Heimskringla - 31.08.1905, Side 2

HEIMSKRINGLA 31. AGÚST 1905.

Heimskringla
PCBLXSHED BY
The HeimskrÍDgla News
ing Company
Poblish-
Verö blaðsins i Canada og Bandar.
$2.00 um áriö (fyrir fram borgaö).
Senttil Islands (fyrir franp borgað
af kaupendum blaösins hér) $1.50.
Peningar sendist i P. O. Money Or-
der, Registered Letter eöa Express
Money Order. Bankaávfsanir á aöra
banka en 1 Winnipeg aö eins teknar
með afföllum.
B. L. BALDWINSON,
Editor & Manager
Office:
727 Sherbrooke Street, Wiooipeg
Merorur málsins.
o
Illmannlegar ákærur segir Lög-
berg það vera, sem Heimskringla
hefir borið á Laurier-stjórnina í
sambandi við innflutningsmálið.
En þetta er skökk skoðun hjé
blaðinu. Heimskringlu-greinin um
þetta mál var hógværlega rituð og
Studdist við rök, sem Lögberg hef-
ir leitt hjá sér að hrekja. Það var
því engin sanngjörn ástæða fyrir
blaðið, að þykkjast við Hkr. út af
þeirri grein, þó hún leiddi athygli
almennings að málefni, sem alla
borgara rfkisins varðar, f>ví að út-
gjöldin verða að koma úr þeirra
vösum.
Ályktun sú, sem gerð var um
verðlagsskrána á innflytjendum var
í fullu samræmi við “bonus” borg-
nn stjómarinnar til félaga þeirra,
sem flytja fólkið inn í landið. Þetta
sést á bls. 26 í L-deild ríkisreikn-
inganna fyrir fjárhagsárið |til [30.
júní 1904. Samkvæmt þeim hefir
stjómin ekki borgað neitt tiljþeirra
félaga, sem hafa flutt Bandaríkja-
menn til Canada. En fyrir fólk
frá Englandi hefir borgað verið
eins og blað vort sk/rði frá$2.00
fyrir böm, $3.00 fyrirjvinnukonur
og í sumum tilfellum $4.00, en ekki
er þess getið, hvort þessi mismun-
ur á verði var bygður á mismun-
andi fríðleik kvennanna eða þyngd
þeirra og holdalagi, eða á öðrum
einkennum. En sjálfsagt “hafa
stjórnarhöfðingjamir í Ottawa gert
sér ljósa grein fyrir þessu. Alls
var borgað fyrir börn rúml. $2,600
og fyrir vinnukonur $1,088. Svo
vora borgaðir rúmlega $14,400 til
ýmsra manna, er ferðuðust um
Bandaríkin til þess að hlynna þar
að fólksflutningi þaðan. En til
brezkra gufuskipafélaga, sem fluttu
fólk frá Englandi, var borgað rúml.
42 þús. dollors, og það er tekið
fram, að þar sé borgað 7 shilling á
hvern fullorðinn farþegja, en 3 sh.
6 p. fyrir hvert bam Breta. Sömu-
leiðis er pess getið, að rúml. þús-
und dala þóknun hafi veitt verið
brezkum “sub” eða undiragentum
fyrir starf þeirra við innflutning
til Canada.
íslendingar eru f flokki sér, þvl
fyrir þá borgar stjómin til C.P.R.
félagsins $5.00 fyrir hvern fullorð-
inn farþegja og $2.50 fyrir hvert
barn; og sama upphæð er borguð
til Allan línunnar fyrir sama fólk-
ið. Svo að hver fullorðinn Islend-
ingur kostar stjórnina fulla $10.00,
auk þeirra $5.00, sem stjórnin borg-
ar North Atlantic Trading Com-
pany fyrir þá. Fyrir það fólk var
á umgetnu ári goldið rúml. $2000.
En allar þessar upphæðir til sam-
ans mega heita smáræði f saman-
burði við þá upphæð, seut borguð
var North Atlantic Trading Co.
Það félag fékk fyrir árið 1904 alls
$83,009.99. Þessi borgun var fyrir
fólk, sem flutt var inn á þvf ári af
hinum ýmsu gufuskipalfnum, þvf
að North Atlantic Trading Co. flutti
sjálft enga hræðu. En það athuga-
verða og ísjárverða við viðskifti fé-
; lags þessa við Laurier stjómina er
I það, að af þessum $83,009.99, sem
j félagið fékk fyrir fólk flutt inn á
j árinu 1904, hafði því verið borgað
á árinu 1901—2 $9,490.00 og á ár-
| inu 1902—3 $34,553.33.
Getur nú Lögberg eða nokkur
annar frætt fslenzka lesendur á því,
[ lxvemig félag þetta fór að beita
í þeim áhrifum á Laurier-stjórnina,
1 sem gerðu þvf mögulegt að fá ár-
i um fyrirfram tugi þúsunda dollara
I borgun frá henni fyrir fólk, sem
hinar ýmsu gufuskipalfnur kynnu
að flytja til Canada á árinu 1904?
Það tjáir ekki fyrir Lögberg, að tala
um illmannlegar ákærur f þessu
sambandi, því að hér er farið eftir
opinberum skýrslum sjálfrar stjórn-
j arinnar um þessar fyrirfram borg-
anir. Þessi aðferð virðist oss líkj-
j ast mest þvf, ef nú þegar væri veitt
; borgun til ritstjóra Lögbergs fyrir
að finna prentvillui í Heimskringlu
árið T)09, án þess nokkur trygging
j væri fyrir því, að að hann eða blað-
ið yrðu ekki liðin undir lok löngu
fyrir þann tfma. Eða ef íslend-
ingadagsnefndin skyldi taka upp á
þvf, að afhenda Magnúsi Markús-
syni rfflegar fjáruppliæðir upp f
væntanleg verðlaun, sem honum
kynnu að- veitast fyrir ungbarna
sýningu á komaDdi árum.
Þar sem nú öll “bonus” borgun
stjórnarinnar til allra gufuskipa-
íélaga og brezkra umboðsmanna og
til útflutningafélaga á Bretlands-
eyjum og til barna-uppeldisstofn-
ana á Bretlandi, og til allra þeirra
manna, sem starfa að fólksflutning-
um frá Bandaríkjunum, og til C.
P. R. félagsins, — þar sem nú alt
þetta ekki nemur samtals meira en
$63,696.69, en North Atlantic Trad-
ing Co. eitt fær $83,009.99, og af
þeirri upphæð borgað árum fyrir-
fram þá feikna upphæð $44,043.33,
— þá er hér full ástæða til að at-
huga, hvernig á sambandi félags
þessa við stjórnina f Ottawa stend-
ur og hversvegna ráðgjafarnir eru
svona vænir við þetta sérstaka fé-
lag, framar öllum öðrum félögum.
En að þvf er snertir auglýsingar
og annan þess konar kostnað, þá
em þau útgjöld almenns eðlis og
geta ekki tileinkast “bonus” borg-
unum fyrir nokkum sérstakan
þjóðflokk.
Slfkur kostnaður nam í Banda-
ríkjunum á umgetnu ári $112,717.-
94, í Evrópu $65,550.52 og í Can-
ada $39,628.46. En enginn maður
með viti mundi halda því fram í
alvöru, að sá kostnaður f Canada
væri gerður til þess, að auka inn-
flutning 1 llndið, heldur er það
meira gert til þess að hlynna að
vissum flokksblöðum, eins og rfkis-
reikningarnir Ifka s/na.
Ekki heldur er allur prentkostn-
aður stjómarinnar f Bandarfkjun-
um til þess eingöngu að auka fólks-
flutning þaðan. T. d. hefir Rand
McNally félagið í Chicago fengið
$60,486.63 fyrirprentun landabréfa,
sem að miklu leyti eru notuð hér í
rfkinu. Og svo eru aðrar útborg-
anir, svo sem fyrir skýrslu af fundi
Methodista í New York og árs-
sk/rslu kirkjufélags í Milwaukee,
sem ekki getur talist til innflutn-
ings-kostnaðar.
Svo er og almennur kostnaður
við útflutninga talinn $35,181.50,
og er honum jafnað niður á milli
manna og félaga, bæði hér f landi
og erlendis, og er af margskonar
tegund: svo sem fyrir greftranir,
flaggstengur, lampa, myndir og
myndatöku, áhöld og fleira þess-
háttar.
Allur innflutnings-kostnaður á
þessu ári er talinn $744,788.50, en
á síðasta ári var hann rétt um heila
millfón dollara. Það er þvf engin
furða, þó nú komi nokkuð jfleira
fólk til Canada en á fyrri árum,
því eftir því sem meira er eytt til
að örfa innflutning í landið, eftir
þvf er eðlilega árangurinn meiri,
og það því fremur sem land þetta
og frjósemi þess og annað ágæti er
að verða meira þekt og viðurkent
með ári hverju.
Skilningur Ixigbergs á því, sem
sagt var um “Jósef Góðmenni”, er
jafn rangsnúinn eins og ájöðrum
atriðum Heimskringlu greinarinn-
ar. Þar var ekki með einu orði
sagt eða látið í veðri vaka að mað-
ur þessi væri Islendingur, þójnafn-
inu Goodman — góður maður —
væri breytt í “Góðmenni”, alveg
eins og nafninu Joseph'var breytt
f Josef.
Meira teljum vér óþarft að ræða
um það mál að sinni. Þar semjlíka
hver heilskygn lesandi gat séð og
skilið, að maður þessi vann að þvf,
að koma Austurríkismönnum en
ekki íslendingum á kjörskrá fylk-
isins.
Stjórnarbótin á Rúss-
landi.
*
Stjómarbót hefir þegar verið lof-
að af sjálfum keisaranum. En svo
eru ákvæðin ennþá Óljós og í lausu
lofti, að enginn veit með vissu,hve
mikið eða lftið verður rímkað um
frelsi fólksins. En stjórnarbóta
loforð keisarans er þó opinber og
áhrifamikil viðurkenning þess, að
nauðsyn sé á umbótum á stjórnar-
fari landsins og að hægast sé að
koma þeim umbótum á með þvf, að
fulltrúar þjóðarinnar ráði þar nokk
uru. Ennfremur er og með þessu
loforði keisarans það viðurkent, að
úrlausn vandasamra alþýðumála
fari betur í höndum þjóðfulltrú-
anna, heldur en f höndum núver-
andi stjórnar eingöngu.
Það er því með þessum loforðum
til umbóta æði langt spor stigið f
áttina til þess að sætta þjóðina við
kjör sfn, fylla hana framtfðarvon-
um og örfa hana til nytsamra fram-
kvæmda.
Fyrsta ráðgefandi þing á að koma
saman í janúar næstkomandi og
hafa 250 þjóðkosna fulltrúa úr öll-
um héruðum Rússlands. Rússland
er afarstórt ríki og umfangsmikið
svæði að stjórna, svo að ekki verður
með sanngirni heimtað af ráðgjöf-
um keisarans, að þeir séu nákvæm-
lega kunnir högum íbúanna í hin-
um ýmsu hlutum rfkisins og hvað
helzt þarf að gera þeim til hagræð-
is og þjóðlegrar eflingar.
Það verður því fyrsta verk hinna
kosnu þjóðfulltrúa, aðfræða stjórn-1
ina um hið sanna ástand f hinum
ýmsu hlutum ríkisins og að benda
á, hvað gera þurfí þjóðinni til þrifa.
Keisarinn hefir lofað slíkum full-
trúum fullu málfrelsi til skýringa
og ráðlegginga og til að bera upp
frumvörp til laga, en sjálfur heimt-
ar hann að hafa óskert úrskurðar-
vald eins og að undanförnu. Svo
að f raun réttri heldur einveldið
áfram óbreytt og alls engin full-
nægjandi trygging er fengin fyiirj
því, að í nokkru verði farið að ráð-!
um þingmanna. En á hinn bóginn
eru þó lfkur til. að svo verði að
einhverju leyti, þvf óhugsandi er,
að keisarinn hafi stofnað þetta þing
í öðru skyni en þvf, að fræðast svo
af ræðum þjóðfulltrúanna, að hann j
gæti sniðið stjómarathafnir sínar j
sem næst almennings óskum og j
x'irfum.
Það má lfklega ganga að þvf vfsu,
að stjórnarskráin verði næsta ófull-
komin f byrjun og stjómfrelsið að-
eins brot af þvf, sem rnrða ætti.
En eins má vænta, að með vaxandi
reynslu verði gerðar hagfeldar um-
bætur á stjórnar-fyrirkomxilaginu,
svo að það með tfð og tfma geti
orðið viðunandi og betra miklu en
nú á sér stað. Þessar umbætur
hljóta að miklu leyti að verða
komnar undir því, hve vel alþýða
I Rússlands vandar til fulltrúa sinna.
Kjósi hún gáfaða og mentaða þjóð-
vini — þjóðfrelsisvini, til að fara á
þingið, þá má góðs vænta. En
verði þjóðin óheppin í vali sínu, þá
er tvísýnt, hvort betur er farið, en
heima setið. En svo ber jafnan að
vænta þess bezta og vfst má trúa
kjósendunum til þess, þótt mikill
grúi þeirra séu ómentaðir, að hafa
allan vilja á, að svfkja ekki sjálfa
sig í valinu. Því þeir hljóta að
gera sér grein fyrir því, að undir
því er einmitt komin framtfðarhag-
sæld komandi kynslóða.
En hversu vel sem valið er til
þingsins, þá er það f sjálfu sér ekki
einhlýtt til þess að öðlast hnossið,
sem að er leitað, ef keisarinn er
ekki sjálfur jafn þjóðhollur og þeir,
i sem beztir finnast í rfki hans. Ef
hann velur sér þjóðholla og frjáls-
lynda ráðanauta, eins og þá M.
Witte og De Martens, eða aðra
slíka menn, þá er góðs von. En
neiti hann að fara að ráðum þeirra
og láti sjálfur stjórnast af ofsafull-
um hermálamönnum og prfvat vin-
um, þá er ekki við góðu að búast.
Það getur og komið fyrir, að
sundrung verði f þinginu meðal
sjálfra þjóðfulltrúanna, sem hindri
hagkvæma samvinnu við keisar-
! ann og ráðgjafa hans. Og það er
einmitt mjög hætt við slíku f byrj-
un, þar sem þetta er f fyrsta skifti,
sem opinberar umræður um stjórn-
mál og þjóðarhagi verða leyfðar á
Rússlandi. Það er hætt við,að þar
j verði ýmsir, sem ekki kunna sér
hóf og þá getur svo farið, að beztu
áform þingsins verði fótum troðin
af stjóminni. Þetta er mjög skilj-
anlegt að geti í fyrstu komið fyrir
í landi þar sem mönnum hefir um
langan aldur verið með lögum
bannað að tala um stjómmál og
jafnvel að hugsa um það, ef annars
væri mögulegt, að koma í veg fyrir
það, þá fer jafnan svo, að hver ein-
staklingur skapar sér sfnar sér-!
stöku skoðanir, án þess að eiga kost j
á að ræða um þær eða bera þær j
saman við skoðanir annara. 81fkar
skoðanir hljóta að verða gagnólík-
ar og einræningslegai, svo að ekki
er að vænta góðs samkomulags á
hinum fyrstu þingum meðan menn
eru að venjast hver öðrum.
Það er og hugsanlegt, að vi ð um-
ræðurnar kunni svo að fara, að
keisarinn finni ástæðu til að álfta
þær hættulegar fyrir innbyrðis
friðinn, og getur þá svo farið, að
hann ^slfti þinginu og hefti mál-
frelsi manna út í frá.
Þess vegna er það afar-nauðsyn-
legt, að svo vel sé vandað til kosn-
inga til þessa fyrsta þjóðþings, að
þeir einir nái þar sæti, sem fult
vald hafa yfir hugsunum sfnum og
máli. Vér teljum vfst, að framtfð
þessa nýfengna stjórnfrelsis sé að
mestu komin undir þvf, hve hyggi-
lega þjóðin notar það. Ef þjóðin
beitir kröftum sfnum einlæglega
til þess að færa sér hið fengna frelsi
sem bezt í nyt, þá má búast við —
jafnvel á Rússlandi samskonar
rýmkun á stjórnarskránni eins og
íslendingar fengu frá Kristjáni
konungi IX., þegar ráðgefandi
þingi þeirra var breytt í löggefandi
þing eða fult þingræði, og þá fyrst,
en fyr ekki, má svo heita, að Rúss-
ar komist f tölu stjórnfrjálsra þjóða.
Því ritar presturinn
svona ?
Eftir Jón Einars8oti.
I 45. nr. Heimskringlu (17. ág.)
er ritgerð eftir séra B. Thorarins-;
son um íslendingadagskvæðin í ár.
Það var engin furða, þótt smekk
manni, eins og séra Bjarni óefað
er, hafi oft fundist full ástæða, til
að minnast á þessar ljóðahrúgur,
sem mokað hefir verið yfir “land-
ann” á þessum þjóðhátfðum. Einni
eða tveimur rekum minna hefði
dugað þar öldungis eins vel. Hitt
furðar mig, að nokkur lærður mað-
ur skuli svo óhraustur í vissunni,
að hann þurfi við hverja einustu j
setningu, svo að segja, að “slá úr
og f” til þess að þóknast höfundum
kvæðanna. 81fkt er engin “kritik”.
Það er betra að segja ekki neitt,
heldur en að verða að breiða 10
orð ólík yfir það, sem hinjfyrstu 5
hðfðu að geyma. Séra Bjarni get-
ur gert betur en þetta. Eg]|hygg,
að hann hafi “vilja, mál ogjhugsun
hæzta” til að skilja skáldskap betur
en þessi ritgerð ber með sér.
Kvæði Kristins Stefánssonar,
Minni Islands, hygg ég að séjhans
bezta kvæði um þetta efni og hefi
því eigi neitt sérlegt að athuga við
umsögn prestsins í þá átt.
Minni Vestur-íslendingaJ þykir
mér fyrir að skuli vera eftir Þor-
stein Þ. Þorsteinsson, þann af xxngu
hagyrðingunum hér vestra, sem ég
hefi talið lfklegastan til að verða
j skáld f réttri merkingu þess orðs.
Kvæðið ber ekki með sér “skáld”-
skaparmerki á neinnjhátt, nema ef
vera skyldi að kveðandi. Það er
ekki laust við, að bregði fyrir ó-'
höndulegri sérvizku f þessxxm vlsu-
orðum:
“Berum okkur allir vel,
Allri kryppu vömum”
o.s.frv. Og ekki er þessi vísukafli
sem höndulegast meðfarinn:
“Stærra þarf en sterka hönd
8tórt ef þarf að vinna”.
þetta mætti segja liðlegar í ó-
bundnu máli.
4. erindið í kvæði Þorsteins hefði
honum sjálfsagt verið létt um að
vanda betur að hugsnnar-samhengi
og ef til vill — hugsun. Eg vfsa
til erindisins sjálfs. Klúðrið f sein-
asta erindinu hefir séra B. Þ. minst
á, og sleppi ég þvf hér þess vegna.
Eg vona, að Þ. Þ. Þ. láti ekki sjá eft-
ir sig svona lélegt kvæði aftur fyr
en honum er fullfarið fram. Hann
á hægt með að gera betur, og þvf
vanzi, að “kasta svona höndum” til
ljóða sinna.
En þ& kemur nú “tautologiska”
kvæðið hans M. Markússonar. ^Eg
veit ekki á hvaða tíma dags prest-
urinn hefir lesið setninguna, sem
hann dáist mest að og segir að sé
“enda gullfögur”: ♦
“Huldar gátur lffsinS laga
Leysir þú með nýrri tíð”.
Setningin er svo sem nógu hljóm-
fögur, ekki vantar það! En svo
sknlum við sjá,hvað úr henni verð.,
ur sé hún ekki einangruð út úrj
sambandinu við undanfarin “meg- j
in” atriði. Hver er það, sem leysir
huldar gátur lífsins laga? Lesið j
þið stefið. piltar. Það er auðvitað j
Canada sjálf, hin “mikla storð á
vesturbraut ”, þar sem “gýgjan
drýgir vonarhljóm”, sem ber “fleiri j
perlur (sic!), stærri blóm”, þar sem 1
“undir vonar ægishjálmi Yddur
ljómar sigurhjör!”. Sé þetta ekki;
botnleysa að viti til, þá er botninn!
að minsta kosti lélegur. Magnús
ætti að vera á fáeinum heræfingum |
til þess að vita, hvort ekki þykir j
að jafnaði hentugra, að stinga
sverðsoddinum annarstaðar en undj
ir hjálm sigurvegarans að stríðinu |
loknu. Samlíkingin er líklegal
nokkuð bogin! Þá er þetta jafn-
“gullfagurt” hjá honum:
“Skautið djúpa, skreytt af málmi
' (“þar sem glóir gull í moklu”)
Skýrt ber vott um auðnu kjör”.
Hyggur “Mæk” að “auðnu kjör”
sé eingöngu bundin við auðsvald,
peninga, eða “óin af gýgjustáli”!
Sé svo þyrfti hann að fara heim og j
læra betur.
Sjáum hvort kvæðið hefði ekki,
dugað eins vel, ofurlftið styttra: 1
1. er.: “Sástu maður frjórri foldu
Fleiri perlur(!), stærri blóm?”
3. er.: “Hvergi vfsir vermdur moldu
Vefur stærri jurtakrans”.
l.er,:“Þar sem dafnar mey og
mögur
Mjúkt og hlýtt við fóstur-
skaut.”
3. er.: “Aldrei skein á firða foldu
Fegri braut hins unga mans”,
1. er.: “Þar sem glóir gull í moldu,
Gýgjan drýgirvonarhljóm”.
5. er.: “Meðan geislar gylla moldu
Gýgjan drýgir frelsishljóm(!)
Og enn —
l.er,:“Þar sem dafnar mey og
mögur
Mjúkt og hlýtt við fóstur-
skaut”.
5. er.: “Hvergi getur hrund né
mögur
Hlotið betra móðurskaut”!!!
Er ekki þetta sama liugsunar-
leysan tuggin upp og jótruð hvað
ofan í annað? Og staðhæfing
prestsins sú, að M. Markússon sé
“einhver sá bezti hagyrðingur hér
vestra og þótt austur yfir hafið
væri farið” er naumast til að auka
dómgreindartiltrú höfundar henn-
ar meðal þeirra, sem lesa kvæðið
vakandi. Latfnu klausurduga þar
ekki einvörðungu, þótt vér Vestur-
Islendingar séum sæmilega að okk-
ur f málfræðunum.
Nei, það þarf meira en venjulegt
fimbulfamb til þess að vera skáld;
það er víst alveg lífsómögulegt, að
vera vel gott skáld án hugsunar!
Eitt er það, sem ég vildi mega
minnast á í þessu sambandi: Það
er almenningsálitið um Magnús og
Sfmon Dalaskáld, að þeir eiginlega
séu eitt og hið sama, nokkurskon-
ar tvfeining. Nei, það er nú önn-
ur hugsunarvillan. frá, Sfmoni
heflr aldrei, mér vitanlega, verið
brugðið um það, að hann væri gjarn
á að “stæla” aðra. Hann hefir
ávalt þótt frumlegur, karlinn! Og
hann hefir jafnan nógan nýjan
þvætting fyrir hverja vfsu. En
hér gengur s a m a bullið í gegn-
um alt kvæðið, og þó lftur út fyrir,
að þetta sé Magnúsar “Vilji, mál
og hugsun hæzta”, sem “helgast”
bezt með þessum búningi.
Ég hafði eigi, fremur en aðrir,
ætlað mér að segja neitt um þessi
kvæði, þótt ég findi, að þess væri
brýn þörf; en þegar ég sá dóm
prestsins, sem ég álít helzt til
hringlandalegan til að vera eftir
jafnfæran mann úr þeirri stöðu, —
gat ég eigi á mér setið. Ég vildi
gjarnan sjá ljóðdóma og ritdóma
eftir séra Bjarna, ef hann hefir
djörfung til að segja álit sitt hreint,
óhikað og án þess að breiða yfir
það, sem hann finnur að. Ég veit
hann getur gert betur en þ e 11 a,
hvort sem hann fer af stað eða
ekki. Við, smærri mennirnir, eig-
um siðferðislega heimtingu á, að
geta grætt fremur en tapað á því,
sem skólagengnir menn rita. Hitt
veit ég ekki, hvort við eigum
heimting á, að minna ljóðrugl
berist út á meðal vor eða ekki, en
óneitanlega væri það líklega sú
eina vöntun (ljóðrugls-skorturinn),
sem beinlfnis benti á framför í
andans heimi.
Sagði sig úr söfnuðinum.
Bóndi nokkur kom nýlega til
prestsins sínsogbað hann að stryka
nafn sitt út af meðlimaskrá safnað-
arins. Prestur undraðist yfirþess-
ari bón bóndans og sagði viðhann:
“Ég hélt þú værir einlægur í trú-
rækni þinni, vinur minn”.
“Já, ég liélt það nú lfka um
tfma”, svaraði bóndi, “en nú hefi
ég komist að því, að það er ómögu-
legt að þjóna guði meðan flugna-
tíminn stendur yfir og maður þarf
að mjólka 4 kýr tvisvar á dag. En
þegar fyrstu haustfrostin koma, þá
hefi ég hugsað mör að ganga aftur
í söfnuðinn. En eins og nú stend-
ur á, verð ég annaðhvort að selja
kýrnar eða að segja mig úr söfnuð-
inum, eða í þriðja lagi að gerast
hneyxlanlegur hræsnari.”
rentsmiðja
GÍSLA JÓNSSONAR
er nú flutt aö
530 Young Htreet
og eru allir, sem þurfa aö skrifa honum eöa
skifta viö haun á annan hátt, beÖnir
aö hafa þetta 1 minni,