Heimskringla - 22.06.1905, Page 2

HEIMSKRINGLA 22. JÚNÍ 1905.
Heimskringla
PDBLISHED BY
The Heimskriogla News & Publish-
. iog Cooipaoy
Verö blaösins i Canada og Bandar.
$2.00 um Arið (fyrir fram borgraö).
Senfc til lslands (fyrir fram borKaö
af kaupendum blaðsins hér) $1.50.
PenÍBífar sendist I P. O. Money Or-
der, Registered Lotter eöa Express
Money Order. Bankaávfsanir á aöra
banka en 1 Winnipeg aö eins teknar
meö afföllum.
B. L. BALDWINSON,
Editor & Manager
Office:
727 Sherbrooke Street, Winnipeg
P.O.BOX 118. ’Phone 3512,
Blæjumii lyft.
Einar Hjörleifsson flytur í Fjall-
konunni tveggja dálka langa grein
um að héraðslæknirinn í Ólafsvík
hafi neitað sóknarpresti sfnum um
læknishjálp. Presturinn séra Helgi
Ámason, hafði f fyrra mist 2 börn
sín úr barnaveiki af þvf að læknir-
inn hafði þá ekki til blóðvatn f>að
(serum), sem notað er við slfk til-
felli, og er óyggjandi læknislyf sé
það notað í byrjun sýkinnar. Barna-
veiki hafði og komið í læknishérað
þetta einu eða tveimur missirum
áður en prestsbörnin veiktust, og
höfðu mörg börn fengið veikina, en
öll dáið. En læknirinn pantaði
ekki blóðvatn frá Reykjavík, þótt
lyfsalinn þar hefði tilkynt honum,
að það væri fáanlegt hjá sér og það
kostaði aðeins 30 aura hver skamt-
ur (8 cents til að frelsa hvert bams
líf!), og að 10 skamtar væra taldir
nægarbyrgðir handa hverjum lækni
á landinu. En læknirinn horfði
aðgerðalaus á börnin kveljast og
hrynja niður, og laug því til sér til
málsbótar, að blóðvatnið væri svo
voðalega d/rt, að ekki væri til þess
hugsandi, að kaupa það. Læknir-
inn liafði og tilkynt prestinum, að
hann fengi framvegis enga læknis-
hjálp fyrir sig eða sitt fólk fyr en
hann hefði borgað að fullu lækn-
isreikninginn frá fyrra ári. Sömu-
leiðis hefir hann látið festa upp
auglýsingar þess efnis, að þeir sjó
menn, sem færi burtu á skipum á
vorin til fiskjar án þess að hafa
borgað læknisskuld sfna að fullu,
fái enga læknishjálp fyrir fjöl-
skyldur sínar meðan þeir eru í
burtu, eða ekki fyr en skuldimar
séu borgaðar að fullu. Séra Helgi
Árnason, eftir að hafa mist 5 börn,
varð að takast ferð á hendur suður
til Reykjavíkur með sfðasta lifandi
bamið sitt, 15 ára gamlan pilt, sem
hefir sjókdóm í hálsinum, en sem
héraðslæknirinn, Halldór Steinsson,
neitaði að veita nokkra læknis-
hjálp. Prestur kærði þessa breytni
læknisins fyrir landlækni f Reykja-
vfk, sem kvað það rangt af héraðs-
lækninum,að neita um læknishjálp,
en neitaði þó, að gefa presti það
skriflegt, svo að hann gæti sýnt
héraðslækni það svart á hvftu. —
Kærði þá prestur alt þetta háttalag
fyrir stjórnarráðinu, og bað um
bráðabyrgða úrskurð á þvf, hvort
héraðslæknir sinn mætti neita um
læknishjálp f sjúkdómstilfellum; en
stjórnarráðið neitaði að fella nokk-
um bráðabyrgðar úrskurð. Og við
það sat, er sfðast fréttist.
Við þessa sögu bætir svo ritstj.
Fjallk. þessum orðum:
“Ostikanlegt er hyldýpi eymdar-
innar.*Mann hryllir við að hugsa
um það, að til skuli vera enn á 20.
öldinni þeir staðir hér á landi,
þar sem unt er að bjóða alþýðu
manna annað eins og þetta.”
“Kuldahrollur andstygðarinn- ■
ar hlýtur að fara um hvern frjáls-
an og ærlegan mann, sem hugsar
um það, að embættismenn hér á
landi ár eftir ár f auglýsingum,
uppfestum á almannafæri, lýsi
yfir því, að þeir láti konur
og börn fátæklinganna liggja
hjálparlaus fyrir dauðanum, ef
húsfeðurnir eru f skuldum.”
Það er bæði mannúðarverk og
þjóðþarfa af Einari Hjörleifssyni,
að hafa vakið máls á þessu atriði f
blaði sfnu, þvf að sé saga hans um
héraðslækni Halldór Steinsson
sönn, þá er þar að ræða um mann,
sem er blátt áfram morðingi í
hjarta sfnu, með engan snefil af
mannúðar tilfinningu eða samvizku-
samlegri skyldurækni gagnvart em-
bætti sfnu eða lfðandi meðbræðr-
um sínum.
í slfku tilfelli, sem Fjallkonan
skýrir frá, virðist það bein skylda
landlæknis, þegar um slfka glæp-
samlega embættis vanrækslu er að
ræða,að krefjast þess af landstjórn-
inni, að hún láti tafarlaust hefja
ranusókn f málinu. Og landstjórn-
in ætti tafarlaust að senda mann
gagngert frá Reykjavfk með fult
umboð til þess að stefna vitnum
og afla sér fullra upplýsinga í mál-
inu. Og ef kæran reynist sönn —
og Fjallkonan staðliæfir, að kærur
þessar séu margsannaðar. — þá er
það bein skylda dómsvaldsins, að
varpa pilti þessum í fangelsi um
tveggja til 5 ára tfma.
Oss skilst svo, að fslenzku lækn-
amir séu emlxCttismenn landsins
— íslenzku þjóðarinnar — og að
þeir hafi ákveðin árleg laun úr
landssjóði, sem borgun fyrir em-
bættisstarfsemi sfna. Eða í hverju
öðru skyni eru þeim veitt laun?
Er það ekki algerlega áreiðanlegt,
að launin séu veitt til þess á parti,
að bæta þeim upp þann tekjumissi,
sem jafnan má búast við að þeir
verði fyrir vegna vanskila frá fá-
tæklingum?
Vitanlega era mörg, ef ekki
flest, læknahéruð landsins svo
fátæk, að “praktiserandi” lækn-
ar mundu ekki geta haft svo sæmi-
leg laun rrá sjúklingum sfnum, er
stöðu þeirra hæfir, nema með þvf
að landssjóður leggi þeim svo mik-
inn styrk í viðbót við það, sem þeir
með starfsemi sinni geta unnið sér
inn, að þeir megi vel við una.
Það er þvf deginum ljósara, að
þessi landssjóðslaun binda læknana
einhyerjum skyldum gagnvart
landsstjórn og þjóð, og sérstaklega
gagnvart héraðsbúum þeim, sem
þeir eiga að þjóna. Það munu vera
lög á íslandi, að læknaembÆttið
bindur læknana þeirri skyldu, að
fara til sjúklinga, þegar þeir era
sóttur, svo framarlega, að veður og
vegir séu færir. Og það mun óhætt
mega telja bæði veður og vegi færa
fyrir læknana, þegar öðrum mönn-
um er fært að sækja, svo framar-
lega, sem læknirinn er heill heilsu.
Og sé læknirinn við sfna vanalegu
íeilsu, en þó ekki fær um að ferð-
ast á þeim vegum eða f því veðri,
sem öðrum er fært til að sækja þá,
iá er það sönnun fyrir þvf, að slík-
ir læknar eru alls óhæfir til að gegna
embættunum, og ætti þá t.afarlaust
að losa þá við þau.
En af sögusögn Fjallkonunnar
verður ekki annað séð, en að þess-
um Halldóri læknir 8teinssyni hatí
ekkert annað gengið til að horfa
aðgerðalaus upp á börn deyja í
hrönnum f héraði sínu, en eintóm
fúlmenska og kæruleysi, — þar sem
það er vitanlegt, að þetta blóðvatn,
sem Fjallkonan getur um, kostaði
aðeins 30 aura skamturinn, og að
einn til tveir skamtar eru taldir
nægilegt og áreiðanlegt meðal til
að lækna barnaveiki f hverju barni
og fyrra það dauða, sé þvf meðali
réttilega beitt.
^egar þessi læknir er svo kæru-
laus,að láta sér standa alveg á sama
um lff eða dauða héraðsbúa sinna
og hugsar eingöngu um eigin hags-
muni og tekjur sínar, þá má ganga
að þvf vfsu, að sá maður er óhæfur
til að gegna embætti.
Það er þvf bein skylda lands-
stjómarinnar, að sýna röggsemi í
máli þessu og hegna þessum ná-
unga,öðrum læknum til viðvörunar,
svo að landsmönnum sé með þvf
gefin nokkurn vegin trygging fyrir
því, að þeir verði ekki framvegis
beittir þeim rangindum, sem þessi
Halldór læknir Steinsson hefir beitt
héraðsbúa sfna.
Ef á hinn bóginn lögin um skyld-
ur lækna eru svo óljós eða tvfræð,
að nokkur efi geti á því verið, hvað
þau heimti f þessu efni, þá er það
skylda þings og stjórnar, að gera á
þeim þær breytingar og skýringar
sem nauðsynlegar eru, svo þau verði
ekki misskilin. Slfk lög ættu og
að birtast í blöðum landins, svo að
öll þjóðin viti, hvern rétt hún hefir
gagnvart embættismönnum sfnum.
Skiljanlegt er að vfsu, að læknar
%
eins og aðrir menn eigi heimtingu
á, að fá skuldir sfnar borgaðar, því
ef nokkrar skuldir eru bæði sið-
ferðislega og lagalega réttmætar,
þá eru það þær, sem menn komast
f við læknana fyrir starfsemi þeirra
til viðhalds heilsu og lffi héraðsbúa
sinna.
En hversu réttmætar, sem þessar
skuldir eru, þá gengur það einatt
svo, að sjúklingarnir eru ekki svo
efnum bún'r, að þeir geti borgað
þær í ákveðinn gjalddaga, og ætti
það engin afsökun að vera fyrir
nokkurn lækni, að neita að bjarga
fólki frá þjáningum,eymd og dauða
af þeirri ástæðu. Þetta verða lögin
að taka fram svo skýrt, að allir
skilji það.
Blöðin íslenzku eru svo illa sett
undir prentófrelsis lögum íslands,
að þau mega ekki rita um mál þetta
eins skorinort eins og vera þarf,
svo þjóðin vakni til meðvitundar
um, hvað hér er í húfi.
“Afréttin.”
Heimir, II. ár, 5. blað, sem nú er
n/útkomið, flytur ferðasögu-brot
eftir séra Rögnv. Pétursson, sem
meðal annars hefir inni að halda j
1/singu á landinu meðfram C. P.R. j
brautinni austur frá Winnipeg, alt
austur að Ottawadal.
Eins og hinir aðrir kaflar grein-
arinnar, er þessi 1/singarkafli grein-
arinnar lipurlega saminn, en þó
hefði án efa verið viðkunnanlegra,
að “stryka þar yfir stóru orðin”.
Kafli þessi hljóðar svo:
“Fæst af þvf, sem fyrir augað
ber framanaf leiðinni, er heill- j
andi eða seiðandi manni með:
nokkurn vegin sjón. Það erj
miklu heldur furðuvert, hversu
guð getur átt mikið af óbygðu og
óbyggilegu landi f Canada, eins!
og þó er látið af kostum þessa j
lands. fcivo langt, sem augað j
eygir, eru hrjóstrugar eyðimerk- j
ur og skógar, brunnir, kræklóttir j
og illa vaxnir. Landið alt grýtt,
öræfalegt og að heita má óbygt,
svipaðast sem það væri afréttar-
land andskotans, þar sem haldið
væri til haga aflóga fé undir-
heima, eiturormum, nöðrukyni
auk fleiri kögurbarna, er heimzt
hafa héðan í heldur rýrum hold-
um. Grrjótið er hvarvetna upp
úr, og víða sér ekki í svartan
svörð.”
Satt er það hjá höfundinum,
að sú spilda landsins, sem C. P. R.
brautin liggur um austur, norðan
stórvatnanna, er yfirleitt hrjóstrugt
land, grýtt og skógi vaxið. En
engri átt nær það, að landið sé
óbyggilegt, jafnvel meðfram járn-
brautinni, sem þó er talið lakara en
er nokkuð dregur frá, til norðurs
og suðurs, eins og sjá má af því,
að á sfðari árum er landið að byggj-
ast, þó seint fari, meðan nægilegt
land fæst áhinum frjósömu,.ómæli-
legu sléttum vesturundan, alt til
Klettafjalla. En þrátt fyrir ó-
frjósemi jarðvegsins og klettana, þá
eru þeir margir, sem álfta land-
spildu þessa alla afarauðuga bæði
að t'mbri og námum. Og hefir
hvorttveggja við mikil rökað styðj-
ast. Til dæmis má nefna Rat Por-
tage, sem fyrir 25 árum síðan var
talið að lægi í svo ónýtu landi, að
þar yrði aldrei iðnaður eða verzlun;
en nú er vörumagn það, sem braut-
inni berst þaðan á ári hverju, talið
að vera nær tveimur mill. dollara
!
virði.
Þetta bendir óneitanlega á, að
landið sé byggilegt jafnvel þar sem
það virðist lirjóstrugast—úr glugg-
um hraðlestanna að sjá.
Það mun vera algerlega áreiðan-
legt, að alt landið milli Caliander
að austan til Whitemouth að vest-
an, er hvað frjósemi snertir full
komlega fgildi lands þess, sem víða
er í Ottawadalnum meðfram Grand
Trunk brautinni,þó nú sé þar land
alt ræktað eftir 150 ára starfsemi,
Og enn þann dag f dag á vegfar-
j andinn þar óhægt að sjá, hvaðan
j fbúarnir, sem búa með fram braut
þeirri, draga viðurværi sitt; þvf
lftið er þar um akra, en aldinarækt
og timburhögg gefa íbúum héraðs-
ins góðan vinnuarð.
Sama mun mega segja um svæði
það, sem Rögnvaldur prestur telur
svipaðast þvf að það væri “afréttar-
I land andskotans”, að þar verður
j einnig með tfmanum liver blettur
j notaður. Og þar verður, eftir nú-
verandi útliti að dæma, meirináma-
iðnaður en f nokkru öðru héraði
ríkisins, að undanskiidri máske
vesturhlið klettafjallanna.
Það eru nú þegar fyrir hendi
skýrslur mælingamanna G.T.P. fé-
lagsins um, að 80 mflur norður frá
C. P.R. brautinni, norðan stórvatn-
anna, séu landskostir miklu betri
en meðfram C.P.R. brautinni, Þar
sé enda gott haglendi víða, skógar
d/rmætir og óþrjótandi námaauð-
legð, alt vestur undir eða fast að
hvamminum, er Port Arthur og
Fort William standa f.
Þa,ð er þvf rangt af prestinum,
auk þess sem það er óprestlega að
orði komist, að 1/sa landi þessu
með þeim orðum, sem hann gerir,
og verður aðeins afsakað með þvf
að segja, að hann er enn þá ungur
maður, sem ekki hefir öðlast þá
þekkingu og lffsreynslu, sem gerir
manni mögulegt að sjá f anda þá
framför, sem land þetta er nú mót-
tækilegt fyrir af áhrifum hinnar
starfandi mannshandar.
Vér höfum fyrir satt, að vfða f
Bandarfkjunum sé land engu betra
en landið á svæði þvf, er séra R. P.
talar um, og er þó alt það land nú
að mestu fullbygt og vfðast í all-
háu verði.
Að vfsu reit enginn með vissu,
hve dýrmætt land það kann að
verða með tímanum, sem prestur-
inn gefur svo ófagra lýsingu, en
gamlir menn og greindir, sem vfða
háfa ferðast og margt séð og at-
hugað, þekkja þær breytingar, sem
jafnvel hrjóstrugustu lönd taka á
vissum árafjölda við starfsemi kyn-
slóðanna. Þessir menn hika ekki
við að segja, að alt land umhverfis
C. P. brautina og út frá henni,
norðan stórvatnanna, verði bygt og
þakið auðlegð, er fram lfða stundir.
Meðal þeirra, sem þannig tala, eru
meðlimir Vfsindafélagsin3 enska,
sem allir í einu skoðuðu það land I
sumarið 1886 og gáfu álit sitt um
það þá.
En hitt er vitanlegt, að ekki má
vænta akuryrkju á svæði þessu eins
og á sléttlendinu vestra. En iðn-
aður verður þar áreiðanlega mikill,
er ár lfða.
Annars var aðaltilgangurinn með
lfnum þessum sá, að láta ekki al-
veg mótmælalaus jafnstór gffuryrði
um land þetta eins og prestinum
hefir þóknast að viðhafa í þessari
grein sinni í Heimir, en ekki að
kveða upp neinn dóm um það,
hvernig sé háttað á “afrétt and-
skotans.” Þeim einum ber að
þekkja það, guðfræðingunum.
Islendingadagurinn
1905.
Hin nýkosna íslendingadags-
nefnd hefir kosið sér fyrir formann
B. L. Baldwinson, féhirðir Albert
Goodman og skrifara Magnús Pét-
ursson.
Islenzkir Oddfellows hér f bænum
skora á Islendinga yfir höfuð að
þreyta við sig Base Ball kappleik
á Islendingadeginum. Mun verða
gerð gangskör að þvf, að æfa flokk'
manna til að mæta þeim, svo að sá
kappleikur geti orðið svo fimlegur
og skemtilegur, sem unt er.
Þess má og geta, að nefndin mun
reyna að koma á myndarlegri afl-
raun á kaðli milli kvæntra manna
og ókvæntra; verður þar togast á
samkvæmt hérlendum reglum (á
riml^-fótspyrnum). Marskálkar fyr-
ir báða þessa flokka verða auglýstir
sfðar. En þess væntir nefndin, að
menn, sem leitað verður til, láti
ekki undan dragast, að æfa sig og
taka þátt í þessum tveimur atlög-
um. Verðlaun verða auglýst slðar,
og mega menn eiga það vfst, að þau
verða hverium manni sæmileg.
íslendingadagsnefndin í ár hefir
sett sér það mark, að reyna, með að-
stoð allra íslendinga, bæði f Winni-
peg og nærliggjandi héruðum, að
gera þessa hátfð svo úr garði, að
þar verði fjölbreyttari og betri
skemtanir, en vandi heflr verið til,
og yfir höfuð svo gott prógram, að
enginn, sem ekki er annars kar-
lægur, geti stilt sig um að koma
þangað.
Reynt verður að fá niðursett far
með járnbrautum fyrir Islendinga-
daginn, og takist það, verður ná-
kvæmlega skýrt frá þvf í tæka tfð.
Svo mun nefndin tala frekar við
fólkið í næstu blöðum.
A n d a t r ú.
Mér befir komið til hugar, að rita
fáar línur viðvfkjandi ofangremdu
efni, á hverju byrjað var að tala í
Sam. í apríl þ.á., undir fyrirsögn-
inni “ískyggileg frétt frá íslandi”
og tekið er úr Frækorni 28. febr., og
hljóðar svo:
“Nokkrir heldri menn hér f höf-
uðstaðnum eru farnir að hafa fundi
með sér f þeim tilgangi að leita
frétta frá öndum framliðinna.
Sagt er lfka, að bréf n/komin
flytji þetta sama og þar sé nákvæm-
ar frá skýrt.”
Ritstj. Sam. þykir þessi frétt ó-
mótmælanleg.ogsegir þetta sé einn
ávöxturinn, sem mentalffið f Rvík
sé farið að bera nú í sfðustu tíð og
hann sé alt annað en gleðilegur.
Við þetta sé ég ekkert ógeðslegt,
ekkert nema það löngu fyrirséða,
að þetta sé eitt það sanna tákn þessa
tfma, eitt af þeim mörgu, sem nauð.
synlega þurfa að koma í Ijós og
sem spretta upp af sama stofni og
mörg önnur verri og ógeðslegri nú-
tfmans tákn, okkur til lærdóms og
betrunar, að gefa oss tækifæri til
að sjá og viðurkenna greinarmun
góðs og ills.
Ritstj. segir enn fremur: “Anda-
trúin, sem þykist geta staðið f per-
sónulegu sambandi við dána menn,
haft af þeim tal og fengið frá þeim
opinberanir, er einhver hin ógeðs-
legasta heimska, og andstyggileg-
asta hjátrúartegund, sem hugsast
má, og þó merkilega mikið útbreidd
í mentalöndum heimsins á vorri öld,
einkum þar sem fólk hefir svo að
kalla ‘lifað yfir sig’, er búið að fá í
sig lífsleiðindi af óeðlilegri jarð-
neskri ofnautn.”
Við þessa grein málsins finst mér
vera margt ógeðslegt, án þess mér
detti í hug að lasta tilgang höfund-
arins og álfta hann annað en góð-
an. Hann nefnir hér “Andatrú”
sem kraft hafi í sér til að framleiða
persónulegt samband lifandi og
dauðra manna, hvar fyrii vér getum
fengið opinberanir ogað sjálfsögðu
orðið vitrari eftir en áður. Ef anda-
trúin hefir þennan kraft í sér fólg-
inn, og að lfkindum miklu fleira,
þá vaknar það spursmál hjá mér:
Fyrir hvers fulltingi fær hún þenn-
an sinn kraft? Getur hún ekki eins
vel fengið sinn kraft frá þvf góða
eins og þvf illa? Þetta er aðal-
spursmálið, sem ég vil fá að vita
um, áður en ég fylgi ritstjóranum í
að segja og álykta, að hún (anda-
trúin) sé hin ógeðslegasta heimska
og andstyggilegasta hjátrúartegund
sem hugsast getur.
Höf. segir: “Þetta er nútfðarinn-
ar galdratrú, engu betri en sú, er
tfðkaðist á 17. öldinni”, osfrv. Ég
verð að biðja ritstj. Sam. um betri
upplýsingar í málinu. Ég skil ekki
orðið “galdur” fyrir að vera annað
en framleiðslu undraverka með til-
hjálp þess djöfullega, og að sá sem
vildi iðka galdur, mundi algerlega
þurfa að gefa sig djöflinum á vald,
Og hver er sá nútíðar íslendingur,
sem gerir það? Alls enginn, vona
ég og vildi Ifka óska.
En ég viðurkenni, að skilja ekki
orðið galdur eða galdratrú rétt, þvf
ég er alveg ókunnugur þeirri trú-
fræði og finst ég enga löngun hafa
til að læra.
Og þó nú að orðið “andatrú”
megi heimfæra til tveggja vondra*
og góðra anda, eftir kenningu ritn-
ingarinnar, þá sé ég enga ástæðu að
álykta, að landar í Reykjavfk
mundu heldur vilja komast f kynni
vondra en góðra anda, þvf vissu-
lega hefir djöfullinn ekkert vald
nema yfir sér líkum, ef nokkurir
væru. Og ég hefi þá von, að eng-
inn okkar samlanda, sé fallinn svo
djúpt niður í fáfræði um þau eilífu
sannindi, að taka sér fyrir hendur
særingar og umgengni þess vonda
valds.
Mín fyllileg sannfæring er, að
hér sé eitthvað öðruvfsi að verið,
en ritstj. Sam. og þeir sem honum
skrifað hafa, álykta; og að dómur
sé þegar fallinn f þessu máli án
alls nauðsynlegs prófs þeirra, sem
ekkert út í málefnið vita, en giska
á alt það gagnstæða þvf sem er.
En að öðru leyti gleðst ég af
þeirri tilhugsun og von, ef þessi
vfsdómsins uppfylling ætti sér stað
á ættjörðinni og væri bygð á því
góða og guðlega, því kristilega.
Þvf allir hljóta að sjá, að einhver
tilbreyting frá þvf, sem er, þarf að
eiga sör stað svo að vér getum náð
þvf fyrirheiti, að verða guði líkir.
Ef menn eru á réttri leið, þarf eng-
in véfenging guðs orðs að eiga sér
stað, þó menn í vissum skilningi
aðhyllist andatrú. Því hver er sá
guðs og krists trúar maður, er geti
sagt: “Ég er ekki andatrúar”, þar
sem átrúnaðar persónurnar eru
andi ?
Ég er höfundinum hjartanlega
samdóma um, að prestastefnan í
Reykjavfk taki málið til íhugunar
með allri sinni einlægni og guðlegri
trúaralvöra, að þvf einu frábrugðnu,
að þar sem höfundurinn sýnist á-
lfta alia andatrú “sjúkdóm”, þá
álíti nefndin og hafi hugfasta þá
bendingu mfna, þó ólærður sé, að
þar geti átt sér stað nokkur undan-
tekning, og að í Ijósi þess standi
ekki á sama, hvað liðið sé eða for-
dæmt. 8é þessi félagsskapur bygð-
ur á réttum grundvelli, duga held-
ur engir óprófaðir fordómár, en ef
hann er það ekki, þá fellur hann
sfnum lierra.
Að öðru leyti vona ég, að menn
þessa Reykjavfkur félagsskapar
verði menn, sem svara fyrir sig
sjálfir. líödd að testan.