Heimskringla - 11.02.1909, Síða 3

H B I n B 911H O t A
WINNIPEG, íi. FKH«, 100$, bJs 9

Cor. Portage Are aod FoJt St.
FÉKK FTKSTU VEBÐLAUN k SAINT
LOU18 StNINGUNNl.
I>ag og Kveld-kensla. LeitiS
tullra u-pplýsmga og bdðjiö uin
vorn niýja pa-p-pírshníí ókey'pis. Véx
kemuum enska tun-gu.
M. K. MACKEY, Skrifari
MAfíKET HOTEL
146 princess st. isvK*,.,,
P. O’CONNELL. eigandl, WINNIPEG
Beztu teaundir af vínfönítum og vind
um, aðhlynning góð, húsid endurbætt
JOHN DUFF
PLUMBKR, GAS AND STKAlá
FITTEE
Alt Terk vel vandaö, og veröiö rétt
664 Nofcre Daree Ave. í*hone 3815
Winnipeg
Strathcona Hotel
Horni Main og Rupert Str.
Nýbygtogágætt gistiliöajGtíst
um veitt öll þægindi með sann-
Kjarnasta verði. Frí keyrsla
til og frá öllum járnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
berbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
Hotel Pacilic
219 Market I 11 M llickt
Sír««t Eiffinidi
Winniperi - - - Manitoba
Telephoue ] 1 U 8
Ný-endurbœtt og
Ný-tízku hús f alla
staði. V iðskifta
yðar óskast virð-
ingarfylst.
$1.25 a Dag
3 §
< í
3 -
&
brunswick hotel
Horni Maio St..og Rupert Aye.
Be»ta borðhald; Urein og Bjðrt Iler-
u^Í'a'í hu,íu Brykkir og /letlu Vintl-
i' Okeypit Vagnmatir Öltum Train-
tettum. lteynið ott þegar þú ert d ferð
Tilgangur lífsins.
figi óskaöi þöís í nýlðga akíifa&ri
gmeini minioi ‘1 Urahug-s unarv-art ’ ’ í
Heimiskrmglu, aö aýja árið flytni
okkur nær holla loftslaginu, þar
seim allir iruenn önduöu sama’ friö-
ar-airbdian-um, sam bindur k-ærkáks
hræ.öira og- systra bandið. Eini vieig-
uritin, til þess er sá, aö rnenn tiaki
sér tíma til a-ö hugsa um að auk-a
skilninig simi á tilganigi lífsins. Eg
ige-nig úit frá- því, að allir menn og
kon-ur séu f-æAd með sömu eigin-
leigleikum meðvitunid um það gióða
og möiguliegil-eikia til að læra að
skilja þa-S Qg efl-a það, og þaS sé
puntdiS, seim öllum er aetlaS aö á-
v-aixita : aö þekkja þaö góða Qg
efla -þa-S. þá eru allír jafnit f-ætdidir
og öllum æ'tla-S a-5 vinnia þaS
sama í líftniu, og svo yfirgiefa allir
líkamia sintb. þaö sést því ekkert
namia jaínrébti grundvall-að í þessu,
svo al-t awnaS er ibrot á rnóti
skyldum lífsins. þa-S eigia því allir
að vimna samain aS sama v-erki,
meiS sama bróSur o-g systur ainida
aS vilja- öllum þaS be-zita eins og
sjálfnm; sér. Alt, som ekki byggist
á jafnaSarnéttlæti, hugisun, orö og
gierðir, vintiia á móti því, sem staf-
ar á skilninasleysi á því rétta Qg
góða. Yfir höfuð alt þaö vonda í
hei-minum, sem kallaö er, er vönt-
un á því goSa, sprottiS af skiln-
ingsl-ay-si, vi-tskorti -á k-ærleikan-um,
því eina nauSsymlag-a. Eniginm, sam
þekkir gildi kærleikans og sér, aS
allir hliitir, sem ekki h-afa kærleik-
ainti., eru leinskis virSi, dettur nokk-
urntíma í hug, aS yfirgeía kærieik-
an-n.. þaS er vissa rmarkiS. þaS er
því eina rót allra ólyfja í heitnin-
um: skilningsleysiS, — þekkin-gar-
laysiS. þaS er því niauSsynleigt, að
viS hugsum greinile.ga um ganginm-
í lifinu, og aS-gætum, hvar viS
stömdum-, og hv-að er okkar mesta
miein, og hvað be*t gatur læknað
það, — og þá að sjá-lfsöigðu aS
brúka þaS meðal. Mesta mein- okk
ar er kuldi og myrkur í andleguin
skilniuigi. Kuldinn- kemur fra-m í
breytni miannanna- hver viS annan.
HvaS lítið, seim milli ber, -þá er
'brúkaSur kuldi, — tnienn senda
hiann hver til annars úr öllum átt-
um í ýmsum búni-ngum. þaS verS-
ur þ-ví ein-ni hrin-giSu kuldastormur
og margur hiefir stórskemst og
sumir alveg frosiS í þeim u-ppi-
haldslausa kulda. MyrkriS hefir
þn.u -áhrif að menn sjá -ekki hlutina
eins og þeir eru í raun og vieru.
það er sóst miest eftir skaðlegustu
og fánýrtu hluitunutn. Ý-m-s gróöa-
lirallsf'ílögi eru álitin góð', svo -ýms
lífsábyrigSÍar félög, samsbeyipu-
verzlunar og lánsfélög, eöa hvaöa
félög sean eru. Ef þau ekki biyggja
starf sitt á jafnaðar réttlæti, þá
vinna þau á móti því. Og þe-irra
fé -er samandTieigiö af sveita fátækl-
inigsins handa fáum mönnum- til
að svala sér á. Hugsum okkur
mismun-inn á því, -að skilja ibörn-
um okkar eftir gotit eftirdæimi og
rétrtan hug,sun.arhátt hjá sönmtm
vinutn, eða lífsábyrgSarfé, og um-
krinadi af mönnutn, sem sækjast
mesit ef-t|;r fé af öllu, hvertug- sem
þeir ná' þ'VÍ, ogi sá h ugsnnar háittu r
ríkir n.ú hjá flestum í beimiimim.
þaS e-r því ekki hægt, að líkja því
við þaS fyrnetnda, þvi fé er oft
heita fyrir alt ilt, undir núvieTandi
fyrirkomulagi.
HvaS gietnir þá útrýmt þessutn
iniedns;Tndu-ni ? Kuld'animn ú-trýimir
hiti, upprunninn af kærl-eika, og
ljós útrýmir tnyrkrimi, setn sýnir
f'ánýti tímanlegra hlutia, og skýrir
sjóniíiia á því eina niauSsyMlega: —
ttið þekkja tilgang lífsitls, aö efla
kærlieikanú. l^egstr man «ru fa-ri-
ií aö sjá þsttæ, þá fara þ&ií »6
skapa sjálfutn sér andrúimsloft til
að lifa í, heilnæmt kærleiks-friðax
loft, aam laðar al-t af';þá '.na?stu til_
sín úr kuldanum og. myrkrinu rmeð
hlýjum anda og björtum bjarma,
þar til allir eru komnir yfir í holla
loftisla-gið. Alt, sem unnið er í
beiminum, eru afleiðinigar aí hugs-
unuim. StarfiS er því eftir því
gott, sem skilnitiigsþroski manns- ■
ins er medri. það er því tnín sann-
færing, aS þar sem allir hafa feng-
iS sinn skerf úr uip-psprattulind lífs-
ins, meö sömu köllun, að lær-a aö
þe-kk ja þaS góSa o.g- efla þa-S, séu
ekki einlaegir fylgjendur þess góöa,
fyr ien þeir neyiía af ölluim mæ'tti
að -bre-yta- hug-sunum allra til að
vilja rækja sína köllun, aS viuna í
bræSrafélagi að þessu margisag.öa
eina nauSsynlega, því eitt er lífiö,
ein -er réitta 1-eiðin, eánn -er sann-
lieikurinn. Einn er kærledkurinn, sá
.siem aldrei leitar aS þes's-u finnur
þaS aldrei, og engin-n lifir fyr en
hiann reynir aS skilja tilgiang lífs-
ins og breyta samkvænnt skyldum
lífsins. Alt annaS er því -ein-s og éig
saigði í fyrri .grein minni aum til-
vera, ien ekkert líf. þaS er því fyr-
ir þaS, sam ég reyni aS birta hu-gs
anir mínar, a-5 mig langar til aS
lifa-, meS því aS sýna viðleitni viS
helgustu skyldu lífsins: aS rétta
ölljwn -hræS-rum mln-um mína viedku
hönd og -a-nida, og hiSja vkkur aS
sameina vor-a krafta, svo eitthvaS
geti orðið ú-r v-erki, og við gatum
allir lifað saman í kærleikfélagi.
Já. ég held því fram, aS sú
fyrsba skylda okkar allra sé það,
að beina hugsunum okkar saman í
réitta áitt, -nneS <því aS byggja á
jafnaSar réittlæti, nnaö bróðurkær-
1-eika, með þaö lifsstarf saimeLgdn-
lagt fyrir fraima.n okkur, aS læra
aS þekkja það góða, ré'tta, hezta,
svo viS g- tum unnið þaö, æft það
og fulíkomnaS þaö. ViS þurfuin aS
m.una ©ftir því, aS við eru-mi öll
börn- í a-S hugsa og skilja og e-rum
rétt aS byr ja aS tala. þaS er því
mörg hugsuniarvillan og mör.g mál-
villan. Við hugsuin okkur ýrnsa
v.eigi, og viS hygigjum aS viS þekkj
u-m þá, og þeir sáu -allir góS-ir og
réittir, og siiin veginn fer hver. En
viS þurfum aö hugsa i okkur einn
veg 'beztan, sean við öll þurfum aS
far.a, og hjálpa hvort öSru til aS
laera aS þekkja hann. Málvillurnar
eiga rót sína aS rekja til hugsjón-
arinniar, sam sýnir það, aS hún hef
ir ekki v-e-riS bygS á þekkingu, svo
menn mefna ekki hlutina réttum
nöCnum. Eg mefni þær helatu :
þaS er kallaö gott, setn á ekki
rót sína aS rekja til kærleikans,
og giatur því ekki veriS gott. þaö
er st-ærsta villan. Réttlæiti er þaS
iiallaS, sem t:kur réttinn frá eán-
um og færir hann til anuars. þaS
er því ranglæiti, af því það byggist
ekki á jafnaSar réttlæti, sean viS-
urkiennir, a-S allir ha-íi sama rétt til
lífsins. þotita -er önnnir sbóra vill-
an. Og félagsskapur er þaS kallað-
ur, þar se-nv m.enn vinma ekki sam-
an í einingu, heldur þ.viert hvec á
móiti öSru-m, og e-ySa tínianum í
þras, sem aldrei heyrðist, ef félags-
skap-ur æititi sér staS eSa sam-
vinna í ei'iiingu. þetta er þriSja
villa-n, spro-ttin af hinuan fyrnefndu.
Svo er eiua up-pruna villan, sem
allar villur -e-ru komnar frá. Hún
er skaSl&gust i -þeirri rnynd, að
menn þekkja ekki sjalfan sig og
síma köllu-n. þeir hugsa, -aS þeir
»éu mehta.ðii‘, eí þeir ha£a lokað
sig inai í stórúhi bjTggimgum um
nokkuf ár, áú þess þeir visou, á
hvea'ju .þe»í áit'tu að byxja að
manta sig: meS því aS þekkja
sjálfa sig og köllun.sína. Svo fara
þedr. mieS þessa ím-ynduSu mentun
út um allan heim, og þetita- ryk
fýllir auigti allra, sem t-rúa því,
aS þet'ta sé memtun. þeir eru stein
blindir af mentunarleysi, og styðja
allar ranglætis heiinsku-neglur, er
ráSa nú rnestu í heiminum. þeitta
er voöalieg villa, sem alt böl
niamnkymsims stafar af. þetta er
aum tilvera e-n ekkert líf, því þieir
hafa aldrei byrja-ð á að lifa á þvi
aS þekkja sjálfa sig og síma köllum,
sem er það, að vita, aS sami an,d-
inn býr í ðlluon, og þir af leiSamdi
eru allir bræöur og systur, sem
eiga aS vinma saman í eininigu, í
kærleikams fri-5, en teita ekki sín-
um anda á móti ammaira amda, sam
er sama og -heita sínum amda á
móti sjá-lfs síns arnda, og meS því
aS beita símum anda í skakka átt,
bei'tir maður anmara anda- í sk-akka
átt'. M'eiS því, til dæmis, að girmast
um fr-a-m al-t þaS, sem er í hieimim-
iim, tímanle-ga hluti, sem alt af
myndast og breytast <>g hverfa,
svo varla er hægt aS fesita amga
á, eims og dollarinn, þeigar h.ann
veltur á röndimni, og allir þessir
smáu líkamir, senn- amdinn býr í,
hamast áfram aS má í dollarinu,
sem hemdist alt af áfram á römd-
imni -og smá hv-erfur og sést svo
aftur, og í hvert skifti, s»m mymd-
im af dollarnum er væmtanleig að
sjá-st, taka a.Uir þessir smáu lik
amdr kippi áfram í áttima að þeim
s'töðum. þar ryöst hver líkaiminn
á aunan, og troön-imgurimn er svo
mikill, aS mar.gir minstu líkamarn-
ir tro5as,'t undir og eru tætitir í
sumdur. Og upp frá þessum ó-
gahgi óma kveinsbafir um geiminn
frá amdamumi, seitn bjó í -þessum
sumdurtættu líkömum. Og en.n
veita dollararnir, og enn keppa
þessir líka'inir á eftir þeim, og allir
hrifsa það sem þair gett-a, en fá al-
d-rei móg. þeir fara því aS hu-gsa
mm, að framleiSa afl úr máttúr-
u-nmi, til að spremgja alla þá lík-
ami í loft upp, sem komast mærri
dollurunuim, og allir huigsa eins.
Og afleiSingin verður sú, að þe.ir
spremgja hverjir aðra í loft upp,
og þeir tætsast í stindur. ög kvein-
staifimir ve-rSa enm bærri og til-
fi-nmanleigri, sem be-ra-st út í 'geim-
inn. Og loftiS veröur þrungdS af
bló-ði, sem kem.ur frá þessum deyj-
an.di líkömum. Og saman vi-S alt
þeitba •hlamdast óhreinar liugsainir,
sem hafa tekið á sig falska m-y-nd,
til þess aS geta emn 'beitur deytt
þessa líkami, — svo loftið verSur
ibanv'iæmt fyrir alla þá, siem eftir
lifa.
Og hvað -er svo þefisi dollar, setn
alt þetta stríð stafar af ? Ha.nn er
ekkert í sjálfu sér. Hamn er brúk-
aSur sem ávísun til líkjamlegra
þarfa og óþarfa. Og öll heimska
er skírð og skift í ýmsa húnimga,
og hver heíir einokun á sírnum bún-
imgi. XJppá alt þetta er dollarimn
ávísun. En kærleiks r-éttlaiti og vit
er ómögulegt að kaupa á þessari
stofnun, því þa-S er cin ranglætis
og vitlausna stofnum al-t saman.
Og hvar er þeitta ? þot'ta or hugs-
umarbáttur heimsins eims og hamn
hefir verið og er emn hjá öllum,
serni ekki byggja á kærleiks rétt-
1-æiti og sameiginlegri lömgun til aS
læra að þekkja þiað góSa og efla
það. Oig því er alt þeittia svona ?
Af -því allra andar eru óu-pplýstir
í fyrstu, en móbtœkileigir fýrir lær-
dóm og mjög n.t'inir fýrir áhrifum
amnafa eldri amda, setn eru í heim-
iauitn. þ»ð i*r því alt umdir því
koimið, að amdimn stJefmi í réitta
átit, 'tyrji mieiS jaínrettis -bróður-
kiærleika að els’k-a alla aSra and-a
eims og-sinn a-Tidá, og skoða þáö í
mákvæmu samþamdi, aS alt siem
baíun reyn-ir aS -hefja anrnara anda,
þaS -befur hams .eigin anda upp. Og
ef ba-nm reiyn-ir -aS gera amimara
aitvdi tjóm, þá gerir bann símum
anda tjón. Em ef andinn fer óupp-
lýistur og sbefnulaius út í hteiminn,
og skoð-ar sig senn sérstaka per-
sómu, og álítiur, aS hamn þu-rfi aS
stríða á móti öðrumi öndmn o.g
gerir þa-S, þá er hamn alt af aS
stríöa á móti sjálfum sér, og þa-S
skyldu svo flestir af samferðaönd-
umuim hugsa eims, og svo oillir
hmgsa sér aS elta dollarinn. þá
færi eins og é-g h-eíi sa-gt. Og á-
stæSa-m fyrir því, aS amdimn fær
ekki n-ægju sína, ef lion-um er ibeit-t
að timianleigum hlu-tum, er sú, aS
þeir eru t-akmarkaSir, ©n amlinn er
ekki takmarkaSur, og þar af kem-
tir stríSiS.
Já, góðu íi-ndjr, góðu bræður og
systu-r, — ómöiguleig.t er að hugsa
sér þá- óieflndanlegu sorg, sem af því
Leiðir, ef við erum alt aí aS villast
frá ibyrjuu -til 'emda, í gegm um alt
lííiS bérna-, og emgimn veit -hvað
lemgi. Emginn geitur dre.giS upp
eins dökka sorg-a-r-tnynd og hún er
í naun og veru, ef við villumst alt
af frá gu-Si, kærleikamum, sem við
eigum aS lifa í og læra a-ð þekkja,
og byrja á því, aS sameima okkar
hugi í bróSurkærl.eika, með þá
sammfærimgu, aS alt aobt, sem miað
ur vill g.era öSrum, það -gerir miaS-
ur sjálfum sér. Ef menn skildu
þetta sam'bamd, aS eini saimi amd-
inn uipphiefur alla, góSi kærleiks-
andiimn, og «ini sami and-inn- li-t.il-
lægir alla anda, óu-p-plýsti, vilti
andin-n, fv'rir þaS, aS hamn þekkir
ekki gildi kærleikans o.g vimnur því
ekki samkvæmit kærlieik-amumi. því
eins og ég hefi. sagt, ,aS emigimn,
sean þekkir kærleikamn, yfic.geíur
hnniu, því þar er eina lífiS, líf «pp-
spneittu alls lífs, k-ærl-eikan-s guð,
sem er tilgangur lífsins a.S þekkja
og nálægast og líkjast, meS því,
aS inarigfalda þaS igóða og koppa
að því, aS fullkomma þ-að. það'er
p-undiS, sem .allir eiga að R'tySja
hver ann-an með satna anda að á-
v-aix'ba.
Já, góðu bræSur og systur, viS
skulu-m öll vinn-a aS því í félagi,
a-6 upplýsa okkar anda meS rétita
ljósinu, svo aS viS villumst e-kki
og skoSum okkur -ekki óvini, sem'
al-t af ieru aS stríSa á sjálía sig
meö því aS stríða á aSra amda,
S'C’in 2T sami anclinn og- nratnjis
in andi. {>e»tta iþurfum viö öll ivm-
fraim alt að skilja, aö eima lífiö,
seim andinn ge'tur öðlaist, er í kaer-
leikanum, því harnn mærir, samein-
ar og upiphefur. Hati-n U'P'plýsir alt,
læknar alt og á allstaSar viö, hama
ef viS viljum briikia ha.n.n. ó, góSu
bræSur og systur! ViS -skulum öll
vilja lifa og hrærast í sa'mféi-ági, í
kærleikamum. ó, kærleikans guS
styðji okkur öll í því, því þaS er
tilganigur lífs-ins. Frá' upip'bafi til
enda, eins 1-angt cg mannlegur
skilningur geit-ur séS, «r jafnré'tti
helgaista skylda lifsims, því þaS er
bygit á kærleÍVa.num. það er því
eina rétta undirs'ta'San, s. m allir
þurfa aö bygtja lífsstnrf sitt á. —
Kelztu sk\ ld-ur jafn-réttlæitisins
eru : Bróðurkærleikimn i hursun-um
og orðutn og gerSum, aS styðja
(NiSurlag á 4. bls.)
808LIN HOTEL
115 Adelaide St.
WinnÍÞen.
Beoite $1.50 A-dae hús f Vestur-
Camda. Key.gla ÓKeypis milli
va«ri6töAva o« hússius A nóttu or
deyi. Aðhlyunina hins bee’s. Við-
skifti Islei.diuKa óskast. “William
Ave. atraetUkarid f*r hjá húsiuu.
O. ROY, eigandi.
SPONNÝTT hótel
ALGERLEGA NÝTÍZKIT
Hotel Majestic
John ncDonald,
•igandi.
Jareec 8fc. West, Rétfc vestan viö Maip 8fc.
Winnipe* Telefóu 4 9 7 9
$1.50 á dag o£ þar yíir
Bandaríkja-saið
Alt sem hér er um hönd haft er
af beztu tegund. Reynið oss.
MIDLAND HOTEL
285 Market St. Phone 3491
,w r ullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum í hressing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar á dag og þar yfir.
W. G. GOULD :: FRED. D. PETERS,
Kigeudur
wtnnipeo ::: ::: canada

Jimmy’s
HQTEL
Rétt & bak við Pósthösið
íslendingar ættu að
reyna þetta gistihús. í
hressingarstofunni er sá
eini íslenzki vínveitiuga-
maður f Winnipeg.
Jaimes Thorpe,
eigandi
Fyrrum eigaudi Jímniy's Restauranfc
Hoiilillillll íriliik
NöTRE DAME Ave. RKANCH Cor. Níbí St.
VKR GEFUM bÉRSTAK
AN GAUM AÐ SPARI-
SJÓÐSDEILDINNI. —
VEXTIR BORGAÐIR AP INNLÖGUM.
HÖFUÐSTOLL - . . $3,983,392.38
SPAKISJÓÐUK . - $5,300,000.00
A. E. PIERCY, MANAGER.
leyndarmál cordulu frf.nku 211
Sömuleiðis, alt sem éig læt eftir mig af sæmg-
urföitum', húsmumum, léreftum og fleiru.
4. Sömglaigasafn mitt eftir heimsfræg tónskáld,
áð undiaimskild'u sönglagasafni Bachs, á aS
selja-, og peminigumum skal skift jafnt á milli
fræmda mimna, -Jóhanmesar og Narhaimaiels, —
vegma þiess, aS mér hefir falliS þa-S afarilla, aS
aS nneiga ekki giefa þeim jólagjafir.
•Svo var eftir 12 þúsuind ríkidal-a u-pphæS,
er h’úm ámarmajSi ýmsum fátækum handvierks-
m.önmum. þa.r á tne-í’al var Hinrik, siem fékk
'tvaer þúsundir, og þjónus-tukona henmar eitt
þúsmnd.
Hinrik skýrSi Felicitas frá .erfSaskrámni -eins vel
rg homum var umt. — Sta'Öurimm', þar sem silfummum-
irnir voru geymdir, var .ekkiert mefndur, — eftir því
sem ráða máit'ti á‘ fráisögm bans. — Hin umga stúlka
g'aiddist mijöig : Ef kyniskáipurimn komst eigi í ljós af
'tilviljuti, þá stóS í faenmar v.aldi aö eySileiggja gráa
skrímiö, ám- þess mokkurit dauSlegt auga fiemigi að líta
það.
‘‘SjáSu it.il, Fee min.! Eg,-bíS þess aldrei vbætur"
íilœlti Hinrik ramnalega — þau sátu ale-in í vinn'U-hjúia
herbtímginiu — “þaS er leims og þú eigir ekki aS öðlast
hamingjutiia í beimi þessum. — Ef aS gamla jómírúin
l.efSi lifaS eimu'ttii diegi lenigur, liefSi hún samiS aðr-a
<‘ríSft-skrá, og þá hefSir femgiS ógryn-ni íjár. Il-enui
þótti sv-o væ-nt um þig”.
Felicitas brosti. Hugriekki æskuntia-r, er þekkir
krafta si-nei, o-g hvorki hugsar um \'esælan ávinning
mé ber áhyggjur fyrir elliárumum, lýsti sér í -brosi
benniar.
“þaS er ágætt eins og þaS er, Hinrik”, mælti
h-ún. “Allir fátæklin'garnir, setn htvn liefir ámufna.ð
212 SÖC.U.SAFN HEIMSKRINGLU
nppbæð í erfðaskrá simni, þörfnuSust þess miklu frek-
ar em. ég. Og hvaS aiSal-u-pphæSima smertir, þá hefir
fræmkia baft mikilvægar ástæStir fyrir því, setn húm,
þó húm hefSi samiiö a-Sra erföaskrá, beföi hald-iS fast
viö”.
“Já, þetita meS þessa Hirschsprumga. Hún befir
víst haft vissar ástæ-ður fyrir breytni simni gaigmvart
þeim”, beetti Hinrik viö hugsandd. — “Eg man vel
eftir vi'tlaiiisa Ilirsclisiprumg. Ha-nn v-ar skósmiSur,
og harnn 'bjó til hiandia mér fyrs-tu skórua, er ég átti. ;
þess komar gleymiir maðu-r -ekki svo fijóitt. Hann
'bjó hérma á strætimu í mæsta húsi, og af því kom þaS
aS somur hams ag g.amla jómfrúin léku sér samao, þá
þau voru ibörn. — Dnemgnrimn varð síSar stúdcmt, og
fólk sagSi, a-S bann beföi vieriö umnusti gömlu jóm-
frúarinmar. þetta var nú talað, — og emn þá beyri
óg saigit, og þaS fellur mér verst, aS þeitta áista-sam-
'bamd þeirra- hafi átt að olla dauSa Hjeilwigs ginmla,
föSur hemniar. Honum haföi ekki líkað þessi r-áöa-
hagur, og einat sinni átti sér oröakas-t staS á milli
þeirra, ag faúin faafSi átt aS reita hanm svo til reiði,
að hnitiitt féll dauSur til jaröar. — Ef að það er þá
saút, — éig. trúi því ekki. — Stra-x þar á eftir fór
gamla jómfrúim til Leipzig. Stúd.entinn lá þar í
tamgiaveiki. Hún stundaSi hann og var hjá honmm,
þamgaS til hann dó. — þegar skyldmienni lienmar
vissu þaS, urS'U þiu viti sínu fjær af reiði, og þe.pa-r
hún kom aftur, vildi eaugimn líta viö henni. Skyld-
fólk henmar meímdi hama öllum illum nöfmum og ú-t-
sk-úfaöi hieotini, — og bæ.jarbú.a^r tóku í suma streng-
inn. — Látum þaS nú al't vera t*ins og þaS vill. —
Miér finist þaS hálfv.egis umdarleat, aS fólk, se,m h-orf-
ið ier héðan fyrir lömgn síðan, skuli n-ú erí-a hama. —
MaSur getur tæipast reikoia-S það í ætt við stúdcnt-
inn. — Gieitur nokkur -ipi'rt rn-?r þaS skil janl-Z'T't ?”
Daginn -eftir var kvistfacrbemgjunum lokið upp-, —
LEYNDARMÁL CORDULU FRÆNKU 213
Næstu daga á -eftir var veður mjög leiðinleigt. Him-
inimn viar þakinn grátim reignskýjum, er sýnd-ust ó-
tœmiandi. þaS rigmdi nótt og dag. DrekahöfuSin
á giamla kampmianmshiú-sinn þeyittu v-atninai niöur á
tor-giö. Aldrei höföu þau veriö eins ægileig útlits og
mú. Hið græmgiula froSuhjóm-, er spýittist u.pp á
milli s'teimamna miðri á' brúmati, leit u-t sem væri þaö
galli blandiaS eitur. — En þau höfðu lfka mörg ár
veriS vitmi a-S því, aS peoiingastraumurin-n strevmdi
- imn í liiS gamiLa kaitipaniamn'shús, — og aS eins .ofurlít-
ill lækur ramn úit ,aftur. — Oa nú sheði það, sem ald-
rei hafði áSur komiS fyrir : Stór fjárU'pph-æS hvarf
■brott af beimilimu út í bláirnn. Hvorki gátu hinir
sterku múrviegigir eða komam, s?m sat viS Askleipiitjas
tréð, konam ttieð jármharða andlitið, haldiö fému þar
kvrru.
()Vi?Sitrdalgiamn hafði Feliciitas se-tið ein sér í ber-
Vergd viS hliö hjúiaberbergisins. He.ruii hafði werið
hlíí’t viS öllum .erfiSari verkum á heimilimtt. Pró-
fe-ssorinn hafSi harðleiga skipyð svo fyrir. Em í stað
]>ess, sait húm nú inJiati-viim stóra lirúgu af göanlu Lér-
'S'fti, er hún -átti að bæta, — því hún v.arS þó aS vera
mditvinnnogur meSan hún dvaldi á hieimilinu.
Uti í garSinum fautiaði vatniö úr gosfarur.n'unmn
inieiS sama ti 1 brey-tin-gjarlattsa- hljóSinu og vant var.
Rieigniö féll í dropatali niöttr á falöö liiesthófsins, er
st-óS tme-ð fullttm falómia í eirnu hornimi. — ViS og við
beyröi hún bamagal úr hiænsnaigarSinum. Stundum
flugu -dúfur lík-a fyrir gluggann-. þær seftust á múr-
vegginn og fallegu fjaÖrafaaimirnir þeirra urSti gegn-
drepa af rigninigunni. Daigsljósiö var grátt og
þrumgaleigt, og þaS var sem hefði þaS áhrif á alt líf.
— Alt var svo ömurlegt og skmggaLegt. Hitt ttnga
stúlka, er sa-t við faagaigluggnnn, var líka þnmribúin.
Hutv saurnaöi t á*kafa, en liti maSur utan á vamga
heotmar, sá maSttr aS hann var fölur og óbifanlegur,
214 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
eins og hanm vœri hö-ggvimn í marmara. Áh-yggjur
ag songir lífsins, höfSu enn þá ekki gietaS miarkaiS
raundr eSa au0.svie.ipni á an-dlit faeirnn-ar. Hútt v.arS að
eims fölari, — og þaö leit helzt úit fyrir aS svipur
henrnar -mymdi aldnei -bineytia'St, heldur ávalt ber-a vott
uom ófaifanLeg.t sálar-þnek og. viðmámisþrótt.
Em um-dir grófgerS-a, dökka kjólmum sló hjarta
■óitit og óróleigia, — og á meðam hömddn í, ákafa hélt á-
fram verki sínu, reyndi sálim ,aö lieysa úr erfiSum ráð-
g'átum., er hún LagSi fyrir si-g, og -sem komu þó í
faiáiga hver viS aðrai. — — Lögiraglan hafði áramgiurs-
laust LeitaS eftir silfurmumum gö-tnlu jómfrú'arimmar.
í fyrstumni haföi þatita veitt himni umgu stúlku hmg-
lró, — en u.pp frá þeirri stundu hifSi Hinrik veriS ó-
róleigur, og niæstu'm' viti sínn fjær. — Frú Heilwig
hafSi lýist 'því yfir í áheyrn dóntiariamis, aS Himrik og
þjómustukomaoi væru þiær eimu manmeiskjur, er í mör-g
ár undiainifarin hefðu utnigen-giist) göimlu konuma, ag um
leiö faafSi hún litiS 'tnjög tortryg.nislegia til garnla
vimmi'manmsims síns. — Veigna þessara orSa faetimar,
er líktust mrest ák-æru, höfðu yfirvöldin miskumar-
laust yfirheyrt gaimla. m .nn-imn og spurt hann sp-jör-
un-u-m ur. — Haatin Lét sem óöur væri. Hvílík kvöl
fyrir Felicita.s, aS veröa aö hlusita á barmiaitölur ag
kv-einstafi -hins gaimla, trúfasta vimar síns, og þora
ekki meS eimu orSi aS kunotigera, hvrar gripirnir voru
faldir. — Hinrik bafði til þassa tekiS ölltt því, er aS
•hömdnm 'har, tmeS stökustu róseoni, c-n nú, þegar hann
var grttmaiSur uim. þjófmaS, tapiði banm algerLetga
simni vamaletgiit stillingu, og F-elici-tas ó-ttaðist, aS
hon-n-, í því skvni aS frelsa sig tindian ákæruTmi,
tnymdi grípa til eimhvierr-a örþrifa ráSa, — og það
þ-urfti aS meita hin-na-r stökustu aöpætint og þolin-
m-æSi til aS frelsa liey-ndiarmiál gömlu jómfrúarinnar.
það var nú orSiS því n-ær ó'tnoguleyt, aS komast
ina í herfaergi hinnar framliSnu. — þann sa-ma dag