Heimskringla - 28.10.1897, Blaðsíða 1

XII. ÁR
F R É T T I R.
Itamlariliiii.
Það er sagt að Bandaríkjastjórn,
sem hefir eignarhald á, Union Pacific-
brautinni, sé til með að selja hana fyrir
70 miljónir dollara. — Umboðsmenn
þeirra sem ætla að bjóða í hana segjast
vera búnir að fá 10 rnilj. dollara lán í
London upp í afborgunina af þessari
upp'næð, og segja auðvelt að fá alt það
lán sem þarf. Ekki er getið um hverjir
ætli að bjóða.
Stj'órnin á "indlandi hefir gefið til
kynna, að hún sé alve? mótfallin því að
fríslátta silfurs verði aftur byrjuð þar í
landi. Þetta er ein af ástæðum fyrir
þvi að brezkastjórnin hefir ekki þótzt
geta gefið sendinefnd Bandaríkjanna
nein loforð um aðgjaldeyrislögum Breta
yrði breytt fyrst um jsinn. Eins sgal-
menningi mun ljóst, sendi McKinley
forseti nefnd manna til Englands til
þess að komast að niðurstöðu um það,
hvort England væri fáanlegt til að við-
taka frísláttu silfurs. Þessi nefnd átti
einnig að fara til Erakklands og Þýzka-
lands og leita fyrjr sér þar. Nú hafa
aðgerðir þessarar nefndar verið birtar
og viðureign hennar við brezku stjórn-
ina, og kemur það í ljós aðþó vel væri
tekið í málin af ýmsum í fyrstu, þá sér
stjórnin sér ekki fært að gera neina
breytingu á gjaldeyri ríkisins að sinni,
mikið fyrir ástæður þær sem að ofan er
getið. Frakkland og Þýzkaland létu á
sér skilja að þau væru til með að við-
taka frísláttu silfurs, ef England gengi
á undan. Yið þetta stendur, og er ekk
búist við að meira verði hægt að gera í
bráðina.
Utlond.
Blaðið Nevesten Nachrichten, i
Leipzig á Þýzkalandi hefir nýlega birt
grein sem sögð er að vera eftir Bis-
marck gamla, um Munro regluna.
Gfrein þessi er all-harðorð, og segir að
Munro-regian sé ósvífni ein og ofriki
gagnvart hinum ýmsu þjóðum í Ame-
ríku. og Evropuþjóðunum, sem hafa
viðskifti við þær, og hún þýði alveg
sama eins og það að Bússland heimtaði
að ráða fyrir Evrópuþjóðunum eða
England öllum Atiu þjóðum. Þetta
kallar hann ósvífni.
Enn á að verja $20,000,000 til að
bæta hafnarkvíarnar i Liverpool. Hafn-
arbyggingarnar þar eru hinar stærstu í
heimi. en þær hafa samt reynst ónógar
og þurfa aukningar við.
Þrátt fyrir það þótt spanska stjórn-
in sé búin að tilkynna Weyler, að ráðs-
mensku hans sem Capt. General á Cuba
só lokið og annar maður settur í hans
stað, þá neitar hann að leggja niður
völdin. Út af þessu er hætt við að rísi
vandræði nokkur, því það er fyrirsjáan-
legt að það þarf að beita valdi til að láta
hann hlýða.
Vélastjóra-verkfallið á Englandi
heldur en áfram, og er það álitið hin
stórkostlegasta barátta sem verkveit-
endur og verkþiggjendur hafa nokkru
sinni háð í heiminum, og því ekki
furða þó menn bíði með óþreyju eftir
endalokunum. Verkfallsmenn eiga
örðugt nokkuð sökum fjárskorts, því ó-
grynni fjár þarf á degi hverjum handa
þeim sem ekki höfðu neitt annað en
vinnu sina til aðlifa af, og hafa þeir nú
ekki önnur sjáanleg ráð en að fá hjálp
starfsbræðra sinna í Bandaríkjunum og
á fastalandi Evrópu.
Formaður viðskiftanefndarinnar
(Board of Trade) í London hefir nú boð-
ist til að reyna að koma á samkomulagí
með því móti að krafan um 48 klukku-
stunda vinnu á viku sé dregin til baka,
og með því móti að verkamannafélögin
lofist til að gera engar tilraunir til áð ó-
náða verkveitendur fram yfir það að
meðlimir þeirra hætti vínnunni, en
verkveitendur lofi því aftur að láta verk
mannafélögin afskiftalaus, Að þessu
segja verkamenn i Glasgow fað ekki
verði gengið og stendur þvi i sömu
sporum enn.
Uppreistin á Indlandi’heldur áfram
og lítur út Tyrir að stjórnin eigi langt í
land með að kefja hana. í fyrri viku
sló herdeildnm uppreistarmanna og
indverska liðsins saman, ogféllu marg-
ir af hvortveggju, um 130 af indverska
liðinu. Uppreistarmenn urðu samt að
láta undan síga,en tókst það án þess að
fylkingar þeirra dreifðust, og er þar af
leiöandi búizt við öðrum stórbardaga
innan skamms.
Heimskringla.
WINNIPEG, MANITOBA, 28. OKTÓBER 1897.
NR. 3
Leií’ur Eiríksson.
Grand Forks Daily Herald 21. þ.m.
segir meðal annars :
Skandía bókmentafélagið hér hélt i
gærkvöldi gleðihátíð til minningar um
Leif Eiríksson heppna, í Suandia Hall
og var þar skemtun góð og margt
manna saman komið. Forstöðunefnd-
in hafði gert sér far um að skreyta sam-
komusalinn og héngu þar fánar Banda-
ríkjanna og Noregs alt í kring i salnum.
Mr. A. Lindelie var forseti og hélt reglu
á samkomunni. Miss Minnie Mix
skemti samkomugestum mæta vel með
pianosolo, sem hún varð að endurtaka
að beiðni áheyrendanna. L. K. Hassell
skýrði frá ferðasögu norðmanna (?) þeg-
ar þeir fóru fyrst vestur um haf til
Ameríku, og þegar það stóð sem hæst
kom albúið víkingaskip með drekahöfði
fram á leiksviðið, og stýrði því hr
Gunnar Hoest (líklega Höst)sem átti að
tákna norrænan víking, þar sem hann
litast, um eftir ströndum hinnar nýju
álfu, og var þessi sýning mjög.veruleg.
Næst á eftir flutti B. G. Skúlason aðal-
ræðuna sem flutt var um kvöldið; stóð
hún yfir nærri klukkustund og var hin
snjallasta. Hann skýrði frá því, að
Leifur hefði verið Islendingur og gat
ýmsra atvika sem lutu að landafundi
hans í þessari álfu. Larkins söngtíokk-
urinn skemti með söng og Hon. J. A.
Sorley las gamansögu “America” sem
mikið var hlegið að. Gunnar Höst söng
eina framúrskarandi solo, og Rev. H.A.
Sather hélt góða tölu um Noreg. Sam-
koman endaði með því að snnginn var
þjóðsöngurinn “Norge, Norge.”
Ópium í Winnipeg.
Það kemur víst flestum óvart, að
ópíum sé brúkað að nokkrum mun í
Winnipeg, en ef satt er sagt frá í grein,
sem nýlega birtist í blaðinu Ner’-Wester
hér í bænum, þá er langt frá að svo sé.
Maðurinn sem greinina rítar gefur ekki
nafn sitt, en eftir þvi sem fram kemur
í greininni er auðsætt að hann hefir gert
sér far um að grafast [eftir sannleikan-
um, Hinar ofur hættulega og siðspill-
andi ópíum reykingar hafa flutzt hing-
að eins og til annara staða með Kín-
verjum. Þeir geta ekki lagt þær niður
sjálfir, og vegna. hagnaðarins, sem þeir
geta haft af að selja ópíum, freistast
þeir til að koma öðrum til að brúka það
líka. Það eru æði margir staðir í Win-
nipeg að áliti greinarhöfundarins, þar
sem ópfum er selt vissu fólki, helzt
kvennfólki. Staðirnir sem það er selt
á eru hin sakleysislegu og fátæklegú
hreysi eða þvottahús Kinverja, og fara
þessir ópíumreykendur þangað með því
yfirskini að þeir séu að vitja um þvott
eða fást við annað þesskonar, en þegar
inn er komið er tekið til pípunnar og
hún ekki látin frá sér fyr en reykinga-
maðurinn er orðin út úr, eins og vant
er. Greinarhöfundurinn segir: “Það
eru ekki allir sem geta fengið ópíum-
pípu til að reykja hjá Kínverjum. Það
er ekki langt síðan að ég fór inn i eitt
þvottahúsið þeirra hérna í bænum á-
samt einum vini mínum og bað um að
mega fá að reykja; mér var tekið mjög
þurlega eg látið í yeðri vaka að þetta
væri alt “spanska”, sem ég væri að
tala, og ef ég hefði ekki áður verið bú-
inn að fá sterka ástæðu fyrir þvi að
þarna væri selt ópíum, þá hefði ég lík-
lega ekki leitað eftir frekari upplýsing-
um. En nokkru áður en ég gerði vart
við mig hafði ég séð þv-já kvennmenn
fara inn í þetta þvottahúl, og koma út
aftur eitthvað tveimur timum seinna,
með mjög einkennilegu látbragði; þær
létu líkt og drykkjumenn nema hvað
þær voru enn þá bjánalegri heldur en
menn verða af áfengum drykkjum”.
Allar þær upplýsingar sem gi einar-
höfundurinn gat gefið hafa verið lagðar
fyrir lögreglustjóra hæjarins, en eftir
Þvi sem hann segir getur hann ekkert
að gert að sinni, þvi hér í fylkinu eru
engin lög til sem fyrirbjóði sölu á óp-
íum, Ymsum bindindisfélögum ogum-
bótafélögum hefir verið bent á þetta, og
er vonandi að þau geri sitt bezta til í að
fá þingið til að koma í gegn lögum sem
fyrirbjóði ópiumsölu, þegar það kemur
saman næst.
íslenzku bindindisstúkurnar ættu
að leggja til sinn skerf i þessu, því þó
afnám vínnautnnnarinnar sé aðallega
verkefni þeirra, þá ættu þær engu síð-
ur að hjálpa til að kveða niður þennan
ófögnuð. Vínnautn er vond, en ópíum-
nautn er mörgum sinnum verri, hún er
seinfærari og eyðileggur likama og sál,
svo að þeir sem venjast á það eiga sjaid
an viðreisnarvon. Þeir sem sporna
vilja víð útbreiðslu ópíumnautnarinnar
hér ættu að semja bænarskrá,sem biður
um lög er fyrirbjóði sölu á ópium, og
senda hana til þingsins þegar það kem-
ur næst saman; meðþvímótier helzt
hægt að koma í veg fyrir að þessi ó-
fögnuður allra ófagnaða nái útbreiðslu.
Amiað Klondyke.
Tveir menn, að nafni John Spurgeon
og Robert, sem hafa verið að leita að
guili tvö síðastliðin ár norðvestur í ó-
bygðum, þykjast nú hafa fundið námur
sem séu eins auðugar og Klondyke-
námurnar og eru þær, að sögn þeirra,
austan í fjöllunum austur af Klondyke.
Á tveimur inánuðum í sumar fengu
þessir menn, hvor um sig, $10,000, en
urðu þá að hætta vegna vistaskorts.
Áður en þeir fundu þetta mikla gull,
höfðu þeir verið að leita í nærri tvö ár
og ekki haft nema meðallags byr, en
þeim vildi það til lukku að þeir hittu
Iudíána sem sögðu þeim frá árfarvegum
þar sem alt væri fult af þessum gulu
steinum eóa sandi. Samkvæmt þessari
bendingu fóru þeir að leita í áttina til
staðarins seni þeim hafði verið bent á,
og til mestu furðu fyrir þá, fundu þeir
að Indíánarnir höfðu sagt þeim satt.
Staðurinn sem þeir fundu mest gullið í,
er norður af Peace River-héraðinu, en
nákvæmari upplýsingar vilja þeir ekki
gefa. Þeir segia þar nægilegt gull fyrir
mörg hundruð gullgrafara.
Thames-íljótið.
(Að nokkru leyti þýtt).
Að nóttu til er Tbames-fljótið ein
hin fegursta sjón, sem mannsaugað get-
ur að líta á þessari jörð. Þungt og dul-
arfult líður það áfram í löngum bugð-
um gegnum þá stór-völdugustu borg
heimsins, bæði að fornu og nýju,—mið-
punkt og höfuðstað allrar verzlunar.
Yfir straumum þess gnæfa 20 brýr. Það
er uppljómað af ljósaröðum báðumegin
frá. frá brúnum, og frá hverju skipi sem
það ber á brjóstum sér.
Það er skríðdrjúgt og sígur á; en
furðu hljóðlega fer það leiðar sinnar, ut-
an þar sem það steypir sér undir brýrn-
ar. Festir það þá kápu sína á steinstólp-
unum, sem standa jarðfastir og byfast
hvergi. Eirir Thames því illa og rykk-
ir á, verður þá kliður nokkur er kápan
gengur af sanmunum. Það leikur það
sem því líkar bezt, og þó er það þénustu-
samur og auðmjúkur þjónn hins breiða,
djúpa og salta sævar.
Vegur og völd þess eru mjög mis-
munandi. Stundum er það 30 fet á dýpt
og stundum að eins 8 fet. Með flóði er
það tignarlegt á svip, en með fjöru er
það alt dautíegra og kemur þá varla upp
nokkru hljóði fyrir forarleðju sem kæfir
röddina ; nöldrar það þá lágt og duttl-
ungalega um leið og það strýkst um
fæturnar á hinum dökkhvelfdu brúar-
bogum.
Að næturlagi, ef loft er heiðskírt,
er fljótið jafnfagurt hvort sem það er
flóð eða fjara.
Svefninn og kyrðin virðast ekki
vera í neinu sambandi við það. En aft-
ur finst manni, og það þó morgun sé
kominn, að húsin á bökkum þess séu
niðurdregin og svefnþrungin, því um
miðnæturskeið er margt þar á kreiki
sem mókar um daga. Þá stendur ríki
húms og hryöjuverka í mestum blóma ;
glæpir og hvað annað hefst þá viöí þeira
fylgsnum meðfram fljótinu þar sem
myrkrið er svartast.
i
Það var í byrjun þessarar aldar, að
alls konar ódáðaverk voru þar ali-tíð.
Var þar krökt af þjófum og bófum,
flóttafólki og öðrum vandræða verum,
er leituðu sér þar hælis á einn eða ann-
an hátt.
Nú mun enginn gata i London bet-
ur skipuð lögregluþjónum en Thames-
fljótið. Fara þeir upp og ofan fljótið í
smábátum, þrír 1 hverjum bát, eru þeir
þar æ og eilíflega á sveimi, nótt og dag,
hvernig sem viðrar. Þrjár hafa þeir
varðstöðvar við fljótið og eru þær við
Charing Cross, Wapping og Blackwall.
Beri eitthvað sérstakt við, er ofurlitill
gufuknör við hendina, er brunar hvert
sem vera skal.
Á hverri varðstöðeru öll hjúkrunar-
áhöld, rúra og heit böð, til að taka hroll-
inn úr þeim sem bjargað er úr fljótinu.
Alt er þar i ágætri reglu.
Vetrarþokurnar eru það sem gorir
þessurn lögvegluþjónum fljótið einna ó-
skemtilegast og þrautfærast.
Z.
Frá löndum
ÚR BRÉFI frá spanish fork,
Utah, 20. Október 1897.
Herra ritstjóri Heimskringlu!
í gærkveldi eitthvað kl. 7 hafnaði
hin nýja Hkr. sig hér á pósthúsinu, og
eru menn nú að skoða hana alla í krók
og kring, og mun flestum lítast vel á
liana, eða byrjunina, þetta fyrsta blað,
sem nú er komið á skoðunarplássið.
Gamlir [kaupendur Hkr. hafa víst
allir fengið sýnishorn af blaðinu og
nokkrir nýir að auk, og er oss nær að
fnllyrða, að hún hafi verið öllum kær-
komin gestur; ekki svo að skilja að vér
ætlum að fara að halda lofræðu um
blaðið, sem vér vitum ekkert um hvern-
ig verða muni með framtíðinni, heldur
mun það hafa vakað fyrir flestum, og
vakir víst enn, að það sé betra og
skemtilegra að hafa fleira en eitt ís
lenzkt blað, til tilbreytingar, þó þau
væru hvert öðru lík að stærðinni, verð-
inu og máské innihaldinu. Blöðin geta
í vissum skilningi verið öll góð blöð,
þegar umfleirien eítt blað erað ræða;
en það er með blöðin og þá sem kaupa
þau og lesa mikið líkt ástatt og t, d.
trúbrögð og pólitík, það heldur hver um
sig að sin trú og sin pólitík sé réttust,
og eins er með blöðin. Það finst flest-
um að blaðið sem hann heldur sé ein-
mitt bezta blaðið, þó það sé máské
hreint ekki svo, þegar öllu er á botninn
hvolft.
Vér höfum svo ekki meira að segja
vibvikjandi Hkr. að þessu sinni, en von
um staðfastlega að hún megi %rerða gott
og vinsælt blað, sem uppfylli í fylsta
skilningi blaðaþarfir almennings, sér-
staklega þeirra,' sem álíta að fleira enn
eittblaðjsé nauðsynlegt fyrir Vestur-
slendinga .
Fréttir höfum vér mikið litlar fyrir
þessa nýju Hkr, vora, því það hefir
mjög lítið af merkilegum viðburðum
skeð hjá okkur síðan gamla Hkr. sál-
aðist. Oss löndum ‘hér hefir öllum liðið
þolanlega vel á þessu sumri, og ágæt
hefir tíðin verið í alt sumar, en nú er
farið að kólna og vætur hafa gengið
undanfarnar 2—3 vikur, samt er en
gott veður og alautt. aðeins lítið snjó-
föl í fjöllum.
Heilsufar fremur gott, og hefir ver-
ið svo í sumar. Þrjár íslenzkar konur
hafa dáiðsíðan ég skrifaði síðast í Hkr:
Guðrún Jónsdóttir, kona Magnúsar
Bjarnasonar; Guðrún Guðmundsdóttir
kona Magnúsar Einarssonar, og Val-
gerður Jónsdóttir, gömul ekkja, ættuð
úr Vestmannaeyjum. Hún dó 7, þ.
m. Dauðamein þeirra allra mun hafa
verið innvortis veikindi, sem þær höfðu
lengi þjáðst af áður en þær dóu.
Á bæjarráðs flokksþingi, sem De-
mókratar héldu hér i bænum 8, og 9. þ.
m. varlandi vor Mr. Eggert C. Christi-
anson tilnefndur sem einn aí bæjarráðs
mönnum fyrir 1. kjördeild bæjarins um
næstu tvö ár. Hvort hann kemst að
eða ekki, leiðir tiðin og tíminn bezt i
ljós á kosninf adaginn 2, Nóvember næst
koteandi. Vér vonum sarat að hann nái
kosnngu, því bæði er Mr. E. C C. dug-
andis drengur og vel liðinn hér í bæ, og
svo finst oss að íslendingar hér ættu að
hafa einn mann að minsta kosti úr sín-
um flokki i bæjarráðinu, því þó það
aldrei efli hag vorn í fjármunalegu til-
liti, þá samt er það viðknnnanlegra, að
geta og mega taka þátt í svoleiðis mál-
um, til jafns við aðra meðbræður vora.
Islending’ar !
Þegar þið komið til Petnbina, þá
munið eftir því að þið fftið þrjár góðar
máltiðir á dag og gott og hreint rúm til
að sofa í, alt fyrir $1.00, á
Headquarters Hotel,
II. A. íl urrol, eigandi.
Pembina, N. Dak,
Enn um uppsprettu vantrúar
Islendmga í Ameríku.
Það er sagt um það sem viðber í
heiminum, að það hafi einhverja orsök
og svo var það er ég reit greinina :
“Uppspretta vantrúar Islendinga í Ame-
ríku.” Hið kaldhamrandi Lögberg er
sidanglandi á vantrúarmönnum um
þveran heim og endilangann ; en sem
við mátti .búast tíðast á þeim næstu,
eins og sýna athugasemdir ritstjórans
við ferðasögu Dr. Valtýs Guðmundsson-
ar, í Lögbergi 1. Apríl þ.á. Meðal ann-
ars steijdur þetta þar : “Ymsir Islend-
ingar hafa þegar hingað kom gengið í
tíokk %'antrúarmanna og gert hinar ein-
beittustu árásir á þá trú og kyrkju.
sem þeir höfðu svarið trú og hollustu.
Af því leiðtogar kyrkjunnar, séra Jón
Bjarnason og aðrír, liafa nú verið svo
vogaðir að andæfa stefnu þessara trú-
niðinga, þá hafa þeir verið úthrópaðir
sem ofsatiúarmenn.”
I grein minni í Hkr. 29. Apr. var
ég svo vogaður að kalla ofanritaðann
kafla úr athugasemdum Lögb. sleggju-
dóm, og varð það ritstj. Lögb., sem
skrattinn úr satiðarleggnum og gerði
hugsjón hans svo ambáttarlega að hom
um sýndist það spádómur. En þessi
ambáttarlega sjón ritstjórans sýndi
mönnum að vesalíngurinn treysti sér
ekkiaðhrekja neitt i _grein minni og
því ritaði hann sem hann gerði og liljóp
í hvalsmagann, sem svo virðist sem séra
Jón hafi verið her pilega búinn að vígja
sem vandræðafylgsni safnaðarforsetans
og lðetur ritstjórinn ropa sinn þaðan
ganga. Hefir því þurft að brenna hræ-
ið svo að rotnun þess yrði mönnnm ekki
að svartadauða.
Grein mín í Hkr. sýndi það ljóst,að
séra Jón Bjarnason á trúmálahólminum
sem hann skoraði séra Pál heitinn Þor-
láksson á á Gimli, var þá ekki að of-
sækja Missouri sýnoduna, heldur Lúters
kyrkjuna og séra 'Pál, talsmann hennar.
En af því að séra Páll hafði lært á
synodu-skóla, þá ætlaði séra Jón sér að
hafa synoduna sem barefli á séra Pál,en
það varð séra Jóni til hraklegs falls ; og
þótt liinn mikli merkisberi séra Jóns,
Sigtryggur, stæði upp með séra Jóni
sem digur sperruleggur, ultu þó báðir
sneypulega um koll, andlega meint. Því
svataði einn maður séra Jóns öðrum
hans manni, er spurði hvort séra Páll
hefði getað varið Lú i r ku’tyrkjuna á
móti séra Jóni : “Já, hann varðist eins
og Ijón sem umkringt er af vopnuðum
mannfjölda en engu lagi verður á kom-
íð.” Setningar séra Jóns, að Lúter væri
hinn dauði páfi kyrkju sinnar, og þessi,
að ógildi biblíunnar væri grundvöllur
allra deildanna. sýnist ekki bera vott
um sterka trú á biblíu og fræðum Lút
ers. Þá minnir *mig og er séra Jón
messaði í fyrsta sinn á Gimli í húsgrind
Mr. Friðjóns Friðrikssonar, að þá á
fundinum eftir messu þætti séfa Jóni
játningarrit lút.kyrkjunnar fremur vara
söm, mönntim of ókunn og illa samboð-
in frjálsum mannsanda, og þegar séra
Jón var seztur að í Nýja íslandi, fannst
sumum hann heÞt vilja brenna Lúters-
kyrkjuna úr hjörtum og tilfinningum
manna, og ekki vissi ég betur en hinn
æruverði Sigtryggur af öllum sínum
mætti blési upp þann eyðingar-eld.
Fyrir altþetta kannast þorri manna
við að séra Jón og Sigtryggur voru hin-
ir fyrstu íslendingar, sem ofsóttu ísl.-
lútersku kyrkjuna hér, og hafa ýmsir
siðan lent í kjðlfari þeirra. Þessir
raenn slá sig þvi æði fast á munninn,
er þeir dæma hina síðari andstæðinga
Lúters kyrkju, sem nefnast mættu andj
legir niðjar þeirra.
En svo sýnist sem ritstjóri Lögb.
áliti alla þá trúníðinga er vaxa í þekk-
ingu upp úr barnatrú sinni, líkt og
Eiríkur postuli frá Brúnum segir að
ýmsir Islendingar hafi “farið úr barna-
trú sinni og gert ýraislegt”. Myndi
Sigtr. vera stór ef að hann aldrei hefði
komizt upp úr barnatrú sinni? En ef
*að það er að níðast á barnatrú sinni að
anðgast að þekkingu á þðrfum lífsins
og andans. þá hafa allir sem komnireru
til vits og ára níðst á barnatrú sinni.
séra Jón og ritstj. Lögb, og allir sem
að einhverju leyti hafa komizt npp fyrir
hina meðfæddu trú. í þetta sinn fær
ég ekki fleiri rök fyrir ofsókn sera Jóns
á lúterska kyrkju né glamri Sigtryggs
um trú 02 vantiú. En ég þakka séra
Jóni hans mörgu og góðu bendingar í
vantrúaráttina, en þóeinkum fyrir það,
að hann kora mér í skilning um að trú
væri v ö n t u n þekkingar og að hver
sem heimtaði trú á eitthvað ósannað,
hann heimtaði vöntun þekkingar á það.
Líka óska ég herra Sietryggi að hann
mætti lifa í hvalhöll sinni svo lengi sem
menn byggja hnött þennan sem sannur
vottur hræsnis og hrokatrúar.
Á Jónsmessu 1897.
Jónas Kortson.
Mountain, N. D.
Spunui’okkar !
Spunarokkar !
Spunarokkar !
eftir hinn mikla rokkasmið Jón sál.
ívarsson, sem að öllu óskapl aususmíð-
ar ekki fleiri rokka í þessum heimi, fást
fyrir mjög lágt verð hjá
G. Sveinssyni,
131 Higgen Str.. Winnipeg. s
Þegar þið þurfið að
kaupa fatnað og alt
sem að fatnaði lýtur
þá komið þið við í
Winnipeg
Glothing House,
beint á móti Brnnswick Hotelinu.
Þar finnið þið - - - -
Mr. D. W. Fleury,
Sem síðustu sex ár hefir verzlað í
TIIE BLUE STORE.
Hann getur selt ykkur karlmanna
og drengja klæðnaði, hatta, húfur,
grávöru og margt fleira.
Munið eftir númerinu
504 itain 8t.
Næstu dyr fyrir norðan W. Welhand.
D. W. Fleury
STIGVEL og
KOR = = =
Fing’ravetlingar
og Rubher-skór.
Mestu vörubyrgðir í bænum. Alt nýjar
vörur með lægsta verði.
Thos. H. Fahey,
558 Main street.
Cavalier, K-Dak.
Eigandi - - - -
John Qomoll.
Verzla með beztu
matvöru, ávexti
og sætindi af öll-
um tegundum - -
Kaupið máltíðir
ykkar hjá honum
þegar þið komið
til bæjarins. - - -
Odýrasta búðin í bæn-
um, sem selur nær-
föt, karlmannafatn-
að og yfirtreyjur,
er búðin hans
Benny’s
568 Main St., Winnipeg.
Hart Comyany <«-«)
Bóka og rit-
fanga-salar.
Farið til þeirra þegar þið þarfnist bóka
og ritfanga. Númerið er
364 Main St.
WINNIPEG.