Heimskringla - 15.10.1914, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 15. OKTÓBER 1014
HEIMSKRINGLA
BLS. 5
TIMBUR
Spánnýr
Vöruíorði
Vér afgreiöum yöur fljótt og greiöilega
og gjörum yöur í fylsta máta ánægöa.
Spyrjiö þá sem verzla viö oss.
THE EMPIRE SASH AND DOOR CO., LIMITED
Phone Main 2511 Henry Ave. East Winnipeg
þessu ári svona yfirleitt, mjög likt
aö vigi einsog i hverju meðalári;
því þó að kornuppskera þeirra hafi
verið nokru minni í ár, en oftlega
aður, þá hefir kornverðið verið
stórum betra nú i haust, en á flest-
um undangengnum árum. Þessi verð
hækkun kornsins er bein afleiðing
Evrópu-striðsins. Það er vonað, að
bændaflokkurinn íslenzki í Vestur-
Canada leggi drjúgan skerf til sjóðs-
íns. I pphæðin frá hverjum einum
*)art e.kk* vera stór, en æskilegt,
að þeir allir — hver einasti þeirra
taki einhvern fjárframlögu-þátt í
honum. Þörfin er hrýn og þjóðrækn
>eskyidan er öllum auðsæ. Þetta er í
fyrst.a sinni i siigu vorri hér i landi,
að eins hefir staðið á og mi gjörir.
Ver höfum jafnan reynst fúsir til
hjálpar, þegar einhver af vorum eig-
þjóðflokki hefir verið þurfandi.
Nú verðum vér að líta svo á, að her-
naenn þeir, sem héðan fara i stríðið,
séu að berjast vorum bardaga, af
því að oss ber jöfn skylda þeim að
annast um vörn rikisins, aðeins höf-
UP1 yýr hlotið það betra hlutskiftið,
nn sitja heima óhultir við hversdags-
legu störfin. En fjölskyldur her-
mannanna verðum vér að skoða sem
vort þjóðfólk og breyta við þær sam-
kvæmt þvi.
Nefndin íslenzka óskar þess ein-
iæglega, að landar vorir sinni á-
skorun hennar, svo að sýnt sé að
vér séum fúsir til þess, að bera
byrði þjóðræknissjóðsins fyllilega
að vorum hluta. '
B. L. B..
Leiðrétting.
Mér finst skylt að gjiira nokkrar
athugasemdir við greinina “íslenzk-
an útlæg við háskólann”, sem birzt
hefir í tveim siðustu tölublöðum
Heimskringlu.
fslenzkan er ekki gjörð útlæg frá J
háskólanum. Hún er viðurkend nú j
að eins miklu leyti og verið hefir að ,
undanförnu; kenslan fer öll fram á
Wesley College einsog áður, þó til j
orða kæmi i fyrstu, að i undirbún- j
ingsdeildunum yrði kend islenzka
við Jóns Bjarnasonar skólann.
Engum ætti þó að vera ofverk að
skilja það, að minstu varðar í þessu
sambandi, i hvaða byggingu kensl-
an fer fram. Engin námsgrein er
gjörð “útlæg við háskólann” fyr en
nafn hennar er burtnumið af náms-
greinaskrá hans og hann veitir eng-
in próf i þeirri námsgrein. Eins
lengi og háskólinn lætur fara fram
próf í islenzku er hún viðurkend
námsgrein við skólann. ög það
verður gjört í ár einsog að undan-
förnu.
Þér segið: “Það var alls ekkert á-
hugamál háskólaráðinu, að islenzk-
an væri kend við háskólann. Stefn-
an og andinn i landsmálum hér er
ekki sá, að hlynna að útlendum
, þjóðernum, að þau fái haldist við
og líði ekki undir lok, heldur þvert
á móti að þau hverfi sem fyrst. Var
Það því auðunnið, að taka málið i
burtu frá háskólanum og engir þar
á móti að mæla”.
Þetta er alt misskilningur. Mani-
toba háskólinn er meðal hinna fá-
tækari i Ameríku. Hann hefir orðið
að keppa við miklu ríkari menta-
stofnanir. Hefir hann því ráðið fáa
kennara, en góða, launað þeim eins
vel, eða betur, en flestir aðrir skól-
ar. Af því leiðir, að tiltölulega fáar
námsgreinar hafa verið kendar við
háskólann; “college”-skólarnir hafa
veitt tilsögn í hinum, en prófin i öll-
um námsgreinum hefir háskólinn
annast og ábyrgst. Hefir þetta fyrir-
komulag verið hagkvæmt eftir at-
vikum. Eftir þvi, sem háskólanum
hefir bæzt fé, hefir hann aukið
námsgreinaskrá sina og skipað nýja
kennara. Fyrir tveim árum var ráð-
inn kennari í frönsku, í fyrra var
byrjað þar á kenslu i þýzku og nú í
ár verður veitt tilsÖgn þar í latinu
og grísku. Það iná segja að fram að
árinu 1908 hafi háskólinn ekkert
kent nema vísindi. Hann getur enn
ekki veitt tilsögn í mörgum háms-
greinum, sem frá hans sjónarmiði
eru þýðingarmeiH en islenzkan. —
Hins vegar er það hagur hvers há-
skóla, sé nægilegt fé fyrir hendi, að
kenna sem flestar námsgreinar.
Væri háskólinn rikur myndi hann
ekki telja eftir sér að veita tilsögn í
Norðurlandamálunum og mörgum
öðrum námsgreinum, sem hann nú
ekki getur látið kenna fátæktar
vegna.
Eitt atriði i þessu sambandi mætti
Ileimskringla gjarnan athuga. Ef
Roblin stjórnin legði eins mikla
peninga til háskólans, einsog hún
hefir eytt i kjallaragröft undir hina
nýju stjórnarbyggingu hér i bæ,
gæti margt af þessu lagast. Hingað
til hefir háskólinn verið olnboga-
barn stjórnarinnar. Hún hefir látið
sér nægja, að veita honum fáein
þúsund dollara, og telur það sér,
liklega, tapaða peninga. Að sönnu
veitti hún 200,000 dollara til þess
að reist væri ný bygging fyrir verk-
fræðadeild skólans. En skilyrðin
fyrir þessari fjárveitingu voru þann-
ig úr garði gjörð, að mörgum virt-
ist auðmýkjandi fyrir háskólann að
verða að þyggja þann styrk. Þetta
gæti Heimskringla athugað um ]e‘ð d*
og hún dæmir um hvað haskolarað-: ^
inu sé, eða ekki sé, áhugamál að
kent sé.
%
%
%
%
%
%
%
%
%
%
%
%
“Fór þá þessi kcnsla strax
áliti meðal nemenda og
Dauði Hákonar jarls.
(A. OEHLENSCHLÁGEB).
Uimmasta Uignxtti dvelnr i löndum,
Dauflega sjöstirnið skin:
Ofviðrin rjúkandi brjótast úr böndnm,
Brakar i furunni og volega hvin.
Stormköst i blótlundum geigvænleg gngja
Cm grámosug skurðlíkun Valhallar día:
“Feigð að oss fcr,
Senn föllum vér”.
Þá snarast um blótsteinn, sú bgltan er hörð,
Svo brotna kringdreifð fórnbein á jörð.
Þau gotnesku steinbáknin ramgjör risa,
Bauðlit i tunglskini. fimbulhá:
Turnspirur hátt upp i hæðirnar visa,
Hvarfla skuggarnir múrunum á.
fnn skín um blýgluggann bjartgeisli mána
Beint inn á altaris róðukross frána:
“Hins hvita K r i s t s
Er hylling viss,
Fyr þyrnikórónu hans mun sig hneigja
Háfjöllótt norðrið og kné sín beygja”.
ólafur Tryggvason leggur að láði,
Lœhir hann messur syngja á strönd;
Með ser að sunnan mikill í rótði
Munkana flutti’ hann í D of ra lönd.
Hin kristna trúin sig brátt út breiðir,
En búandmenn H ákon til rómu leiðir;
Eyr feðra trú
Er sverðhrið sií.
Þeir verjast og berjast með böðhreysti snjalla,
En buðlungur hrekur á flótta þá alla.
Vm miðnæturskeið gól haninn hvellur,
Er Hákon blct sínum nið.
Glóðvolgan hnifinn -— þá hrygð föður svellur
Þr hjurtanu’ hann kippir með bivn um frið:
Sjá Æsina i friði, mig forsköp trylla,
Þigg fúrnina, Kristur, og lát þig stilla;
Vort fjallafrón kveð
Og gleð vort geð”. —
En örlaganornar uglan flögrar
Með ilsvila hrinum og fársfull ögrar.
Sjá, krossfánar vaða i lofti }yr liði,
Með leiftrandi liraða þá ber;
Hatt gjalla lúðrar með hvetjandi kliði,
Né hamingju’ er vant þar ólafur fer, —
Hg sjá má þar róðnnnar sigurteikn Ijóma,
Salmar og bænsöngvar kringum það hljóma.
Með krossmyndað sverð
Stýrir kongur ferð;
Á undan berst sigurorð öðlingsins nýja,
binstxður Hákon i brivði má flýja.
Hann hleypir burt gneggjandi gangvara fráum
V ið (waul-á stöðvar hann löðrandi jó:
Þótt allir her gjörist að önnungum lágum,
Skal eg uldrei vanvirða kyn mitt þó”.
\iknandi drepur hann drösulinn góða,
Dreyranum gjörir sinn kyrtil að rjóða:
‘‘Það blóð tjáir þér
Að banað sé mér,
Ln, ólafur, biddu, — hér afrek býr,
Og aðstoð veita mér Þ ó r og T ý r”.
Það tinnar úr augunum heiftugu, hörðu,
Hann heldur til granskóga fjalls;
í jarðfylgsni þaðra þéttlcga vörðu
Með þrælnum K a r k er nú vistin jarls.
í fylgsnimr lýsir furuspónn gheddur,
Þeir fálátir sitja; þrællinn er hræddur.
Hver öðrum i krá
Trúir illa þá.
Á þungbúinn jarl hvessir þrællinn sýn,
En þó sofnar jarlinn er miðnótt dvin..
Það hviskrar i myrkrinu — Hákon i svefni
Sér H e r m ó ð birtast, þann goðheims ár:
“Nú treysta þér regin við óvænt efni,
Veit ólafi kristna banaséir.
GulUárum Freyja grætnr hin væna,
Skal glæpdólgur suðrænn, krossfestur, ræna
Oss deildum verð?
IJpp, drag þitt sverð,
Stökk dreyranum ólafs á okkar stalla,
Þá öðlastu fullsælu Bögnis halla”.
Svo vitrunin kvað og var á förum; —
Nú vaknar Karkur og orð kvað slik:
“Mér birtist J e s ú með bros á vörum,
Hann benli mér á þitt dreyrngt lík”. —
“Hræðst Á s a-Þ ó r s hamar, þú arlakinn smeikui
Hvi ert þú í framan svartur og bleikur?
Ern helráð þér
í hug gegn mér?” —
“Nei”, sagði þrællinn með hræddum huga,
En Hákon úrvinda svefn réð buga.
i \ nmii
Með heljarglott liggur Hákon i draumi,
Svo hnikkir þrælnum við slika vo:
“Þvi sá eg hann aldrifinn unda straumi?
Þvi yptir hann hægri brúninni svo?
Hann niddi með ránskap Noregs lendur,
En nú í hans blóði þvæ eg hendur.
Mér ólafur blítt
Gefur gullmen fritt”. —
Svo hermdi þræll bleikur í hræðslu fallinn:
Á háls í myrkrinu skar hann jarlinn.
Þá hvella lúðrur svo heyrist i fjöllum. —
“Hann hingað flýði — hann hér finst víst”.
Sem hamramur fossinn með hriðsterkum föllum
Nú hUdingur inn með liði brýst.
Með atgeirum drepa 'þeir illþræl, en feginn
Sér ólafur kempana Hákon veginn:
“Sem höfuðlaus her
Nú heiðnin er;
Hefnt er þess illa, sem Hákon fékk stofnað,
Og heiðindómsvilliinnar fortjald er rofnað”,
. > I .í J J_ I.J
Það þrumar i fjarlægu fjall-himmlofti
Og felmtrandi nölrar haf og jörð:
Úr norðnrhcim rýmdu rneð Bögnahvopti
Öll regin heiðninnar, útlæg gjörð.
Þar fyr voru blótlundar ginnhelgra goða,
Nú gefur kyrkjur og inunklif.i’ að skoða.
Á stangli má
Um slorð þó sjá
Hvar mannháir vésteinar mæna hljóðir,
Sem minna á fornheimsins slöktu glóðir.
STEINGBÍMUB THOBSTEINSSON.
%
%
%
%
%
%
%
%
%
%
%
%
Kunnugt er mér og, að hvorki há-
skólanum né Wesley College væri
það neitt gleðiefni, að islenzku-
kenslan hætti. Þegar virtist, að eng-
an kennara í islenzku ætti að ráða í
ár, vissi eg til að bæði háskólinn og
Wesley College gjörðu fyrirspurnir
um, hvort þ'eir nemendur, sem
æsktu að lesa íslenzku, gætu ekki
fengið tilsögn i þeirri grein við Jóns
Bjarnasonar skólann. Þetta sýndi,
að báðar stofnanirnar viidu gjarn-
an, að kensla i íslenzku héldi áfram.
Sira Rúnólfur Marteinsson tók að
sér kensluna í islenzku fyrir hönd *
J. Bj. skólans. 1 þvi trausti var is- | «3
lenzkan ekki strikuð út af náms- %.
greinaskrá háskólans, og prófin i;
vor verða undir hans umsjón eins Sj
og verið hefir. Það er því ekki rétt, j tk
að fara nú að deila á kyrkjufélagið
og telja það “ódrenglyndi”, að þess-
ir samningar komust á.
Ennfremur segir Heimskringla um »
það, að síra R. M. var skipaðurjSj
kennari: .....................
að tapa
þeirra, sem hugsuðu nokkuð um
framtíð málsins við háskólann”.
Heimskringla segir litið gott um
síra Fr. J. Bergmann, en alt of mik-
ið ilt um sira R. M. Mér finst báðir
þessir menn hefðu mátt-njóta sann-
mælis úr þvi farið var að tala um,
hvernig jieir hefðu leyst verk sitt af
hendi sem kennarar i islenzku við
Wesley skólann.
Eg var tvo vetur nemandi sira Fr.
J. Bergmanns, og játa fúslega að
hann virtist vel fær í þvi, er hann
átti að kenna. Hann leysti verk sitt
samvizkusamlega af hendi og var
máske skemtilegasti kennarinn, sem
við höfðum. Þvi þegar umræður
spunnust út af þvi, sem verið var að
lesa, sýndi það sig bezt, að undir-
búningur hans undir kenslustundir
hafði ekki verið af handa hófi;
hann hafði sérstakt lag á því, að
líta á umræðuefni frá mörgum hlið-
um og öfgalaust, og getur það eng-
inn nema sá, sem hefir lesið margt
fleira kenslugrein sinni viðvíkjandi
en bók þá, sem fyrirskipuð er sem
kenslubók.
Síra R. M. reyndist einnig góður
kennari. Enga betri sönnun er hægt
að færa fram fyrir þessu, en einmitt
viðurkenning þá, sem nemendur,
sem nú eru við Wesley, og hjá hon-
um lásu, gefa honum undantekn-
j ingarlaust, þegar á hann er minst.
j Eg kyntist, síðastliðinn vetur, mörg-
| um ncmendum, sem hann hafði
kent og voru þeir allir sammála.
j Ef ritstjóri Heimskringlu efar, að
Jietta sé satt, þarf hann ekki annað
! en tala við þessa nemendur á Wes-
j lev, sem voru við náni hjá síra
j R. M.
Fm fjörutiu nemendur lásu Is-
lenzku hjá síra R. M. annað árið,
sem hann kendi við Wesley. Það ár
voru milli 50 og 60 íslenzkir nem-
endur í öllum bekkjum háskólans.
Þeir hafa þvi verið fáir, sem áttu
kost á að lesa islenzku og ekki sintu
því. Landar hafa aldrei endrarnær
verið jafnmargir við skólann. Marg-
ir þeirra hættu námi eftir eitt eða
tvö ár, en það var vegna peninga-
leysis og ýmsra annara ástæðna.
Var það ekki fremur íslenzku kensl-
unni um að kenna, en kenslu í nokk-
urri annari námsgrein.
Síra R. M. hafði þvi stærri hóp af
nemendum í íslenzku, en verið
hafði tíu árin undanfarandi, ef ekki
frá þvi fyrsta. Verður Jiví ekki sagt,
að síra R. M. hafi fælt íslenzka nem-
endur frá skólanum, einsog lesa má
milli linanna i Heimskringlu. Til
sönnunar þessu set eg hér tölu
þeirra islenzku nýsveina, sem inn-
ritast hafa i Wesley síðastliðin 14
ár:
STRIÐSKORT
Norðurálfunnar.
Heimskringla hefir ákveðið að gefa út vandað
striðskórt af Evrópustrfðinu, og löndum þcim er þar
eiga högg í annars garði. Kortið verður í ýmsum lit-
um, sérstakur litur fyrir livert land, og greinilegur
uppdráttur af hverju.
Aftan á kortinu verður prentað á íslenzku ýmsar
upplýsingar, er að stríðinu lúta, svo sem:
Herstyrkur þjóðanna á landi.
Stærð og fólksfjöidi landanna.
Samanburður á herflotum.
Loftskipaflotar þjóðanna.
Hvernig Canada hernum yrði borgað.
Síðustu styrjaidir.
Uppruni striðsins.
Þríveldis sambandið—eidra.
Þrfveldis sambandið—ýngra.
Merkar borgir
tms annar fróðleikur.
Verð 35 cenfc
Kortið verður til sölu fyrir 35c. og sendist að kostn-
aðarlausu hvert sem óskað er.
Gefins
Einnig velður þetta ágæta kort gefið hverjum nýj-
um áskrifanda er borgar fyrirfram. Einnig hverjum er
borgar skuldir sínar við blaðið til 1915, nemi það $2.
eða meira: sömuleiðis öllum þeim scm þegar hafa
borgað blaðið til 1915.
Kortið er hið fyrsta stríðskort sem gefið hefir verið
út á islenzku og er einkar vandað. Verður til um mið-
jan mánuðinn.
NAIÐ í ÞAÐ.
THE VIKING PRESS LIMITED
729 Sherbrooke St. Box 3171
%
%
*
%
%
%
*
*
%
’*
%
%
*
%
*
%
%
*
*
*
*
*
%
*
*
%
*
*
%
*?*' *!'0?0? 0?0í‘ 0? 0’.
Ár Tala
1900—1 2
1901—2 23
1902—3 10
1903—4 12
1904—5 13
1905—0 10
1906—7 12
1907—8 14
1908—9 11
1909—10 11
1910—11 11
1911- 12 18
1912—13 11
1913 14 5
ÆFIMINNING
Föstudaginn hinn 25. sept. 1914
andaðist að Garðar N. D. Ólöf John-
son, á 72. aldursári. Miðvikudag-
inn næstan fyrir hlóp snögglega
eldur i hús hennar, svo að það
brann til kaldra kola á fáeinum
mínútum, en er hún reyndi að stöð-
va eldinn byrjun kviknaði í fötum
hennar, svo að Jtau loguðu öil áður
hjálp fengist. Urðu brunasárin
hennar banamein.
ólöf var Magnúsdóttir, ættuð af
Suðurnesjum, en fædd var hiin árið
1842 í Keflavfk. Dvaldi hún í Kefla-
vík alla l»á stund, er hún var á ís-
landi. Gift var hún Jóni Bjarna-
syni, sjórnanni þar í bænum, og
eignuðust ]>au hjón 5 börn, l>rjá
syni og dætur tvær. Misti ólöf
mann sinn í sjóinn, sem hirt iiefir
og hirðir ofmargan ötulan sjómann
inn á islandi. Þá var árið 1883 er
hann druknaði. Réðst Ólöf til
Amcríku sjö árum síðar, en börn
hennar komu hingað þrem árum
á eftir henni. Hún dvaldi fyrst
í New Jersey í hérumbil 12 ár,
en fluttist þá vestúr á bóginn og
tók sér bólfestu að Garðar. Þar
bjó liún svo það sem eftir var æf
innar.
Sá, er þetta ritar. þekti Ólöfu ekki
íyrV cn á efstu árum hennar. Húr.
var ern og hvöt á fæti eins og ung
língur Fln margskonar erfið lifs
reynsla hafði þó sett sitt mark á
hana og truflað jafnvægi hennar.
Hún var viðkvæm, slcjót til að sinn-
ast og skjót til sátta. Og hún var
öll þav sem hún var séð.
Af bornum hennar voru öll dáin
á undan henni, nema einn sonur,
Björgvin að nafni, málari og vegg-
fóðrári. Han er yngstur þeirra
systkina og bjó með móður sinni að
Garðar. Barnabörn hennar sex nú
lifandi að Hallson, N. Dak. Af ætt-
ingjuin liennar heima á Islandi hef
eg aðeins heyrt getið eins bróður,
Jónas Pálsson.
Athygli stjórnarnefndar Heims-
kringlu hefir verið dregið að tveim-
ur greinum, sem nýlega hafa birzt i
blaðinu eftir Theódór Árnason, og
eru svæsin persónuleg árás á Jónas
Pálsson sem söngfræðing. Stjórnar-
nefnd blaðsins er það hrygðarefni,
að greinum þessum, sem vorn birtar
án vilja og vitundar stjórnarnefnd-
arinnar, var léð rúm i blaðinu, og
biður hún Jónas Pálsson fvrirgefn-
ingar á þvi og fyrir l>að, sem blaðið
hefir gert á hluta hans með því að
birta þessar greinar.
Eins og nú þegár er búið að sýna
fram á, var tilraun sú, sem gerð var,
að draga efa á það, að Jönas Páls-
son væri búinn að afla sér þeirrar
söngfræðilegu mentunar, sem al-
ment væri álitið að hann hefði, í alla
staði ástæðulaus og óréttlát. Einnig
er það álit vort, að árásir þær, sem
gerðar voru á Jónas Pálsson, sem
pianó og organ-leikara, siingkenn-
ara og söngfra-ðing séu jafn ástæðu-
lausar og óréttlátar.
THE VIKING PRESS, LTD,
Páls Magnússonar,
Keflavfk.
sjomanns
M. J.
Þrjú árin (1910—11, 1911—12 og
1912—13) var síra R. M. kennari við
Wesley og árið 1911—12 innrituð-
ust fleiri nemendur en nokkru sinni
áður, að einu ári undanskildu. Eins
og tekið var fram, hafði hann um
fjörutiu nemendur i islenzku, svo
ekki verður sagt, að íslenzkan liafi
tapað áliti meðan hann var við skól-
ann.
Að endingu skal það tekið fram,
að eina ástæðan fyrir þvi, að eg
rita linur þessar er sú. að mér finn-
ast ummæli yðar í grein þeirri, sem
eg hefi gjört að umræðuefni, ósann-
gjörn og villandi, þó það sé ináske
ekki visvitandi.
Jóliann G. Jóhannsson.
Hra. Páll Guðjónsson er hingað
koin frá íslandi slðastliðinn vetur,
fór suður til Bandaríkjanna á mán-
udáginn var. Gjörir hann helzt
ráð fyrir að halda suður til Ames
í Iowa til búfræðisskóla ríkisins.
Hvað lengi liann tefur þar syðra er
öákveðið. En helzt mun hann
langa til að stunda þar nám.
Gamlir rósarunnar.
Svo er sagt, að róstréð mikla við
dómkyrkjuna í Hildesheim á Þýzka-
landi sé það elzta í heimi. Má rekja
sögu þess aftur á elleftu i>ld, er fyrst
er um það getið i fornum kyrkju-
bókum, og fyrirhöfpina og kostn-
aðinn, sem kvrkjan hafði af því. —
Aðalbohir trésins er um 20 þuml-
unga að þvermáli og breiðir það
limið yfir vegginn um 20 feta hátt.
En þótt róstré þetta sé elzt þeirra,
sein menn þekkja, er það ekki
stærst, þvi i Wehrle garðinum við
Freiburg, einnig á Þýzkalandi, er
annað tré, sem er 115 feta hátt. Og
hafa verið gróðursettir á það angar
af og til nú i 30 ár.
Þá er það mikla Banksia róstré
við Chillon kastala við Genf. Kann-
ast flestir ferðamenn við það, þó
ekki sé það mest allra rósarunna í
Suður-Evrópu. Þvi mikið stærra er
róstréð í Maríu-garðinum hjá Tou-
lon. Breiðir það út lim yfir 80 fet
frá stofni, en rúm 15 fet er það á
hæð og ber um 50,000 blóm á ári
hverju.
Hra. Jóhannes Sigurðsson er nú
alfluttur með fólk sitt fyrir nokkru
til bæjarins. Búa þau hjóri suður
í Fort Rouge.
Fullvirði Hvers Dollars
Fær þú þegar þú verzlar við þessa búð.
Vörugæði, Verð og Hrein viðskifti—þetta þrent sem
mest er um verí er innifalið í vorum Sweater
Coats sem kosta..................$3.50, $5.00, $5.75
White & Manahan Ltd. 500 Main Street