Heimskringla - 17.03.1898, Blaðsíða 2

2
HEIMSKIíIMtLa, 17 MAKZ 1898
Mmskringla.
Verð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
n m árið (fyrirfram borgað). oent til
slands (fyrirfram borgað af kaupend-
-m blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P.O. Money Order
Begistered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með anölium.
B. F. Walters,
Útgefandi.
Office: Corner Princess & James.
p.o. BOX 305
Vér þökkum starfsbróður vorum,
ritstjóra Lögbergs, fyrir “compli-
mentin” til vor í síðasta Lögbergi.
Við strykum náttúrlega yflr stóru
orðin, en meiningin er sjálfsagt góð.
En vér vorum ekki eins ánægðir
yflr því, að Lögberg skyldi fara að
velta sér með skömmum yflr hr. E.
Ólafsson undir eins og það hélt að
hann væri verjulaus fyrir. Slíkt er
ekki riddaraskapur, heldur miklu
fremur ódrengskapur. Lða hvað
hafði hr. E. Ólafsson til saka unnið ?
Það, að hann hafði með fullri einurð
svarað hnútum og illyrðum sem Lög-
berg flutti í hans garð og Heims-
kringlu, og svo hitt, að hann hafði
leyft nokkrum mönnum, sem ritstj.
Lögbergs er illa við, að bera hönd
fyrir höfuð sér í blaðinu. En var
þetta þá slík höfuðsynd ? Eða því
þá að bíða ineð skammirnar þar til
E. Ó. var farinn frá Heimskringlu ?
Það er hætt við að sumir kalli það
að bíta í hælinn.
Og svo eru þessi makalaust lúa-
legu og dónalegu uppnefni, sem
lenzku blöðin hafa svo oft flaggað
með. Það er næsta undarlegt, ef les-
endurnir eru ekki farnir að fyrirlíta
þesskonar rithátt. Vér höfum oft
séð sárbeittar skammir í enskum blöð
um, en þessum heimskulegu uppnefn-
um er þar aldrei beitt. Það ætti líka
að vera langt fyrir neðan siðaða
menn, sem vilja vera leiðjogar arin-
ara, að beita slíkum götustráka hætti.
Eða er nokkur rökleiðsla, frægð eða
fyndni í þessum tuskulegu uppnefn-
um (‘Leirhveravalla-Skunkur,’ ‘Tað-
haugs-Tryggur’ o. s. frv.) ? Nei, sá
sem brúkar þau, eys mestum óþverra
yflr sitt eigið höfuð. Ekki svo að
skilja að vér beinum þessu að Lög-
bergi eingöngu; nei, Heimskringla
heflr stundum átt sinn þátt í því líka,
þó ekki hafi það verið eins iðuglega.
Það er að líkindum ekki hægt
að láta rætast á þeim andfætlingunum
Heimskringlu og Lögbergi, vísuna
hans Einars:
“Nú lrggjum niður þref og þjark
Sem þreyttum áður vér.”
enda væri það tæplega heppilegt, því
lognmollan er oft óholl. En ef við
þurfum að rífast, drengir góðir, þá
gerum það ærlega og með siðsamlegu
orðbragði. Helmskringla vill reyna
að styðja að þessu.
Eins og flestum mun kunnugt,
heflr um undanfarin 4—5 &r verið
hér í Winnipeg íslenzkt “Leikflmis-
félag.” ErU í því allmargir hinna
íslenzku uppvaxandi ungu manna
hér í bænum. í firravetur leigðu
þeir sér stórt herbergi og höfðu þar
allskonar líkamsæfingar; en í vetur
hafa þeir æft sig við enskan svellleik
sem kallast “Hoákey.” Að sumrinu
æfa þeir sig við “Base-Ball,” “Foot-
Ball,” hjólreiðar o. fl. Þetta er mjög
skemtilegur og þarflegur félagsskap-
ur og ósknm vér að hann þróist og
lifi sem lengst. Allar slikar æflngar
styrkja og þroska bæði líkama og sál,
ef ekki of mikið að því gert í einu.
Það pr mikið betra en allar heimsins
Pink Pillur, Sarsaparillur og “Faith
Cures.” — Eins og gefur að skilja,
heflr þessi félagsskapur talsverðan
kostnað í for uieð sér, svo sem húsa-
leiga og öll áhöld við æfingamar.
En þó hafa þessir drengir komist af
án þess að hafa þessar sífeldu betli-
samkomur, sem eru svo tiðar hér í
bænum, eða sníkja fé á annan hátt.
Oss hefir verið sagt að þeir hafi að
eins haft 2—3 samkomur í gróða-
skyni sfðan að félagið myndaðist, og
f vetur hafa þeir ekki haft neina slíka
samkomu. Og þeir eiga það þó
manna bezt skilið, að við íslendingar
sæktum hjá þeim að minnsta kosti
eina samkomu á ári, því svo oft og
vel hafa þeir skemt, bæði á íslend-
ingadögum og endrarnær.
Lengi lifi “Leikfimisfélagið !”
Bandaríkin og Cuba.
Bandaríkin hafa skylduverk að
inna af hönduin, gagnvart sjálfum
sér, gagnvart Cuba og gagnvart
Spáni. Þetta skylduverk hlýtur að
álítast réttlátt. Bandarlkin hafa al-
drei sókst eftir neinum utanlands
yflrráðum, heldur þvert á móti hefir
stjórnin æfinlega forðast að lenda í
nokkrum utanlandsóeirðum, eða baka
sér nokkurn vanda af þesskonar mál-
um, og jafnvel stundum farið svo
gætilega, að það hefir rírt þjóðarálitið
hjá þeim sem eigi hafa haft fullljósa
þekkingu á málunum. En það kem-
ur oft fyrir, að um leið og ein þjóð
veitir einhver sérstök hlunnindi eða
réttarbætur, að hún um leið leggur á
sig sérsuikar skyldur og skuldbind-
ingar; og hversu Ijúft sem henni
væri að fráskilja sig málum annara
þjóða, þá er sú aðferð ekki ætíð sam-
boðin heiðri og velferð þjóðarinnar.
Ein slík skylda knýr nú á dyrn-
ar hjá Bandaríkjamönnum. Cuba-
málið heimtar einhver úrslit, og al-
menningnr heimtar viturleg og skjót
úrræði. Bandaríkin hljóta að skera
úr hvað gera skuli, með sanngirni
gagnvart sjslfum þeim og Cuba, og
tilliti til réttinda Spánar. Hin tvö
síðustu árin heflr þingið gengið á
undan með að hugleiða viðurkenning
Cuba. Ályktun sú er var samþykt
afefri deild þingsins fyrir nokkru
síðan, væri fullkomin viðurkenning
tyrir hina stríðandi uppreistarmenn
1 Cuba, svo framarlega sem forsetinn
staðfesti hana yrði það stórkostlegur
hagur fvrir uppreistarmennina. Þá
hefðu herskip Cubamanna sama rétt
og herskip Spánar, og fáni þeirra
yrði að verð"gu heiðraður af öðrum
þjóðum. Hermenn Cuba sem fang-
aðir yrðu af Spánverjum, ættu heimt-
ing á sömu meðferð og sömu réttind-
um, eins og stríðsfangar annara þjóða.
Þá fyrst hefði Cuba sama rétt og
Spánn til þess að kaupa hergögn hvar
sem væri, og það sem meira væri í
varið, að þá mætci Cuba taka pen-
ingalán, og það er mjög líklegt að
lánstraust nennar yrði mikið.
Stjórn Bandaríkjanna hefir ekki
séð neina þörf á að lýsa því yfir, að
hún stæði algerlega fyrir utan þenn-
an ófrið. Af Cuba er heimtað það
ómögulega, með því yflrskyni, að það
sé nauðsynlegt áður en hún geti feng-
ið viðurkenning af stjórninni, svo
sem fastákveðið stjórnaraðsetur, og
gott hald á einhverri helztu höfninni
á Cuba. En almenningur veit að
stríðið er þannig lagað, að það er
ómögulegt að svo stöddu fyrir Cuba-
menn að uppfylla þessar kröfur.
Slíkt mundi heldur enginn réttsýnn
maður heimta sem hefði hina minstu
hugmynd um hernaðaraðferð þá sem
er viðhöfð í þessu frelsisstríði Cuba.
Uppreistarmenn hafa þá einu að-
ferð, sem hugsanlegt er að geti með
tímanum fært þeim algerðan sigur
Þeir hafa ekki viljað veikja hinn litla
herafla sinn með þvC, að hafa setulið
í borgum eða sjóstöðum, eða reyna
að halda sérstökum stöðvum, þó góð-
ar væru. Það hefði þýtt það, að þeir
hefðu orðið að mæta 200,000 velæfð-
um og velútbúnum hermönnum, með
40,000 óvönum og illa útbúnum upp-
reistarmönnum. Nei, þvert á móti.
Þeir hafa lofað Spánverjum að brúka
meiripart hermanna sinna til þess að
víggirða borgir og hafnstaði, vernda
járnbrautarlestir og fleira þesskonar,
en sjálfir hafa þeir haldið sig inni í
landinu, þar sem þeir hafa getað lif-
að á afurðum þess og haft alt tæki-
færi til þess að gera árásir á Spán-
verja þegar þeir voru sízt viðbúnir.
Maður hlýtur að játa, að viður-
kenning Cuba er ekki lengur að eins
réttlætisspursmál, heldur bláttáfram
skylda; en samt sem áður hefir ver-
ið af hendi Bandaríkjastjórnar sporn-
að við því, að þjóðin gæti rétt Cuba-
mönnum hjálparhönd.
En nú er svo komið, að þótt
Bandaríkjastjórn viðurkenni Cuba,
þá er langt frá að hún afijúki skyldu
sinni, ekki einungis gagnvart Cuba-
mönnum, heldur gagnvart sinni eig
in þjóð. Það eru viðurkend alþjóða-
lög, að leyfilegt sé fyrir hverja þjóð
sem er, að enda ófrið milli stríðandi
þjóða, ef það sé nauðsynlegt til þess
að vernda hennar eigin sérstöku rétt-
indi í því landi, þar sem stríðið er
háð. Það má færa dæmi til að sýna
að þetta hefir verið gert þar sem
minni ástæður hafa verið til þess,
heldur en í þessu Cubamáli. Bússa-
keisari bældi niður uppreist Ungverja
á móti Austurríki, einungis fyrir
pólitiskar sakir. Öll stórveldin í
Evrópu lögðust á eitt þegar Belgir
gerðu uppreist á móti Hollendinghm,
með að veita þeim sérstaka stjórn ;
höfðu þauframgangþessmeðherafla.
Ástæðan sem stórveldin þá gáfu fyrir
þessu var, að þau vildu hindra blóðs-
úthellingar og sjá íriðnum í Evrópu
borgið.
í nærfelt heila öld hafa stórveld-
in í Evrópu að einhverju leyti verið
innvikluð í Tyrkjamálið, og jafnvel
gengið svo langt, að losa parta af
hinu tyrkneska ríki, algerlega undan
stjórn Soldáns. Og alt sem þau geta
boriö fyrir sig, er hinn gamli Berlin-
arsamningur. Síðastliðið sumar lögðu
stórveldin járngreipar sínar á hið
litla og fámenna Grikkland, sendu
herskip sín inn á hafnir þess, og um
leið kúguðu þau Tyrkja-Soldán til
að veita Krítey sjálfstjórn, undir um-
sjón stórveldanna. Það var sagt að
einungis umhyggjan fyrir friðnum í
Evrópu hefði knúð þau til þessarar
afskiftasemi; en auðvelt er að sjá í
gegnum grímuna, að það voru verzl-
unarhlunnindin sem réðu þar mestu.
Skyldi nú ekki, þegar maður
lítur yfir aðfarir annara þjóða, mega
álíta, að Bandaríkin hafl fullkomn-
ustu ástæðu til þess að skerast í leik-
inn milli Spánar og Cuba ? Ef Banda-
ríkin vilja sjá sóma sinn, þá geta þau
ekki lengur staðið hjá, afskiftalaus
um afdrif Cuba. Það voru Banda-
ríkin sem riðu á vaðið með að brjót-
ast undan oki og áþján annara; það
voru Bandaríkin sem sýndu heimin-
um, að frelsisbaráttan er helgur rétt-
ur og helg skylda, sem ekki verður
haldið til baka, og að barðstjórinn
Jætur sig ekki fyrir bænum hinna
undirokuðu, heldur fyrir sverðseggj-
um þeirra. Cuba, sem liggur svoáð
segja fast við strendur hins mesta
lýðveldis í heimi, hefir hlotið að sjá
þau blessunarríku áhrif, sem frelsið
heflr fært með sér í skaut Bandaríkj-
ann, og hún heflr haft nægan tíma, í
þessi mörgu og þungu styrjaldarár
sín, að bera saman ftstand sitt og
þeirra. Bandaríkin hafa óafvitandi
beint anda frelsishetjaun á Cuba í
framsóknaráttina.
Þá er að athuga það, að Banda-
ríkjaþegnar eiga eignir á Cuba sem
nema $100,000,000. Þessar eignir
eru nú ineira og minna eyðilagðar.
Verzlun sem nam $85,000,000 á ári
hverju, er nú að mestu eyðilögð, og
tapast alveg ef ófriðnum heldur á-
fram. Menn vita það líka, að skaða-
bótakröfur til Spánverja hafa lítið að
þíða.
Það virðist því vera sjálfsögð
skylda fyrir Bandaríkin, ef þau vilja
halda heiðri sínum sem þjóð, að þau
að minsta kosti verndi eignir borg-
ara sinna, og sína eigin verzlun. Til
þess að ná því takmarki, er sjá'ifsagt
að hagnýta öll friðsamleg meðul fyrst
jafnvel þótt Spánverjar hafi hvað eft-
ir annað neitað öllum tilraunum i þá
átt. Það væri reynandi, eins og
æargir virðast aðhyllast, að bjóða
Spánverjum að standa í ábyrgð fyrir
vissri peningaupphæð, ef Cuba vildi
kaupa sér frelsi á þann hátt. Ef slík-
um boðum yrði neitað, þá liggur beint
fyrir að enda ófriðinn með valdi.
Það er auðvitað, að enduðum
slíkum ófriði verður Cuba í hörmu-
legu ástandi. Það er heldur enginn
efl á, að með nýrri og frjálsari stjórn
ynnist fijótt upp aftur það sem aflaga
heflr farið meðan styrjöldin stóð ýfir.
Hálf önnur miljón af fólki hefir þar
framfæri sitt. Skattar sem kallaðir
eru á árinu nema 26 miljónum doll-
ars, og verzlun við útlönd nemur um
100 miljónum dollars.
Javaeyjan, sem er jafnstór Cuba
'52,000 ferh. mílur), heflr 34 miljón-
ir íbúa, en þegar eyjan varð eign
Hollendinga, voru þar færri inn-
byggjendur en nú eru á Cuba. Það
sýnir bezt, hve stórkostlega mætti
auka allar framfarir og einnig fólks-
fjölda þar. Verzlunin við Banda-
ríkin hlyti einnig eðlilega að aukast
margfaldlega.
Hvaða stórveldi í Evrópu mundi
undir söir.n kringumstæðum hika við
að veita Cuba svo að rnálum, að hægt
væri fyrir hana að nota og njóta
þeirra miklu auðæfa sem þar má
framleiöa ?
En hvernig sem fer, hvort held-
ur eyjan verður sérstakt lýðveldi,
eða hún gengur undir stjórn Banda-
ríkjanna, þá er það víst, að um leið
og ófriðurinn hættir, þá hlýtur þjóð-
arbragurinn þar allur að breytast og
laga sig eftir sniðí Ameríkumanna,
því það verða þeir og engir aðrir,
sem lyfta Cuba upp úr því niðurlæg-
ingarástandi, sem nú hvílir yttr henni.
Það má gcta þess hér, að margir
af helstu stjórnfræðingum Bandaríkj-
anna hafa ætíð látið í Ijósi þá von, að
Cuba gæti með tímanum orðið eign
Bandaríkjanna. Þeir hafa líka ætíð
sett sig á móti afskiftasemi Evrópu-
þjóðanna af þeiin málum sem ein-
göngu hafa snert Cuba og framtíð
hennar. Það er líka eftirtektavert í
þessu sambandi, að þegar Mr Ever-
ett var utanríkisráðlierra Bandaríkj-
anna, neitaði hann að ganga í sam-
band með Englendingum og Frökk-
um, til þess að tryggja eignarrétt
Spánverja á eyjunni. Bar hann það
fyrst fyrir, að Bandaríkin leyfðu ekki
Evrópuþjóðum neina afskiftasemi í
þeim málum sem einungis snertu
Ameríku, og þar næst að hann vildi
ekki ganga að neinum þeim samn-
ingum, sem kynnu síðar meir að
hindra það, að Bandaríkin gætu eign-
ast Cuba.
Það er langt síðan að þeir Jeff-
erson og Adams sýndu frám á hvaða
þýðingu það hefði að eignast Cuba.
Þar væru margar og góðar hafnir, en
fáar og lítt notandi á meginlandinu
fram með Mexicoflóanum; þangað
drægist öll verzlun sem kæmi ofan
Mississippi-fljótið, og þaðan væri hent-
ugast að hafa yfirráð yflr Mexico-
flóanum og Karabiska-hafinu.
Þá er það athugandi, að Frakkar
ef til vill Ijúka bráðum við Panama-
skurðinn. Að minsta kosti mií full-
yrða, að einhverjir verða til að full-
gera þennan mikla skipaskurð, sem
þá tengir saman tvö stærstu höf
heimsins. Og þar sem Bandrríkja-
stjórn heflr hvað eftir annað sagt, að
hvenær og af hverjum sem hann yrði
graflnn, þá yrði hann fkilmálalaust
talinn með strandlengju Bandaríkj-
anna ; þá ætti það að vera hvöt fyrir
stjórnina, að ná nú haldi á Cuba, svo
hún geti því betur staðið við orð sín.
Árið 1820, þegar Coloinbia og Mezico
voru í þann veginn að ráðast á Cuba
skýrði þáverandi utanríkisráðherra
Bandaríkjanna, Mr. Clay, þeim frá
því, að þeim yrði ekki undir nokkr-
nm kringumstæðnm leift að heyja
stríð á Cuba, þar eð það hefði eyði-
leggjandi áhrif á eignir .Bandaríkja-
þegna þar, og að hann hlyti með öllu
móti að hamla slíku. Þessi ótvíræða
tilkynning Mr. Clay’s var nóg til þess
að ófriður þessi varð aldrei haflnn.
Það er beiður fyrir hverja þjóð
að heimta réttindi sín gagnvart öðr-
um; en þar á móti má búast við að
þegar það er ekki gjört, þá rýrni álit
hennar, og ekki sízt hjá þeim, s.-.m
hafa orðið til þess að svínbeygja hana
og gera hana ósjálfstæða.
Forseti Cleveland tók fram í síð-
asta ávarpi sfnu til þingsins, þar sem
hann minnist á Cubamálið, að hann
mundi af alefli sporna við því, að
nokkur hjálp kæmist til uppreistar-
mannanna frá Bandaríkjunum; en
um leið varar hann Spánverja við
því, að láta ekki blóðsúthellingar og
allskónar eyðilegging ganga of lengi
á Cuba, því sá tími sé í nánd, sem að
ameríkanska þjóðin heimti iðgjöld
fyrir hvern blóðdropa, sem að þarf-
lausu hafi verið úthelt á Cuba, og því
kalli megi til að verða gegnt. Nú
eru nærri tvö ár liðin síðan; og enn
þá heldur stríðið áfram
Maður má til að viðurkenna, að
Spánverjar hafa átt mjög ertttt að-
sóknar, Bæði vegna þess stutta tíma
á ári hverju sem þeir geta verulega
beitt sér, og svo vegna hins banvæna
loftslags sem eyðiieggur hermenn
þeirra í þúsundatali. Þar við bætist
peningaskortur, og hann svo tilflnn-
anlegur, að þeir hafa ekki í marga
mánuði getað borgað hernum kaup
sitt. Það er því mjög líklegtað þeir
yrðu því fegnastir að stríðið yrði sem
fyrst leitt til lykta, á einhvern þann
hfttt sem eigi þvrfti að hnwkkja sóma-
tilfinning þeirra, ef þeir annars hafa
hana nokkra.
Á hinn bóginn eru uppreistar-
menn kjarkmeiri og vonbetri en þeir
hafa nokkurntíma verið. Þeir eru
líka mikið betur útbúnir að vopnum
og vistum og bíða því rólegir sigurs-
ins, sem þeir eru sannfærðir um að
er f nftnd. Óréttlætið og harðstjórn
in af hendi Breta, sem hleypti af stað
uppreistinni 1776, er sem ekkertþeg-
ar það er borið saman við hina sví-
virðilegu harðstjórn sem Cuba hetir
verið beitt af hendi Spánar. Henni
heflr verið haldið í þrældómsfjötrum j
meðan Spánverjar sugu merg og blóð
hennar beztu sona.
Yflrmenn þeir sem þangað hafa
verið sendir af Spánarstjórn, hafa al-
gerlega ótakmarkað vald. Líf manna,
frelsi og heiður hefir algerlega verið
á valdi þessara pilta, sem oft og tíð-
um hika ekki við að fremja hin verstu
níðingsverk, til þess að koma ár sinni
fyrir borð. Svona lagað stjórnarfar
heflr haldist á Cuba í fleiri aldir.
Loforð um stjói narbætur hafa aldrei
verið efnd. Það sem kallað er tiu
ára frelsisstríð Cuba, eudaði 1878,
með viðunanlegum samningum fyrir
Cuba. Yflrmaður Spinvcrja sem út-
bjó þessa í amninga, var ekki einung-
is mikill hershöfðingi og stjórnfræð-
ingur, heldur einnig tóðurlandsvinur
og mannvinur. En þegar heim til
Spánar kom, neitaði Canovas del
Castillo, sem þá var stjórnarformaður
þar, að bera þennan samning upp
fyrir spánska þingið til samþyTkta,
heldur heimtaði hann að Cubamenn
legðu niður vopn sín og gengju skil-
málalaust á hönd Sp inverjum, og
ættú undir að fá efnd þau loforð, sem
þeir svo oft höfðu verið sviknir um.
Þegar maður athugar þetta, og svo
aðferðina sem Spánverjar hafa brúk-
að í þessari styrjöld, þegar maður
hugsar til þess, að einmitt þessi sami
Canovas varð til þess að kalln Camp-
03 hershöfðingja frá Cuba, mann sem
Spánarstjárn þótti óhafandi þar vegna
mannúðar sinnar, og að þessi sami
Canovas sendi í hans stað hinn al-
ræmda slátrara Weyler,—þegar mað-
ur athugar þetta, þá getur enginn
sanngjarn maður !áð frelsishetjunum
á Cuba, þóþeir takiómjúklega ámóti
öðru eins ofbeldi eins og þeim heflr
verið sýnt. Þeir eru líka búnir að
sýna það að þeir ern sannar hetjur,
sern kunna að líða og stríða, og með
því hafa þeir áunnið sér hylli og að-
dáun hins mentaða heims.
Það er nú loksins komið svo
langt, að þeir neita algerlega öllum
sáttaboðum af hendi Sp mverja; þeir
heimta nú einungis fult og óhindrað
frelsi. Sjftlfstjórnin sem Sagasta
bauð þeim fyrir hönd Spánar, hefir
að eins styrkt þá í þeirri trú sinni, að
þeir hljóti að sigra, og þótt hungur
og harðrétti sverfi að þeim, þá lemstr-
ar það ekki frelsisþrá þeirra, sem
berjast fyrrir lífi heiðri og föðurlands-
ást.
Á árinu sem leið dóu yflr 600,000
af Cubamönnum úr hungri og harð-
rétti. Á árinu sem leið sendu þrett-
án konsúlar Bandaríkjanna á Cuba
skýrslur sínar til stjórnarinnar í
Washington, sem allar flytja sömu
hroðasöguna. Hvereinasta svívirðing
sem framin er við strendur Banda-
ríkjanna (á Cuba) á því helgasta sem
til er í heiminum, heiðri og frelsi
mannsins, hrópar um hefnd. Ef því
kalli verður ekki gegnt, þá er það
stór blettur á frelsis og mannúðar-
fána Bandaríkjanna,—fána, sem ætíð
skyldi breiða sig yfir hina undirok-
uðu og vernda hina lítilmótlegu.
Meltingin þarf að vera góð.
Hugsið um það.
Kauptu í dag einn pakka af hinu heims-
fræga Heyrhann Block & Co.
-----HeilMiiMiilti----
einungis 15c. og 25c. pakkinn
Þá getur þú haft góða meltingu. Beynsl
an er ódýr. og hún mun sannfæra þig.
Biddu lyfsalann þinn um það eða skrif-
aðu til
Alfred Amlresen & Co.,
The Western Importers,
1302 Wash Ave. So., Minneapolis. Minn.
Eða til---
<>. Snnnson,
131 Higgin St. Winnipeg, Man.
Manlaitan Horse and Cattle Food
er hið bezta þrifafóður handa gripum.
Tilbúið af R. H. Peel, Winnipeg, Man.
Mr. Gunnar Sveinsson mælir með
þessu gripafóðri.
KOSTABOÐ.
Sendið strax 10 cents í silfri, og eg skal
seuda ykkur rneð næsta pósti mjðg fall-
egan PRJÓN i hálsbiudið ykkar. ís-
lenzkur fáui, með náttúrlegum litum,
er á hverjum prjón. Þessir prjónar eru
snildarverk. Það er ómögulegt að lýsa
þeirn fyllilega. íslendingar ætt að vera
“stoltir” af að eiga og bera einn af þess-
um prjónum. Sendið eftir einum. Ef
þið eruð ekki ánægðir með þá, fáið þið
borgunina tíl baka. Það er sanngjarnt.
Tveir prjónar fyrir I5c.
Eg vil fá agenta.
J. LAKANDER.
Maple Park, Kane Co., 111., U.S.A
Exchange Hotel.
©12 ST.
Þegar þið viljið fá GÓÐANN DRYKK,
Þegar þið viljið fá GÓÐA MÁLTÍÐ,
Þegar þið viljið fá GÓÐAN NÁTTSTAÐ
þá munið eftir því, að þið
fáið hvergi betri aðbúnað
að öllu leyti, en hjá.
H RATHIIIIRN,
EXCHANGE HOTEL.
«ia Jlain »tr.
Dr. N. J. Crowford
PHYCICIAN AND
SURGE0N .....
462 Main St.. Winnipbg, Man.
Office Hours from 2 to 6 p.m.
OLI SIMONSON
MÆLIR MEÐ SÍNU NÝJA
SkandmaTian HoteL
718 JUain Str.
Fæði $1.00 á dag.
Brnnswick Hotel,
á horninu á Main og Rupert St.
Er eitt hið ódýrasta og bezta gistihús í
bænum. Allslags vín og vindlar fást
þar mót sanngjarnri borgun.
McLaren Bro’s, eigendur.
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk’s Blikkvðru,
sem er ábyrgst að riðgaf aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
TRUEMNER,
i Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Áður seldar Nú á
16 potta fötur 90 cts. 67 cts.
14 potta fötur 75 “ 55 “
12 potta fötur 70 “ 52 “
14 " “ með sigti $1.10 78 “
17 potta diskapönnur 90 ct. 70 “
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
J. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.
National Hotel.
Þar er staðurinn sem öllum ber saman
um að sé hið ódýrasta og þægilegastaog
skemtilegasta gestgjafahús í bænum.
I>di nd eins $1.00 a dag.
Ágæt vín og vindlar með vægu verði.
Munið eftir staðnum.
NATIONAL HOTEL.
HENRY McKITTRICK,
—eigandi.—
Munið eftir Því
að beza og ódýrasta gistihús (eftir
gæðum), sem til er í Pembina Co. er
Jennings House,
Cavaller, N. Dak.
PAT. JENNINGS, eigandi.
Flione 177
Þegar þú þarfnast fyrir BRAUÐ af
hvaða tegund sem er, eða “candy” Og
“chocolates,” þá láttu oss vita það,
Hvað sem þú biður um verður flutt
heim til þín samstundis. Við höfum
altaf mikið að gera, en getum þó ætíð
uppfylt óskir viðskiftavina vorra.