Heimskringla - 29.12.1904, Side 2

HEIM8KR1NGLA 29. DESEMBER 1904.
Heimskringla
POBLISHED BY
The Heiraskringla News k Publish-
ing ‘
Verö blaösins ( Canada o* Bandar.
$2.00 om árið (fjrir fram borgaö).
Senttil Islands (fyrir fram borgaö
af kaopendum blaösins hér) $1.50.
Peningar sendist í P. O. Mouey Or-
der, Begistered Letter eöa Ezpress
Money Order. Bankaávfsanir á aöra
banka en 1 Winnipeg aö eins teknar
meö afföllum.
B. L. BALDWINSON,
Editor 9l Manager
Offioe:
727 Sherbrooke Street, Winnipeg
P. O. BOX tlð.
Gleðilegt nýár!
Til skáldanna.
menn eru og hér í bæ, aein &ður
hafa til íslands farið f innflutn-
inga erindum, en enginn þessara
manna taldi sig í nokkru meidd-
an með f>essari frétt, og gátu þó
að minsta kosti 2 þeirra átt fulla
von á að verða sendir heim í vet-
ur. En þ<5 stukku f>eir ekki upp
með þá staðhæfíngu, að persónu-
lega væri á {>á ráðist f þessari litlu,
sönnu og áhrifamiklu frétt
Hvers vegna kom n6 þessi fregn
svona óþægilega við vin minn
Svein? Var það af f>ví að hann
sæi að hún gat við engan annan
átt en hann sjálfan, eða var f>að
af því að hann teldi víst að lesend
urnir mundu fremur gruna hann
en aðra þá menn, sem til íslands
hafa ferðast, um atkvæðatcaupin,
eða var það af f>ví að hann ber
persónnlegau kala til Kr. Ásgeirs
Benediktssonar, og vildi svo nota
tækifærið til að skeita skapi sinu
á honum ? eða var það blátt áfram
af f>ví að hann iðaði f skinninu af
löngun til þess að hefja illdeilur
við Heimskringlu? Og ef svo er,
vill hann þá gera mér f>ann greiða,
um,
verðugt þakklæti fyrir f>ann
góðvilja. sem f>eir nú sem fyrri
Rúmleysis vegna varð því ekki
viðkomið í jólablaði Heimskringlu
að votta skáldunum, eiuum og öll-1 að lo£a mér afdráttarlaust að vita
það, svo ég fái fullnægt óskum
hans með þvf að ræða við hann
hafa sýnt blaðinu með f>vf að senda mál p,etta eða önnur(
og á f>ann
þvf myndir sínar, sögur og ljóð. llátt( sem mer virðist framkoma
Vér biðjum og skáldin afsökunar 4 j hans f ()easu máli verðskulda. Það
þeim vansmfðum, sem kunna að
vera á prentun ljóðanna. T. d.
hefir kvæði herra Þorst. M. Borg-
er vfst óhætt að fullyrða ef hefði
j Sveinn haft stillingu til að leiða
fregn þessa algerlega hjá sér, eins
fjörðs skemst f prentuninni, 0g beinast 14 við að hann hefði átt
heitir „Minning hafsins11, en úr
þeirri fyrirsögn hefir M ið fallið >
burt. Einnig hefir fyrsta línan f j
sfðasta erindinu “T.'kt er ég stadd-!
ur“, skemst, og varð ekki að f>vf j
gert. Þetta eru lesendur beðnir!
að lesa í málið, og Þorsteinn að
að gera, f>á hefðu lesendur blað-
anna út f fri, enga hugmynd feng
ið um að nokkru væri að honum
dróttað, en nú er hann sjilfur bú
inn að vekja grun þenna svo
sterklega f huga almennings, að
það er tvísýnt hvort Heimskringla
fyrirgefa. Svo varð að setja mynd- fær orkað f>vf að kæfa þann grun>
ir af 2 skáldum 4 ritstjórnarsíðu
blaðsins, af þvf ekki var rúm á
fyrstu sfðu fyrir allar myndirnar.
Þetta var óhjákvæmilegt, og f>arf
þvf í rauninni engrar afsökunar.
þó hún fegin vildi. En svo skal
það hreinlega játað, að blaðinu
dettur engin slfk kætíng f hug, f>ví
það má vel vera, og reiðilaust af
mér, að málið dvelji í meðvitund
Niðurröðun myndanna var gerð af fólksins eins Qg Sveinn hefir kgt
handahófi, að undanteknum þeim það þar Það gkal og játað> að
einum, sem eru heiðursfélagar það getnr orðið örðugt ftð ganna)
hagyrðingafélagsins. Þeirafskáld- aðhannhafi keypt atkvæði fyrir
unum, sem vildu eiga eirmyndir , $20> þ(5 svo kynni að verft afl fiann
kynni að hafa hjálpað purfandi
utansveitarkjósanda um þessa litlu
upghæð, eða svo sem svaraði $12
fyrir fargjaldkostnað og $8 fyrir
fæðispeninga, en atkvæðið væri
ókeypis, en hefði þó ekki fengist
nema með {>vf móti að dalirnir
væru betalaðir svo sem hér segir.
í slfku tilfelli mundu margir lfta
Ekki er vini mínum Sveini 8VO á að lof8Verð framkvæmd hefði
Bryjólfssyni rótt innanbrjósts um verið gerð, þar sem {>vf hefði verið
þessi jól, eða svo finst mér rithátt- til ]eiðar komið fyfir stjórnarflokk
þær af sér, sem prentað hefir verið
eftir, geta fengið þær með þvf að
senda blaðinu einn dollar fyrir
hverja eirmynd.
Til skilningsauka.
héldi {>vf fram, að Sveinn borgaði
verkamanni sínum fyrir að stela
frá sér eldivið, þó einhver þeirra
kynni að gera það, einmitt f þeim
vinnutíma, sem Sveinn ix>rgaði hon
um fyrir. Ég set þetta hér að eins
sem dæmi, en ekki sem aðdróttun
eða ákæru á nokkurn mann, því ég
hefi enga ástæðu til þess, og til að
s/na að margur getur aðhafst ým-
islegt í annars vinnutfma, sem
honum er ekki borgað fyrir eða til
að gera, þótt sá fái borgun fyrir
vinnutfmann, eins og hann hefði
útúrdúralaust rekið starf þess er
hann vann fyrir, en svo á þetta
ekkert skilt við fregnina f Heims-
kringlu, sem, eins eg ég áður tók
fram, var f alla staði sönn. Það
er þvf alveg rangur skilningur hjá
vini mfnum Sveini, að ég með því
er ég sagði f fyrra blaði hafi tekið
þann kost að sýkna h»nn, ekkert
gat verið fjær huga mfnum en það.
Ég hafði enga ástæðu til þess.
Hitt kann ég herra Sveini þökk
fyrir að hafa afdráttarlaust kann-
ast við það í jólablaði Lögbergs,
að Heimskringla hafi aldrei borið
nein brfgsl á hann, þau er honum
mætti til skaða verða. En þess
óskiljanlegra er það hvers vegna
hann fann sig knúðan til að taka
upp þykkju fyrir það sem hann
nefnir persónulega árás á sig f
nefndri atkvæðakaupa fregn.
B. L. Baldwinson.
Slægvitur kona
ur á grein hans í Jólablaði Lög-
inn, sem ólukku Conservatíva-
bergs benda til, en f rauninni er fl0kkurinn gekk frá að semja um,
þessi óróleiki að mestu leyti sjálf- annaðhvort a£ f4tækt eða nfsku.
skaparvíti, og því engum um að Það er og vitanlegt( að hah herra
kenna nema lionum sjálfum. Það gveinn akoðað sig ráðin til íslands-
var f fyrsta lagi fávizkulegt frum- farar f haust eða
vetur, þá mun
hlaup af honum að vaða upp á
Heimskringlu með ofsa reiði út af
margur sá er teldi slfka fram-
kvæmd vott skylduræknis við fyr-
Bmágreininni um atkvæðakaupin, verandi og væntanlega húsbændur
sem þar var getið um. Sveinn 8fna þ08s vegna er það lfka ofur
var þar ekki nefndur á nafn og þvf eðlilegt að grunurinn—úr því sem
mátti svo virðast sem hann þyrfti nð er fram komið—beinist í þá
ekki endilega að taka þ& sneið td
sfn, þar sem {>að var vitanlegt, að
hann var ekki eini maðurinn sem að hann eigi heima.
til íslands hafði ferðast í innflutn-
ings erindum og enginn hér vissi,
mér vitanlega, til þess að hann
væri ákveðinn til heimferðar f
naust, né heldur hefir hann enn þá
sagt að svo hafi verið, eða sé. Hitt
er vel kunnugt hér í bæ, að annar
íslendingur hefir haft sterka von
um að verða sendur til Islands á
áttina, sem allar lfkurnar og mikið
af staðreynd einmitt bendir til
Það eru tvö
atriði f grein herra Sveins, sem
ekki mega vera ómótmælt. Hið
fyrra í fyrri grein hans er það, að
ég borgi herra K. Ásg. Benedikts-
syni fyrir að drótta ærumeiðandi
sökum að mönnum. Þessi skiln-
ingur Sveins er ekki alskostar rétt
ur, þvf skilið ætti hann að geta að
þegar ég er fjærverandi get ég
þessmn vetri „upp á gamla vfsu , eð]ilega ekki r4ðið penna þeirra,
Sá landi vor var hér f bænum
kosniugadaginn, og þó datt honum
ekki í hug að taka atkvæðakaupa
fréttina að sér. Aðrir 2 eða B
sem f blaðið kunna að rita í fjær-
veru minni. Það mundi til dæmis
fáir telja rétt með sögu farið ef ég
Leynilögreglan á Rússlandi hefir
um langan tfma verið að brjóta
heilann um það, hver væri valdur
að öllum þeim stórhýsa brunum
sem orðið hafa á síðustu f2 mán
uðum í borgunum Moscow, Riga,
Kieff, Baku, Odessa og miklum
fjölda af öðrum borgum á Rúss-
landi. Þessir stóreldar hafa verið
uppihaldslausir alt þetta ár.
bænum Riga hafa 30 stóreldar orð-
ið á fáummánuðum, alliraf manna-
völdum, og kostað eldsábyrgðarfé-
lögin þar yfir hálfa millfón rúblur,
Lögreglan hafði komist að þvf, að
fantaflokkur einn hafði ákveðið að
brenna upp Evrópu til kaldra kola
eins ört og þvf yrði við komið, án
þess að gera meðlimi sína uppvfsa
að glæpunum, og það var talið vfst,
að allir þessir stórbrunar í Rúss-
landi væru af völdum þessa flokks.
Lögreglan veit, að leiðtogi þessa
samsærisflokks er kolia að nafni
Scorplo. Alment kom liún fram
sem lófalesari og spákona og ferð-
aðist látlaust borg úr borg á Rúss-
landi, Þýzkalandi og Austurríki.
Hún var handtekin f Riga, ásamt 2
karlmönnum, sem grunaðir voru
um að vera í vitorði með henni.
Lögreglan hefir veitt konu þessari
nákvæmar gætur sfðan hún kom í
faugolsið. Þegar hún var tekin,
virtist hún vera 40 ára gömul, dökk
yfirlitum með hrukkótt andlit, stóra
silfurhringi f eyrunum og látúns-
hringi á fingmnum, setta kristöll-
um. Alt útlit hennar, klæðnaður
og látbragð einkendi hana sem gróf-
gerða konu tilheyrandi einhverjum
gypsy-flokk. En undir reglum
fangahússins, þar sem kona þessi
var neydd til að þvo sér iðuglega,
fóru hrukkurnar að hverfa af and.
liti hennar og allur yfirlituriun að
breytast, og gráu hárin f höfðinu
að hverfa. Alt þetta hafði verið
gert með litum og lyfjum. Eftir
mánaðartíma veru f fangelsinu var
konan orðin alhvft yfirlitum, með
fagurt jarpt hár, og sást þá að hún
var sérlega frfð sýnum og ekki yfir
22 ára gömul. Lögreglan sá, að
íún hafði f>ar handsamað eina þá
l'egurstu konu, sem nokkum tfma
íafði komist f klær þeirra.
En hver var þá þessi kona, svo
fögur og auðsjáanlega vel upp alin,
mentuð og kurteys f allri fram-
göngu? Og hversvegna hafði hún
tekið á sig gerfi gamallar, óment-
aðrar kerlingar? Þeir fóru að graf-
ast fyrir um uppruna hennar og
lffsferil, en gátu ekkert fundið, er
bendlaði hana við nfhilista-flokk-
inn, þar til einn dag að lögreglu-
stjórinu uppgötvaði að 2 mánuðum
áður hefði ung kona að nafni Anna
Tasselitch dáið snögglega íMoscow
og verið jarðsett þar. Og 2 dðg-
um sfðar hafði maður hennar feng-
ið lffsábyrgð þá sem hún var f, að
upphæð 20,000 rúblur. Lögregl-
unni f Moscow þótti þetta dauðs-
fa.ll grunsamlegt, því að Anna þessi
var þekt að þvf að vera einn af
hættulegustu meðlimum níhilista
félagsins f Moscow. Það hafði átt
að taka hana fasta og kæra hana
um samsæri, en þegar lögreglan
kom f hús hennar, mætti hún lækni
einum, sem sagði hana liggja fyrir
dauðans dyrum. Tveimur stundum
sfðar var lögreglunni tilkynt, að
konan væri dáin Svo kom það
fyrir, að meðan lögreglan f Moscow
og Riga var að reyna að sanna, að
frú Scorplo væri engin öunur en
Anna Tasselitch þá var lögreglan í
Nijni Novgerod, sem hafði skoðað
mynd hennar, orðin sannfærð um,
að hún væri ekki Anna Tasselitch,
heldur Vera Popinefski, ung kona
sem f samfleytt 3 ár hafði verið
grunuð um að vera foringi svikara-
flokks, er þar hafði starfað f borg-
inni. Hiin var á liverju ári hnept
f fangelsi, kærð fyrir að svíkja fé
út úr ýmsum, en varðist jafnan svo
vel, að hún var frfkend. Lögreglu-
stjórarnir í Nijni Novgorod og
Moscow ferðuðust báðir til fanga-
hússins í Riga, og þeim kom saman
itm, að frú Scorplo væri Vera Pop-
enefsky. Þannig stóð leyndardóm-
urinn um frú Scorplo, þar til dag
einn að lögreglan í Moscow tók
fastan Alex Popenefsky,eiginmann
Veru Popenefsky. En einmittsama
daginn tók lögreglan í Nijni Nov-
gorod Andre Tasselitch fastan.
Báðir þessir menn voru fluttir til
Riga. Andre Tasselitch var leidd-
ur fram fyrir frú Scorplo og spurð-
ur, hvort hann þekti hana. Hann
játaði svo vera og kvað konuna
heita Vera Popenefsky.
“Þú lýgur þvf!” sagði fangavörð-
urinn. “Hún er Anna Tasselitch.”
“Anna Tasselitch er dáin,” svar-
aði Andre alvarlega.
Svo var farið burtu með hann og
Alex Popenefsky leiddur inn og
spurður að, hvort hann þekti kon-
una. Popenefsky kvað hana vera
Önnu Tasselitch.
“Þú lýgur þvf!” svaraði fanga-
vörðurinn. “Hún er Vera Popen-
efsky.”
“Hvernig getur það skeð? Vera
Popenefsky sem er í Pétursborg!”
svaraði hinn.
hvað hægter að færa henni til saka.
En húsbrunarnir halda áfram 1
ýmsum borgum landsins og enginn
veit hver veldur þeim.
NOKKRAR ATHUGASEMDIR
▼iÖTikjandi
félagslífi og hugsun
arhætti Vestur-ls-
1 e n d i n g a.
Kftir
AðaUtein Krittjánsson.
“I>aö or sto margt, þegar aö or
ffáö, sem um er þörf aö rœða.”
Framh. frá 15. Des.
Það er eitt atriði f sambandi við
{>að, sem ég vil fara nokkrum orð-
um um. sem ég verð að játa að ég
áfelli prestana fyrir. Það er, þeir
vilja als enga viðurkenningu veita
guðfræðis rannsóknum nútímans.
Þar gera þeir samtfðinni mjög
rangt til, þvf mun meiri rökfræði
er hjá sumum okkar stórmerki-
legu nútfðar höfundum, heldur en
hjá höfundum Gamlatestamentis
ins. T. d. viðvfkjandi sköpunar-
sögunni og fleiru og fleiru. Nei
prestarnir ættu sannarlega aðreyna
að efla og glæða hugsunarhátt
fólksins með öllu mögulegu móti
bæði hvað trúmál og annað snertir,
en alls ekki hrinda þvf bæði frá sér
og trúarbrögðunum með hóflausri
fastheldni við alt það gamla.
Prestarnir rýra gildi hins góða
og fullkomna með þvf að kalla það
alt jafnt, og þar eðlilega skerða
þeir sína eigin virðingu um leið
ineðal hugsandi fólksins. Þeir af
prestunum, sem þetta gera, og því
lengur, sem þeir halda þessu á-
fram, því stærri verða hóparnir.
sem frá þeim streyma, og því
svæsnari verður flokkadrátturinn
sem sannarlega mætti þó ekki auk
ast. Nei, reynum allir að stuðla
til samkomulags. Já, umfram alt,
samkomulag og virðingu fyrir ölln
sem virðingar er vert, jafnvel þótt
trúarskoðaniruar séu ekki þær
sömu.
Nóg af svo góðu, mun fólkið
segja, og mun þá vera bezt að snúa
sér að þvf.sem var meiningin máls-
ins og mergurinn orðanna, nefnil.:
félagsmálin og störf þeirra. Og
mun þá vera bezt að byrja á þeim
félagsskapnum, semerelztur og út-
breiddastur meðal íslendinga
þessu landi, sem er kirkjufélagið
lúterska.
Oft hefi ég hlustað á skoðanir
manna þvf viðvfkjaudi, bæði f ræðu
og riti, og hefir það verið næsta
misjafnt, sem menn hafa lagt til
þeirra mála, og fæstir leikmenn
vilja veita þvf m.ikla viðurkenn-
ingu, það er að segja þeir, sem ekki
eru ofsafullir flokksmenn.
Nú vildi svo vel til, að Vera Pop-
enefsky var vel kunnug lögreglunni
f Pétursborg, og þangað var strax
send fyrirspurn um hana. Eftir 6
tlukkutíma kom það svar frá lög-
reglunni þar, að Vera Popenefsky
væri í Pétursborg. Svo fóru lðg-
reglustjórarnir i Riga, Moscow,
Nijni Novgorod og Pétursborg að
sendast á hraðskeytum um þetta
mál, og niðurstaðan á þvf öllu varð
sú, að frú Scroplo gæti ómögulega
verið Anna Tasselitch, þar sem hún
væri f gröf sinni, þvf lögreglan væri
búin að skoða gröf hennarog sann-
færast um, að hún væri þar f raun
og veru. Ekki heldur gæti hún
verið Vera Popenefsky, þar sem
Vera væri f Pétursborg.
Lögreglan er ráðþrota að komast
að, hver þessi frú Scorplo er og
Ekki getnr mér blandast hugur
um það, að kirkjufélagið hafi gert
fslenzku þjóðinni mikið gagn á
ýmsan hátt, og má til dæmis nefna
unglingafélögin og sunnudaga-
skólana, sem hvorttveggja hefir
haft mikla þýðingu, og gæti haft
miklu meiri þýðingu, ef fólk vfða
skildi það betur, að okki er réttlátt
að ætlast til, að prestarnir geri svo
að segja alt einir. Mérerkunnugt
um það, að margir af prestunum
vinna að stofnun og viðhaldi ung-
lingafélaga af miklu kappi, og hefir
það vafalaust mikið góða þýðingu
og kemur unglingunum til að
hugsa og skilja sjálfum. Hjá þeim
prestum og stjórnendum félaganna,
sem hafa löngun til að auka skiln-
ing hinuar uppvaxandi kynslóðar,
sem maður vonar að fari heldur
fjölgandi, niá einnig geta þess,
kirkjufélaginu til verðugs heiðurs,
að það heldur fslenzku þjóðinni
mikið samau og meira en nokkur
önnur starfsemi hefir gert enn sem
komið er. En vafalaust gætu prest-
arnir lialdið íólkinu betur saman,
ef þeir væru dálftið frjálslyndari
og kölluðu ekki alt villu sem kem-
ur f mótsögn við kreddur /msra ó-
hlutvandra höfunda, sem hafa átt
þátt í sumsetuingi Gamlatesta-
mentisins. Hvað mundi verða sagt
um álíka ritgerðir, ef að nútfma
höfundar bæru slfkt fram fyrir
fólk? Ég ætla mér ekki að fara að
vitna til neins sérstaks hér, {>ví ég
álft að flestir geti fundið ýmislegt,
sem er alt annað en viðfeldið.
En hvað sem þvf lfður, ég hefi þá
skoðun að kirkjufélagið hafi unnið
mikið fslenzku þjóðinni til gagns,
því fastheldnin og einstrengings-
skapurinn hefir vakið ýmsa til nán
ari athugunar, og af þvf hafa menn
grafið upp jalnvel eins mikinn
fróðleik eins og “Aldamótin” hafa
að bjóða, hvað sem “Sameining-
unni” líður. En ekki verður þvf
réttilega neitað, að oft hafa þau
haft ýmislegt gott að bjóða, þótt
manni hafi stundum orðið ónotalegt
af veru ritstjórans undir linditrján-
um, einna helzt þegar hann hefir
færst í fang að að gagnr/na þroska
og framför sumra okkar góðskálda.
Fyrirgefið útúrdúrinn!
Áður en ég hætti að tala um
kirkjufélagið, get ög ekki stilt mig
um, að minnast á þess miklu starf-
semi hvað byggingar snertir. Það
eru meira en lltil stórvirki, sem
söfnuðir þess hafa sýnt með því að
vera búnir, jafn fámennir og þeir
eru, að eignast ljómandi myndar-
legar kirkjur, og eina þeirra hér í
Winnipeg, lfklega þá stærstu og
dýrustu, sem fslenzka þjóðin hefir
átt, og sést þar ljóslega, að þar
hefir verið hagsýnn og duglegur
forstöðumaður, sem hefir reist sér
og sfnum söfnuði mjög sómasam-
legan minnisvarða.
Þá ætla ég .næst að minnast blað-
anná okkar héma vestan hafs. Það
er eitt, sem ég hefi undrast meira
yfir en nokkuð annað, hvað þeim
viðvíkur. Það er hvað fátt af okk-
ar uppvaxandi mentamönnum hér
vestan hafs láta nokkuð til sín
heyra f gegn um blöðin, þvf þeir
hljóta þó fleiri að hafa góðar og
nytsamar hugmyndir heldur en
hafa látið til sfn heyra. Fólk er
alt af að kvarta yflr því, hvað blöð-
in séu ómerkileg; þetta séu tómar
augl/singar; það sö ekki leiðinleg
að kaupa annað eins, osfrv. Þvf
verður nú tæplega neitað, að blöð-
in eru oft og tfðum mjög ómerki-
leg, en strangt tekið finst mér ekki
mega að öllu leyti skella skuldinni
á ritstjórana, þótt stundum gæti
þeirra lftið, og maður gæti fmynd-
að sér, að þeir hefða blöðin í hjá-
verkum sfnum; svona gripu til
þeirra, þegar þeir hefðu ekki ann-
að að gera eða þá að öðrum kosti,
að þeir ekki væru á sinni réttu
hyllu, svona sumir hverjir, sem við
þess konar fást. Enn svo er þetta
svo lftill styrkur, sem fslenzka
þjóðin hér veitir ritstjóranum við
blaðaútgáfuna. Það þyrfti ekki að
hafa mikið gildi, sem hver ritaði,
til þess að það gæti verið til dálft-
illar uppbyggingar fyrir blöðin og
lesendurnar. Auðvitað er fólk
vandlátt, þegar um ritgerðir f blöð-
unum er að ræða, sem er nú að
mörgu leyti rétt. En ég fyrir mitt
leyti felti mig mikið betur við, að
fleiri skrifuðu f blöðin; það er að
segja, ef það eru ekki óheyrilegar
skammir, eins og stundum vill nú
verða f kringum kosningar. Er
þuð oft helzta leiðbeiningin fyrir
hina fávfsu kjósendur, ef leiðbein-
ingu skyldi kalla.
Ég hefi stundum verið að hugsa
um, að hverju bezt væri að snúa
sér, til að fá dálftinn skilning á
stjórnmálum f Canada fyrir íslend-
inga, sem lítið eða ekkert eni
komnir niður 1 enskri tungu, — og
hefi ég ekki getað komist að neinni
ákveðinni niðurstöðu, þvf varla
finst mér það vafamál, að blöðin
okkar hér eru of mikil flokksblöð
til þess að geta rætt pólitfk hlut-
drægnislaust. Auðvitað þekki ég
“Baldur” sama sem ekkert, eða að
minsta kosti ekki nóg, til þess að
geta nokkuð um hann dæmt. Auð-
vitað hefir Heimskringla stundum
tekið pólitfsk málefni frá báðum
diðum. En tæpast finst mér það
geta heitið nægiieg leiðbeining,
og svo mikið er vfst, að margir
munu það vera, sem lesa Lögberg
og Heimskringlu, að þeir samt sem
áður vitaalls ekki hverjum flokkn-
um þeir tilheyra og finst mér það
ireint ekkort óeðlilegt, þvf strangt
tekið þurfa blöðin að athuga stefnn
og gerðir beggja 'flokkanna með
skarpskygni og ötulleika. Það ætti
að vera fastákveðið áform fyrir
ivert heiðvirt blað, jafnvel þótt
>að væri hrætt við sfna liðnu starf-
semi, j>á er sjaldan of seint að snúa