Heimskringla - 24.12.1914, Blaðsíða 6
BLS. »•
'—VI
HEIMSERINGLA
WINNIPEG, 24. DESKMBKR 1914.
/ ••
LJOSVORÐURINN.
fólkið og staCimi við fylgdarmann sinn.
“Nei, en sú fegurS”, sagOi Netta vi8 frú Petran-
court. “Hver er þetta?”
Frúin sagði henni þaS sem hún vissi um ungfrú
Clinton; aO þær hefðu orðið samferða um Svissland
og að þær hefðu fundist aftur I París, þar sem alment
var da'ðst að henni; svo sncri hún sér að Gerti og
sagði: “Bg sé, að þór þekkið hana líka, ungfrú Flint?”
Gerti kvaðst hafa þekt ungfrú Clinton áður cn hún
for til útlanda, en að hún hefði ckki séð hana síðan
hún kom aftur.
“Hún er lika nýkomin”, sagði frú Petrancourt.
“Hún kom mcð föður sinum á síðasta gufuskipi og hef-
ir aðeins verið tvo daga hér i Saratoga. Mér cr sagt,
að hún vekji mikið athygli á sér í fíotel Randafulkin,
og eigi þar marga aðdáendur”.
“Sera liklega flestir vita, oð hún eignast mikinn
auð með tímanum”, sagði herra Petrancourt.
Nú vaknaði eftirtekt Emily, sem hafði vcrið að
tala við EUy Gryseworth, en sneri sér nú að Gerti og
spurði, hvort verið væri að tala um Bellu Clinton.
“Já”, svaraði Jeremy læknir, “og ef hún væri ekki
dónalegasta stúlkan í öllum hciminum, munduð þér
fyrir löngu hafa vitað, að hún var hér”.
Emiljr scaraði engu, hún visi ofurvel, hve ókurteis
Bella var, hún hafði orðið vör við það áður. Gerti
sagði hddur ekkert, en blóðið sauð i æðum hennar,
einsog vant var, þegar einhver móðgaði Emily.
Gerti Og Jeremy voru ávalt með þeim fyrstu við
brunninn. Honum þótti gott, að drekka þetta styrkj-
andi vatn um það lcyti, og þar eð Gerti var ávalt
snemma á ferli og þótti gott að hreyfa sig úti á morgn-
ana, höfðu þau komið sér saman um að verða sam-
ferða til brunnsins og að ganga svo langan spöl á eftir.
Næsta morgun eftir þetta áðurnefnda kveld, höfðu
þau vcrið við hrunninn og voru nú á heimlcið, þegar
læknirinn saknaði stafsins sins, og ætlaði að snúa aft-
ur til að sækja hann. Gerti viidi fara með honum, en
læknirinn áleit hyggilegra, að hún héldi áfram í hægð-
um sínum og þá gæti hann náð henni. Hún var búin
að ganga spottakorn hugsandi, þegar hún alt í einu sá
unga stúlku, er studdist við handlegg karlmanns, koma
á móti sér, og sá hún þcgar, að það var Bella Clinton.
Það sást ltka greinilega, að Bella þekti hana, þó hún
léti, sem hún ekki gjörði það. Þessi hegðun Bcllu særði
Gerti ckki ueitt; eu um ieið og þau gcngu fram hjá
henni, varð henni litið á manninn.
Þau héldu áfram, en Gerti stóð scm steiní lostin
og hjarta licnnar barðist ákaft. Hún þekti svipinn og
röddina. Gat Gerti gleymt litla Willie Sullivan? En
hann hafði gleymt henni. Atti hún að hlaupa á eftir
honum, stöðva hann og þvinga hann til að þckkja sig
og tala við sig? Hún tók eitt skref í áttina á eftir
þeim, en nam svo staðar. Á msðan hvarf hann fyrir
bugðu á veginum. Stórt flóð af tilfinningum gjörði
hana blinda. Hún byrgði andlitið með höndum sín-
um og hallaði sér upp að tré.
Það var Willie. Um það var enginn efi; en það
var ekki bennar Willie — drengurinn Willie. Að sönnu
hafði hann litið hækkað og gildnað siðan hann fór, því
að hann var stór orðinn þegar hann fór að hciman.
Hið þægilega viðmót drengsins hafði vikið úr vegi fyr-
ir ennþá staerri eiginleikum fulorðna mannsins. Hann
var ennþá fríður sýnum og framkoma hans aðlaðandi,
svo allir dáðust að. En andlitsdrættirnir voru auð-
þektir, svo það var engin nauðsyn til að heyra rödd
hans, sem hún þó heyrði, til þoss að segja henni, að
William Sullivan hafði mætt hcnni andliti til andlitis,
— gerigið fram hjá henni og látið hana eiga sig, óþekta
og gleymda.
Um stund bjó í huga hennar þessi beiska hugsun:
Hann þekkir mig ekki. Henni datt ekki í heg, að hún
hefði aðeins verið barn, þegar þau skildu. Aðrar hugs-
anir ásóttu hana Iíka: Hvers vegna var Willie -<5
ganga með ísabellu Clinton? Þvi hafði hann ekki
strax fundið hana, sém var hans fyrsti og eini vinur?
Því hafði hann ekki skrifað henni og tilkynt komu
sina? Hvernig átti hún að gjöra sér grein fyrir þesv
ari undarlegu þögn, og hinu enn undarlejra, aö hann
hraðaði sér til þessa skemustaðar, án þtíss a‘o heim-
sækja fæðingarbæ sinn og kjörsystur sína?
Enginn draumur hennar hafði verið jafn myrkur
einsog þcssi sannreynd; hinn versti grunur hcnnar
hafði aldrei látið í ljós, að öll kæru böndin, scm tcngdu
hana og hinn fjarverandi vin sarnan, mundu slitna.
Það var þvi engin furða, þó bún gleymdi staðnum,
tímanum og óllu öðr», ncma þcssuin sáru hugsunuin, og
meðan hún stóð þarna og nallaöist upp að trénu, runuu
tárin niður kinnar hennar viðstöðulaujt.
Henni varð bilt við að heyra fótatak og flýtti sér
burt, án þes£ að Iíta þangað, scm hljóðið kom frá, og
um leið og hún fleygði kniplingaklútnum yfir andlitið,
til að hylja það, þurkaði hún af sér tárin og flýtti s r
af stað, til þess að enginn næði henni og sæi sorg
hennar.
Þar eð hún var hálf blind bæði af klútnum og tár-
unum, vissi hún ekki, hvert hún stefndi; en alt i einu
heyrði hún hátt hljóð rAt hjá sér og varð svo hrædd,
að hún vissi ekki, hvert hún átti að snúa sér; en á
sama augnabliki var hún gripin á loft svo léttilega eins
og hún va;ri barn, og áður en hún gat áttað sig á því,
sem fram fór, þaut lítill vagn með tveimur pcrsónum í
fram hjá henni. Hefði hún stigið cinu feti lengra, hefði
hún orðið fyrir járnbrautar smávagni og meiðst mikið.
Um leið og hún tók klútinn frá andlitinu, sá hún i
hverri hættu hún hafði verið stödd. Hún Ieit grál-
hólgnum, feimnum og þakklátum augum A frclsara
sinn.
Philipps — því það var hann — leit á hana með
föðurlegri meðaumkvun. “Vesalings barn”, sagði
hann um leið og hann lagði handiegg sinn um hcnnar,
“þér urðuð mjög hræddar. Komið þér og setjist hérna
á bekkinn”, en hún hristi höfuðið og gaf honum með
bendingu til kynna — þvi hún gat ekki talað — að hún
vildi helzt fara heim á hótelið.
Philipp gekk því þögull við hlið hennar, en studdi
hana með nákvæmri umhyggju og leit oft sorgaraug
um til hennar.
Eftir langa þögn dirfðist hann þó «ð spyrja:
“Gjörði eg yður hraídda?”
“Þér”, svaraði hún lágt og skjálfrödduð. “Nei, eg
þakka yður fyrir vinsemdina”.
“Mér þykir slæmt, að þér urðuð svona hræddar.
Þessir Iitlu vágnar eru hættulegir; eg vildi »ð þeir
yrðu lagðir niður”.
“Vagninn”, sagði Gerti utan við sig. “Já, honum
var eg nærri búin að gleyma”.
“Eg er hræddur um, að taugar yðar séu ofrcynd-
ar. Getið þér ekki látið læknirinn ráðlcggja yður eitt
hvað?”
“Læknirinn. Eg held bann hafi farið að sækja
stafinn s' in”.
Philipps sa, hve mjög hún var utan við sig, og
hætti því að spyrja, og þau gcngu þegjandi alla leið til
hótelsins. Aður en hann skilai við hana, sagði hann
ineð innilegri hluttckningu: “Get eg nokkuð gjört fyr-
ir yður? Get eg hjálpað yður?”
Gerti leit á hann og sá á svip bans, að hann vissi
að hún var sorgþrungin. “Nei, þökk fyrir”, svaraði
hún, “en þér eruð mjög alúðlegur”. Hún þaut inn i
húsið, en hann stóð kyr heila minútu og horfði á dyra-
ar, sem hún hvarf inn um.
Fyrst hugsaði Gerti um það, hvernig hún ætti að
dyija sorg sína fyrir vinum sínum og einkum fyrir
Emily. Hún vissi raunar, að hún raundi fá hluttekn-
ingu og huggun hjá henni, en hún vildi ekki segja neitt,
sem gæti niðurlægt Willie Sullivan i huga hennar.
Gerti datt auðvitað i hug, að Willie hefði máske
heimsóótt Boston, spurt eftir sér og frétt, hvar hún
yæri og hefði farið hingað i því skyni að finna sig.
Við rólegri umhugsun sá hún, að liklegt var að hann
hefði ekki þekt hana, þar sem þau mættust aðeins af
tilviljun, því hún vissi, að andlit sitt og líkamsbygging
var mikið breytt. En þessi vonargeisli hvarf brátt,
þegar híin um kveldið fékk bréf frá frú Ellis, sem nú
var ráðskona hjá Jeremy læknir, og mintist ckki einu
orði á Willie, sem hún þó eflaust hcfði gjört, ef hann
hefði komið þangað, — það var hugsanlcgt, að Willie
hefði komið þangað eftir að liún skrifaði bréfið, eða
— að hann hefði ekki verið búinn a vita, hvar frú
Ellis átti heima, áður en hún sendi það. En samt var
það undarlegt, hve löngum tíma hann eyddi til að
fylgja fsabellu á morgungöngu hcnnar; og þó ól hún
þá von, að hanri myndi koma heim í hótelið og finna
sig.
Hún átti ervitt með, að gæta jafnvægis hugsana
sinna og varast eftirtckt liinnar kæru Emily; cn samt
ætlaði hún að gjöra ált, sem i hennar valdi stóð til að
dylja sorg sina og þvingaði sig þvi til að fara inn til
Emily, bjóða hcnni góðan morgun glaðlega og hjálpa
henni i fötin einsog vant var. Tár voru enn i augum
hennar, en þau gat Emily ekki séð.
Nú biðu nýjar raunir hennar, því þegar læknirinn
var búinn að finna stafinn sinn, gekk hann á eftir
henni hinn umtalaða veg, en fann hana hvergi; han
spurði þvi eðlilcga, hvaða Ieið hún hefði farið og Lvers
vegna hún hefði ekki gengið hina umtöluðu leið. Nú
mundi hún fyrst að læknirinn hafði lofað að ná henni
aftur, og var þvi ekki tilbúin að svara, en roðnaði og
varð vandræðaleg. En áður en hún gat komið með
nokkra afsökun, kom Netta Gryscworth hlaupandi til
þeirra, laut niður að öxl Gerti og hvíslaði, en þó svo
hátt, að allir i litla.hópnum heyrðu það: “Jafn blíð-
ar kveðjur eiga að gjörast með leynd, Gerti; mig furð-
ar á þvi, að þið skulið láta jafn ástrikt viðmót eiga sér
stað rétt fyrir utan dyrnar”.
Ekki minkuðu vandræði Gerti við þetta, og kom-
ust á hæsta stig, .þegar Jeremy læknir greip um hand-
legg Nettu og krafðist að fá að vita, hvað hún ætti við,
því sig grunaði, að Gerti hefði fylgst með einhverjum
og vildi vita, hver hann væri.
“ó, það var með beinvöxnum aðdáanda hennar;
og þegar hún yfirgaf hann, stóð hann kyr og starði á
eftir henni, þangað til eg hélt að þessi vandræða mann-
eskja hefði breytt honum i stein. Hvað gjörðuð þér
vesalings manninum, Gerti?” .
“Ekkert”, svaraði Gerti; “hann frelsaði mig frá
þvi að verða undir járnbrautar smávagni og fylgdi mér
svo heim”.
Gerti talaði mjög alvarlega, því hjarta hennar var
svo sorgþrungið; annars hefði hún gctað .spaugað og
hlegið með Nettu. Læknirinn tók ekki cftir hinni vax-
andi geðshræringu hennar og hélt því áfram að spauga
“Hve skáldsögulegtl Yfirvofandi lífshættal Frels
unl Einmanaleg skemtiganga til að forðast gamla lækn
irinn, scm hefði getað truflað hið skemtilega einmæli!
Eg skil”.
Vesalings Gcrti blóðroðnaði og reyndi i vandræð-
um sínum að stama út úr sér nokkrum skýringum.
Ellen Gryseworth horfði rannsakandi augum á
hana; en Emily var hnuggin, og Netta, sem að hálfu
leyti hafði gaman af vandræðum hcnnar, og að hálfu
leyti kcndi i brjósti um hana, hvíslaði: “Hugsaðu ekk-
ert um þetta, Gerti; Það hefir ekkert að þýða”.
Fyrri hluti dagsins Ieið svo, að Gerti gjörði ekki
vart við sig; en Gerti hlustaði með sterkri eftirvænt-
ingu i hvert sinn, sem barið var á dyrnar, og var svo
skjálfandi, að hún gat varla opnað hurðina. Dimmur
roði hafði breiðst yfir andlit hennar og hún hafði sár-
an höfuðverk, þegar dagverðar átti að neyta; en af
þvi hún vissi, hvern skilning menn mundu lcggja í það,
ef hún léti sig vanta, gekk hún samt ofan og reyndi að
vera eins glaðlcg og hún gat; roðinn á andlitinu og
gljáinn í dökku augunum, sem geðshræringin hafði
framleitt, vokti samt eftirtekt, cinkum hjá Philipp, sem
stöðugt horfði á hana þessa stuttu stund, sem hún sat
við borðið.
ur að tala við Emily; frú Gryseworth og Jeremy Iækn-
ir spjölluðu sarnan, en frú Jeremy sat og dottaði, og
þar eð Gerti hélt að sín yrði ekki saknað, læddist hún
út í því skyni, að sitja einsömul i tunglsljósinu stund-
arkorn; en í dyraganginum mætti hún Philipp.
“Hvers vegna eruð.þér einmana hés?” spurði hann.
“Hvers vegna fóruð þér ekki á söngsamkomuna?”
“Eg hefi höfuðverk”.
“Eg sá það við borðið. Líður yður betur nú?”
“Nei. eg held ekki”.
“Komið þér út og gangið með mér fyrir framan
húsið litla stund. Það ætti að vera yður holt”.
Hún fór með honum, og honum hepnaðist að hreifa
hugsunum hennar; gat stundum látið hana brosa, og
eftir að hafa sagt henni margar smásögur og viðburði,
fór hann að tala um hana sjélfa. Hann sagði henni,
að þangað til i gær hefði hún verið svo glöð og fjörug,
en í dag væri hún alt öðru vísi. Þá varð hann þess var,
að handleggur hennar sem lá í hans, fór að skjálfa, og
hún, sem áður hafði liorft í augu hans, leit nú til jarð-
ar, og þá bætti hann við: “Við skulum þó vona, að
þér verðið brátt jafn kátar. En menn hefðu ekki átt
að fara með yður hingað. Catskill var miklu hentugri
staður fyrir yðar fjöruga imyndunarafl og ígrundandi
sál. Tilfinningarnæmt eðli má ekki vera skotmark
illskunnar og öfundarinnar örva, sem eflaust finnast
hér á meðal hinna sjálfselsku, lágt hugsandi og grimmu
manneskja”.
Gerti skildi, að Philipp hélt að einhver hefði móðg-
að hana.
“Nei”, sagði hún. “Þér eruð of beiskur; allir,
menn eru ekki sjálfselskir og óvinveittir”.
“ó, Þér eruð ungar og vongóðar. Geymið þér
þetta traust á meðan þér getið. Eg trúi engum”.
“Engum. Er þá enginn til í heiminum, sem yður
þykir vænt um og þér treystið?”
“Tæplega; að minsta kosti ekki fleiri cn einn.
Hverjum ætti eg að treysta?”
“Þeim góða, þeim hreinskilna, þeim eðallynda”.
“Og hvar finnast slíkir menn? Hvar a maður að
leita þeirra? Eg skal segja yður, unga vina mín, að eft-
ir minni reynslu, og hún er mikil, mjög mikil” — hann
beit á jaxl og talaði i grömum róm — “hefir hinn svo
kallaði góði, heiðarlegi og hreinskilni maður, þegar
til kom, reynst hinn versti hræsnari, algjörður og
slunginn syndaselur. Já”, bætti hann við, og rödd hans
varð dimm og svipurinn ofsalegur; “eg þarf aðeins
að hugsa um einn mann, mikilsvirtan mann, sem i ykk-
ar skoðun stendur hátt, einri af kyrkjunnar mönnum,
sem með hörku sinni, ranglæti og grimd hefir gjört ltf
mitt að þvi, sem það cr — ánægjulausri tilvcru, eyði-
mörk; já, verra en þetta; og eg man eftir öðrum
manni, gömlum, ruddalegum, drykkfeldum sjómanni,
sem aldrei lét nokkurn dag líða, án þess að lcggja gui.s
nafn við hégóma, og sem samt sem áður g:ymdi inst í
sálu sinni svo hreina og flekklausa dygð, sem ekki væri
unt að ná út úr tiu þúsund sálum ykkar gljáfægðu þorp-
ara. Hverjum á eg þá að treysta, — hinum svo köll-
uðu ráðvöndu og trúræknu mönnum, eða hinum við-
bjóðslegu og kærulausu heimsmönnum?”
“Treystið þér því góða, þar sem þér finnið það”,
svaraði GertiJ “treystið þér heldur öllum en engum”.
“Yðar heimur, yðar trú reisir gleggri landamerki”.
“Kallið þér það ekki mina trú né minn heim”,
sagði Gerti. “Eg þekki engin landamerki; þekki enga
aðra trú en hjartans. Kristur dó fyrir okkur öll, og
þar eð mjög fáar sálir eru svo gagnteknar af synd, að
þær geymi engan neista af sannleilyi og dygð, — hver
ÞRfTUGASTI KAPITUU
Erviff raun.
Þegar Gerti kom til hcrbergis síns eftir dagverð-
inn, fann hún Ijómandi fallegan blómsveig á borðinu
úr beztu tegund rósa, serti þjónustustúlkan sagði, að
sér hefði verið skipað að fá henni. Hún vissi, hver
gefandinn mundi vera, og skildi hinar vingjarnlegu
hvatir, sem komu honum til að gjöra þetta. Jafnfrarnt
fann hún, að ef hún ætti að þiggja meðaumkvun frá
nokkrum manni, þá væri það frá Philipp.
Þrátt fyrir bendingar Nettu kom henni ekki til
hugar, að annað en góðvild og mcðaumkvun hefði knúð
hann til að scnda henni þessi íögru blóm; enda hafði
hún ekki ástæðu til annarar skoðunar, því framkoma
Philipps gagnvart henni Hktist meira föður en elsk-
huga, og þess vegna skoðaði hún hann sem tryggan
vin, einsog hún vissi, að hann gjörði um sig.
Hún lét blómin í vatn, gekk svo aftur inn í salinn
þar sem Emily og aðrir kunningjar hennar sátu og
fór að tala um eitt og annað, þó henni veittist það erv-
itt; en svo losnaði hún við þessa raun, þegar allur
hópurinn bjó sig til ferða; sumir til skemtireiða og
aðrir til að aka, og sumir til að fá sér miðdagsblund,
og meðal þeirra síðustu var Gerti, sem afsakaði sig
mcð höfuðverknum. Hún gat samt ekki sofnað og dag-
urinn leið hægt og seint.
Loks kom kveldið og með því tilboð til Gerti, að
fylgjast með Gryseworths og Petrancourts fjölskyldun-
um á söngsamkomu, sem halda átti á fíotel Bandafylkin.
Hún neitaði þessu tilboði fastlega, þvi hún vissi að
hún var ekki fær um að mæta Willic undir sömu kring-
jmstæðum og um morguninn. Nci, hún ætlaði að bíða
og vita, hvernig alt gengi.
Þau fóru því öll nema Gerti, og þar eð margir gest-
ir fóru líka, varð kyrt og rólegt i salnum, sem Gerti
'jótti vænt um, þar eð hún þjáðist enn af höfuðvcrk
og andlcgri óró. Seinna um kvcldið fór roskinn prest-
getur þá fullyrt, að ekki kvikni hjá þeim Ijós, er lýsi
l>eim eftir veginum til guðs?”
“Þér eruð gott barn, full af von og kristilegum kær-
leika”, sagði Philipp og þrýsti handlcgg hennar að síð»
sinni. “Eg vil reyna þetta og treysta yður. En, sko,
nú eru vinir okkar komnir aftur frá söngsamkomunni.
Við skulum fara inn til þeirra”.
Þéir höfðu haft mjög skemtilegt kveld. Alboni
hafði skemt frámunalcga vel, og þeim þótti leitt, a'ð
Gerti var þar ekki. “E)n máske þér hafið skemt yður
betur heima”, hvíslaði Netta, cn iðraðist strax eftir að
hafa sagt þetta, þvi Gerti var svo sakleysisleg og feimn-
islaus, þar som hún stóð og studdist við handlegg Phil-
ipps, að framkoma hennar eyddi gjörsamlega öllum
grun hjá Nettu.
“Ungfrú Clinton var þar”, sagði Netta, “og hún
var ljómondi fögur. Stór hópur af aðdáendum hafði
safnast utan um liana. En tókuð þér eftir þeim
tnanni”, sagði hún við frú Petrancourt, “sem virtist
njóta hylli hennar fremur öðrum. Eg á að við háa
og fallega manninn, sem fylgdi henni fram í dyragang-
inn og fór svo út.' Hún talaði eingöngu við hann á
meðan hann var þar”.
“Var það ekki sami maðurinn og sá, sem kom inn
rétt áður en samsöngurinn endaði, og hallaði sér upp
að veggnum nokkrar minútur?” spurði Ellen.
“Jú”, svarað.i Netta, “en beið aðeins þar til Alboni
hætti að syngja; þá gekk hann til ungfrú Clinton og
hvíslaði að lienni nokkrum orðum. Hún stóð upp og
fór út með honuin, hinum mönnunum til mikillar
gremju. Eg sá þau ganga fyrir gluggann, þar sem eg
sat og verða samfcrða út úr garðinum”.
“Já, einmitt á sama tíina og sungið var fagurt lag
eftir ‘Lucia’,”sagði Ellen. “Hvernig gátu þau fengið sig
til, að hlusta ckki á það?”
“ó, það er ekki svo undarlegt, að ungfrú Clinton
kýs heldur skemtigöngu með Sullivan en að hlusta á
fegursta sönginn, scm til er”, sagði frú I’etrancourt.
“Hvernig stendur á því?” spurði Netta. “Er hann
svo viðfeldinn, cða er hann tekinn fram yfir aðra?”
“Eg efast ekki um það”, svaraði frú Petrancourt.
“Eg held að menn skoði það almcnt sem trúlofun. —
Hann var saman með þeim í vor í París, og þau komu
öll heim með sama skipi. Allir vita, að hr. Clinton er
áfram um giftingu þeirra, og ísabella fer eki í laun-
kofa með það, að hún tekur hann fram yfir aðra”.
“ó, já, það er vist afráðið”, sagði frú Gryseworth.
“Eg hefi heyrt marga tala um það í kvcld”.
Hvað var orðið af Gerti allan þcnna tima? Gaf
hún, sem i sex ár hafði alið þá æskuvon, að hún væri
eitt og alt fyrir Willic og héldi áfram að vera það, stað-
i kyr og hlusta á, að spjallað væri um hann og hann
gcfinn annari?
Hún gjörði það, en án þess að vita það, því hún
var algjörlega utan við sig, og hefði eflaust hnigið nið-
ur, ef Philipp hefði ekki haldið handlegg hennar svo
fast. Hann fann, hve mjög hún skalf, en aðrir sáu ekk-
ert, þvi hún stóð í skugga.
Hjarta hennar barðist ákaft og helfölva sló á and-
lit hennar; hún heyrði hvert orð og skildi alt, en hélt
að það væri draumur. En Philipp talaði og skygði á
hana, svo geðsnræringar hennar sáust ekki.
“Hr. Sullivan”, sagði hann, “það er ágætur maður.
Hann þekki eg. Eg verð að segja yður smásögu um
þann unga mann, ungfrú Gerti”, bætti hann við, um
icið og hann leiddi hana fram í ganginn og lézt ætla
að halda áfram skemtigö^gu sinni; en það var hann
einn, sem gekk, þvi hann varð nærri því að bera Gerti,
SHERWIN - WILLIAMS
P
AINT
fyrir alskonar
húsmálningu.
Prýðingar-tími nálgast nti.
Dálftið af Sherwln-Willlams
húsmáli getur prýtt húsið yð
ar utan og innan.—BRÚKIÐ
ekkert annað mál en þetta.—
S.-W. húsmálið málar mest,
endist lengur, og er áferðar-
fegurra en nokkurt annað hús
mál sem búið er til.—Komið
inn og skoðið litarspjallð.—
CAMERON & CARSCADDEN
QUALITY IIAUDWARE
Wynyard, - Sask.
Menn, hér er yíSar tækifærí:
Kaup borgaB allan veturlnn þelm
sem ganga á Hemphill's Canada's
elzta og stsersta rakara skóla; víö
kennum rakara iönina alla á tveim-
ur mánuöum. Stööur útvegaöar
fyrir eins hátt og $25.00 um vlkuna,
eöa viö getum selt þér rakara stoTu
meö mjög vægum mánaöar afborg-
unum; vlö höfum svo hundruöum
skiftir af hentugum stööum. Afar
eftirspurn eftir rakörum sem hafa
Hemphlll’s skirtelnl; láttu ekki
leiöa þlö afvega; komdu viö eöa
skrifaöu eftlr ljómandl ðkeypls
skrá.
HEMPHILLS
230 PACIFIS AVKNUE, WINNIPEO
áöur Moler Barber College
•tlbO 1 Reglna, Sask og Eart WIZl-
lam. Ont
Manna þarfnast tll aö læra auto-
moblle gas-tractor iön á Canada's
bezta gas-véia skéla. Aöelns fáar
vikur þarf til aö iæra. Verkfærl
kostnaöarlauet. Okkar lærlsveinar
læra aö fullu aö fara meö, og gjöra
vlö automobiles, auto trucks, gas-
tractors, marlne og statlonery vél-
ar. Viö hjálpum til aö útvega vlnnu
sem viögjöröarmenn, chauffeurs,
fas-tractor engineers. salesmen eöa
emonstrators. Komlö eöa skrlfiö
eftir ljómandi ókeypls skrá.
HEMPHILLS
4R3V4 MAIN STREKT
áöur Chlcago School of Casollne
Engineering.
Fremsln lönnöar akólar I Amerfkn.
Einu iönaöarskóiar I Ameriku sem
halda sérstaka ókeypls atvlnnu-
velslu. Skrifstofa tll handa þelm
sem útskrlfast.
™ DOMINION BANK
Hornl Nolrt Dame ng Skerbrooke
Str.
IIAfnöstóll sppb............f.B.OOO.OO*
VaraajAöur..................9.7.000.000
Allar eignlr................«78,000,000
Vér óskum eftlr vlösklftum verz-
Iunarmanna og ábyrgumst aö gefa
þelm fullnægju. Sparlsjóösóelld vor
er sú stærsta sem nokkur bankl hef-
tr I borgtnni.
Ibúendur þessa hluta borgarlnnar
óska aö sklfta vlö stofnun sem þeir
vlta aö er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygglng óhlutleika.
Byrjiö spari innlegg fyrlr sjálfa
yöur, konu og hörn.
W. M. HAMILTON, Rá8sma8ur
PIIONE CARRV 3450
>cxx>ooooeooo<x
NÚ
er tlmln þegar aillr þyrftu
aö brúka Cod Liver Otl.
Viö höndlum beztu tegund.
Elnnig Emulsion og Taste-
less Extract of Cod Liver
Oll. Reynlö okkar Menth-
ol Balsam viö hósta
kvefi.
og
X
- SímitS pöntun yZa.r til
GAHItY A.’tHS
laleaskl LjfMallna.
E.J. SKJÖLD ckemUrt,n"
Kistur, töskur, húsmunir ct5a ann-
aö flutt e«a geymt.
ISABEL BAGGACE AND
TRANSFER STORAGE
’gaiirt
1008
83 ISABEL STREET
I*rof. Mr. osr Mr». R. A. Wlrtk
fyr á Coliseum.
Prívat dans skóll. Síml Mafn 4582
307 Kennlngtno ninek, Cor. Portnge
<*K Smltk 8t.
"Class lessons" fullur timl 10 lexiur
stúlkur $1.00. Piltar $3.00
Prívat iexíur hvenær sem er.
ÁGRiP AF REGLUGJÖRÐ
nm heimiiisréttarlönd í Canada
Norðvesturlandinu.
Hrer, sem heflr fyrir fjölskyldu aö
sjá eöa karlmaöur eldri en 18 ára. get-
ur teklö helmliisrétt á fjóröung úr
section af óteknu stjðrnarlandi í Man-
sækjandi veröur sjáifur aö koma &
ltoba, Saskatchewan og Alberta Um-
landskrifstofu stjórnarinnar, eöa und-
irskrifstofu hennar í þvi héraöi. Sam-
kvæmt umboöl má land taka á öllum
landrkrifstofum stjórnarinnar (en ekkl
á undlr skrifstofum) með vissum skll-
yroum.
—Sex mánatSa ábú'ð og
ræktun landslna á hverju af þremur
i Laudnemi má búa með vissum
fikilyrðum innan 9 mílna trá heimilis-
réttariandi sínu, á landi scm ekki er
minna en 80 ekrur.
í vissum héruðum getur góður og
efnilegur landnemi fengið forkaups-
rétt á fjórðungi sectiónar meöfram
landi fiínu. Verð $3.00 fyrir ckru hverja.
SKYIaDUR—Sex mánaða ábúð A
liverju hinna næstu þriggja ára eftlr
að hann hefir unnift ser inn eignar-
bréf fyrir heimilisréttarlandi sínu, og
auk þess ræktað 60 ekrur á hinu seinna
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengið um leið og hann tekur
heimilisréttarbréfið, en þó með vissum
skilyrðum.
Landnemi sem eytt hefur heimllis-
rétti sínum, getur fengið heimilisrétt-
arland keypt í vissum héruðum. Verð
$3.00 fyrir ekru hverja. SKYLDLK—
Verður að sitja á landiriu mánuði af
hverju af þremur næstu árum, rækta
60 ekrur og reisa hús á landinu. sem er
$300.00 virði.
Bera má niður ekrutal, er ræktast
skal, sé landið óslétt, skógi vaxið eða
grýtt. Búþening má hafa á landinu I
stað ræktunar undir vissum skilyrðum.
Blöð, sem flytja þessa auglýsingu
leyfisiaust fá enga borgun fyrir.
W. W. CORY,
Doputy Minister of the Interlor.
SKAUTAR SKERPT/R
Skrúfaðir eða hnoðaðir á skó án
tafar^ Mjög fín skó viðgerð á með-
an*þú bíður. Karlmanna skór hálf
botnaðir (saumað) 16 mínútur,
gúttabergs hælar (dont slip) eða
leður, 2 mínútur. STKWAIIT, 1»»
K'neifis Ave. Fyrsta búð fyrir
austan aðalstræti.
Kaupið Heimskringlu.
ADAMS BROS.
Plnmbing, Gas & Steam Fitting
Viðgerðum sérstakur
gaumur gefin.
—588 SHERBROOKE STREET—
Cor. Sargent