Heimskringla - 01.10.1914, Blaðsíða 6

Bls. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1. OKTÓBER, 191í
t.
Ljósvörðurinn.
látinn þar inn eftir að hann kom frá stöðinni með
yður”.
“Þá verðið þér að aka mér þangað”.
“Það get eg ekki; eg kann það ekki”.
“En þér verðið að gjöra það; eg skal gefa yður
leiðbeiningar. Þér eruð þó líklega ekki hræddar?”
“Nei, en Graham —”
“Við skeytum ekkert um Graham. Gjörið þér
einsog eg segi. Eg skal ábyrgjast, að yður gengur vel”.
Gerti var að eðlisfari hugrökk. Hún hafði aldrei
áður stýrt hesti; en þar eð hún var óhrædd, gekk
henni það ágætlega, og þar eð hún varð margoft að
gjöra lækninum samskonar greiða eftir þetta, náði
hún góðri æfingu á að stjórna hestum, sem kom henni
að góðum notum síðar.
Daginn eftir gjörði Jeremy Gerti að hjúkrunar-
konu. Strax og hann fann sjúklinginn, hrósaði hann
aðstoð Gerti við Truman og dugnaði hennar sem
hjúkrunarkonu, og spurði svo, þvi hún kæmi aldrei
þangað inn.
“Hún er veikbygð og hrædd við að sýkjast”.
“Því trúi eg ekki; það er ólikt henni”, sagði lækn-
irinn.
“Trúið þér þvi ekki?” sagði Emily alvarleg.
“Frú Ellis —”
“Hefir logið að yður” greip læknirinn fram i.
“Gerti langar innilega til að hjúkra yður, og hún getur
það miklu betur en frú Ellis. Þér þurfið ekki mikla
hjálp. Fyrst og fremst kyrð, en hana fáið þér ekki
meðan þessi skrafgjarna kona er hjá yður. Þess vegna
ætla eg að senda hana norður og niður í dag, en láta
Gerti litlu koma hingað í staðinn. Hún er eins há-
vaðalaus og mús og mjög hyggið barn”.
Það var naumast til þess ætlandi, að Gerti gæti
séð eins vel um allar þarfir Emily einsog frú Ellis,
og þess vegna kom Emily í veg fyrir, að hún væri send
“norður og niður”; þvi enda þótt Jeremy læknir gæti
ekki felt sig við hana, var hún samt gagnleg sem ráðs-
kona heimilisins, og þess vegna vildi Einily ekki láta
hana fara.
Enda þótt Emily, Jeremy og Gerti væru glöð vfir
því, að hin síðastnefnda fékk aðgang að sjúkraher-
berginu fékk ráðskonan aldrei að vita að neinn vissi um
þann órétt, sem hún hafði gjört Gerti með því að fjar-
lægja hana með lognum ástæðum.
Gerti sýndi þá bliðu, greiðvikni og nákvæmni,
sem aðeins gat átt rót sína að rekja til.djúprar ástar.
Þegar Emily vaknaði á nóttunni af órolegum
svefni, var henni strax réttur sValandi drykkur, og þar
eð hún heyrði hroturnar í frú Ellis, vissi hún að henn-
ar hendi rétti sér ekki drykkinn; og þegar hún varð
þess vör, að engar flugur fengu að nálgast hana á dag-
inn, að höfuðverkur hennar var minkaður með klútum,
vættum í köldu vatni, og að litlu fæturnir, sem aldrei
þreyttust að hlaupa fyrir hana, hreyfðu sig hávaða-
laust, varð hún að viðurkenna, að Jeremy læknir hafði
útvegað henni ágætt lyf.
Eftir tvær vikur var Emily orðin svo frisk, að
hún gat setið uppi allan daginn, þó hún gæti ekki yfir-
gefið herbergi sitt ennþá. En að tveim vikum liðn-
um sagði læknirinn, að hún yrði að fá ferskt loft og
hreyfingu. Þér verðið að láta aka yður dálitinn
spotta tvisvar á hverjum degi, sagði læknirinn.
“Það get eg ekki. Georg hefir svo mikið að gjöra,
að það er ómögulegt”, svaraði Emily.
“Látið þér Gerti aka yður; hún er dugleg til þess”.
“Gerti”, sagði Emily brosandi, “þú hlýtur að vera
uppáhaldsbarn læknisins; hann heldur þú getir alt.
Þú hefir líklega aldrei ekið á æfi þinni?”.
“Hún hefir ekið með mig á vagnstöðina þessar 6
vikur á hverum degi”, sagði læknirinn.
“Er það mögulegt?”, sagði Emily,, sem hélt að
stúlkur gætu aldrei ráðist i að stýra hesti.
En þegar hún var fullvissuð um, að þetta hafði
átt sér stað og að því fylgdi engin hætta, var Charlie
látinn fyrir vagninn og Emily og frú Ellis óku burt
með Gerti. Þar eð fyrsta ferðin gekk vel, voru þær
oft endurteknar; þessar ferðir voru til mikilla nota fyr-
ir Emily og þeim ölluin til ánægju. Þegar haustaði
og Emily var orðin frískari, óku þær drjúgan spöl á
hverjuin degi. Stundum var frú Ellis með, en þar eð
ráðskonustörf hennar bönnuðu það oftast nær, voru
þær vanalega aðeins tvær, og Emily sagði, að kunn-
átta og lipurð Gerti í því að stjórn hestum og aka,
hefði veitt sér meiri ánægju en nokkuð annað.
Við og við um suinarið sá Gerti unglinginn, sem
Jeremy læknir hafði rasað um, þegar hann ætlaði að
stela perum. Einu sinni kom hann og settist á girð-
inguna, þegar Gerti var að vinna i garðinum sínum.
Hann lýsti undrun sinni yfir ákafa hennar, mintist
htið eitt á blómin og spurði nokkurra spurninga um
Jeremy læknir og að síðustu um nafn hennar. Gerti
roðnaði; hún var dálítið viðkvæm, þegar minst var
á nafn hennar, því þó hún væri vanalega kölluð Gerti
Flint, gat hún ekki forðast að minnast þess, að hún
átti í raun og veru ekkert nafn.
Emily hafi reynt að spyrja efttr Nan Grant til þess
að fá upplýsingar um fæðingu Gerti, en Nan var flutt
frá hinum fyrri bústað sínum og enginn vissi, hvar
hún var.
Þegar Ger,ti var spurð um nafn sitt, roðnaði hún,
einsog áður er sagt; en svaraði þó rólega, að ef hann
vildi fyrst segja sitt, Þá skyldi hún segja sitt.
“Nei, það gjöri eg ekki”, svaraði hann þrjósku-
lega, “og eg skeyti heldur ekkert um að þekkja yður”,
og svo sparkaði hann í epli og fór, en Gerti stóð kyr
og var sannfærð um, að þetta var sá siðlausasti ung-
lingur, sem hún hefði séð.
TÓLFTI KAPITULI.
Óvænt úreynsla.
Það var hlýjan síðari hluta dags í september, sem
Emily sat einsömul í sólherberginu á sveitaheimili
föður síns. Tíu ár eru nú liðin síðan lesarinn kynt-
ist Emily fyrst. Hún er samt ekki ellilegri nú en þá,
því mótlætið, sem hún varð fyrir, hafði greypt spor
sín í andlit hennar á ungum aldri. Hún er þvert á
móti glaðari og fjörugri nú, en hún hafði áður verið;
því sambúð hennar við Gerti hafði vakið meiri áhuga
hjá henni fyrir því, sem fram fór í kringum hana, nú
en áður.
En þetta kveld, þegar Emily sat einsömul, án
þess að vita um hinn fagra kveldroða á himninum,
virtust hugsanir hennar vera sorgþrungnar. Hún sat
hlustandi, og hvert sinn sem vindurinn sveiflaði hliðs-
hurðinni fram og aftur, hrökk hún við og kvíðasvip-
ur breiddist yfir andlit hennar.
Loksins heyrðist fótatak bak við kjarrgirðinguna.
Enginn annar en Emily hefði getað heyrt þetta létta
fótatak. Hún stóð upp til að mæta þeim komandi, sem,
þótt hann væri gamall kunningi, mundi ervitt að
þekkja aftur áem okkar einu sinni litlu Gerti. Hún er
nú orðin ung stúlka, nokkrum þumlungum hærri en
Emily, beinvaxin og lagleg. Hörundsliturinn er dökk-
ur en gagnsær og fagur roði breiddur yfir kinnar
hennar, sem ef til vill er afleiðing hinnar hröðu göngu
hennar frá járnbrautarstöðinni. Hattinn hefir hún
tekið af sér og heldur í bandið og sveiflar honum,
einsog hún hafði fyrir vana, þegar hún var barn; og
þess vegna skulum við ekki ásaka hana um, að hún sé
að tildra sér til með óvanalega fagra hárið sitt.
Sami gljáinn er enn á augum Gerti, og nú eru þau
ekki lengur of stór í hlutfalli við andlit-ið, og enda
þótt munnur hennar sé ögn stærri en hinar nákvæmu
fegurðarreglur krefjast, gleymist það, þegar maður sér
hinar mjallahvítu tennur jafn reglulega settar og
perlur á bandi. Snotri netludúkskjóllinn hennar fell-
ur að hálsinum, og tilgjörðarlausi svarti kraginn get-
ur ekki hulið hinn fagra vöxt.
Er Gerti þá reglulega fögur?
Alls ekki. Andlit hennar og vöxtur er þannig,
að skiftar mundu skoðanir, en færri mundu kalla hana
fagra. En það eru til andlit, sem alt af breyta svip,
og þau andlit kunna menn vel við að skoða, — talandi
andlit, sem sýna innri tilfinningar; andlit, er stund-
um sýna hyggindi, stundum kæti, sem eitt augnablik
Iýsa innri sorg, annað sannri gremju yfir þvi, sem
sálin fyrirlítur, og aftur snúa sér frá heiminum og
horfa ineð lotningu til himins. Slíkt var andlit Gerti.
Hið aðlaðandi við þessa eiginleika Gerti óx við
það, að hún vissi ekki sjálf að hún átti þá. Hún var
enn ekki búin að sleppa þeirri skoðun, sem henni var
innrætt í æsku, að hún væri ljót; en hún fann ekki
lengur til vanvirðunnar, sem hún þvingaðist af, af
þessari ástæðu.
Þegar hún sá ungfrú Graharn koma á móti sér,
hraðaði hún göngu sinni og þegar hún kom til henn-
ar, lagði hún handlegg sinn ástúðlega um axlir henn-
ar, og um leið og hún lagði sjalið þéttara um vinu sina,
byrjuðu þær á löngu og alvarlegu samtaíi, sem hér
skal getið.
Gerti hafði nefnilega farið snöggva ferð til Boston
og heimsótt frú Sullivan. Ástæðurnar þar voru slæm—
ar; frú Sullivan var lasin, en ver stóð á með Cooper.
Hann var orðinn sem barn og dutlungasamur. Ilann
var önugur og reiðigjarn og fann upp á ýmsu, einsog
t. d. að ganga utn götur seint á kveldin, sem var alls
ekki óhult, og að sofa við opinn glugga, þó hann byggi
á neðsta gólfi. Frú Sullivan gat ekki hugsað til þess,
að fá ókunnugan til að stunda hann. Hún gat yfir höf-
uð ekki fengið sig til að hleypa neinum inn í húsið,
sem hún var ekki vön að umgangast. Gamla kyrkjan,
sem Cooper hafði verið hringjari við, var rifin niður,
og þau voru flutt inn í nýtt hús. Þessar breytingar
studdu að því að skynsemi hans varð fyrir miklum
skaða. Gerti var sú eina, sem við hann réði. Hún var
ekki hrædd við hann einsog dóttir hans, og var þess
vegna ákveðnari gagnvart dutlungum hans; og að öðru
leyti skemti hún honum með því að tala um Wíllie, sem
gamla manninum þótti vænt um.
Gerti var nú boðin kenslukonu staða við W—s
skólann af kennara sinum. Áform hennar var, að
veita tilsögn fyrri hluta dagsins, en dvelja hjá frú
Sullivan og líta eftir henni og föður hennar síðari
hlutann. Þar eð Graham var að búa sig undir langa
ferð til syðri fylkjanna, fanst henni þetta vera gott á-
form. “Frú SuIIivan var svo ánægð, þegar eg yfirgaf
hana í kveld, og gjörði sér svo góðar vonir um þá
I miklu huggun, sem hún fengi af því að hafa mig hjá
| sér í vetur, að eg áleit mig hafa tekið rétt áform; en
; þegar eg kom heim og sá þig, og fór að hugsa um, að
þú ætlaðir að ferðast svo langt i burt, og fór að hugsa
um, hve langt yrði þangað til eg fengi að vera há þér
aftur, þá fanst mér einsog —” Gerti gat ekki sagt meira
en lagði höfuð sitt á öxl Emily og grét.
Einily reyndi að hugga hana bliðlega. Okkur hef-
ir liðið ágætlega í sambúð okkar”, sagði hún, “og eg
sakna þín mikið; mestan liluta þessarar ánægju, sem
eg hefi notið síðustu árin, á eg þér að þakka; en samt
j sem áður hefir mér aldrei þótt eins vænt um þig og
i nú, þegar við erum að skilja; þvi með þeirri ósér-
plægni, sem þú lætur nú í ljós, sýnir þú hina eðallynd-
ustu og fegurstu lyndiseinkunn, sem nokkur kven-
maður getur átt. Eg veit, hve vænt þér þykir um Sul-
livans, og þú hefir líka ástæðu til að láta þér þykja
vænt um þau og til að vilja uppfylla þínar gömlu skyld-
ur; en að þú yfirgefur okkur nú og afþakkar að taka
þátt í suðurferðinni, án möglunar, sem þú vonaðist
svo mikillar skemtunar af, sýnir að Gerti mín er sú
hugrakka og góða stúlka, sem eg altaf hefi vonað og
beðið um, að .hún mætti verða. Þú gengur veg skyld-
unnar, Gerti, og þín eigin samvizka mun launa þér
það, ef þú færð engin laun á annan hátt”.
Þegar Emily hætti, voru þær komnar í eitt garðs-
hornið og sneru sér við; en þá kom til þeirra ein af
vinnukonunum og sagði, að frú Bruce og sonur henn-
ar biðu þeirra í daglegu stofunni.
“Fékstu hnappana handa henni i bænum, Gerti?”
sagði Emily.
“Já, eg fékk hnappa, sem eg held að eigi vel við;
hún er líklega komin til að vita, hvernig það hefir
gengið; en eg get ekki farið inn einsog eg lít út núna”.
“Það er bezt, að eg fari ein inn með Katy„ þá
getur þú farið inn um hliðardyrnar og upp í þitt her-
bergi, án þess nokkur sjái þig. Eg skal biðja frú Bruce
afsökunar og þegar þú hefir baðað augu þín og ert
orðin rólegri, getur þú komið ofan og gjört grein fyr-
ir því, sem þú áttir að gjöra fyrir hana”.
Þegar Gerti kom inn í herbergið að hálfum tíma
liðnum, sáust engin merki geðshræringar hjá henni.
Frú Bruce kinkaði vingjarnlega kolli til hennar frá
legubekknum. Ungi Bruce stóð upp og bauð henni
stólinn sinn, en Graham benti á auða sætið við hlið-
ina á sér og sagði: “Hér er sæti handa yður, Gerti”.
Hún afþakkaði tilboð beggja mannanna og gekk
að Ottoman (tyrkneskur legubekkur fótalaus), sem
stóð við opnu glerdyrnar; þangað gekk Bruce líka,
settist kæruleysislega á efsta stigaþrepið, sem lá niður í
garðinn, og fór að spjalla við hana.
Litlu síðar bað Graham unga Bruce að koma út
með sér og skoða gosbrunn, sem nýlega var búinn til.
Ungi maðurinn, sem var hinn sami og læknirinn ras-
aði um fyrir nokkrum árum, hafði verið erlendis um
tíma. Hann leit nú á sjálfan sig með meiri ánægju en
áður, þar eð hann átti nú yfirvararskegg, franskan
tízkubúning og fallegt sveitaheimili. Þegar þeir komu
aftur inn, settust þeir hjá stúlkunum og fóru að tala
við þær.
“Eg hefi talað við Emily um suðurferð yðar, hr.
Graham”, sagði frú Bruce, “og að dæma eftir leiðinni,
sem þið ætlið að fara, verður ferðin skemtileg”.
“Eg vona það, frú. Ferðin ætti vonandi að styrkja
heilbrigði Emily, og þar eð Gerti hefir aldrei ferðast
neitt, býst eg við að hún hafi ánægju af ferðinni”.
“Ó, þér verðið líka með, ungfrú Flint?”
“Auðvitað, auðvitað”, svaraði Graham, án þess að
gefa Gerti tækifæri til að svara. “Við teljum hana með
— getum ekki án hennar verið nú”.
“Það verður ágætt fyrir yður”, sagði frú Bruce,
sem ennþá horfði á Gerti.
“Eg vonaði að fá að ferðast með Grahams”, sagði
Gerti, “og gjörði mér stórar vonir um ánægja af ferð-
inni, en nú er það ákveðið, að eg verði i Boston í
vetur”.
“Hvað ertu að segja, Gerti?” spurði Graham; —
“hvað á þetta að þýða? Mér er þetta ókunnugt”.
“Mér lika, herra, annars væri eg búin að segja
yður það. Eg hélt að þér munduð taka mig með ykk-
ur og ekkert hefði glatt mig meira. Hefði eg áður
jiekt jiað, sem nú gjörir mér ómögulegt að fara, j)á
hefði eg verið búin að segja yður það”.
“En við getum ekki verið án þin, Gerti. Eg vil
ekki heyra neitt slíkt. Þú verður að koma þrátt fyrir
þetta”.
“Eg er hrædd um að liað verði ekki mögulegt”,
sagði Gerti brosandi, en með sama ákveðna svipnum.
“Það er mjög vingjarnlegt af yður, herra, að óska
þess”.
“óska þess! — Eg krefst l>ess. Þú ert i minni um-
sjá, barn, og eg hefi heimild til að skipa fyrir, hvað
]>ú eigir að gjöra”.
Graliam var að verða ákafur. Gerti og Emily
voru hnuggnar,, en hvorug j>eirra talaði.
“Segðu mér ástæður þínar, ef þú hefir nokkrar’”,
sagði Graham ákafur, “og af hverju þér hefir dottið
þessi heimska í hug”.
“Eg sakl segja yður það alt á morgun, herra”.
“Á morgun? Eg vil fá að vita það núna”.
Frú Bruce, sem áleit að heimilisófriður væri í að-
sigi, stóð nú upp til að fara. Graham duldi reiði sína
þangað til mæðginin voru farin; en undir eins og
dyrnar lokuðust á eftir þeinn gaf hann henni lausan
taum.
“Segðu mér nú, hvað jietta j)ýðir! Eg hefi ráð-
stafað viðskiftum minum og búið mig undir að geta
eytt þessum vetri til ferðalags — ekki eins mikið min
vegiia einsog til að útvega ykkur báðum ánægju — og
nú, þegar alt er tilbúið og komið er að þvi að fara af
stað, segir Gerti að hún ætli sér að verða heima. Mér
jiætti nú gaman að vita um ástæðuna”.
Emily tók að sér að greina frá ástæðunni og end-
aði með því að segja, að hún væri þessu samþykk. —
Þegar Emily þagnaði lét Graham gremju sina í ljósi
ósleitilega.
“Gerti tekur l>á Sullivans fram yfir okkur, og þú
virðist að hvetja hana til þess. Mér þætti gaman að
vita, hvað þessar manneskjur hafa gjört fyrir hana í
samanburði við það, sem eg hefi gjört”.
“Þau hafa verið vinir i mörg ár, og nú, þegar þau
þurfa hennar svo nauðsynlega, finst henni að hún
megi ekki yfirgefa þau, sem mér finst ekkert undar-
legt”.
“En mér finst það. Hún kýs heldur að þræla á
skólanum, og ennþá verri þrældóm hjá frú Sullivan,
en að vera hjá okkur, þar sem altaf hefir verið farið
með hana sem heldri stúlku og meira en það, — sem
eina af fjölskyldunni”.
“ó, hr. Graham”, sagði Gerti í bænarróm, “þetta
snýst ekki um að gefa neinum forgönguréttt; eg álít
það aðeins vera skyldu mina”.
“Og hvers vegna finst þér það vera skylda þín?
Af þvi þú hefir átt heima í sama húsi; af þvi sonur
hennar í Kalkutta hefir sent þér sjal og búr fult af
auðvirðilegum smáfuglum og skrifað þér fjölda af bréf-
um, — aðeins þess vegna heldur þú að þú verðir að
sleppa þínuin eigin áhugaefnum og hjúkra hinum
veiku ættingjum hans. Hefi eg ekki gefið þér bezta
uppeldi og aldrei sparað neitt þér til gagns?”
“Mér hefir ekki komið til hugar, að telja velgjörð-
irnar, sem mér hafa verið veittar, og haga breytni
minni eftir þeim, herra”, svaraði Gerti kurteislega og
þó með rólegri röggsemd. “Frá því sjónarmiði skoð-
að er eg yður ósegjanlega skuldbundin, og þér eigið
stærstar kröfur til minnar þjónustu”.
“Þjónustu? Eg krefst ekki þinnar þjónustu, barn;
frú Ellis getur eins vel stundað Emily og mig líka, en
eg virði umgengni þína og sambúð mikils og finst
þess vegna óþakklátt af þér að vilja yfirgefa okkur”.
“Faðir”, sagði Emily, “eg hélt að við hefðum lát-
ið Gerti fá gott uppeldi til þess, að hún væri öllum ó-
háð, en ekki til þess að hún yrði okkur undirgefin”.
“Það er nú eftir því, hvernig á það er litið, Em-
ily”, sagði Graham, “en þú virðist ekki líta á þetta frá
sömu hlið og eg, og þar eð þið eruð báðar á móti mér,
ætla eg ekki að tala meira um það”.
■ Um leið og Graham sagði þetta tók hann lampa,
gekk inn á skrifstofu sína og lokaði dyrunum hart á
eftir sér, og lét ekki sjá sig aftur þetta kveld.
Vesahngs Gerti. Graham, sem altaf hafði verið
svo alúðlegur, sjaldan talað óvingjarnlega til hennar,
og ávalt breytt nærgætnislega við hana, hafði nú stór-
kostlega móðgað hana. Hann hafði kallað hana ó-
þakkláta; honurn fanst sjáanlega, að hún hefði niðst
á góðvild hans, og hélt að hún tæki aðra vini, sem
minna hefðu lagt í sölurnar fyrir hana, fram yfir sig
og Emily. Sorgmædd og særð flýtti hún sér að bjóða
Emily, sem lika var yfirbuguð af harmi, góða nótt, og
fór upp i herbergi sitt; þar lét hún undan tilfinning-
unuin, sem særðu hana og bönnuðu henni að njóta
svefns um nóttina.
ÞRETTÁNDl KAPITULI.
Vökunótt.
Þegar Gerti kom á heimili Grahams, gaf liann
henni lítinn gaum i fyrstu; en þegar hann tók eftir
því, að Emily þótti vænt um hana og vildi hafa hana
hjá sér, lét hann að vilja hennar. Smátt og smátt varð
hann þess var, að hún var hneigð fyrir garðrækt, sem
var uppáhaldsiðja hans, og þegar hún las fyrir hann
og var fyndin og skemtileg, fór honum að þykja vænt
um hana. Þess vegna vildi hann helzt hafa hana og
Emily með sér á hinni fyrirhuguðu ferð. Þar eð hún
hafði verið lengi hjá honum og liann hafði látið menta
hana vel, gat hann ekki séð, að neinn annar hefði
neina kröfu til hennar, og hann hvorki vildi né gat
skilið, að skylda hennar segði annað. Hann var heið-
arlegur og mikilsvirtur maður, en eigingjarn í meira
lagi og þoldi ekki mótspyrnu.
Þar eð Gerti gat ekki sofið, hafði hún nægan
tíma til að hugsa um stöðu sína. Fyrst voru tilfinn-
ingar hennar sár sorg, en svo koinu aðrar bitrari hugs-
anir. “Hvaða heimild hefir Graham til að breyta þann-
ig við mig? ’ hugsaði hún, “til að skipa mér að fylgja
NÝTT RÁÐ VIÐ TÆRINGU:
HVÍTLAUKUR.
1 síðasta hefti timaritsins The
World Magazine stendur grein, sem
er mjög eftirtektaverð. Hún er um
nýtt ráð við tæringu, og það auðvelt
og hættulaust ráð, sem allir geta
notað.
írskur læknir, W. O. Minchin að
nafni, hefir komist að þeirri niður-
stöðu, að berklaveikis bacillurnar
megi drepa með því, að anda að sér
hvítlauks-olíu. Þessi olía er nefnd
allyl sulphide, er bakteríu-drepandi
og stöðvar tæringu, hversu langt,
sem hún er komin. Læknir þessi
hefir gjört tilraunir með þetta með-
al í tvö ár, og hefir læknað marga
tæringarsjúka; en hann kvað vera
mjög hæglátur' maður, sem ekki vill
láta mikið á sér bera, né verða fyr-
ir miklu umtali. Það er lika annar
læknir, Dr. Marshall McDaffie, sem
ritar um þetta nýja læknisráð.
“Dr. Minckin hefir reynt 56 lækn-
isráð í 1082 tilfellum. Af þessum
56 meðulum eru aðeins 2, sem hafa
getað læknað. Það er hvítlaukurinn
j úr jurtaríkinu og kvikasilfrið úr
| steinaríkinu.. En hvítlaukurinn
reyndist betur og sýndi ótrúlega
j góðar verkanir, hvernig sem sjúk-
} dómurinn var, hvort sem berklarn-
ir voru i hörundi, beini eða kirtl-
um, lungum eða útlimum.
Það var af hendingu, að Minckin
tók upp á að reyna hvítlaukinn. —
Ungur maður hafði berkla i fót-
leggnum og ristinni, og Minckin
réði honum til að láta taka fótinn af
sér, en það vildi ungi maðurinn
ekki. Sex mánuðum síðar hitti svo
læknirinn sjúklinginn, sem þá var
næstum albata. Hann hafði reynt
gamalt “húsráð”, samsett af sóti,
salti og hvítlauk. Læknirinn fór að
gjöra tilraunir, og komst að því, að
það var laukurinn, sem veitti heilsu-
bótina. Honum tókst að lækna fjölda
berklaveikrd manna og fékk mikið
orð á sig fyrir lækningar sínar. —
Aðrir vísindamenn, sem hafa rann-
sakað málið’ segja, að orsökin til
þess, að svo lítið er um berklaveiki
á ítalíu, sé sú, að Italir neyti svo
mikils af hvítlauk. Á meðal ítala,
sem flutt hafa til Vesturheims, hefir
tæringin geysað voðalega, og orsök-
in til þess talin sú, að þeir hafa
hætt við hvítlauks-átið.
Allyl sulphide er líka til í venju-
legum lauk, en í minna mæli. 1 einni
teskeið af hvítlaukssalti eru 2 drop-
ar af olíu, og verkanir þeirra ná
um allan líkamann betur en nokk-
urs annars meðals. Ef tekinn er
hvitlaukur brytjaður og bundinn
neðan undir iljarnar, þá finst hvít-
laukslykt á andardrætti þess, sem
það gjörir 20 mínútum siðar. Svo
fljótar eru verkanirnar.
Hér skulu tilfærð nokkur dæmi:
Tíu ára gamall drengur var svo
yfirkominn af berklaveiki i hend-
inni, að búið var að taka af honum
einn fingur; berklarnir voru í bein-
unum og þrjú opin sár voru á hend-
inni. Þá tók Dr. Minckin að láta
hann brúka hvítlauks-olíuna, og
drengurinn var albata að 6 vikum
liðnum.
Þrettán ára gömul stúlka hafði
um mörg ár haft berkla í hægra
fæti. Minckin lagði hvítlauksbakstra
við fótinn og lét hana anda að sér
hvitlauks-olíu. Tveim vikum síðar
gat hún kastað hækjunni, og gengið
óhindrað.
Við lungnatæringu brúkar Min-
ckin innöndun. Hvítlaukssafinn er
blandaður með 8 gr. hreinu alkohol
og nokkrum dropum af eucalyptus-
oliu. Þessu anda menn að sér eina
klukkustund á morgnana og aðra á
kveldin. Það bætir á 2—4 vikum.
Börn eiga að éta hráan hvítlauk.
Einnig má sjóða 40—80 gr. af hvít-
lauk undir loki í 2 klukkustundir,
og iná gefa barninu eitt glas á dag
að drekka af þessu seyði.
Aðsóknin að háskólanum i Grand
Forks er ekki í rénun meðal íslend-
inga í Norður Dakota. í vikunni sem
leið fóru 10 nemendur þangað suð-
ur frá Mountain og 2 frá Gardar. —
Sjálfsagt hafa einhverjir farið úr
hinum bygðarlögunum lika, þótt
þeirra sé ekki getið i Edinburg Tri-
bune, þaðan sem fréttin er tekin.
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ
um heimilisréttarlönd í Canada
Norðvesturlandinu.
Hver, sera hefur fyrlr fjölskyldu aS
sjá eöa karlmaöur eldrl en 18 ára, get-
ur teklö helmilisrétt á fjóröung: úr
seetion af óteknu stjórnarlandi i Man-
itoba, Saskatchewan og Alherta. Um-
sækjandi verður sjálfur aö koma á
landskrifstofu stjórnarinnar, eöa und-
irskrifstofu hennar i því héraöi. Sam-
kvæmt umbotii má land taka á öllum
landskrifstofum stjórnarinnar (en ekki
á undir skrifstofum) meö vissum skil-
yröum.
SKYLDUK—Sex mánaöa ábúö og
ræktun landsins á hverju af þremur
árum. Landnemi má búa meö vissum
skilyröum innan 9 mílna frá helmllls-
réttarlandi sínu, á landi sem ekkl er
minna en 80 ekrur.
í vissum hérööum getur góöur og
efnilegur landnemi fengiö forkaups-
rétt á fjóröungt sectiónar meöfram
landl sinu. Verö $3.00 fyrlr ekru hverja.
SKYLDUR—Sex mánaöa ábúö &
hverju hinna næstu þrlggja ára eftir
aö hann hefur uúniö sér inn elgnar-
bréf fyrir heimilisréttarlandl sínu, og
auk þess ræktaö 50 ekrur á hlnu seinna
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengiö um leiö og hann tekur
heimilisréttarbréflö, en þó meö vlssunt
skilyröum.
Landnemi sem eytt hefur helmllls-
rétti sínum, getur fengiö helmillsrétt-
arland keypt í vissum hérööum. Ver»
$3.00 fyrir ekru hverja. SKYLDUR—
Veröur aö sitja á landinu 6 mánuöi af
hverju af þremur næstu árum, rækta
50 ekrur og reisa hús í landinu, sem er
$300.00 viröi.
Færa má niöur ekrutal, er ræktast
skal, sé landiö óslétt, skógi vaxiö eöa
grýtt. Búþening má hafa á landinu 1
staö ræktunar undlr vlssum skllyröum.
BIöö, sem flytja þessa auglýslnga
Ieyfislaust fá enga borgun fyrir.—
W. W. CORY,
Deputy Mlnlster of the Interler.
Hií sterkasta gjöreyíingar iyf fyrir skordýr.
Bráðdrepur öll skorkvikindl svo sem, veggjalýs,
kokkerlak, maur, fló, melflögur, og alskonar smá-
kvikindi. Það eyðileggur eggin og lirfuna, og kemur
þannig í veg fyrir frekari óþægindi.
Búið til af
PARKIN CHEMICAL CO.
400 McDermot Avenue
Phone Garry 4254 . WINNIPEG
Selt f öllum betri lyfjabúðum.
f
I
♦
i