Heimskringla - 08.10.1914, Blaðsíða 6

Bls. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. OKTiSRER 19H.
T
I
Ljósvörðurinn.
þann hátt, að hann hringdi borSbjöllunni svo tryll-
ingslega, aS rödd Gerti heyrðist ekki. Katy kom und-
ir eins með morgunverðinn, og svo komu þær Emily
og frú Eliis og settust að borðinu. Matarins var neytt
með algjörðri þögn, því Einily hafði heyrt hávaðann
í föður sínum, og frú Ellis hafði óljósan grun uin, að
eitthvað óþægilegt hefði átt sér stað...
Pegar Graham var búinn að borða, sneri hann sér
sér á ferð þeirra, og að láta einsog aðrir vinir mínir að frú Ellis og bauð henni að fylgja sér og Emily á
væru einskis virði í hans augum og ættu líka að Vera suðurferðinni, og gat þess um leið, að hann mundi
það í minum? Vill hann að eg borgi uppeldi mitt ineð Uvelja nokkrar vikur í Havanna.
- ........ “ Frú Ellis þáði boðið með mestu ánægju og kom
með óteljandi spurningar viðvíkjandi viðkomustöð-
um og hve langan tíma ferðin stæði yfir; en Erpily
faldi hnuggna andlitið sitt bak við bollann sinn. Gerti,
sem nýlega hafði lesið ‘Bréf frá Kuba’, og vissi að Gra-
ham þekti áhuga hennar á þeim stað, hugsaði með
sjálfri sér, hvort mögulegt væri að hann væri svo lítil-
mótlegur að vilja vekja hjá sér gremju.
Þegar morgunverði var lokið, flýtti Emily sér til
herbergis síns, og rétt á eftir kom Gerti til hennar.
Þegar Gerti svaraði spurningum Emily um það,
hvað fram hefði farið, nefndi hún ekki þau orð Gra-
hams, sem mest voru særandi, því hún sá á svip henn-
ar, að henni sárnaði, að faðir sinn hefði misskilið
hana og skapraunað henni. Hún lét þess samt getið,
að Graham vildi að hún færi úr húsinu; og þar eð
hann var henni í meira lagi ónotalegur, áleit hún rétt-
ast að fara strax, einkum þar eð frú Sullivan var árið-
andi að fá hana sem fyrst. Emily sá það hyggilega í
þessu áformi, samþykti það og lofaði að fylgja henni
til bæjarins eftir hádegið; því þar eð henni sárnaði
alt mótlæti, sem Gerti varð fyrir, vildi hún ekki að
| Graham fengi tækifæri til að sýna henni fyrirlitningu
og háð. Gerti fór því strax a tína saman muni sína
og búa uin þá, og sat Emily hjá henni á meðan, gaf
henni mörg góð ráð og kvað sér þykja slæmt að þær
yrðu að skilja, en fullvissaði hana um sína óbifanlegu
vináttu.
“ó, eg vildi að þú gætir skrifað mér, kæra Emily;
það væri mér ósegjanleg huggun í hinni löngu fjarveru
þinni”, sagði Gerti.
“Með aðstoð frú Ellis skal eg segja þér eins mikið
um ferðalag mitt og eg er fær um, góða mín”, svaraði
Emily, “en enda þótt þú fréttir ekki mikið af mér,
hverfur þú aldrei úr huga mínum og eg skal aldrei
gleyma að biðja guð að annast þig og vernda; hann
gefur þér betri ráð og reynist þér betri vinur en eg’
Nokkru seinna fann Gerti frú Ellis, og gjörði hana
hissa með því að segja henni að hún væri að fara úr
húsinu og kæmi nú til að kveðja hana. Undranin og
forvitnin viku þó brátt fyrir ákafanum með að hrósa
Graham og ánægjunni, sem í vændum væri af ferðalag-
frelsi minu? Og hefi eg ekki lengur heimild til að
segja já eða nei? Þannig hugsar Emily ekki; Emily,
sem elskar mig_ og þarfnast mín þúsund sinnum meir
en Graham, álítur áð eg hafi breytt rétt, og. fullvissaði
mig um fyrir stuttu síðan, að það væri skylda min að
framkvæma áform mitt. Og loforð mitt til Willie, er
það líka einskisvirði? Nei, það er harðýðgislegt af
Graham, að reyna að þvinga mig til að vera hjá þeim,
og það gleður mig, að hafa fastráðið, að brjóta af mér
slíka fjötra. Auk þess er eg fullnuma kenslukona, og
W—s segir, að það sé áríðandi, að byrja strax, meðan
þckking mín sé ógleymd”.
Þannig talaði drambið, en smátt og smátt viku
þessar hugsanir fyrir öðrum mildari.
“Máske það sé nú samt sem áður góðvild, sem hef-
ir komið Graham til að tala þannig”, sagði hún við
sjálfa sig. “Hann hugsar ef til vill einsog Emily, að eg
ráðist i of mikið. Það er ómögulegt fyrir hann að vita,
hve sterkar ástæður eg hefi, hve skuldbundin mér
finst eg vera Sullivans og hve mjög þau þarfnast mín
nú. Mér kom heldur aldrei til hugar að eg ætti að
fylgja þeim, því þótt Emily segði, að það væri fastráð-
ið, hefir Graham aldrei minst á það, og þess vegna hélt
ég, að honum yrði það engin vonbrigði þótt eg neitaði
því. En þar eð hann hefir ráðstafað þessari ferð okk-
ur báðum til ánægju, er það ekkert undarlegt, að hann
álítur sér misboðið. Honum finst máske líka, að þar
eð eg hefi verið svona lengi í hans umsjá, þá hafi hann
heimild til að skipa fyrir ura breytni mína. Hann
hefir líka verið mér mjög góður — ókunnugri, sem
einskis gat krafist”.
“Á eg þá að hætta við áform mitt, fara með þeim
og láta frú Sullivan þjást—, já, máske deyja meðan eg
er burtu? Nei, það er ómögulegt, eg skal aldrei verða
slíkur svikari gagnvart mínum eigin tilfinningum og
samvizkú; hve slæmt sem mér þykir að móðga Gra-
ham, má eg ekki láta hræðluna við reiði hans hindra
mig frá að gjöra skyldu mína”.
Þegar Gerti hafði ákveðið, að taka storminum, sem
í vændum var með ró, og beðið guð að styrkja sig,
reyndi hún að sofa, en henni var það ómögulegt.
Harðýðgi Grahams var alkunn á heimilinu, og
þess vegna voru allir vanir, og einkum fjölskylda hans,
að breyta að vilja hans, og þó hann væri ávalt nær-
gætinn og oftast vingjarnlegur, þorði enginn að gjöra
á móti vilja hans, sem gat orðið til þess að vekja of-
stopa. Það var því alls ekki undarlegt, að Gerti var
að nokkru leyti kjarklitil, þegar hún lagði hendi sína
á skráarhúninn á borðstofuhurðinni hálfri stundu fyr-
ir morgunverð. Samt hugsaði hún sig ekki um nema
augnablik, opnaði svo hurðina og gekk inn.
Graham sat í hægindastólnum sínum og morgun-
blaðið lág á borðinu.. Síðari árin var Gerti vön að
lesa blöðin fyrir gamia manninn á hverjum morgni,
og það var i þvi skyni, að hún nú var komin inn. Hún
gekk til hans og heilsaði með “góðan daginn”, einsog
hún var vön; en nú var kveðjunni svarað með tauti.
Hún settist niður og ætlaði að taka blaðið, en hann
varnaði henni þess með því að leggja hendi sína ofan
á það.
“Eg hugsaði mér að lesa blaðið fyrir yður, herra”.
“Þú skalt hvorki lesa né neitt annað fyrir mig
gjöra, fyr en eg fæ að vita, hvort þú hefir ásett þér
að sýna mér þá virðingu, sem eg hefi heimild til að
krefjast af þér”.
“Mér hefir aldrei komið til hugar að sýna yður
annað en einlæga virðingu, hr. Graham”.
“Þegar ungar stúlkur eða drengir breyta gagn-
stætt vilja þeirra, sem eru eldri og hygnari, sýna þau
hinn mesta virðingarskort sem hugsast getur; en eg
er fús til að fyrirgefa alt, ef þú fullvissar mig um það,
að þú sért búin að viðurkenna skyldu þina gagnvart
mér, sem eg vona að þú sért búin að, eftir heillar næt-
ur yfirvegan”.
“Eg get ekki sagt að skoðanir mínar séu breyttar
að því er snertir skyldu mína”.
“Þú átt við það, að þú ætlir þér að halda fast við
heimsku þína?” spurði Graham, stóð upp og talaði i
þeim róm, er kom Gerti til að skjálfa.
“Er það heimska, að gjöra rétt, herra?”
“Rétt? Skoðanir okkar um hvað rétt er eru í
þessu tilfelli mjög mismunandi”.
“En ef að þcr þektuð ástæðurnar einsog þær eru,
munduð þér naumast finna að áformi mínu. Eg hefi
sagt Emily orsakirnar, sem hvetja mig til þessa, og
hún —”.
“Nefnið þér ekki Emily”, sagði Graham, sem gekk
hratt um gólfið. “Eg efast ekki um, að hún gæfi höf-
uð sitt hverjum sem væri, er bæði hana um það; en
eg vona að eg hafi betri þekkingu á, hvað menn eiga
mér að þakka, og eg vil i fám orðum segja þér, ungfrú
Gerti Flint, að ef þú yfirgefur nú hús mitt, þá gjörir
þú það gagnstætt vilja mínura og að baka sér vanþókn-
un mína er ekkert suiáræði, sem þú máske kemst að
raun um bráðlega, — og einkum þar eð það er alveg
ónauðsynlegt”.
“Mér þykir slæmt, ef yður mislíkar framferði
mitt. hr. Graham”.
“Nei, þér þykir það ekki slæmt; ef svo væri, þá
myndir þú ekki breyta þvert á móti óskum mínum”,
sagði Graliam, sem sá að svipur Gerti varð enn ákveðn-
ari við hans hörðu orð, í stað þess að mýkjast. “En
eg vil ekki tala meira um þetta efni, það er ekki þess
vert. En eg ætia að segja þér, að ef þú ferð úr húsi
mínu, máttu ekki búast við minni hjálp eða vernd.
Þú verður þá að annast þig sjálf eða leita annara. Þú
hehlur liklega, að vinur þinn í Kalkútta vilji styrkja
þiíT eða korai máske heirn og taki þig undir sína sér-
stöku verhd; en ef þú heldur það, þá þekkir þú heim-
inn illa. Eg hugsa að hann sé giftur nú einhverri ind-
verskri stúlku; eða, að hann að minsta kosti hafi
gleyint þér”.
“Hr. Graham”, sagði Gerti stolt, “Sullivan kemur
ekki heim i mörg ár enn, og þér megið trúa því, að
eg vænti hvorki hjálpar hans eða annara. Eg ætla sjálf
að vinna fyrir raér”.
Hetjulegt áform”, sagði Graham fyrirlitlega, “og
láti ‘ í Ijós mcð þeim metnaði, sem eg vona að ekki
bregöist. Á eg að álíta áform þitt fastráðið?”
Já, herra”, svaraði Gerti, sen« var orðin enn á-
kveðaari af háði Grahams
Og þú ætlar að fara?*’
“Eg verð að fara; eg álít það skyidu mína, og er
því viljug til að fórna minu þægilega lífi hér og vin-
áttu yðar, sem eg met mikils”.
raham virtist engan gaum gefa síðari hluta
svar hennar, og gleymdi sinni vanalegu kurteisi á
inu. Þegar Gerti hafði óskað henni góðrar ánægju,
bað hún hana að skrifa sér við og við, en frúin lézt
ekki heyra þessa bón og spurði, hvort kjóllinn úr tíbet
væri viðeigandi að vera notaður á ferðinni, og þegar
Gerti endurtók bón sína með meiri ákafa, spurði hún
hve mörg úlnliðalín hún þyrfti að hafa með sér. Þeg-
ar Gerti var búin að svara öllum spurningum hennar,
lofaði hún að skrifa henni eitt bréf.
Áður en Gerti yfirgaf húsið, fór hún inn til Gra-
hams í þeirri von að fá vingjarnlega kveðju, en hann
tautaði eitthvað óskiljanlegt og sneri sér svo frá henni.
Hún skildi við hann hrygg og tárfellandi.
FJóRTÁNDl KAPITULI.
Vinur i neyð.
Við göngum fram hjá kveðju Gerti og Emily, mót-
töku henar hjá frú Sullivan og byrjun kenslu henn-
ar á skólanum; en ætlum nú að minnast á, hvað fram
fór i nóvember, hér um bil tveimur mánuðum eftir að
hún fór frá Graham.
Gerti hafði einkennilegt eðli til að stjórna gamla
Cooper. Altaf fann hún nýjar skemtanir, þar á meðal
að fylgja honum til nýju kyrkjunnar, sem verið var að
byggja. Cooper vildi ekki láta rífa gömlu kyrkjuna,
en þegar hann sá, hvernig þeirri nýju var til hagað,
vakti það áhuga hans. Einn af verkamönnunum, Mil-
ler að nafni, var vanur að lita eftir Cooper, og kom
honum til að trúa því, að það væri mikið gagn að nær-
veru hans. Stunduin sótti Gerti hann, þegar hún var
á heimleið frá skólanum, en annars fylgdi Miller hon-
um heim.
Eftir að Gerti settist að hjá frú Sullivan, hafði
Cooper breyzt til hins betra og var miklu þægari en
áður; samlífið við Gerti gjörði lika frú Sullivan lífið
skemtilegra; en hin vaxandi veikindi hennar síðustu
dagana, gjörðu Gerti óttaslegna, og þvi ásetti hún sér
einn daginn að finna Jeremy Iæknir, þegar hún væri
búin á skólanum, og biðja hann að skoða frú Sulli
van. Til þess að geta þetta, bað hún Miller að annast
Cooper.
Þenna dag tafðist hún lengur en vant var á skól-
anum, og klukkan var tvö, þegar hún barði að dyrum
hjá Jeremy. Stúlkan, sem lauk upp, benti Gerti að
fara inn í skrifstofuna. Læknirinn gekk á móti Gerti
með framréttar hendur. “Gerti Flintl Nú er eg hissa!”
hrópaði hann. “Það gleður mig að sjá yður. En því
hafið þér ekki komið fyr?”
Gerti sagði, að hún ætti heitna hjá kunningjum
sínum,, og væri annar þeirra mjög gamall en hinn
veikur, og að skólinn eyddi svo miklu af tíma henn-
ar, að hún gæti ekkert farið.
“Léleg afsökun”, sagði Jeremy, “léleg afsökun.
En nú eruð þér hér og við sleppum yður ekki strax”.
Hann opnaði dyrnar um leið og kallaði hátt: “Kona,
kona, — komdu eins fljótt og þú getur og láttu á þig
bezta möttulinn þinn, — hér eru gestir. — Vesalings
konan”, bætti hann við góðlátlega og sneri sér að
Gerti, “hún á ekki hægt með að flýta sér, hún er of
digur til þess”.
Gerti afþakkaði að bíða eftir dagverði og sagðist
verða að hraða sér heim. Svo lýsti hún veikindum
frú Sullivan og tilganginum með heimsókn sína.
“Einn klukkutími gjörir engan mismun í slíku til-
felli”, sagði læknirinn. “Þér verðið að bíða og borða
hjá okkur, svo skal eg flytja yður í vagninum minuin
hvert sem þér viljið”.
Gerti hikaði; úti var dimmviðri og farið að snjóa
ofurlítið. Það yrði ekki þægilegt, að ganga heim þessa
löngu leið, og auk þess væri vissara að hún fylgdi
lækninum og sýndi honum húsið, því gatan, sem þau
áttu heima í, var ný og engin tala eða númer á hús-
unum og því óþægilegra að finna húsið.
Frú Jeremy kom nú inn. Hún var feit, sannarlega
alt of feit, og auk þess var hún rjóð af því hún hafði
flýtt sér. Hún kysti Gerti og Ieit svo í kringum sig,
en þegar hún sá ekki fleiri leit hún ásakandi augum
á læknirinn og sagði:
“Skammast þú þín ekki, maður! Eg trúi þér ald-
rei oftar. Þú taldir mér trú um að hér vært ókunnugt
fólk!”
“Kemur hiixgað nokkru sinni sjaldséðari gestur
en Gerti Flint?”
“Að sönnu ekki”, sagði frú Jeremy; “Gerti er sjald-
gæfur gestur hér, og eg ætti að sneypa hana duglega
af þeirri ástæðu; en þú veizt það líklega, að eg hefði
ekki farið í bezta möttulinn minn hennar vegna. Eg
er sannfærð um, að hún kann eins vel við mig í þeim
gamla, gula; enda þótt hún segði, þegar eg keypti
hann, að eg hefði valið þann ljótasta möttul, sem til
væri í Boston. Manstu eftir því, Gerti?”
Gerti hló glaðlega að þeim skemtilega viðburði,
sem átt hafði sér stað í fataverzlaninni, þegar hún end-
urkallaði hann í huga sinn. Hún hafði nefnilega fylgt
frú Jeremy í búðina, þegar hún keypti möttulinn. —
“En, komdu nú að borða, Gerti; dagverðurinn er til-
búinn. Maðurinn minn hefir svo mikið að spjálla við
þig, að hann hefir þráð komu þína stórlega”.
Stundarkorn borðuðu þau án þess að segja eitt
orð'; en svo fór læknirinn alt í einu að skellihlæja.
Gerti horfði undrandi á hann og frú Jeremy sagði:
“Já, Gerti, þessi hlátursköst hefir hann fengið tvisvar
á dag i heila viku. Fyrst varð eg jafn hissa og þú,
og eg viðurkenni það, að eg veit enn ekki, hvað þeim
hefir borið á milli, Graham og honum, sem er hláturs-
vert”.
“Þú mátt nú ekki ljósta upp leyndarmálum min-
um, kona”, sagði læknirinn; “láttu mig segja það sjálf-
an. Eg býst við, Gerti, að þér hafið ekki verið 5 ár á
heimili Grahams án þess að verða þess vör, hve van-
stiltur hann er, imyndunargjarn og sérgóður?”
“Jeremy”, sagði kona hans í ásökunarróm og
hristi höfuðið.
“Eg tek mér ekki nærri, þó þú hristir höfuðið,
kona. Eg segi mína meiningu, og þetta er niðurstaðan
sem eg hefi komist að viðvíkjandi Graham og eg efast
ekki um, að Gerti er komin að sömu niðurstöðu; en
hún er of góð stúlka til þess að vilja segja það”.
“Eg hefi aldrei orðið neins slíks vör hjá honum”,
sagði frúin. “Eg mæti honum nærri því á hverjum
degi á götunni, og þá heilsar hann mér ætíð brosandi
og vingjarnlega”.
“Það getur verið”, sagði læknirinn, “en Gerti og
eg vitum hvað kurteis hann er, þegar einhver vogar
að hafa aðra skoðun en hann, — er það ekki satt,
Gerti? — Þegar maður —”
“Talar um pólitík við hann, t. d.”, greip frúin
fram í. “Það eru ykkar mismunandi pólitisku skoð-
anir, sem hafa komið ósamlyndi af stað milli ykkar”.
“Nei, alls ekki”, svaraði læknirinn. “Menn geta
orðið æstir, þegar menn tala um pólitík, þó þeir séu
í rauninni geðspakir menn. Eg get sjálfur orðið æst-
ur þegar eg tala um pólitík, en það er ekki það sem eg
á við núna.. Það er löngun Grahams til að semja lög
fyrir hvern einn sem hann umgengst, sem eg felli mig
ekki við. Framkoma hans er eins mikilmannleg og
hann væri keisarinn í Kína. Eg hélt þó að hann hefði
batnað síðari árin, því hann gat látið skaðan gera sig
hyggin þegar hann lenti i leiðinlega viðburðinum með
vesalings Filip Amory; en nú held eg samt «ð hann sé
byrjaður á gamla leiknum aftur. Ha, ha, ha, hló gamli
læknirinn um leið og hann laut áfram og klappaði á
öxl Gerti. “Það gleður mig mjög, að hann hefir
mætt skynsamlegri mótstöðu, og það frá þeim sem hann
átti enga von á henni.’
Gerti horfði undrandi á hann, því það var aug-
ljóst að hann vissi hvað fram hafði farið milli hennar
og Grahams. Þegar læknirinn sá spurninguna í augum
hennar bætti hann við:
“Yður furðar á því hvaðan eg hefi þessa þekkingu
mína, en takið þér nú eftir: Að mestu leyti hefi eg
heyrt það af Graham sjálfum, og það sem skemtir mér
bezt er að hugsa um hvernig gamli þorparinn reynir
að dylja ósigur sinn og koma mér til að halda að hann
hafi náð vilja sínum, en eg sá út úr honum og vissi það
eins vel og hann sjálfur, að i yður hafði hann fundið
sér meiri mann.”
“En, hr. Jeremy, eg vona að þér hugsið yður ekki
að----”
“Nei, góða mín, eg lít ekki á yður sem sóknbúinn
áflogahund, heldur sem skynsama stúlku, sem veit hvað
er rétt og gerir það sem er rétt, þrátt fyrir vilja Gra-
hams, og þegar þér heyrið sögu mina, munið þér skilja
aðal undirrótina, sem eg byggi skoðun inína um þetta
efni á. I)ag nokkurn—það eru ef til vill tveir mánuðir
siðan—var eg sóttur til eins af W—s börnum, sem hafði
fengið hálsbólgu. Meðan eg stóð og talaði við W., var
hann kallaður út til manns sem vildi finna hann, og
þegar hann kom aftur, sagði hann mér að hann hefði
tekið yður sem kenslukonu við skóla sinn. Eg vissi að
það var áform Emily að menta yður svo að þér gætuð
orðið kenslukona, og það gleður mig að þér fenguð
góða stöðu. Þegar eg kom út mætti eg Graham fyrir
utan dyrnar, og meðan við urðum samferða sagði hann
mér áform sitt um vetrarferðina. ‘En Gertie Flint
fer þó ekki með yður’, sagði eg. — ‘Gerti? Jú, hún
fer með okkur”—“Eruð þér viss um það.? sagði eg.
Hafið þér krafist þess af henni.?”—“Krafist.? Nei,
það hefi eg ekki gert, en það leiðir af sjálfu sér að hún
fer með okkur, og hún er auðvitað glöð yfir því að slíkt
tækifæri býðst henni, það eru ekki allar ungar stúlkur
í hennar stöðu svo heppnar.”
“Eg varð hálfgramur yfir því hvernig hann talaði, og
svaraði þvi í jafn ákveðnum róm: ‘Eg fyrir mitt leyti
efast um, að hún taki tilboði yðar’. En þá teygði herr-
ann úr sér, og þér hefðuð átt að heyra ræðuna, sem
hann hélt. Eg get aldrei hugsað um hana án þess að
hlæja, einkum af því að rétt á eftir varð hann fyrir
vonbrigðum. Eg get ekki endurtekið liana, en þegar
maður hlustaði á orð hans, var ómögulegt að ímynda
sér, að þér vilduð ekki verða við ósk hans. Mér fanst
jafnvel, að það væru landráð af mér að hugsa slíkt.
Eg var auðvitað of hygginn til að segja honum það,
sem W. sagði mér; en eg hefi aldrei verið eins forvit-
inn eftir að vita, hvernig sakir stóðu, einsog eg var
þá. Stundum datt mér í hug, að aka með konu minni
til Emily, til þess að fá vissu mína; en læknar eiga ald-
rei frjálsan dag og ávalt komu hindranir. Svo var það
einn sunnudag, að eg heyrði frú Prime, matreiðslu-
konu Grahams, tala niðri i eldhúsinu — frænka henn-
ar vinnur hjá okkur, — svo fór eg strax ofan að spyrja
hana. Hún er góð vinkona yðar, Gerti, og hefir mikið
að segja, þegar talað er um yður. Og þó hún segði
mér ekki frá ölluin smáatvikum, vissi eg að hún sagði
satt.
“Tveim dögum síðar hitti eg Graham.
“ ‘Nú, nær farið þér?’ spurði eg. — ‘Á morgun’,
svaraði hann. — ‘Einmitt það? Þá fæ eg ekki að sjá
stúlkurnar yðar áður en þér farið. Viljið þér ekki
gjöra svo vel, að taka með yður dálítinn böggul til
Gerti?’ sagði eg. — ‘Eg veit ekkert um Gerti’, svaraði
hann önugur. — ‘Hvernig skeður það? Hefir Gerti
yfirgefið yður?’ spurði eg og lézt vera hissa. — ‘Já’,
svaraði hann. — ‘Og hún hefir vogað, að sýna yður
slíka lítilsvirðingu — að leika sér þannig að yðar
tign?’ sagði eg og notaði hans eigin orð. — ‘Jeremy
™§ DOMINION BANK
Hornl Notro Dame »K Sberbrooke
Str.
Httfn9at611 nppb.............«.6,000,000
VaraajObnr...................«.7,000,000
411ar elKnlr............... .«78,000,000
Vér óskum eftir vlósklftum verz-
lunarmanna og ábyrgumst ati gefa
þeim fullnægrju. Sparlsjótisdelld vor
er sú stærsta sem nokkur banki hef-
lr i borginnl.
lbúendur þessa hluta borgarlnnar
óska ati skifta vltS stofnun sem þeir
vita atS er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygging óhlutleika.
ByrjitS sparl innlegg fyrir sjálfa
ytSur, konu og börn.
W. M. HAMILTON, RáðsmaSur
PHONE GARBY 3450
CreseentI
MJÓLK OG RJÓMI
er svo gott fyrir börnin að
mæðurnar gerðu vel i
að nota meira af því
Engin Bakteria
lifir á mjólkinni eftir að við
höfum sótthreinsað hana.
Þér fáið áreiðanlega
hreina vöru hjá oss.
Fríir
ABYRGÐSTIR
Amerikanskir
SILKISOKKAR
OSS VANTAR AÐ ÞÉB
KINNIST ÞESSUM SOKKUM
Þeir hafa staðist raunina
þegar allir aðrir brugðust.
Þeir gefa manni veruleg fóta
þægindi. Þeir hafa enga
sauma sem hætt er við að
rifni upp úr. Þeir fara ekki
úr lagi því það er prjónað en
ekki straugjað í þá. Þeir eru
Ábyrgstir að fínleika, að tísku
fyrir yfirburði að efni og frá-
gangi, algjörlega flekkleysi, og
til að endast í sex mánuði
gata lausir, annars er annað
par sent í staðinn.
ÓKEYPIS
Hver sem sendir 50c til að
borga flutningsgjaldið send-
um við ókeypis að undan-
teknu tollgjaldi, þrjú pör af
okkar nafnfrægu karlmanna
AMERICAN SILK HOSE með
skrifaðri ábyrgð og af hvaða
lit sem er, eða, þrjú pör af
okkar Ladies’ Hose, annað-
hvort svarta, brúna eða hvíta
að liti með skrifaðri ábyrgð.
LÁTTU EKKI BÍÐA—Þetta
tilboð verður tekið til baka
þegar verzlunarmaðurinn í
þínu héraði fer að höndla þá.
Nafngreinið bæði lit og stærð.
The International Hosiery Co.
21 Bittner Street
Dayton, Ohio, U.S.A.
Kaupið Heimskringlu.
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ
um heimilisréttarlönd í Canada
Norðvesturlandinu.
Hver, sem hefur fyrlr fjölskyldu a«
sjá eöa karlmaöur eldri en 18 ára, «et-
ur tekiö heimilisrétt á fjóröung úr
section af óteknu stjórnarlandi i Man-
itoba, Saskatchewan og Alberta. Um-
sækjandi veröur sjálfur aö koma á
landskrifstofu stjórnarinnar, eöa und-
irskrlfstofu hennar I þvi héraöl. Sam-
kvæmt umboöi má land taka á öllum
landskrifstofum stjómarinnar (en ekkl
á undir skrifstofum) meti vissum skli-
yröum.
SKVI.DliR—Sex mánaða ábútl og
ræktun landslns á hverju af þremur
árum. Landneml má búa metS vlssuzn
Skilyrtsum innan 9 mílna frá heimllis-
réttarlandi sínu, á landt sem ekkl ar
minna en 80 ekrur.
1 vjssum hérötium getur grótsur og
efnilegur landnemi fengitS forkaups-
rétt á fjórtSungi sectiónar metSfram
landi stnu. VertS $3.00 fyrir ekru hverja.
SKYLDIIR—Sex mánatSa ábútS á
hverju hinna næstu þriggja ára eftir
at5 hann hefur unnltS sér lnn elgnar-
bréf fyrlr heimllisréttarlandl sinu, og
auk þess ræktatS 60 ekrur á hinu selnna
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengitS um leitS og hann tekur
heimilisréttarbréfit5, en þó metS vissum
skilyrtSum.
Landncml sem eytt hefur helmllla-
rétti sínum, getur fengitS heimilisrétt-
arland keypt i vissum hérötium. Verá
$3.00 fyrlr ekru hverja. SKYLDUR—
VertSur atS sitja á landinu 6 mánutSl af
hverju af þremur næstu árum, rækta
60 ekrur og relsa hús i landinu, sem er
$300.00 virt5i.
Færa má nitSur ekrutal, er ræktast
skal, sé landitS óslétt, skógi vaxiti etSa
grýtt. Búþening má hafa á landlnu I
statS ræktunar undir vlssum skilyrtSum.
BlötS, sem flytja þessa auglýslngu
leyfislaust fá enga borgun fyrir.—
W. W. CORY,
Deputy Minlster of the Interior.
f
HiS sterkasta gjöreyíingar lyf fyrir skordýr.
Bráðdrepur öll skorkvikindi svo sem, veggjalýs, ,
kokkerlak, maur, fió, melflögur, og alskonar smá-
kvikindi. Það eyðileggur eggin og lirfuna, og kemur
þannig 1 veg fyrir frekari óþægindi.
Búið til af
PARKIN CHEMICAL CO.
400 McDermot Avenue
Phone Garry 4254 WINNIPEG
Selt 1 öllum betri lyfjabúðum.
ÍOt!
mmammmmmm* -
wiririirjuu
m I