Heimskringla - 19.11.1914, Blaðsíða 6

Bls. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 19. NÓVEMBER 1914
Ljósvörðurinn.
I
“Hún þarf ekki að brúka hattinn yðar, og bún
akal ekki gjöra það”.
“Hún má það gjarnan”, sagði Gerti, “hann fer
henni vel, og þú mátt alls ekki láta hana vita, að eg
ejgi hann”.
Fanny lofaði engu, og svipur hennar var svo
hrekkjalegur, að við einhverju mátti búast.
Ferðin i gegnum skóginn var unaðsleg, svo
Gerti og vina hennar næstum gleymdu hinum, en þá
sáu þær alt í einu Kitty og Bruce. Þau sátu við rætur
gamallar eikur, og Kitty var að búa til krans úr eikar-
blöðum, sem hún festi á hatt Bruces; en hann hallaði
sér upp að trénu kæruleysislega. En þegar hann sá
Gerti, laut hann að Kitty og horfði á starf hennar, og
þegar Gerti kom svo nálægt, að hann vissi að hún
heyrði til sín, fór hann að þakka Kitty og hrósa henni
með mörgum fögrum orðum, sem gladdi Kitty mjög
mikið. Vesalings Kitty tók þetta fals hans fyrir al-
yöru og festi einlæga ást á honum. Gerti og Fanny
settu sig spölkorn frá þeim.
“Ungfrú Gerti”, sagði Fanny, “eg vildi að við vær-
ym komnar inn í greniskóginn, svo að eg gæti fundið
faeina greniköngla til að búa til úr þeim körfur og
dskjur”.
“Þarna eru mörg grenitré”, sagði Gerti.
“Getum við ekki farið þangað og litið eftir greni-
könglum?” sagði Fanny; “við getum verið komnar
hingað aftur áður en Bella Clinton kemur”.
Gerti var fús til að fara með henni og þær fóru
líka strax, eftir að hafa hengt hattana sína upp i tré.
Fanny fann undir eins svo marga greniköngla, að hún
yissi ekki, hvernig hún ætti að koma þeim heim með
sér. “Eg ætla að hlaupa og lána vasaklút hjá Bruce,
Og ef hann vill ekki lána mér hann, þá tek eg hattinn
minn og fylli hann
hún þaut af stað. Þegar hún nálgaðist plássið, þar
sem Kitty og Bruce voru, heyrði hún fleiri raddir og
háan hlátur. Bella og lautinantinn voru komin og
skemtu sér yfir einhverju. Bella stóð með hvita hatt-
inn í hendinni; hún hafði breytt lögun hans, svo hann
(eit út sem hattur gamallar konu, fest á hann hrossa
“Eg held að ungfrú Kitty búist við að eg bjóði sér,
en ef eg Iéti yður ganga fyrir og byði yður, hverju
mynduð þér þá svara?”
“Að eg væri yður mjög þakklát, en að eg væri bú-
in að lofa ungfrú Emily að aka með henni”, svaraði
Gerti strax”.
“Er það tilfellið?” sagði hann hissa og í gremju-
róm. “Eg hélt, að yður mundi geðjast að því; en ung-
frú Kitty tekur tilboði mínu, það efast eg ekki um. Eg
ætla að fara inn og spyrja hana um það. Hérna er
hatturinn yðar”.
“Þökk fyrir”, sagði Gerti og ætlaði að taka hann,
en Bruce hélt honum föstum og sagði:
“Þér viljið þá ekki vera með okkur, ungfrú Gerti?”
“Eg get alls ekki brugðist loforði mínu við Emily”,
svaraði Gerti, glöð yfir því að hafa slíka ástæðu fyrir
neitun sinni.
“Rugl”, sagði Bruce, “þér gætuð komið með okkur,
ef þér vilduð, en fyrst þér ekki vilið það, þá ætla eg i
raun og veru að bjóða ungfrú Kitty”.
Áherzlan, sem hann virtist leggja á þessa hótun,
gjörði Gerti hissa. “Skal það vera mögulegt, að hann
haldi, að þetta vekji hjá mér sorg eða gremju?” hugs-
aði hún og svaraði því hiklaust: “Ef neitun mín gæti
orðið til þess að útvega Kitty ánægju, gleddi það mig
mikið; henni líka tilbrevtingar; en hefir svo sjaldan
tækifæri til að njóta þeirra”.
Þau gengu nú inn í daglegu stofuna. Bruce fann
Kitty sitjandi i gluggaskotinu; en þar eð Gerti sá, að
Emily var þar ekki, fór hún strax út, en áður en hún fór
sá hún hin vingjarnlegu atlot Bruce við Kitty, sem og
aðrir sáu líka. Kitty lofaði að fara með honum daginn
eftir og efndi það.
TUTTUGASTI OG ANNAU KAPITULI.
Drambsemi.
Langur tími leið án nokkurra tilbreytinga. Veðr-
Gerti lofaði að biða hennar og|ið var orðið mjög heitt. Lautinantinn ferðaðist til
bæjarins og ísabella, sem ekki gat tekið hitanum með
þolinmæði og gat ekki heldur verið án félagsskapar,
varð ódælli með hverjum degi.
Fyrir Kitty voru þessir dagar þar á móti íhugun-
arverðir. Hr. Bruce kom oft til Grahams, en vesal-
ings Kitty var oft i vafa, þvi það var ómögulegt að
blóm og brennisóiey og vasaklút sem blæju. Hann var j skilja framkomu Bruce, án þess að þekkja tilgang hans.
í sannleika hlægilegur, — hún hélt honum á lofti á staf Það var aðeins þegar Gerti var i nánd, að hann veitti
lautinantsins og spurði, hve mikið menn vildu bjóða Kitty svo aðdáanlegt og ástúðlegt athygli, sem hann
t brúðarhattinn hennar ungfrú Flint.
Fanny hlustaði eitt augnablik á þetta með beiskri
hélt að myndi vekja öfund Gerti.
Gerti skildi tilgang hans undir eins og fyltist
gremju; þaut svo alt í einu til þeirra eins og hún kæmi kvíða yfir framtíð Kitty. Hún reyndi við öll tækifæri
Úr skóginum. Kitty þreif í kjólinn hennar og kallaði: ! að láta hann sjá, að hún skeytti ekki hið minsta um
“Hvað er þetta, ert þú hér, Fanny? Hvar er Gerti?”
“Hún er inni í greniskóginum”, svaraði Fanny,
“og eg ætla þangað aftur; hún sendi mig hingað til að
sækja hattinn sinn, því þar er svo heitt”.
“ó, já”, sagði Bella, “Parisar-hattinn hennar. —
Gjörðu svo vel að færa henni hann ásamt lukkuóskum
okkar’
hann, og að hann á engan hátt gæti gjört sig fyrirlit-
Iegri, eftir hennar skoðun, en að hegða sér einsog hann
gjörði. Kitty, sem áður hafði álitið Gerti keppinant
sinn, sagði henni leyndarmál sitt, og sömuleiðis frá
öllum ástaratlotum Bruce, sem hún var mjög glöð yf-
ir; en þegar Gerti sagði henni, að það væri bezt að
vera varkár, varð hin káta Kitty hnuggin og vissi ekki,
“Nei, hún á ekki þenna hatt, ungfrú Emily á (hvað hún átti að hugsa.
hann”, sagði Fanny; “en þetta er hennar hattur”, sagði
hún urn leið og hún tók hattinn af höfði Bellu.
Að lokum reyndi hann stöðuglyndi Gerti með því
að bjóða henni mjög verðmikinn hring, sem hún neit-
Augu Bellu skutu eldingum. “Hvað á þetta að aðið harðlega að þiggja; en daginn eftir sá hún hring-
þýða, óþekka stelpan þín?” sagði hún. “Fáðu mér hatt- inn á fingri Kitty, er sagði henni óendanlega glöð hver
fnn undir eins aftur”, og hún rétti hendina eftir hon- hefði gefið sér hann.
um og ætlaði að taka hann.
“Og þú þáðir hann?” spurði Gerti með svo sjáan-
“Það dettur mér ekki i hug að gjöra”, svaraði legri undrun, að Kitty áleit hyggilegast að segja, að hún
Fanny; “þetta er hattur Gerti. Hún var að leita.að hon- j hefði að eins lofað að bera hann nokkra daga.
um í dag og komst að þeirri niðurstöðu, að hann væri
annaðhvort týndur eða að honum hefði verið stolið,
Og þess vegna fékk hún liatt ungfrú Emily að láni; en
“Eg hefði ekki þegið hann”, sagði Gerti.
“Hvers vegna ekki?”
‘Af því það er ekki viðeigandi, að þiggja slika gjöf
henni mun þykja vænt um, að hann er fundinn, og nú af karlmanni, og af þvá, að aðrir kynnu að gjöra ó-
ætla eg með hann til hennar. Eg held þó”, sagði hún þægilegar athugasemdir, þegar þeir sæu hann’'
Vtm leið og hún hljóp af stað og leit við, “að ungfrú I
Emily leyfi, að þér notið hennar hatt, ef þér farið vel J
með hann’
“Hvað mundir þú gjöra við hann?” spurði Kitty.
‘Skila honum aftur”.
Kitty var í efa, en skilaði honum þó og sagði um
Eftir fáein augnablik meðan Bella skammaðist sín leið, hvað Gerti hefði sagt. En Bruce, sem ekki skildi
Og var reið, Kitty og Bruce hlóu og lautinantinn bar tilgang Gerti, komst að þeirri niðurstöðu, að nú væri
kæti sína í laumi, kom Gcrti skyndilega út úr skógin- hann búinn að ná ást hennar.
ym með hattinn í hendinni og Fanny hlæjandi illgirn- |
Vonbrigði hans voru því mikil, þegar hann við
islega á eftir sér. “Miss Clinton”, sagði hún um leið næstu samfundi sýndi honum sömu köldu kurteisina j
dg hún lagði hattinn í fang hennar, “eg er hrædd um, og hún hafði gjört undanfarið; já, honum fanst hún j
að Fanny hafi verið ókurteis í mínu nafni. Eg sendi jafnvel ennþá tilfinningarminni fyrir kostum hans, en j
bana hvorki eftir þessum hatti né öðrum, og það gleddi hún hafði nokkurntíma áður verið, og þar af leiðandi j
mig, ef þér vilduð nota þenna hatt eins oft og þér fór hann strax úr húsinu, Kitty til mikillar hrygðar. j
yiljiQ’* if & pd ntvp^íi oíftoct hpscari fntnpbn cf'i'illni I
“F'g þarf hans ekki með
Á eg að ákveða að giftast þessari fátæku stúlku?”
hugsaði hann. “Á eg, sem nú á miklar eignir og á von
svaraði Bella fyrirlit
tega, “eg hafði enga hugmynd um, að ljér ættuð hann”. á ennþá meiri auð, að sleppa þeim hagsmunum, sem j
“Eg trúi þvi”, svaraði Gerti; “en eg vona að það rik gifting veitir og niðurlægja mig til að skifta auð J
bamli yður ekki frá að nota hann, að minsta kosti í mínum með þessari nafnlausu stúlku? Ef hún væri
<Jag”. Án þess að eyða fleiri orðum um þetta, stakk ekki eins áhrifamikil, skyldi eg láta vonir hennarj
bún upp á þvi, að hraða sér upp á hæðina, því annars bregðast. Mér þætti gaman að vita, hvað hún segði, ef
sæu þau ekki sólsetrið, og hinum til eftirdæmis lagði eg giftist Kitty. En eg fengi aldrei að vita það, hún j
hún af stað ásamt Fanny, sem var að rífa skritilega er svo drambsöm, að hún mundi vera til staðar við
skrautið af hattinum hennar Emily. Bella batt skraut- j giftingu mína, beygja beina hálsinn sinn með sinum j
saumuðum vasaklút um höfuðið, og Bruce tók strá-! eðlilega unaði og segja: “Gott kveld, hr. Bruce!” —J
hattinn henar Gerti, sem Bella hafði fleygt á jörðina, jajfn kurteis og róleg einsog nú. En ef hún yrði frúj
Og lét hann dingla á handlegg sínum.
Bella var í slæmu skapi alt kveldið,
j Bruce, væri eg upp með mér af hinni metnaðarlegu
en hinum; framkomu hennar. Mér þætti gaman að vita, hvernig
þótti ferðin skemtileg, og það var nærri komið myrkur það orsakaðist, að eg varð ástfanginn af henni — eg
það kom á móts við heimili Thomtons á heimleiðínni. skil það alls ekki. Hún er ekki fríð, að minsta kosti
Þar yfirgaf Gerti hópinn um leið og hún sagði við finst ekki mömmu það, og ekki Bellu Clinton heldur. j
Fanny, að hún ætlaði að líta inn til Jenny Thomton, j En lautinant Osborne veitti henni þó athygli undir-j
úins af sunnudagaskólanemendunum sínum, sem væri
mjög veik, og að hún gæti ekki komið þangað inn með
<ér, þvt mömmu hennar mundi lika illa, að hún færi
inn í hús þar sem margir væru veikir.
Þegar Gerti var á heimleið hér um bil klukkutíma
slðar, rakst hún á Bruce í nánd við hús Grahams með
hattinn hennar á handleggnum; Það leit út fyrir, að
hann hefði beðið hennar. Hún hrökk við þegar hún
mætti honuni, því það var svo dimt, að hún þekti hann
dkki strax.
“Eg vona að eg hafi ekki gjört yður hrædda, ung-
frú Gerti”, sagði hann.
“Nei”, svaraði hún, þegar hún heyrði hver það
var. “Eg vissi ekki, að það voruð þér”.
Hann rétti henni handlegg sinn og hún tók hann;
eins og hún kom inn i salinn, og Fanny er hrifin yfir
fegurð hennar. Sjálfur veit eg ekki, hvað mér finst;
eg held hún hafi töfrað mig svo, að eg hafi mist dóm-
greind mína. En þó hún sé engin fegurð, hefir hún
það til að bera, sem meira er vert en ytri fegurð”.
Um þetta leyti voru fjölskvldur Bruce og Grahams
boðnar í brúðkaupsveizlu fáar mílur frá D. Brúður-
in var skólasystir Bellu og bæði hún og Kitty hlökk-
uðu mikið til vcizlunnar. Frú Bruce átti stóran, rúm-
góðan, lokaðan vagn og bauð frænkunum að verða
sér samferða, þar eð Grahams vagn tók tæplega fleiri
en hann og frú hans. Tilboðinu var tekið með ánægju.
Vonin um skemtilegan félagsskap bætti lunderni
Bellu. Bella fór í sparifötin sín, og meðan hún stóð
frammi fyrir speglinum og hugsaði aðeins um sjálfa
því kurteisisatlotin, sem hann hafði sýnt Kitty, höfðu sig; stóð Kitty við hlið hennar og bað um ráðleggingar
komið þeirri skoðun inn hjá henni, að atlot hans við
sig hefðu enga dýpri þýðingu.
“Þessi kveldferð hefir verið skemtileg”, sagði
hann, “að minsta kosti fyrir mig. Samvera min við
Kitty hefir verið ánægjuleg”.
“Þvi trúi eg vel”, svaraði Gerti; “mér geðjast vel
að fjörugu og eðlilegu framkomunni hennar”.
“Eg er hræddur um, að Fanny haíi þreytt yður.
Eg ætlaði oft til ykkar, en gat ekki yfirgefið Kitty né
hætt samtalinu við hana”.
“Við Fanny erum vanar að vera saman og við
skemtum okkur ágætlega”.
“Vitið þér að við höfum komið okkur saman um,
að aka okkur til skemtunar á morgun?”
“Nei, um það veit eg ekkert”.
og hjálp viðvíkjandi sínum búnaði en henni var ó-
mögulegt að fá svar, svo hún sneri sér að Gerti.
“Gerti”, sagði Kitty, “í hvaða klæðnaði á eg að
vera í kveld? Eg hefi beðið Béllu að segja mér þetta,
en hún vill hvorki heyra né sjá, þegar hún er að hugsa j
um sinn eigin klæðnað. — ó, hún er svo voðalega eig-
ingjörn”.
“Hver gefur henni ráðleggingar?” spurði Gerti.
“Enginn; en hún hefir svo góðan smekk, sem eg
hefi ekki minstu ögn af. Þess vegna verðið þér að
segja mér, hverju eg á að klæðast í kveld”.
“Þér ættuð sízt að spyrja mig um það, Kitty, því
eg hefi aldrei á æfi minni verið í margmennu sam-
kvæmi”.
“Það gjörir ekkert. Eg er viss um það, að ef þér
væruð með í samkvæmi munduð þér verða meir aðlað-
andi, en nokkur okkar, og eg hika ekki við að fylgja
ráðum yðar; eg hafi aldrei séð yður með neitt smekk-
laust”.
“Nei, nei, Kitty, nú farið þér of langt; þér megið
ekki koma með neinar öfgar, ef þér viljið að eg trúi
yður”.
“Jæja, eg ætla þá ekkert að segja um yður sjálfar,
því eg veit, að yður geðjast ekki að smjaðri. En hver
velur klæðnað handa ungfrú Emily?”
“Það hefi eg gjört núna um tíma, en —”
“Eg hugsaði það, og þess vegna et hún ávalt svo
smekklega klædd. — En, Gerti, hefir ungfrú Emily á-
valt verið blind?”
“Nei, þangað til hún var 16 ára hafði hún eins fög-
u raugu og sá eins vel og þér”.
“Hvernig misti hún sjónina?”
“Eg veit það ekki”.
“Hafið þér aldrei spurt hana um það?”
“Nei”.
“Hvers vegna ekki? Það er undarlegt”.
“Mér hefir verið sagt, að hún vildi ekki um það
tala”.
“En yður hefði hún sagt það. Hún nærri þvi til-
biður yður”.
“Ef hún vildi að eg vissi það, myndi hún hafa sagt
mér það, án þess eg spyrði”.
Kitty leit á Gerti alveg undrandi yfir svo mikilli
nærgætni, og dáðist ósjálfrátt að svo góðum hugsunar-
hætti, sem hún vissi að hún sjálf átti ekki til.
“En það var um klæðnaðinn yðar, sem við ætluð-
um að tala”, sagði Gerti brosandi.
“Já, það er alveg satt; eg var nærri búin að gleyma
í hverju skyni eg kom hingað”, sagði Kitty. “Hvernig
á hann þá að vera — rauður, blár eða hvítur, léttur
eða veigamikill?”
“Hvað hefir Bella valið sér?”
“Hún hefir valið sér þykkan, bláan silkikjól; blátt
er uppáhalds litur hennar, en hann á ekki við mig”.
“Eg held ekki”, sagði Gerti, “en nú skulum við
fara inn í herbergi yðar og skoða klæðnaðinn, og þá
skal eg segja yður mína skoðun”.
Þegar þær voru búnar að skoða kjólana, sem Kitty
átti, úr léttu. gagnsæu efni, og Gerti hafði mælt þá,
völdu þær fallegan, hvitan Crepe-kjól. En nú komu
ný vandræði, því ekkert höfuðskraut var viðunandi, alt
var meir eða minna skemt og þoldi engan samjöfnuð
við þann blómsveig, sem Bella hafði valið sér.
Eg get engan þeirra notað”, sagði Kitty, “þeir eru
svo lélegir í samanburði við blómsveiginn hennar
Bellu, en sko hérna, þessi eru yndisleg”, sagði hún og
leit niður.i öskju, sem stóð á borðinu. Nei, Bella, hvar
hefirðu fengið þessi fallegu negulblóm?” Hún greip
eftir blómunum um leið og hún sagði við Gerti, að ein-
mitt svona blóm vildi hún.
“Ó, Kitty”, sagði Bella gröm, um leið og hún sneri
sér frá speglinum, “snertu ekki blómin min, þú eyði-
leggur þau”. Um leið og hún sagði þetta tók hún blóm-
in frá henni, lét þau niður í skúffu, sem hún læsti, og
stakk lyklinum í vasa sinn. — Gerti gramdist að horfa
á slíka hegðun.
“Ef þér viljið, þá er eg fús til að búa til sveig
handa yður úr lifandi blómum, Kitty”, sagði Gerti.
“Er það alvara yðar, Gerti?” svaraði hin móðgaða
Kitty. “Hann verður fallegur og hann líkar mér bezt.
Og þú eigingjarni, gamli nirfill, getur átt alla þína
sveiga sjálf. Slæmt að þú getur ekki notað tvo í einu”.
Gerti bjó nú til svo smekklegan sveig handa Kitty,
að Bella öfundaði hana, enda þótt hún vissi, að Kitty
gæti aldrei kastað skugga á fegurð sína.
TUTTUGASTI OG PIiIÐJI KAPITULI.
Hinn úlskúfaði.
Emily var ekki vel frísk þetta kveld. Á síðari tinv-
um kom það oft fyrir að höfuðveiki, þreyta eða við-
kvæm hræðsla við hávaða og gleðiglamur kom henni
til að fara upp i herbergi sitt eða að hátta snemma.
Þegar frú Graham og frænkur hennar voru farnar ofan
til að bíða eftir vögnunum, fór Gerti aftur inn til Emily
og sá að hún var vesælli en vanalega. Hún félst strax
á, að reyna það eina gagnlega hjálparmeðal, svefninn,
og Gerti settist há rúminu hennar og baðaði gagnaugun
þangað til hún sofnaði. Hávaðinn af vagni frú Bruce,
þegar hann kom og fór, truflaði ró hennar ofurlitið,
en brátt sofnaði hún aftur rólega og fast. Gerti sat enn
kyr litla stund, en svo stóð hún upp og bjó alt undir
nóttina, fór siðan til herbergis sins og sótti þangað bók,
sein hún fór með ofan í svölu daglegu stofuna, og set»-
ist þar við borð til að njóta þeirrar rósemi, sem nú var
svo sjaldgæf.
En hún gat ekki fest hugann við bókina, stóð þvi
upp og gekk að opnu glerdyrunum, settist þar og fór að
hugsa.
Hún var ekki búin að sitja lengi, þegar hún heyrði
fótatak rétt hjá sér, og þegar hún leit upp, sá hún Bruce.
Hún varð hissa og sagði: “Hr. Bruce, er það mögulegt
að þér séuð hér. Eg hélt þér væruð farinn í veizluna”.
“Nei, hér var sterkara aðdráttarafl. Gat yður til
hugar komið, að eg hefði ánægju af samkvæmi þar seui
þér ekki voruð til staðar?”
“Eg gæti aldrei verið svo hégómagjörn, að imynda
mér hið gagnstæða”, svaraði Gerti.
“Eg vildi, að þér ættuð meira af hégómagirni, un((-
frú Gerti. Máske þér gætuð þá stundum trúað þvi, sent
eg segi”.
“Það gleður mig, hr. Bruce, að þér eruð svo hrein-
skilinn að viðurkenna, að án þess eiginleika sé manni
ómögulegt að trúa yðar fögru orðum”.
“Það viðurkenni eg alls ekki. Eg segi yður aðeins
það, sem hver ung stúlka, að yður undanskilinni, er
fús til að heyra; en hvernig á eg að geta fullvissað
yður um, að mér sé alvara og að eg vil vera skilir.n á
þann hátt? Hvernig á eg að fá yður til að vera óþving-
aðri gagnvart mér og hætta að flýja eða forðast féiags-
skap minn?” |
“Með þvi að tala blátt áfram og hreinskilnislega
við mig, og hlifa mér við öllu smjaðri og vinalátum,
sem eg hefi reynt að sannfæra yður um, að eg veiti
ekki-móttóku”.
“En þau hafa þýðingu, Gerti, djúpa þýðingu. E|
hefi í marga daga beðið eftir tækifæri til að segja yður
frá áformi mínu, og “bætti hann við, þegar hann sá
að Gerti skifti lit og varð kvíðafull og óróleg, “nú verð-
ið þér að hlusta á mig. Þér verðið að gefa mér svar,
sem eg vona að verði i samræmi við óskir mínar. Yð-
ur geðjast að hreinskilni, og eg ætla því að verða eing
hreinskilinn og eg get núna, þegar eg hefi fastákveðið
takmarkið, sem eg vil ná. Vinir minir og ættingjar
mega verða eins hissa og þeir geta orðið og fjasa eins
og þeir vilja yfir þvi, að eg vel mér konu, sem hvorki
ABYRGÐSTIR
Amerikanskir
SILKISOKKAR
OSS VANTAR AÐ ÞÉR
KINNIST ÞESSUM SOKKUM
Þeir hafa staðist raunina
þegar allir aðrir brugðust.
Þeir gefa manni veruleg fóta
þægindi. Þeir hafa enga
sauma sem hætt er við að
rifni upp úr. Þeir fara ekki
úr lagi því það er prjónað en
ekki straugjað í þá. Þeir eru
Ábyrgstir að fínleika, að tfsku
fyrir yfirburði að efni og frá-
gangi, algjörlega flekkleysi, og
til að endast í sex mánuði
gata lausir, annars er annað
par sent f staðinn.
ÓKEYPIS
Hver sem sendir SOc til að
borga flutningsgjaldið send-
urn við ókeypis að undan-
teknu tollgjaldi, þrjú pör af
okkar nafnfrægu karlmanna
AMERICAN SII.K HOSE með
skrifaðri ábyrgð og af hvaða
lit sem er, eða, þrjú pör af
okkar Ladies’ Hose, annað-
hvort svarta, brúna eða hvíta
að liti með skrifaðri ábyrgð.
LÁTTU EKKI BfÐA—Þetta
tilboð verður tekið til baka
þegar verzlunarmaðurinn f
þínu héraði fer að höndla þá.
Nafngreinið bæði lit og stærð.
The International Hoeiery Co.
21 Bittner Street
Dayton, Ohio, U.S.A.
— Uppáhald
Vesturlandsins
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg.
IHIDOMINION BANK
Hornt Notre I)nme og Sherbrooke
Str.
If Df iiTSíhí All nppb....$.6,000.000
VarnnjObur................$. 7,000,000
Allnr elfpnlr..............$7H,000,000
Vér óskum eftir viðskiftum verz-
lunarmanna og ábyrgumst að gefa
þeim.fullnœgju. Sparisjóbsdeild vor
er sú stærsta sem nokkur banki hef-
ir í borginni.
Ibúendur þessa hluta borgarinnar
óska aó skifta vió stofnun sem þeir
vita aó er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygglng óhlutleika.
Byrjió 8pari innlegg fyrir sjálfa
yóur, konu og börn.
W. M. HAMILTON, Ráðsmaður
PIIONE GAIUIV 34Ó0
ý +-+ + ♦♦♦♦■+++++++♦♦♦♦♦♦ ♦*♦♦♦ ♦
íCreseenti
MJÓLK OG RJÓMI
er svo gott fyrir börnin að
mæðurnar gerðu vel i
að nota meira af þvi
Engin Bakteria
lifir á mjólkinni eftir að við
höfum sótthreinsað hana.
Þér fáið áreiðanlega
hreina vöru hjá oss.
TALSIMI MAIN 1400
Kaupið Heimskringlu.
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ
um heimilisréttarlönd í Canada
Norðvesturlandinu.
Hver, sem hefur fyrir fjölskyldu aV
sjá eöa karlmaöur eldri en 18 ára. $•!•
ur tekU5 heimllisrétt á fjóröung úr
section af óteknu stjómarlandi i Maa*
itoba, Saskatchewan og Alberta. Um»
sækjandi veríur sjálfur at5 koma A
landskrifstofu stjórnarinnar, eöa und*
irskrifstofu hennar í því héraöi. Sam-
kvæmt umboöl má land taka á öllum
landskrifstofum stjórnarinnar (en ©kkl
á undir skrifstofum) met5 vissum skll-
yröum.
SKYLDI'lt—Sex mánaöa ábúó of
ræktun landsins á hverju af þremur
árum. Landnemi má búa mefl vissum
skilyrt5um innan 9 mílna frá heimilio-
réUarlandi sínu, á landi sem ekkl mr
minna en 80 ekrur.
1 vissum hérööum getur góöur og
efnilegur landnemi fenglö forkaup*-
rétt á fjóröungi sectfónar mebfram
landl sfnu. VerÖ $3.00 fyrtr ekru hverja.
S KVLDd It—Sex mánatta Abúh A
hverju hinna næstu þrlggja Ara eftlr
at5 hann hefur unnlt5 sér inn elgnar*
bréf fyrir heimllisréttarlandi sinu, og
auk þess ræktaö 50 ekrur á hlnu selnnA
landl. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengiö um leiö og hann teku*
heimiHsréttarbréfiö, en þó met5 vlssum
skilyröum.
Landnemi sem eytt hefur helmlllo-
rétti sinum, getur fengiö heimillsrétt-
arland keypt i vissum hérööum. VerV
$3.00 fyrir ekru hverja. SKVLDI K—
VerÖur aö sltja A landinu 6 mánuöl aI
hverju af þremur næstu Arum, ra-kta
50 ekrur og reisa hús i landinu, aem mr
$300.00 viröi.
Færa má nlöur ekrutal, er ræktaat
skal, sé landlö óslétt, akógl vaxlö ett
grýtt. Búþentng má hafa á landtnu I
staö ræktunar undlr vissum skllyröum.
Blöö, sem flytja þessa auglýslnga
leyfislaust fá enga borgun fyrir.—
W. \V. COItY.
Deputy Mlnlster ot th* Interior.
f
■VICO
A
Hið sterkasta gjöreyðingar lyf fyrir skordýr.
Bráðdrepur «11 skorkvikindi svo sem, veKgjalýs,
kokkerlak. maur, fló, melflögur, og alskonar smá-
kvikindi. Það eyðileggur eggin og lirfuna, og kemur
jtannig f veg fyrir írekari óþægindl.
Búið tl) af
F/ FKIN CHEMICAL CO.
400 McDermot Avenue
Phone Oarry 4254 WINNIPEO
Selt I öllum betrl lyfjabúðum.
wiwnii'í.vi
iðum.