Heimskringla - 15.01.1914, Page 5

BYGGINGAVIÐl j Af öllum tegundum fæst gegn sanngjörnu verði. JR
The Empire Sash & Door Co., Phone Main 2510 Henry Ave. East. Limited Winnipeg
Dygðirnar tvær.
“|>egar við komum niSur íyrir ! Tourgineff:
þriSju brúnina, sem var rétt ofan j
ViS brennisteinsgatiS (op, sem sí
Ofr ae spýtti úr sér stróktim mikl-1
um af brennisteinsgufu), þá sner- j
ist vindurinn og kastaSi á okkur Oag nokkurn koni góðuni guði f
brennisteinsstróknum. ViS höfSum |lu<r ag ]iafa heimboð f heiðblánia-
bundiS um vitin, og var þó full- haJljnni 9inni. Allar dygðirnar
Jlt. Stóöum viS þar einar 20 mm- voru j,0ðnar—dygðirnar einungis,
utur hrevhngarlausir, og reyndtim _ , i
aS draga sem minst andann, í og þar afleiðandi var engmn karl-
þeirri von, aS brennisteinsstrok.! maður'á meðal boðsgeStanna.
unni slæei frá okkur. . Mjög margar dygðir stórar og
En hún liélt áfratn aS leika um smáar sóttu heimboðið. Lit.lu
okkur, og réöum viS þaS af, aS dygðirnar reyndust þægilegri og
halda lengra niSur. Og loks kom- shemtilegri en þíer stóru. En
umst viS ofan á aSalbotn gígsins, | hyað Bem bVf leið, þá sýndnst þær
meö því, aö klifra niSur bratta; , • án£e!?ðar, og skröfuðu
brekku .frá brenmstemsholunm ou i allaV J K ® . ---
niSur aS aSalopi eldfjallsins.
brennisteinsholunni og j - . „
j,aS ' saman hver við aðra eins og fólk
gat kom á í júlímánuSi áriS sem
leiö.
þar virtist okkttr ekki vera nein
yfirvofandi hætta á ferSum, og
tók ég myndir af opi gígsins og
klettaberginu í kring. Stakk ég þá
upp á því aS fara ennþá 200 fet
lengra niSur, — niSur um gatiS
sem vel þekkist, og auðvitað ðll
skyldmenni ættu að gjöra.
En alt f einu tók guð eftir t.vei-
mur ljóshærðum konum, sem ekki
virtust þekkja hver aðra. “Góð-
gjörðasemi” mælti hann og hneigði
sig fyrir annari þeirra. “þetta er
sjálft, til þess aS sjá enn þá betur, þakklátsemi,” og nm leið snéri
livaö gjörSist niSri fyrir. En Son- hann e,-.r að hinni.
nino réSi mér fastlega frá þvi, ogl
taldi vísan bana okkar allra, ef ég j
réöist í þaS. En hann var fjallinu j
gagnkunnugur og háttum þess. j
En samt varS þaS úr, aS
gjöröum tilraunina.
Eg bar myndavélina og kom-
umst viS aS holunni sjálfri, þar
sem eldrauSur reykjarmökkurinn
bunaSi kafþykkur upp úr iSrum
fjallsins. Áleit ég þar vera 600 gr.
hita niSri fyrir. BráSlega huríum
.viS svo þaSan aftur, enda var þar
ekki vært lengi ; komumst viS svo
slysalaust upp aftur.
Burlingham þessi var gerSur út
f för þessa af Brandt hreyfimynda-
félagi í Lundúnum. Hann var einn-
ig seiulur af sama félagi npp á
tindana á Matterhorn og Mont
Blanc, sem liæst eru Mundíufjalla,
og er á öSrum staönum ís og jök-
ull, en hinum eldur logandi og
brennisteinn, — svo aS hann hefir
fengiö aö kanna misjafnar vistar-
verurnar, manntetriö.
Dygðirnar tvær urðu alveg stein-
hissa. Frá þvf veröldin vai sköp-
uð og það var þó orðið býsna
viS j langt síðan höfðu þær aldrei sézt
fyrri en þetta.
Þ.Þ.Þ.
þanu 5. þ. m. voru eftirfylgjandi
meölimir stúkunnar Vinland C.O.
F. settir í embœtti fyrir áriS :
C.R.—Páll S. Dalman.
V.C.R.—Kr. Kristjánsson.
R. Sec.—Gunnl. Jóhannsson.
Treas.—Kr. Goodman.
Chap.—G. Lárusson.
S. W.—Stef. Baldvinsson.
I. W.—Stef. Pétursson.
S.B.—Kristján Hannesson.
J. B.—Stef. Johnson.
Viö áramótin liafSi stúkan 96
tneSiimi. Fundi heldur hún mánu-
dagskv. fvrsta hvers mánaSar í
Goodtemplarahúsinu á Sargent
Avenue. G.
AUTOMOBILE LIVERY PHONE ,M
NEW AUTOS, CARE f UL DRIVES, S i 7 PASSENGER CARS 14-86
J. EINARSON. EIGANDI
Special rates for Long Drives and Wedding Parties
ÞORSTEINN ÞORKELSSON
sálmaskáld.
F. 26. Febr. 1831. D. 30. Sept. 1906.
Til Þorsteins Þ. Þorsteinssonar
Nú kemurðu nafni minn,
námfús yngispiltur,
Vertu ætíð viðfeldinn,
vandaður og stiltur.
Þorstkin* Þorkíi.8SO»
Svo mæltir pú af elsku anda píns
við ungan svein, er lék við pig á palli.
Ég man það vel, en afurð anda míns
er enn þá smá — því bezta hætt viö falli.
Við saman, nafnar, vorum átján ár,
og aldrei þinni kærleiks hönd ég gleymi.
Og þegar okkur skildi svalur sjár,
pú sendir bréf með ljós. sem enn f-g geymi.
II.
Ég rnan aC þú »agðir með svippungri ró :
'■Ég sá aOeins nýju ár þar til ég dó.” —
Hve þung var pín þrautganga og vönd.
Að stríða við ajúkleikans stormæsta fár.
Að styðjast við hækjur nær sjötíu ár,
unz friðar þú fluttist á lönd.
En lífið á feælu og sigursins hljóm
í sðngvunum fögru— þeimþinljúfa óm,
sem bendir á bjartari tíð.
Og hjarta pitt átti þann sigursins söng,
sem söng burtu kuldann og skammdegin löng
með trú, sem var barnsglöð og blíð.
Um sárin þín, batt hún, frá barndómsins tíð,
sem baráttan veitti í stórskotahríð,
þeim dimmviðris dölunum í.
í framkvæmd og tómstundum fylgdist hún með,
í framsóknar barningmim styrkti bún geð
og æflna yngdi á ný.
III.
Þitt anclans líf, var sigur sá, er nær
þvi sanna haldi á mannsins æðstu vonum.
Og dalur Svörfuðs pakkað fultei fær
þann fögnuð, líf og kraft, sem gafstu honum.
Hve margur þar má minnast klökkur þess,
hvs mæta vel þú kendir honum barni.
JHver iærdómsgrein, hvert lítið bænar vers
varð ljóe í sál hjá þínum kærleiks arni.
IV.
Ljóðsins ljósálfar
lýsigulli
sndans yndisdrauma,
greyptu gráthörpu
en guðmál vonar
strengi hennar stiltu.
Sástu sól ljóma
sólum fegri
yfir alheimsdjúpi—
yfir harmshöfum
og húmi grafar:
lífssól guðs lifanda.
Eilíf árlog
æðstu vona
brunnu þér í brjósti.
Aldrei eg þekti
æðri né meiri
trú á traustleik lífsins.
Baðstu bljúgasta
barnsins máli
hæsta bimnadrottinn.
Öll þin andvörp
enduðu í bæn
guðs til góða sonar.
Sæl var mér barni
samvÍ6t þín:
vöku <>g drauma verming
Kristni þú mér kendir.
Þá kunni eg ei
ást þína alla að meta.
Meðan eg man
min til sjálfs
þakka eg þína minning.
Drúpa dýrlegir
Draupnisbaugar
henni frá i hjai ta.
AAA
HELGA MINNING
Þúsund ára hátíð Eyjafjarðar
eftir
þORSTElN SÁLMASKÁLD þORKELSSON
frá Syðra Hvarfi i Svarfaðardal.
Hló þá við Fjörgyn
er Helgi kvam
Evvindar son
til Eyjafjarðar.
Glöddust landvættir
er Grams áttúng
bárur sólgyltar
að bjóð fluttu.
Yst á takmörkum
Arskógsstrandar,
bólfestu gat sér
bestur drengur
en barðviðrum
og hafrokum
gat þar ei unað
nema einn vetur.
Gekk á sólarfjall
hinn göfugláti
að litast um
eftir landi betra,
sá hann þá í fjörð
hinn fagurleita
honum þar er láDgvinn
. var hagsæld geymd.
Til Eyjafjarðar
fluttist siðan
halur fráneygur
og hóf þar bú
við göfug salkynni
og gnægtir fjár
manna forráð
og metorð gild
Þeim sem af hafl
hingað bárust
og funda leituðu
við fólknárung,
hann var ráðtraustur
heiila vinur
og beindi þeim veg
til besta gengis.
Trúði hann á Þór
hinn þrúðhugaða,
til harðræða allra
og heitns þarfinda,
Trúði hann að véar
sér veita kynni
fje og fullsælu
fyrir fold ofan
Trúði hann á Krist
þann á krossi dó,
að á himnurn
hann sér mætti
alsæld eilífa
veita öllu djrri
í Skatyrnis söluui
skýjum afar.
Trúði hann regin
að ráðum þrotin,
þá opnast nýr heimur
fur öndu nianns,
er “hinn ríki kemur
að regindómi"
og “sakir leggur"’
hinn sæli Kristur
Kendi hann því bæ-sinn
við Krist hinn góða
að veldi og ást
er hann vissi æðstan
að minning aldrei
mætti deyja
trúarlifs þess
er binn tigni bar.
Hamingja aldrei
nje auður þvarr
höfðingja dýran
œeð hjeraðs búum.
Ginnfagur týr
geislum sveifði
um hann allan
til æfiloka.
Hans nú afspringur
hefir víða
rætur fest
á fróni voru;
blómgast og blessast
með björtum limum;
getinn fjölmargur
góðu heilli.
Fyrri mun fold vor
í fló8 sökkva
björgum. horfum
og blómum skreytt,
enn hið dýra nafn
dróttum gleymist
er bæ sínum Helgi
bjó hinn Magri.
Lifi minning þín
liðni halur
frumbyggi aldins
Eyjafjarðar,
meðan tunga vor
megnar lýsa
frægðum og dygðum
feðra vorra.
Nú er sem vér heyrum,
Helga mæla
frjálsan í fjarska
með frdsingjum Krists
í sölum Gimlis
sólu bjartari,
en engilrödd hans:
nemur anda vorn:
‘‘Hvíta-krlst hæðsta
hjálparann æðsta
hönd bið eg haida.
hlífð með margfalda
íslands þjóð yfir
öld meðan lifir
breiða of tiygðir
blessun og dygðir.
Krist bið jeg krýna
kæra bygð mina
sæld, frelsi, sóma,
sönnum lífs tilóma.
Alt veiti yndi, ^
alt lueinum hryndi.
allri ætt minni
aldrei heilt linni.”
96 SSgnsafn Heimskringlu
‘JiaS er óttaleg’t íyrir vesalings írú Treverton aS
vera eimnana í ókunnu landi’.
Jón gaf þessum oröum engan gaum. Hann dýfði
pennanum ofan t blekið og skrifaði undir, í viðurvist
EKzu, stofustúlkunnar Sofiu og eins vinnumanns.
1‘Sofía, hlauptu út og vermdu tvær rekkjuvoðir
og lagaðu til í gestaherberginu,, sagði Eliza, þegar
hún var húin að skrifa undir. ‘þér verðið auðvitað
hérna í nótt, hr. Treverton?’
‘Jiað er vingjarnlegt af yður, en ég verð stra'x
að fara. Vagninn bíður eftir mér til að flytja mig
til stöðvarinnar aftur. það er satt, Sampson, þér
lánuðuð mér peninga, settn þér verðið að ná á cin
hvern hátt af tekjum óðalsins. Ég vona þér getið
það’. . _
‘Já, ég býst viði að ég geti það’, svaraði Sárnp-
son. ‘þurfið þér fleári peninga?’
‘Nei, nú er alt saman eign konu minnar, ég
ekki draga fleiri peninga út á hennar eign’.
‘það sem hún á, það eigið þér líka. þér
lánssa.m-ur maður, að eiga fallega konu og v
eignir, ég samfagna yður af einlægni’.
‘Já, ég er líka að þessu leyti áuægður’, svaraði
Jón, en ég verð a-ð ná í siðustu lestina. Góða nóitt’.
‘Farið þér aftur til Suðnr-Frakklands ?'
Jón beið ekki til að svara þessu. Tlann kvaddi
Elizu í snatri og þaut svo út. Augnabliki síðar
heyrðu systkinin svipusmell og hjólahljóð á hraut-
inni.
‘Ilefirðu nokkru sinni séð jaín umhrotagjarnan
tnann ?’ sagði lögmaðurinn, um leið og hann lagði
skjölin saman.
‘Eg er hrædd um, að honum líði ekki vel’, sagði
Eliza.
'I?lg, er hræddur um, að hann sé brjalaður’, sagði
iTom.
vil
eruð
Jón og Lára
97
98
Sögusafn Heimskringlu
Jón o g Lára
99
háa líuhúfu, skreytta Brussel-kniplingum. Hún var'honum kemur ekki til hugar, að n-eiun annar fái ást
indversk dansmær, skógardís og ambátt. Hún dans- á mér. Fáið þér yður ögn af konjaki, hr. Desrolles,
aði ekki eins vel eftir slysið og áður, en hún var það er*eini hressandi drykkurinn i þessu vonda lofti
jafnvel fegurri og ofurUtið ósiðlátari. Útásetningin,hér, og bætið þér ögn af kolum á eldinn. Mér er
14. KAPlTULI.
Ilr. Smolende var frá sér numinn af ánægju.
Eftir því að dæma, sem vinir hans og vandamenn
sögðu, þá mokaði hann saman peningum. Hann
var tnaður, sem var þess verður, að virða og til-
biðja ; maður, sem átti hægra með, að sjá af fimim
punda seðli, lieldur en öllum fjölda manna veitir að
sjá af fimm centum. Smjaðrarar krupu fyrir hon-
um, kærir vinir hans umkringdu hann og mintu hann
á, að þeir liefðu þekt hann íyrir 20 úrum síðan, og
þá hefði' hann ekki átt 25 centi; alveg eins og þekk-
ing þeirra á horfinni ógæfu væri þeim ávinningur, (
I sagði sjálfri sér, að hún væri
fegursta konan í London.
Eitthvað þessu líkt sagði hún sambýlismanni sín-
um, hr. Desrolles, síðdegis i febrúar, þegar hann ko-m
inn fil hennar, að biðja um eitt staup af brennivini,
til þess að verjast þessum krankleika kviðum, sem
liann mdntist oft á. Hún var ávalt vingjarnleg við
DesroUes ; hann smjaðraði fyrir henni, skemti henni
á ýtnsan hátt, og drakk stundum í íélagi með hetini,
þegar henni leiddist) að drekka einni.
‘þér ættuð ekki að búa í slíku greni og þetta er,
góða mín’, sagði hann. ‘Nei, aUs ekki’
‘É!g veit, að ég ætti ekki að gera það. Hver, og
ein leik.mær í París myndi kalla mig eins heimska og
eða tilkaU til velgjörða hans. Smásálarlegt jafn J uglu sökum d-ygöar minnar. Eg fórna sjálfri mér
aðargeð hefði skolfið fyrir slíku sntjaðri, en Smolendo | fyrir sæmd þess manns, sem hæðir mig, skemtir sér
'i- ■■■ I ■ ■ ■■ ■
ég
af rík-
ustu mönnum í London leggur ástarhug á mig. Sko,
erðmiklar j var af steini gerður og tók þetta eins og það var J annarstaðar og lætur mér leiðast og gremjast
vert. Jyegar einhver var mjúkur og kurteis við j vera einmana. þetta er um of. þér haldið að
hann, vissi hann að sá hinn sa-mi vænti einhver#] skrumi, þegar ég segi yður, Desrolles, að einn
grdiða af sér.
Jólin voru liðin, nýja árið var sex vikna gamalt, j hér eru bréfin hans.
og hr. Smolendo var alt af jafn heppinn, — leikhúsið [ afneitun «g hefi gert’.
var fult á hverju kveldi. Fyrri hluta hvers laugar- ;
dags var sjónleikur, og þá voru sætin pöntuð
borguð mánuði fyrirfram.
‘Chicot cr gullnáma’, sögðu flokksmenn
endos.
Ilún opnaði saumaskrínið, sem stóð á horðinu,
og | tók upp úr því kynstur af hnöppum, krókum, lykkj-
l um, tvinna, borðumi, kniplingum og síðast sex hrél
Smol- sem hún fleygði til Desrolles.
‘Látið þér ástabrófin yðar liggja þar sem maður-
mikilfenglegasta ogískalt’.
Chicot helti í staup handa sér, til að gefa hon-
um góða íyrirmynd, og tærndi það eins rólega og
það væri sykurvntn.
Desrolles las bréfin, sem lnin íékk honum. þau
voru öll um sama efni, að hún væri fögur og að hann
elskaði liana. þau buðu henni vagn, hús í Mayfair
og lífeyri. Tilboðin hækkuðu i hverju bréfi.
‘Hverju hafið þér svarað homim?’ spurði Des-
rolles.
‘Eig hefi alls ekki svarað homim. Eg kann hetur
að meta sjálfa mig en svo. Hann verður að bíða
svars’.
‘Sá maður hlýtur að vera alvarlega ástfanginn,
sem skrifar þannig’, sagði Desrolles.
Chicot ypti öxlum ; hún var fögur, þrátt fyrir
liinn kæruleysislpga klæðnað sinn. Húu var i síðum,
víðnm, hárauðum morgunkjól, með band um mittið
og skúfa á báðum endum þess. Dökka, mikla hárið
hennar var undið upp í hnút í hnakkanum og fest
með kambi. *
‘Er hann eins ríkur og hann læzt vera?’ spurði
Chicot hugsandi.
‘Að svo miklu leyti,
þau segja yður, hverja sjálfs-
. Já, Chicot hafði heiðurinn af öllu saman. Smo-j inn yðar á jafn auðvelt með að finna þau ogþama?
londo lct búa út álfa-sjónleik, þar sem Chicot var í spurði Desrolles.
iðal-persónan. Hún kom fram í sex misimunandi og | ‘Haldið þér, að h-ann myndi ómaka
mjög kostbærum fötum. Hún var fiskimannskona, líta á þau?’ spurði hún háðslega.
í nærskornum silkikjól, háxauðum sokkum og með langt síðan, að hann hætti að hugsa
a. sig tii af
‘Nei, það ei
Tim mig, °f
sem ég veit’, svaraðj Des-
roUes með spámannssvip, ‘þá er Joseph Lemuel einn
if ríkustu mönnum í London’.
‘Ég get ekki séð, að það hafi nein áhrif’, sagði
Chicot hugsandi. ‘Mér þykir vænt um peninga, en
'i meðan ég hefi nóg af þeim til að kaupa fyrir það
■iem ég vilj 4<æri ég mig ekki um meira, og mér ge^í-
ist ekki að þessum ljótai Gyðingi’.