Heimskringla - 16.04.1908, Side 4

WINNIPEG, 16. APRlL’ 1908
HEIMSKRINGLA
i
Victor st., 6 herbergjahús $1600
Toronto st., 7 “ nýtísku
hhs meðöllum f>íe^jindai 2800
$500 niðurborgun.
Simcoe st., — 7 herherí<i, 2000
Beverley st., 7 herbergja
nytísku hös ft......... :i000
fíoine st. nálæf<t Portage,
25 feta lóðir, á $25 fetið
W. P. RODGERS,
G08 Mclntyre Blk. Fón6474.
The Duff & Flett Co.
PLUMHERS. G.VS AN D'STEAM
FITTERS
Alt rerk vel vandaö. og veröiö rétt
773 PortaKe Ave. og 662 Notre Dame Ave.
Phone 4644 WiuuipeK Phone 3313
Giftingaleyfisbrjef
selur Kr. Ásg. Benediktsson,
477 Beverley St. Winnipeg.
Gott kjöt.
Allir þurfa að />orða “gott”
kji>t nm þennan tíma árs. Og
ef þú vilt vera viss um að fá
“gott” kjöt þá pantaðu f>að frá
C. G. JOHNSON
Telefún 2631
X hnrninu á EUice og LanKside St
FÉKK FYRSTU VERÐLAUN í SAINT
LOUIS SÝNINGUNNI.
Cor. PortaKe Ave aud FoJtSt.
Kennir Bókhald. Vélritun, Sirnritun,
Býr undir Stjórnbiónustu o. H. Kveld
ok dag kensla. Sérstök tilsöern veitt
einstaklega. Starfshögunar skrá fri.
WÍDUipeg Selkirk & Lake W‘peg Ry.
LESTAOANGL’R:—
Fer frá Selkirk *— kl. 7:45 og 11:45 f.h..
og 4:15 e. h. Kemur til W’peg — kl. 8:50
f. h. og 12:50 og 5:20 e. h. Fer frá W'peg
— ki. 9:15 f. h. og 1:30 og 5:45 e. h. Kem-
ur til Selkirk - kl. 10:20 f. h., 2:35 og
6:50 eftir hádegi.
Vörur teknar meö vögnunnm aöein.s
á máuudögum og föstudögum.

Cancer Cure.
R. D. EVANS, sem fann upp
hið vfðfræga lyf til lækninga
krdbÍMMciniim
úskaraðallir sem nú f>jást af
krabbameinum, skrifi sér. 2.
daga notkun meðalsins, lækn-
ar íitvortis eða innvortis krab-
bamein. Skrifið strax til R. D
Evans, Brandon, Man.
27-K-S
A. 8. 15AKOAI
Selnr llkkistur og annast nm útfarir.
Allur útbúaaöur sá bezti. Knfremur
selur hann al.skouar minnisvaröa og
legsteina.
121 Nena St. Phone 806
Frá Thistle, l tah.
Ilcrra ritstjóri!
í H'aimskringlu af 26. marz 1908
eru tvær greinir, seiti éj< las nuef)
sérstaklegri eftirtekt, og hvora í
sa'nrbandi viS aöra, — nofndl'aga :
‘Hieiöurssítnisa''ti, eftir hr. K. H.
Johnson í Spanish Fork, Utah, og
B-ulliö í K. A. Beaiiediktssyni”,
cftir herra S. J. Austinann í Win-
nipeg. Orsökin til þess, aö <ég hcfi
tekiö nefndar greinar í sa'tnbamli
©r, a'5 mestur liluti ]>ess tntkfa
skýalls, sean hr. li. H. Johnson set-
ur í gr.edn sinni mn berra Gísla
ICinrarsson frá Hrífunesi i Skaptár-
tiunigum — sean ætti aö vera Hrís-
mes í Skapártungu — er álíka ó-
viðeágandi eins og lofkv'æÖi K. A.
B. um Jakoh Jóhannsson (Bob
Johnston). Og er því sanngjiiirnt
að segja um grem herra K. H. J.
eins og horra Austrmanm segir rnn
kvæöið, aö það vteri til skammar
og heföi aldrei átt aö prentast.
Eg óska aÖ vekja athygli les-
enda Heimkringlu á, að það hatfa
nokkrum sinnumi birst í því blaði
greiLnir frá Spanish Fork, Utah,
hvar í ri'tariim hofir ncfnt S'iig og
íélagn sína “Viö merkismieimirnir”
Hverjir þessir eru, stenekir ekki á
miklu. Kn undir núverandi kring-
unistæðumi verö ég aö g©ta þess,
að lrr. K. H. Johnson er aöal leiö-
tog'iim í þessutrv fyrirmannahóp,
og hefir hann gó-ðsaiml'ega boöið
trtér, og það oftar ©n einu sinni,
að ef ég vildi un'dirgainga'st, að
rita ekki ttm neitt m'álefni, neima
sem hann kgði fyrir tnng, og láta
sig a'llajaína ylirvega alt sem ég
skrifaði til að láta prenta, — þá
skyldi hann gera mig að merkis-
tnanni. Og þó ég hafi okki haft vit
á', að þiggja ]>etta góð>a tilboð, þá
saint kann ég honutn k.erar ]takk-
ir f'vrir velvilja sinn tnér til handa
Að hanii var í einla'gni, veit ég á
þvi, að þagar ég vildi ekki ]>iggja
þetta höfðings tilboð, þá varð
hann styggur, og ráölagöi nnér aö
uingíingast þá, sem ég væri líkari
en sér, og ég er eim'beittur í, aö
fylg.ja þoitn ráömn. Svo þar af
k-iöandi be-r ég ekki gæftt til, aö
tilheyra þessmn merkismannaflokk,
setn hefir skrifað na-stittn alt, sem
priem/ta'ð hefir verið frá Spani'sh
Fork, og Utali yfirhöf'U'ð, í hlöðttn-
tvm, sem hingað til heíir ekki ver-
ið ■a.nina'ð, en animöhvort óskapa-
hól ttni merkismeU'nina sjálfa, eöa
þá ska'ininir og svívirði.ngar utn
aðra- Kn alt í eiiningtt óáreiðan-
kgt', og hefði hel/.t ekki átit að
prentast.
Mönnum, seim eru líkir að skyn-
seitni, sean Ralph Waldo Kmerson,
Lord Beaeonsfield, Victor Hugo,
kiemttr öllmn saman mn, að of
mikiö hrós sé í raun réttri meira
tii.1 minkunar en of mikið last. Og
að m'cira illverk sé varla unt að
gera hrokafullum eini.'ldning, en
að hæla honttm of nukið. l*',n af
því trtér ex ekkert fjærra skapi, en
svo tnikvð som að ympra á nokk-
ttrru, sem ga-ti komið í baga við
sjálfsítældu merkisiii'enni'na í Si>a'tt-
ish Fork, þá detttir mér hrein't
ekki i hug, að jafna mönnitm eáns
og Kmierson við þá, því iíkkga
eniginn þeirra vitd einngang hverr-
ar þjóðar hann var. En hvort sean
ekki, þá veit ég, að þedr ha4i ald-
rei heyrt getíö tttn Prof. Max
Mulkr. því eins og lesendur Hkr.
másk ■ rám.ir i, að í groininni utn
“Kddurnar og Eddul'ærd'ótnana”,
þá varð mér á, að ég tilfærði mal-
fræðilega grein eftir hann, og hefi
ég síðan oft fengið frá þeim merk-
i.smönminum skamtnar og smá'i-
arbréf í hverjum má'tuð:, og
stunduin oítar, hv.tt i þ'úr haf.t
gert mikið gys að mér vegna
liei'm.skunnar, setn er í greiaimti.
En hvort þeir hafa bekið mig íyrii
Max Mul'ler, eða Max Muller fvr-
ir mig, læt ég tnig lvtlu varða.
]>að er ein svo afkárafeg villa í
grein herra K.H.Johnsonar vtm hr.
Gísla F/inarsson frá Hrísnesi, að
ég nieyðist til að benda 4 hana.
Og ]>að eir þettia : Hanm segir —
“Hann nant á yngri árutn sínmn
talsverðrar skólatrtentunar, en
varð að hætta við lærdóm sökunt
heilsubrests”. ]>egar ég fór frá ís-
landi, þá var varla nokkur imatnn-
eskja komin tvl vvts og ára í Vest-
ur-Skaptafells- Rangárvalla-, Vest-
mamnaeyja og enda fleiri sýslivm,
sem ekki vissi, að sá eini beilsu-
brestur, sem stóö í vegi fyrir
■mentun'ar áfratnhaldi Gisla, var,
að hann haföi ekki gáfur til aö
memtast. Og got ég þsss að eins
sökutn þess, að það er ótnögulogt,
að færa honum' það til lasts. En
sögn hr. E.II. er að eins tvl að-
hláturs. ;
John Thorge'irsson',
Thistk, Utah.
Fyrirmyndin.
Hann er fæddur heima á gamla
Fróni. Snemma bar á því, aö
hann vildi safna sannan, og áður
en hann ilubtist hingað vestur
(tvítugivr) köl'htðu sveátnngar
htins ltann nurlara. Harnv svaraði
þeim þessu : “Vestanlvafs skal é-g
þó mvrla betur, ef bæði lif og
'heilsa omdist, — og seánast verð ég
kall'aður ‘hinn ríki'.” — þeir sögðu
afttvr : “í Ameríku autmmgi þú
verður, o. s. frv.”
í ]>essu Laii'di starfaði bann alt
satn fyrir kom, haínaði emgu boði
— niL-i. Og fyrir það, eftir nokkur
ár, ínteð þolitvmæði og sömu htvgs-
vvn aftrandi því, að láta nokkurn
giivma sig tneð loforÖtim fögrutn,
er hamn rnú kallaður “hinn ríki”.
Kg ttiívn hverjti hann svaraði
tnér, þegttr ég kallaöi hann “spá-
mann” : “Vakandi í æskunni ríkti
öflug, einlæg og ógleymanteg þrá,
©ða löngttn hjá mér til atö verða
sjíil'fhjarga. Kncfa er æskan oss öll-
ttm gcfrn 'til aö starfa og htigsa
tvm sína eigin velterð í framtíöinni
— nefnilega eflimni. finda er égeirnn
af þeám fátt satnt, setn þt'kist hafa
gert það, mér sjálfum til ánægju
mú”.
þessi orð bans þóttu tnér og
þykja há/göfug, hetlbrigð skynsamt
hirtist öllrnni viðvikjandi lífinu í
þessiitn hans örfátt oröum, þttrfa
að eins eftirtekt góða bg hugsun,
þá hera þau árangur góðan, ar.it
a<rs ekki.
í stjötíu ár er maðiirinn búinn
íið lifa. Sarmt er heilsam allgóð, á-
neegjan mikil, og hann giftist ei
fvrr en hár hans og skegg var bú-
ið að skifta ttni lit, fékk samt
nmga st'úlktt, lundgóða, montaða
og fríða. Og ánægð hefir hún ver-
ið alt að Jtesstt í hjóna'bandintt,
•enda er maður hennar í hegðun,
framkomu og orðum sönn fyrir-
tnvnd. þati hafa eitt fósturbarn
miiraaöarlaust, nú orðið góö hjálp.
Og 'bettur, að víða væru til aðrtr
eins staðir fyrir mumaðarlansa,
eins og hús þeirra hjóna. ]>ar
drotnar líka friðttr otr bkssttn.
Bæði hjónin eru mínir vinir og
vierða til dauðans.
A. St. Johnson.
Herra S. J. Johannesson.
þú gamli inaður!
Eg heii ætíð setið hjá öllum rit
og b'laöadeilum, og þess konar
þrasi, oftast álitið það bull eátt og
bamaskap. Kn þegiar ég las kveðj-
uraa frá þér til Sigtrvggs Agústs-
somar í Heimskrimglu 9. apríl
1908, varð ég svo hissa, aö ég gat
ekki orða 'bundist. Vesalimgs karl-
inn, þú verður svo úfinn og illur
ú't af því, að Sigtryggur vildi
ekki kalla þig stórskáld, aö þtt
ríkttr upp meö svívirðingarorðum
og ttppnvfntttn í opinberu blaði, og
sannar þar me>ð svo áþreifanl'L-ga
’þennan gamla málshá'tt : “Sann-
laik'anivm verður hver sárreiðast-
ur”, — að 'það er mikið spursmál,
hvort nokkumitíma befir stærra
flón látið til sín hevra.
Kf þú, S. J. Jóhannesson, liefðir
veriö tnaður vvtnr, þó ekki hefði
veriö nema í meðallíigi, þá miundir
þú ekki hafa svarað Sigtrygg cinn
orði, heldur látiö grein hans sem
vind uin evrun þjóta. það virðist
M. Markiisson hafa gert, og verð
ég að áilíta, að hann standi þér
mikið framar fyrir bragðið. Eg
fæ ekki séð, hvermig ]>ú ferð að af-
saka — ekki einu sinni við sjálfan
þig — orðin, sem þvt hefir ttm Sig-
trygg. ]>au ertt svo óhrein cg
ofsafull, að vel mætti ætla ]>'i n
komin írá manni, sem ekkt hefði
ltugmynd tvni velscetni, í orðakasti
að minsta kosti.
Sjálfs þín vegna vona é-g, að þú
gáir 'betur að sóma þímnn, þogar
]>ú heilsar eða kveður eámhvern
næst, hvort sem hann er vinur
þimn eða óvinur.
Að síðustu skal þess getið, að
þetba er ekki meátt svar fyrir Sig-
trygg, heldvtr blátt áfram aðvörun
til ]> í n, gamli öldungur, sem
kominn ert svo langt fravrv á lífs-
leiöina, aö» þú ættir að kumma að
baga tungu þinni öðruvísi en
]>essi kveöja þin ber með sér.
Manni sármar, þegar roskvnn og
skikkanlegur meðlimur kirkjumniar
verður svoma óskaplcga r e i 5 u r.
Með kærri vinsetnd,
Jóbannes Magnússon.
E
l
m 0 r íl 1111 s
það sem hægt cr að
gera í c’.ag. Þessvogna
segjnm vér: Skrifaðti
Þ 4 (4 fyrir Heims-
kringlu 1 DAG. E11
ef þú geyrnir það til
morguns, þá g e t u r
skeð að það v e r ð i
ALDKEI gert. Hver
s;i, eða sú, sem klippir
tir blaðinu þessa aug-
lýsingu og sendir
h a n a til Heimskr.
ásaint með $2.00 f;er
hana f 15 mánuði,—
og 1 göða sögu líka.
Þessi kjörkanp gilda
aðeins einn m&nuð,—
til 30. aprfl.
ÍÍEIMSKIUNGLA
P. O. Rox 116, - - Wiunipeg
Hvað er hér.
Aldrei skaltu goyma
Tamarac selst hjá A. S. Bardal
fyrir J5.50, — en 2 “Cord” fyrir
$10.50.
125 Dollara
T)e I/aval rjómTiskilvimla til sölu
fyrir S45.00. þessi skiivinda er
saima sem alveg nv og í ágætu
Sitaimd'i. Skrifið mér eða fintvið mig
ctð máli.
Mncjnvs Pélursson,
535 Agnes StroL-t, Winnjpeg.
^Diiiiiiniiiii líiink
XöTllE DAMK Ave. RKAXCH Cor.Neim St
Vér seljum peniuKaávisanir borg-
anleyar á f.slaudi otí öðrum lönd.
Allskonar Itarikastörf af hendi leyst
r.PARIS J 0 DS- DEILDIN
teknr Sl.00 intilapr og yfir ok tfefnr hreztn
KÍldandi vexti. sem lejcgjast viö ínn*
stæönféö 4 sinnnm A ári. :A0.
júní, :i0. sept. 31. deseinbr
og 31. m a r c h.
Til fullkomnustn tryggiuí?ar
Vátrygffiö fasteiguir yöar hjá The
St. Paul Fire &
Marine Ins.Co.
Kignir félags. crn yfir 5 milllóu
dollars. SKaöabælnr bortra^ar af
San Francisco eldinnm l1^ mill.
SKVLT HANSSON A (,0.,55Tri-
bnne RMg., Phí»ne 6476, eru sér-
stakir umlKiö.smenn.
K. K. niller l/imited
AÐal umnoösmonn
^PUOXE 2083 219 McIntyrf. BLK.^
Dtið borgar si“’
að auglýsa
í Heimskrinolu

Department of Aqricultnre nnd Immigrntion.
MANIT0BA
Land miiguleikannn fyrir hændur og handverksmenn, vorkit
menn. Auðnuböl landleitenda, þar sem kortirækt, griparækt
smjör og ostagcrð gera menn Hjótloga auðuga.
-A_3éUi:TD 1906
1. il,14l,5i}7 ekrur gáfu <>1,250,413 bushels hveitis. Að jafnaði
ytir 1!) bushel af ekrmini.
2. Bændur lögðu yfir $1,515,085 f nýjar byggingar f Manitoba.
i>. I Winnipeg-borg var $13,000,00(1 varið til ttýrra bygging.
4. Búnaðarskóli var bygðar í Manitoba.
5. Laud hækkaði í verði alstaðar f fylkinu. Það er nú frá $0 til
$50 hver ekra.
íi. I Mnnitoba oru 45.000 framfara bændnr.
7. í Mamtoba eru enþá 20 millfón ekrur af byggiíegu óteknu
Abúðarlandi, sem er í vali fyrir innflytjendnr.
TIL 'V_ÆJ T^teTST3L. L_^3STIDTSrE]M:^N
komandi til Vestur-landsins: — Þið ættuð að stansa f Winniþeg
og fá fullar upplýsingar nm heimilisréttarlönd, og einnig um
önnur lönd sem til sölu ern hjá fylkisstjórninni, járnbrautaféliig-
um og lundfélögmn.
Stjórnarformaðnr og Akuryrkjumála-Ráðgjafi.
SkrifiO flftir npplýsingnm til
Rnrke Jhm. Ilartney
617 MAIN St’., Wl.NNlPEG. 77 YORK ST„ TORO\TO,
wWW!¥laBWWiBW!
T.L.
Heitir sá vindill sem allir "eykja. “Hversveírna?”,
af bvl hann er t>að besta sem menn geta reykt.
fslendiptfar! niunið eftir að biOja nin |Jt
(I XION MA1»K)
Wewí^rn ('igar Facíory
Thomas LeeteÍKandi Wiiinnií«eR:
ADALIxPUDUR
231!
/

SÖG USAFN HKIMSK RING LU
það vil'l verða erfit't fyrir karlaniann, að gamga í
■burtu frá íaltegri komt fljótandi í tárum, sérstaktogia
þegiíir hún bi'ður haain utti' það. I/ávarðurinn fór
Iveldur ickki í burtu, ert tók um báðar hemdur beimnar.
“Nitia, þér verðið að segju imér, hvað þetta 4 að
þýða. E'g sak.na yðar og heíi mikið toi'tað að yðnr.
Hvermi'g stieudnr á ]>vi, aö ég finm yðttr liér í þeseu
ás'ta'ndr ?■ tSv’gið inéc það ?>g lierið traust til iiiiti”.
Hún kiiit íriwnain í h;inn, og tárimn rumuu ótt og
títit miður kininar heitn.tr.
“það icir 'ber/jt, að spj'rja mig einskis, Allan”,
sagði hún. “Mér — mér datt ekki í hug, að ]>ér
munduð fitma tnig bér. Kn ég varö að: grá'ta út
sorg mina í einveni.mni og kyrðHini”.
“Hvað er ]>aö, setn amar að yður, Nita ? Seg-
ið mér }>að”.
Húrn neyndi til að losa hendttr sínar og hmn
stundi þunga'n.
“Spyrjið 'inig ekki. Kf ég nokkumtímia seigði
g.eti 'þi-ð haft slætnar afleiðingar í för
I,'átið 'ttiig vera eima, — það er það
A
En hamn tók því fastara utan utn bendur heitnar.
“Ég verð að vita það, — þér mc-gið til að segja
mér það”.
er ekkii eins og þér, — éig get ekki gleymt. t guðs
maín'i vildi ég óska að ég gæti það, en mér er það
crtnögnlegt.”
Hcmtv vissi ekki, hverjtt svara skyldi.
“Eg hefðt gotnð oröið haimimgjusöm, hefði ég
aldreii biitt yður”, bélt hún álram, — en mei, þess vil
ég þó ekki óska. það er betra, að hafa elskað og
tapað, en aldnei hafa elskaö. Alfa-lv, ég li.lt ég
væri sterkari em é'g er, — ég li'élt eins og &vo marg-
ir aðrir, ia/ð ég gæti lifað, ief ég að etins ltefði móga.n
auð,— em ég get ]>að ekki, — get það ekki, — guð
’AÐALHEIÐUR
233
hjálpi
íyrir sjónir,
húm lé't lianm
livie
ekki
mér! Hjarta iniitt hrópar eltir meirtt, — ég
yöur það,
rrtieið sér.
be/'ba".
XI,VI. KAPÍTUI.I.
Aldrei gtovitvdi hiann hinu föla, fagra amdliti
hemmar, er mú a*ett sér að honttm. — Húm horfði
leimgi á hamm. —
“þér sjtyrjið mig, hvers vegna ég sé svoma hrygg
og grát'in”, saght húm svo. “það er af því, að eg
get ekki l;4tð ám ástar”.
“En, N4ta”, sagði Bamn, “þér ei'gið gctðam og
blíðan ei'ginmann’’.
“J'á, em éig eíska hiann ekki. I,íf mitt vr ekki
ammað em lcing ratimakeöja, því ég elska hamn ekki.
Ó, guð hjálpi vnér! ’’
Hamm teit raumalaga á hama, hamn sá, ltvað hemni
bjó i brjósti.
“Eg hugsaði”, sagði hún, “dagimn, scm þér kom-
nð að kveð ja ntig, — ]>á hélt ég að é’g gæti gteynv't
yðtir. Kn, Allan, ég befi haldið mig s'terkari em ég
er”.
“Kæra Nita”, sagði hann, “ekki get é-g ímyndað
mér, að viljakraf'tur yðar svíkji yður”.
“Hamn beftr þagar gert það! ” hrópaði hun a-
kaft. “Ó, Allam, A'llam, c-g vildi að ég befði þanm
clæg, í staðimm íyrir að vera stolt og köld við yður,
tekið tlim h'áls vðar og teðið yður, að hugsa ekkert
um arf yðar, em gattga að eiga inig. Munduð þér
hafa gcrt það?”
“J'á, ég held ég hvifði gert }>að”, meelti hanm al-
varlcga”. K
T.ofið inér að út-
yður, Allam, — þó
“Ö,
V'öl ltKT!
Nú er það c>f seiivt. ('■, Alfam,
mín byrð'i er svo þiimg, að ég get ekki fisið umdir
lienmi! I/ofaiðu mér að gráta út sorg mina!’ Eg
elska bústað yðar tmeira en mokkurn amnam blett á
Jörðmimi. Mér þykir orðið svo væmt ivm' hamm, að
! ég grt lekki httgsað ttl að íara héðam. þegar ég fer,
; verð ég eins og Kva, þegar hiut var rekim úr Para-
j dís. É'g vil held'Ur cleyja og fá að hvíla í þcirri
I vnold, sam tilhcyrir yður, en lifa nokkurstaðar anm-
j arstaðar”.
“En, Nita —”
Hamn 'æitlaði aö teiða hetitti
j heimsku'tegit tal hemimar væri, en
■ k omast að.
“Takið ickki fr-am í fyrir mtér!
: ausa mínm hrygtga hjarta fyrir
j þér reiðist mér, sýnið mvér samnt þá sanmgirni. Get
óg að þessu gert? ReynduS þér ekki alt sam þér
! gátuð í fyrri daga 'til að fá mig til aö elska yður ?”
“Ef ég hefi gert yður ramgt til, Nita, ]tá þykir
• mtt ]>að fjarska teiðimlegt”.
“Ég ásaka yðttr ekki, Allan. ICm endmrrnim'iiimg
'þeirra diaga ætti að giera yður mildan í dómutn yðar
gagmvart ímér”.
“•Eg er þaö, og mér lvefir ekki clottið í ltttg, að
vera ómiildur í dómum míntvm. Eg gæti ]xvð held-
ur ekki, Nita, þó ég fogimn vildi”
“Eg hata alla meðaumkvum”, sagði húm.. “Kn
það keinttr sttvndttm fvrir, að ég er viti íníiiu fjær af
sorg. Ég vissi ekki hvað ást var, fyr en 'óg fann yð-
ttr, Allam. ]>ér geitið tæpast ímyndað yður, hve
lueirtt ég elskaði vðttr. Er það nokkuð ljótt, þó ég
segi yðttr, að ég hélt a-ð þér einhvern daginm tnynd-
uð hiðja mvig að verða konttna vðar ? Ktt Jxtð
var 'ltara drattmur, — heimsktttogur drattmur. Kn
þagar ég vaknaiði af homum, var ástand mitt hræði-
k-g'L Getiö þéx ásakað tnig fyrir það ?”
234
■SÖGUSAFN HEIMSKRINGI/U
“Niei”, sagði hamn í há'lfum h'ljóðitm', “ég ásaka
yður ekki, Ni'ta. Guð lt jálpi okkur báðum.l ”
“li/g hugsaði”, sagöi húm enmfreimur, “að vtð
gæt'Utn verið vimir, þegar við hittustum aftur, em ég
sé', að það er ómögufogt. Eg hefi liðið mikið undir
þe-ssu þaki. Eg var svo b'lind og vitlaus, að í-
tnyndi,i mér, að ég ætti mestam rét/t á yður, — og
í ratvn og veru «r það svo, — af því þér elskuðuð
mi'g fyrst, <>g n,u er hart fyrir mig aö verða að
horía á, æð alhtr sá áhugi og mnönmin, sein þér fyr
HTair sýmduð tnér, skuli nii vera sýmt annari konu,
þó h'úiv ald'neii ik 11111 hafi ré'tt til þess”.
“ Veisalim'gs ^iita! ” sagði hamm og tók blíðlega
uni hönd honnar. þér lvaiiið liöið alt þetta, árn þess
ég heföi 'ininstu htt'gmymd um það”.
“Kg ltafi haldið hugátinttm mínum leymdmn þang-
a ð 'til n'ú, og ég ætlaði imér ekki að láita }>ær í ljós,
ef 'þér hefðvið ekki fundið miig hér. Mig laTtg;iði
ekkiert til að siagja yður það, t en svo er liklegast
bezt, að þér vitið þaö. Mctiu eiga ckkert imeð, að
reyma æð vimma ást kon'iiumar, til 'Jkss á cftir að
kasta hemnd frá sér sem visivu blómi”.
“Nita, þeitta >er ekki ré-tt. í það niinsta he.fi ég
aldrtd gert það".
“]>ér geröuð hér utn hil það sama. ]>að er jafn-
gott, þó 'þér ifáið að vita, að ég afdrei get gtoynvt
eims og þér getiö. Gttð misktini mér! Rngin cr
ó'lámssamiari en ég, og &nægjusamasta stumdim í líii
imnu verður, }»gar ég segi skjlið við þemnan heim”.
'“]>ér þurfið ekkiert að tala um þatta, Nita. Eg
ltefi ávalt virt ást konttmmar, — aldrci liefi ég gert
gis að h'einmi, og aldnei hefi ég viljað dæwia lvana
ramgtega”.
'•]>að gcttir vc'l verið, ég er svo teiö í skapi mtma,
aðéig vei't varla lvvað ég segi. C, Allam, hversu
skc-tntilegt er ekki að lifa fyrir þær konur, sem »ru
/