Heimskringla - 05.11.1914, Blaðsíða 2

B18. 2
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 5. NÓVEMBER, 1914
Það skyrir best fevað það er í
mikla afhaldá
BLUE RIBBON TEIÐ
aí þa'S er einíægt h£8 sama á
gæta te. GætSi þeaa foregSaat
aldrei í*eír sem dxekka þatS,
vita, atS þa'S er besta tei'S.
SpnrtS'u eítir því mets nafni.
Sendu þessa auítlýsingu me»
25 centum fyrir Blue Itibbon
matreiðslu bókina.
Skrifaðu nafn og heimili skýrt og greinilega
Fréttabréf.
Port Clements, Graham Isiand
11. október 1914.
Kæra Heimskringla.
Sökum þess, að eg tel það gott
ag rétt gjört af löndum hér i iandi,
að þeir sendi blöðunum linu úr hér-
uðum þeim, er þeir byggja, talist
þannig við og segi hver öðrum frá
liðan sinni og helztu viðburðum, —
þá leyfi eg mér að senda þér fáar
linur, þvi vera má að ýmsa þarna
eystra, og ef til vill heima á Fróni,
forvitni um, hvernig það gengur hér
vestur við Kyrrahaf.
Eg gat þess i þeim fáu linum, er
eg sendi þér i júli, að tið hefði ver-
ið vætusöm, og var það rétt, en frá
þvi með ágúst og alt til þessa hafa
verið sífeldar stillur og þurviðri, að
undanteknum smáskúrum stöku
sinnum. Hefði þvi mátt heyja hér
mikið, hefði nokkur þarfnast hey-
afla, en það er ekki enn, því flestir
sem hér búa, eru baslarar, sem eru
að vinna sér inn lönd og vinna við
vegalagningu i sumar; liggja brautir'
þessar héðan til Skidgadc, upp til
kolanámanna og þvert gegnum land
spildu þá, sem mæld hefir verið út;
til landnáms. Margir tala um, hve
ervitt muni vera að yrkja hér land,
vegna skógarins; og er það satt, aðj
því er snertir ströndina fram með
firðinum og 1—2 mílur upp fráj
honum. En þvi lengra, sem frá
honum dregur, verður skógurinn j
gisnari, smávaxnari og viða með:
stórum rjóðrum. T. d. 5—6 milur j
héðan hefi eg séð mosavaxnar gras j
sléttur meir en 100 ekrur að stærð. j
Eg gat þess í þeim fáu linurn, j
er eg reit til Heimskringlu fyr, að.
íoftslag og land myndi vera vel fall-
ið til garðræktar; enda hefir það
sýnt sig nú. að eg hefi þar haft rétt
fyrir mér. Eg hefi ekki séð eins
fallegan garðávöxt austur i Mani-
toba einsog eg hefi séð hér nú. Til
dæmis var hér rófa ein vegin og
mæld; hún vóg 21 pund og var 28
þuml. ummáls, og pumpkin 18 þml.
í gegn. Hvort slikur feikna vöxtur
sé i sjálfu sér mjög miklu meira
virði, en góður meðal vöxtur, læt
eg ósagt. en það sýnir þó, að garð-
rækt má stunda hér með góðum á-i
rangri, og gæti með góðum sam-1
göngum orðið arðsöm atvinnugrein,
þar sem góður markaður er nærri,
t. d. Prince Rupert, Victoria og VaD- i
eouver.
lndiánar hér segja, að fiskur -—
lax — gangi hér árlega, en hvort
alt af genguur eins mikið og gjört
hcfir i sumar og gjörir enn, veit eg
ekki, eu það er svo mikið, að tæp-
lega er hægt að ýkja. Það er hart,
að sjá allaa þann afla ónotaðan af
öðrum en Indiánum, scm koma hér
inn að fjarðarbntninum og ánum á
haustin, eftir a8 þeir eru hættir að
fiska fyrir niðurauðubúsin við Nad-
en Harbour eða Skeena, til að afla
sér vetrarforða.
Snmgöngur hafa verið hér mjog i
óreiðu í sumar, siðan “Prince AI-
bert” sökk. Nú er búið að ná hon-
um upp, og þvi vonandi að skáni.
Hingað til Port Clements kemur
skip aðeins á foálfsmánaðarfresti.—
Fargjald og flutningsgjald er hálfu
hærra milli eyjar og meginlauds, en
fram með ströndinni sömu vega-
lengd, enda er Grand Trunk eitt um
liituna. í. dag ætti “Prince John” að
vera í Masset, en hraut skrúfuna og
kemur því ekki fyr en einbvern-
tima.
Alls lausu vera bér á eyjunni 16
Isiendingar, þar af 6 börn. Niu
af þcim eru hér í Port Clements, þar
af 4 börn. Mér finst að eg gæti vel
vitað fleiri landa hér á Graham eyju
og ckki kæmi mcr á óvart, þó ýmsir
þeirra, er héðan fóru, vildu gjarnan
vera komnir hingað aftur, því með
kálgarðsholu, báí og netstúf má afla
hér mikils forða með hægu móti og
lifa góðu lifi.
Þess Iiltl eg þá að gæta að, er
þessar fáu línur kynnu að lesa. að
eg er engan að eggja á að koma
hingað, — læt alla þess sjálfráða og
óhvatta.
Að endingu bið eg Heimskringlu,
að virða línur þessar á betra veg,
og bera kuuniugjunum kvcðju mina.
GuSmundur Jóhannsson
(frá Dyrhólum).
Hfl
Stoínsett 1862
Löggiit 1914
D. D. Wood & Sons.
-.....===- Lisnited .... -

verzla mtð bezto tegnnd aí
KOLUM
ANTRACITE OG BITUNI/NGUS,
Flutt heirri tii yflar hvar sem er í bænum.
VÉR ÆSKJUM VIÐSKJFTA YÐAR.
SKRIFSTOFA:
Cor. ROSS & ARLINGTON ST.
■2 Ferðalýsingar. -2
(Frfi nunrino 1912)
IV. Heim.
§ 42. I Lantjtýn.
LaugardagsmorgunmD 6.
júlí var veður hiS feg-
ursta, — hreinviSri og
logn; voru menn árla á fótum. Var nú kom-
ið í landsýn. ViS vöknuSum viS umgang-
inn og mannamáliS uppi á þilfarinu. Allir
um, fyrir ‘peningana, sem hann kom meS
aS vestan”.
' Hvernig IíSur honum?”
”t>ví skyldi honum ekki IíSa vel, hann lif-
ir á peningunum, sem hann kom meS aS
vestan. ÞiS gjörSuS hann svo andsk. . rík-
an þar”, sögSu þeir. Mikla gangskör gjörSu
þeir aS því, meS óteljandi spumingum, aS
fá aS vita öll mín deili, efnahag og atvinnu.
Reyndi eg aS haga þannig svörum, meS lip-
urS og allri kurteisi, aS þeir skildi viS okk-
ur engu fróSari; en þaS örfaSi þá viS yfir-
heyrzluna enn meir. HafSi eg hálf gaman
af, og þó sannast aS segja fundust mér slík-
voru komnir á skriS. Fórum viS aS hafa ar ■pumingar og forvitni hera fremur vott
okkur á fót líka. MeSan eg klæddist horfSi j °% °8Y,nnu’ en faS menn 53““
eg af og til út um gluggann. VíS
vomm
vinstra megin í skipinu. SkriSum viS nú inn
meS háu og hrikalegu hamrabelti, er bar
bláan og gróSurlausan lit, í fjarlægSinni, en
litkaSist og grænkaSi eftir því sem næi dróg.
Hér og hvar lágu eftir því hvítar lengjur, er
taka virtust ofan í sjó.
“Hann hlýtur aS hafa snjóaS í nótt”,
sagSi mágkona mín, um leiS og hún snöri sér
frá glugganum og gekk út.
TafiS var skamt viS morgunvérSinn, því
hiS “SameinaSa” hafSi gleymt, aS setja á
borðiS um morguninn. AHir farþegar voru
uppi á þiljum og horfSu til lands. Þrengd-
ist nú fjörSurinn eftir því sem innar dróg.
Svo skamt var til lands, aS telja hefSi mátt
stráin á bergrimunum til beggja hliSa. AuS-
séS var, aS ekki vorum viS nú stödd viS
Færeyjar; landsýnin tröllsleggri en svo; og
ekki heldur viS Skotland, landiS gróSur-
minna en svo og mannvirkin engin. Þetta
var 1 s I a n d og siglt inn SeySisfjörS.
1 miSri þrönginni á þilfarinu stóS Dr.
Finnur og var hinnn kátasti. VarS honum
nú ekki undankomu auSiS frá myndatöku-
HrygSi þaS mig, er eg fann vott víSar hins
sama.
Haft hefir þaS veriS í hrakyrSum um fs-
lendinga, aS gjarnt sé þeim til aS blanda
sér inn í annara sakir, þó eigi séu meon til
aS hirSa um sínar eigin. Ef löstur sá er viS
þá fastur, má þá ekki sennilega benda þama
á vanann og smekkleysuna, er hafa skapaS
hann ?
En búSarhaldarinn vfsaSi okkur á bústaS
Vigfúsar. Voru þau hjón heima og þágum
viS þar hinn bezta beina.. Bættum viS nú
upp, hvaS tregur hafSi veriS morgunskatt-
urinn hjá því “SamenaSa” og settumst nú
aS íslenzkum snæSingi. Fyrsta máltíSin
á Islandi, alíslenzkur matur, i húsi hjóna, er
viS höfSum kynst fyrir vestan haf!
AS mörgu leyti þótti mér frítt um á SeyS-
isfirSi, þó mjór sé fjörSurinn og undirlend-
iS lítiS. Fjöllin eru há og tíguleg og friS-
sælt viS fætur þeirra.
HaldiS var af staS aftur seint um daginn.
Fjöldi hafSi bæzt viS á skipiS. ÆtlaSi fólk
þetta sumt til Akureyrar, sumt til Reykja-
víkur. Skamt var nú til Alþingis, og höfSu
vélunum, er miSaS var á hann úr öllum átt-
um. Var hann hinn Ijúfmannlegasti, í öllu
viðmóti, og ávarpaSi alúSlega hvem sem á
hann yrti. KvaSst hann ávalt verSa alheill,
hversu sem veSur væri, þó ófrískur væri,
þegar til íslands saeist. Fr hann sannur ls-
lands vinur og góSur sonur vorrar gömlu
þjóðar. Hann hefir ekki einasta getiS landi
sínu frægS meSal fjarlægra þjóSá, meS lær
dómi og hinum afar afkastamiklu ritstörfum
sínum, heldur mun þess lika leitun. að fund-
inn verði hreinni og meiri hlýleiki til lands
og þjóðar, en hjá honum býr.
Lengi hafði mig langað til aS sjá Ísiand;
sterkari var sú löngun framan af, en nú síS-
ari ár. Eg fór a8 gjöra mér grein fyrir því, ls’
aS sá mundi eiga ervitt með aS lifa sig inn
í landiS, er þaSan flyzt óvita aldurs. Olla
því minningar yngri áranna, sem knýttar eru
viS sérkenni landsins og þeirra staShátta,
sem rnaSurinn elst upp viS, er áhrif hefir á
skynjun og dómgreind síSari ára. ÞaS eina
sem aftrar því aS þaS land — f ó s t u r -
1 a n d i S — verSi honum fullkomiS f ö S-
u r 1 a n d , er sögnin og vitneskjan um, aS
hann er þar gestur og aSkomumaður, ætt-
landiS í annari álfu.
Aftur á móti, hinar óljósu minningar frá
ættlandinu, hversu sem þær ktpma aS hafa
skýrst víS frásögn eins eSa annars, eru eígi
nógu þróttmiklar til þess aS mynda tifandi
samband milli landsins og þess týnda sonar.
Ættlandið verSur ekki föSurlandiS, — held-
ur hugsjóna-landiS, sem rís í hillingum úr
hugmyndahafi sögu og sagna. — F ö S u r -
landið er tapað, fyrir fult og alt.
Til foma voru menn seiddir til fjalls eSa
fjöru. Komust þeir viS þaS í hin römustu
álög, svo eigi máttu þeir þreyja þaðan í frá
í átthögunum. Úr þeim álögum komust þeir
eigi fyrr en undir skapadægriS.
ÁlÖgin eru í rauninni ekkert annað en út-
flutningurinn. Sá, sem flyzt út á unga aldri,
kemst í álög, missir sitt föSurland, eignast
þaS aldrei aftur, —- kemst aldrei úr álög-
unum.
ÞaS vom liSin tuttugu og níu ár frá því
eg fór af Islandi, — var þá borinn um borS
upp kaðalstiga á “Camoens”. Nú var eg
kominn heim aftur, og þaS meíri maSur sem
eg var eldri, aS eg gat hjálparlaust gengiS
land.
tveir þíngmenn komiS um borS, — Dr. Val
týr GuSmundsson og síra Björn Þorláksson.
TalaS var nokkuð um þingmál þar á þilfari
um kveldiS, en hitaiaust. FitthvaS var
minst á "BræSing” og aSflutningsbann. —
HefSi svipaSur hópur veriS á ferS hér vestra
á leiS til þings, hefSi pólitíkin oiSiS háværari
en hún var á Bothníu um kveldiS. En svo
er nú ekki orSgnægSin ætíS til alls.
ViS höfSum ætlaS okkur í land í Húsa
vík, því ferSinni var fyrst heitiS upp í SuS
ur-ÞingeyjarsýsIu, upp í ASaldai. Eln vafi
lék á því, hvort komiS yrSi þar viS. Ti
allrar hamingju þurfti sýslumaSur Þingey
inga að komast um borS og suður til Alþing-
Barst oss sú gleSifrétt, er fariS var frá
SeySisfirSi.
Er kvelda tók og norðar dróg, féll yfir
þoka, svo eigi sá skýrt til lands. Var því
eigi eftir neinu aS vaka, þó búiS væri aS
ráSgjöra þaS. unz koniiS væri fyrir Langa-
§ 44. Á Húsavík.
ÞaS
var
§ 43. Landtakan
S k i p i S lagSist viS
bryggjuna kl. 7. Gjört
var ráS fyrir, aS staðiS
yrSi viS fram yfir hádegi, — meðan skotið
væri út bátum Færeyinga og flutningi þeirra,
ætluðu þeir nú ekki lengra aS fara, affermd-
ur póstur og annar vamingur, er í iand átti
aS fara. ViSdvöIin varS þó nokkru lengri,
því ekki var fariS af staS aftur fyrr en undir
kveld. Tveir menn voru á bryggjunni aS
fagna skipkomunni — eSa hirSa um póst-
inn. HöfSu þeir meS sér hest og tvíhjólaSa
kerru. Hélt eg fyrst, aS þetta væri hótel-
vagninn; — sá þó gjörla eftir á aS svo gat
ekki veriS, er fariS var aS hlaða á hann öílu,
er komið varS af gráum sekkjum.
Fóru nú allir farþegar í land. Þetta var
fyrsta landtakan, og þó fátt væri þar manna
aS fagna gestakomu, sýndi island aSkomu-
mönnum allan blíSskap, og friSari morgni
man eg ekki eftir. LandiS var fagurt, him-
ininn heiSur og hafiS — þaS var skínandi
bjart! En helzt of snemma var gengið upp
í kaupstaSinn, því víSa var ekki komiS á
fætur. ViS spurSum uppi pósthúsiS, —
höfSum engar fréttir haft aS vestan í nærri
tvo mánuði, en hugsuSum, aS ef skilinn yrSi
póstur, gætum viS náS til bréfa, er viS átt-
um von á, er annars yrSu send tiF Reykja-
víkur. En vonin brást, póstur hafSi veriS
skilinn í Leith.
PósthúsiS heldur Þorsteinn Skaptason; er
kona hans Halldóra, dóttir síra Matthíasar
Jochumssonar. Mjög eru þau hjón mann-
vænleg, einsog þau eiga kyn til aS rekja.
Hjón ein þektum viS á SeySisfirSi, er ver-
iS höfSu hér vestra, Vigfús Kjartansson og
GuSrúnu Ólafsdóttur frá FirSi. MeSan viS
vorum aS spyrja uppi bústaS þeirra, geng-
um viS inn í búS þar á “Öldunni”. Tveir
menn fylgdu okkur eftir; á þeim kunnum viS
engin deili, hafSi eg spurt þá eftir bústaS
Vigfúsar. KönnuSust þeir viS hann, en þaS
heyrSi eg strax á þeim,' aS öfund lék á hon-
snemma um
morguninn, aS beygt
var inn á fjörSinn fram
undan Húsavík. Mótorbátur beiS skipsins
frammi meS þeim., sem ætluSu aS kcmast
um borS. Fórum viS nú aS hafa okkur ti
ferSa og ‘kveSja’ hiS ‘SameinaSa’ og koma
farangri okkar fram í bátinn. Eigi yrtum
vrS á neina, er fyrir voru í bátnum, og gjörS
um viS þaS af leik, til þess aS vita, hvort
nokkur yrSi til þess aS yrSa á okkur aS fyrra
bragSi, eSa kannast viS íslenzka svipinn
En svo var eigi. ViS urSum aS rjúfa þögn-
ina, er komiS var í land og biSja fyrir, aS
farangri okkar værí til skila haldiS yfir á
gestgjafahúsiS. Litu þá hátsmenn upp stór
um augum og spurSu, hvort víS kæmum frá
frá Ameríku. Játtum viS því. Fói sú saga
fljótt um bæinn, og gat eg ekki eftir því kom-
ist, hvort bæjarmenn töldu þaS hersögu eSa
friSarfrétt.
GestgjafahúsiS er ágætis gististaSur. RæS-
ur fyrir því Sigurjón Þovgrímsson, BárSdæl-
ingur aS ætt, mesti myndar- og snyrtimaSur,
— áttum viS þar góSan dag og gisting um
nóttina. Nokkrir Englendingar voru þar þá
fyrir, er viS komum; höfSu þeir veriS aS
skemta sér viS veiSar upp um Laxárdal.
fylgd meS þeim voru þau hjónin frá Hall-
dórsstöSum, Halldór og hin skozka kona
hans Elizabet. Er hún aS Iíkindum eina
brezka sveitakonan á íslandi. Hefir hún nú
búiS uppi í Laxárdal um tuttugu ár. Gekk
hún í íslenzkum sparibúningi, talaSi íslenzku
sem innfædd væri, og söng mæta vel —
lenzkar vísur og kvæSi. SagSi hún okkur,
aS enn væri sér þó enskan tamari en íslenzk-
an, þó lítiS væri um hönd höfS, nema þá
helzt á sumrin, er útlendinga bæri aS garSi.
Fyrsta verk okkar, eftir aS komiS var á
gistihÚ8ÍS, var aS síma upp aS Ytrafjalli og
fá komiS boSum til Jóhannesar Þorkelssonar
á SySrafjallí, aS biSja hann aS vitja okkar.
LeiS ekki á löngu aS viS fengum þá orS-
sendingu aftur, aS okkar yrSi vitjaS daginn
eftir. Fundum viS þá fyrst, og þó oft síSar,
hve mikil þægindi síminn veitir á Islandi,
einsog þar til hagar. Mun seint verSa til
verSs metinn sá tíma og verkspamaSur, er
hann skapar, auk þess sem hann lyftir land-
inu upp í tölu þeirra þjóSa, er yfir eiga aS
ráSa helztu menningartækjum nútímans.
Hverjum framför þessi er aS þakka, er á
allra vitund, — manninum, sem mest er van
þakkaS þaS, sem hann hefir bezt gjört, öll
framfara-viSIeitnin í landsmálunum, ráS-
herra Hannesi Hafstein.
ÞaS var sunnudagsmorgun, er viS kom-
um til HÚ8avíkur. LangaSi okkur til aS
vera viS kyrkju fyrsta daginn, er viS töfS- en
um á Islandi. Taldi eg víst, aS þangaS
sækti öll kaupstaSarsveitin, hefSi gaman af
aS hreyfa sig út úr húsunum í jafn góSu
veSri. EmbættisgjörS byrjaSi um hádegi.
LögSum viS af staS er byrjaS var aS hringja.
Kyrkjan er nýtt timburhús, einkar snoturt.
En fremur var autt um aS litast, er viS kom-
um þar inn. Messa var rétt aS byrja. Eg
kastaSi tölu á messufólk: aS öllu> meStöIdu
og prestinum líka vom þarna samankomnir
25 manns, eSa sálir, einsog þeir segja á fs-
iandi, — en eg var alls ekki viss um, aS sál-
irnar væru svo margar. Tuttugu og fimm
manns, aS prestinum meStöldum! Af þeim 1
hóp voru níu gestkomandi. Einn þessara
níu var Hollendingurinn, er upp kom meS
okkur. Skildi hann ekki eitt einasta orS, er
fram fór.
Mér sýndist strax og messa hófst, aS fær-
ast þreytu- og værSarsvipur yfir þá, sem
inni voru, --alla nema Hollendinginn, hann
var glaSIegur og hress. Óx þaS'aS mun, er
á leiS messuna, og komst í hámark undir
guSspjalIi. Hefi eg og aldrei heyrt slíkan
tón! Hélst dvalinn sami undir prédikun.
Reyndi eg aS fylgjast meS ræSunni, en gat
þaS ekki, — eg skildi hana ekki. Þess kon-
ar ræSur og rit fær enginn skiliS, er ekki hef-
ir átt kost á, aS kynna sér sögu og samtíS
höfundanna áSur. En til þess hefSi eg orS-
iS aS vera íornfræSingur.
Eg reyndi aS hafa augun af messufólkinu
og horfa á Hollendinginn, eSa út til dagsins
bjarta, er fyrir utan beiS kyrkjuna. Vesal-
ings Hollendingurinn! — Eg fyrirgaf honum
þaS, sem hann sagSi um fiskinn. — Þessí
bjarti eldstólpi í eySimörkinni, í kyrkjunni á
Húsavík.
Morguninri eftir vorum viS í heimboSi hjá
síra Benedikt prófasti Kristjánssyni frá
GrenjaSarstaS. Hefir hann nú sagt af sér
prestsskap eftir nærfelt 40 ára þjónustu og
býr nú á Húsavík og gegnir þar póstmeistara
störfum. Hann er maSur á efra aldri, um
sjötugt, en em og fjörugur, víSsýnn og viS-
feldinn í skoSunum og einkar vinsæll. Eru
þau hjón mjög ástsæl þar innan héraSs,
enda er kona hans hin mesti öSlingur. I
sókn hans bjuggu tengdaforeldrar mínir fyr-
ir tuttugu árum, áSur en þau fluttu af Is-
Iandi. Var kona mín ein af fermingarböm-
um hans, — fermd meS biskupsleyfi voriS
sama, sem foreldrar hennar fluttu vestur;
mundu þau hvort eftir öSru og tók hann
þeirn systrunum einsog hefSu þær veriS
dætur hans. Skírt hafði hann þær háðar
og systkini þeirra. — Gestkomandi vom þar
um morguninn GuSm. FriSjónsson á Sandi.
kona hans og Jóhannes Þorkelsson á SySra-
fjalli, er kominn var aS sækja okkuT og flytja
heim til sín.
Fremur þótti mér fallegt á Húsavík. Er
bæjarstæSiS prýSilega ræktaS, svo þaS má
heita eitt iðgrænt tún, Mörg íbúðarhúsin
eru reisuleg, þó innanum og einkum vestan
til í bænum standi enn torfbæjirnir. Efna-
hagur manna mun vera þar í ámóta lagi og
í öSmm kauptúnum landsins: um engan
auS aS ræSa; afkoma all-flestra sæmileg, þó
einstöku iifi viS sára fátækt. Atvinnuveg-
irnir eru heldur ekki fjölbreytilegir: sjávar-
útvegurinn og kaupavinnan uppi í sveitinni.
§ 45. í ASaWal.
ViS urSum síSbúin um
daginn. ÞaS var komiS
undir kveld, er viS
iögSum af staS upp í ASaldal. Kistur okk-
ar skildum viS eftir og mæltum svo fyrir, aS
þær yrSu sendar meS fyrstu skipsferS til
Reykjavíkur, en töskur tókum viS meS okk-
ur. Fór nú ferSalagiS aS stirSna og gam-
aniS aS gtána, aS eiga aS fara aS ríSa um
landiS. Þó vildum viS eigi láta á því bera.
aS okkur væri eigi sama um þau ferSatæki.
en ekki höíSum viS á hestbak komiS áður.
Eigi er heldur mikið gæSingaval í Þingeyjar-
sýslu. Sýslan er fremur hestfá og fátt góSra
reiShesta. MeS mestu slægð reyndum viS
aS komast eftir, hve lengi riSiS væri frá
Húsavík inn til SySrafjalIs, en engum bar
saman. SögSu sumir á þremur kl. tímum.
en aSrir sögSu þaS vera fimm tíma lest-
gang. GjörSum viS ráS fyrir aS fara heiS-
arleiS þessa á fjórum tímum, og myndum
viS þá halda fullum virSingum.
Ágætur vegur hefir veriS hlaSinn upp frá
Húsavík inn ASaldal. Er hann einsog ak-
brautir eru beztar hér í landi, ef örlítiS værí
hann breiSari. Eigi var vegurinn fullgjörS-
ur inn dalinn; náSi hann ekki nema til Ytra-
fjalls, en þar var veriS aS vinna viS hann.
StýrSi verki því Páll skáld Jónsson frá Ak-
ureyri.
ÞaS var komiS fram á nótt, er viS kom-
um til SySrafjalIs og fórum viS ekki fram
úr áætlun. En veSur var hiS blíðasta, og
rökkvaSi ekki, þó daginn liði. Mættu okk-
ur hinar alúSlegustu viStökur. StirSnuSum
viS af hestunum og vildi eg lítt nota sœti, er
sett var mér til boSa; sagði sem var, aS eigi
væri eg gangmóður, því nú hefSi eg helzt
til lengi setiS.
Rúma viku töfSum viS á Syðrafjalli hjá
mágfólki okkar, og gjörði þaS okkur alt til
anægju, þó annatími væri mikill. Var túna-
sláttur rétt byrjaSur, er viS komum þangaS,
og var koma okkar engin verkadrýgindi.
Þó fór Svava, tengdasystir mín, meS okkur
fram og aftur um dalinn. HeimboS áttum
viS aS Sandi. RiSum viS norSur þangaS.
Liggur leiSin fram hjá Hraunkoti. Þar
bjuggu tengdaforeldrar rnínir allan sinn bú-
skap á (slandi og bygSu þau upp bæinn.
Var hann meS sömu ummerkj um og þau
skildu viS hann. LögSum viS því leiS þang-
aS heim til aS skoSa bæinn. Búa þar nú
bræSur þrír, Halldór, Jónas og Ármann.
Þorgrímssynir. Eru þeir bræður Sigurjóns
gestgjafa á Húsavík. Þágum viS þar hinn
bezta beina, og eftir nokkra viSdvöl héld-
um viS afram og riSu þeir bræSur meS okk-
ur ut aS Sandi. Var GuSmundur heima og
fagnaði okkur í hlaSi.
Sands bær er einn meS eldri bæjum þar
í dalnum, — stórar bæjardyr og löng göng
til baSstofu. Standa hús þó allvel. Eigi
virtist mér efnahagur þeirra SandsfeSga meir
í meðallagi. Eru -þeir aS kaupa jörS-
ma. Hefir hún nú veriS færS töluvert upp
viS hiS eldra mat hennar, fyrir þaS aS þeir
liafa bætt hana stórum. Fá þeir þannig
aunuS verk sín einsog fleiri leigubændur á
slandi.
Heldur heyrSist mér á GuSmundi, aS hann
anga til aS skjótast snöggva ferS hingaS
vestur; fara hér um bygSir og kynnast mönn-
um. Hélt eg viS hann aS slík ferS myndí
mega takast og verSa honum ódýr. HefSu
lestir islendingar vestra gaman af aS heyra
lann og sjá, og eigi myndi þeir verSa dýrir
(Framhald).