Heimskringla - 03.02.1898, Blaðsíða 2
2
HEIMSKRINGLA, 3. FEBRUAR 1898
Heiniskriögla.
Published by
WalterM, Swanson & Co
Verð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
nm árið (fyrirfram borgað). Sent til
íslands (fyrirfram borgað af kaupend-
~m blaðsins hér) $1.00.
Peningar sendist í P. O. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
Einar Olafsson,
Editor.
B. F. Walters,
Business Manager.
Office : Corner Princess & James.
P-O- BOX 305
Hvað er að írétta?
“Hvað er að frétta?” sagði bónd-
inn á íslandi þegar hann kom til
dyranna og hitti komumanninn, er
barið hafði, og bað um gistingu.
“Hvað er að fretta?” segja mennirnir,
sem mætast á förnum vegi, eða á
götunum í liæjunum. “Hvað er að
frétta?” hrópar hveri kapp við annsn,
eins og þeir ættu fylstu heimtingu á
að þeim væri svarað. Alstaðar berg-
málar sama setningin, rétt eins og
hún væri fyrsti og stærsti stafurinn í
stafrofi mannkynsins. Allir' menn,
á öllum tímum, sem tunguna geta
hrært, spyrja hins sama og hlusta
eftir svari, eu hinir sem enn hafa
ekki lært að hreyfa tunguna spyrja
f huganum eitthvað á sömu leið, og
horfa eftir svarinu, Svona heflr það
gengið mann fram af manni, ár eftir
ár og öld eftir öld, nema hvað spurn-
ingunum rignir alt af tíðara og tíð-
ara niður og gera alt af meira og
meira veður. Allir heimta svar, því
hverjum um sig finst hann eiga rétt
á að víta, helzt alt sem skeður, og
það verður að svara bæði fljótt og
vel, þvf hver spurningin rekur aðra.
Ó, þúfoivitni heimur, sem alt
af þvrstir meira eftir því sem þú
drekkur meira, oj- alt af drekkur
svo þig skuli þyi-sta meira. Er þér
meðskapað þetta orðtak, er það
landamerkjalínan milli mannanna og
dýranna, eða hvað? Jú, það er
landamerkjalínan, og hún er alt af
að verða gleggri og gleggri.
“Hvað er að frétta?” sögðu
villimennirnir við sjálfa sig í önd-
verðu, áður en þeir höfðu mælst við,
þegar þeir mættust ’ fyrst á eyði-
mörkunum og síu að þeir voru hver
öðrum líkir.
“Hvað er að frétta?” spyrja
mennenn í dag og hafa alt af spurt
á öllnm tímum. Þetta var fyrsta
hugsun sem lifnaði í mannssálinni,
og þó tungurnar breytist, þó'þjóð-
irnar breytist, þá verður hún samt
til og deyí ekki fyr en mannkynið
deyr.
Þess er gætandiað um leið og
náttúran skapar löngun, þá skapar
hún líka hæfilegleika til að fullnægja
þeirri löngun, eg það fann maðurinn
akjótt. Ilann lét sér í fyrstunni
nægja með fréttir frá nánustu vinum
og næstu óvinum, sim fluttust til
hans með vegfarandanum, sem fram
hjá fór. En forvitnin óx eftir því
sem betur var hlúað að henni. Föru-
maðurinn varð fréttaberi. Nýjung-
arnar voru fluttar frá einum stað til
annars, og ýmist gefnar til kynna
með svo og svo mörgurn einkennileg-
um hnútum á bandspotta, með vissu
kroti á trjáberki, viðarlaufum, skinn-
ræmum, og að endingu á pappír.
En alt af spurðu flein og fleiri:
“Hvað er að frétta?” og alt af urðu
spurningarnar tíðari og tíðari. Það
sem gerðist í næstn sveitum dugði
ekki til að slökkva þorstann, og það
sem einstaklingurinn gat séð og
skoðað af náttúrunni, dugði ekkf
heldur. Hver um sig þurfti að fá að
vita, hvað hinn sá og skoðaði, hvað
hann gerði og hvað honum varð á-
gengt. J/á 1 einstaklingsins urðu
mál almenningsins, og hver þurfti
að vita af annara gjörðum, bæði sem
eínstaklings, og sem hluta sveitarfé-
lags eða þjóðfélags. Fréttaberinn
sem svarað hafði spurningunni í
fyrstunni dugði nú ekki lengur.
Hann hermdi stundum rangt, slund-
nm of lítið og stundum of mikið og
hann varð að víkja, af því hann
gat ekki svarað öllu því sem
hann var spurður að; né heldur
dugðu skeytin sem hann ber til að
uppfylla þarfirnar. Fréttaberunum
var nú breytt í pósta sem fóru með
fullar töskur bréfa og boðorða til
þeirra sem forvitnin ásótti mest, og
þeirra sem tóku sér rétt til að fræða
aðra og leiða. En forvitnin óx og
allir þurftu að vita því þeir væru
leíddir, og á hverju skriftlærði mað
uriun bygði rétt sinn til að ívrirskipa
þetta eða hitt. Þeir sáu að betra var
að fá fréttirnar um það sem skeði
beint frá þeim sem ekki höfðu neinn
hag at að þ*r hljóðuðu á einn veg
frekar en annan, heldur væru beinar,
óhlutdi-ægar frásagnir um það, er
skeð hefði, það sem uppgötvað hefði
verið og það sem ráðast ætti í að gera.
Og maðurinn, sem um leið og hann
fleygði villidýrahamnum og bendlaði
sig mannfélagsheildinni, hafði orðið
þess áskynja hve dýrmæfur gripur
Mammon væri, sá strax að hér var
eitt af tækifærunum til að vingasi
við hann; og sjá, það tækifæri var
harla gott, í fyrstunni að minsta
kosti. Blöðin koma til sögunnar.
Þau þjóna bæði útgefandannm og
lesaranum, og vinna þannig tvöfalt
verk, en það dugar ekki fyrir þau
lengi að segja að eins það sem þau
sjá; þau verða að segja það sem þau
heyra, og þau verða að hevra vel,
eins vel eins og Heimdallur, sem
heyrði grasið spretta. Þau verða að
hafa eyru alstaðar og augu á hverj-
um fingri, svo að þau geti fullnægt
spyrjandanum, sem alt af biður um
meira eftir því sem houum býðst
meira, Aðkomumaðurinn getur ekki
sagt þeim alt sem þau þurfa að vita.
Allir eru orðnir húsbændur á heimili
mannkynsins, jörðunni, og þeir þurfa
allir að fá að vita hvað náunginn að-
hefst, ekki einnngis sá næsti, heldur
líka hinn fjærsti.
Tíl þess að fullnægja þeirri þörf,
þurfti fréttavélin að fullkomnast.
Menn þurftu að vera alstaðar nálæg-
ir. Og svo strengdu þeir málþráð-
inn frá einum stað til annars, yfir
höfin og löndin, yfir gljúfur og gil,
þangað til alt var komið í bendu.
Þessar taugar mannfélagsbeildarinn
ar titra nú við hvert andartak og
bera söguna um hvað skeð hefir frá
eínu heimshorni til annars og við
enda þráðarins er eyra blaðanna,
forvitna eyrað, sem heyrir til að seðja
forvitni annara. Þannig er keðjan
fullkomin og þannig getur hún unn
ið sitt þýðingarmikla starf.
I gegnum þennan útbúnað geta
allir hugsað sama málefnið á sama
tlma og látið aðra vita útkomuna úr
dæminu. Allur heimurinn er orðinn
eitt andlegt félagsbú, sem getur
starfað í sameiningu eg gefið álit sitt
um hvað bentast sé. “Blindur er
bóklaus maður,” er orðtak sem lengi
hefir verið á lofti haldið, en nú mætti
breyta því og segía: “Blindur er
blaðlaus maður.” Og þegar litið er
á hin óteljandi og vandasömu mál
sem allir eiga að ráða fram úr, og
allir bera ábyrgð af hvernig ráðig er
fram úr, þá má segja að sú staðhæfing
sé rétt.
Blöðin eru nú sem stendur álitin
að vera einhver þýðingarmesta og
kröftugasta stofnun mannfölagsins,
ló þau hafa þróast á forvitni og eigi
tilveru sína að þakka manninum sem
fyrstur gaf til kynna fávizku sína
með því að spyrja:
“Hvað er að frétta ?”
Um sannleikann.
Útdráttur úr ræðu eftir
Robert Q. Ingersoll.
Flutt 6. Marz 1897.
í Columbia-leikhúsinu raikla í Chicago.
Niðurlag.
Öll visindin, nema guðfræðin,hungra
og þyrsta eftir sannleikanum. Allir
þeir sem finna hann eru blómsveigum
krýndir.
Ef að kennari einhver á prestaskóla
finnur eitthvað, sem ekki kemur heim
við trúarjátningu hans, þá er hann
neyddur til að halda því leyndu. að
neita því eða að öðrum kosti að missa
stöðu sina. Sannsöglin er þá orðin glæp-
ur og hugleysið og hræsnin eru gerð að
dygðum.
Alt sem ekki kemur heim við trúar-
játningarnar er sagt lygi, og hver sá
kallaður guðlastari sem segir einsog er.
Allir kennarar guðfræðisskólanna
anda að sér eða drekka i sig loft óhrein-
skilninnar. Þeir eru i hjörtum sínum
óheiðarlegir menn. Þeír eru guðfræði-
legt tál. Guðfræðin er hin eina grein
vísindanna, sem bygð er á trúgirni, hin
eina visindagrein sem forðast alla rann-
sókn og leitun sannleikans, sem fyrirlít-
ur hugsunina og kastar frá sér skjm-
seminni.
Allir hinir miklu guðfræðingar ka-
þólsku kyrkjunnar, hafa kastað burtu
skynseminni, sem villuljósi djöfulsins,
sem vegi þeim er leiði beint tilglötunar
innar. Allir hinir miklu guðfræðingar
prótestanta, frá Lútlier niður til vorra
tíma, hafa verið óvinir skynseminnar.
Öll hin rétttrúuðu kyrkjufélög á öllum
tímum hafa borið fjandskap til skyn-
seminnar. Þaurréðust á stjörnufræð-
ingana sem glæpamenn, á jarðfræðing-
ana sem morðingja. Þau skoðuðu lækn-
ana sem óvini guðs—sem menn, er væru
að brjóta niður ályktanir forsjónarinn-
ar. Guðfræðingarnir hötuðu líffræð-
ingana, fornfræðingana, þá er lásu
gamlar rúnir eða grófu í rústum gam-
alla borga. Þeir hafa verið hræddir við
það. að þessir menn kynnu að finna
eitthvað, er ekki kæmi heim við ritning-
una.
Nú orðið er enginn sá guðfræðing-
ur til í víðri veröld, sem geti komið með
hinn allra minsta snefil af sönnun fyrir
því, að biblían sé guðs innblásið orð.
Kyrkjan kennir yfirnáttúrleg krafta-
verk. Hún neitar hinum eilífu, óskeik-
anlegu lögum náttúrunnar.
Klerkar hennar eru óvinir allra
skemtana. Þeir bannfæra dansinn sem
dauðlega synd og djöfullega. Þeir eru
óvinir leikhúsanna. Þeir hata leikmenn
og leikkonur af þvi að hvorutveggja eru
keppinautar þeirra. Þeim sárnar og
svíður að sjá menn með glöðu bragði á
sunnudögum. Þeir standa fast á því,
að karl og kona sem lifa saman i hjóna-
bandi og hata hvort annað og hafa við-
bjóð hvort á öðru, skuli halda áfram íð
lifa saman, halda áfram að hata hvort
annað. Þeim er illa við skáldsögurnar,
en þeir elska bibliuna. Þeir vilja að
fólkið láti sér nægja ræður og skáldskap
um dauðann og víti. Og ef að þeir
hefðu valdið til þess, þá mundu þeir
banna allar skemtanir.
Þeir segja mönnum frá Lazarusi og
hinum ríka manni. Þeir mála upp ríku
mennina í helvíti og fátæku mennina í
himnaríki, ef að safnaðarmenn þeirra
eru fátækir, en séu þeir ríkir þá snúa
þeir blaðinu við.
Þeir bera ekki traust til mentunar-
innar. Þeir biðja menn ekki að hugsa
og rannsaka. Þeir heimta það að allir
skuli trúa. Trúgirnin er hjá þeim hin
mesta dygð og efinn hin mesta synd.
Þessir menn eru óvinir vísindanna
og allra andans framfara. Þeir neita
öllu sem striðir á móti hinum “heilögu
ritum.” Þeir trúa enn samkvæmt
stjörnufræði Jósúa og j irðfræði Móeses-
ar. Þeir trúa á kraftaverk á umliðnum
tímum, en neita að þau eigi sér stað nú.
Þeir telja það synd, að menn laugi til
að vera farsælir þessa heims, en sálu-
hjálplega dygð að vilja vera farsspll ann
ars heims.
Hver ein einasta rétttrúuð kyrkja
er bygð á röngum grundvelli og ósann-
indum. Hver einn einasti rétttrúaður
prestur fullyrðir það, sem hann veit
ekkert um og neitar því sem hann veit.
Hvað hafa hinir rótttrúuðu prestar
gert til velferðar mannkynsins ?
Öldungis ekkert.
Hvað ilt gera þeir ?
Alstaðar sá þeir frækornum hjátrú-
arinnar og hindurvitnanna. Þeir sljófga
vitið og skynsemina, þeir spilla og
saurga ímyndunarafl barnanna. Þeir
fylla hjörtun ótta. Þeir gera þúsundir
manna vitskertar með kenningum sín-
um. Hjá þeim er hræsnin virðingar-
verð en hreinskilnin ljót. Þeir undir-
oka sálir manna. Yíð kenningar þeirra
eyða menn sálarkröftum sínum og beina
þeim í öfuga stefnu, menn tapa af þvi
sem þeir hefðu getað framkvæmt og
helga líf sitt því hinu ómögulega, tílbiðja
hið óþekta og gera sig að skjálfandi,
nötrandi þrælum hugmynda þeirra, sem
fæddar eru af vanþekkingunni og hlúð
er að með höndum skjálfandi af ótta og
ósköpum.
Hjátrúin er hövgormur sá, sem
ískrar í hverjum sælureit og læsir sínum
eiturtönnum í hjörtu mannannp.
Hún er hínn voðalegasti óvinur
mannkynsins.
Reynum að vera ærlegir menn.
Látum mentunlna byrja í vöggunni, í
kjöltu hinnar elskandi móður.
Það ætti að vera hinn fyrsti skóli.
Og móðirin, kennarinn. ætti að vera i
fylsta skilningi ærleg og sannorð.
Barnastofan ætti ekki að veia hæli lyg-
innar.
Foreldrarnir ættu að vera svo vönd
að siðum sjálfra sín. að þau gættu þess
að vera sannorð, svo ærleg, að þau
könnuðust við fáfræði sína, því að eng-
inn skjldi kenna það sem satt, sem
ekki er hægt að sanna.
Hverju einasta barni ætti að vera
kent að efast, að rannsaka, að heimta
ástæður. Hver einn einasti maður ætti
að venjast við að verja sjálfan sig.gæta
sin fyrir lygum, vélum, vanþekkingu.
fyrir flögurum af öllu tagi. jafnvel fyrir
þeim sem eru í prédikunarstólnum.
Menn ættu að kenna börnunum að
láta i ljósi efa sinn. að heimta ástæður.
Tilgangur mentunarínnar ætti að vera
sá þroska heilann, að skerjia skilning-
arvitin. í hverjum skóla ættu sálar
gáfurnar að æfast. Menn ættu að búa
barnið út fyrir baráttu lífsins. Trú-
girnin og skilyrðislaus hlýðni eru dygð-
ir þrælanna og þeirra sem undiroka
hina frjálshugsandi menn, Öllum
mönnum ætti að vera kent að ekkert sé
svo heilagt að ekki megi rannsaka það,
eða leitast við að skilja það.
Hver einn einasti maður hefir rétt
til þess að lyfta öllum fortjöldum, svifta
frá öllurn blæjumjrannsaka alla afkima
ganga upp á allar hæðir og niður í hin
dýpstu afgrynni, hvað svo sem kyrkj:
an segir eða presturinn eða trúarjátn-
ingin eða bókin.
Hið mikla bindi (bók) náttúrunnar
ætti að vera opin öllum, En engir
nema hinir gáfuðu og ærlegu geta lesið
þá bók. Fordómarnir kasta skugga á
og myrkva hverja blaðsíðu hennar,
Hræsnin les hana og les skalit, en trú-
girnin tekur það alt saman gott og gilt.
Hjátrúin þar á móti getnr ekki lesið
eina einustu línu eða stafað hin allra
stytztu orð. OgTÞó innibindur bindi
þetta alla mannlega þekkingu, allan
sannleika, og er hin eina uppspretta
hugsananna. Hugs^nfrelsið er í því
innifalið, að allir hafi réttinn til þess að
lesa þessa bók. Þar er páfinn á sama
bekk og bóndinn. Hver verður að lesa
fyrir sig og hvor þeirra œtti ærlega og
óttalaust að skýra löndum sínum og
samborgurum frá því, sem þeir verða
vígari.
Náttúran er hinn rétti kennari.
Kyrkjan og prestarnir hafa engar
sannanir sínu máli til stuðnings—meiri
hlutinn engar. Náttúran ein getur
sannanir fært. En sannanir hennar
(facts) eru óvinir hinna fáfróðu, en
þjónar og vinir hinna gáfuðu og ment-
uðu.
Vanþekkingin er móðir leyndardóm
anna og eymdanna, hjátrúar og sorg-
ar, eyðslunnar og skortsins.
Vitið er hið eina ljós. Það gerir
oss mögulegt að halda alfaraveiginn. að
sneiða hjá hindrunum, að nota ötíin
náttúrunnar, Það er hin eina vogstöng
til þess að lyfta upp mannkyninu. Að
þroska heilann er að menta heiminn.
Vitið sviftir himnana hinum vængjuðu
og skelfilegu ferlíkum, hrekur draugana
og glottandi djöflana úr myrkrinu og
steypir Ijósbaði yfir dýflissur óttans og
skelfingarinnar.
Öllum raönnum ætti að kenna það,
að menn hafa enga sönnun fyrir tilveru
hins yfirnáttúrlega; að maður sá, sem
beygir sig fyrir líkneski úr tré eða stein
er eins ínikið flón og sá'sem biður til
einhvers ímyndaðs guðs.
Öllum mönnum ætti að kei na það,
að ekki er hægt að breyta öflum uáttúa-
unnar með bænum eða lofgjörð, eða
grátbeiðni eða seremoníum eða fórnum,
að ekki sé til neinn galdur eða nokkurt
kraftaverk, og að éllur heimurinn sé
bygður á lögum náttúrunnar.
Öllum mönnum skyldí kenna það,
að maðurinn verður að varðveitasjálfan
sig, að öfl náttúrunnar taka ekkert til-
lit til mannsins, en þau skapa og deyða
án nokkurs manngreinarálits.
Hið gagnlega er hin sanna trú.
Páfarnir, kardínálarnir, byskupar
og prestar, eru alveg gagnslausir. Þeir
framleiða ekkert. Þeir lifa á erviði
annara; þeir eru snýkjudýr sem lifa á
hinum óttaslegnu. Þeir eru blóðsugur
þær, sem sjúga blóðið úr æðum þeirra,
er lifa á ærlegri vinnu. Hvert kyrkju-
félag er löggilt 'betlifélag. Allar lifa
kyrkjurnar á ölmusum, sem skrúfaðar
eru út úr mönnum með valdi og ógnun-
um. Hver ein einasta rétttrúuð kyrkja
lofar mönnum himneskri sælu, eða ógn-
ar þeim raeð vítis báli, alt til þess að
hafa út ölmusugjafír og inntektir. Hver
ein kyrkja hrópar: "Gefðu og trúðu”.
En nú bjarmar fyrir nýjumtíma í heim-
inum, MeDn eru að byrja að taka
trúna á hið gagnlega.
Mennirnir sem feldu skógana, rækt
uðu jörðina, spentu stálreipuin oe stál.
brúm yfir fljótin, sem bygðu járnbraut-
irnar og grófu skipaskurðina, sem
t'ygðu skipin — fundu upp gufuvagn-
aua og vélarnar, sem fullnægðu hinum
ótölulegu þörfum manna. Mennirnir,
sem fundn upp fréttaþráðinn, sem
fundu rafurmagnsneisrann skila-
boðum hugans og ástarinnar. Menn-
irnir, sem fundu upp vefstólana, sem
kl eða heiminn, sem fundu upp prent-
listina og hinar miklu prentvélar, sem
fylla heiminn með skáldskap í bundn-
um og óbundáum stýl, sem geyma og
varðveita þekkingu heimsins, handa ó-
bornum kynslóðum. Mennirnir sein
hafa rannsakað hvelfingu himinsins og
fundið brautir stjarnanna, sem hafa les-
ið sögu heimsins í görðuin fjallanna og
hafróti sjávarins. Mennirnir, sem hafa
lengt lífið og sigrað sársaukann, heims-
spekingarnir. náttúrufræðingarnir, hin-
ir miklu, sem hafa lýst upp allan heim-
inn. Skáldin miklu, sem hafa töfrað
sálir mannanna með hugmyndum sín-
um, málararnir miklu og myndasmið-
irnir, sem hafa látið léreftið tala. og
marmarann lifa. Mælskumenuirnir
miklu, sem hafa hrifið og stjórnað
heiminum sönglagafræðingarnir, sem
hafa lagt sálir sínar í hljóðið. Iðnað-
armennirnir, framleiðendurnir, her
mennirnir, sem bariðt hafa fyrir rétt-
inum, — sem allur hinn mikli herskari
hinna gagnlegu manna, allir hinir
sönnu fræðendur mannkynsins.
Þ a ð eru okkar kristar og postular
og heilögu menn. Sigurfarir vísindanna
eru okkar kraftaverk. Náttúrufræðis-
bækurnar eru okkar biflía og aflið
hulda í hverri smá-ögn, í hverri stjörnu
í öllu því sem lifir og þroskast og hugs-
ar og vonar og þjáist, það er hinn eini
mögulegi guð.
Svar til ritstj. Hkr.
Eftir
M. C. Branson.
Chicago, 20. Jan. 1898.
Háttvirti ritstjóri :—
Þann 30. Des. birtist í blaði yðar
svar til mín upp á grein mina : "Um
verkamálið.”
Fyrst og fremst verð ég að biðja yð
ur að leyfa mér að leiðrétta hraparleg-
an inisskilning hjá yður. Hann er sá,
að þér virðist bersýnilega álíta að ég
hallist að kenning sósialista. Mér er ó
skiljanlegt hvernig þér gátuð komizt að
slíkri niðurstöðu, ef þér eruð kunnugur
þeirri kenning, sem þór virðist vera, því
kenning Henry Gecrge, eða 'Single Tax’
er ekki sósíalis.n, heldur þvert á móti.
Kenniag sósíalistanna, svo sem Bellamy
og Cranlnnd eða Blatchford, er, að
stjórnin eigi að eiga og meðhöndla öll
verkfæri og alla framleiðslu, og úthlut-
un hennar á meðal allra. En ‘‘Single
Tax” kenningin er þar á móti, að ein-
staklingurinn hafi rétt til als þess er
hann framleiðir, og meðhöndlun fram-
leiðslunnar með frjálsum viðskiftum
við alla aðra, en að hann hafi ekki rétt
til að draga til sín í eiginn vasa meiri
hluta af þeim sjóði er allir í heild sinni
framleiða, sem er landverðmætið (Rent.)
Vér álítum að allur ójöfnuður eða
óviljandi fátækt sé sprottin af ójöfnu
tækifæri, sem komi af einkaréttindum
eða einokun,er sumir fá yfir öðrm, og að
þessi einokun sé innifalin í því, að fáum
mönnum er leyft að draga til sín afar-
mikinn hluta af þeim mikla auð er öll-
um tilheyrir jafnt, og orsakar það afar-
mikinn mismun í samkepninni meðal
allra er framleiða.og skapa þannig verzl-
unareinveldi, og í sambandi við þetta,
þar eð skattur er lagður á fraraleidda
muni, þá er þessi skattur sífelt færður
til á þá er sízt geta borgað hann.
Vér segjum að aðeins sé nauðsyn-
legt að afnema öll þess koDar sérstök
hlunnindi, og þá verði allri framleiðsl-
unni skift réttilega, þar eð enginn getur
tekið meira en hann framleiðir, eða þess
virði, og þannig hljóti allir að taka þátt
í framleiðslunni. Með því móti verður
öll samkepnin jöfn og allra tækifæri eins
góð, því jafnréttið verður þá eins full-
komið eins og mannleg vizka getur
hugsað sér það.
Þer álítið að mór hafi vilst sjónir á
því í grein yðar, að þér voruð að ræða
um það er kom ekki við landeignum.
Ég get nú ekki séð að þér hafið í svari
yðar fært rök því til sönnunar, að efni
gr. minnar hafi ekki staðiðí nánu samb.
við höfuðatriði auðfræðinnar, og annað
höfuðatriðið er landið, og auðfræðislega
er landið ekki nefnt nema í sambandi
við landsverðmætið eða landseign. Rit-
gerð yðar “Um verkfall” var algerlega
auðfræðislegt spursmál, og verður að
skoðast frá því sjónarmiði.
Þér gerið athugasemd við það er ég
sagði því viðvíkjandi, að það væru að
eins tvö aðalatriði, er tækju þátt í allri
Exchange Hotel.
612 ST.
Þegar þið viljið fá GÓÐANN DRYKK,
Þeuar þið viljið fá GÓÐA MÁLTÍÐ,
Þegar þið viljið fá GÓÐAN NÁTTSTAÐ
þá inunið eftir því, að þið
fáið hvergi betri aðbúuað
að öllu íeyti, en hjá.
H KATEIltlIKN,
EXCHANGE HOTEL.
<>l& .llain iSti'.
OLI SIMONSON
MÆLIR MEÐ 8ÍNU NÍJA
Sfcanflmayian Hotel.
718 IMain 8tr.
Fæði Sl.00 á dag.
Brnnswick llotel,
á horninu á Main og Rupert St.
Er eitt hið ódýrasta bezta gistihús i
bænum. Allslags vín og vindlar fást
þar mót sanngjarnri borgun.
McLaren Bro’s, eigendur.
Islendingar !
Þegar þið komið til Pembina, þá
munið eftir þvi að þið fáið þrjár góðar
máltíðir á dag og gott og hreint rúm til
að sofa í, alt fyrir $1.00, á
Headquarters Hoteí,
H. A. 11 nrrel, eigandi.
Pembina, N. Dak.
IMingar!
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
binni nafnfrægu Lisk’s Blikkvöru,
sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
TRUEMNER,
mma" i Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Áður seldar Nú á
16 potta fötur 90 cts. 67 cts.
14 potta fötur 75 * ‘ 55 “
12 potta fötur 70 “ 52 "
14 " “ með sigti $1.10 78 “
17 potta diskapönnur 90 ct. 70 “
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
J. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.
THE GREAT
NORTH-WEST
SADDLERY HOUSE
er staðurinn þar sem hægt er að
kaupa alt sem lýtur að aktýgjum
og hnökkum, einnig leður og
allan útbúnað sem brúkaður er
við hesta, og svo kistur, töskur
og svipur og stígvélaleður af
öllum tegundum.
Sendið eftir verðlistanum okk-
ar. Það kostar ekkert.
Corner Main og
Market Street.
WINNIPEG, MAN.
rim« 177
Þegar þú þarfnast fyrir BRAUÐ af
hvaða tegund sem er, eða “candy” og
“chocolates,” þá láttu oss vita það
Hvað sem þú biður um verður flutt
heim til þín samstundis. Við höfum
altaf mikið að gera, en getum þó ætíð
uppfylt óskir viðskiftavina vorra.
KOL! KOL!
Beztu Bandaríkja harðkol $10 tonnið.
Beztu Hocking Valley linkol $7 tonnið
Pocabontas reiklausu kolin $8 tonnið.
Winiiipeg Coal Co.
C. A. Hutchinson,
ráðsmaður
Vöruhús og skriftsofh á
Hlgging og M»y strætum.
Phone 700.