Heimskringla - 08.11.1895, Blaðsíða 2

2
HEIMSKRINGLA 8. NÓVEMBER 1895.
Hardvara!
-----
Allskonar harðvara fyrir alla.
Stærsta og bezta upplag af harðvöru og olíu í Cavalier, selt við
mjög’ vægu verði.
Vér höfum vörur sem allir þarfnast, og yfir höfuð allar þær vörur,
sem mönnum getur dottið í hug að spyrja um, og sem tilheyra
harðvöruverzlun, ásamt steinolíu, Etc. Heimsækið oss og skoðið
vörurnar. Landi yðar, Mr. Chr. Indriðason, vinnur í búðinni.
Gangið ekki framhjá. Gáið að yðar eigin hag.
John E. Truemner,
Cavalier, North Dakota.
Heimskringla
PUBLISHED BY
The íleiinskringla Prtg. k Publ. Co.
•• ••
Verð blaðsins í Canda og Bandar.:
$2 um árið [fyrirfram borgað]
Sent til íslands [fyrirfram borgað
af kaupendum bl. hér] $ 1.
• •••
Uppsögn ógild að lögum nema
kaupandi sé skuldlaus við blaðið.
• •••
Peningar sendist i P. O. Money
Order, Registered Letter eða Ex-
press Money Order. Bankaávis-
anir á aðra banka en í Winnipeg
að eins teknar með afföllum.
• • ••
EGGERT JOHANNSSON
EDITOR.
EINAR OLAFSSON
BUSINESS MANAGER.
• • ••
Office :
Comer Ross Ave & Nena Str.
P O. Box 305.
Um útgáfurétt.
Að undanskildum stærstu stjórn-
málunum hefir ekki verið tíðræddara
um annað í Canada um síðastl. 2—3
mán., en einkarétt til að gefa út bæk-
ur. Þrætan um það mál i Canada er
búin að standa yfir síðan 1890, en aldr-
rei eins atkvæðamikil og nú síðan í
Ágúst. Ber það til þess að rithöfund-
arnir helztu á Englandi kusu fulltrúa—
skáldsagnahöfundinn nafnfræga : Hall
Caine—og sendu hann til Canada, til
að ræða um þetta mál og miðla málum.
Þrætan um þetta í Canada er
sprottin af lögum áhrærandi bóka út-
gáfu, er samþykt voru á Dominion-
þingi árið 1889, en sem ekki hafa ver-
ið staðfest enn og verða liklega aldrei
staðfest, eins og þau nú eru. í þeim
lögum var ákveðið að allir rithöfundar
sem vildu selja ritverk sín í Canada.
yrðu að kaupa einkarétt í Canada,
prenta bókina þar og selja, jafnframtog
og þeir keyptu útgáfurétt og létu
prenta hana í öðrum löndum. Þetta
er stærsti bjálkinn og sem enskir rit-
höfundar fyrir hvern mun vilja hafa
burt. í sömu lögunum er svo ákveðið,
að neiti erlendur höfundur að fram-
fylgja lögunum í þessu efni' geti Cana-
dastjórn gefið prentfélagi eða prentfé-
lögum í Canada leyfi til að endurprenta
bókina og selja, með því skilyrdi að
höfundurinn fái í sinn vasa einn tíunda
af verðinu, sem kaupendur borga fyrir
hana. Þetta einnig er ágreiningsatriði.
Allur fjöldinn af þessum bókum eru
skáldsögur og allur fjöldiþeirraerseldur
á 25—30 cents eintakið. Fyrir hverja
bók fær þvi höfundurinn að eins 2J—3
cent. Þetta þykir höfundunum of lít-
ið, en gangi lögin í gildi geta þeir þó
ekki að því gert. Það sem þeir í þessu
efni finna mest til er það, að þar sem
fyrsta útgáfa bókarinnar á Englandi er
venjulega vönduð og seld á dollar eða
meir, þá geta þeir ekkert gagn haft af
bókamarkaðinum í Canada fyrir þá út-
gáfu, af því að mánuði eftir að fyrsta
bókin er algerð á Englandi, er 25 eða
30 centa útgáfa af henni albúin í Cana-
da og komin út um alt. A hinu bó g-
inn er markaðurinn í Canada svo h'till,
að þeim þykir ekki svara kostnaði að
senda bókina hingað til prentunar.
Þess yegna eru engar líkur til að þeir
fjölgi, sem kaupa einkaútgáfurétt í Ca-
nada, þó lögin gangi í gildi.
Á móti þessum ákvæðum hafa Eng
lendingar barizt síðan lög þessi voru
samin og samþykt, og af því ekkert
gekk né rak, tóku þeir loksins þetta
ráðið, að senda Hall Caine til að flytja
mál sitt við sambandsstjórnina og
semja við öll helztu bókaútgáfufélögin.
Fyrir 10—12 árum síðan hefðu þessi
lög verið gjaldgeng. Þó þau hefðu ekki
þá fremur en nú verið réttlát gagnvart
höfundunum, hefðu þau samt verið
betri en samskonar lög í Bandaríkjum
og sem voru í gildi til þess 1891. Banda-
ríkja-útgefendurnir prentuðu þá leyfis-
laust og endurgjaldslaust öll ritverk
allra þjóða manna, sem þeim sýndist,
þvi ákvæði þeirra gömlu útgáfulaga
voru þau, að enginn höfundur fengi
keyptan útgáfurétt í Bandaríkjunum
nema hann væri þar búsettur. Þessi
canadisku lög, sem hér er um að ræða,
eru þeim mun frjálslegri, að búseta er
ekki skilyrði fyrir útgáfurétti, og hitt,
að þau ákveða 10% af bókarverðinu sem
eign höfundarins. Þess vegna, sem
sagt, hefðu þessi lög verið þolandi fyrir
10—12 árum síðan. En eins og nú er
komið eru þau ekki boðleg, né Canada-
mönnum sæmandi.
Það er allsherjar-fundurinn í Bern
á Svisslandi 1887, sem gerði lög eins og
þessi fyrirhuguðu i Canada ósæmileg,
eins og það var sá fundur, sem árið
1891 knuði þjóðþing Bandaríkja til að
banna ritverkastuldinn, sem til þess
tíma átti sér stað. Á þeim fundi bund-
ust Bretar, Þjóðverjar og Frakkar,
auk miklu fleiri smærri þjóða, í fóst-
bræðralag, rithöfundum sínum til varn-
ar. Þar var sem sé samþykt, að rit-
i.öfundar, sem í sínu ríki fengi einka-
útgáfurétt, að einhverri bók, að hann
fengi samtímis og óbeðið sama rétt í
öllum ríkjunum í bandalaginu. I þetta
bandalag gengu svo Bandaríkjamenn
líka 1891; þó með því skilyrði, að höf-
undarnir láti prenta bókina í Banda-
ríkjunum jafnframt og þeir láta prenta
hana heima hjá sér. Þannig eru út-
gáfulögin nú sem stendur.
I þessum Bern-samningi er svo á-
kveðið, að öll útríki Breta skulu sömu
lögum háð og Bretar sjálfir og aðrir
bandamenn. Hvað sem prentfélögum
í Canada líður, þá eru það svo mikil
hlunnindi fyrir canadiska rithöfunda,
að þeir ættu að striða móti þessum fyr-
irhuguðu canadisku útgáfu-lögum.—
Samkvæmt Bern-saraningnummá hann
prenta bók sína og binda i Canada og
hefir þá einkaútgáfurétt í Norðurálfu-
löndunum. sem i bandalaginu eru, ef
hann að eins sendir 6 eintök til Breta
og se.nur við brezkan útgefanda og
bóksala um að takast útsöluna á hend-
ur. Þessi markaður er canadiskum
höfundi glataður undireins og staðfest
verða þau útgáfulög í Canada, sem nú
liggja milli hluta. Þeir geta augsýni-
lega ekki gert hvorttveggja í senn:
knúð erlenda höfunda til að kaupa út-
gáfurétt og prenta bók sína í Canada
og sjálfir haft aðgang ókeypis að svo
margfalt stærri markaði fyrir handan
hafið,
Þessi óstaðfestu canadisku útgáfu-
lög eru til orðin fyrir þá ástæðu, að
áður en Bern-samningurinn varð til
höfðu brezkir útgefendur einkarétt til
að prenta bækur. sem einkaréttur
fylgdi í litríkjum Breta öllum, ekki síð-
ur en í aðal-ríkinu, Þeir prentuðu
ekki hinar ódýru útgáfur, sem mest og
bezt seljast hér í landi, og þeir tókn
engum samningum canadiskra prent-
félaga um endurprentun þeirra. Banda-
ríkjamenn aftur á móti spurðu ekki um
leyfi, en "prentuðu bækurnar í tugum
þúsunda á tug þúsunda ofan í ódýrum
útgáfum og seldu í Canada ekki siður
en Bandaríkjunum. Þegar brezku höf-
undarnir og útgefendurnir sáu þetta
fengu þeir stjórn Breta til að sjá um að
Canadastjórn legði toll á aðfluttar end-
urprentanir, er svaraði þeirri upphæð,
er brezku útgefendurnir þurftu að
borgahöfundinum fyrir hvert eitt ein-
tak. Þetta varð til þess, að kaupendur
þessara bóka i Canada hafa orðið að
borga eins mikiðfyrir sínar óvönduðu
bækur, prentaðar í Bandaríkjunum,
eins og fyrir þær .vandaðri fluttar frá
Englandi. En prentfélögin í Canada
fengu engu umþokað. Þetta sveið þeim
vitanlega og unnu að því, að fá þessi
lög samþykt, í millitiðinni hafa Banda-
ríkjamenn bætt ráð sitt í þessu efni.
svo fraraarlega sem brezkir höfundar
láta prenta bók sína þar jafnframt og
hún er prentuð á Englandi og við það
hika þeir ekki, þar sem um jafn stóran
markað er að gera,
Þessi canadisku lög eru því langt
á eftir tímanum. Þó hefir engin von
verið til samkomulags og miðlunar
fyrr en ef hún skyldi verða nú, og eftir
orðum Hall Caines að dæma er nú von
til að saman gangi; Hann hefir ineð-
kennt,, að menn heima á Englandi skiiji
ekki ástæðurnar hér, og jafnframt látið
þess getið, að hefði rithöfundafélagið
sent fulltrúa hingað í byrjun, hefði
þessi leiðinlega þræta aldrei orðið til.
Sósíalistar
eru margir í Svisslandi, og eins og eðli-
legt er halda þeir fram sínum skoðun-
um þegar tækifæri gefst, og þeir gera
meira en halda þeim fram. Þeir hafa
komið því til leiðar, að þegar um viss
málefni er að ræða, megi kalla eftir al-
mennum atkvæðum, til að úrskurða
hvort þetta skuli gert eða ekki. í fyrra
létu þeir ganga til atkvæða, til að
binda enda á þrætu um það, hvort
stjórnin væri skyldug til eða ekki, að
sjá atvinnulausu fólki fyrir atvinnu,
Sósialistar vitanlega héldu því fram, að
einmitt það væri ein háleitasta skylda
allra stjórna, að sjá um að allir þegnar
hennar hefðu ávalt arðberandi atvinnu.
Til að skera úr þessu var kjósendum
öllum stefnt á kjörþing og urðu úrslit-
inþau,að tillaga sósíalistanna var feld
með meir en tveimur atkv. á móti einu.
Nú nýlcga hefir fjallabúum þessum
aftur verið stefnt á lcjörþing til að segja
með atkvæðum sínum, hvort þeir vildu
að rikisstjórnin tækist á hendureld-
spítnagerð og bannaði prívat-mönnum
að reka þá atvinnu. Sósíalistar höfðu
margar ástæður fram að færa fyrir
þessari kvöð sinni, Félögin sem eld-
spítnagerð stuDduðu voru svo mörg, að
vinnulaunin voru orðin lægri an svo að
við þau væri unandi, og eldspítnaverð-
ið var svo lágt, að þrátt fyrir ónóg
laun höfðu félögin ekki eyris-ágóða af
verknaði sínum. Eldspítnagerð er eitt
meðal óhollustu starfa, er nokkur mað-
ur getur gert, og af því samkepnin var
búin að eyða öllum arði af atvinnunni,
var ekki að vænta að félögin legðu
kapp á að viðhafa það hreinlæti og
reglu á verkstæðunum, sem heilsa og
lif vinnumannanna útheimti. Þetta
meðal annara voru ástæðurnar til
þessa að stjórnin ætti að hafa einkaleyfi
til að búa til eldspítur. En þrátt fyrir
allar fortölur sosíalista fór hér sem fyr,
að tillaga þeirra var feld með miklum
atkv.mun.
Frumvarpið um að leyfa þetta,
leyfa að vissum málum væri vísað til
almennings til úrskurðar í stað þess að
gera þau að þrætumálum flokka á
þingi, fékk mikla mótspyrnu, af þvi
óttast var að sósíalistar þá fengju enn
meira hald á almenningi og gætu stofn-
að lýðveldinu í vanda með almennum
samþyktum, er rikisstjórnin þá yrð{
nauðbeygð til að taka til greina og lög-
leiða. Og sósíalistar sjálfir vitanlega
vonuðu að þetta yrði raunin, ef leyf-
ið fengist, og sóttu þess vegna svo hart
fram að það var veitt. En svo er nú
raunin þessi, að í hvorugu málinu, sem
þeir síðan hafa fylgt svo fast og vísað
til almanna dóms, hafa þeir náð meir
en rúmum þriðjungi atkvæðanna. Af
þessu er svo ráðið, að þegar til alls kemur
og hvað sem menn svo kunna að segja
þegar illa gengur, sé almenningur and-
vígur þvi, að stjórnin takist almenn
störf á hendur.
Frá löndum.
Vestra.
Ég hefi tekið eftir, að það hefir ver-
ið siður sumra sem ferðast hafa um hin-
ar ýmsu bygðir Islendinga hér vestan
hafs, að láta álit sitt í ljósi um hvað
þeir sjá og heyra. Án þess að búast
við að gefa mikið nýtt til kynna vil ég
reyna að fylgja venjunni og lýsa áliti
minu á bygðum Islendingaí Assiniboia,
sórstaklega Lögbergs-nýlendunni.
Landslag er mjög líkt því í suðvest-
urhluta þessa fylkis. Einstaka hæð,
smáhólar og dældir blasa við auganu,—
Ég tók eftir að ýmsir nefndu stærstu
hólana "Mountains”, — líklega i skopi.
Annars verður Islendingum varla láð,
þó þeir noti hvert tækifæri til að hugsa
sér annað en þá “neflausu ásýnd”, sem
þeir eiga að venjast hór. — Skógarbelti
etu víða, en eru óðum að þverra, sem
von er. Þar, sem víða hér í Manitoba,
sýnist brýn nauðsyn að * halda trjá-
plöntudaginn heilagann, helga hann
algerlega því starfi, sem stjórnin “allra
náðugast” ætlar hann til.
Eftir þessa árs uppskeru að dæma
er jarðvegur í velflestum pörtum ný-
lendunnar jafnoki annara parta “hins
frjóva vesturlands”. Alt sem sáð er
væri víst að bera "hundraðfaldann á-
vöxt”, ef Frosti liti ekki þangað kulda-
legum öfundaraugum og segði: “Og
einnig þetta er mitt”.
Bændur stunda þar mest gripa- og
fjárrækt. Hveitiræktin er ekki aðal-
atvinnuvegurinn eins og í sumum eldri
bygðum JVestur-íslendinga. Er það
máske hyggilegt, þar sem bæðí hveiti-
verðið og ýmislegt fleira þvi viðkom-
andi er mjög óvíst. Það hefir oft verið
brýnt fyrir Canada-bændnm, að hveiti-
rækt só ekki einhlýtur atvinnuvegur
vegna hinna ýmsuörðugleikasem henni
séu samfara. Þeim sem þannig líta á
málið mjndi þykja íslenzkir bændur í
Þingvalla og Lögbergs nýlendum fara
heppilega að ráði sínu. Þeir sá að eins
svo miklu af korntegundum, að þó
frjósi (sem þó kemur ekki oft fyrir að
sögn) er skaðinn ekki mjög tilfinnan-
legur.
Bændur sýnast all-flestir una vel
hag sínum. Fáir tala um að flytja
burtu, og ýmsir sem burtu hafa flutt
hafa sezt þar að aftur. Lýsir það því.
að þeim hafa ekki þótt umskiftin heppi-
leg. Ýmsir örðugleikar mæta auðvit-
að, en spursmálið sem eðlilega vakir
fyrir þeim og öllum nýbyggjum er,
hvert þeir séu ókleifir. Nokkrum örð-
ugleikum þurfa þeir allir að sjálfsögðu
að búast við.
Aðal-ókosturinn hefir verið álitinn
vatnsleysið; getur verið að það hafi átt
sér stað. En varla mun það hafa verið
ið eins gjörvalt og orð er á gert. I
sumar hefir rignt með mesta móti, enda
varð og ekki vart við neitt vatnsleysi.
I þurkaárvm mun það þó eiga sér stað.
Efnahagur nýlendubúa virðist við-
unanlegur. Að vísu munu nokkrar
skuldir hvíla á eignum manna, en vart
svo miklar að þær tefji mjög fyrir fram
förum nýlendunnar. Mér virðist þó
að ástæður manna myndu stórum
betri og efni þeirra jafnvel meiri ef þeir
hefðu aldrei tekið neitt lán. Þó jarð-
vegurinn sé frjór og landið yfir höfuð
vel fallið til bæði akuryrkju og kvik-
fjárræktar, er ætíð leitt fyrir nýbyggja
að hugsa til þess að fyrsti arðurinn af
vinnu þeirra lendi öðrum í hendur, þó
þeir hljóti að viðurkenna, að það er
ávalt þægilegra að hafa nokkur efni í
höndum til aðbyrja með. —Sumarfrost
koma þar stundum fyrir; þó ekki oftar
en’i mið- og suður-Manitoba, Ég
heyrði ekki getið um að þau hefðu gert
tilfinnanlegan skaðasíðastl. 4 — 5 ár. Ég
álít að nýlendur þessar eigi vafalaust
góða framtið fyrir höndum. Frjósemi
landsins, liðan hinna fáu íslendinga,
sem þar búa, vaxandí verzlunar við-
skifti og fleira, virðist benda til þess.
Ýmsir bændur af öðrum þjóðflokk-
um búa í grend við “landa” vora þar.
Þarmá sjá Þjóðverja, Skota, Rússa,
Ungverja og jafnvel Frakka á stangli.
En allir kalla þeir sig Canadians nátt-
úrlega. Þeir reyna líka að verða það
en virðist jafnvel ganga seinna en
“löndum”.
Svo enda ég línur þessar, óska ný-
lendunni allra framfara, og sendi öllum
sem mér auðnaðist að kynnast þar
vestra “kveðju guðs og mína”.
Hjörtur Leo.
Islands-fréttir.
Eftir Þjóðólfi.
Reykjavík, 30. Ágúst 1895.
Nýtt fjárkaupafkUirj enskt. Hinn 21.
þ. m. kom hingað gufuskipið 'lA»glia,”
og með því f. kaupm. Georg Thordahl.
er héðan sigldi í Desember 1891. Á
skipinu voru nokkrir Englendingar, er
sumir eru hlnthafar í nýju verzlunar-
félagi, er ætlar að reka hér nýja verzl-
un, einkum fjárkaup og hrossa. Stofn-
fé félagsins er nál. £ miljón kr. að sagt
er, og hlutirnir fáir.
Fréttafirdður til íslandt. Mála-
færslumaður frá Lundúnum John M.
Mitchell að nafni, er hingað kom með
“Anglia” bar upp fyrir þinginu tillögu
um að koma á fréttaþræði milli íslands
og Bretlandseyja. Telur hann allan
kostnaðinn við lagningu hans 1,800,000
kr. og árlegan kostnað 180.000 kr. Ef
stjórn íslands vill leggja til i fjár þessa
(45,000 kr.) ætlar hann sér að reyna við
stjórn Englands, Frakklands og Banda-
ríkjanna að leggja þráðinn, sérstaklega
veðurfræðinnar vegna. — Þingið tók
svo greiðlega í þetta mál, sem unnt var
og voru þingsályktanir samþykktar af
báðum deildum þess efnis, að skora á
stjórnina, að veita þeim, er um þetta
kynnu að sækja einkaleyfí um 5 ár til
að leggja fréttaþráð frá brezku eyjunum
til íslands, og auk þess lýsti neðri deild
því yfir, að hún mundi fús á að sam-
þykkja alt að 45,000 kr. fjárveitingu,
sem tillag til fréttaþráðarins á ári, þá
er farið væri að nota hann og með því
skilyrði, að honum sé haldið í nýtu
standi.
Tnlfiráður milli Jieykjavíkur og Akur-
eyrar. Ungur ameriskur verkfræðing-
ur, A. Parkcr Haruton að nafni, er dvaldi
hér á landi fyrir 10 árum, kom hingað
til bæjarins fyrir skömmu fótgangandi
norðan af Akureyri (hafði komið þang-
að með “Thyra” síðast). Vill hann
koma á talþráðar- (telefón) lagningu
millum Reykjavíkur og Akureyrar og
ætlar á að það muni kosta um 100,000
kr. Út frá þeim aðalþræði vill hann
leggja kvíslar til helztu kaupstaða.
Neðri deild alþingis lét i ljósi, að hún
vildi styðja málið, er nægur undirbún-
ingur og glöggvar áætlanir væru fengn-
ar.
Frá Ameríku kvað ennfremur vera
von á rafmagnsfræðingi (dönskum), er
ætlar að kynna sér í haust, hvernig hér
megi koma á rafmagnslýsingu.
Prentvígðir 25. þ. m. kandidatarnir :
Fílippus Magnússon að Stað á Reykja-
nesi, Helgi Pétur Hjdlmarsson til Helga-
staða (er honum voru veittir 22. þ. m.)
og Asmnndur Oísloson aðstoðarprestur
til séra Guðm. Helgasonar á Bergsstöð-
um.
Kmhœtlispróf á prestaskólanum tóku
í þessum mánuði : Páll Hjaltalín Jóns-
son með-1. eink. (47 st.), Jón Stefánsson
með 2. eink. (37) og Pétur Hjálmsson
2. eink. (23). Einn stúdent gekk frá
prófi.
Samkoma í minningu 50 ára afmælis
alþingis var haldin í þinghúsgardinum
26. þ. m. Voru þar fluttar ræður og
sungið kvæði eftir Steingr. Thorsteins-
son.
Farstjóri fyrir hið væntanlega lands-
sjóðsgufuskip kvað vera skipaður af
landshöfðingja Ditlev Thomsen kaupmað-
ur, en fargæslumenn eru valdir af al-
Ángi: Jón Jakobsson alþm. (í efri deild)
og Jón Víd’lín kaupmaður (í neðri
deild). Sigldi Thomsen nú með “Thyra”
vestur og norður um land og ætlar að
dvelja ytra í vetur til að semja um leigu
á skipinu og sjá um annan nauðsynleg-
an undirbúning. Er ætlast til, að skip-
ið hefji ferðir sínar í Apríl næstk.
Landsbankagœzlustjóri endurkosinn i
neðri deild séra Eiríkur Briem, með öll-
um atkvæðum, en Jón Jensson yflrdóm-
ari valinn yfirskoðunarmaður lands-
reikninganna.
27. Sept.
Mannaldt. Hinn 25. f. m. andaðist
að Stórholti í Saurbæ séra Jón Bjarna-
son Thorarensen uppgjafaprestur, hálf-
sjötugur að aldri, fæddur á Gufunesi í
Mosfellssveit 30. Jan. 1830.
í Ágústmánuði lézt Oddur bóndi
Þorsteihsson í Klausturseli á Jökuldal,
á áttræðisaldri.
Seint í f. m. andaðist Einar Þórðar-
son (frá Vigfúsarkoti við Reykjavík
Torfasonar) bróðir Þorgríms læknis
Austurskaptfellinga, maður á bezta
skeiði. Hann var við vegagerð austur
í Múlasýslu er hann lézt.
4. Okt.
Heiðursgjnfir úr styrktarsjóði Krist-
jáns konungs 9. hafa fengið bændurnir
Magniis tiigurðsson á Grund i Eyjafirði
og Ouðmvndur Jónsson á Miðengi i
Grímsnesi 140 kr. hvor fyrir “framúr-
skarandi dugnað og framkvætndir í
jarðabótum og öðru því, er að búnaði
lýtur.”
Lalínuskólinn var settur 1. þ. m.
með allmikilli viðhöfn vegna rektors-
skiftanna. Voru þar viðstaddir lands-
Miss Isabella Blake til heimilis að
Nr. 303 Hughson Street, Hamilton. Ont
er einhver hin fríðasta og best þekta af
öllum ungum stúlkum í þessari borg.
Nú er hún hraust blómleg og fögur og
kveðst vera orðin ný kona, geta notið
gæða og gleði lífsins, og segir að sér líði
svo vel, sem mögulegt sé.
Þar sem Miss Blake lýstr því yfir,
að hún sé “ný kona,” þá má ekki skilja
það svo, að hún hafi kastað kvennlegri
siðprýði og gengið í flokk hinna grunn-
hygnu kvenna, sem ætla sér að svæla
undir sig störf þau, er körlum henta,
eða ganga um götur og stræti í karl-
mannabúningi, með þeim ásetningi. að
breyta áforrnum og reglu þeirri. er al
vitur skapari hefir sett mannlífinu ou
umhverfa þannig heimirtum, svo að bað
snúi upp, sem áður var niður. ^Nei !
langt frá ! Það er svo fjarri því. að
það sé meining Miss Blake, þegar hún
lýsir því yfir, að hún sé "ný kona.”
Hin "nýja kona.” sem heimurinn
metur mest, er ekki “nýmóðins,” sem
skepna sú, sem gengur tneðflegið vesti,
fleginn skyrtukraga, háan pípuhatt,
sem gengur utn strætin með staf í hend-
inni, og sýnir þannig bæði skort á viti
og um leið fádæma hégórnagirni. Miss
Blakeergottsýnishorn áhinnisarinailegu
“nýju konu.” sem Pairie’s Celery Com-
pound gerir heilsugóða tápmikla, þrótt,-
góða og fjöruga. Þvíh'kar konur heíðra
og virða og elska allar skyni gæddar
verur. Þær eru ímynd “konunnar”
færa heimilinu, vinunum og heiniinnm
yfir höfuð ósegjanlegu blessun.
Þó að Miss Blake sé ung kona, ['á
hefir hún samt nógar raunasögur að
segja. Á umliðnum ti'ma bafa ljónin
legið á götu hennar og ógnað henni með
tortíning. Hún þekkir vel þjáningar
og harma. því að veikindin hafa hremt
hana í heljarklóm sínum. Og sturidurn
höfðingi, amtmaður og biskup allir í
einkennisbúningi. Flutti biskup þar
langa ræðu fyrir hönd yfirstjórnenda
skólans, minntist hinna fráfarandi æztu
kennara við skólann, rektors og yfir-
kennarans og ávarpaði nýja rektorinn
m. fl. Halldór K. Friðriksson flutti
því næst nokkur skilnaðarorð til skól-
ans og loks til skólans og loks talaði
rektor dr. Björn Ólsen.
11. Okt.
Báturinn "Elin" er nú algerlega
orðinn að strandi, eins og ætla mátti,
og verður skrokkurinn seldur við upp-
boð 15. þ. m.
Nýjan bdt til milliferða hér um
Faxaflóa hefir eigandi “Eh'nar,” Fr.
Fischer stórkaupmaður, boðizt til að
útvega, ef hann fær nægilegan styrk
(12,000 kr.) til útgerðarinnar. Bátur-
inn á auðvitað að vera stærri og full-
komnari en “Ehn.” Tilboð þetta hefir
verið lagt fyrir bæjarstjórnina, og hefir
hún kosið nefnd til að íhuga það. Mjög
hætt við, að hlutaðeigandi sýslufélögum
þyki styrkkrafan ærið há, enda þótt
landssjóður leggi til helming upphæðar-
innar.
Slysför. Af Eyrarbakka er ritað 7.
þ. m.: “Hinn 23. f. m. týndist maður,
sem var á ferð austur í Skaptafellssýslu
Eiríkur Jónsson frá Stighúsi hér á Eyr-
arbakka, var vinnumaður í Hrisnesi í
Skaptártungu í fyrra og ættaður þar að
austan. Hann hafði ætlað skemmri
leið en samferðamenn hans austur í
Skaptártunguna og er talið víst, að
hann hafi drukknað i svokölluðu Sand-
vatni á Mýrdalssandi; hesturinn komst
heim að Hrísnesi.
hefir hinn gamli eyðileggjari, dauðinn
snortið hmia. svo hún hefir skolfið sem
strá í vitidi; hetir hann þá vakið hjá
henni hugsunina um hina þögulu, en
dimmu og sUuggalegu gröf.
Þegar Miss Blake var sjúk og von-
laus og létnagna orðin, þegar læknar og
meðöl var hætt að duga henni, þegar
h nn tniskunarlausi óvinur tæringin
ógnaði bentii með h'ftjóni, kom engill
iiiisknnarseiniiinar og skaut henni því
í brjóst. að reyna nieðal eitt, sem hefir
fæn, nýtt líf þúsundum sjúkra og
þjáðra tnanna á umliðnum tinium. Já,
það var Paine’s Celery Compound. Hún
reynir það, og á skömrnum tíma gerir
það “nýja konu” af efni því, sem gröfin
og dauðmn v.ir þvínær búinn að
hremma.
Þetta eru engar ýkjur, kæri lesari.
Mi“s Blake og vinir hennar munu glaðir
satina sögu |>essa um Paine’s Celery
Cómpound, þvi það var eingöngu það,
sem með Guðs blessan frelsaði lif henn-
ar. þegar dauðinn stóð fyrir dyrum.
Eftirfylgjandi bréf er nægilégt til þess,
að sannfæra hinn harðsnúnasta efa-
iiiann :
"Á runi saman leið ég þungar þján-
ingar, ég var stöðugt undir höndum
læknanna. som loksins sögðu mér. að
ég væri að fá tæringu. Mér versnaði
við meðölin og hætti við læknnna Svo
fór ég loks að reyna Paine’s Celery Com-
IKJiind. vnr óg þá injög hætt komin, gat
lu orki sofið né fengið hvild. vareinlægt
niáttlaus og lémagna, matarlistin og
nieltingin var vond, ég var orðin útslit-
in og líiið líf eftir i tnér. Þegar ég
hafði b'úkað eina flösku fannst mér ég
í vera iniklii skárri. Eg hefi alls brúkað
sjöeðaátta flöskur og er nú orðin “ný
! kona.” get glatt mig við lítið og liður
svo vel, sem ég best get pskað mér.
! Bestu þakkir fyrir yðar góða meðal.”
Mjer lidur svo vel, sem
jeg get oskad mjer.
Miss Blake frá Hamilton, Ont., er sannarleg
ímynd kvennlegs þróttar og fegurðar,
síðan hún fór að brúka Paine’s
Celery Compound.
Allir, sem vildu hafa fullkomna heilsu ættu að taka
eftir sögu hennar.