Heimskringla - 22.10.1914, Blaðsíða 3

WINNIPFG, 22. ORTÓBI'k 19H
HEIMSKRINGLA
BLS 3
Þann 23. Júní, á
§ 33. Til Stokkhólms. sunnudags morgun
kl. 7.30, lögðum
viS af stað með hraðlestmni norður til
Stokkhólms. Var veður hið fegursta. bjarta
sólskin og hiti. Leiðin liggur yfir Skán, Smá-
lönd, Austur-Gautland og Suðurmannaland.
gegnum Lund, Norðurkaupang, og fleiri
smábaei. Er víða farið yfir breiða akra og
graslendi. Allvíða er Iandið stórgrýtt og
hrjóstrugt og vaxið stórskógi. Furðaði mig
á, að ekki skyldi þar vera meiri vottur jarð-
yrkju og land þéttbýlla en er, einsog þrengali
virðast þó vera í Svíþjóð og útflutningur
þaðan mikill. Allvíða sýndust akrar vera
* hinni mestu órækt, og á stórum flákum á
Gautlandi voru þeir fullir illgresis, eldrauð-
ir af “mustard”. Þótti mér það kynlegt og
Gautar ekki sýna mikla búshygni; gengur
þeim seint að slá sverðin í plógskera. Hélt
eg “mustarðinn” sækti hvergi í akra manna,
nema islendinga i Dakota. En þama sá eg
hann í fullum blóma.
Fagurt var þó landið. Hér og hvar risu
háir, snarbrattir grjóthólar, er mmtu á hina
foru ætternisstapa þeirra Gautanna; þess
á milli villigjcumir mjrrkviðir eða grænar
merkur.
Ferðalagið tók rúma I 1 tíma.
Eg stóð lengst af frammi í hliðgangi
vagnsins og horfði út um gluggann. Mig
langaði til að sjá sem mest af landinu. Það
var Ijótt og það var fagurt á mis. Það var
siðað og ósiðað. Það var ólíkt öðrum lönd-
um, einsog við var að búast með Norður-
lönd.
§ 34. “Lásinn fyrir
dyrunum”.
en þó um leið norrænastur. Beri svipur bæj-
arins avipkenni þjóðarinnar, þá eru þau
hreysti, glæsimenska og menning. Fer vel
á því, að konungar Svía séu lærdómsmenn,
rithöfundar og skáld og hér búi dómnefnd
hins heimsfræga Nobel sjóðs, er árlega veit-
ir stórfé til verðlauna til vísinda og bók-
menta og fagurra lista.
Af þeim óteljandi stöðum, er mönnum
leikur forvitni á að skoða, er til borgarinnar ' in.
koma, má fyrst nefna konungssetrið og Rík-
isdagshúsið, eða þinghúsið. Konungssetrið
er ein hin fegursta kastalaborg og stendur á
aðal hólmanum í firðinum. Milli lands og
eyjar er örMtíll hólmi, er kallaður er Heilags-
anda-hólmi; á honum stendur Ríkisdags-
húsið og tekur yfir mestallan hólmann.
Gengur brú yfir á hólmann og þaðan aftur
yfir að konungssetrinu. Sundin milli hólm-
anna eru breiðari en meðalstrætí. Er helzt
ómögulegt að gjöra sér hugmynd um, hve
fagurt er á hólmum þessum, með öllum þeim
skrautlegu sölum og höllum.
Á vinstri hönd við konungssetrið, þegar
gengið er upp til borgarinnar, er annar hólmi,
kallaður er Riddarahólmi, og dregur
valnum. Síðasti lífsgeislinn er að deyja í
auganu; að öðru leyti hefir Iífið flúið hvem
KI. tæpt 7 um kveld-
ið var komið inn til
Stokkhólms og fór-
um við ofan á “Cen-
tral Stationinni", er stendur simnarlega í
Norðurbænum við eina breiðustu götu borg-
arinnar, “Vasa Gatan”. Liggur hún ofan að
Norrströnn; tekur þar við brú fram í hólm-
ann, þar sem konungshöllin stendur, í miðj-
um Riddarafirði, og fleiri fræg mannvirki.
Stokkhólms höfnin er einhver sú bezta á
Norðurlöndum. Frá hafi gengur inn rajór
fjörður, er kvíslast t ótal smá sund, er inn
eftir kemur, og stendur fjöldi hólraa og smá-
eyja þar og fylla sundin. Stendur borgin á
hólmum þessum og nesjum, er ganga á víxl
beggja vegna frá, þvert fram í fjörðinn. Fyr-
ir innan ganga tvær djúpar víkur lengst inn
í land. Er sú syðri nefnd Malaren og er miklu
stærst. Eftir henni lágu hinar fomu vík-
ingaleiðir inn í land. Skiftir hún milli Upp-
landa og Neðribygða. Stokkhóími hefir
verið líkt við Feneyjar á Italíu, að því leyti, ,ns’
að báðar borgirnar standa á ótal mörgum
3máeyjum. Gætí það átt við miðbæinn, er
Svíar nefna “Staden millom broarne”; em
norður- og suður-bærinn taka yfir þessi nes.
Saga Stokkhólms tekur ekki eins langt aft-
ur í tímann og sumra annara bæja í Svíþjóð.
Að sjálfsögðu hefir verið þéttbýli þar inn
með víkunum tíl forna; en það er ekki fýrr
en í kringum 1250, að Birgir jarl reisir þar
borg. Er hann faðir Stokkhólms, enda er
minningu hans vel á lofti haldið þar í bæn-
um. Hann setti “lásinn fyrir dyrn-
a r ”, einsog Svíar komast að orði. með
byggingu Stokkhólms var öllum ófriði bægt
frá Málaren víkinni og innsigling ómöguleg
án leyfis borgarinnar. Eftír Birgis daga hef-
ir bærinn átt jöfnum framförum að fagna.
Lengi vel var þó konungssetrið annarstaðar
— í fomöld í Sigtúnum og Uppsölum. í Ár-
boga, en loks í Stokkhólmi. Bærinn er tal-
inn skrautlegastur bær á Norðurlöndum.
Hann er mjög skipulega bygður, með ótal
torgum og görðum, og hús flest afar íburð-
armikil. Allur annar svipur er yfir honum
en Khöfn, — unglegri, hraustlegri og fjör-
ugri. Hér ganga menn röskan um göturnar,
og hér er alt fljótt framborið, sem um er
beðið. Enginn svefn og leti. Stokkhólm-
ur er amerískastur allra Norðurlanda-borga,
fjörðurinn nafn af honum. Em þar hermála-
stofur landsins og þar stendur hin fræga
Riddarahólmskyrkja, þar sem Gústaf Adólf
sóktí messur. Að kyrkju þes3ari kaus hann
sér að vera grafinn, ef hann félli og yrði
fluttur dauður heim úr ófriðnum.
Og hann féll — við Lutzen 2. Nóv. 1632
— og var fluttur heim, og að kyrkjunni er
hann grafinn. Fyrir föðurlandið fyrst, og
svo samvizkufrelsi mannanna lagði hann út
í þrjátíu ára stríðið. í bréfi tíl Oxenstjema
getur hann þess, að það sem knýi sig mest
út í ófriðinn og tíl að veita trúarbræðrum
aínum hjálp á Þýzkalandi móti Ferdincmd
II., sé það, að ef keisarinn fái fært ríki sitt
norður að Eystrasaltinu séu Norðurlönd í
hershöndum fyrír herflotum keisarans. En
helgi og frelsi Norðurlanda beri að verja
fram t dauðann. Þá sé lika samvizkufrelsi
manna hætta búin. Eftír verði ekki skilið
svo mikið frelsi einstaklingnum, að hann fái
dýrkað guð eftír eigin huga.
Svíþjóð fyrst", — Norðurlönd
f y r s t. Óskandi væri, að hver norrænn
maður vildi taka þau orð af konungsvörum
og gjöra þau að sinni helgustu játnmgu —
í lífi og dauða.
Fjrrir utan Riddarahólmskyrkju stendur
mjrndaistytta Birgis jarls, á miðju “Birgis
Jarls Torgi”. Skamt þaðan er hin foma og
mikla höll Bengt Oxenstjema.
Fyrír framan, eða á hægri hönd við kon-
ungssetríð, er Skeppsholmen; em þar her-
málastofur, virki og sjóforíngjaskóli ríkis-
En landraegin, á bökkum Norrström,
stendur aðal leikhúsið og þjóðlistasafnið,
“National Museet”; en á milli þeirra er dálít-
ill opinn flötur, og situr Karl XII. þar á hestí,
djarfmannlegur og tígulegur, einsog hann
var i lifanda lífi. Er staður þessi, er eg hefi
nú lýst, miðbik borgarinnar og fegursti hlutí
hennar.
“National Museet” er aðal þjóðlistasafn
ríkisins. Yrði það oflangt mál, að teija upp
öll þau listaverk, sera þar em samankomin,
í málverkum, fomum skrautgrípum, kyrkju-
munum, söguminjum og fleiru.
Einkennilegastar myndir þótti mér "Karl
XII. likfárd”, eftír Cederström. Er myndin
um það, er Svíar bám konung sinn dauðan
heim um hávetur yfir Kjöl, handan úr Nor-
egi og austur tíl Svíþjóðar. Má með sanni
segja, að myndin sýni líkferð Svíþjóðar sem
stórveldis í Norðurálfunni. Hinn ungi, sig-
ursœh konungur, er á skömmum tíma hafði
sigrað Norðurálfuna, nú rúinn sigurvaldinu,
búinn að missa austurlönd sín öll; úr grjótí
sænsku herborganna búið að reisa “aðalból
þrætdóms — Pétursborg, — er nú borinn
heim á herðum fáklæddra hermanna, yfir-
unninn og dauður.
Önnur mynd er þar, einkar fögur, “En
Hjeltes Död”, eftír N. Forberg (“Deyjandi
hermaður”). Maður helakotinn hvílir í
hans lim. Sjálfsagt á myndin að sýna: einn
garp frá Hálands tíð. Hann lá með höfuð
hneigt á arm, með helstírð augu. særðan
barm”; — einn af Iiðum Karls XII., því sú
tíð er Svíum ástfólgnust í Iistum og Ijóði
Átakanlegust þóttí mér þó myndin: “Ei-
ríkur konungur XIV.”, eftir Georg von Ros-
Eiríkur var elztí sonur Gústafs Vasa I.,
sonur fyrstu konu hins marggifta Gústafs.
Tók hann við ríki eftir föður sinn 1560 og
ríktí 8 ár. “Honum var margt vel gefið
bæði tíl lífs og sálar”, segir Páll Melsted.—
En Eiríkur var lániaus kommgur. Hann var
fagur og glæsilegur, bjartur yfirlitum og fríð-
ur sýnum, en eigi skaphægðarmaður. Er
hann tók við ríkinu, var féhirzlan full, en
það eyddist brátt fyrir honum í herkostnað
og kvonbænaferðir. Sagt er að hann sendi
menn að biðja sér til handar flestra efnileg-
ustu konungs- og greifadætra Norðurálfunn-
ar, þar á meðal Elízabetar Englandsdrottn-
ingar, Maríu Stewart Skotadrottningar, Rein-
örtu dótturdóttur Kristjáns II. og Kristínar
dóttur Filips Landgreifa af Hessen. En eng-
in vildi Eirík; aumingja Eiríkur fékk allstað-
ar hryggbrot, og neyddist því tíl að eiga
fylgikonu sína Katrínu Mánadóttur, því konu
laus vildi hann ekki vera.
Einn af ráðgjöfum Eiríks hét Göran Pers-
son, prestsson frá Vestmannalandi, rógberi
og fúlmenni. Hann rægði aðalinn og hers-
höfðingja á allar lundir við konung. Þegar
ófriðurinn hófst við Dani og Norðmenn, er
stóð yfir ■ 7 ár, þóttí Eiríki hershöfðingjar
sínir linir í sóknum. En Göran Persson blés
að þeim kolum. Varð það tíl þess, að kon-
ungur lét setja Niels Sture, er var af einni
hinni glæsilegustu aðalsætt Svía, auk fleiri
stórmenni, í fangelsi í Uppsala kastala og
drepa.
Myndin er af Eiríki þar sem Göran Pers-
son er að lokka konung tíl að skrifa undir
dauðadóm Niels Sture. Konungur situr og
er afar þungsinna. Við hlið hans situr Kat-
rín Mánadóttír, og heldur utan um hönd
konungs, svo að hann fái ekki skrífað undir
dóminn. Fjrrir framan þau stendur Göran
Persson, lymskur og undirhyggjufulhir. En
á veggnum fjrrir ofan höfuð konungs stend-
ur skrifað stórum stöfum: “We e thim
som orjett Lögh göra, och
wrangan dom s k r i f v a.". Og vei
var konungi, því dómurínn kostaði hann há-
sætið og að lokum lífið. Eftír dóminn varð
hann sem ær. Bræður hans hófu uppreist
móti honum. Katrín Mánadóttír flýði með
son þeirra Gústaf tíl Finnlands, og dó þar
löngu síðar í fátækt, en Eiríkur var settur í
gæzlu, hrakinn úr einu fangelsinu eftír ann-
að og að Iokum drepinn á eitri 1577.
Aðal skemtístaður Stokkhólms er hinn
svo nefndi “Skanzen”. Þar er dýragarður
og Norræna þjóðminjasafnið fræga (Nord-
iska Museet) ; einnig Biologiska Museet, þar
sem allar dýrategundir Norðurlanda eru
sýndar, og þar er sýnt útí, uppi í garðinum,
bændaheimili frá ýmsum tímum og stöðum
í Svíþjóð. Garður þessi er á smáhólma
norður í ytra fjarðarbotni, og liggur hátt,
svo að víðsýni er þaðan mikið. Norræna
þjóðminjasafnið er það merkasta, sem þar
er tíl sýnis. Auk ýmissa skrautgripa, vopna
og minja konungsættanna, eru þar til sýnis
búningar bænda og alþýðumanna frá öll-
um stöðum Norðurlanda, einsog þeir tíðk-
uðust um vist skeið. Þá eru og klefar hríng-
inn í kring í salnum, bæði uppi og niðrí, er
sýna stofur á bændaheimilum úr öilum hér-
uðum Noregs, Svíþjóðar og Danmerkur,
með öllum tílheyrandi búnaði. Svo eru sér-
stök söfn, frá Orkneyjum, tslandi og Fær-
eyjum. Er þar sýndur ýmiskonar handiðn-
aður, útskurður, saumur og vefnaður.
Það var á hinni stóru sólarhátíð Norður-
landa, miðsumarsdaginn, er við skoðuðum
“Skanzen” og söfnin þar. Var alt fært í
sinn fegurðar- og sparibúning. — bærínn,
borgarbúar, land og lögur.
POTTJÁRN SOÐIÐ SAMAN
Mig langar til a8 leiöa athygli almennings a8
því, a8 ég er buin a8 fá áhöld sem hægt er
a8 sjóöa saman hva8a sortir af jarni og stáli
og f hva8a lögun sem er. Miger aB finna hjá
Central Bicycle Works
560 Notre Dame Avenne
Telephone Oarry 121 $■ W Efavercost
FURNITURE
on Easy Payments
OVERLAND
mAIN & alexander
ÍSLENZKA LYFJABOÐIN
Vér leggrjum koet, & aB hafa
og láta af hendl eftlr læknlsá-
visan hin beztu og hreinustu
lyf og lyfja efni sem til eru.
SendiS lœknisáviaanirnar
y"Bar tll
E. J. SKJÖLD
LyfJaaérfrætSlngs (prescript-
ion apeclaliat) á horntnu &
Welllngton og Simcoe.
EINA ÍSLENZKA HÚÐABÚÐIN 1 WINNIPEG
að.s senfrnmZlaT,ufð hlíðir. gærur, og allar tegundir aí dýrnskinnum, mark
S É, m- Ltka með ull og Seneoa Hpote, m.fl. Borgar hæðs'a verð.
. „ fljót afgreiðsla.
J. Henderson & Co.. .Phone Garry 2590. .236 Khg St., Wínnipeg
Hvernig Tolstoyog kona
hans skrifuðu sögur.
"Anna Karenina er bull eitt; sag-
an er leiðinleg og ruddaleg”, sagði
Leó Tolstoy sjálfur um þessa bók
sína meðan hann var að semja hana,
og eftir því, sem sonur hans, Ilya
Tolstoy, segir í Century Magazine,
þá fellir hann ennþá þyngri dóm á
hana.
Endurminningar Ilya greifa um
hinn viðfræga föður sinn, gjöra
mönnum það ljóst, að kona hins
fræga rússneska söguhöfundar var
starfskona ákaflega mikil og hafði
miklar byrðar að bera, — langtum
meiri en vanalega gjörist. Fjöldi
Englendinga og Amerikumanna, sem
dýrka Tolstoy og setja hann ofar
öðrum mönnum og segja, að hann
hafi verið einskonar píslarvottur,
klæddur bændatötrum og hafi unn-
ið erviðustu bæntlaverk, þar sem alt
kynfólk hans hafi lifað í svalli og
sukki á hinu sama heimili. Hann
klæddist bændabúningi, — en hafi
nokkur verið píslarvottur á þvi
heimili, þá var það kona hans.
Ilya greifi segir oss, að starf henn-
ar hafi verið miklu harðara en
bónda hennar, af þvi að hún stýrði
öllu heimilinu og vann með familíu
sinni, og svo vann hún miklu lengri
tima en bóndi hennar á hverjum
Hvenær ætlarðu að
spara ef þú gerir
það ekki núna?
Þau laun þín eða tekj-
ur aukist án efa, aukast
útgjöld J>ín ’einnig og
mörgum finst öllu meira
um það. Nú er því tíminn að bjrrja sparisjóð, og er
sparisjóðsdeild XIItlON BANK OF CANADA staðurinn
að geyma hann.
Byrjið með því aukafé sem þið nú hafið með þöndum.
hvaða upphæð niður í einn dollar gefur vexti.
OF CANADA
LOGAN AVE. OG SARGENT AVE., ÚTIBÚ
A. A. WALCOT, Bankastjóri
Or ræðu.
stöku orðum eða heiium setningum,
stundum heifcm línunum, og loksins [
var próförkin ekki orðin annað en ; ---
alveg ólæsilegt krass, kolsvört nreð Duncan Marshalls, búnaðar-ráöherra
þegar allir aðrir voru til svefns
gengnir.
Rithönd Tolstoys var mjög ólæsi-
leg og hann hafði þann “voðasið”,
sem sonur hans kallar, að skrifa
heilar setningar inn á milli linanna
eða á hornin á blaðsiðunni, eða
stundum þvert yfir linurnar ög
blaðsiðuna. Og þegar eitthvað var
svo ólæsilegt og illa skrifað, að
greifafrúin komst ekki fram úr því,
þá fór hún með það til bónda sins,
og spurði hann, hvað það ætti að
vera. Tók hann þá oft við handrit-
inu og spurði i gremjufullum rómi,
hvað það væri, sem hún væri nú að
vandkvæðast yfir, og fór svo að lesa
það upphátt. En þegar hann kom á
vondan, ólæsilegan stað i handrit-
inu, þá hikaði hann sig og umlaði i
honum, og oft var hann i standandi
vandræðum, að geta sér til, hvað
hann hafði skrifað. Og oft var það,
að kona hans leiðrétti hroðalegar
málvillur eftir hann.
Hér á eftir kemur sýnishorn af
heimilisbrag þeirra, og ætti það að
vara allar konur við hættu þeirri,
að giftast heiraspekisfróðum anark-
istum.
Þegar Anna Karcnina fór að koma
út i Russky Vyéstnik, voru heilar
lengjurnar af próförkum að koma
með póstinum til föður mins, segir
Ilya greifi, og fór hann yfir þær og
leiðrétti þær.
I fyrstu hlóð hann á auðu spássi-
urnar hinum venjulegu leiðrétting-
dcgi. öllum tíma, sem hún gat mist
frá heimilisstörfum, varði hún við' ar merkjum og bætti' inn i stöfum,
skrifborðið. Og vanalcga eyddi hún sem úr höfðu fallið, eða setti nýja
öllum kveldum til þess að yfirlíta stafi i stað rangra; gjörði við að-
handrit hans, og oft sat hún uppi á greiningarmerkin og kommurnar, o.
nóttum eða fram á miðjar nætur, | s. frv Svo fór hann að breyta ein-
köflum, svo að engin stafagjörð
greindist, og var alveg óhugsandi,
að senda þetta á prentstofnna aftur,
eins og það var útlítandi; og enginn
annar en móðir min gat fundið upp-
haf og endir á flækjum þessum eða
klessum. Því ýmist var alt útstrik-
að eða útskafið og svo margskrifað
ofan i það aftur.
Oft sat móðir min uppi alla nótt-
in við að skrifa það alt saman upp
aftur að nýju.
Á morgnana lágu blaðsiðurnar á
borði hennar i snyrtilegnm bunk-
um, ritaðar með hinni nettlegu og
skýru hönd hennar, og alt var það
tilbnið, svo að Lyovatcha gæti sent
prófarkirnar með póstinum, þégar
hann kæmi á fætur.
Faðir minn tók þær þá og fór með
þær inn í lestrarstofu sína til þess
að fara augum yfir þær rétt einu
sinni, og þegar kveld var komið var
það alt orðið eins krassað og klest
og ólæsilegt einsog daginn áður. —
Það þurfti alí að skrifast upp að
nýju.
“Sonya, elskan mín”, mælti þá
faðir minn, “þetta er mjög leiðin-
legt; en eg er búinn að eyðileggja
alt þitt verk; eg skal aldrei gjöra
það framar”. Og svo sýndi hann
henni klessurnar og versta krassið,
og var skömmustulegur, en bætti þá
oft vi: “Við skulum senda þær með
póstinum á morgun, það skal ekki
bregðast”. En þessi morgun drógst
oft i heilar vikur eða mánuði.
“Eg ætla rétt að lita yfir eina eða
tvær setningar”, mælti hann oft. —
En svo gleymdi hann sér og bylti
við og umturnaði öllu þvi, sem hann
var búinn að skrifa.
Stundum kom það fyrir, þegar
hann var búinn að sénda prófark-
irnar með póstinum, að daginn eft-
ir mundi hann eitthvert sérstakt
orð, sem honum likaði ekki, og leið-
rétti það svo með telegraf skeyti.
En fyrir þessar endalausu leiðrétt-
ingar tafðist prentun sögunnar í
Russky Vyéstnik, og stundum kom
hún ekki út i blaðinn mánuðum
saman.
Og eftir alt þetta strit og erviði
var höfundurinn stór-óánægður með
söguna Anna Karenina. “Hvaða
vandi ætti það að vera, að skrifa
um það, að yfirmaður einn varð
ástfanginn í kvongaðri konu?”
mælti hann. “Það er enginn vandi,
og það, sem meiru munar, það gjör-
ir ekkert gott. — “Og svo bætir son-
ur hans við: “Eg er sannfærður um
það, að ef að faðir minn hefði get-
að, þá hefði hann fyrir löngu siðan
eyðilagt sögu þessa, sem honum ald-
rei likaði, og sem hann einlægt vildi
eyðileggja”.
En greifafrú Tolstoy var meira en
útpíndur skrifari skáldsins og heim-
spekingsins og anarkistans Tolstoy.
Hún var einnig kona og húsmóðir,
og bar fyrirtaks umhyggju fyrir hin-
um 6 börnum sinum og sjöunda
barninu, bónda sinum. Sonur henn-
ar heldur minningu hennar i heiðri,
og kemur með ágæta lýsingu af hinni
starfsömu, kærleiksriku rússnesku
konu, er hún lítur eftir öllu á heim-
ilinu; segir matreiðslukonunni hvað
elda skuli; hefir saumakonur til að
sniða og búa til fötin handa öllum
á heimilinu; sér um kenslu og upp-
fræðslu barnanna, vanalega með
yngsta barnið á brjósti. Og það
virðist svo sem Tolstoy sjálfur hafi
í mörgu verið erviður viðfangs og
matvandur, svo að ekki var létt að
fæða hann einsog honum likaði. —
Segir Ilya greifi sögu eina einkenni-
lega, sem dæmi þessa.
Við höfðum hlaup (Jelly) tii eft-
irmatar einn daginn, og Hkaði höf-
undinum að “Strið og friður” það
ekki sem bezt. Varð honum skap-
þungt við og sagði, að “hlaup þetta
væri ekki til annars nýtt, en lima
með því pappirsbauka”. Hlupu þá
börnin úr sætum sínum og sóttu
pappír, en faðir þeirra fór að hjálpa
þeim til þess, að búa til bauka Og
kassa úr pappirnum og hlaupinu.
Af þessu og öðru eins þurfa m snn
Alberta-fylkis, á flteði-jarða
þingi bænda í Calgary.
Kanada rækir skyldu sína við
brezka rikið bezt með því, að fara
sinum sýslunum fram, einsog þó
ekkert hefði í skorist í Evrópu. For-
gangsmenn þessa bændaþings hafa
ekki látið styrjöldina trufla sig. Það
líkar mér vel.
Hér ber fundum manna vel sam-
an. Góðs viti er það oss, að hér hitt-
ast Bandaríkjamenn, og vér Kanad-
iskir, til að ræða það mál, sem stór-
vægilegast er í öllum góðum íþrótt-
um, þeim sem með friði fara.
Hér eru dæmi þess, hversu tvær
þjóðir meiga sitja samhliða, og
raska aldrei friði.
Þegar vígöld Norðurálfunnar nú,
iykur yfir að lokum, höfum við til
sýnis landamerkin millum okkar,
4000 milna löng, án víggirðinga og
varnarlaus, og getum bent Evrópu á,
að með því að hertýgjast aldrei
halda mennirnir frið.
Norðurálfu þjóðirnar ganga stöð-
ugt með alvæpni. Því cr komið sem
er. Það er happalaus landsstjórn, að
búast sifelt til bardaga, hlaða vig-
garða og hópa saman herskipum, því
eitthvað verður æfinlega til að blása
þá ýfni upp, að öll þau drápstól
verði á lofti.
Hefðum við og þið Bandaríkja-
menn, í hér um bil hálfa öld, verið
að hlaða um okkur vígi og herbúast,
hefðum við fyrir löngu verið stadd-
ir i blóðugum bardögum. Eitthvert
fólið, öðru-hvoru megin, hefði orðið
til að hleypa okkur saman. Til allr-
ar hamingju er nú all-langt siðan að
Bandarikin og Kanada suðu þau
sverðín sín upp í torfljái.
S. G. S.
H.JOHNSON |
Bicyle & Machine Works
Gjörir við vélar og verkfæri
reiðhjól og mótora, skerpir
skauta og smfðar hluti í bif-
reiðar. Látið hann sitja fyrir
viðskiftum ykkar. Alt vel af
hendi leyst, og ódýrara en hjá
öðrum.
651 SARGENT AVE.
>♦1 |||H|||.|H-H-H-H‘MI
SHERWIN - WILUAMS
P
AINT
fyrir alskouar
húsm&lningu .
Prýðingar-tími nálgast nú.
Dálítið af Sherwin-Williams ”
liúsmáli getur prýtt hiisið yð- • •
ar utan og innan,—BRÚKIÐ
ekkert annað mál en þetta___
S.-W. húsmálið málar mest, j
endist lengur, og er áferðar- j ’
fegurra en nokkurt annað hús •{*
mál sem búið er til.—Komið
inn og skoðið litarspjalið—••
CAMERON & CARSCADDEN %
QIJAIJTY UARDWARB
I! Wynyard, - Sask. $
W-I-H-'l-l- I-Hrí-H-l-I-l-I-I-I-I' i.ífe
ekki að verða forviða og undrf ndi,
þó að móður barnanna rynni í ikap
við bónda sinn.