Heimskringla - 25.05.1905, Blaðsíða 2

HEIMSKRLNGLA 25. MAÍ 1905

Heimskringla
PDBLISHED BY
The Heimskringla News &
ing Compaoy
Verö blaðsins í Canada og Bandar.
$2.00 um áriö (fyrir fram borgaö).
Senttil Islands (fyrir fram borgaö
af kaupendum blaösins hér) $1.50.
Peningar sendist 1 P. O. Money Or-
der, Rcgistered Letter eöa Express
Money Order. Bankaávísanir á aöra
banka en 1 Winnipeg aö eins teknar
meö afföllum.
B. L. BALDWINSON,
Editor & Manager
Oflice:
727 Sherlrooke Street, Winnipeg
P. O. BOX I 1 ð. ’Phone 3512,

undra, þó íslenzkir karlmenn beri
litla tiltrú til eða virðingu fyrir
bindindisstarfsemi og siðbetrunar
viðleitni þessara félaga.
Ef að félögin gerðu það að einu
ákvæði í stefnuskrá sinni, að eng-
inn kvenn-meðlimur mætti giftast
neinum þeim manni, sem neytti
vtns sem drykkjar, f>á yrði talsvert
fœrri konur f stúkunum, en nú eru
þar. En þær sem eftir yrðu, og
ekki þegar erugiftar drykkjumönn-
um, þær mundu verða einlægar og
hafa meiri álirif til göðs en áður og
ekki fá lakari menn að heldur, er
þær gengju í hjónaband, og karl-
menn mundu læra, smátt og smátt,
að bera virðingu fyrir ágæti bind-
indisfélagsskaparins fram yfir það,
sem þeir hafa áðui gert.
Starfsemi bindindis-
félaga.
Enginn, sem þekkir sögu vfnsins
og skfrslur um þær afleiðingar, til
ils æfinlega, sem [>að hefir ollað
mannkyninu, körlum og konum,
frá fyrstu tfmum, er sögur fara af,
fram á þennan dag, mun í einlægni
neita þvf, að félagsskapur sá, sem
menn og konur bindast til þess að
sporna við ofnautn áfengis, sé á
gildum grunni bygður. Hann er
bygður á tilfinningunni fyrir f>ví
ógnatjóni, sem f>að fólk veldur
sjálfu sér og umlieiminum, sem
drekkur frá sér vit og lífsprótt og.
svæfir og kæfir sfnar fegurstu og
fínustu tilfinningar fyrir flestu þvf,
sem fagurt er og gott og siðbætandi
í fari þeirra og annara. En um
það hafa jafnan verið og eru deild-
ar meiningar, hvort bindindisfélög-
in beittu þeirri aðferð til þess að
fá’stefnu sinni f þessu tilliti fram-
gengt, sem heppilegust er eða sann-
gjömust, eða skynsamlegust. Og
alment mun nú sú skoðun rfkjandi,
að þau f starfsemi sinni bæði ættu,
mættu og gœtu breytt f>ar um tals-
vert til bóta. Og vfst er um það,
að ef allir f>eir starfskraftar, sem
félög pessi beita sér og meðlimum
sfnum til skemtunar með vikuleg-
um fundahöldum, væri beitt í [>á
beinu átt og einu, að hefta ofnautn
víns f landinu og að leiða breyska
Góðtemplara og aðra frá ölæðis-
bölinu og illum afleiðingum f>ess,
þá hlyti árangurinn að verða stór-
um meiri, en hann hefir ennþá orð-
ið. Því f>að er á allra manna vit-
und — svo að vér ekki lftum út yfir
takmörk vorra eigin Islendinga —,
að þess meir, sem bindindisstúkum
fjölgar meðal þeirra, og f>ess fleiri,
sem verða meðlimir hverrar stúku,
þess meira fjölgar þeim löndum ár
frá ári, sem eyða tfma sínum og
efnum í vfnnautn og annað þar af
leiðandi óhóf og kærulaust svall
Ef bindindisfélögin vildu leggja
meiri áherzlu en þau gera á að
safna skýrslum um skaðsemi þá,
sem vfnnautnin hefir í för með sér,
og útvega hæfa menn til þess að
halda fyrirlestra um það efni, svo
sem einu sinni á hverjum mánuði,
eða enda sjaldnar, þá mundi meira
vmnast. Það er þarflaust verk, að
úthúða vfninu sérstaklega, þvf það
er alveg afskifta og skaðlaust, ef
það aðeins erlátið vera. En fávizka
og þekkingarskortur, glapgirni og
eðlisspilling manna er það, sem öllu
bölinu veldur. Það þarf að laða
karlmenn á þá staði, þar sem þeir
eiga kost á að hlusta á sannfærandi
og röksemdalega fyrirlestra um
,þær beinu og óbeinu afleiðingar
fyrir einstaklingana og þjóðfélagið,
sem af vfnnautninni leiða. Það þarf
að sýna þeim, að vfnnautnin sé
glæpur móti góðu siðferði og vel-
sæld mannfélagsins, að hún Ieiði af
sér fátækt, örbyrgð, vitskerðing,
glæpi og almenna rýmun hins
sanna manngildis æfinlega og all-
staðar, og að tjónið lendi mest á
þeim, sem í sjálfu sér séu saklaus-
astir, konum og börnum og í óborna
ættliði. Alt þetta þarf að gera, og
alt þetta má gera með svo sterkum
rökum, að ekki verði andmælt. En
alt þetta láta bindindisfélög vor að
langmestu leyti ógert.
Það er t. d. vitanlegt, að læknum
Der nú orðið alment saman um
það, að vínnautn skapi sinnisveiki,
sljófleika skynjanafæranna og þar
af leiðandi vitskerðingu. Þeim ber
og saman um það, að sljófleiki
skynjanfæranna sé að ágerast og
leiða rök að þvf, að þessi vöxtur
sé í réttum hlutföllum við vaxandi
vfnnautn, og að þetta ástand sé
engu sfður virkilegt, þó menn virð-
ist ekki taka eftir því, eins og þeg-
ar um algerða brj&lsemi er að ræða.
En læknar segja, að skynjansljóf-
eiki sé sem 100 móti 1 miðað við
algerða brjálsemi. Þessi sannleik-
ur er nú alment orðinn viðurkend-
ur meðal lækna & Englandi og
vfðar.
Vissar knæpur í þessum bæ, pum-
ar þeirra réttnefndar dónaknæpur,
eru tfmum saman fullar af fslenzk-
um viðskiftavinum, sem keppast
við að eyða fyrir vín þeim arði
vinnu sinnar, sem að réttu lagi ætti
að ganga til þess að gleðja og seðja
konur þeirra og börn. Sumir þess-
ara manna aðeins eru kvong-
aðir, og konur sumra þeirra eru
meðlimir í fslenzku bindindisstúk-
unum, en áhrif þeirra ná ekki út
fyrir veggi fundarsalsins. Aðrir
eru einhleypir menn og hafa því
ekki sömu ábyrgðarskyldum að
sinna, sem þeir kvonguðu. En þess-
ir einhleypu menn, eða nokkrir af
þeim, fá einmitt unnustur sínar úr
hópi þeirra kvenna, sem standa í
bindindisstúkunum. Með þessu fá
þeir ljósa sönnun fyrir þvf, að þess-
ar konur, þótt þær séu í bindindi,
hafi alls ekkert á móti þvf að gift-
ast drykkjurútum, og er þá ekki að
Um fátæktina, sem af víndrykkj-
unni leiðir, segja skýrslur Breta, að
>að kosti Lundúnaborg 5 millfónir
dollara á ári hverju, að viðhalda
ijölskyldum drykkjurúta, sem van-
rækja að forsorga fjölskyldur sínar
af þvf allur vinnuarður þeirra geng-
ur fyrir vín, og þó er vfndrykkja
>ar allmikið í rénun á sfðari árum.
Það er og staðhæft, að þrír fjórðu
hlutar af-öllum þeim, sem þar eru
á vitfyrringa spftulum og líknar-
stofnunum séu þar sökum afleiðinga
ofnautnar vfns.
Glæpaskýrslur allra landa sýna,
að vfnnautn er bein orsök flestra
stórglæpa. Og margir fara enda
svo langt að staðhæfa, að ef ekki
væri vín til, þá mundi engin þörf
vera fyrir fangelsi og lftil þörf fyrir
vitfyrringaspftala og aðrar líknar-
stofnanir.
Mesti fjöldi giftra kvenna lendir
út á alls konar glapstigu fyrir
drykkjuskap manna sinna og af-
leiðingar lians, og tugir þúsunda af
börnum verða að ómennum og aum
ingjum af sömu orsökum. Oll
framtfð þessa fólks er eyðilögð, og
oft ver en það. Og alt er þetta að
kenna óhófssemi og ræktarleysi
bændanna og feðranna.
Ungir menn, sem temja sér vín-
nautn, hafa alls enga tryggingu
fyrir því, að þeir lendi ekki á sfð-
ari árum f lfkum voða, og verði til-
efni til margvfslegs andstreymis,
bæði sjálfrá sín og annara.
Þessi voði hlýtur öllum ljós að
vera, sem um málið nenna að hugsa,
og hann er að sjálfsögðu tilfinnan-
legastur, þegar þeir lenda f honum,
sem annars geyma í sér frækorn
manngöfgis og góðra hæfilegleika.
Bindindisfélögin gera alt of lítið
að þvf, að brýna þetta fyrir vfn-
neytendum eins og vera ætti.
Prestar og aðrir fræðimenn ættu
hér að taka höndum saman til þess
að hamra þennan sannleika inn f
karlmenn yfirleitt. Það þarf að
benda mönnum alvarlega á málið
frá öllum hliðum þess. Benda þeim
á peningalega tjónið, sem leiðir af
vínkaupunum, atvinnutapið, heilsu-
missirinn og sljófleika gáfna og
tilfinninga; kostnað viðdómgæzlu,
fangelsi, spftala og líknarstofnanir,
og það, að þjóðimar tapa einnig
miklu viðslysfarir og dauða margra
slfkra ofdrykkjumanna, sem láta
líf sitt vegna vfnsins löngu fyr en
annars mundi verða, og að síðustu
kostnaðinn, sem legst á almenning
við uppeldi kvenna og bama slfkra
manna.
Enginn sanngjarn maður getur
mælt vfnnautninni nokkura bót, og
jafnvel þeir, sem mest elska vínið,
reyna ekki að bera hönd fyrir höfuð
þess. Það liggur í meðvitund al-
mennings, að vínið sé mesti skað-
ræðis gripur, og þess vegna ættu
menn að forðast það algerlega.
Á Bretlandi eru læknar, vísinda-
menn, byskupar og stjórnmálamenn
búnir að taka höndum saman til
þess að beita áhrifum sfnum móti
vfnnautninni, og sérstaklega móti
ofnautn vínsins. Þeir flytja opin-
bera fyrirlestra um þetta um land
alt og fá hina beztu áheyrn. Ahrif-
in af þessu eru áþreifanleg og 1/sa
sér f þvf, að á sfðasta ári var vfn-
nautnin á Bretlandi 28 millfónum
dollara minni en næsta ár á undan.
Það er beinlínis í verkahringl
bindindisfélaga vorra að taka upp I
þessa stefnu og reka með afli. Það
er þýðingarlaust að hóa saman |
vinnukonum og börnum á vikulega 1
skemtifundi í þeirri von eða undir í
því yfirskini, að það hefti vínnautn. |
Félögin verða að ná til þeirra, sem
sjúkir eru, því heilir þurfa ekki;
læknis við.
ískyggileg eyðslusemi
Blaðið “Toronto Globe”, aðal-
m&lgagn Liberala í Ontario, og
önnur liberal blöð, eru farin að
kvarta sáran yfir óhóflegri eyðslu-
semi Laurier-stjórnarinnar, og telja
tíma til þess kominn, að þessu sé
liætt.
, , I
“Globe’’ fullyrðir, að stjórnin
hafi á sfðastliðnu ári eytt yfir 6
milliónum dollarajmeira en tékjum
rfkisins hafi numið, og þykir lftið
vera fyrir þetta að sýna.
Sem dæmi má geta þess, að samn-
ingar hafa verið gerðir við fölug
eitt, án þess öðrum gæfist kostur á,
að bjóða móti þvf, að setja upp
vfrgirðingu milliCanada ogBanda-
rfkjanna í Yukon landinu og Brit-
ish Columbia, og á það að kosta
J úr millfón dollara eða meira.
Blöðunum þykir, sem von er, að |
ranglega sé breytt þegar slíkir stór- \
samningar eru gerðir. án þess að í
auglýst sé um frambjóðendur að,
slfkum verkum og þeim veitt, er;
i lægst bjóða.
“Globe” þykir flokkur sinn hafa
| snúist öfugur við flestum loforðum,
I er liann gerði áður en hann komst I
| til valda, og sérstaklega í þeim at-
riðum er snerta fjármálin. Það |
var greinilega lofað. að lækka út-;
| gjöldin, en reynslan er orðin önnur
! eins og eftirfarandi yfirlit sýnir:
Ríkisútgjöld Canada síðan Laur-1
j ierstjórnin komst til valda hafa ver-
ið þessi:
1897 ..........$42,972,755.89
1898 .......... 45,584,281.0(>
1899 .......... 51,542,685.29
i 1900 ............ 52,717,466.84
1901 .......... 57,682,866.46
1902 .......... 68,970,799.86
1908 .......... 61,74(1,571.81
1904 .......... 72,255,047.68
1905 (verða yfir) 81,850,391.00
eftir þvf sem nú lltur út fyrir, eða
sem næst tvðfalt hærri, en þau voru
hæzt undir stjórn Conservative j
flokksins, og þó eru enn ekki kom- ^
in til þau feikna útgjöld, sem verða!
við vaxtagreiðslu og embættislaun
f sambandi við G.T.P. járnbrautina,
sem á komandi árurn hljóta að auka
útgjöldin að miklum mun.
Það er góð búskaparregla, að
fyrrast skuldir svo sem hægt er,
og það sérstaklega á hagsældar ár-
um. Og þó er fyrirgefanlegt, að
safna skiddum, ef eitthvað er til
að sýna fyrir þær.
En það sem “Globe” og öðrum
liberal blöðum f Austurfylkjunum
þykir sérstaklega varhugavert, er
j að með núverandi ráðsmensku rík-
isfjármálanna fara skuldirnar sí-
vaxandi, án þess að tilsvarandi j
! aukin efni ríkisins komi á móti
þeim.
9 4* ,
A þessu heimta f>au bráða bót.
Bréf frá Akureyri.
(Eftir Anstra).
(Niðurlafí).
“Nú er skift um kjör, Skapti!
sköp forn og glöp norna” — kváð-
um við í hangikjötsgildinu góða
1871 í Khöfn. Já, ég má hafa mig
allan við að verða ekki óviti í ann-
að sinn. Reyndar er árið duftsins j
upprunnið “yfir höfði Jóni”, en ég I
þykist vera týhraustur nú; svo það
-sem dó af mér influenzuárið þang-
að til í sumar sem leið, það sýnist j
hafa lifnað eða gengið aftur, og j
starfa hefi ég ærinn með höndum.!
En — kannske þetta sé hégómi og 1
látalæti, og svo sýnist mér þegar i
ég er að reyna að átta mig ofurlítið
á tfðinni. Mörg hennar teikn ski)
ég ekki fremur en grænlenzku.
Svo er t.d þetta nýja- “Danenfress-
erei” og landvarnar-skvaldur, þessi
útsyDningur f eyrnalausum aski út
af Tivolisýningunni, og þessar ó-
endanlegu erjur á móti nýju stjórn-
inni. Slfkur andi var lftt kunnur
á vorum yngri dögum — nema í
kláðamálinu; í þvf máli liggja, finst
mér, drögin til sumra hinna sálar-
fræðislegu einkunna þessara daga.
Landvörnin, og einkum öll úlfbúð
og gersakir gegn Dönum, er mjög
meinleg og “ demoraliserandi ” í
stefna, og svo óhyggileg, eins og
nú stendur á, sem mest m& verða.
Leiðandi menn Dana, auk stjórnar-
innar (sem menn gleyma að bauð j
oss “bótina”, en sem vér í stað þess j
að þakka með kurteisi gjöldum með j
vanþakklæti), s/na á ótal margan
hátt, að þeir vilji unna oss alls
fullréttis og fara með oss sem frænd-
ur og félaga. Harðlyndir menn og
heimarfkir hér f landi eiga enngóð-
an klpp í land til að skilja þetta
factum. Þvf sfður skilja þeir, að
það sem ávantar þjóðræði vort eða
þær breytingar, sem tíminn kann
að birta að breyta þurfi, þær er
beinast að fá með góðu og með rök-
semdum. Það er engu lfkara, en
hinir ungu menn f þessum málum
séu sjötugir, en við friðarpostularn- i
ir séum nýkomnir frá prestinum,
14 áraog 14 daga gamlir! Og það j
er engu líkara, en að þessir gamal- j
ungu menn skoði dönsku stjórnina •
sem einvaldsstjórn — gleymi því, j
að það er þjóðin í Danmörku, sem j
völdin hefir; þjóðin, sem aldrei
hefir gert oss ilt, þjóðin, sem fylgir j
frumreglum hinna frjálsustu lýð-
velda heimsins. Með því segi égj
ekki, að sú þjóð hafi höndlað hnoss- j
ið og henni geti ekki margt og;
mikið yfirsést, heldur segi ég, að
hún hefir prýðisvel byrjað, og að |
oss sé einsætt, að læra sömu frum-1
reglur réttlætis og mannúðar. —• j
Frelsi voru er borgið, en hvaða I
frelsi? Hinu pólitíska. Alt annað
frelsi er ófengið og nú á vorri eig-
inni ábyrgð. Álit mitt á sýninin^- !
armálinu hefi ég sent Þjóðólfi. Eg !
er Austra þakklátur fyrir lians til-!
lögur til málsins. Ég hefi þá einu I
athugasemd að gera, að ísl. muni
ætti að sýna sör og á sæmilegum
stað. Mundu landar vorir og vinir
meðal Dana, sem viðriðnir voru við
málið, óðara látið að ósk vorri. En ;
sú aðferð, sem höfð hefir verið, hef- !
ir sj&lfsagt leitt til þykkjuogósam- j
lyndis. Þetta, að gera eins og leik
til að skapa sér mótstöðumenn,
vekja deilur, óvild, hatur og sund-
urþykkju, það kunnum vér íslend-
ingar allra manna bezt. Menn
segja: ekki frið, heldur sverð! Það
sé tilvernnnar, enda sjálfs Krists
krafa. Nei:
“Sendum út á sextugt djúp
s undurlyndisfj andann.”
Sá ófriður, sem óhjákvæmilegur
er, hann er annars eðlis, og gerir
nógu snemma og nógu skýlaust vart
við sig. Stríð um hin góðu mál-
efnin eru óhlutdræg og ekki háð
né eitruð af skaplöstum og hleypi-
dómum.
Um erjurnar móti vorri nýju;
stjórn skal ég ekki orðlengja. I
þetta sinn þykist ég viss um, að
þær veiki hana síður í sessi en
tr>-ggi, og sjálfsagt þarf hver stjóm
“opposition.”
En yfirleitt má hverjum hugs-
andi manni mest blœða í augum,
að meira rúm skuli vera gefið í
blöðunum þessum nefndu málefn-
um og öðmm enn þá lélegri, heldur
er realpólitfskum stórmálum, sem
eru vor lífsspursmál svo sem hin
ótæmanlegu mentamál, atvinnu- og
félags- og viðskiftam&l. Þó eru
siðgæðis og mentamálin fremri öll-
um öðrum. Undir mannkostunum
er það komið hvort þjóð geti orðið
frjáls eða ekki, hvort hún geti lært
þjóðræði, gefið hverri stétt og hverj-
um einstökum sitt, svo eitt félag
myndist eins innan frá sem utan
frá. Ég hygg að alt of marga landa
vora skorti skiiyrðin — þessi skil-
yrði til að vera þjóð — í slíku landi
sem voru. Sú siðaspeki, sem vér
höfum lært með “spurningunum”
mun alt of vfða vera komin á ring-
ulreið eins og kirkjutrúin. Vér
Islendingar þurfum að læra “kver-
ið” upp aftur, en dálítið breytt,
læra fjallræðu Krists, læra heilagar
lffsskoðanir fullar vonar og mann-
elsku og trúar á sannleik og dreng-
skap! Það er þetta, sem allir vitrir
og góðir menn samtfðarinnar kenna,
þótt hver kunni að vera háður sinni
sértrú og sérskoðun. Og það er
þetta: Allsherjar mannúð og íalls-
herjar-sannleiksást, sem ég veit að
stendur efst á dagskrá Iúds ment-
aða heims.
Hver, sem ekki nær hinu innra
frelsi, nýtur ávalt illa hins ytra.
Ef vér finnum ekki töluverðan frið
og festu í sál vorri og lffsskoðun,
erum vér lfkir mönnum á opnum
báti á hafi úti. I hinum stóru,
hlýju og góðu hvötum og hugsjón-
um býr öll trygging vor á þessu
tilverunnar ólguhafi, sem enginn
sér yfir og gleypir oss er minst
varir. Hinum öldmðu er þettasvo
auðsæti, og fyrir þvf liggur þeim
oft svo ríkt á hjarta, að fá hina
ungu menn til að trúa þessu —
trúa og finna, að alt hið ytra: lukka
vor, líf og fjör leikur á skari; en
milli vorrar litlu sálar og alsálar-
innar, hinnar algóðu, er — eins og
ég benti áður á — samgangur, sem
hverju góðu mannshjarta — og
enda slœmu lfka — má auðið vera
að finna. Vísa Stgr. Thorsteins-
sonar á hér vel við:
“Trúðu’ á tvent f heimi,
Tign er mesta ber:
Guð f alheimsgeimi,
Guð f sjálfum þér!”
Port Arthur
í hershöndum
ÚTDRÁTTUR
úr fjrein eftir Richard Barre, hinn eina amerik
anska fréttaritara sem var sjónarvottur aö
umsátri Japana um þetta öflu?a
rússneska vígi.
Undir eins og strfðið milli Rússa
og Japana byrjaði, sótti Richard
Barry um að verða sendur austur
sem fréttaritari blaðsins San Fran-
cisco Bulletin. Hann var þá einn
af meðritstjórum þess blaðs. En
liann fékk ekki ósk sína uppfylta
sökum þess, að stjórnendur blaðs-
ins höfðu þá þegar afráðið að senda
annan mann. En Mr. Barry var
ekki af baki dottinn, þó svona tæk-
ist til. Hann afréð að fara austur
upp á eigin spýtur, fékk sér pen-
ingalán í snatri og tók sér far & 3.
plássi yfir Kyrrahafið. Eftir óhjá-
kvæmilega viðstöðu f höfuðborg
Japana Tokyo, var Mr. Barry send-
ur af stað með “Þriðju herdeild-
inni”,án þess að honum væri kunn-
ugt um hvert ferðinni var heitið,
þegar hann iagði af stað frá Japan.
Þegar á land var komið í Man-
churia, var herdeildin send til Port
Arthur, og Mr. Barry varð þess
áskynja, þegar þangað kom, að
hann var eini ameríkanski frétta-
ritarinn þar á staðnum í liði Jap-
ana. Af fjallinu Fönix, sem er 3
mílur frá bænum, var hann sjónar-
vottur að tveimur sjóorustum og
tveimur stórskothríðum á bæinn,
og einnig að hinni fyrstu miklu at-
lögu, sem stóð yfir í sjö daga og
kostaði 25,000 mannslff. Hann
lifði hinu sama lífi og hermennim-
irnir, borðaði við sama borð og
þeir og sváf hjá þeim í tjöldum
þeirra, sem stóðu í víggröfunum.
Þegar umsátrinu var svo langt
komið, að uppgjöf staðarins hlaut
að verða innan fárra daga, snéri
Mr. Barry heimleiðis aftur; hann
var þá búinn að safna nægilegu
efni f greinar sfnar um umsátrið,
sem birsts hafa í enskum og ame-
rfkönskum blöðum. Þetta er fyrsta
greinilega frásaganum þessa trölls-
legu viðureign, sem Mr. Barry hefir
skrifað. (Ritstj. “Everyb. Mag.”)
Við endann á Liaotung, sem
stendur út á landabréfi Norður-
Asfu eins og þumalfingur, sem
hvergi má við koma, er afgirt höfn,
umgirt klettum. Þangað hafa mænt
öll heimsins augu árið sem leið.
Þessi höfn er Port Arthur. Snemma
morguns einn dag f ágústmánuði
sáust tveir lúðurþeytarar og einn
rfðandi maður f einkennisbúningi á
ferð fyrir utan víggirðingar staðar-
ins. Foringinn reið meðfram víg-
girðmgunum á eftir lúðurþeytur-
unum, sem blésu óspart í lúðra
sfna, unz einn af útvörðum Rússa
kom auga á þá. Hann gekk til
þeirra, og eftir að hafa komist að
erindinu, batt hann hvftum klút
fyrir augu þeirra, og leiddi þá síðan
við hönd sér eftir ýmsum leynstig-
um og krókóttum götum þangað til
þeir komu að höll hinna rússnesku
herforingja. Ókunnugi maðurinn
var leiddur inn f höllina, bindið
var leyst frá augum hans og haiin
— sendimaður hinnar keisaralegu
japönsku hátignar— stóð nú frammi
fyrir herforingja hinnar rússnesku
keisaralegu hátignar. Aðkomu-
maður horfði í hin bláu augu sax-
neska Rússans, sem hafði stórt ör
vinstra megin á enninu; munnur-
inn var harðlegur og var hálfhul-
inn brúnu þykku skeggi. Þessi
maður var Stoessel, cem í fjögur
sfðustu ár hafði verið að búa sig
undir þennan fund.
Boðskapur hins japanska stjórn-
ara var lesinn kurteislega en þó
einbeittlega. Að þvf búnu steig
sendimaður á bak hesti sfnum og
fór. Þetta sama kveld byrjaði um-
sátrið,
Það var eins og allur þessi skagi
styndi þungan og segði: “strfð,
s t r I ð.” Alstaðar má sjá þorp eða
bæi umkringda háum veggjum, sem
hálfviltir þjóðflokkar hafa barist
um síðan löngu fyrir Krists daga.
Meðfratíi ströndum landsins, sem
eru vogskornar og klettóttar, skriðu
þunglamalegir bryndrekar löngu,
löngu áður en hin stálslegnu sjó-
tröll spúðu sprengikúlum úr sfnum
þrettán þumlunga kjöftum inn yfir
landið. Náttúran sjálf hefir vfggirt