Heimskringla - 10.12.1914, Side 4

BIA 4
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1«. DESEMBER 1914.
Heimskringla
(Stoínuð 1886)
Kemur út hverjum flmtudegt.
trtgefendur og eigendur
THE VIKING PRESS, LTD.
I
Bandarik jun um $2.00 um á.ri'
(fyrirfram borgati).
Sent til íslands $2.00 (fyrirfram
borgaö).
Allar borganir sendist ráos-
mannl blaTJsíns. Póst et5a banka
ávísanir stýlist til The Vikin*
Press, Ltd.
Ritstjóri
M. J. SKAPTASON
Ráhsmaftur
H. B. SKAPTASON
Skrtfstofa
729 Sherhrooke Street, Winflipeg
BOX 8171. Talstmi Oarry 4110
Takmörkun stjórnar-
innar á vínsölunni.
Hún var auglýst í seinasta blaði,
og Order in Council gjörð til að
reyna að stytta stundirnar, er menn
banga á knæpunum eða hótelunum
við brennivínsgarðana með þvi:
1. Að loka öllum hótelum, sem á-
fengi selja, kl. 7 e. m.
2. Að banna vínsölu á klúbbum
eftir kl. 7 e. m.
3. Að loka heildsöluhúsum, er nú
selja áfengi, kl. 6 e. m.
08 svtt að lcggja frumvarp fyrir
þingið um, að leyfa stjórninni að
breyta timanum, sem vin mætti
selja á.
Og svo hið stærsta og þýðingar-
mesta, að leyfa sveitunum að á-
kveða um tölu vinsöluleyfa í hverri
sveit, — með öðrum orðum. hvort
þar væri vin selt eða ekki.
llvcrt stefnir þettu?
Nú verður fyrst fyrir manni að
spyrja: Hvert stefnir þetta? Þvi
er fljótsvarað: Svo greinlega og
beint sem geislinn flýgur um heimin
geiminn frá einni sól eður einum
hnetti til annars, — þá stefnir það
alt að afnámi vínsölunnar og vín-
drykkjunnar.
Það er verið að reyna að fækka
stundunuiu, þegar menn helzt ofur-
seljasig valdi vinsins, og þær eru
bannaðar stundirnar, þegar mest
er drukkið.
Þetta er i anda bindindismanna.
Stjórnin réttir fram hönd sína og
býður þeim að vinna i samvinnu
með þeim. Hún fer eins langt og húri
getur farið. Hún getur ekki farið
Jengra, án þess að ha-tta tilveru
sioni,
Menn verða að gæta þess, að
stjórnin getur ckki siett á neinu
valdboði cinsog Rússinn. Hún væri
fallin, ef að hún gengi á móti vilja
almennings. Við hann verður hún
styðjast og á honum að standa.
þá, sem óvinir hennar heita.
Menn verða að gæta þess, að úr
þvi að stjórn ein er kosin með meiri
hluta atkvæða, þá er það skylda
hennar að halda sér við, svo lengi
sem hún getur. Það er siðferðisleg
skylda henanr við kjósendurna, sem
trúðu henni fyrir inálum sínum. Hún
verður því að fara varlega og vera
eins viss og hún getur um hvert
sporið, sem hún stígur. Þetta á
ekki við neina sérstaka stjórn, held-
ur við hvaða stjórn, sem er, sem
kosin er með meiri hluta atkvæða,
og verður að fara úr sæti, þcgar
meiri hluti atkvæða gengur henni á
móti.
Bindindisfóikið iterður að sti/ðja
atjórnina.
Roblin stjúrnin er nú að fara hér
svo langt, sem hún mögulega getur
farið, og nú er það skylda bindind-
ismannanna, að taka höndum saman
við hana. Hún gefur þeim fult frelsi
til að vinna; hún einsog leita: til
þeirra, og biður þá nú að hjálpa sér,
og um ieið leggur hún tækifærin upp
í hendur þeirra. Hún fer á fremstu
snasir, sem hún getur tylt fótum á.
lin — er það nú virkilega svo, að
þeir vilji slá móti útréttum hönduin
hennar, og hrinda henni ofan fyrir
bjargið, og þá að likindum um leið
eyðileggja þau tækifæri, sem rtú
bjóðast til sigurs?
Viðtaka Bikkusar og hans manna.
En hvernig taka menn nú þessu?
Enginn veit það verulega, enn sem
komið er. Það eru náttúrlega marg-
ir á móti. Allir þeir, sem opnar vilja
hafa hallir Bakkusar sem lengst og
geta drukkið sem lengst fram eftir
kveldinu, þeir eru á móti þess-
um nýungum. Þeir mcga ekki missa
tiinann sta.upanna og sollsins. Allir
þeir, sem grætt hafa pcninga á því,
að selja mönnum vín, þeir eru nátt-
úrlega á móti þvi, þvi að það léttir
vasann, að hætta að selja eða fækka
timunum sem selt er á.
Og svo héldu menn nijög margir
— ekki allir — , að nú inundu lib-
eralar, hinir pólitisku andstæðingar
stjórnarinnar, stökkva á Roblin og
stjórrdna og úttiúða þeiin fyrir
þetta. En eg hefi lítið orðið þess
var, og vex virðing mfn fyrir liber-
ölum að þvi skapi. Eg býst við þvi,
að þeir tileinki sér heiðurinn fyrir
að hafa komið þessu á; en það er
ekki nema náttúrlegt; þeir voru að
berjast fyrir þessu, eða liku, og öll
barátta hefir sinar afleiðingar, eins
þeirra, sem annara; og nú væri það
hínn mesti heiður, sem þeir gæiil
aflað sér, að taka nú höndum saman
við Roblin stjórnina til þess, að
konia ÖIlu máiinu svo fyrir, að það
hafi sem beztar og farsælastar enda-
lyktir. Málefnið er svo hvort sem er
hvorki liberait eða konservatívt.
ýmugust á vinsöhinuin — heldur
meðaumkvun með blessuðum doll-
arnum, eða vasanum vinsalans, —
hann varð svo tómur og léttur, vas-
inn! Og vínsalinn var rændur tæki-
færinu að græða fé á þvi, að hressa
manninn eða fylla hann; eða þó
ekki væri annað, að kenna honum,
hvernig hann skyldi fara að því, að
stytta sér stundir á hinum komandi
sorganna dögiinr. Ohl það er svo
saklaust þetta, að það er hreint
elskulegt! En-4 klukkutimar, liain-
ingjan hjálpi oss, að tapa ólluni
þeim tima á hverjum degi til að
svala þyrstum hörkum, til að fylla
tóman kvið, til að skerpa daufan
hcila!
Er spurninyin fjárhagsleg?
Er þá spurningin economic? Er
hún fjárhagsleg? Hver á að græða?
Maðurinn, sem selur, eða maðurinn,
scm drekkur?. Maðurinn, sem selur,
hringlar svo sem 50 centa gróða i
vasa sinum, en maðurinn, sem full-
ur eða hálffullur verður, leggur út
dollar og hefir fylliri i staðinn. —
Ilann gleymir reyndar timanum uin
stund; en hann tapar þessum tím-
um, kannske mikið flciri timum, og
veikir auk þess sjálfan sig andlcga
og líkamlega, i hvert cinasta skifti,
sem hann verður fullur; og eigi
hann konu og börn, sem mjög oft á
sér stað — þvi að eins oft inunu
kvæntir menn drekka sem aðrir —,
þá getur tapið orðið svo, að úr hófi
keyrir: hann kann að hafa tekið
dollarinn, sem átti að fæða famili-
una; svo að þau mega svöng og köld
lægl er þetta, að hann hleður ekki
nógu utan á sig.
/
’ Hótelin eiga alla menn i bsmtim.
011 greinin gengur út á það, að
þetta skaði hótelin. Það er sem hót-
eiin séu þær einu stofnanir, sem að
rétt eigi á sér í Winnipeg. Þessar
200,000 sálir, sem hér húa í Winni-
peg, eru allar fyrir hóteliii. Hótelin
elga alla ihúana, og mcga fara með
þá alla einsog þeim sýnist. Mennirn
ir,-konurnar og börnin eru réttlaus
fýrir hótelunum. Ef að hótelin væru
ckki, þá væri hér engin Winnipeg.
Og þegar hann talar um hótel, þá er
það alt brennivins-hótel, — góðu
brennivins-hótelin og vondu brenni
vins-hótelin. Hann játar reyndar, að
vondu hótelin græði, en góðu hótel
in tapi. Og ef að framfyigja eigi lög-
um þessum, þá fari alt á höfuðið.
Eina ráðið sé, að lofa mönnum að
drekka; láta menn hafa nógu lang-
an tíma til þess, svo að þeir geti
drukkið vel og drukkið lengi, og þá
náttúrlega orðið dýrðlega fullir. Þá
fyrst geta góðu hótelin grætt, einsog
sennilegt er; en þá græða lika vontlu
hótelin alt að einu og áður.
Hann talar um, hvað hótelmenn-
irnir tapi og fyllist af þvi angistar
og kviða. En hvað er það furðulegra
eða aumkvunarverðara, að hótel-
mennirnir tapi við og við, en að
bóndinn tapi, eða verzlunarmaður
inn tapi, eða verkamaðurinn? Það
er sjaldan farið að gráta, þó að
verkamaðurinn tapi degi eða degi,
eða að kaup hans sé lækkað um 5
Hið eina sanna augnamið.
Þetta er spurningin um það, hvort
það eigi að rcyna að eyðileggja eða
Það þarf þvi engan að undra, þó i mlnka sem mögulegt er fylliri og
að stjórnirnar, hvaða stjórn sem er.
i hvaða landi sem er, séu ragar og
hikandi, að leggja út á þenna hála
og veika is, að láta draga sig út á
hann með loforðum, hótunum og
hlástri, — ioforðum þeirra góðu og
vönduðu manna af öllum flokkum,
sein með hjarta og sál vilja halda
fram einhverju málefni af sannfær-
ingu fyrir því, að það sé gott og
nauðsynlegt; — hótunum þeirra,
sem af einhverjum ástæðum eru i
fjandskap, fornum eða nýjum, við
stjórn þá, sem að völdum situr,
hvort sem hún er liberöl eða kon-
servatív; — og blástri þeirra hinna
mörgu, sem af vlndi eru fullir, og
einlægt þurfa að hleypa honuin út,
hinum mýmörgu, sem aðallega virð-
ast lifa til að blása sig út og belgj-
ast upp einsog froskurinn í pollin-
um.
Stjórnin verður þvi einiægt að
líta til alþýðunnar og kjósendanna.
Hún er bundin við þann hælinn og
verður að fyigjast með þeim. en
vera þó helzt i fararbroddi. En fari
hún of langt á undan, þá breytast
kjósendur í úlfa og rifa hana í
sundur.
Og hún verður að taka tillit til
svo margs: Að svifta ekki ein-
staklinga rétti sínum, að reka sig
ekki á snagana, og að falla ekki i
gildrurnar, sem henni eru grafnar
oft og tíðum, og gleypa ekkí öngla
drykkjuskap, eða lofa hverjum að
drekka sem hann lystir, og sjá um
það, að einlægt, helzt á hverri stund
dags eða nætur, skuli menn hafa
sem flest tækifæri til að fá sér sop-
ann sinn, með hægu og auðveldu
móti; og ekki einungis það, heldur
sem lengstan timann, til þess að
bæta sopa við sopa og skál við skál.
Þetta hið seinasta er það, sem
mýmargir gamlir og nýjir vinir
Bakkusar vilja berjast fyrir. —
Þeir eru ekki svo fáir, sem eru eins
og stungnir sveðju í hjartastað; þeir
finna svo sáran til þessarar óhæfu,
að drykkjutiminn skuli hafa verið
styttur um 3 eða 4 klukkutima.
“Sjáið þér ekki”, segja þeir, “að
vinsalinn getur ekkert grætt með
þessu? Hann tapar öllum timanum,
þegar mest var drukkið”. — Aum
ingja maðurinn, það var ekki hon-
um að kenna, þó að menn drykkju
sig fulla! En það er Robiin og
stjórninni að kenna, að þeir eru
hættir eða hætta að gjöra það! Mik-
ið voðanienni er Roblin að koma
þessu til leiðar!!
Eg hefi vitað marga hugsa og taia
þessu líkt, eða alveg í þessa stefnu;
hjörtu þeirra vikna við af sárri til-
finningu og meðaumkvun, — ekki
ineð mannaumingjanum, sem drukk-
inn verður, eða lærir að drekka,
ekki kannske með veitingamannin-
um sjálfum — eg hefi beyrt þá hafa
hann tapar æfinlega virðingu og oft
ást þeirra. Tapið getur orðið svo
margfalt, að það er óútreiknanlcgt.
Hinn sterkasti græðir.
Það er þvi ekki spursmál um það,
að sá græðir, sem selur, en sá tap-
ar, sem kaupir. Hitt er annað spurs-
mál, sem ekki kemur þessu máli
neitt við, hvort vinsölumaðurinn
græði nóg ti) að Iifa á. Sá, sem sterk-
astur er, hann er sá, sem græðir. En
Það er eiginlega dollarinn. En hefir
hann rétt til að græða? Þar er hnef-
inn. sem alt getur molað. En er hann
rétthærri en maðurinn, eða konan
eða börnin, með öllum sinum von-
um og óskum og tárum og sorgum
og tilfinningum og kvölum?
Mighl is right.—Dollar is King.
"Might is right”, segir Þjóðverj-
inn, og nú horfum vér á sýningu þá
á leiksviði vigvallanna og hinna her-
ieknu landa. Vér sjáum þar, hvernig
hnefinn molar. “Dollarinn er kong-
urinn”, segir niargur hér og tlyrkar
hann, af þvi að hnefi hans er svo
harður, þó að hjarta eigi hann ekki
til. Vissulega er hann góður og nauð-
synlegur, — en ekki sem konungur,
ekki sem valdhafi, þvi að hann er
samvizkulaus og tilfinningarlaus. —
Og ef að vér tökum spurninguna
fjárhagslega, þá er hún svo einhliða,
— sá grxðir, sem selur; hinn /apor
einlægt, sem kaupir. Það er þúsund-
falt verra en nokkur gambling,
hversu hroðaleg sem hún er og sóða-
leg. Það getur ekki vcrið öðruvísi.
Og spurningin er ekki economic.
Spurningin er siðferðisleg.
Hún er moral, — siðferðisleg; og
dollarinn á ekki að vera konungur,
heldur þjónn eða verkfæri.
En nú vil eg geta þess, að eg sá i
laugardagsblaðinu af Szturdey Post,
hér i bænum, mikla grein og langa,
ritaða af mælsku og kappi eigi all-
litlu. Greinin gekk út á það, að sýna,
hvað mikla bölvun Roblin hefði
gjört Manitoba, mannfélaginu og
Imannréttindunum með þvi, að fækka
drykkjustundunum.
Greinin er einkennileg. Maðurinn
grætur og hjarta hans blæðir af með-
aumkvun með dollarnum. Það er
ekki með einni einustu setningu,
ekki einu einasta orði lýst nokkurri
tilfinningu með þeim, sem tapar, —
ekki með konunni, börnunum svöng-
um, köldum og freðnum, veinandi i
og harmandi; alt hans hjarta, alluri
hans hugur fylgir þeim, sem selur,!
þeim, sem græðir.í harmi sinum'
hrópar hann til himins, að vínsal-j
inn græði ekki néig. Ef að hann væri -
við stjórntaumana, vildi hann vist
bæta honum það upp af opinberu fé.
— Maðurinn er sjálfsagt bezti inað-
ur, en hann dýrkar dollarinn; hann
sér ekki annnð en dollarinn, og ein-
eða 10 cent fyrir kl.timann; eða þó
heima sitja, konan og börnin, og. ag jlann S(; verklaus dögum eða vik-
um saman, hversu feginn sem hann
vill vinna. Það er sjnidan farið að
halda opinberar bænagjörðir, þó að
verzlunarmaðtirinn tapi skuld sinni
hjá tveimur eða þremur, eða bónd-
inn fái 10 bush. minna af ekrunni,
en árið áður. Þeir verða allir að
reyna að Jifa saint, þessir menn, og
gjöra það. Og ef að þeir sjá, að þeir
gcta ekki lifað þarna við þessa at-
vinnu, þá taka þeir annað fyrir.
Ef að þvi hótelin ekki geta lifað
brennivínslaus, þá verða þau að
hætta. það er alt og sumt, annað-
hvort af þvi, að þau eru of mörg,
rétt einsog stundum er of mikið af
hveitinu, höfrunum cða kartöflun-
um hjá bóndanum, svo að verðið
fellur á þessu. Eða þá að hótelin
kosta of mikki til og verða að selja
dýrara, en menn geta borgað, og þá
er líka sjálfsagt að þau hætti. En
allir þeir, sem atvinnu missa við það
•— þeir verða að leita sér atvinnu
annarsstaðar. Það er svo um allan
heim og hefir æfinlega verið svo og
verður til eilifðar.
Og sérstaklega væri það gleðilegt,
og engan hlut þekki eg, sem væri
eins uppbyggilegur fyrir velmegun
borgarinnar og landsins, fyrir vel-
ferð og ánægju og farsæld allra í-
búanna, — einsog það, að sem allra
fæstir hefðu atvinnu við það að
selja mönnum vín; og þvi færri
stundir, sem vínið er selt á dag, þvi
betra.
Af því að það tæki svo langt mál,
að hrekja grein þessa móti ráðstöfun
stjórnarinnar orð fyrir orð, þá get
eg ekki verið að þvi. En sannarlega
liggur hún iaus idlin sú, sem reifi á
horuðum, skinnberum gemlingsræfli
« vordag, þegar hann er dálitið far-
inn að braggast.
Og fyrst og síðast viljum vér
hvetja alla menn, hvort sem þeir eru
liberal eða konservatív, að uota nú
tækifærið, sem býðst: að fara nú að
vinna, ekki einungis til sinnar eigin
velferðar, barna sinna og afkom-
cnda þenna tíma, sem nú stendur
yfir, — því eg vil sega, að afleið-
ingarnar geta orðið svo blessunar-
rikar, að menn geta ekki haft hug-
mynd um, og hver einn einasti mað-
ur getur ekki hugsað sér, hve feyki-
leg áhrif það getur haft á hans eða
hennar eiginn ættlegg á komandi
tímum.
Og hvar eru nú konurnar? Ef að
þær hafa ekki hæfileika, hugsunar-
kraft eða vilja til að vinna að þessu
eða með þessu, — þá eru þær sann-
arlegn ekki færar um að fá atkvæðis-
rétt.
Viljuin vér svo enda þessar fáu
línur með þeirri ósk, að þcssi fram-
koina Mr. Roblins og stjórnar hans
i vínsöiumálinu, verði til blessunar
og meiri og stöðugri framkvæmda
á komandi ,timum. — En geta vil eg
tess, að bindindismennirnir mega
ekki leggja árar i bát; þeir verða að
halda áfram að vinna, þangað tíl
þeir eru búnir að útrýma hverri ein-
ustu brennivínssmugu, — búnir að
uppræta löngunina til vínsins og
virðinguna fyrir öllum þeiin, að
minsta kosti, sem neyta þess i <’>-
hófi.
Kosningarnar í Bifrost.
Vinir góðir i Bifröst sveitl
Nú er einn af yðar stóru dögum
að fara i hönd — 15. desember, þeg-
ar sveitarkosningarnar fara fram;
við það, sem þér gjörið á þcssum
degi, verðið þér að sitja 365 daga,
eða til 15. desember næsta ár. Þér
kjósið á þessum degi ntanninn, sem
þér felið alla aðalumsjón hinna op-
inberu málefna sveitarinnar. Þér
hafið haft mann til að skipa það
sæti, sem hefir unnið fyrirtaksvel
fyrir yður, herra Svein Thorvalds-
son; en nú hefir hann tekið við öðr-
um störfum og getur ekki snúist við
hinurn fyrri. En vér teljum yður
lánsmenn, þar sem þér getið fengið
Jón Sigurðsson frá Viðir til að skipa
sæti hans. Vér þekkjum hann allir,
höfum þekt hann frá þvi hanr var
barn, og betri dreng er ekki hægt að
fihna: ötulan og duglegan, vandað-
an og samvizkusaman, gjörvulegan
og friðan á velli. Og svo cr það, sem
svo miklu munar: hann vill vinna
fyrir yður, vill lcggja fram alla sina
krafta til þess að verða sveitinni og
hverjum einstökum yðar að liði. Og
við það bætist enn annað: hnnn er
persónulega mótfallinn vínsölu í
sveitinni. Hann er því á réttuin kanti
i yðar stærsta og mesta velferðar-
máli. — Og svo er hann landi á móti
útlendum manni, sem kannske getur
verið góður oddviti fyrir sina eigin
landa; en skilur ekki yðar eigið
mál og þekkir þvi síður yðar
hugsunarhátt, og skilur ekki yðar
tilfinningar, og getur aldrei skilið
þær, — aldrei nokkurntima sýnt yð-
nr hjartanlcgá og ianilcga htnttöklh
Þér megið því til að standa sam-
an, hvaða flokki sem þér tilheyrið,
— samtaka standið þið, sundurklofn
ir fallið þið —. Þér verðið að standa'
saman í öllum þeira málum, sem yð-
ur með nokkru móti er mögulegt!
Og enn er eitt, sem vér vildunt
þiðja yður að gæta: Hleypið ekki
úlfiinum inn!
Hr. B. Benson.
Vér heyrum, að landi vor einn,
herra B. Benson, sé að sækja iim
borgarstjóraembættið i Selkirk, og
er það gleðilegt að heyra.
Björn Benson kom með foreldrum
sínum af íslandi, frá Vopnafirði, ár-
ið 1893, og var þá 9 ára, fæddur
1884. Settust foreldrar hans að í
Selkirk og gekk Björn í skóla þar;
en af háskóla útskrifaðist hann 1910,
og settist að í Selkirk sem mála-
færslumaður. Sæti í skólanefndinni
skipaði hann í tvö ár, en i vcrzlun-
arncfndinni (Board of Tradei var
hann 4 ár.
Hr. Benson er öllum að góðu
kunnur, lipurmenni og fær lögmað-
ur; og þó að hann sé ungur, 30 ára
gamall, þá vita þó allir, sem hann
þekkja, að það væri heppilegt, að
sjá hann skipa sæti borgarstjórans.
Og sannarlega ættu landar að standa
með honum. Hann er í öndverðum
broddi hinnar ungu og nýju kyn-
slóðar; hann er ungur, en um leið
lipur og gætinn. Og það væri heiður
fyrir tandann að koma honum að.
Þeir mega aldrei láta það ó sig
spyrjast, landar, að þeir haldi ekki
mönnum af sinum þjóðflokki fram,
þegar þeir geta jafnast á við hina
beztu af öðrum þjóðflokkutn, og eru
i alla staði færir um, að taka við
þeim störfum, sem þeim eru vtluð.
Vér vonum þvi fastlega, að landar í
Selkirk fylgi hr. Benson fram til
sigurs, og skilji ekki við hann fyrri
en í sæti borgarstjórans.
Borgin Cracow.
Þetta eru nöfn borga tveggja, sem
bráðum fcr að heyrast um i blöð-
unum. Það er vel liklcgt, að Rússar
fari bráðum að berja þar að dyr-
um. Á aðra þeirra, Cracow, hefir
aður verið minst við og við. Er hún
i mjóa oddanum vestan til i Gatiziu,
og kalla Pólverjar hana Krakau. Og
er sagt, að hún hafi nafn sitt af höfð-
ingja cinum á fyrri tiðum, er Krak-
us (Krákur?) hét. Var hann fjalla-
búi og áttí að hafa drepið dreka
mikinn, þar sem borgin stcndur nú,
á sjöttu öld eftir Krist.. Hefir borgin
verið höfuðborg Pólverja, sem þar
voru, og minnir hún Pólverja á
forna frægð og veldi. En nú hafa ern
ir Austurrikis setið j>ar um tanga
tíma.
Borgin hefir eitthvað ruma 100
þúsund ibúa og er viggirt og innan
sjálfra borgarmúranna cr kastali
einn, sem Wawel nefnist, og komi
Rússar jiangað, þá þurfa þeir fyrst
að vinna hina ytri borgarmúrá, og
siðan kastalann sjálfun. Er hann
bygður á hæð einni nær borginni
miðri. Þar er dómkyrkja mikii, sern
stundum er kölluð Westminster
Abbey Póllendinga. Búast má við,
að Austurríkismenn verji þann stað
af kappi.
Cracow hefir á seinustu timum
vcri'ð framfaraborg og eru þar raf-
ljós og strætisvagnar og mótorvagn-
ar. Og á kveldum kcmur fólk þar að
gömlum sið út á strætin i sinum
bezta búningi og gcngur þar fram
og aftur, til að sjá aðra og skemta
sér og skrafa. Segir ferðamaður einn
svo frá:
“Þarna á strætunum ganga karlar
og konur fram og aftur, Gyðingar
jafnt sem heiðnir menn og kristnir;
feitar Gyðinga stúlkur og pólsku
stúlkurnar i sinum einkennilcga bún
ingi. Alt er i einni kös, alt skrafar,
alt gengur fram og aftur. Kaþólsku
prestarnir líka með sóknarbörn sín;
Gyðingarnir i síðu lafafrökkunum,
sem ná ofan á hæla og veifandi staf-
prikinu, sem þeir einlægt hafa í
hendinni; herinennirnir i einkennis-
búningi sínum, gyrtir löngum sverð-
um, sem dragast og glamra i grjótó-
inu, hnakkakertir og spertir, og
rt-nnn hýrrmt »<iRum til {allagu
stúlknanna.
Oliver Lodge og
annað líf.
Hinn heimsfrægi enski visindn
maður Sir Oliver Lodge, forseti sál-
arrannsóknafélagsins á Englandi.
flutti rétt nýlega fyrirlestur i Lon-
<lon og lýsti þar yfir sannfæringu
sinni um persónulega tilveru eftir
dauðann.
Kvaðst hann hafa ákveðnar vís-
indalegar sannanir fyrir þcssu.
Hann vissi, að vinir sinir lifðu þar,
því að hann hefði talað við þá. Erf-
itt kvað hann það vera að ná fundi
þeirra og tala við þá, en þó væri
það mögulcgt. Og mikinn áhuga
sagði hann að þeir hefðu á öllu því
er fram færi.
Sagði hann, að hið fyrsta, sem
menn þyrftu að komast i skilning
um, væri það, að meðvitundii; og
hin vcrulega persóna mannsins væri
alt annað en likaminn. Þá fyrst gætu
þeir séð, að tilvera persónuleikans
eftir dauða likamans væri hið eina
eðlilega og náttúrlega. Það væri svo
óskynsamlegt og svo mikil fjarstæða.
að ætla að sálin eða persónan dæi
með likamanum. Mönnum væri sann-
arlega a'tlað lengra lif, en þessi fáu
ár, sem þeir lifðn á jörð þessari.
C.N.R. TAPAR. LABDUm VUflN
UR MAI.IÐ, MEÐ ÍSLKlflZKUM
LÖGMANNl
Það kom fyrir nokkuð fyrir sunn
an Lundar hinn 7. júnl, f sumar sem
leið, að landi vor Sveinn Johnson
sern þar býr varð fyrlr þvf slysl að
vagnalest C. N. B. félagðins rendl í
gegnum grfpahóp hans, sem var þar
á brautinni og muldi I sundur fyrir
honum og drap þar 6 kýrnar hans.
Sveinn lögsótti félagið fyrir skað-
ann og kom múlið fyrir mánudag-
inn 30. nóv. Er nú Prudhomme
dómari búin að dænia f málinu og
féll dómur þannig, að C. N. B. félag
ið er skyldað að borga kýrnar fullu
verði.
Þeir E. P. tíarland og landi vor
Árni Anderson fluttu málið fyrir
Svein, en O. H. Clark fyrir félagið.