Heimskringla - 17.02.1898, Blaðsíða 4

HEIMSKRINGLA, 17 FEBRUAR 188.8.
f
\
t
\
*
*
*
*

Nyr fatnadur.
Nú erum við að fá inn vorvarning okkar, og
getum því selt ykkur ágætan fatnað fyrír lítið
verð. Ef þið þarfuist klæðnaðar, af hvaða
tagi sem er, þá borgar það sig að koma við í
The Commonwealth,
Hoover & Co.
Corner IMnin Str. & C’itj Ilall Square.
Alt er þegar þrent er.
Hér eftir standa í réttri röð þrjár
átti að sýna það með rökum sem að eins
lutu að málefninu sjálfu.
Ritstj. Hkr.
greinar til hr. Kr. Stefánssonar, sem
svar uþp á grein frá honum í síðustu
Hkr. Greinarnar eru að sjálfsögðu all-
ar góðar frá höfundanna sjónarmiði, og
að likindum hið bezta sem þeir áttu til í
eigu sinni, og álitum vér rétt að gefa
þeim rúm, svo fólk geti alment dæmt á
milli þeirra sem í hlut eiga, og svo til
þess, að ekki verði með sanni sagt að
einurn séu gefln tækifæri sem aðrir fái»
ekki. En síðnr vildum vér nú fá mikið
meira af svona góðu. Hvort greinarnar
eru í réttri röð eftir gæðum, skulum vér
ekkert ura segja, en þær eru i réttri röð
eftir því sem þær bárust oss í hendur,
og sýna þannig áhuga og atorku höf-
undanna. Með glöggskyeni mætti má-
ske fínna eitthvað að þeim öllum, og
skulum vér láta hr. Kr. Stefánsson að
mestu einan um það. Að eins skal því
bætt við, að þær ganga að sumu leyti
minna en vera skyldi út á það að sýna,
að samkoman hafl verið sómasamleg,
sem hefði þó átt að vera aðalatriðið. Ef
það hefði verið gert svo enginn vafi
hefði leikið á því, þá hefðu ummæli hr.
Kristins fallið af sjálfu sér ; en með per-
sónulegum atyrðum verður það aldrei
sannað, og það atyrðum sem eru þannig
löguð, að engum sem þekkir til dettur í
hug að taka þau til greina. Ef Krist-
inn Stefánsson hefði ekki verið neitt
þektur meðal aimennings, þá hefðu sum
ummælin um hann máske verið álitin
rétt, en nú er aðgætandi að svo er ekki,
Svar
til hr. Kr. Stefánssonar.
Komdu nú sæll, Kristinn minn !
Eg sé að það hefir hlaupið dálitill
blástur í þig út af samkomunni okkar á
North-West Hall.5. þ. m.
Látum það nú gott heita. Samt.
vildi ég óska, að þér hægðist von bráð-
ar þegar ég er búinn aðsýna þér í spegii.
Þú ert líklega hálfóánægður út af
því, að ég nefndi þig ekki xtórnkáld í
skáldatalinu ? En gáðu nú að. Gastu
búizt við því að nokkur skynugur og
samvizkasamur maður mundi gera slíkt?
Heldurðu að það þurfi ekki meira til að
kallast “'skáld,” en að rulla niður orða-
safni í hendingaformi, hátt í potti eða
máske í hálftunnubauk ? Jú, minn
kæri ! Ég er á bekk og borði með þeim,
sem ekkijtrúa á þig sem skáld, smekk-
mann.listamann eða dómgreindarmaun.
Og því máttu ekki vera vondur út af því
að ég gat ekki, í “Rimunni,” líkt þér
neitt við Gröndal. Ennfremur stendur
í Rímunni: “Enginn fyrir okkur syng-
ur, eins og gamli Breiðfirðingur.” Og
ég segi þér það nú, án als gamans, að
þú nær aldrei þangað tánum, er hann
hafði hælana. Með öðrum orðum : Þó
þú skækir allan aldur þinn við eina bögu
get ég ekki gert mér í hugarlund, að
hún jafnaðist á við fegurstn stökur
Sigga, sem finna má í þúsundatali. Til
þess skortir þíg anda og orðfærni.
Því dæmist rétt að vera :—frá mínu
\ sjónarmiði — að þú sért bara dálítill
gutlari.
og er því alsendis þýðingarlaust að slá Svo þú ert Þá orðinn Lögbergingur
. . . , ., | laxi ? ! Gott og vel! Eg held að það
peim fram sem sannleika. !{ . ,, . .u - . , . . ^ ,
1 l fari ekkert ula a þvi. Að mmsta kosti
Hafi hann haft rangt fyrir sér, þá mun ekki verða baggamunur, það sem
ritháttinn snertir. Og þú munt heldur
ekki Ijúga öllu minna, minsta kosti þeg-
ar fram í sækir. En frá einu sjónar-
miði mætti mig furða é hve sárt þig tek
'ur til hlaðsins. Mér er Snefnilega ekki
alveg úr minni liðin útlits-sætan þín,
þegar þú varst að pína upp á mig
“Bósa”-bögunum um árið, sem þáver-
andi ritstj. Hkr. En, “nú er af sem
áður var.”
Segðu mér nú eitt. Hvað kom þér
til nð höggva þessa samkomu níði ? Og
hvers á ég, og þeir sem komu samkom-
unni á stað, að gjalda ? Hefi ég nokk-
urn tíma gert á hluta þinn ? Og get-
urðu staðhæft með einu orði, að ég hafi
“nítt allan félagsskap íslendinga hér,
og ausið níði nafngreinda menn í Rím-
unni ?” Svo bætir þú einnig við. að ég
hafi ráðið (alla) þá er á palli léku. Þetta
er haugalygi. Ég réði ekki einn einasta
af þeim- Og sjálfur var ég beðinn að
vera með. Ég hafði ekkert á móti þvi,
og sama sem ekkert á móti nokkurum
hinna. Ég hélt að allir gætu skemt, og
þeir gerðu það lika. Ég aðgætti ekki ó-
lundarsvip á einum einasta samkomu-
gesti—að undanteknum þér, auðvitað.
Og þökk sé þeim er komu.
, Þú hefir, Kristinn sæll fetað í spor
Níelsar heitins skálda, sem lastuði Ijóð
Breiðfirðings. Ég tek mér orð Sigga i
munn og verð að kalla þig: “níðil
kvæða minna”. En við öðru er ekki að
búast, ef þú ætlar að leika á Lögbergs-
streng. — Heimskuleg getgáta er það
hjá þér, að samkoman okkar hafi verið
stofnuð, að nokkru leyti, til þess að
hefna&t á Lögb. Ég veit ekki betur
hvað mig snertir, en að ég hafi þegar
lagt inn í reikning þess blaðs rúmlega
fyrir úttektinni. Og það sama hefi ég i
huga framvegis, alt svo lengi að ég hefi
nokkurn opinn veg í blaði. Og þó að
þú bætist við þá kliku með nokkur
hnndruð nóta þinna, mun ég reyna að
halda hinu sama fram. Það er líka
vandalaust verk. því frá ykkur býst ég
ekki við að komi annað en níð oglygar.
Þú manst það, vona ég, að það er
Eldon, sem ætlar að taka þig til bæna.
“Ríman” mín ætti helzt að koma á
prent og svara fyrir sig sjálf. Og það
getur verið að þess verði ekki langt að
biða. Hún skal koma orðrétt út eins
og hún var lesin — eða "spúð”, eins oj
nettmennið, Kristinn, kemst að orði—á
samkomunni. En svo er nauðsyn að
bæta við einum fjörutíu erindum, svo
hún verði tíræð. Það tæki ekki langan
tíma, og menn hafa þá úr meiru að
moða. En ég skal ekki ábyrgjast að
viðbótin verði þér eins ‘hugðnæm’(!!) og
partur sá er lesin var á samk., og enn
þá loðir í eyrum þínum. Ég vona að
þú gefir útsölumeðmæli?. Ég bíð nú
fyrst boðanna til að sjá hve margir vilja
‘spandera’ 10 cts. upp á “rímnna” okk-
ar. Mér þætti betra að sjá prentkostn-
aðinn borgaðann fyrirfram. Nokkrir
umsækjenkur eru þegar komnir, heilla
Kristinn, og líklegt að hér eftir komi
fáeinir.
^mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
fmmimiummMmmmmiiiummMMfi
Þú kveður erfiljóð fyrir peninga!
Ég rimur !
Manstu, Kristinn. vísupartinn þann
arna: “Lastaðu ekki líkann þinn,
láttu hann heldur vera”. Þú mnnt hafa
Jón ‘Randa’ og gamla fjacobsen í sigti,
þar sem ' þú getur um “tvo fábjána”.
Jú, jú, ‘Randi’ mun þó ekki vera öllu
minna skáld en þú. En hann lætur, ef
til vill, enn þá kjánalegar, utan blaða.
Það skal sagt þér til verðugs lofs og
dýrðar ! En að fá sig til þess að sneiða
að afgömlum heiðursmanni, eins og hr.
Jacobsen, er engum dugandi manni ætl-
andi. Hitt er hlutur gefinn, að hann
var ekkert of góður til þess að vinna
sér inn fáein cent, með því að láta iólk-
ið hlægja.
Samkoman var vel sótt og fór lag-
leea fram. Flestum sýndíst líða vel og
fólkið vann að því að styrkja nokkra
fátæka menn með málsverði. í þessum
síðustu, fáu línum innibindzt það. sem
ég heyri, rétt alla, segja um samkomu
okkar leikmannanna.
Hafðu þökk, Kristinn, fyrir skild-
ingana þína og enn fremur fyrir það,
að þú þorðir að setja nafnið þitt undir
níðið.
Þetta er alt sem ég hefi að segja við
þig að sinni. En kært væri mér að
hafa sem oftast tækifæri til að skrafa
við þig: í messum og á mótum, í
kyrkjum eða á knæpum, í búðum eða
í baðstofum. í blöðum eða blaðasneplum
í ljóðum eða lesmáli — stendur alveg á
sama.
Hinir: Svo sem hr. K. Valgarðsson.
hr. S, fcV’lhjálmsson, Eyfjörð og aðrir.
sem þú atar út, munu hugsa til þess að
þú fáir “skapnaðar virðing” af fram
komu þinni og — auknar vinsældir ?!
Ertu þá ánægður við mig í bráð-
ina?
J. E. Eldon.
“Haninn galar hásum rómi.”
I síðasta blaðí Heimskringlu stend-
ur grein með fyrirsögninni “Oskemtileg
samkoma”, með undirskriftlnni “Kr.
Stefánsson.” Af því ég var einn afþeim
sem kom þar fram á ræðupallinn, og
sem höf. beinist að, og af því hann gef-
ur fólki í skyn mjög ósæmilegar mein-
ingar um mig, og þá sem þar voru. þá
vil ég biðja yður. herra ritstjóri Hkr.,
að gefa þessuin línum rúm í blaði yðar
Eg leyfi mér að leiða athygli yðar heiðr-
uðu lesara að því, hv*ersu höf. auglýsir
sjájfán sig ómerkilegann með þessari
ritdellu sinni. Það lítur út fyrir að höf.
hafi sinnast við forstöðumann þessarar
samkomu, að hann skildi ekki sýna hon-
um þann sóma að fá hann til að koma
fram til að skemta fólkinu. En til allr-
ar ógæfu hefir höf. einu sinni áður kom-
ið fram á samkomu, sællar minning'ar,
og eru víst ekki margir af þeim sem þar
voru viðstaddir, sem langartil að heyra
meira frá honum.
Ég ætla als ekki að gera neina at-
hugasemd við það sem hann beinir að
J. E. og hinum sem voru þar með, þvi
ég veit að þeir eru sjálffærir um það,
heldur að eins þá kafla, sem hann bein-
ist að mér i ásamt hinum. Höf. talar
um “tvo fábjána” og þar næst um
nokkra menn “miður hyggna,” en áður
en hann lýkur setningunni, er hann bú-
inn að gera þessa sem hann kallar “mið-
urhygna”aðsömu “fábjánum” og “fifl-
um” og hina tvo, þannig að hann segir,
að J. Eldon hafi “strammað okkur upp”
og haft fyrir leikspil. Ef maður biður
hr. Kr. að svara þessu, hverjir eru þá
þeir menn sem láta spila með sig og hafa
fyrir leikfang? Eru það nokkrir menn
með fullu ráði? Ég held höf. eigi bágt
með að sanna það.
Ég þakka þér fyrir heiðurinn, Krist-
inn. Ég ætla þá að biðja þig að sanna
það að það hafi verið spilað með mig
sem fífl á samkomunni, eða að ég sé
vitfirringur. Að minsta kosti sést það
seint að ég verði eins vanhygginn og
þú nú auglýsir þig. Þú kastar þér yfir
mig, þér ókunnugann, með ósæmileg
skömmum og niðurlægjandi orðum, á-
samt hinum sem þar voru, til þess að
gera okkur fáráðlega í augum annara
ókunnugra. fjærverandi manna. sem
ekkert þekkja til okkar. Með því sýnir
þú hver maður þú ert — einn af þeim
sem er að streitast við að hreykja þér
hátt, en færa aðra niöur í saurinn að
svo miklu leyti sem þú getur, i staðinn
fyrir að uppfylla þína siðferðislegu
skyldu, sem er að upphefja aðra og
gera þá jafna þér. En þú ert nú búinn
að sýna áform þitt, og svo er nú máské
hitt, að þú hefir ekki miklu af að miðla,
en ef það væri nokkuð, sem ég efast
um — að minsta kosti ekki handr mér
eða neinum okkar sem voru á þessari
samkomn, nema ef það skyldi vera
handa Jóni ‘Randa', þá væri þér betra
að miðla því öðrum til sóma og þér
heldur til heiðuis en vanheiðurs.
Svo segir höf: “Það er víst óhætt
að segja, að það sem fólki var boðið á
þessari samkomu var það aftnánarleg-
asta, Sem enn hefir átt sér stað hór í
Wpg. En aftur er það engin furða. þó
þessir menn áJíti það fullgott. Ófétið og
auladómurinn átti þar hægt með að
roynda sína forarvilpu” o. s. frv.
Það er óhætt að segja aðsumt af
því sem kom fram á samkomunni var
eins gott, ef ekki betra, en “Djákninn
frá Myrká”, og ekkert af því gat með
sanni kallast afmánarlegt, óþverralegt
né viðbjóðslegt, að sumu undanteknu,
sem kom fram í ræðu Jóns ‘Randa’.
Hvað viðvíkur nýju sönglagatízk-
unni, þá er óhætt að segja, að þó feng-
ið væri hið bezta sönglagaskáld til að
semja lög við kvæðin hans Kr. og þau
sungin, þá mundu þau aldrei skemta
fólki — að minsta kosti engum sem
nokkra fegurðartilfinning hefir og dóm-
greind — eins vel og rímnaljóð með
rímnalagi. meistarans mikla og mynda-
smiðsins bjarta, S. Breiðfjörðs.
Höf. bregður J. E. um að hann hafi
kveðið níð um allan félagsskap hér.
Þarna snýr hann því upp á hann, sem
hann sjálfur er að fremja. — Þegar höf.
fer að tala um velsæmis tilfinningu þá
kastast í kekki fyrir honum. Það er
eins og hann furði sig á því, að aðrir
hafi ekki of mikið af því, sem helzt lítur
út fyrir að hann eigi lítið til af sjálfur.
Geturnokkur álitið það velsærois til-
finningu að kalla aðra sem eru með
fuliu ráði, fífl og vitfirringa. Eg vona
að flestir álíti að sá sem það gerir eigi
ekki velsæmistilfinningu nema af
skornum skamti.
Ég ska‘1 geta þess, að J. Eldon fekk
mig ekki til að koma fram á þessari
samkomu. Hann nefndi það ekkí á
nafu; það var Mr. K. Valgarðsson; svo
þar stendur höf. sem ósannindamaður.
S. Vilhjálmsson.
“Hverjum hæfir sitt“.
Þegar mér var litið á nafn Kr. Stef-
ánssonar í 4. dálkiá 4. bls. síðustu Hkr.
lyftist brún mín af fögnuði yfir að fá að
sjá eitthvað eftir slíkan mann, eitthvað
auðvitað bæði fræðandi og skemtandi.
En þegar ég var búinn að lesa ritsmíði
hans varð ég sem steini lostinn, og
hugsaðí með mér: Mr. Stefánsson hefð,
alsekki verið með sjálfum sér þegar
hann skrifaði getta “product” sitt. En
hvað að honum hefði gengið, gat mér
ekki strax orðið ljóst, með því ég hafði
fullvissu fyrir því, að enginn hafði gert
neitt á hluta hans á samkomu þeirrit
sem hann er að fáryrðast um í þessari
grein sinni. Loksins komst ég að þeirri
niðurstöðu að hann mundi hafa saknað
svo 15 centanna eftir á, að þessi fíóns-
andi hefði hlaupið í hann og i þeirri
bræði sinni miðlað þessari “spýju”
(sjá gr. Kr.) úr gnægð hjarta síns. Ég
ætla nú annars ekki að fara langt út í
að svara þessari “afmán og óþverra“
Kr með því ég veit að honum verður
svarað af mér betri mönnum. Raunar
er als ekki vandasamt að ganga svo frá
fáum línum, að maður hafi meiri á-
stæðu til að skammast sin fyrir þær,!en
Mr. Kr. sjálfur, og vissasti vegurinn tíl
þess er að stæla hans eigin ritsnilli. Mr.
J. Eldon gegnir eflaust Mr. Kr. upp á
lygaáburðinn, sem hann veltir yfir
hann. Ég ætla því að að taka til máls
par sem Mr Kr. byrjar á að beina
skömmunum [að mér sem öðrum, sem
só ineð þeim hnittilega nýgjörvingi sín
um, að Jón Eldon hafi “strainmað
upp“ nokkra miður hyggna menn til að
spila með. “Miður hyggna“ á víst að
tákna það að vera heimskur, en að allir
þeir sem komu framánefndri samkomu
séu miður hyggnari, með öðrum orðum.
meiri fión en sjálfur hann, ætti Mr. Kr.
að leggja undir úrskurð almeunings.
Auðvitað höfum v'ið ekki hæfileika til
að setja í ljóð, þó fyrir peninga væri,
o . eröskuldað, fjarstætt og vitlítið skjall
um framliðinn náunga, eins og suinir
hafa gert. Það útheimtir sérstakt vit
og sérstakan karakter, að geta fengizt
yið slikt, enda hafa orðið þess dæmi að
i almennings augum hafi höf. rýrt
meir en aukið álit sitt með þess konar
starfi. Mr. Kr. nefnir alt þaðsem fram
fór á samkomunni einu nafni “afmán
og óþverra ". Ég fyrir mitt leyti veit
enki til að þetta sé réttlát “expression”
yfir þeð sem ég kom fram með. Mr.
Kr. getur ekki haft á móti þvi að nauð-
syn beri til að fá leiðréttingu á ýmsu í
bæjarmálum, og fyrsta stigið til þess er
að talað sé um það. Væri því æskilegt
að Mr. Kr. sem samkvæmt því áliti er
hann hefir á sjálfum sér, hlýtur að bera
ágætt skyn á bæjarmál sem annað,
gæfi mönnum bendingar í því efniann-
aðhvort á opinberri samkomu eða í op-
inberu blaði. Fyrst honum tókst ekki
með öllum skildmgunum hans Hutch-
ings að koma þeim til valda við síðustu
bæjarkosningar, sem hann bar bezt
traust til, þá er líklegt að hann verði
nú einhvers áskynja í meðferð bæjar
mála, sem gustuk væri að vekja athygli
manna á. Að hann sé “spentur fyrir
bæjarmálum kom bezt fram við áminst-
ar kosningar, þegar hann lét engin
meðöl ónotuð til að útvega vissuin
mönnum atkvæði.
Þó Mr. Stefánsson hefði heyrt ein-
hvern “guðlasta” á samkomanni, hefði
honum ekki átt að verða mjög óglatt,
því ekki er hann álitinn vel kristinn af
sumum. Það mundi þó ekki meiga telja
með guðlasti að afneita Kristi ? Þar
sem nú svo vildi til, að sá sem gerði sig
sekann í “guðlastinu” var annar þeirra
manna sem Mr. St. kallar “fábjána,”
þá finst mér liggja nær að ímynda sér
að það hafi verið gert af fábjánaskap,
og því afsakanlegt. Að getgáta Kr.
um tilgang samkomunnar sé röng og
bygð á illgirni en ekki þekkingu, það
get ég manna bezt borið um. Mr. Eldon
var beðinn af frumkvöðlum samkom-
unnar að koma þar fram. einmitt af
þeirri einföldu ástæðu, að þeir álitu
hann alþýðlegri, liprari og í alla staði
heppilegri mann til að skemta fólkinu,
eu jafnvel Kr. sjálfan, þrátt fyrir allar
skammirnar sem hann (Jón) hefir orðið
fyrir af einstökum mönnum, sem sjá of
sjónum yfir því að hann fái að njóta
sannmælis. Að Kr. tekur spilarana
undan kemur líklega til af því, að þeirra
fylgis er leitað við hér um bil allar sam-
komur meðal Islendinga, en ekki af því,
að hann hefði ekki getað sett út á þeirra
framkomu með jafnmikilli sanngirni.
Að menn ekki megi vinna sér inn
dollar með því að koma fram á samkorau
og gera það bezta er þeir geta, virðist
mér ranglátt. Það hefir margur lej'ft
sér að taka á móti centi án þess að sveit-
ast blóðinu, og við erum hér í frjálsu
landi og höfum málfrelsi, jafnt þeir
“miðnr hygnu” sem vitringarnir. Ætli
Mr. Stefánsson heföi ekki þótt það ómilt
ákvæði sem hefði svifthann öllumrétti
til að opna á sér blessaðan munninn, þó
nú svo hefði atvikast, að hann hefði
enga mentun getað fengið, eða þá ekk-
ert höfuð haft til að taka á móti henni.
Hann hefir víst svæsnari tilhneigingu
til að tala en flestir aðrir, því eflaust
hefðu fleiri en hann fengið aðgang í
blöðin með útásetningar um samkom-
una, ef þá hefði langað til þess. Virðist
því sem honum standi nærri að vera
vorkunnsamur í þeim sökum.
Ketill Valgarðsson.
-10 -
Ivor Petrov hafði haldið til í Bandaríkjunum
í Ameríku síðustu tuttugu árin og gengið undir
nafninu Ivor Halliday. Þegar hann lagði af
stað frá New York til Rússlands, breytti liann
nafninu og kallaði sig Petrov, sem hann hafði
fulla heimild til.
Hann var búinn að vera rétt tuttugu og
fjóra klukkutima í St. Pétursborg. Erindið sem
hann átti þangað var einkennilegt. Ef það hefð
ekki verið fyrir loforð sem hann hafði gefið per-
sónu. sem nú var dauð. þá hefði hann farið með
fyrstu járnbrautarlest hið hraðasta ‘til Berliri og
yfirgefið höfuðborg Rússlands. Loforðið hindr-
aði hann, en hann átti enganveginn auðvelt með
að standa við það loforð. Það var í von um að
hann myndi detta niður á eitthvað sem kynni að
koma honum að gagni, að hann fór að ráfa
um á hinu alkunna Nevski Prospekt.
Útsýnið á binu langa snjóþakta stræti mcp
sinn ótölulega grúa gangandi og keyrai di fólks,
af öllu tagi, og í als konar búningi. fylti huga
hans algerlega um stund. Hann gekk eins og í
leiðslu. og var að hugsa um hvernig henum
mundi líka að búa í St. Pétursborg, ef þaðyitu
forlög hans að fá tækifæri til þess, einsog nokkr
ar líkur voru þá til. Fólksfjöldinn óx alt af eftir
því sem hann nálgaðist Nevafljótið. og alt í einu
heyrði hann hergöngnlúðia gjalla við skamt frá
sér, og er hann litaðist um, sá hann flokk hei-
mauna beint framundan sér koma eftir strætinu.
Hermennirnir voru í rauðum einkennisfötum, og
á undan þeim gekk hornleikaraflokkur. I þess-
ari svipan sáust tveir menn koma keyrandi í
—15 —
kinnina. Þvi næst færði hann sig fáein fet aftur
á bak og virti gest sinn fyrir sér.
“Kæri frændi minn!” tók hann til máls, “er
þetta áreiðanlega þú sjálfur? Err hvað þú hefir
vaxið. Hvað mér þykir vænt um að sjá þig aft-
ur”.
“Eg get fullvissuð þig um að mér þykir
líka vænt um að sjá þig”, sagði Ivor lágt.
“Þú ert MaXirny frændi minrr og vinur móð-
urminnar? Og hann faðir minn; hvernig líður
honum ?”
Gleðibrosið hvarf af andliti Maximy Petrovs
og hann vai ð hrj’ggur á avipinn. “Veizt þú ekki
hvað skeð hefir ?” spurði hann. “Bróðir minn
dó fyrir þremur árum”.
“Dauður !------og ég vissi ekkert um það”,
sagði Ivor í fáti og hné niður á stólinn náfölur í
framan.
Kuldalegt bros lék um varir Maximy Pet-
rovs, er hann Jeit á frærpda sinn, en hann breytti
utliti sía u óðar í bili og með ‘meðaumkunarsvip
bað hann Ivor að standa upp og koma með sér
inn i næsta herbergi, sem var alt búið að nýjasta
siö. Bókaskápar stóðu alt i kring með veggjun-
um, og á gólfinu voru þykk teppi, en í miðjum
salnum stóð stórt eikarborð með ritföngum og
tveimur stórum kertastjókum.
| Maximy settíst niður við borðið og bauð
Ivor að setjast hjá sér.
“Eg er hissa að þú skyldir ekki vita um
dauða föður þíns”, sagði hann. “Þér var þó
undireins tilkynt um dauðsfalliö”.
“Ég fekk aldrei bréfið”, sagði Ivor.
— 14 —
stór og sterkleg bygging úr rauðum granit, rík-
mannleg mjög og mikilfengleg.
Það var ekki frítt við að harin viknaði, er
hann stóð og starði á byggingu þessa, rétt fram-
undan honum. Iþessu húsi var hann fæddur og
þar hafði hann lifaö, fyrs’tu sex ár æfi sinnar.
Hann stóð kyr um stund og virti þessar æsku-
stöðvar sínar fyrir sér meðan ótal myudir frá
æskuárunum runnu upp í huga hans, ein eftir
aðra.
Hann gekk hægt upp tröppurnar, fram hjá
steinljonum á þrepinu jframundan húsinu og
nálgaðist dyrnar rojög hljóðlega. Þegar hann
var í þann veginn að hringja dyraklukkunni,
gekk litli maðurinn, sem hafði fylgt honum eftir,
yfir götuna og hallaði sér upp að girðingunni á
árbakkanum, andspænis húsinu.
Dyrnar opnuðust og franimi fyrir Ivor stóð
þjónn í einkennisfötum. sem undireins leiddi
hann inn í stóran forsal með ógnar ríkmannleg-
urn og ásjálegum húsgögnum. Ivor dró nafn-
spjald sitt upp úr vasa sínum og bað um að fá
að sjá Alexis Petrov.
Þjónninn varð hissa á svipinn, og vissi ekki
strax hvað hann átti að gera, en áttaði sig þó og
bauð Ivor til sætis, en lagði spjaldið á dálítinn
silfurdisk og gekk síðan með hann inn í næstu
stofu. Að vörmu spori kom stór maður í rauðri
kápu inn í forsalinn í mesta flýti. Það skein á-
nægjan af andliti hans, og hann hraðaði sér
þangað sem Ivor stóð, lagði hendurnar um háls
honum og kysti hann innilegurn kossi á aðra
skrautlegum sleða með tveímur kolsvörtum Lest-
um fyrir eftir Nevski Prospekt, og er þeir nálg-
uðust hermannahópinn kom einhverra hluta
vegna fælni í hestana svo að þeir urðu óðir og
rurinu með feykna hraða upp á gangtröðina öðr-
umegin við strætið, Ivor var beint framundan
hestunum á gangstéttinni, og sá undireins að sér
og öðrum sem á ferð voru var hætta búmn, og í
staðinn fyrir að reyna að láta fæturna forða sér,
setti hann sig í sem beztar stellingar og bjóst til
að taka á móti hestunum. Um leið og þeir æddu
upp á gangstéttina, þreif hann í taumana á þeim
sem nær honuin var. Hann drógst með hestun-
urn spölkorn, en gaf þó ekki eftir, og rókst þann-
ig með hjálp ökumannsins, sem var orðinn upp-
gnæpur af hræðslu, að stanza hestana. Þeir sem
í sleðanum sácu stukku þegar út og þóttust hafa
sloppið vel. Þeir voru báðir fyrirmannlegir
meun, Annar var f mjög kostulegrí loðkápu, er
náði ofan á ökla, en hinn var í heimannakápu og
sást á oddinn á sverði hans niður undan henni.
“Þér eruð hiaustur drengur”, sagði hínn
síðarnefnki og rétti Ivor hendina. “Þér hafið,
með hraustleika yðar. forðað okkur við meiðslum
ef ekki einhverju verra. Hérna er nafnspjaldið
mitt. Eg vona þér gefið mér ‘ tækifæri til að
þakka yður hjálpiria betur síðarmeir”,
“Ég er yður líka stórlega þakklátur”, mælti
félagi hans, og rétti Ivor nafnspjald sitt líka.
Ivor tók viö báðum spjöldunum og hélt á
þeim í annari hendinni, eins og í hálfgerðum
vandræðum, Honum fanst það hafa verið svo
óumtæðilege lítils virði það sem hann hafði gert,
I