Heimskringla - 22.12.1904, Blaðsíða 2

2
JÖLA MLAÐ HFJMSKklNG LU
22 Desembei' 1904
FLÓTTAMAÐUKINN
EFTIR
G. A. DALMANN
Minneota, Minn.
llit 'ð fgrir Jólablað Ileim*kr n<ibi 1904
&
SN J ÓRINN N A UÐA ÐI
J>reytulegíi uin leið ok
hann |>rýsti sér að hinuin
litlu baðstofu gluggum.
Dagsljósið var að [>verra, |>ví dagur
varaðkveldi kominn. Vindurinn
raulaði við hin visnu |>akstrá með
dauðalegum rómi, sem stundum
reis hærra og hærra, og lfktist
skarkala heimsins, miskunarlaus-
um og næðandi. Og svo varð aftur
hlé, eins og viðkvæmnin léti til sfn
heyra, og með angurþrungnum
rómi vildi geta þess. að hiiin hel-
kaldi norðanstormur væri að raula
hin hinstir víigguljóð yfir hinum
visnuðu og dauðu jurtum bæjar-
þekjunnar.
Baðstofan var ekkert stórhýsi,
því hér ræðir um bændab/li upp
til fjalla, en sarnt var húsaskipuu
haganleg og þrifaleg, eftir [>vt sem
vant var að vera á f'iðurlandi voru
um þann tíma, er saga þessi
gerðist.
I öðrum enda baðstofunnar var
afþyljað herbergi með tveimur
römum, sitt unrlir hverri hlið. I
öðru rúminu hvfldi maður með hár
og skegg hvítt fyrir hærum. Hin
f>ögla tfmans rán hafði ritað merki
sín á svip þessa öldungs með svo
skýrum dráttum, að engum gat
dulist, að dagir hans væru þegar
á n.'i.rn ___ i_ 1 _1-i,
þreytulegt og hrukkurnar voru
djópar og grófgerðar, og ef maður
hlustaði, heyrðist að andardráttur-
inri var erfiður, ogþreytuleg hrygla
f kverkunum, er lýsti þvf, að lffs-
þrekið var þegar að þrotum komið.
ég verið hræddur við dauðann,
hræddur við það sem tekur við;
hræddur við þetta eitthvað, sem
auðvitað enginn veit hvað er, en
sem barnalærdómurinn kendi mér
að þekkja og trúa, — og sú trú er
grafin á himinn sálar minnar með
óafmáanlegu letri, þvf heimurinn f
<>11 þessi ár liefir aldrei getað, með
fillum sínum vísindum og skarkala,
afmáð það, og þvf er það,að ég hefi
verið, allan hinn bezta liluta æti
rninnar flóttamaður. En sleppum
því, farðu og talaðu við vinnufólk-
ið og segðu sem er, að ég sé með
fullu ráði, og óski þvf af ölln hjarta
gleðilegra jóla, og leitastu við að
gera alla glaða og ánægða. A með-
an ætla ég að draga æfisögu mfna
saman í eina stutta og skipulega
heild, og svo segja þér hana. jafn-
vel þó ég viti, hún þreyti [>ig. En
þar það er tfieining mfn, að þetta
verði mín hinsta bón til þfn, veit
ég þú fyrirgefur gömlum manrri,
þó saga mfn verði alt annað en
skemtileg.”
Hinn aldurhnigni maður lagði
aftur augun, og hallaði höfðinu
lítið eitt til veggjar. Þið var auð-
séð, að hann var sannfærður um,
að hinn ungi maður mundi hlýða
umyrðalaust, enda gekk hann út úr
herberginu og lagði hurðina hægt
aftur á eftir sér. Og svo varð þögn
1 herbergi hins deyjandi öldungs,
en þó ekki dauðaþögn, því snjórinn
rnarraði dauðalega við hinar hálf-
freðnu rúður yfir rúmi hins veika
manns, og frostvindurinn raulaði
yfir hinum visnuðu og dauðu þak-
stráum
Hurðin opnaðist og inn kom
ungur maður, sem leit út fyrir að
vera um tvítugt. Hann var hir
en grannur, rjóður f kinnum með
stór blá augu, sem lýstu samblönd-
un af ástog meðlíðan. Hann gekk
rakleiðis að rúminu, þar sem hinn
aldurhnigni maður lá eins og f
eins konar dvala. Hann hagræddi
koddanum og strauk hárið frá enn-
inu um leið og hann sagði f hlýjum
róm. eins og vorblær að enduðu
vetrardái:
‘ Mér virðist þú frfsklegri á svip-
inn, enn þú varst, þegar ég fór út
að hirða gripina. Nú er ég búinn
að ljúka mér af og get bráðum far-
ið að lesa fyrir þig.”
“Já, það er enginn efi á því, að
mér lfður betur enn um miðdags-
leytið. (Jg eftir að þú fórst frá
mér, leið mér illa; ég vissi ekki,
hvort ég mundi sjá þigaftur í þessu
lffi. Ég bjóst við, að hinn bláþráð-
ótti strengur. er tengir mig við
það sýnilega, mundi slitna þegar
minst varði. Eg bað himnafðður-
inn að fyrirgefa mér alla mfna
glæpi, sem mér þó sýndust svo við-
bjóðslegir, að ég gat ekki annað en
efað, að hin eilífa miskunsemda
uppspretta mundi geta litið á mál
mitt eða lieyrt andvörp mín. Ein-
hver dvali eða ró leið yfir mig, og
mér fanstég heyra blíðarödd hvísla
að mér: “Bið þú um bending.” -
Eg hugsaði sem svo: Himneski
faðir, ef mér er nokkur von á landi
hinna lifendu. þá gefðu mér [>rek f
kveld að segja fóstursyni mínum,
sem ég elska, sögu mfna O, send
þú sálu minni frið á þessari bless-
uðu friðarhátfð! Og út frá þessum
hugleiðingum sofnaði ég og vakn-
aði ekki fyr en vinnukonan setti
lampann á borðið. Mér finst ég nú
vera albata, en ég veit að það er að
eins sála mfn, sem hefir fundið
frið. Ég á að öllum lfkindum ekki
langt eftir, enrla er [>að f fyrsta
sinni á minni löngu og erfiðu lífs-
leið, að mig langar til að deyja.
Ég er nú sannfærður um friðsæla
lending hinum megin. Aður hefi
\
“Svo þú ert kominn aftur, er
alt fólkið glatt?”
“Já, það held ég,” svaraði hinn
ungi maður. “Það þykir mér vænt
um að heyra. Færðu hægindastól-
inn minn svo að ljósið falli skáhalt
á svip þinn, þvf mig langar til að
sjá hvaða áhrif saga mfn hefir á
þig. Það getur vel verið að þú
fyrirlftir mig, eins og ég á raunar
skilið og enginn hlutur er fjær
mér en að misvirða það við þig, þó
þú kynnir að fá viðbjóð á mér.
Lífsreynsla þln er takmörkuð og
sömuleiðis þinn andlegi sjóndeild-
arhringur, og þar af leiðandi það
að þú getur, ef til vill, ekki skilið
hvað ég hefi liðið, enda að makleg-
leikum. Það er að líkindum erfitt
fyrir þig að skilja, að liinn æðsti
dómari hafi s/knað mig, að á hinu
eilífa miskunsemdanna úthafi sé
engin fjara. En alt þetta lærir |>ú
að skilia með vaxandi lífsreynslu.
Eg veit að þér er vel til mfn. Þú
hefir m irgum sinnum s/nt mér
það óafvitandi, en aldrei eins ský-
laust eins og nú sfðast, þegar lífs
kraftur minn tekur að þverra í
hinu strangastríði við hina líkam-
legu tilveru. og því fremur er mér
áhugamál að fara héðan með ást
þfna og virðingu, ef þér finst ég
eiga nokkurt tilkall til þinna betri
tilfinninga þegar sögu minni er
lokíð. Ertu reiðubúinn að heyra
sögu mína?”
“Já, faðir.” svaraði hinn ungi
maður og hneigði höfuðið f b>rris-
legri auðm/kt, en svo bætti hann
við í lægri og enn þá klökkari róm:
“Ei> veit þú ert ekki blóðskyldur,
faðir minn, og þvf er það, að ég
hlýt að elska þig og virða enn [>á
meira, því hefði ég verið blóðtengd-
ur sonur þinn, hefði ég álitið vissar
skyldur hvfla þér á herðum gagn-
vart mér, þar þú varst að nokkru
leyti orsök tilveru minnar. En nú
skil ég að ekkert þvílíkt skyldug-
leika lögmál hvílir þér á herðum,
og þvf er það, að allar tilfinningar
mínar eins og bráðna þegar ég
hugsa urn alt |>að, setn |>ú hefir
gert fyrir mig, munaðarlausan ein-
stæðing.”
Lvo varð þögn. Gamli mað-
urinn starði á hinn unga mann
með staðf/istu augnaráði, án þess
að sjáanlegt væri á svip hans að
hann hefði veitt [>ví nokkra eftir-
tekt, er unglingurinn hafði sagt.
Loks tók hann til máls á þessa
leið:
“Ég er fæddur í Norður-Þing-
eyjarsýslu við Skjálfandaflóa fyrir
nærfelt 70 árum. Við vorum að
eins tveir bræður, er náðum full-
orðins árum. Hin önnur systkini
okkar dóu á vormorgni æ-ikunnar,
og koma |>ví ekkert við s'igu mína.
Jón bróðir mirin var liðugu hálfu
iiðru ári eldri en ég. Hann var
betur gefin en ég að andlegu og
líkamlegu atgjörfi. Sérstaklega
var hann fljótari að brjóta hvern
hluttil mergjar. Okkur kom vel
saman. Við unnumst hugástum.
Eg fylgdi honutn á eftir í öllu, eða
hreyfðist eins og hann benti rnér.
Svona liðu æskuirin. Jón var
kominn á fermingar aldu , en ég
var lítill. og var [>að þvf gert að
ráði hlutaðeigandi prests, að hann
biði eftir mér þar til ég yrði nógu
gamall að ferinast. Við gengum
til spurninga alla nfuviknaföstuna,
á miðri viku og helgurn, því prest
urinn var samvizkusamur og
skyldurækinn maður og fylgdi
strangt öllum kyrkjunnar reglurn.
Það var einn bær á milli okkar og
kyrkjustaðarins. Þar var jafnaldra
okkar, dóttir bóndans, sem Sigríð
ur hét. Hún var kölluð Sigga og
það nafn heiir mér jafnan fundist
eiga bezt við hana. Hún var sú
ástúðlegasta stúlka, sem ég hefi
noákru sinni [>ekt. Hún beið ætíð
eftir okkur; og væri eitthvað að
veðri,leiddum við hana á milli okk-
ar. Okkur bræðrum þótti báðum
undur-vænt um Siggu. Hún ya*.
líka skýr og skilningsgóð og hjálp-
aði okkur oft út úr vandræðaspurn-
ingum prestsins. Það var eins og
hún vissi fyrirfram hvernig liann
mundi sundurliða þessa eða hina
lærdómsgreinina. Ég er sannfærð-
ur um, að það var henni að þakka,
að við bræður náðum ágætis vitnis-
bu’ði við ferminguna. Hið næsta
sumar var églátinn sitja yfir ánum
á nóttunum. Jón bróðir minn gekk
að slætti eða sjóróðrum. Sigga
vaktaði ær föður síns, og þar eð
löndin lágu saman, vorum við ineir
og minna saman á hverri nóttu.
Viðvöktuðum sólina rísa yfir hið
ólgandi, volduga haf, við veittum
þvf eftirtekt, hvernig geislaskrúðið
eins og logaði á fjallatindunum og
færðist mður eftir hliðunum. Við
heyrðum fuglana syngja morgun-
ljóðin, auðvitað hin sömu, nótt
eftir nótt. En
eitthvað n/tt
vorra í hvert skifti, sem við lifðum
saman þessar óviðjafnanlegu töfr-
andi sumarnætur, sem hvorki tunga
eða penni geta lýst, en sem rennur
saman við hina óspiltu unglingssál
með himnesku samræmi, sem að
eins er skilið og metið um dagmála-
bil æskunnar.
I
Enn tf-minn líður viðgtöðulanst.
Æskudraumarnir færðust fjær og [
.u sig að lokum bak við ský- [
bólstra grimmúðugra örlaga. Ég j
var álitinn of þrekmikill til að sitja |
yfir búpeningi f'iður míns. Eg
varð að gegna sömu st'irfum og [
fulltfða merin. Með íiðrum orðum:
'
ég var álitinn fullorðinn maður,
sem allur barnaskapur væri ósam-1
boðinn. Þegar ég var tuttugu ára, [
ló mín ástúðlega móðir, sem var
tlær þvf tuttugu árum yngri en
faðir okkar, enda gerðist hann nú
hrumur. með [>vf líka hann tók sér
dauða móður okkar mjög nærri og
gaf sig ekkert við bús/slu. Bróðir
minn réði öllu, enda sýndi hann
það snemma, að hann var efni f
hinn bezta búmann.
Næsta haust eftir að móðir okk-
ar dó segist bróðir minn þurfa að
tala við mig nokkur orð einslega.
Þegar við vorum tveir einir, segir
hann:
“Ég talaði við föður okkar ný-
lega um framtíð okkar og niður-
staðan varð sú, að við tökum við
búinu Við erutn báðir komnir á
lögaldur. Við getum virt búiðeins I
og okkur sýnist og skift til lielm-
inga, svo getur þú annaðtveggja
keypt minn part, eða ég þinn, eða
|>á f þriðja lagi, að við sitjurn f ó-
skiftu búinu, og |>að er það, sem
ég og faðir okkar álítum það bezta.
í það minsta þar til breyting verð-
ur á högum [>ínum, svo þú vildir að
við skiftum. Því það getur hœg-
lega komið fyrir, að jíirðin verði of
lítil fyrir okkur báða. En þá verða
nýir dagar og ný ráð. Ég b/st við
að giftast með næsta vori, og svo
má vera, að þú giftist innan fárra
samt var eins og ^ ega hann [dúði
talaði til sálna
Næsta sumar sat ég einnig yfir
ánum að næturlagi, og sömuleiðis
Sigga. Við höfðum bæði þroskast
tfiluvert. Það var eins og hið
barnslega sakleysi vort hefði yfir-
gefið okkur. Við sátum nú ald-
rei á sömu þúfunni, eins og áður.
Það var eins og milli okkar væri
veggur bygður úr tfzku og reynslu
fullorðins áranna, og þó vorum við
æsku-vinir, og enginn atburður
hafði komið fyrir, svo ég vissi, er
skygt gæti á vináttu vora Mér
virtist lífshiminn okkar heiður og
blár; mig dreymdi sæla drauma
um fullorðins árin, þegar vonir æsk-
unnar fullkoinnuðust. Og Si 'gu
hefir líklega dreymt sæla drauma,
sem ekki hafa verið f samræmi við
mínar hugsjónir, en ég vissi það
ekki og lifði þvf sæll um þau miss-
iri, því mér sýndist lffið liggja
fram undan mér, eins og sólroðinn
hafflötur. guðdómlega fagur, er mér
skildist að aldrei mundi blána íyrir
útsynningsbyljum follorðins ár-
anna, ára, sem yfir mig hafa liðið
með syndum og tárum.
“Ég held mér falli bezt, að vera
hér kyrr, við ættum að geta grætt á
búinu, ef vel er á haldið, og engin
stórslys mæta okkur. En hvert er
konuefnið?” spurði ég brosandi.
Hann roðnaði og leit undan, og
sagði svo eins og hann væri að tala
við sjálfan sig:
“Ég hélt þú vissir það — það er
stúlka, sem okkur hefir báðum ver
ið vel við, og sem við þekkjum frá
barndómi. Hún er fátæk, en fólk
hennar er alt heiðarlegt, og þvf er
faðir okkar ánægður með ráðahag-
inn. — Það er hún Sigga á Hóli.”
Mér varð hverft við, en leyndi
þvf þó. Það var satt, mér var vel
við Siggu, en enginn vissi það
nema ég. Nú sem endranær var
Jón hlutskarpar i en ég. Hann var
ætíð á undan mér. Hann hafði
náð ást þeirrar stúlku, er ég unni
hugástum. En ég hafði aldrei sagt
honum eða nokkrum öðrum frá
tilfinningum mfnum. Teningunum
var kastað, Jón bar meiri giftu en
betur að gæfu
sinni, en ég gerði. Hér var engum
um að kenna, nema mér. En 'Tar
það ekki lfklegt, að vonir mfnar
hefðu liðið skipbrot, ef ég hefði
opnað hjarta mitt fyrir henni. —
Þetta fór alt vel. Ég óskaði bróður
mfnum til hamingju um leið og ég
sagði, að ég væri f alla staði ánægð-
ur með [>á tengdasystir, er hann
hefði valið.
Næsta vor eftir þennan atburð
tókum við báðir við búinu. Eg
hafði ömur á sjónum, en Jón aftur
á móti vildi helzt á sjónurn vera og
sótti hatin af miklu kappi. Ég
gekk að landbúnaðinum með öllu
því kappi, sem mér var gefið, Okk-
ur farnaðist vel, og satt að segja
var ég þau ár allvel ánægður með
minn hlut Ég trúði þvf að flest,
ef ekki öll, tilfelli lífsins stjórnuðust
af alvísu afli, og að alt, sem fram
við oss kæmi, væri af vísdómsfullu
ráði og yrði oss til góðs á einn eða
antian hátt, þó oss sýndist oft hið
gagnstæða. En svo kotri fyrir at-
burður, sem breytti öllu lífi mfnu.
Það var komið um veturnætur.
Við þræður höfðum þá búið saman
þrjú og hálft ár. Heyskapurinn
hafði gengið vel um sumarið og alt
haustið var hlaðafli, þegar á sjó
gaf. Við höfðum tvo vinnumenn.
Annar þeirra vargæða sjómaður og
hinn mesti fullhugi; hann var því
uppáhald bróður mfns. Hinn var
miklu meira eftirmínu geði. Kapp-
gjarn við alla landvinnu og gætinn
fjármaður. Það var eins og þessir
tveir menn hefðu verið skapaðir
með sérstöku tilliti til þarfa vorra
og þægilegheita. Við fórum vel
með þá og leituðumst við ineð íillu
móti að gera þá ánægða, og það
hi-ld ég okkurhafi tekist.
*
Já, ég man vel eftir [>eim degi.
Jón réri með sjómanninum á stóru
og erfiðu tveggja manna fari, sem
við áttum. Þegar fullbjart var orð-
ið, sá ég [>á úti á ystu fiskimið-
um. En laust fyrir miðdegi brast
á alt f einu hið óttalegasta veður,
er stóð hér um bil beint af landi.
Sjórinn va’ð á svipstundu að hvít-
freyðandi öldukasti. Eitt augna-
blik sá ég eins og dökkan dfl út í
hafinu, en svo hvarf alt, enda var
veðrið [>á orðið svo óviðráðanlegt á
landi, að skepriurnar ætlaði að slfta
f<’á okkur. En samt með hinu
voðalegasta erfiði komum við fénu i
liúsin. Hinn stutti dagur var
að kveldi- kominn, enda grúfðu
kveldskuggar hrygðarinnar yfir
heimilinu. Konan var að gráta.
Hún leit til mín með tárvotum aug-
um og spnrði:
“Heldur [>ú þeir geti náð landi?”
“Það held ég,” var svar mitt, en
ég leir. þó undan, þvf f sannleika
talað, sá ég engan veg, er gæti
bjargað lífi sjómannanna. Veðrið
var óttalegt, og fyrir þeim lá hið
| voðalega fshaf. Með undra hraða
| braust gegn um huga minn sá
hræðilegi virkileiki, að bróðir
minn væri druknaður. Meðan ég
var að stríða við féð, á meðan ég
var sjálfur f lífshættu, hafði ég Utið
eða ekkert hugsað um sjómennina,
en þega.r ég var korninn í húsa-
skjólið. sá tengdasystur mfna gráta
j og hún með spurningu sinni kom
inér til að hugsa, þá gerði ég mér
grein fyrir ástandinu, eins og það
var. Ég snaraðist aftur í snjóbarða
yfirhöfnina og rauk út í veðrið. án
| þess að hirða um orð og bænir
fólksins, sem sagði ég væri að ganga
út f opinn dauðann. Með illan
leik komst ég ofan að sjónum. Ég
þekti hverja þúfu og hvern stein,
er stóð upp úr fönninni; en mörg-
um sinnum fleygði veðrið mér um
koll, sem nú var orðið miklu
grimmara og verra en fyrr um dag-
inn. Þó vont væri við lendinguna,
var þar hlé nokkurt, því bakkarnir
voru háir og snarbrattir og hér og
þar stóðu klettar út úr brekkunni,
svartir og drungalegir. Ég gekk
fram og aftur í flæðarmálinu. Við
fætur mér orgaði sjórinn brim.
þrunginn, yfir höfði mér hvein
stórhrfðin grimm og vægðarlaus.
En sú fásinna, að hugsa sér að
nokkur gæti náð lendingu í slfku
veðri! En var ekki líklegt að veðr-
inu slotaði um miðnæturbilið, og
að þeir kynnu þá að ná landi ? En
var mögulegt, að þeir gætu varið
skipið á rúmsjó f öðru eins veðri
og sjógangi? Þeir voru báðir
hraustmenni, á bezta aldri, kunnu
ekki að hræðast og vanir sjóvolki.
En alt um það, það var ómögulegt!
Þeir voru báðir dauðir!
En guði var enginn hlutur ó-
máttugur! Og í barnslegu sak-
leysi kraup ég niður við kalt bjarg-
ið og bað himnaföðurinn að bjarga
lífi mannanna. Mér leið betur á
eftir. En nú var óhugsandi, að
komast heim, þvf vegurinn var
nokkuð langur og óstandandi veður
beint á móti. Ég varð því að ber
ast fyrir f skjóli bakkans, þar til
veðrinu sljákkaði.
Ég fór því enn á ný að hugsa
um ástandið: Að tveir menn á
bezta aldri skyldu drukna frá mfnu
heimili. Það var mér léttvæg hug-
arfró, að ég liafði aftalið sjóferð-
ina, eins og raunar ég var oft van-
ur að gera, þegar mér s/ndist veð-
ur vera fskyggilegt. En Jón hló
að mér, eins og vandi hans var við
slík tækifæri; en svo bætti hann
við brosandi: “En hvað við eig-
um vel saman, að vera svona ólíkir
Þér fellur bezt að gaufa eitthvað á
landi; en ég elska sjóinn með allri
hættunni og hans tröllslegu tilþrif-
um. Þegar við verðum ríkir, kaup-
um við þilskip, og þá verður þú
ekki hræddur um mig.”
Ég gekk um gólf alla nóttina
undir bökkunum. Með dögun dró
ögn úr veðrinu, og ég var orðinn
magnþrota af hungri og þreytu og
sálarstríði. Þá fyrst fór ég að skilja,
að með.burtuveru minni alla nótt-
ina hefði ég aukið á sorg heima-
fólksins, þvf ég vissi vel, að því var
öllu vel til mfn; og einmitt þær
endurminnin gar hafa oft dregið
sviðann úr sárum mínum stund og
stund
Eg hleypti í mig hörku og lagði
af stað heimleiðis. Veðrið var hlið-
halt á móti mér. Vfða þurfti ég
að skríða, þar sem svell voru. Eft-
ir illan leik komst ég heim, |>ó m.jög
þjakaður. Ég sá að tengdasystir
mín hafði ekkert sofið alla nóttina.
Hún var orðin rauðeygð af gráti og
vökum; en bæði hún og alt heim-
ilisfólkið lét f ljósi svo fölskvalausa
ánægju yfi'' því, að s|á mig lifandi,
að ég misti vald á sjáifum mér og
grét eins og barn.
Eg borðaði Dtið og lagðist fyrir
og sofnaði. Eu svefninn varð mér
að harmabrauði. Mig var einlægt
að dreyma hafrót og skipskaða.
Ég þóttist sjá mannshöfuð milli
holskeflanna og einu sinni sá ég
andlit bróður míns, er leit til mfn
bænar augum gegn um náglampa
helstrfðsins. Það var að eins augna-
blik, en myndin var brend á sálu
mína með svo skýrum dráttum, að
alt til þessa dags hefir tímalengd-
inni ekki tekist, að strjúka hana
burtu. Eg hrökk upp. Bróðir
minn var meðal hinna dauðu! Það
eina var víst.
Eg gat ekki sofið lengur, enda
vissi ég að liinn eini maður gat
ekki komist yfir öll þau verk, er
gera þurfti. Ég klæddi tnig í snatri
og fór út án þess að yrða á nokk-
urn. Eg vann af kappi þar til um
dagsetur. Hríðinni hafði að mestu
slotað, og hér og þar grilti f stjörn-
ur gegn um hrfðarkólguna. Ég
var úttaugaður á sál og líkama og
gekk þvf rakleiðis til hvíldar og
svaf vonum betur um nóttina.
Næsta morgun var vonzkuveður,
norðanhríð með grimdar frosti.
Þessum hríðum hélt uppi hvfldar-
laust í viku, og þegar upp birti,
var ís kominn inn á liverja vík.
hvergi auð vök svo langt sem augað
eygði. Það voru sannarlegadaprir
dagar á heimili mfnu þennan vet-
ur. Ég ssal ekki þreyta þig á ó-
þarfa málalengingu um hið löngu
liðna. Mér er nær að halda, að ef
ég hefði ekki orðið að vinna eins
og mér var mögulegt, þá hefði mér
orðið lffið nær þvf óbærilegt. En
tfininrft leið, þó hægt færi, hver
vikan elti aðra, [>að var komið fram
á útmánuði. Það varð að gera ein-
hverjar ráðstafanir með búið. Mér
sýndist tveir vegir um að velja,
annar var að skifta eigunum, hinn
að halda áfram með búið ósk'ft eins
og verið hafði. Eg varð að tala
um framtiðina við tengdasystur
mfna.
Svo var það nokkru síðar, að
tækifæri bauðst. Ég sagðist hafa
hugsað töluvert um framtfðina og
útsk/rði fyrir henni að hvaða nið-
urstöðu ég hefði komist. Hún fór
að gráta og sagðist engan vin eiga
að nema mig, engan sem hún gæti
treyst fyrir sfnurn fjárhlut nema
mér. Svo sagði hún með töluverðri
alvöru:
“Mér hefir ætfð verið vel til þfn,
ekki vegna tengda okkar Iwldur
vegna þess, að ég veit þú ert góður
maður.”
r
Eg misti algerlega jafnvægið á
sjftlfum mér. Eg sagði henni alt,
sagðist hafa elskað hana frá. þvf
við hefðnm verið börn. En af því
bróðir minn hefði verið eldri og
meira afgerandi en ég, því hefði
húnorðið konan hans, en ekki mfn.
En nú hefði æðri hönd ritað nýjar
rúnir á okkar örlagatjöld, sem vert
væri að taka til greina. Búið væri
óskift, og eðlilegur erfingi bróður
mfns væri ég. Eg sæi enga ástæðu
til að sundra búinu, og að með tfm'-
anutn mundum við að líkindum
koma okkur saman um nánari sam-
eign.
° •
Þegar ég slepti sfðasta orðinu,
leit ég til hennar eins og ég vildi
lesa hennar huldu hugleiðingar.
Augu okkar mættust og ég sá og
skildi að sál hennar blæddi, var-
irnar titruðu eins og hún vildi
segja eitthvað, en orðin virtust