Heimskringla - 29.10.1914, Blaðsíða 3

♦ ♦4-» »♦♦♦♦♦.♦♦♦♦♦■♦♦♦♦♦♦♦•♦■♦■»
WINNIPEG, 29. OKTÖBKK 1914
QBIMSKRINGLA
BLS3
MecSan dvaliíS var á höfninni kom um
borð tónskáldið Sveinbjöm Sveinbjörnsson,
kona hans og dóttir. Voru þau góðir gestir.
Var próf. Sveinbjörnsson fyrir skömmu kom-
inn heim héðan a<S vestan. Var hann bú-
inn að bjóða okkur heim til sín„ en við-
dvölin var svo naum, að við vorum orðin
aíhuga því að viS fengjum að sjá hann
Hann var hress og kátur aS vanda, og hugSi
gott til vesturfarar að hausti komandi. Var
ÞórSur sonur hans þá dagana aS ganga und-
ir læknaskólapróf við háskólann.
Um kveldiS var lagt út af höfninni og
látið í haf. Um morguninn var veSur dimt
og háskozkt: þokuúði og all-mikill kaldi.
Sást enn land, og bæir norðan til á Skotlandi.
AllstaSar vom fiskiskútur Skota. Flest voru
þaS seglskip og sýndust sum þeirra ekki
stór. iNokkru eftir nónbil hvarf land, og
þá all-margt farþega af þilfarinu um leiS.
Tók veSur þá mjög aS versna, svo margir
héldu sig undir þiljum. SöknuSu þá ýmsir
dr. Finns, sem þó er talinn lærðastur manna
í forneskju allri og fræðum Hrafnistu-
manna.
Daginn eftir var sama veS-
§ 40. Þórshöfn. ur og hélst til kvelds; en
ekki fór aS lækka sjó aS
mun fyrr en eftir hádegi þess 4., aS í nánd
dró viS Færeyjar. Kom þá á logn, heiS-j
ríkja og blíSuveSur. Um nónbilið Ientum
viS undan Þórshöfn.. Er þaS víst einhver
8á minsti höfuðstaSur og stjórnarsetur í víS-|
um heimi. Voru þá allir komnir upp á þil-1
far og hinir glöSustu. Dr. Finnur sagði, aS
hér sæjum viS íslenzkt landslag, þó í smá- j
um stýl væri: minti fjörSurinn á íslenzkan
fjörS. Brátt komu bátar úr landi og fóru
margir meS þeim upp. ,
Bærinn er smávaxinn, en afar einkenni-'
legur. Eru húsin líkust sauSahóp mislitum, j
er hnappar sig þar saman á mölinni. Eruj
þau meS allri lögun og af öllum lit, sumt
torfhús, sumt steinhús eða timburhús. Þó'
er þar hús eitt, eldra en nokkurt sem til er
í Reykjavík, eSa rúmt 225 ára gamalt. All-
ar eru göturnar afar mjóar, þó ein sé nafn-
kendust og nefnd “Göngin". Eigi er hún
breiSari en svo, aS ná má til húsa beggja
vegna, ef maSur réttir frá sér hendurneur og
Btendur í miSri götunni. Sagt er þó, að
Þórshöfnungar hafi gaman af “Göngun-
um”, — finnast þau sérkennileg og þj ó S-
1 e g.
Flest hafa strætin veriS skírS í seinni tíS
og bera mörg þeirra fom heiti: Sverrisgata,
Þórsgata, ÓSinsgata. Þar er líka Finsens-
gata, heitin eftir Níels Ijósgeislalæknir, er
fæddur er í Þórshöfn.
ViS skemtum okkur meðan viS töfSum
viS aS skoða bæinn; leituSum uppi kyrkju-
vörSinn og skoSuSum kyrkjuna, sem aS
mörgu leyti er hiS snotrasta hús. Gat kyrkju-
vörSurinn þess viS okkur, aS hér hefSi Fin-|
sen veriS skírSur, og vildi láta okkur taka
eftir því, aS í Færeyjum hefSi hann veriS
borinn, og teldist hann því eyjunum og eng-;
um öSmm. Fram til þessa hefir kyrkjan
veriS nógu'stór fyrir þorpiS, en nú er hún
þaS ekki lengur, því í þorpinu teljast nær
tvær þúsundir manna, en hún rúmar ekki
mikiS yfir sjö til átta hundruS manns.
AS lokinni kyrkjuskoSaninni vildum viS
þægja kyrkjuverSinum fyrir ómakið, en eigi
var viS þaS komandi. Vorum viS nú kom-
in helzt til lans't norður. Var hann sá fyrsti,;
frá því viS skildum viS Boston, er ekki rétti
snaran höndina strax móti því, er viS vild-
um gefa. Færeyiingar eru fomir í siSum.
SagSi hann, aS ef viS vildum eitthvaS
gefa, skyldum viS víkja kyrkjunni því; væri
nú veriS aS safna saman ofurlitlum sjóS til
orgelkaupa. Fanst mér eg ekki vera stadd-
ur langt aS heiman, er eg heyrði þetta. MeS
okkur voru nokkrar skozkar konur, og lögSu
nú allir nokkuS til orgelkaupanna.
FjórSa júlí hátíSina héldum viS í kaffi-
húsi upp meS Sverrisgötu. Gengum þar 1
inn og báSum um kaffi og pönnukökur, er
viS fengum eftir litla biS. SéS hefi eg feit-
ari hátíS þessa; en ekki var hægt aS bú- j
ast viS henni betri þar, meS þeim föngum, |
er þar voru fyrir hendi.. Fórum viS þá aS
leita uppi smámuna-búS, þar sem hægt væri
aS kaupa eitthvaS til minja um eyjarnar, og
fundum hana þar niSur viS fjöruna. Heitir
kaunmaSurinn Pétur Arge, og verzlaSi meS
smíSsgripi, er hann býr til siálfur, og svo
myndasnjöld af merkum stöSum á eyjun-
um. Var kaupmaSur þungbrýnn en stilli-
legur, dökkur á brún og brá, fámáligur, eigi
clíkur því sem maSur hugsar sér Þránd í
Götu. öll var smíSi hans nett og hagleg;
voru þaS mest hnífar og rýtingar, tréskálar
og skeiSar. ÓskaSi eg síðar, aS jafn hag-
lega gjörSir hlutir og þessir, auðkennandi
ísland, hefSu veriS til boSs í Reykjavík í
staS skinnskónna, er otaS er þar aS ferða-
mönnum og sæmdarlaust er fyrir Iand og
þjóS aS til sýnis séu hafSir í útlöndum.
Nú var ekkert annaS eftir, en fá einn eSa
tvo harðfiska, áSur en fariS væri til skips.
Þetta var fyrsti staSurinn, þar sem hægt átti
aS vera aS fá þá vöru. VarS þó allmikil
leit úr því og gengum viS úr einni búS í
aSra og urSum svo búiS aS hafa. Komum
viS loks í búS til faktors, er Olson heitir;
er hann danskur. Hann er gamall maSur,
rauSur í andliti, feitur og digur. FærSist
hann allur á hjól viS komu okkar, en ekki
hafSi hann fiskinn. Hljóp kona hans í kof-
ana þar í kring, aS vita, hvort ekki fengist
fiskurinn, en kom svo búin. TróS þá faktor
Olson upp á mig nafnspjaldi sínu og sagS-
ist myndi hafa nægan fisk aS mánuSi liSn-
um; skyldi hann þá senda mér bagga til
Lundúna, því hann vildi ekki annaS heyra,
en eg væri enskur og ætti þar heima, þó eg
segSi honum aS svo væri ekki. Gengum
viS þá ofan til bátar fiskilaus. En kaup-
mannsfrúin hafði haft allar kerlingar á kreik
og út úr kofunum, — en nú var orSiS síSIa
kveldsins, um elleftu stund. Var því raSaS
kerlingum beggja megin stígsins alt til strand-
ar. Voru þær aS skygnast eftir, hvort viS
hefSum fengiS fiskinn. Loks í götu-botnin-
um stóS kerling og hélt á tveimur spyrSu-
böndum. Hún var fornbýl sú gamla. HægS-
ist nú hinum viS aS sjá þaS, því svo var helzt
aS merkja, sem þeir héldu aS orSstír Fær-
eyja væri í veSi, cf viS færum fisklaus til
skips.
Nokkrir Englendingar urSu varir viS fiski-
upphlaup þetta. HöfSu þeir gaman af, og
er viS homum fram, spurSu þeir, hvernig
fiskikaupin hefSu gengiS. Létum viS vel
yfir. Einn Hollendmgur var þar líka. Vildi
hann sem hinir sýna fyndni sína, og segir aS
harSfiskur sé víst kostaréttur Islendinga,
hvar sem þeir búi, og muni mér bragSast vel
á fiskinum. GamaniS var ekki meS öllu
græskulaust, og hélt eg meS sjálfum mér, aS
Flandranum færist ekki. KvaS eg já viS
og sagSi, aS sýnu betra þætti mér þefurinn
og bragSiS aS harSfiskinum, en aS ostinum
fræga, meS mörgu götunum.
KveldiS var hiS fegursta. FjörSurinn
spegilsléttur, loft heiSskýrt og nóttin björt.
Fyrnindi öll af vörum voru flutt í Iand, og
grúi af Færeyingum, bátum þeirra og belgj-
um um borS. ÆtluSu þeir aS búa á þilfari,
þar til komiS væri til SeySisfjarSar, en þang-
aS voru þeir aS fara til fiskjar. Uppskipun
og framskipun gekk seint. Kl. var orSin tvö
um nóttina áSur öllu var lokiS. En sami
kveldlitur á lofti og bjart. Eyjamenn störf-!
uSu strangan viS aS koma öllu sínu dóti um'
borS. Þeir gengu hoknir og hljóSir aS j
verki; allir voru þeir vaSmálsbúnir, meS j
skotthúfur á höfði og í háum sokkum. Töl-!
uSu þeir fátt, en unnu þeim mun rösklegar.
Mjög fanst mér þeim svipa til íslenzkra
bænda, í limaburSi og látbragSi ekki sízt:
hljóSir, alvörugefnir, yfirlætislausir. Þeir
eru frávillingar einsog vér, hraktir burt úr
heimi framfaranna, út af alþjóSavegum, út
á smáeyjar, þar sem þeir hafa orSiS aS haf-
ast viS í meira en þúsund ár; — grein hinn-
ar norrænu þjóSar, undir römustu álögum,
dæmd til aS flytjast fram á eySibletti í haf-
inu, búa þar öld, fram af öld, sjá ekki til tím- .
ans, og breytast ekkert um óminnisaldur.
Þó hafa álaga-eyjafr þessar komiS all-vel
viS sögu. Allir muna enn Þránd í Götu í
Austurey, þann vitrasta, hygnasta og mesta
stjómmálamann eyjanna í fomri tíS, er
lengst varSi þetta ættland sitt, fyrir frelsis-
skerSing og konungs ánauS, þótt um síSir,
bæri hann lægra hlut. MeS kænni og þraut-
seigri mótspyrnu, aS geta náS því aS verða
sjálft sögu-tákniS, um óyfirstígan-
lega erviSleika og torfærur — “Þránd-
u r í G ö t u — er meS sæmd aS vinna
til helgis og ódauSleika, kórónu lífsins. Sag-1
an getur ekki um ljónin á veginum”, en
Þrándur í Götu er illur hængur of-]
metnaSi konungs- og kyrkjuþjóna.
Frá eyjum þessum tekur sig upp ungur
maSur, er þar var alinn og uppfæddur og
lært hafSi klerkdóm af móðurfrænda sín-j
um, flytur til Noregs, brýzt þar til rikis og
gjörist þar konungur, — yfirstígur óþrotlega
erviSIeika og mannraunir, — Sverrir Sig-I
urSsson —, alt vegna þess, aS hann dreymdi
draum, aS hann væri til ríkja og mar.nafor-
ráða kjörinn, og draumurinn varS aS rætast.
Draumaþjóð hafa þessir útlagar veriS, á At-
lantseyjunum, dreymt þaS, sem þeir ekki
fengu aS sjá — hinn stóra heim, hallir og
hirSskara, þó eigi auðnaðist nema einum aS
sjá draumana rætast.
ViS kvöddum þetta innra Island um kl. 2
um nóttina, og gengum til náSa. VeSriS
var jafn faguit. TungliS hafSi nú fært sig
upp og klifraS yfir eyjarnar aS austan. ÞaS
var rautt og þrútiS í framan. Ekki tókst þvi
aS auka mikiS á birtuna þar á voginum. Því
albjart var fyrir.
Morguninn eftir sá ekkert nema opiS haf.
VeSur var drungalegt og sjór úfinn. Næsta
morgun var okkur heitiS því aS ná heim.
Eigi var maTg-
§ 41. “Tniin og vísmdrn”. förult á þilfari
um daginn; ekki
laust viS rigningu og stinnur stormur á móti,
enda Iágu þar í kös þeir Færeyingar, er ekki
kúrðu niður í lest. Á aSra hliS varS ekki
gengiS, því bátum þeirra hafSi veriS raSaS
yfir gangveginn; hinum megin sátu þeir inn-
anum þvílíkt ógrynni af sútuSum skinnbelgj-
um, er þeir höfSu meS sér og nota viS veiS-
arfæri sín. Belgir þessir voru ekki sem feg-
urstir; á báSum endum bikaSir tréteglar, er
belgimir voru negldir í.
Ensk kona var á skipinu, og kom um borS
í Leith. Var hún búin aS segja farþegum af
ferSalögum sínum; hafSi hún ferSast upp
um Sviss og suSur um Balkanskaga. Lét hún
mikiS af því, hvaS þaS væri “rómantiskt
ferSalag”. — En konan var hnigin aS aldri
og ógift. — Einkanlega kvaSst hún hafa ver-
iS hrifin af hjarSIífi og einfeldni anda þeirra
Svartfellinga og fjallabúa þar sySra. SagS-
ist hún hafa ferSast þar ein á meSal þeirra,
gist í kofum þeirra upp um fjöllin, og þegiS
þar beina: súra mjólk og steikt brauS. Nú
sagSist hún vera aS fara til Islands. FerS-
aSist hún þetta í þarfir vísindanna, því hún
væri grasafræðingur. Enginn spurSi hana
aS heiti, en hún var köIIuS: 'Sú Bláklædda’,
því hún gekk í bláum fötum, meS stóran
bláan hatt á höfSi, og fyrir hann hengd blá
slæða.
Um morguninn er hún uppi á þilfarínu og
verSur starsýnt á Færeyinga og helgi þeirra.
Var þar fátt manna, er hún gat náS tali af;
kemur hún þá til mín og fer aftur aS rifja
upp, hvaS hún hafi dáðst aS þessu einfalda
fólki á SuSurnesjum Evrópu, er búi þar úti-
lokaS frá heiminum, óspilt af allri hinni svo-
kölluðu siðmenningu síðari tima. Sagðist
hún líta svo á, aS Færeyingar mundu svip-
aSir þessu fólki; þeir byggju á fámennum
og afskektum eyjum úti í hafi og hefSu því
lítinn samgang viS heiminn. HvaS hún þaS
all-mikiS ánægjuefni, aS enn fyndust þó leif-
ar frá bemskuárum mannkynsins, þó komiS
væri fram á tuttugustu öld.
Játti eg því.
“HvaSa hlutir eru þetta, sem þeir hafa
meS sér þarna á þiljunni, eg hefi veriS aS
brjóta heilann um það í allan morgun ?"
spyr hún svo. — Eg setti upp spekingssvip
og sagSi þetta væru vatnsílát þeirra, er þeir
geymdu í drykkjarvatn sitt, og hefSu meS
sér til sjávar. Gæti hún nú séS skinnbelgi
þá hina fomu, samskonar og getiS væri um
í ritningunni, og notaSir höfSu veriS end-
ur fyrir löngu í GySingalandi undir vín Pg
aSia vökvun. — “Hve undursamlegt”; og
nú segist hún fjrrst skilja, hversu þau hafi
veriS þessi frægu skinn-ílát, er sagt sé frá í
Nýjatestamentinu. Alveg sé þaS furSuvert,
aS enn skuli geymast fomaldarheimurinn
hér norSur í höfum, og hefSi hún þó mátt
geta sér þess til. — Ekki skýrSi eg þetta
■frekar, og ætlaSi aS lofa henni aS færa
þessa fræði í letur í þarfir vísindanna. En
undursamlegt fanst mér það ekki vera, ef
nokkur hefSi reynt aS drekka úr þessum
belgjum og troða upp í sig meS nauSung
tréteglunum, hnefa digram og öllum tjörg-
uSum.
Þá var þar einnig á skipinu útlenzkur
prestur. Hann var maSur fremur stór vexti,
afar langleitur og nafhvass, meS stór blá-
hvít augu, sognar kinnar og rauSbláan hör-
undslit. Hann gekk meS gleraugu. Hann
neytti lítils matar, var þó alloftast á fótum,
og talaSi mikiS viS sjálfan sig. Hann bar
algengan enskan prestabúning, — var í öf-
ugu vesti og hneptum kraganum aS aftan.
Ekki talaði hann nokkurt það mál, er á skip-
inu skildist. Voru margir á því, er eftir hon-
um tóku, aS hann myndi vitlauss vera. —
HvaS hann hefir ætlaS upp til landsins aS
gjöra, skildu menn sízt í. Hann gat hafa
veriS í trúboSserindum; en þá var til alls
getiS. En hvert svo sem erindiS var, þá
hefi eg aldTei séS þvílíkan prest, og er þó
margur fuglinn fagur!
ÞaS smástyttist í hafi. Þó ekkert hefSi
annaS veriS, var þaS hreinasta tilhlakk aS
komast í land og losna viS þá Bláklæddu
og prestinn, — trúna og vísindin. En svo
var tilhlökkunarefniS stærra og meira. Því
til þess var ferSin farin, aS fá aS sjá þær
stöSvar, er nú var aiglt til.
Eru börnin fariu
að læraað spara
PENINGA?
Hver uppvaxandi sonur þinn og dóttir ætti að hafa
persónulegan sparisjóðsreikning á Union Banka Canada
ásarnt nægum tækifæruin til að spara stöðugt peninga
og leiðbeiningu í því að fara hyggilega með þá- Svo-
leiðis uppeldi í sparscmi og góðri moðferð efna sinna cr
ómetanieg seinna meir.
LOGAN AVE. 0G SARGENT AVE., ÚTIBÚ
A. A. WALCOT, Bankastjóri

n
»
tt
»
«
«
«
»
»
«
«
»
«
«
«
a
»
«
«
«
«
«
»
«
»
«
»
»
»
«
»
«
»
»
»
»
«
»
»
«
«
»
»
»
«
«
»
»
«
«
»
»
»
«
«
»
»
«
«
»
«
«
«
»
»
«
«
«
«
»
»
«
»
«
a
u
«
»
»
«
«
«
»
»
a
»
»
«
«
«
«
»
»
«
»
Til Arngríms Johnson.
/.
(Flutt i kveðjugildi, sem félagið "tslendingur” i Vic-
toria, B.C., hélt honum i húsi Mr. og Mrs. Christian
Sivertz, þar i borginni, þ. 21. sept. 1913, þegar hann
var að leggja upp í för sina tit Peace River Valley’s,
hvar hann bjóst við að staðnxmast).
ó, vinur! hvi ætlar þú alfarinn brott
úr aldingarðinum væna,
sem alt hefir það, sem að annars er gott,
og eftir sem þúsundir mæna;
þars tafið þú hefir rúm tuttugu árin?
Þó ti/ninn þig særði hann grætt hefir sárin.
f fremstu röð ávalt þú frjálslega vanst
i félagsskap vorum — það prfsum;
æ skynsömum mönnum um skýrleik þinn fanst
og skritlur — i ræðum og visum. —
Þá farinn þú ert, verður skarð fyrir skildi,
scm skipast vart þinu með pcrsónu-gildi.
Þvi miðmótið hlýja og viðsýnið þitt
á veraldar-málunum öllum,
er að cins að finna — það álit er mitt —
hjá andrikum mönnum og snjöllum;
en fáir þcir eru í fjölmennum reitum,
þó færri, að sjálfsögðu’, í strjál-bygðum svcitum.
Vér kveðjum þig allir með söknuð í sál,
þvi sárt er við góð-vin að skilja,
sem kennir og temur sér kærleikans-mál,
og kýs aldrei sannieik að dylja. —
Vér árnum þér gengis á óförnum slóðum,
og ætið vér hingað þig velkominn bjóðum!
11.
(Orkt i tilefni af afturkomu A. J. til Vicloria, B.C., og
flutl á fundi, i félaginu "tslendingur”, sem hald-
inn var i húsi Mr. og Mrs. Einars Brgnjólfssonar,
þar i borginni, þ. 31. mai 19Vt, d hverjum hann
var boðinn velkominn i vinahópinn).
♦♦■♦♦•<
POTTJARN SOÐIÐ SAMAN
Mie^ lan gar til aö leiöa athygli almennings aö
því, aB ég er buin aö fá áhöld sem hægt er
aö sjóBa saman hvaöa sortir af jarni og stáli
og í hvaöa lögun sem er. Mig er að finna hji
Central Bicycle Works
666 Notre Dame Avenue
Telephone Garry 121 j. W. Havercost ♦
* *»♦ **■»<

l»vt a6 biöja nafiiileKa nm
'T.L. CIGAK.’* t>Aertu vissaA
Atr/nt.na viudil.
T L
ii'M'in vui'M
Weiteni Oigítr t'»et«ry
Thomas Lne,ekandi WiiinnipQs,
Sendið nöfnin.
Hér meíS biSur Heimskringla aíSstandendur allra þeirra
Ve3tur-Islendinga, sem gefiS hafa sig fram til herþjónustu
til varnar brezka alríkinu í núverandi stríSi, aS senda nöfn
hermannanna á skrifstofu þessa blaSs sem allra fyrst.
ÞaS er algjörlega nauSsynlegt, aS Heimskringla hafi
þessar upplýsingar, bæSi til þess, aS vitanlegt geti orSiS,
hvern þátt þjóSflokkur vor tekur í landvörn ríkisins, og eins
fyrir eftirtímann, aS hægt sé á skömmum tíma aS fá vit-
neskju um þá, ef þörf krefur. Þess vegna þarf Heimskring-
la aS hafa skrá yfir full nöfn allru íslenzkra hermanna, ásamt
heimili þeirra, og í hvaSa “Company” og herdeild þeir
þjóna.
Alt þetta biSjum vér aSstandendurna aS senda blaSinu
svo fljótt sem unt er.
Vér kvöddum þig hryggir, þvi hál eru, oft spor,
en helzt þó á óbygðu strindi;
vér glaðir nú heilsum þér, vinurinn vor,
með vor-yl og sumarsins yndil
Oss förlast oft stórum vort framtíðar val,
þvi fátt er það enn, sem vér skiljum: —
Þú frið hugðist sækja i Friðarárdal,
en friðlausum lentir i byljum!
Þá fanst þér vist mismunur æfinni á?! —
1 anda þú leizt vist til baka?:
Sást jörðina græna og sólbjartan sjá
og si-glöðu fuglana kvaka!
Já, veðrið mun hvergi um veraldar-reit
eins vin-hýrt og hérna i bænum;
að flytja þvi héðan í Iiarðinda-sveit,
er hæpast á grunni bygt vænum.
Vér vonum nú öll að þú verðið hér kyr
hjá vaggandi Kyrrahafs-álum,
og aðstoð þú veitir oss enn, einsog fyr,
i íslenzkum þjóðernis-málum.
Hér eru svo fáir, sem föður-arf sinn
og félagsskap íslenzkan meta,
að aldrei vér sleppum þér, Arngrimur minn,
ef einhver bönd haldið þér getal
J. Asgeir J. Llndal.
K
«
»
«
K
»
»
»
«
»
»
»
»
«
»
»
»
»
»
»
«
«
«
«
»
»
»
»
«
»
»
«
»
«
»
»
«
«
«
«
«
»
»
«
::
»
::
»
«
»
::
::
»
«
K
»
»
»
«
»
«
»
»
«
»
«
«
»
«
»
«
«
»
«
«
«
»
«
»
»
K
»
»
::
»
::
»
K
«
»
K
«
»
«
»
»»»««»«»»»»«»»«»»»8«»«»»»»«»»»»«»»«»»»»
ÍSLENZKA LYFJABÚÐIN
Vér leggjum kóst, á a3 hafa
«>$ táta af hendi eftir larknisá-
visan hin hevlu og hreinustu
lyf og lyfja efnt seni ttl eru.
Senditt læknUávisanlrnar
ytSar til
E.J. SKJÖLD
LyfJaaérfræTJtngs (presrrtpt-
ion specialisl) á horninu 4
Wellinglon og Slmcoe.
Gnrrj 43ÖS—K5
hh-i i n n »11 n i niH-Ht
SHERWIN - WILUAMS ••
P
AINT
fyrir alskonar
húsmálningu.
' Prýðingar-tfmi nálgast nú. •»
• Dálítið af Sherwin-Willianis [ |
• húsmáli gctur prýtt liúsið yð- ..
ar utan og innan.—BRÚKIÐ *'
; ckkcrt annað mál en þetta.— !!
S.-W. húsmálið málar mest, ••
endist lengur, og er áferðar- ] *
fegurra cn nokkurt annað luis T
mál scm búið er til,—Koinið
I inn og skoðið litarspjalið.— 4.
CAMERON & CARSCADDEN $
QUALITY IIAKDWARB
| Wynyard, - Sask. 31
♦
HrH-HrHiH-HI I 1-H-l 1 llj