Heimskringla - 12.01.1905, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 12. JANÚAR 1905
Heimskringia
PUBLISHED BY
The Heimskringla News & Pnblish-
iag"
V«rö blaösins í Canada og Bandar.
$2.00 nm áriö (fyrir fram borgoð).
Senttil Islands (fyrir fram borgaO
af kaapendum biaösins hér) $1.50.
Peningar sendist 1 P. O. Money Or-
der, Registered Letter eOa Express
Monoy Order. BankaéYlsanir A aöra
banka en 1 Winnipe* aO eins teknar
meö afföllam.
(legið í meðvitund fólks fráþvf fyrst
er mannkynssagan hófst, að pessi
tfundar greiðsla vœri skylda, og
því hafi' hún vfða í heiminum verið
viðtekin og só enn viðurkend. Og
að þessi skylda, að gefa guði tíund
1 af tekjum sínum, mundi hafa feng-
ið eins almenna viðurkenningu
eins og bænarskyldan, ef hún hefði
ekki heimtað svo miklu meiri út-
! lát en bænarskyldan.
Vér teljum áreiðanlegt, að þessi
sk/ring höfundarins sé algerlega
rétt; bæði það, að tfundarskyldan
hefir aldrei af guði verið fyrirskip-
uð, og eins hitt, að það eru útlátin,
eða efnami8sirinn, sem aðallega
aftrar fólki fr& að beygja sig und-
ir þá græðgisfullu ósvffnis-kröfu
' prestanna, að greiða ftrlega ti
þeirra tfunda hluta af öllum tekj-
um sfnum.
Það er sem sé ávalt svo miklu
auðveldara að heimta, betla, biðja
eða sníkja, heldur en að hafa ætfð
næg efni til að veita af Til þess
Sú emkenmlegasta jólagjöf, sem, &
þjóð vorri hefir boðin verið hér f
B. L. BALDWINSON,
Edifcor <fc Manager
Office:
727 Sherbrooke Street, Winnipeg
P. O. BOX 11».
Kristnu þjófarnir og
ií
Sameimngm.
I að vera veitandi útheimtist bæði
Vesturheimi í 811 fau 30 &r, e, hún antH»g og likamleg atorka Uju.
hefir hér dv.lií, er v.falau.t greiu «« E“ “ að
aé um “ Tfnndarekylduna,” 8em «ra heimtand., betlandi, biíjand.
birtiat í deaember-hefti “Samein-i««« auikjaudi. étheimb.t I raun
ingarinnar,” og útbýtt var til kaup- réttri ekkert annað en em.k.r t.
endanna núna um hktlðimar. >'«“• Sk eiginleiki er éyggjand,
; grundvöllur til að byggja á þann
G-rein þessi er f>ýdd úr ensku, og i1UgSunarhátt, að viss flokkur
efni hennar hefir svo hrifið ritstjóra manna sé eingöngu til þess kjörinn,
blaðsins, að hanu hefir ekki getað &ð þfa & 8em aðrir framleiða
stilt sig um, að birta greinina, sem e]ju og at0rku og safna með
hann segir að ræði um “mikiivægt sparneytni og ráðdeild.
umhugsunarefni fyrir alt kristið; . _
. , Þegar maðurinn er eitt sinn orð-
fólk,” og ennfremur segir hann : *
, , ,1 ínn gegnsýrður þessu lúalega —
“Og einkar vel 4 það við. að mál -
. . . iyii lúsarlega, væri máske betra orð
þetta sé lagt fram fynr safnaðarfólk ” ,
hugarfari, Þá er það ofur eðlilegt,
vort um jólaleytið.” , . . . .
að sá hinn sami magmst svo í
Ekki verður [>vt neitað, að rit- heiml ósvffninnar, að hann láti sit
gerðin er vel og skipulega rituð, hvej.gi nægja með það að eins að
nr rök að. í fyrsta lagi það, hvers
vegna guð almáttugur gerði tilkall
sitt til eins tfunda hluta aðeins af
>essum ránfengna farangri Abrams,
en heimtaði hvorki meira né minna.
Iða, hversvegna honum þóknaðist
að krefjast nokkurrar hlutdeildar
eða meðeignar í því fé, sem ekki
var betur fengið en ránsfengur
garala Abrams, þvf að vissulega
verður því ekki haldið fram, að
þessi hluttaka drottins f hinu rán-
fengna fé sé f samræmi við algæzku
hans og aðra guðdómlega eigin-
leika, eins ogoss er kent um þá nú á
dögum. í öðru lagi hefir höfund-
inum láðst að sýna, hver sá er eða
hverjir það eru, sem nokkur sér
réttindi hafa til að kalla sig full-
trúa drottins öðrum fremur, hvort
heldur 4 dögum gamla testamentis
ins eða 4 vorum dögum. Og væri
það þó mjög fróðlegt fyrir alþýðu
mauna, að fá að vita um þetta mik
ilsvarðandi atriði. Eða eigum vér
að skilja svo af frásögunni um við-
ureign þeirra Abrams og Melkise-
deks, að þeir einír séu fulltrúar
drottins hér 4 jarðríki, sem hafa
mök við ræningja og gripdeildar-
menn með því að gera sér ferðir á
hendur til að mæta þeim á vissum
afviknum stöðum, til þess að skifta
þar við þá vfni og vistum fyrir á-
kveðinn skerf af ránsfé þeirra?
biðja um daglegar nauðsynjar
sfnar, heldur taki til að h e i m t a
þær með páfalegu valdboði eins og
hvert annað lagalegt skyldugjald,
sem ekki verði hjá komist, og til
þess að árétta þessa heimtufreku
kröfu komist að lokum svo lágt á
tröppu heilbrigðrar skynsemi og
siðgæðis og sanngirnis að hann
taki til að brfxla velgerðamönnum
þvf er í s{num utn að þeJr séu þjófar að
þeim hluta réttmætra eigna sinna,
eins og vœnta mátti, þar sem hún
er af presti rituð. En efnið — og
aðferðinni, sem þar er beitt, til
þess að berja kjarna hennar inn í
hugi og hjörtu lesendanna, — það
þarf hvorutveggja að ræðast, svo
að íslendingar hér vestra fái áttað
sig á því, hvað verið er að hafast
að, og gefist kostur á að hugleiða
raálið og taka ákvarðanir um það,
hver einstaklingur, eftir
hann telur rétt vera.
Nú með þvf. að það mun vera sem hann ásælist frá þeim, nndir
mjög hverfandi hluti fólks vors hér pvf yfirskyni að sú ásælm sé gerð f
vestra sem les “ Sameininguna,” umboði og nafm drottins alsherjar
og af Þeim hverfandi hluta að eins og honum þóknanleg.
tiltölulega fáir, sem nokkuð ná- Hðf. skýrir næst frá því, að fyrst
kvæmlega fgrunda það, sem hún sé getið um tfund í sögunni um
hefir meðferðis, þá verður ekki hjá Abram í 14. kap. 1. Mósesbókar,
þvf komist, ftð Heimskringla taki j>ar sem Abram gaf Melkisedek
það verk að sér, að “leggja málefni presti tfund af öllu herfangi sínu.
þetta fram fyrir safnaðar fólk vort,” En þess ber vel að gæta, að sú saga
þar 8em langmestur hluti þess eru 8annar f raun réttri ekkert annaðen
lesendur og velunnendur blaðsins. þag( ag Abram með 3l8 æfða menn
Það verður og nauðsynlegt að at- régst 4 flokk manna á náttarþeli,
huga all-nákvæmlega hin ýmsu at- j og rænti þá fé sfnu og öðrum eign-
riði í tfundarskyldu greininni, bæði um og gaf 8vo Melkisedek presti
þýðiuguna, sem f þeim felst, og rök tíunda hluta af þýfinu, eftir að
þau, er kenningar greinarinnar pre9tur hafði veitt honum brauð og
styðjast við. Þvf að vér lftum svo vfn og lagt blessun sfna yfir ráns-
á. að þetta sé með allra þýðingar- f«rina. Ekki eitt einasta orð í
mestu málum, sem hafið hefir verið 85gUnni bendir til þess, að tíuiuhiir-
i-dagskrá meðal Vestur-íslendinga. j greiðslan hafi skyldugreiðsla verið.
, , Heldur hitt, að presturinn hafi gert
b.,».Wl»íyrat aér ferð á hendur til —Al,
iBkianu greindrmnar frótti til Earðn hims
•* " töL teri ko nairdi rénsíéð. i Þ* M
in U , . . . „„„ ætla, að hann hafi veitt Abmm 6
rtria árlega til kirkjunnar — upp „ ..
• tfunda 1 spart af því og skjallað hann ræki-
f nrma prestanna — einn uuuua t
m J'„Uu Þvf fé er þeir taka lega fynr dugnaðinn, mn leið og
h‘U . . , - _ ’ m réí tilega hann snfkti tfunda hluta af þýfinu
inn á hverju án, og sem re.uiegdj ... ,. _
Höf. segir, að “svo megi virðast
sem tíundarskyldan eigi rót sina
að rekja til hinnar sameiginlegu
undirstöðu boðorðanna f lögmáli
guðs rfkis.” Einmitt það! Er þá
hin sameiginlega undirstaða l>oð-
orðanna f lfigmálinu sú, að tíund
sé goldin drotni að eins af ránsfé
og stolnu? Eða er til nokkur
önnnr skýring ytír |>etta atriði?
Og ef svo er, hver er þá sú skýring
og hvar er hana að finna?
hafi verið þar persónulega með í munurinn, að þar var hvert manns- skuldir hans, þar sem það er vit-
förinni og ráðið sjálfur skiftum barn drepið, ungt og gamalt, nema anlegt, að margur er sá maður
harfangsins og ákveðið sinn skerf, kvennsnyft ein, að nafni Rahab, j og kona, sem ýmsra orsaka vegna
af þvf. Er svo sagt, að hann hafi sem ungir hermenn Jósúa höfðu j ekki geta með nokkru móti aflað
skipað Móses og prestinum að haft hugðnæm viðskifti við. og var j sér nægilegs viðurværis, án þess að
telja saman alt herfangið, bæði fólk þeim Jósúa og mönnum hans að njóta lánstrausts hjá nábúum sln-
og fénað og annan vaming, og að i bllðu kunn. Hún og hennar fólk j um um lengri og skemri tfma á
skifta því sfðan f tvo hluti. Skyldu j fékk að halda lffi. En silfur alt og hverju ári, oftlega yfir langan tfma
hermenn hafa annan helminginn, gull, kopar og járnsmfðis-gripi | æfinnar. Margir eru þeir, sem
en hinn skildi ganga til safnaðar- lögðu þeir f fjárhirzlu drottins. með engu cióti geta hafst við án
ins. Sfðan heimtaði drottinn als- j Þe8su lfk er sagan í 8. kapftula I>ess að taka td iáns °% eru f 8,fold'
herjar í sinn hlut eina skepnu af Jósúabókar, þar sem hann vann á nm skuldum, sem þeir geta ekki
hverjum 500 af mönuum, nautum Ai. Sú herferð einnig var gerð að goldið svo ámm skiftir, og sumir
og ösnum og smáfénaði, af þeim boði drottins, sem f þetta skifti hverjir aldrei.
hlutanum, er gekk til strfðsmann-1 ekki krafðist neins af ránsfénu, en
f
anna. En af þeim hlutanum, er 8agði gamla Jósúa, að hann og
gekk fyrirhafnarlaust og án alls j menn hans mættu hafa það alt
erfiðis eða tilkostnaðar til ísraels- sjálfir. Drottinn afbað þar alger-
barna, krafðist drottinn einnar ]ega a]]a tfundargreiðslu eða nokk-
skepnu af hverjum 50, mönnum, ura aðra greiðslu til sfn af ránsfé
nautum, ösnum, smáfénaði og öll- j Jó8úa og manna hans. En þess
um búsmala; og skyldi það afhend-1 ])er að gæta, að enginn prestur var
ast prestunum, “sém gæta þess, er f þe88ari herferð, svo um sé getið,
gæta þarf við tjaldbúð drottins. og mé það vera aðal-ástæðan fyrir
Sfðan er skýrt frá þvf, að Móses og þvf. að ekki var krafist upplyfting-
Eleasar prestur hafi gert eins og arfómar f þessu tilfelli.
drottinn hafði lx>ðið Móses. Og Ekki er þggg heldur getið f 27.
32. vers kapítulans segir: “Varher- kap fyrri Samúelsbókar, að Davfð
fangið, eða það, sem eftir var af jiaij 0tfrað drotni neinu af herfangi
ránsfé þvf, sem stríðsmennimir þvf^ er ]iann fr>k frá Gesúrftum,
höfðu náð, 675 þúsundir af smáfén- Q-ej.gff.ujn Qg Amalekftum. og var
-aði, 72 þúsundir af nautum,61 ]>ús- ] þ(5 Qavfð drotni einkar þóknanleg-
und af ösnum.” 37. vers segir: ur ]iermaður, — ef til vill mest fyr-
“Og fékk drottinn af smáfénaði if það að hann hafði á þeim tfma
675 ” Af nautum fengu strfðs- tvær konur> þött finnur þeirra væri
mennirnir 36 þúsundir, en drottinn. afl vlgu & aama tíma gift öðrum, og
72. Af 30,500 ösnum fékk drottinn f þegsari herferð hans lét hann
61. Af 16 þúsund mönnum fékk j hvorki menn né konur lffi halda,
diottinn 32 sálir. Lesendur eru á-
Samkvæmt öllum guðs og manna
lögum, ber hverjum manni að borga
réttmætar skuldir sfnar áður en um
önnur útl&t er að ræða, þau er ekki
beint viðkoma lífsnauðsynjunum.
En við þessu segir “Sameiningar”-
greinin nei. Tfundin til kirkj-
unnar á að ganga á undan öllum
öðrum skuldum, og það þótt borg-
un allra annara skulda sé fyrir það
svikin. Og þessi kenning “Sam-
einingar”- greinarinnar er studd
með þeirri staðhæfingu, að það sé
góður dauðdagi að verða hung-
urmorða vegna tíundargjalds til
drottins.
geti talist tekjur þeirra; og að hver; llaBda drotni si™ og til dýWfc,
3& sem vanrækir að leggja kirkj-1 bonum.
unni þessa upphæð af tekjum sín-1 Höf. segir blátt áfram, að þessi
um, hann steli frá guði almáttug- tiundi hluti hafi heyrt drotni til
um or sé þ jóf u r. með fullum rétti, og að þeim hluta
Að vfsu játar h«f. þegar f upp- hafi orðið að skila fulltrúa drottins.
bati greinar sinnar, að tfundar- í sambandi við þessa staðhæfing
skvldan sé ekki sérstaklega tekin er það einkum tvent, sem höf. hefir
fram f boðorðunum. en að það hafi I algerlega leitt hjá sér að leiða nokk-
Hitt má öllum skiljaulegt vera,
að presturinn, samkvæmt stöðu
sinni, léti sig það litlu varða, hvort
féð var fengið frómt eða rænt, ef
hann að eins næði nokkrum skerf
af þvf til sfn, Og vfst hafa honum
orðið manna dæmin, þó hann beitti
vfni til þess að ná undir yfirráð sfn
nokkrum skerf af ránsfé þeirra
Abrams og maima hans. Hver
sem les þennan kafla binnar helgu
bókar með opnum angum og óbrjál-
aðri skynjan, hann hlýtur að sann-
færast um, að það er engum vafa
bnndið, að sú staðhæfing, að tfnnd-
argreiðsla sé viðurkend f fyrsu l>ók
Mósear, sem skyldugreiðsla, er með
öllu ósönn og á engum rökum bygð.
Hitt er vitanlegt, að Abrarn., eins
og aðrir hermenn á öllum tfmum
mannkynsins, gaf guði dVrðimi fyr-
ir sigurvinningar sfnar 4 övinun
um, og í örlæti hjarta sfns sletti
nokkrum hlnta af þessu léttfengna
ránsfé sfnu f snfkjuprestimn. f
þessu sambandi virðist vel við eiga
að benda fólki á það, að eiginleikar
|H‘ss guðs, sem um er rætt í gamla
testamentinu, eru als ólíkir eigin-
leikum þ»-ss guðs. sem os&er kendur
nú á dögnm, og eig.i ekkert skylt
við þá
í 31. kap. 4. Mósesbókar er þess
getið, að guð hafi skipað Mósa^s að
herja á Medfanita, og fór þá Móses
með 1_’ þús. hertýgjaðra manna
og prestsson nokknrn sem lúður-
þeytara. í þeirri ferð hepnaðist
þeim Moses að drepa 5 konunga,
þá Evi, Rekem, Sur, Hur, og Reba,
og ræntu sfðan konum þeirra og
börnum og fðlum vinnudýrum
þeirra, og öllum búsmala og öllu
þeirra góssi, en brendu alhir borgir
þeirra og vígi i>g flettu hina föllnu
föturn og vopnnm og tóku alt, sem
þeir gátu náð, af mönnum og fen-
aði. Einnig ]>essum mönnum mætti
inintir um að athuga: 1) Aðdrott-
inn allsherjar var samkvæmt þessu
innblásna orði sfnu, persónulega
viðstaddur við þessi skifti. 2) Að
hann fær sjálfur þann hluta af ráns-
fénu, er hann taldi tilheyra sér
3) Að hann heimtar ekki jafnt af
öllum. Hann gerir sig ánægðan
með 2 þúBundustu hluta af þeim
leildarj^ejmingi, er gekk til þeirra,
sem höfðu borið hita og þunga
dagsins f dráps og ránförinni. En
íann gerði stærri kröfu til þess
ilutans, sem lagður var upp f hend-
ur alls safnaöarins, en sem ekkert
íafði fyrir [>vi haft eða til þess
unnið. Þar af heimtaði hann eina
skepnu af hvetjum 50, eða 20 af
1000
heldur drap hann f óstjórnlegu
grimdaræði sfnu alt sem lífsanda
hrærðri í menskri mynd meðal
þeirra þriggja flokka, er hann herj-
aði á, án þess nokkur þeirra hefði
hið minsta til saka unnið. Engan
prest hafði Davíð ineð sér 1 þessari
ferð, og skýrir það ástæðuna til þess
að hann var ekki f það sinn krafinn
um upplyftingar-fórn af ránsfeng
sínum.
Dæmið stendur þá svona: 20 af
1000 af öðrum lielmingi heildarinn
ar, en 2 af 1000 af hinum helm-
ingnum gerir samtals af allri heild-
inni 11 af 1000, eða einn og einn
tíunda af hundraði hvdrju, — og er
það söhnu nær og viturlegra miklu,
heldur en hin fiekjufulla krafa
prestsins í “Sameiningunni, ’ sem
heimtar 10 af hundraði hverju,
jafnt af þvf, sem menn innvinna
sér f sveita sfns andlitis með heið-
arlegu móti, eins og þvf, er menn
ræna frá öðrum, En það hefir
drotni ekki dottið í hug að gera.
Hann hefir oss vitanlega hvergi
birt sig opinberk-ga við ránskifti
og sjálfur sagt fyrir um, hvem
skerf hann tekli sér tilheyra, nema
þar, sem þes&i kapftuli getur um.
Vér teljum efasamt, að ritningin
tæri ]>að nokkursstaðar með sér. að
hann hafi í eigin persónu gert
, , , , , búslóðar sinnar
nokkra kröfu til annara inntekta|
fólks en þeirra, er fengust með
Vér teljum nú fullsýnt, að drott-
inn heimtaði hvergi tfund af tekj-
manna, heldur að eins emn og einn
tfunda af hundraði af ránsfé, og
það að eins í einstökum tilfellum,
— ekki nærri öllum. En hvers
vegna honum hefir þótt það &vo &ér-
lega nauðsynlegt, eða sér samboðið,
að heimta hiutdeild í því fé, og að
eins því fé, sem rænt Jvar eða stolið,
um það segir þessi “Sameiningar”-
grein ekki nokkurt orð.
En hún flytur þá kennmgu, að
‘umboðið kristilega” snerti aðeins
níu tfundu parta af þvf, er fólk fái
í tekjur og að það eigi að ráða yfir
þeim hlutanum eins vel og það hafi
vit og eðli til, en liinn tfundi hlut-
mn, segir “Sameiningin”, heyrir
drotni til frá upphafi. Það sé f
raun réttri sú karfa, sem drottinn
hafi til nmbúða utan um hina níu
Þarna er kjarni siðalögmálsins:
Þér eigið að gjaldu tfund til kirkj-
unnar til þess að ala prestana f
óhóflegum allsnægtum, sem svo
þjófkenna yður fyrir atorku yðar
og ráðdeild. Þessi tíund á að
gjaldast til þeirra eins og helgi-
dómur til dýrðar drotni, og það
þótt þér takið þau útgjöld svo
nærri yður, að þér þess vegna svík-
ist um að borga allar aðrar skuldir,
og deyið svo, ásamt konu, bömum
og öðru skylduliði yðar þeim góða
dauðdaga að verða hungurmorða
við 8tritið að erfiða fyrir tfundinni
•til prestanna!
Sé þetta ekki meiningin f “Sam-
einingar”- greininni, þá óskum vér
að fá að vita hvar í íiggnr misskiln-
ingur vor á þessum orðum hennar:
“-----heldur er slfk tfund skuld.
og það sú skuld, sem á að ganga
fyrir öllum öðrum skuldum.”
“Enginn ætti minna að gefa en
tfunda part af því.er réttilega getnr
talist tekjur hans, hvort sem þær
em litiar eða miklar.”
“Að deyja af skyldurækni — að
verða hungnrmorða út af tfundar-
gjaldi til drottins, — er góður danð-
dagi.”
“Ef einhverjir yðar, sem játið
þvf að þér séuð böm drottins, hafið
brugðist þeirri skyldu, að greiða
drotni tfunda part af tekjum yðar,
þá eruð þér þjófar.”
“Þ4 er hann samkvæmt gnðs orði
ekki að eins ræningi, heldur lfka
ræningi f hjúpi kristinnar trúar —
hræsnandi ræningi.”
Vér fáum ekki betur séð, en að í
þessum fimm dæmum, sem hér
eru tilfærð úr “Sameiningar” grein-
tfundu partana, sem hann feli fólki
á hendnr að varðveita, og að ef það innii fe]ist a]t ])að, er vér höfum
ekki skili honum þessum. umbúð- fram tekið, og að skilningur vor á
um aftur, þá steli það körfunum þejm 8é réttur og óhagganlegur.
lians. Og svo segir greinin, að Enda er þessi tfundarskylda marg-
hér séu karlar og konur, sem eigi tekin fram í ntgerðinni, svo sem
heima í kristnum söfnuðum, sein þetta;
ár eftir ár séu að draga saman slfk-,
,1 1 ,._ji „ . i:j ,__ ..j “Tfundin er ekki miðuð við þaö,
ar stolnar korfur og teiji þær tu . 1
j sem kristinn maður hefar skyldu til
að gefa me&t, trúar sinnar vegna,
Þarna er mergurinn m&lsins;; heldur við það sem harm mátil
rAnum OK pipdelldum. MA ve» Þiðir ekkort “”nnð on l>að- að Beta min,‘ ” '*
uS “ Sameiningm” geti „pplý,t: að ">enn «8 >nnnr »«» W«»' »ð OgÞetta:
“safnaðarfólk vort” 1 þessu efni.
Vér bfðum átekta með það. En
Eleasar prestur.og svo segir f hinni,
helgu frásögu. að guð almáUutcur1
þeim hluta inntekta sinna, sem þau I , „ ,
, . j bá maður, sem trúna hefir, hann
ekki leggja til kirkjunuar, alt hvað ^ ekR. um ^ „
sá hluti sé minni enn einn tíundi j
allra inntektanna. Þessi þokkalega I Þarna «eta snfnaðarlimir “bam-
kenning er rökstudd með þeirri j einingar”-prestsins séð sjálfa sig
staðhæflngu að þessi tfund sé skuld uPPmálaða, eins og hann sér |>á.
og það sú skuld, sem eigi að ganga Þeir- 9em 8efa minna ti] kirkÍuun-
4 undan öllum öðrum skuldum. ar’ en tíunda hluta af ölluu' tekÍum
i sínum, þeir eru trúnfðingar
---------------, Vérsjáumekki beturen aðhér og þj(Jfar! Fí!gur lýsing) eða
borg með lijálp 7 básúnandi presta, &é gengið helzt til langt f ofgunum, hiu þ(5 he]t]uri á kristmg guðe]8k-
— ]>vf alt af voru þeir framarlega, ásælninni og ósvífninni, því að f an(fh síðfáguðu og lireinhjörtuðu
þar sem um dráp, spellvirki eða raun rótti er fólki hér boðið að fð]ki!
rán var að ræða. Að eins var sá1 svfkja náunga sinn um réttmætar (_Yid«rái.« l nwt* blaði).
hitt er áreiðanlegt, að þarna höfum
vér f síignnni hans eigið persónu-
lega orð fyrir þvf, hvern hlut liann
telur kirkjan eigi að liafa af þvl fé,
er fáistmeð ránum og manndrápum.
bvipuð er sagan í 6. kapftula í
Jósúabók. Þegar Jósúa tók Jeríkó