi heimild til
slíkrar eignar sé lögmæt. Skyldi nokk-
ur hugsa annað, þá líti hann i annálana
Áhlaui), svik og prettir með yfirskins-
valdi og ráðaslægð ; þetta eru aðalor-
sakir er leitt hafa til þess. Hin upp-
runalegu landeignarbréf voru rituð með
blóðugu sverði, en ekki með penna,
ekki af lögfræðingum, heldur af her-
mönnum. Högg voru brúkuð sem
gjaldeyrir og í innsigli var brúkað blóð
í staðinn fyrir lakk. F.r mögulegt að
J>á leið af hálfu
að íslendingar | iegra ag neita þeim
réttlátar kröfur gætu á þennan hátt
verið fastsettar ? Varla, og ef ekki,
livað verður þá af kröfum allra eftir-
fylgjandi eigenda, er á slíkan hátt hafa
hrifnar verið ? Getur jörð eða arfleiðsla
ábyrgzt eignarrétt þar sem hann áðus
ekki var til ? Geta hinir upprunalegu
krefjendur verið afsakaðir við dómstól
skynseminnar, af því sá stolni hlutur
þeirra rann í annara hendur ? Vissu-
lega ekki, og ef því ein arfleiðsla getur
ekki gefið eignarrétt, hvernig geta þá
margar? Nei, því þó ekkart sé marg-
faldað um alla eilífð getur það ekki
skapað einn. Jafnvel lögin viðurkenna
þetta höfuð atriði. Hinn núverandi
svo kallaði eigandi verður, ef tilkall er
gert, að staðfesta eignarrótt sinn, að
hverjum hann keypti eignina, eða hver
arfleiddi hann, og sé nokkur galli á því
upprunaiega landeignarskjali, jafnvel
þó hans eign hafi haft tugi af áðurver-
andi eigendum, þá ónýtir sá galli hans
eignarrétt.
En, timinn, segja sumir, gerir það
lögmætt. Langvarandi eign hlýtur að
takast sem lögmætt tilkall. Það sem
um margar aidir gekk frá einum til
annars sem eign, og hefir verið keypt
og selt, hlýtur nú að álítast sem áreið-
anleg eign einstaklingsins. Þessari
uppástungu getum vér gefið jáyrði
þegar þeir iiafa fullkomlega takmarkað
þýðingu hennar. En til þess samt sem
áður hljóta þeir að finna nægilegt svar
upp á þá spurningu : Hvað langan
tíma þarf til þess að breyta því í rétt-
iæti sem upphaflega voru rangindi ? Ef
eignarróttur verðar fullkominn á þús
und árum, hvað mikið meiren fullkom
inn veröur hann þá á tvö þúsund ár
um ? o. s. frv. Fyrir hverja niður
stöðu er þeir komast verða þeir að finna
upp nýja reikningsaðferð.
Hvort það sé haganlegt að viður
kenna eignarrétt, þar sem það í langan
tíma hefir verið haldið svo áður, er ekki
atriðið. Vér höfum ekkert að gera við
skoðun um viðurkendann hentugleik
eða svo kallafar lagalegar ákvarðanir
Vér þurfum að eins að leita að þeim
dómi, sem gefurhreinan úrskurð í þessu
efni, og þessi dómur mótmælir hverri
einustu setningu um svo kallað tilkall
einstaklingsins til fasteignarrétts, og
viðurkennir þá einu skoðun gilda, að
réttareign mannkynsins yfir höfuð til
alls iands sé enn löglegt, þrátt fyrir
öll skjöl, vana og lög. Vér megum
eigi gleyma því, að það eru aðrir en
landeigendur, erumhyggju þarf að bera
fyrir, sem fara sí-fjölgandi alt svo lengi
að einstakir menn eiga landið. Og enn
fremur látum oss muna, að þessi órétt-
ur er fjöldinn líður fyrir er óróttur af
verstu tegund. Að svo er ekki almennt
álitið, sannar ekkert. Það var einu
sinni almennt álitið í siðuðum löndum
og rikjum, að þrælaliald væri í alla
staði rótt, en nú er það álitið einn hinn
versti glæpur. Og eins er það víst að
menn geta enn lært, að með þvi að
neita öðrum um jafnrétti að vatni og
landi, er að fremja glæp, eins voðaleg-
an glæp eins og þann, að taka af öðrum
líf, eða persónulegt frelsi.
• 0
KJORKAUP
HJA —
Q. Johnson,
s.-w. coi'iier lioss & Jsnhel Str.
Bolir.
hinir
Eg hefi nú fengið mikið upplag af vor
og sumar vörum, og eru þar á meðal
inndælu “Watchspring”-bolir, sem
öllum íslenzkum stúlkum líka svo vel. Þeir
eru úr beti-a efni en nokkru sinni áður, og
25 cts. ódýrri. — SniiiaiTxili r eru bol-
ir með nýju lagi og mjög ódýrir. — Jlress
Iinpi'iivcr eru einnig bolir eftir nýustu
tizku, sem allir “dressmakers” mæla með.
Þeir eru 50cts. ódýrri en nokkru sinni áður.
T)rp«« T-iíui/1 Q Af ölium tegundum
L/lGbb VTOOUb. þess hefi ég svo mikið,
að það þyrfti stærra blað en Heimskringlu
til að telja það alt saman upp, og skal hér að
eins getið um fátt af þvi. Svart Cash-
niere breitt og gott, 35 til 40 cts. virði á
25 cts. .11 isiittt Caslimere af sömu
gæðum alveg eins ódýrt, og einbreið ágæt
kjólaefai á 10, 12J og 15 cts.
Flannpl pIÍPQ Yc1 llreiö á r,c- yardið,— nærri eitt yd. á hreidd 10 cts.
í lcliniGlClbCb. Urvals Flannelett á 12Jo!i 15 cts,
PlTllÍQ C!'(I hetri en óg hefi nokkurn tíma haft áður, en þrátt fyrir
• það sel ég þau við sama verði og óvandað print, sem ekki borgar
sig að kaupa — 5, 6J og 8 cts.
TCll 1*1 míl 11 nil qIcTUTÍ 1 ll’ Þær eru makalaust ódýrar. Góðar skyrtur
iVcUllIlcUUlclfeKJ 1 IU1 . á 25 cts., mikið betri á 35c„ ágætar á 50 c.
og reglulegt afbragð á 65 og 75 cts.
KarlmnnnnfaínnrHr Þaðerekkert um það að gera hvað þeir
IVHi llilctllIlclldjlllclUIl . hafa kostað migt heldur hvað ég get fengið
f ITÍr þá. — Vi 3i ei I: í iit er það sem ég sel mest af og munuð þér kom-
ast að raun um, að ég sel þau ódýrra en nokkur annar.
— — Munið eftir staðnum. — —
South-west corner floss & ísabet Str.
Gull og' silfur-gripir.
Hin nýja skrautgripabúð
G. Thomas,
Manuf. Jeweller.
534 Mnin Street
Ég hefi nú fengið nýjar og ágætar
birgðir af allskonar Jeweliry. Þeir
sem þurfa að kaupa sér
Giftinga-hringi
geta hvergi fengið samskonar hringi
fyrir jafnlítið verð eins og hjá mér.
Einnig hefi ég
Úr og klukkur
og allskonar gull og silfurgripi við
lægri verði en ykkur hefir nokkurn-
tíma dreymt um.
IVatertown Marbte & Granite Works.

Tyggid
T uckett’s
T & B
“MAHOGANY”
og “BLACK”
Munntobak.
Selur marmara og granit minnisvavða, bautasteina, járngirðingar,
blómpotta, Etc.,
Legsteinarnir kosta $12,00 til $300,00. Fjögra — fimm feta háir
legsteinar kosta $50.00 til $100,00, uppsettir í kyrkjugarðinum af
umboðsmaani félagsins án aukagjads. Mismunandi verð eftir stærð
og frágangi.
Aðal-umboðsmaður félagsins er
ÍSL. V. LEIFUR,
Glasston, N. Dak.
Tilbúib ap
Tiie Geo. E. Tuckett & Son Co.
HAMILTON, ONT.
Ltd.
Ég sendi varning til allra
staða í landin.
Athugið vel
hvers þið þarfnist fyrir jólin
og nýjárið.
Sparið peninga.
Að spara peninga er sama sem
að innvinna sér peninga.
Kaupið vindla og vín í inni alkunnu búð
H. L. CHABOT
Gegnt City Hall-513 Main Str.
Fundarboð.
Hið íslenzka Verzlunarfélag heldur
ársfjórðungsfund sinn í Verkmanna-
félagshúsinu fimtudaginn 11. þ. m. kl, 8
e. h.
í umboði félagsins.
Jón Stelansson.
208 Valdimar munkur.
“Vel, — eins og ég framast þorði að vona"
svaraði hertoginn. “Eg hefi skipun um að taka
Rúrik fastan”.
“Og koma lionum fyrir?”
“Ja, svo gott! Reyndar á ég að íæra hann
fram fyrir keisarann, en það er vandalítið að fara
í kringum það”. Um leið og hann sagði þetta
nam hann staðar, leit alt í kring um s:g og hvísl
aði svo að klerki : “Þú skalt leggja til 3 þina
beztu menn, en ég skal koma með 2, í fyrra-
málið snemma, undireins um sólar uppkomu,
verða þeir að vera komnir að heimili Kúriks.
Þeir verða að gera liann reiðan, og hann auðvit-
að reynir að verjast og—svo skulu þeir drepa
hann. Það er engin hlutur auðveldari. Þeir
geta hæglega losað okkur við hann þannig og
svo geta þeir borið, að liann hafineitað aö hlýðn-
ast skipun keisarar.s alt fram í andlátið. Með
þcssn móti er þetta jafnvel æskilegra heidur en
einveldi að dæma mál hnns, því þá hefði ég þurft
að viðliafa eiohverja mynd af réttarhaldi. En
eins og er þurfnm við ekki annað en senda menn
heiin til hans, gera hann reiðan, skjóta hann, og
segja svo keisaranum hvernig það atvikaðist.
Hvað sýnist þér ?”
“Ekki annað”, sagði Savotano og hlakkaði í
honum, “en það, að minn herra Nevel er úr sög-
unni—hann er dauður maður!”
Hertoginn var á sömu skoðuu, og hófu þeir
þi gönguna á ný og gengu um ítur.d þegjandi.
lnnan ttund?x Bá hertoginn tvær manneskjur
Valdimar munkur. 213
maðurinn upp á móti honum. “Hvað er þetta !
—Demetrius !” sagði Rúrik, og rétti Grikkjanum
hönd sína.
“Já, vinur”, svaraði sá gríski brosandi. “Þér
þykir óg nokkuð snemma á fótum”.
“Heldur er það nú, en seint og snemma ert
þú jafn vel kominn”.
“Þakka þér fyrir. En nú er ekki timi til að
sitja og masa. Sleðinu minn er við dyrnar og ég
vil fá þig með mér”.
“Og hvernig stendur á því ?” Hvað hefir nú
komið fyrir ?” spurði Rúrik hissa.
“Það skal ég segja þér. Oiga heimsótti keis-
arann í gærkveldi. Ég hafði rétt lokið við að
æfa hann í sverðfimi, og var þvi við og heyrði
samtalið. Hertoginn æskti eftir umboði til að
taka þig fastan, og gaf þærástæður, að þú værir
foringi ræningjafélags bér í bænum og beiðir nú
þegar verið staðinn að verki oftar en einu sinni.
Það er óþarft að segja þér öll orð hans, en hann
gerði úr þér óbetranlegan fant, og leiddist þá
keisarinn til að veita honum umboðið. Olga
vildi einnig fá umboð til að yfirheyra þig og
ráða afdögum tafarlaust, en það vildi Pétur ekki
leyfa. Hann gaf út skipun um að handtaka þig,
en heimtaði jafnframt að þú yrðir færður fyrir
sig”,
Rúrik stóð um stund sem steini lostinn, en
sagði svo, að þá mætti líka hertoginn til með að
flytja sig til keisarans.
“Ja, vertu nú ekki oi trúgjarn þar”, svar-
212 Valdimar munkur.
“Hvað ? — Jú, ég heyri nú að barið er á hurð
ina”, svaraði, Rúrik.
“En hefirðn ekki heyrt það fyrri ?”
Rúrik kvað nei við því, og spurði þá Paul
bvers vegna hann hefði stokkið upp úr rúminu.
Svaraði Rúrik því.að sig hefði dreymt.
“Eg liélt það hefði verið vegna hávaðans
niðri, því það bafa verið óheyrileg læti við
liurðina. Á ég að vita hvað það er ? ”
Rúrik kvað já við því og spurði um ieið
hvað tímanum liði. Sagði Paul að komið myndi
undir dag og hljóp svo út úr herberginu og ofan
stigann. Við útidvrnar sá hann þrekiegan mann
í kápu mikiili úr grávöru, en fram á strætinu*
stóðu tveir hestar spentir fyrir sleða. Jafnframt
sá og Paul að hjarmaði fyrir degi á austurloftinu.
Aðkomumaðurinn ávarpaði Paul þegar og kvað
vandræðaverk að vekja fóik í þessu húsi, en
spurði svo hvort byssusmiður Nevel að nafni
byggi i þessu húsi. Paul varð hált'hræddur, vissi
ekki livað bjó undir, en þorði ekki að segjaó-
satt og svaraði því satt og rétt, að þetta væri
hús byssusmiðsins. “Ja, láttu mig þá ná tali af
hsnum svo fljótt sem verður”, sagði komumaður.
“Hann er að klæða sig”, sagði Paul. “Ef þú
vilt gera svo vel og ganga inn, þarftu varla að
bíða lengi”.
Aðkomumaður fylgdi svo Páli á eftir inn í
eldhú's, þar sem var góður biti, því eldur iifði í
hitunarofninum í kjallaranum alla nóttina. Inn-
an stundar kom Rúrik ofan og stökk þá aðkomu
Valdimar munkur. 209
koma á móti þeim, og sagði hann þá að þeir
inættu ekki sjást saman. Brugðu þeirsér þá inr.
í dimman gang milli húsa, er lá inn í annað
stræti og biðu þeir þar í skugganum. Sannieik-
uririn var að hertoginn óttaðist að sjást með
kroppinbak á strætum úti, og í þetta skifti misti
hann móðinn alveg í bráð. Aðkomendurnir færð
ust nær og gengu fram hjá ganginum. Það voru
tværstúlkur og liittist sv0 á að önnur þeirra leit
til himins nm leið og þær fóru fram hjá gangin-
um. Savotano batði augun á þeim og þekkti
þegar að þar var Rósalind. Tók liann þá þétt-
ingsfast í handlegg hertogans og sagði ofurlágt
en með ákafa : “Ég sver það við hina himn-
esku herskara, að hér er greifadóttirin siálf á
ferli”.
“Rbsalind !” sapði Olga og saup hveijur af
æðinn sem á liann kom.
“Já, eins víst og við erum dauðlegir menn”.
“Komdu þá fljótt!”
Savotano heið ekki boðanna og lögðu nú báð-
ir a hlaup eftir stúlkunum og náðu þeim fljótt.
Greip hertoginn óþyrmiiega í handlegg annarar',
en hún rak upp hljóð og snerist á hæli 0g sýndi
þá, að þar var Rosalind sjálf. Savotano þurfti
ekki að grípa hina, því liún nam staðar sjálf-
krafu.
“Tarna !” sagði Olga grimdarlega, “Hvert
er ferðinni beitið. ílvað stendurtil?”
“Guð minngóður!” var það eina, sem Rósa-
land gat sagt, erhún horíði framan í sinn svip-