Heimskringla - 26.11.1914, Page 2

BLS. 2
HEIMSKRINGLA
WINNIPRG, 26. NÓVEMBER 1M4.
Kitchener lávarður.
Hann Kitchener frá Kharoum,
hermálaráðgjafi Breta, er maður sá,
sem framkvæmir hluti þá, sem aðrir
menn eru að tala um og bollaleggja.
>etta einkenni hans hefir valdið því,
að öll þessi 64 ár, sem af eru æfi
hans, hefir hann tvisvar haft frí-
stundir, eða litið að gjöra. í fyrra
skiftið var það árið 1888, þegar der-
m'sha-kúla sendi hann frá Soudan
heim til Englands, til þess að ná
heilsu og hressast aftur. í seinna
sinni var það árið 1903, þegar hest-
ur hans fældist í steingöngum ein-
um á Indlandi og braut fótlegg hansi Um. Er það sagt um mann einn, sem
að hann skyldi taka mannintt i för-
ina. Og manntetrið taldi sjálfsagt,
að hann færi. En hann beið og beið
í margar vikur i Cairó, og aldrei
komu orð frá Kitchener til hans, að
hann skyldi fara, og svo varð hann
loksins úrkula vonar og lagði heim
til Englands aftur.
Kitchener er líkur öðrum miklum
mönnum í því, að hann hefir fyrir-
taks vit á, að velja rétta menn til
starfa þeirra, er hann ætlar þeim.
Sjálfur velur hann aðstoðarmenn
sína og ber ótakmarkað traust til
þeirra, og þeir hlýða honum tak-
markalaust. Enda er sá enginn lengi
með Kitchener, sem ekki hlýðir hon-
við steinvegginn annan. — Að þessu
fráskildu hefir lávarður Kitchener
verið svo önnum kafinn, að hann
hefir aldrei haft tima til þess, að
taka eiðinn, sem meðlimur efri mál-
stofunnar á Englandi, fyrri en 13
árum eftir að hann var hafinn upo
i lávarðatölu. Og seinast gjörði hann
það, af þvi að hann vildi nota tim-
ann til einhvers, meðan hann var að
bíða milli lesta í borginni, og var þá
öðrum nauðsynlegri störfum að
gegna.
Tvisvar sinnum hefir parliament-
ið vottað honum þakklæti sitt, og
veitti honum þá 150,000 dollara
þóknun í fyrra skiftið, en 250,000
dollara í seinna skiftið. En auk þess
veitti konungur honuin allar þær
sæmdir, sem í hans valdi stóð að
gjöra. En i hvert skifti, er hann þág
til
var með honum í förinni til Khar-
toum, að hann fór að færast undan,
er hann átti að gjöra eitthvað, og
sagðist hafa fengið sólslag og vera
veikur. En er Kitchener heyrði
þetta, mælti hann: “Hvað hugsar
inaðurinn, að vera að fá sólslag?
Sendið hann undir eins heim
Cairó aftur”.
Soudan löndin ensku í Afríku
liggja suður af Egyptalandi, 1200
mílur eftir beinni línu, og frá austri
til vesturs eru þau 1000 mílur. Árið
1881 var það, að Mahdíinn kom
fram, hálfærður maður, og kvaðst
vera hinn eftirvænti Messías Mahó
metsmanna. Hann óð með flokka
sína sem logi yfir landið. 70 prósent
af öllum íbúum landa þessara létu
þar þá líf sitt, fyrir vopnum, pest
næmum sjúkdómum, eða af hungri
eina eður aðra viðurkenningu, þá Og þessar trúaróðu sveitir Mahdíans
fylgdi það með, að ef að hann næði
í næsta gufuskip, til eins eða annars
staðar við heimskaut út, þá biði
hans þar nýtt starf, nýjar þrautir,
sem enginn annar væri fær um að
leysa af hendi. Og það brást aldrei:
Kitchener náði gufuskipinu, leysti
hnútana, eða vann þrautirnar svo
•llum líkaði, og flýtti sér svo þaðan
á nýja staði, þar sem hans var þörf-
in og aðrir gátu ekki að gjört.
voru si og æ sem þungt þrumuský,
sem hékk yfir Egyptalandi. Reynt
hafði verið, að senda lið móti þeim
— en þar fór hver aðra óförina
eftir öðrum. Þeir biðu annaðhvort
ósigur fyrir Mahdíanum, eða urðu
úti á söndunum og eyðimörkunum.
Kitchener hélt hann gæti unnið
Mahdíanum og komið á friði um
Egyptaland og Soudan. En stjórnin
var þá ekki búin að viðurkenna
Einu sinni á æfinni mishepnaðist j hann eins og nú og skamtaði honum
það, sem hann átti að gjöra. En það
var, er hann gjörði hina fyrstu til-
raun sina að bjarga Frakklandi
undan vopnum Þjóðverja. Hann var
þá við nám í, Woolwich, á her-
mannaskóla Engíendinga, og þá var
það, að stríðið byrjaði milli Prússa
•g Frakka árið 1870. Kitchener gekk
i Loire-herinn á Frakklandi, og var
fyrir her þeim Chanzy hershöfð-
ingi, sem sumir segja að hafi verið
eini herforinginn á Frakklandi, sem
hefði getað bjargað Frökkum, ef
stjórnmálamennirnir hefðu látið
hann einráðan. En það, sem Kitch-
ener lærði þar og reyndi, varð hon-
um að lexiu seinna meir; því að
þegar hann lagði af stað til Khar-
toum, sá hann um það, að ekki var
úr hnefa, og átti hann fyrir það í
kröggum og gekk seint að útbúa sig.
Þá tók hann með sér hina fyrstu
Maxim-byssu, sem aldrei hafði ver
ið reynd í stríði áður. Og engum
sagði hann neitt um ferðaáætlun
sína, hvorki herforingjunum, sem
með honum fóru, eða stjórninni
Englandi.
Það er sagt, að Kitchener hafi
enginn skriffinnur verið, og öll þau
ritáhöld, sem hann flutti með sér
voru nokkur eyðublöð til að senda
rafskeyti, og þau voru ekki fleiri en
svo, að hann geymdi þau í hjálmin
um á höfði sér. Hann las sjaldan
embættisbréf, og skrifaði aldrei
nein slík sjálfur. En hann bjó svo
vel út ferð sína, að það var óhugs
hægt að brjóta niður eða breyta og andi, að honum mislukkaðist hún
•nýtar gjöra ráðstafanir sínar. Og
einhverjum, sem með honum var á
herferð þeirri, segist svo frá, að ef
að eitthvað hefði komið fyrir hann
á leið þeirri, þá hefði herinálaráð-
gjafinn þurft sjálfsagt heilt ár til
þess að vita, hvar herflokkar þeir
voru niðui'komnir, sem Kitchener
fór með.
En'tímarnir eru orðnir breyttir
síðan 1870, og Kitchener er orðinn
breyttur líka; enda sýnir það og
sannar núna
Frakkland.
og sýndi það sig, er hann mætti
Dervishunum milli Wady Halfa og
Omdurman.
Þó var för þessi ákaflega ervið
og verst var að flytja vistir og far
angur yfir kletta og ófærur og eyði
merkur. En fossarnir í Nílfljótinu
gjörðu það ómögulegt, að nota Níl
fljótið til flutninga.
Kitchener sá undireins, að ferðin
var ómöguleg, nema hann bygði
fyrst járnbraut, til þess að flytja
Þjóðverja áj flutning eftir yfir eyðimerkurnar og
tiina háskalegu sanda. Allir, sem um
Horatio Herbert Kitchener hefir j heyrðu, héldu að hann væri viti
komist þetta, sem hann er kominn, j skertur. En Kitchener hirti ekki um
af eigin rammleik eingöngu. Hann
bafði engan til þess, að hjálpa sér
áfram. Hann var sonur herforingja
eins, er sagt hafði upp stöðu sinni
og var í meðalefnum. Með naumind-
um koinst hann inn i hermannaskól-
ann og aldrei stóð hann sérlega hátt
þar. En hann komst inn í vélfræð-
inga-flokkinn (Royal Engineers) og
fyrsta starfið, sem hann fékk að
vinna, var að gjöra yfirlit yfir forn-
leifastaði á Gyðingalandi. Þetta fékk
hann af því, að hann var góður að
það. Hann fékk til þess canadiskan
verkfræðing, að leggja brautina,
Var hann af frönskum ættum, Gir-
ouard að nafni. Hann fór að leggja
brautina og lagði þetta eina til
mílur á dag, og svo setti hann sveit
eina'til þess að grafa brunna í sand-
inum. En vatnsleysið er þar mesta
mein og tíðum hafa hópar ferða-
manna og heilar hersveitir algjör
lega farist fyrir vatnsleysi, frá hin-
um fyrstu tímum, er menn hafa sög-
ur af. Eftir 18 ínánuði var hann bú
inn að byggja járnbraut 344 milna
taka Ijósmyndir.
En þetta starf hans var þannig j langa.
lagað, að hann komst í kynni við þý hélt hann áfram og komst _
innfædda hermenn á Gyðingalandi | ]önd óvinanna; barðist við Atbara
og kyntist háttum þeirra, einkenn- og Omdurman og vann sigur. Var
um og Austurlanda-siðum; og þarna | ],á eyðilagt veldi Mahdíans.
fékk hann tækifæri til þess að læra j £n er því var i0Ki8 lýsti hann því
arabiska tungu. En það varð til þess j yfir, “atí uppfrá þessu legöist sú
að gjöra honum létt fyrir, að bæta ■ skylda á sigurvegarana, að fræða og
meiru en millión fermílum við menta Þjóðina, sem þeir hefðu sigr-
ast á”. Og undireins var farið að
Bretaveldi, nærri 20 árum síðar.
Af því, að hann kunni arabisku,
varð hann einn i tölu hina fáu ensku
foringja, er falið var að æfa og gjöra
umbætur á her Egyptalands árið
1882, sem þá var aðeins nafnið eitt.
Fyrst var hann aðeins undirforingi.
en að fáum mánuðuin iiðnurn varð
hann yfirforingi riddaraliðsins. Ár-
ið 1881 var farið að minnast hans i
hermannaskýrslunum. Sama árið
fór að rigna yfir hann titlum og
heiðursmerkjum.
Kitchener ruddi sér hrautina
sjálfur, án hjálpar annara, enda hafa
meðmæli lítið dugað þeim, sem á-
fram vildu komast hjá honum. Þeg-
ar hann var að búa sig að fara til
Khartoum, þá rigndi yfir hann br ’f-
um frá fjölda foringja, sem fara
vildu með honum, og fylgdu þeim
Fyggja skóla, jafnvel háskóla, i
Khartoum, og kallaði Kitchener há-
skóla þann Gordon’s Memorial Col-
lege, i minningu Kína-Gordons, er
uppreistarmenn höfðu vegið þar.
Sýnishorn af breytingu þeirri, er
varð á Soudan, eftir að Kitchener
braut þar niður veldi Mahdíans,
sézt bezt i skýrslu frá Kitchener
sjálfum. Þar segir svo:
“Þegar vér tókum Soudan, þá
! hafði varla nokkur íbúi landsins
einn einasta skilding, og að undan-
teknum hermönnunum, sem voru
að berjast, var öll þjóðin eiginlega
hungurmorða. Þess vegna er breyt-
ingin svo sláandi, sem nú er orðin
þar á öllu. Velmegun fólksins hefir
tekið feykilegum vexti, og er það
alt að þakka góðri og skipulegri
meðmæli frá háttstandandi körlum stjórn. Er nú torvelt að finna fé-
og konum; en það beit ekki á Kit
chener. Er getið eins foringja af
tignum ættum. Ifann hafði meðmæli
frá Prinsinum af Wales, og var það
•iginlega það sama, sem skipun um,
lausan eða nauðþurfa mann í Sou-
dan. Menn eru þar ekki í neinum
skuldafjötrum, einsog sumstaðar
annarsstaðar á Egyptalandi,
þurfa þvi eigi að sæta pindingu
okurkörlum. Þeir, sem jörðina
rækta, fá nú í friði að njóta þess,
sem þeir afla sér, og betri samgöng-
ur flylja nú markaðinn að dyrum
þeirra — og er það mest nú að
þakka járnbrautinni, sem Kitchener
þurfti að byggja til að geta sigrað
þá. Af þessu leiðir aftur, að fólkið
í landinu er ánægt og farsælt og
trúir og treystir Englendingum bet-
urf en nokkrum öðrum”.
Kitchener er líkur Grant að þvi
leyti, að hann getur þagað, þegar
hann hcfir ekkert að segja, eða,
þegar hann kærir sig ekki um að
tala. En stunduin getur hann þó ver-
ið bæði kátur og ræðinn. Og sé hanrf
hcima hjá sér, eða sitji að borðum
með vinum sínum, er hann kátur og
fjörugur. En aldrei hefir hann ræðu
flutt, hafi liann getað komist hjá
þvi. En það kemur fyrir, að hann
neyðist til þess; — en æfinlega
hefir hann það svo stutt, sem mögu-
legt er.
Starf hans í Suður-Afríku.
Þegar Englendingar náðu höfuð-
borg Búanna, Pretoríu, þá fór Lord
Roberts heim, en skildi eftir Kit-
chcner, sem höfðingja liðsins. Mikið
af Búunum stóð ennþá uppi og þeir
höfðu afráðið, að ráðast inn i Cape-
nýlenduna, og svo líka í Durban-
héraðið. Kitchener þurfti því að
mæta báðum þessum áhlaupum, en
mörg hundruð mílur voru milli Cape
og Durban, og var því óhægt við að
eiga. Og auk þess þurfti hann að
hafa hönd á srrtásveitum Búa, sem
fóru um alt landið í riðlum og flokk-
um og rændu og gjörðu óspektir
Þar við bættist, að yfir hundrað
þúsund menn, karlar og konur og
börn Búanna, voru í haldi hér og
hvar; þessum þurfti hann öllum að
sjá fyrir, og setja Iögreglulið á fót
um alt landið. Svo var landið undir
hervaldi, og þurfti hann að líta eft-
ir, að lögum þeim væri hæfilega
beitt. En víðátttan, sein þau náðu
yfir, svo feykileg. Svo þurfti hann
að líta eftir járnbrautunum, vinnu-
lögum og samningum við innfædda
verkamenn, og öllum þeirra hag, og
afturkomu þeirra, er Búarnir höfðu
úr landi rekið og tekið eignir af.
Alt þetta gjörði Kitchener, og var
sem það væri honum leikur einn.
Og þegar hann svo kom heim til
Englands, þá beið hans enn annað
starf, lítið vandaminna. En það var
að koma lagi á hermálin u muiandi.
Og þangað fór hann undireins og
hann var laus orðin við Afríku
störfin.
Þar þurfti að bylta öllu um, þvi
að alt gekk á tréfótum. En þar fékk
hann marga á móti sér, sem vildu
ónýta verk hans og láta hann en*i
geta til leiðar komið. Einn af þeim
var jarlinn yfir Indlandi. En Kit-
chener leyfði engum manni, að
standa uppi í hári sínu. Kitchener
átti að hafa ráðaneyti, sem átti að
ráða með honuin. En brátt fór að
koma kur upp i ráðaneytinu. En
þeim varð þá ekki vært þar, og mað-
urinn, sem helzt átti að líta eftir
hermálunum, varð að segja af sér.
Og litlu siðar jarlinn sjálfur á Ind-
landi. En svo breytti Kitchener líka
öllu. Hann fékk hermönnunum vopn
af beztu og nýjustu tegund; stofn-
aði hermannaskóla á Indlandi;
veitti indverskum hermönnum að-
gang að foringjastöðu, ef þeir væru
þess verðir. Og nú mega Bretar
þakka Kitchener það, að þeir geta
fengið tugi þúsunda af hermönnum
frá Indlandi, sem færir eru að mæta
hinum hraustustu og vönustu her-
mönnum Vilhjálms keisara.
Sjö ár var Kitchener þarna; þá
var hinu mikla verki lians lokið, og
er hann fór þaðan, gjörðu innlendir
menn samskot til að smíða honum
myndastyttu, til ævarandi heiðurs
fyrir gjörðir hans og framkomu.
Og í þessu voru margir, sem áður
höfðu risið öndverðir móti öllum
breytingum hans og gjörðum. Og
stendur stytta sú i Calcutta; en af
henni var gjörð önnur líking úr
sprengikúlum, sem tíndar voru upp
á vígvellinum við Omdurman í Af-
ríku. Sú myndast>tta hans stendur
í Khartoum.
Meðan hann var þarna á Indlandi,
hafði Astralía beðið þess, að hafa
not af honum til þess að koma þar
herliði á fót. Þangað fór hann, þeg-
ar hann var laus orðinn af Indlandi,
leit yfir málin, og sagði þeim og
lagði niður, hvað þeir skyldu gjöra.
Og óðara brugðu þeir við og fylgdu
tillögum hans.
Á meðal annars stóð þetta í skjöl-
um þeim, er hann fékk þeim:
“Á þessum dögum er það ekki nóg,
að hafa góða og hrausta hermenn,
k> að kapp og áhugi fylgi með;’—
jetta hvorutveggja er að vísu nauð-
synlegt, en það er ekki nóg til þess,
að mæta vönum og velæfðum her-
mönnum og vinna sigur á þeim. Við
aví geta menn ekki búist, nema með
mikilli og rækilegri æfingu. Þetta
sér stað, hvað hermensku snertir,
fremur en nokkra aðra stöðu eður
atvinnu í lífinu. Til þess að fá góða
menn í herinn og liafa gott herlið
tjj að verja land og Iýð, þarf þjóðin
fyrst að vera einhuga í því, með
lífi og sál þarf hún um það að hugsa
og telja það sóma sinn og heiður,
og svo að sjá um, að hermennirnir
og' séu tilhlýðilega æfðir og tilhlýðilega
af I útbúnir. Sé þetta ekki, þá verður
alt ónýtt og einskisvirði”.
Frá Ástraliu varð Kitchener í
skyndi að fara til Egyptalands, þvi
að þar var alt í ólagi. Egyptar voru
að snúast á móti Bretum, eða rétt-
ara: Þar var urgur í mönnum og
var að aukast.
Og daginn eftir að hann kom til
höfuðborgar þeirra, Cairó, þá sendi
Italía ultimatum, — kröfu til Tyrkja-
soldáns, og næsta dag sögðu þeir
Tyrkjum stríð á hendur og sendu
um leið her manns til Trípóólis, á
norðurströndum Afríku. Egypta-
land var þarna á milli Tyrkja og
landsins, sem ítalir voru að taka,
og að nafninu til eitt af skattlönd-
um Tyrkja. En nú átti Kitchener
að halda Egyptum hlutlausum við
ófrið þenna, og ætluðu margir, að
það myndi ervitt starf. En það
hjálpaði til, að Tyrkjum var gold-
inn árlegur skattur af Egyptalandi,
3,400,000 dollars, eða nærri hálf
fjórða millión. Og það var haft sem
svipa á þá. Ef að Tyrkir æstu menn
upp til ófriðar í Egyptalandi, þá
var úti um skattgreiðsluna. Þetta
dugði.
En Kitchener gat hvergi verið
svo að hann starfaði ekki. Hann fór
að láta þurka flesjurnar miklu með
fram Nílárósum; þær voru orðnar
vatnsósa af ofmikilli áveizlu; hann
fór að búa út ráð til að cyða kvik-
indum og sjúkdómi, sem eyðilagði
bómullarvöxtinn; hann gjörði um-
bætur á fræðslu- og mentastofnun-
um; hann fjölgaði svo sparisjóðum,
að hver maður ætti greiðan aðgang
að þeim um alt landið; hann bætti
stórum og jók bómullarræktina;
hann tók fyrir það, að okurkarlar
gætu haft bændurna á valdi sínu, og
flegið af þeim húð og hár; hann
gjörði ráðstafanir til þess, að barna-
dauði ininkaði, — og margt og mik-
ið gjjörði hann annað til þess að
bæta réttarfar og hag þeirra allan,
sem í landinu bjuggu, og það verður
ekki einungis i bráð, sem þessar
umbætur verða landinu til góðs,
heldur um langan — langan tima.
En svo kom stríðið, og nú varð
Kitchener að koma heim. Engum
manni öðrum treystu Englendingar
eins og honum; hann varð að koma
og stýra allri vörn Englendinga á
móti Þjóðverjum; á herðar hans var
öllu varpað, og sjaldan hefir nokk-
ur maður tekist annað eins i fang,
eða liklcga aldrei. Þar sem heita
mátti, að enginn hermaður væri til,
þurfti hann að safna mönnum i
hundrað þúsundatali, og hver veit,
kannske milliónatali, áður en lýkur.
— gjöra þá að æfðum hermönnum
og færa til að mæta hinum hraust-
ustu bardagamönnum heimsins, og
búa þá út að öllu og sjá um, að ald-
rei vantaði sverð eða byssu, skó
eða matvæli, nál eða títuprjón, að
kalla má.
Tíu stundir á hverjum degi situr
hann á skrifstofu sinni, rólegur og
alvarlegur. Það er aldrei flýtir á
honum; hann skiftir aldrei skapi;
hann er aldrei önugur eða stirður i
lund. Hann leggur aldrei út í neitt,
nema hann sjái allan gang þess fyr-
ir fram út í yztu æsar.
Svona er Kitchener, — liklega
eini maðurinn, sem var fær um að
stýra skipi Englands um brotsjóina
og skerin heilu á höfn inn með
heiðri og sóma.
EITT PUND—25 BOLLAR
SEX BOLLAR—EITT CENT
BLUE RIBBON
Er hið lang drýgsta, bezta og ágætasta te á bragðiÖ
Heimtaðu skýlaust BLUE RIBBON.
Sendu auglýsitigu þessa vieð 25 centum fyrir
Blne Ribbon Matreiðslubókina.
-Skrifaðu nafn og heimili skýrt og greinilega.-
230,321,0000 punda, sem nægja j stingirnir bíti, og gjöra við alt, senn
myndi til enda fjárhagsársins, — i
marz næstkomandi. En til þess að
vera vissir um að lenda ekki í fjár-
kröggum, þyrftu þeir að hækka lán-
ið upp i 350,000,000 punda, er borg-
ist aftur alt 31. marz 1928 (þrettán
ára lán). 100,000,000 punda, eða
hálfa bilión dollara hefði eitt félag
þegar boðið stjórninni.
Er það hvorttveggja, að hér þarf
mikið fé fram að leggja, og svo hitt,
að lánstraust Breta er ekki á völt-
um fæti. En á meiru þarf að taka,
og við löngu stríði búast Bretar.
brotnar i byssunum eða gengur úr
lagi. Eg hefi $1.70 á dag og alt fritt,
og er það 20 centum meira en ef eg
væri Sergeant.
Já, kæri pabbi, það lítur út fyrír;
að þetta strið verði bæði langt of
strangt. En það er bezt að kvið*
engu, heldur gjöra sér hinar bcztw
vonir, og þá er siguiinn vís.
Eftir fáa daga fæ eg sex daga fri
og hefi eg ásett mér, að ferðast til
Belfast á frlandi og eyða þessum
dögum til að sjá og skoða gamla ír-
land. Og þá er eg kem úr þvi ferða-
lagi, skrifa eg þér og segi allar frétt-
irnar. Og það veit hamingjan, að
; eg verð feginn, að fá að letta mér
upp, þvi hér er ekkert að hafa nem*
nóga vinnu og stöðugar rigningar;
það hefir verið á hverjum degi stö8-
ug sallarigning i tvær vikur. Það er
enginn gamanleikur, að búa i tjöld
um þegar þannig viðrar.
Þinn elskandi sonur,
J. V. Austmann.
J. V. Austmann lærði byssusmiði
hér í Winnipeg og var prýðisvel a®
sér í þeirri grein. Er þvi ekki a*
Innhlaup í Canada.
Ensku blöðin sum eru að dylgja
um það, að hálf milíón manna af
þýzku kyni í Bandaríkjunum séu
að tala um að gjöra árás á Canada,
og ná þvi handa Vilhjálmi. Og kæmu
þá náttúrlega fyrst til Winnipeg, því
að hér er bæði lítið um varnir, og
hér er svo létt að kljúfa Canada í
sundur. — En sem stendur er það
óhugsanlegt, að Bandaríkin myndu
leyfa það; og þegar eg var syðra í undra, þó að hann væri skipaður i
Bandaríkjunum fyrir skömmu, var j stö‘ðu vopnasmiða herdeildarinnar,
hugur Þjóðverja, þar sem eg fór J °8 er Þ®® heiður, sem við samgleðj-
um, alt annar. Margir þóttust hólpn- jl,ms* Kitstj.
ir, að vera komnir burt af Þýzka- ----------------------------
landi, svo að Vilhjálmur næði ekki Sextfu manns geta fenglð aðganf
til þeirra, að senda þá í striðið; og að læra rakaraiðn undir eins^ TH
allur þorrinn var andvígur hervaldi
Þjóðverja; sumir hötuðu það, höfðu
fengið að kenna á því heima, og all-
ur fjöldinn óskaði, að hervaldið
biði ósigur og að Vilhjálmi væri af
stóli steypt og allri hans ætt, svo
að alþýða mætti hér eftir um frjálst
höfuð strjúka. Að fara að stökkva
á Canada, kom þá engum til hugar.
Kyrrahafsfloti nauð-
synlegur.
Óumflýjanlegt orðið að hafa flota til
varnar i Kyrrahafinu, og þar
þarf Canada að vera með.
Forsætisráðherra Nýja Sjálands
var nýlega að flytja sjóliði Ástralíu
hamingjuóskir, og í ræðu sinni gat
hann þess, að reynslan hefði nú
sýnt, að óumflýjanlegt væri, að hin
ensku lönd og ríki, er lægju við
Kyrahafið, hefðu sinn eigin flota,
sér til varnar fyrir ofbeldi og árás-
um. “Og hvar sem nokkur pollur er
nú undir flagginu brezka, honum
verðum vér að halda undir sama
fánanum meðan nokkur Breti er
til”.
Ránsferðir skipanna þýzku, Em-
den og Karlsruhe, og fleiri herskipa,
hafa sýnt oss það svo ótvíræðlega,
hve mikil þörf er á flota þessum.
Og vér verðum að hafa hugföst þau
sannindi, að það sem einusinni kem-
ur fyrir, getur auðveldlega komið
fyrir aftur.
Bréf frá J. V. Austmann
90th Reg., 8th Batt., Canadian Ex-
ped. Force, Salisbury Plain,
England; 1. nóv. 1914.
Kæri faðir minn!
Eg hefi meðtekið bréf þitt af 8.
október, og þótti mér vænt um að
fá það. Það var fyrsta bréfið, sem
eg fékk, síðan eg kom hingað.
Nú hefi eg aðra stöðu við herinn,
en eg hafði í Canada. Strax eftir að
eg kom hingað var eg settur í vopna-
smiðadeildina í E. Company. Það
eru 8 deildir við hverja Batalion, og
er það okkar verk, að sjá um, að
rifflarnir séu i góðu standi og að
þess að verða fullnuma þarf aðein*
8 vikur. Áhöld ókeypis og kaup
borgað meðan verið er að læra.
Nemendur fá staði að cnduðu námi
fyrir $15 til $20 á viku. Vér höfum
hundruð af stöðum þar sem þér
getið byrjað á eigin reikning. Eftir-
spurn eftir rökurum er æfinlega
mikil. Til þess að verða góður rak
arar verðið þér að skrifast i)t trá
AlþjóSa rakarafélaginu.
INTERNATIONAL BARBER
COLLEGE.
Alexander Ave. Fyrstu dyr vesta*
við Main St., Winnipeg.
íslenzkur Ráðsmaður hér.
NY VERKSTOFA
Vér erum nú faerir um að taka á
móti öllum fatnaði frá yður til að
hreinsa fötin þín án þess að væfc*
]>au fyrir lágt verð:
Suits Steamed and Pressed..50e
Pants Steamed and Pressed. .25e
Suits Dry Cleaned...$2.00
Pants Dry Cleaned....50c
Fáið yður verðlista vorn á öllu»
aðgjörðum skófatnaðar.
Empress Laundry Co.Ltd.
Phone St. John 300
COR. AIKENS AND DUFFERIN
Herkostnaður Breta.
Fjármálaráðgjafi Breta, David
Lloyd George, lagði fjárlögin fram
fyrir neðri málstofuna nýlega. Bú-
ið var að sjá fyrir útgjalda-upphæð
535,000,0000 punda sterling, eða
$2,675,000,000; og var þar i vana-
Iegur herkostnaður, þó nokkuð auk-
inn. En nú þurfti að bæta við 339,-
571,000 pundum sterling. Yfir eitt
ár myndi striðið kosta 450,000,000
punda, eða $2,250,000,000 — tvær
bilíónir, tvö hundruð og fimtíu mil-
íónir dollara —. Til þess að ná þessu
vill hann tvöfalda tekjuskatt, leggja
toll á te og bjór og taka að láni ein
Stofnsett 1882
Löggilt 1914
D. D. Wood & Sons.
Limited
Garry
2620
Prívate
Exchange
verzla með beztu tegund af
KOLUM
ANTRACITE OG BITUM/NOUS.
Fl*tt heim til yðar hvar sem or í bænutn.
VÉR ÆSKJUM VIÐSKIFTA YÐAR.
I
SKRIFSTOFA:
Cor. ROSS & ARLINGTON ST.