Heimskringla - 05.10.1905, Qupperneq 2

HEIMSKRINGLA 5. OKTÓBER 1905

Heimskringla
PDBLI8HED BY
The HeimskrÍDgla News & Pablish-
V®rö blaOsins í Canada og Bandar.
$2.00 um érið (fyrir fram borgað).
Senttil lslands (fyrir fram borgað
af kaupendum blaðsins hér) $1.50.
Peningar sendist í P. O. Money Or-
der, Registered Letter eða Express
Money órder. Bankaávfsanir á aðra
banka en 1 Winnipeg að eins teknar
með afföllum.
B. L. BALDWINSON,
Editor A Manager
Office:
727 Sherbrooke Street, Winnipeg
P.O.BOX llð. 'Phone 3512,
Eftir að Heimskringla nr. 51,
dags. 28, september, var send á
pósthúsið, kom sö tilkynning hér á
skrifstofuna, að póstmáladeildin
hefði neitað að senda blaðið út til
kaupendanna með sögunni, sem
blaðinu fylgdi. Þeir herrar hafa á
einhvern undarlegan hátt komist
að peirri niðurstöðu, að sagan megi
alls ekki fylgja með blaðinu, nema
þvf aðeins að svo mikið auka póst-
gjald 8é borgað, að nemi á fimta
hundrað dollara á ári. Ekki er
þetta þó nftt lagaákvæði og helzt
var að heyra á póstmeistaranum
að það væri nýr og réttari skilning-
ur á lögunum en áður hefði verið
uppgötvaður.
Það var því sá einn kostur fyrir
hendi, að taka söguna út úr blað-
inu og að senda blaðið út án henn-
ar. En þetta kostaði svo mikla
vinnu, að sfðasta vikublað er látið
fylgja f>essu og ætti það þvf að
koma jafnsnemma til kaupendanna
og þetta blað.
Póstmeistarinn f Winnipeg hefir
lofað, að skrifa til Ottawa og fá
þaðan ákveðinn úrskurð um J>að,
hvort sagan megi framvegis fylgja
með Heimskringlu. Þangað til
það svar er fengið, verður blaðið
að sendast sögulaust.
Hj ónabönd.
Það er hvorttveggja, að fólki voru
hetír á sfðari árum fjölgað allmikið
hér vestra og hagur þess, efnalega
skoðað, tekið svo miklum þroska,
að nálega hver piltur á tvftugsaldri
finnur sér fært að taka á sig kvon-
fangs ábyrgð, enda eru nú gifting-
ar meðal landa vorra óðum að fjölga.
Það er boom f ástalffi fólksins engu
síður en f iðnaðarlífi þess. Það er
sannreynt, að eftir J>vf sem iðnaðar
og atvinnulff er fjörugra og kaup-
gjald vinnendanna hærra meðal
einnar þjóðar, eftir J>vf fer efnalegt
sjálfstæði einstaklinganna vaxandi
og framtíðarhorfur allar verða J>ar
af leiðandi bjartari og öruggari.
Á þessu byggist fjör f ástalffi og
aukning giftinga.
Flestir hygnir menn með nokk-
urnveginn polanlegri sjálfsvirðingu
leyfa sér ekki að kvongast fyr en
þeirjeru búnir að búa svo um sig
efnalega, að þeir sjái sér sæmilega
borgið, þótt J>eir takist á hendur
J>ann aukna lffstilkostnað, sem ó-
hjákvæmilega fylgir þeirri stöðu-
breytingu.
Það má því ganga að því sem
gefnu, að þegar hver ungur maðuri
keppist við annan f pvf að kvong-1
ast, J>á er J>að Ijós vottur jafnt um
efnalegt sjálfstæði einstaklinganna
og þjóðfioSksins í heild sinni og hjónabandslögin, að tfmabilsgift-
heilbrigt manneðli þeirra, sem hlut ingar yrðu lögleiddar, þá gæti þetta
eiga að máli. íkomiðfyrir:
Þessi örfun f giftingum hinna
yngri landa vorra hér, ber og þess
gleðilegan vott, að sú lausungar-
kenning, sem á sfðari tfmum hefir
flutt verið löndum vorum hér vestra
í þeim auðsæilega tilgangi að vekja
hjá Jæim óbeit á hjónabandslögum
landsins og á hjónabandsfyrir-
komulaginu yfirleitt, hefir enn ekki
náð að festa djúpar rætur f hugum
þeirra. Því að aldrei f sögu Vest-
ur-íslendinga hafa giftingar meðal
þeirra verið eins tfðar og einmitt
sfðan slík lausungarkenning fór að
gera vart við sig f þvf eina kvenna-
blaði, sem Vestur-Islendingtim hef-
ir enn J>á verið boðið. Hversvegna
þessi fáránlega lausungarkenning
og andmæli gegn núverandi Iijóna-
! bandslagafyrirkomulagi skuli hafa
; verið gerð að einu aðal-málefni
1 þessa sérstaka blaðs — kvenna-
blaðsins — er ekki auðskilið, og
! vart mun það að undirlagi kaup-
; enda og styrktarkvenna blaðsins,
þvf að f heild sinni eru konur vorar
svo siðferðisgóðar að þær hafa enn
enga yfirlýsingu gert um það,að þær
óskuðu breytingar á því fyrirkomu-
lagi sem nú er, þótt á hinn bóginn
ýmsar þeirra hafi munnlega getið
þess, að þeim væri ljúft að vita enn
betur strengt á hjónabandinu J>ann-
ig, að hægt yrði að knýja lagalega
hvern föður, sem eftir fárra ára
sambúð við konu sfna reyndist sá
ódrengur, að yfirgefa hana, — til
þess að annast um uppeldi barna
þeirra, f stað J>ess að varpa þvf á
herðar góðgjarnra mannvina og
almennings.
Sú kenning, sem J>egar hefir ból-
að á hjá lausungardýrkendum, að
heppilegast mundi að takmarka
hjónabandssamningana við vissan
áraf jölda, hefir enD ekki verið svo
rökstudd, að almenningur hafi átt
þess ko8t,.að gera sér nokkra ljósa
hugmynd um, hverjar afleiðingar
mundu verða af slfkum tímabils-
giftingum.
Maður tæki sér konuna A og
byggi með henni um 5 ára tíma;
afleiðing 3 börn. Sfðan fær hann
sér konuna B og J>au eru saman f
3 ár; afleiðing 2 börn. Svo tekur
hann að sér konuna C og býr með
henni árlangt; afleiðingin tvíburar.
Og að sfðustu giftist hann ennáný
konunni D.; þau búa saman f 5
ár og eignast 4 bðrn.
Eftir 14 ára hjónaband væri mað-
urinn þannig búinn að eignast 11
börn með 4 tfmabilskonum.
Konurnar að sfnum parti mundu
gera sitt ýtrasta til J>ess að ná sér
í maka, jafnskjótt og sá fyrri yfir-
gætt þær, og sumum kynni að hepn-
ast það en öðrum ekki. Það gæti
orðið nokkuð örðugt, að liafa laga-
legt eftirlit með slfku mannfélags-
stóði og sjá um, að hver maður
gegni að fnllu föðurskyldu sinni
gagnvart hverju barni sfnu, sem
hann eignast með þessum tfmabils
konum, Væri nú giftingartíma
bilin tvöfalt eða þrefalt fleiri, J>á
yrðu börnin væntanlega nokkuð
fleiri en að framan er gert ráð fyr-
ir, og mæðurnar einnig fleiri. En
eftir þvf, sem börnunum og mæðr-
unum fjölgaði, eftir þvi yrði örð-
ugra fyrir föðurinn að fullnægja
uppeldisskyldunni.
Lausungardýrkendur halda fram
þvf, að föðurnum beri að sjá um
afkvæmi sfn aðeins að sfnum parti.
En þeir hafa gleymt að segja, hver
er mannsins rétti partur f því sam-
bandi. Konur, að minsta kosti,
ættu að vita, að Jægar einhver
þeirra hefir verið stjóruð niður með
5—7 barna ómegð, þá hettr hún
nóg að gera, að sjá um að liirða
börn sfn öll og hefir engann tíma
aflögu til þess að afla þeim klæð^
eða skæða, fæðu, ljóss, hús og hita.
Mannsins partur yrði þvf sá, að
veita alt það, er konan ekki gæti
veitt, — og þetta fyrir öll þau heim
ili, sem hann hefir hjálpað til að
stofnsetja.
Það er að vísu satt, að sum lffs-
ábyrgðarfélög hafa á sfðari árum
viðhaft það bragð, að bjóða fólki
lffsábyrgðir um vissan árafjölda,
til 10, 5 og jafnvel aðeins til 2. ára.
En það er hætt við, að sú hagfræði
gæfist ekki vel, ef henni væri beitt
við hjónabandsmálin. Þær yrðu
sjálfsagt fúar, fslenzku konurnar,
sem gengju að þvf boði, að giftast
mönnum til tveggja eða fimm eða
jafnvel tfu ára, og standa svo uppi
einmana með börn þau, sem vænt-
anlega fengju tilveru við þá sam-
búð. Því að ennþú hafa ekki laus- j
ungardýrkendur frætt almenning á
þvf, með hverjum ráðum hægt yrði j
að þvinga feðuma til þess að sjá í
um uppeldi barna sinna.
Þvf verður nú máske svarað, að j
um leið og hjónabandið yrði bund-
ið við vissan árafjölda, yrði nauð- j
synlegt að gera lagalegar ráðstaf-
anir til þess að þvinga feðurna til
þess að annast uppeldi barna sinna
og að gera þeim alla undankomu j
frá þeirri skyldu ómögulega.
Vér sjáum því ekki betur, en að
tfmabils giftinga hugmyndin sé f
all-lausu lofti bygð og mundi í
framkvæmdinni reynast óhæfileg,
eins og það mundi reynast ómögu-
legt að tryggja það, að hver maður
gengdi föðurskyldu sinni einsog að
framan er bent á.
Enn hafa aðrir lausungardýrk
endur hafið þá stefnu á fána sinn,
að þjóðfélagið í heild sinni, stjórn-
in, ætti að réttu lagi að annast um
uppeldi allra borgaranna, alt frá
fæðingu, svo að fólk þyrfti ekki
annað en leika lausum hala og
leika sér alt hvað kraftarnir end-
ast. En sú kenning hefirenn ekki
náð þeirri festu f hugum þeirra,
sem flytja hana, að nokkuð fast
form eða skipulag sé enn komið á
hana. Þeir vita aðeins það, að þeir
vilja fríjast við alla persónulega á-
byrgð af uppeldi sinna eigin af-
kvæma. Það er því að svo stöddu
ekki hægt að athuga þessa kenn-
ingu neitt nákvæmlega enda mun
þess lítil þörf.
Það er hverju orði sannara, að
slfk þvingunarlaga ákvæði þyrftu
að verða lögleidd og að verða “in-
ternational”, svo að einu gilti til
hvaða lands maðurinn flýði, að
hann skildi samt vera háður þeirri
skyldu, að vinna fyrir börnum sfn-
um og að rfkið gæti þvingað hann
til vinnu og varið vinnulaununum
til lúkningar skyldu skuld hans.
En slfk lög væru í raun réttri eng
in rýmkun hjónabandsfyrirkomu-
lagsins, heldur þvert á móti.
Hugsum 083 nú, að lausungar-
dýrkenrlur fengju J>á stefnu við-
tekna, að rýmkað yrði svo um
Heimskringla telur að sú van-
sæla, sem margt fólk verður fyrir í
hjónabandi sé engan veginn að
kenna núgildandi hjónabandslög-
um, heldur blátt áfram fljótfærni
og athugunarleysi þeirra, sem hlut
eiga að máli. Altof margir eru
svo gerðir, að hið dýrslega eðli
þeirra yfirgnæfir algerlega hyggju-
vitið. Menn og konur ana hugs-
unarlítið, f einhverju dauðans of-
boði, út í hjónabandið, af þv/ það
sér aðra gera það, og án þess að
gera sér nokkra ljósa grein fyrir,
ábyrgð þeirri, sem það bindur sér
með þvf. Margir karlmenn eru
vafalaust frá þvf fyrsta óeinlægir i
ástajátningu sinni, og ætla sér ald-
rei að standa í hjúskaparstöðunni
með nokkrum sóma, eða að sýna
konum sfnum nokkra trúmensku.
Konur þar á móti eru alt of auð-
trúa, beita engri framsýni eða
dómgreind í ástamálum, nema
þeirri dómgreind, að koma sér f þá
stöðu, að þær þurfi ekki sjálfar að
bera áhyggjur fyrir lffsuppeldi sfnu
og svo er altof oft sá tekinn, sem
fyrst gefur sig fram, án þess að til-
lit sé tekið til þess, hvort hann er
þeim mannkostum gæddur, er gefi
sanngjarna von um heiðarlega
breytni hans í framtfðinni. Nú
til þess að hjónabandið geti verið
ástúðlegt, eins og það á og þarf að
vera til þess samkomulag hjónanna
geti verið gott, þl þarf elskan sem
þau bera hvort til annars að vera
hrein, heit og innileg. Þegar hún
erþannig, þá verður hún varanleg;
og bera þá hjónin ekki aðeins þú
elsku hvort til annars, sem þau
eiga að bera, heldur einnig virð-
ingu hvort fyrir öðru og fyrir sér
sjálfu. Þá er lffið sætt og sambúð-
in unaðsrík. Þá laga hjónin sig
hvort að annars vilja og skoðun-
um, umbera hvort öðru allar þær
misfellur, sem fyrir kunna að koma
og gera það að æðsta marki lffs
síns, að vera hvort öðru til yndis,
ánægju og uppbyggingar, um leið
og þau verða ósjálfrátt samtaka í
þvf, að annast sem bezt að vit
þeirra og kraftar leyfa um uppeldi
barna sinna, með þvf fasta augna-
miði, að gera þá sem uppbyggileg-
asta og heiðarlegasta lx>rgara í
sfnu J>jóðfélagi. Slfk hjón heyr-
ast aldrei kvarta um andstreymi
hjónabandsins og aldrei óska eftir
þeirri breytingu á núgildandi
hjónabandslögum að tímabilsgift-
ingar verði viðteknar, og aldrei
heldur fárast yfir þvf, að hjóna-
skilnaðir séu ekki nægilega auð-
fengnir. Þau eru hjartanlega ásátt
með ástand sitt af því þau hafa
það innræti og þá elsku að geyma,
sem þeir einir hafa til að bera, sem
hafa nokkurn siðferðislegan rétt til
að ganga í hjónaband.
Katólskir alþýðuskólar
Ekkert mál hefir vakið jafn öfl-
uga flokkaskifting og bitrar um-
ræður og harðúðlega sókn f kosn-
ingum eins og skólamálið í Mani-
toba, sem barist var um í tvennum
kosningum, árin 1892 og 1896.
Það var .Joseph Martin, þá dóms-
málastjóri Greenway stjórnarinnar,
sem fyrstur manna setti það á dag-
skrá flokksins í fylkinu að afnema
katólska skóla.
Það var viðurkent þá strax, að
katólskir menn í Manitoba hefðu
fengið rétt til sérstafcra skóla'með
grundvallarlögum fylkisins, er það
gekk f rfkjasambandið. En (Ireen-
waystjórnin tók að sér að útrýma
þeim skólum úr fylkinu og viður-
kenna hér aðeins eitt alment al-
þvðuskólafyrirkomulag. Conserva-
tfvar. sem þá voru valdalausir hér,
sögðu, að þ>ó þeir væru ekki hlyntir
tvfskiftu skólafyrirkomulagi, þá
teldu þeir ranglátt að taka af kató-
lfkum þá skóla þeirra, sem þeir
hefðu grundvallarlegan rött til að
njóta. Þeir vildu þvf ekki afnema
þessa skóla, heldur una við það,
sem grundvallarlög fylkisins liöfðu
ákveðið f lxsssu efni, sem eru þau
sömu réttindi sem prótestantiski
minnihlutinn f (^uebec fylki fær að
njóta hjá katólska meirihlutanum,
nefnilega sérstaka skóla fyrir sig
sem fá tillag úr fylkissjóði.
I m þetta mál snéiust kosning-
arnar 1902 og biðu Conservatfvar
þar megnan ósigur. Málið var lát-
ið ganga fyrir alla dómstóla rfkisins
og sfðast fyrir leyndarráðsdómstól
Breta. Dómarnir genguallir fylk-
inu f vil, og æðsti dómstóll Breta
úrskurðaði, að fylkið hefði haft
rétt til þess að afnema skólana, en
jafnframt gat dómurinn þess, að
Dominion-stjórnin hefði réít til
þess að heimta, að fylkið drægi lög
þessi til baka, eða að öðrum kosti
gæti ríkisþingið samið lög, er þving-
uðu Manitobafylki til þess að veita
katólskum borgurum sínum þeirra
sérstöku skóla samkvæmt grund-
vallarlegum rétti þeirra.
Þetta ráð tók Dominionstjórnin
og um það mál vor háðar fylkis-
kosningar árið 1896, og biðu Con-
servativar þá mikinn ósigur, eins
og að undanförnu f þvf máli.
Sir Wilfrid var þá ekki kominn
til valda í Ottawa, og hélt þvf fram
þá, að vilji fylkisbúa ætti að ráða
úrslitum í skólamálinu. Þessi af-
staða hans, sem sjálfur er katólsk-
ur maður, þótti nokkuð einkenni-
leg, og var alment skilin svo, sem
hann væri meðmæltur alþýðuskóla-
fyrirkomulagi Greenwaystjórnar-
símasamningurinn fyrirbýður þjóö-
inni öll önnur hraðskeytasambönd,
hverju nafni sem nefnast, og með
hvaða kjörum sem væru. Þannig
lagaðan samning hafa þingmenn
þjóðarinnar staðfest, er leggur
henni á herðar svo þunga fjárkvöð
sem er illbær eða ókleyf, en hafna
tilboðum loftskeytasambands, sem
að öllu leyti eru aðgengilegri, frá-
skilin öllum ófrelsishöftum. Á þvf
tvennu er svo mikill munur, að
engum manni með óbrjálaðri skyn-
semi getur blandast hugur um, að
alþing hefði átt að hafna ritsíman-
um, en aðhyllast loftskeytasam-
bandið.
Ritsímafarganið heimilar sér 4
mánaða frest til að gera við bilun
á sfmanum. En ef hann bilar
þrisvar á ári, hvað þá? Ja, Isl.
borga en félagið tekur ágóðann, —
það er mergurinn málsins. En
bili loftskeytastöð eyast aðeins fá-
einar klukkustundir til viðgerðar-
innar.
Ráðgjafi íslands og skósveinar
hans segja, að ekki sé hægt að
senda loftskeyti nema að nóttu til!
Mundu heimsins mestu framfara
þjóðir Bandamenn, Bretar og Can-
aðamenn nota slfk fréttasambönd,
sem eigi væru brúkleg jafnt á degi
sem nóttu?
innar. Um leið lofaði hann að
leiða málið til heppilegra lykta,
þegar hann væri kominn til valda.
Svo komst Laurier til valda þetta
sama ár. Hans fyrsta verk í þessu
ináli, var að fá sendiherra frá
Rómaborg sendan til Ottawa til
þess að setjast þar að. Og var þá
svo skilið, að maður þessi ætti að
vera stjórninni til leiðbeiningar f
kirkjumálum katólíka, — en sl^óla-
málið er kirkjumál þeirra eins og
allir vita.
Síðan hefir lftið spurst til manns
þessa eða starfsemi hans hér, fyr
en nýju fylkin voru mynduð og
uieð grundvallarlögum þeirra stofn-
settir sérstakir katólskir skólar í
þessum nýju fylkjum. Sfðan hefir
Keewatin héraðið verið sameinað
þeim landshluta, sem nú eru Norð-
vesturhéruðin, og er það auðsjáan-
lega gert til þess, að þar einnig geti
katólskir skólar orðið stofnsettir.
Þvf að meðan KeewatinJvarJJundir
Manitoba og háð lögum J>ess, þá
gátu slfkir skólar ekki veriðjþar,
Það er þvf auðséð, að áhrif sendi-
herra páfans, síðan [hann kom til
Ottawa, hafa verið all-mikil Jog öll
náttúrlega í vil katólsku kirkjunni,
Og þetta gefur grun um, að'sá tfmi
muni koma í þessu fylki, þegarhér
einnig verða stofnsettir [katólskir
skólar á sama grundvelli og þeir
voru áður en Greenwaystjórnm af-
tók þá eins og áður er sagt. Af
núverandi fylkisstjórn verður það
þó aklrei gert, en eftir framkomu
þeirra blaða í málum hinna nýju
fylkja og f Keewatin málunum,
sem harðast börðust móti katólsk-
um í Manitobaskólamálinu, þá er
ekki annað sjáanlegt, en að þeim
sé nú svo snúinn hugur, að þau
mundu láta sér vel lynda að’fá aft-
ur sérstöku skólana innleidda hér í
fylkinu.

xvitoivoj luioauiuauuxv,
hinum
Opið bréf
til B. L. Baldwinssonar
frá 8. M. S. Ankdal,
Þá er nú alþing íslendinga um
garð gengið að þessu sinni, en
þetta alþing er háð var nú f ár
mun minnisstætt svo lengi sem
saga ísl. verður til. Hvergi í sögu
hinnar fslenzku þjóðar finst jafn
rigaður þrsðsgerningur, sem þessi
ritsímasamningur hins nýafstaðna
þings, — nema ef vera skyldi samn-
ingur Gizzurar um að drepa Snorra
og að svfkja Iandið undir konung;
----- þessi samningur, sem bindur
þjóðina í járnviðjar þrældóms f 20
ár og þess utan heimilar framleng-
ingu að þeim tfma liðnum; — enn-
fremur óheimilar þjóðinni umráð
á loftinu, er hún andar að sér. Rit-
sem leyndi hinum heimsfræga
Togo með flotanum í eyja sundinu,
þess vegna gátu njósnarsnekkjur
hans verið á sveimián þess að vekja
grun.
Hvernig getur á því staðið, að
meiri hluti þings gerði slíkt glap-
ræði, sem að samþykkja ritsfma-
samninginn?
I þeim flokki eru þó mörg svo
kölluð mikilmenni, skáld, er ort
hafa eldheit ættjarðarkvæði; lög-
| menn, doktorar, prófessorar, guð-
I fræðingar og bændur. Höfum við
j ekki gildar ástæður til að fmynda
| okkur, að slíkt lið mundi ekki
vinna þjóðinni stórskaða, að það
mundi verja rétt og frelsi þjóðar-
innar, að það muni ekki olla þjóð-
inni slfkrar svfvirðingar, er allur
hinn mentaði lieimur standi högg-
dofa af að hugsa um? En þó feldu
þeir atkvæði sfn til háðungar landi
oglýð! Hver er orsökin? Orsök-
in er sú, eins og einn af nafnkend-
ustu rithöfundum þjóðarinnar se ,-
ir, að þjóðina skortir sjálfstæði, að
embættismenn, sem með völdin
fara, hafa flestir aldrei lært að
stjórna. Sú er ein orsök til þess,
hve leiðitamir þingmenn hafa ver-
ið Hannesi ráðgjafa, sem auðsæ-
lega er keyptur af ritsfmafélaginu
til þess að smella þessu óstjórnar-
fargi á þjóðina; svo hefir hann
aftur mútað þessum ósjálfstæðu
þingmönnum, sumpart með em-
bættaveitingum og öðrum bitling-
um.
En hverjar munu afleiðingar
verða af gerðum þingsins? Mun
Þjóðin sitja og þola okið? Eða
mun hún flýja land sitt og flytja
vestur um haf? Máske Canada-
stjórn þurfi ekki að austraka út fé
sína á næsta ári til að smala fólki
á íslandi, að það komi ótilkvatt.
Maður getur vel fmyndað sér, að
næsta spor Hannesar og flokks
hans verði það, að leggja farbann
á þjóðina af landi burt. En er
enginn vegur til að hamla almenn-
um burtflutningi? Jú, og hann er
sá, að þjóðin geri nú þegar al-
menna uppreist; ekki með vopn-
vim og manndrápum, heldur með
almennum fundahöldum yfir land^
alt steypi núverandi stjórn, eða
geri lienni óvært f völdum (lfkt og
íákagfirðingar gerðuvið Grfm amt-
mann), og geri þá áskorunarkröfu
til Danastjórnar að samþykkja ekki
ritsfmasamninginn, eða að öðrum
kosti að íslenzka þjóðin segi sig úr
sambandslögum við Dani og leiti á
náðir Breta eða Bandamanna.
Það er J)etta skref og ekkert ann-
að, er nú getur bjargað tilveru
hinnar íslenzku þjóðar. Að öðrum
kosti flytur hún af landi burtu,
tvístrast og hverfur. Þá verða
önnur örlög þjóðar Snorra en vér
óskum.
Það virðist svo, sem þjóðin hafi
rumskast við gerðir þingsins; það
sýna mótmæla undirskriftir flún-
vetninga og svo bænda, presta og
þjóð varnarliðsfundurinn 1 Reykja-
vfk. En það eitt skorti J>ar á, að