Heimskringla - 14.01.1915, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPKG, 14. JANÚAR 1915.
LJOSVÖRÐURINN.
allyndan inunn í suryum hans. Þegar þér tókuð mig i
faðm yður og kulluðuð mig yðar barn, yðar ksera barn,
þá hélt eg að geðshræring yðar hefði truftað skynsemi
yðar, svo að þér tækjuð mig fyrir aðra, — aö þér tækj-
uð mig fyrir aðru elskaða i fjarlægð. A'ií held eg að
það sé ekki nein augnubliksvilla, en að eg hafi um lang-
an tíma verið tekiri fyrir aðra, hverrar kærstu verk-
efni verði máske að kæta hið ánægjulausa líf föður síns,
meðan eg hetd áfram að vera hið óþekta — föðurlausa,
móðut lausa barn, sem eg hefi ávatt álitið mig vera. Ef
þér hafið mist dóttur, þá gefi guð það, að þér getið
fundið hana uftnr, tit þess hún geti elskað yður jafn
heitl og eg mundi gjöra, ef eg væri svo heppin að vera
yðar dóttir. Og eg, — litið ckki á mig sem ókunnuga;
látið mig í huga yðar vera yðar barn, leyfið mér að
elska yður, biðja fyrir yður og gráta fyrir yður; leyfið
mér að hugsa um yður með þakkhvti fyrir alla hina
vingjarntegu umhyggju og samhygð, sem þér hafið þeg-
ar sýnt mér. ()g þó, enda þótt eg efist ekki eitt augna-
blik um, að yður skjálti, þegar þér álitið mig yðar
barn, skelf eg og nötra af ánægju, þegar eg aðhyllist
þessa von. 1Sei, nei, eg má ekki hugsa þannig, svo að
eg verði ekki fyrir vonbrigðum! 6, hvað «r eg að
skrifa? Eg veit það ekki! Eg þoli ekki þesea geðs
hræringu lengur; skrifið þér strax. Eða komið þér til
min, faðir minn, — því eg verð að [á leyfi til að kalla
yður það einu sinni, máske aldrei oflar.
Gerti".
Annaðhvort af gleymsku, eða með ásettu ráði, hafði
Philipp ekki skrifað áritun sina, og varð Gerti þess
ekki vör, fyr en hún ætlaði að skrifa utan á bréfið;
en svo mundi hún, að póstmerkið var frá New York,
og þangað ritaði hún utanáskrift bréfsins. Þar eð hún
vildi ekki biðja aðra að annast það, greip hún hattinn
sinn, lét á sig þykka blæju til að hylja tárin, og fór sjálf
með það á pósthúsið.
Dagarnir þrír, sem liðu áður ensvarið kom, fund-
ust Gerti nokkuð langir; en samt tókst henni að dylja
óróa sinn fyrir öðrum og framkvæma skylduverk sín.
Við skuium nú yfirgefa hana stundarkorn, meðan
hún á annríkt með þessar hrósverðu tilraunir sinar,
að hrekja burt hugsanir, sem eru hættulegar fyrir hinn
innri frið hennar.
ÞEiTUGASTI OG FJóltÐI KAPÍTUU.
Aðdráltarafl — cn ekki jarðneskt.
í skrautbúnu herbergi í einu af beztu hótelunuin
i New York sat Philipp Amory, sokkinn niður i þung-
ar hugsanir. Pað var kveld. Blæjurnar byrgðu gltigg-
ana og ljósið á lainpanum logaði skært og kastaði birtu
sinni á skrautmunina í herberginu og gjörði það við-
feldið, — alveg gagnstætt hinum einmanalega ibúa þess,
sem sat við borðið á miðju gólfi og studdi hönd undir
kinn.
Hann var búinn að sitja hér um bil klukkustund
i sömu stöðu, án þess að hreyfa sig: en sofnaður var
hann ekki, því öðru hvoru lét hann fingurna líða gegn
nm fagra gráa hárið sitt.
Alt i einu slóð hann upp og teygði úr þreklega lik-
ainanum sinum og fór að ganga uin gólfið. Svo var
barið ofur hægt að dyrum; hann nam staðar og greinju-
svip brá á andlit hans; hann settist niður og ætlaði að
fara að segja þjóninum, að hann tæki ekki á móti gest-
um, en það var of seint. Gesturinn var koininn inn
fyrir dyrnar, sem þjónninn lokaði á eftir honum um
leið og hann fór.
“Fyrirgefðu, herra Philipp”, sagði William Sullivan
— því að það var hann sem kom svo glaðlegur inn til
hins sorgbitna rnanns. “Eg er hræddur um ,að heim-
sókn mín virðist yður nokkuð nærgöngul”.
' Minnist þér ekki á það”, svaraði Amory. Gjörið
þér svo vel að fá yður sæti”, og hann benti kurteislega
á stól.
Willie gekk að stólnum og studdi hendinni á bak
hans, en settist ekki. “I>ér eruð mikið breyttur síðan
eg sá yður siðast, herra”, sagði liann.
“Breyttur? Já. það getur vel verið”, svaraði hinn
utan við sig.
“Eg vona, að heilbrigði yðar —”
“Heilsa mín er ágæt”, greip Amory fram i fyrir
honum. Svo datt honum í hug, að hann yrði að átta
sig og kasta frá sér þunglyndinu til þess að geta haldið
áfram samtaliuu, og bætti svo við: “I>að er langt síð-
an við höfum sést, herra. Eg er ekki búinn að gleyma
i hverri þakklætisskuld eg er við yður, síðan Ali, svik-
uli Arabinn, réðist á mig með Beduina flokknum sin-
um”.
Minnist þér ekki á það”, svaraði Willie. “Sam-
fundir okkar þá voru heppnis tilviljun, því hagsmunir
þema einsog hættan var sameiginleg t fyrir okkur
báða”
“Eg get nú ekki litið á þetta frá sama sjónarmiði.
Samkomulag yðar og fylgdarsveina yðar virtist ágætt,
enda þótt þeir væru Arabar líka”.
Já, samkomulag okkar var gott. Eg hefi öðlast
lálitla þekkingu á ferðum minum um Austurlönd, og
veit, hvernig bezt er að umgangast hin bráðlyndu börn
eyðimerkurinnar. En þegar við sameinuðum okkur,
var eg kominn inn á landeign óvinveittrar ættar, og á
minn fylgdarflokk hefði eflaust vcrið ráðist, ef her-
flokkar okkar hefðu ekki sameinast”.
“Þér virðið sáttaumleitan yðar alt of lítils, ungi
maður, og þér megið ekki ræna mig þeirri ánægju, að
þakka yður enn einu sinni fyrir hina ómetanlegu hjálp
,>ér veittuð tnér”.
“Þér gjörið heimsókn mina alveg gagnstæða þvi,
sem hún átti að vera, herra”, sagði Willie brosandi.
“Eg kom ekki hingað til þess að taka á móti þakklæti,
heldur til þess að færa yður þakklæti eftir beztu getu
minni”.
“Fyrir livað, herra?” spurði Amory fljótlega, nærri
hrottalega. “Þér eigið mér ekkert að þakka”.
“Vinir fsabcllu Clintons eru í svo stórri þakklætis-
skuld við vður, að þeir geta aldrei endurgoldið hana
að fullu”
“Yður skjátlar, herra SuIIivan. Eg hefi ekkert
gjört, sem verðskuldar hið minsta þakklæti, fyrir þessa
ungu stúlku”.
“Björguðuð þér ekki lífi hennar?”
“Jú, en ekkert var fjær tilgangi mínum”.
Willie brosti. “Það hefir þó naumast getað verið
tilviljun, sem kom yður til að stofna lífi yðar í hættu
til að frelsa eina persónu af samferðafólki yðar?”
“Nei, það var raunar engin tilviljun, sem frelsaði
ungfrú Clinton frá dauða; það er eg sannfærður um.
En þér megið ekki þakka mér fyrir það; það var ein-
göngu að þakka annari persónu, að hún hvílir nú ekki
i gröf sinni”.
“Má cg spyru, við hvern þér eigið? Mér finnast
orð yðar dularfull”.
“Eg á við elskuvcrða, eðallynda stúlku, sem eg
a-tlaði að bjarga frá hinu brennandi skipi, þegar eg
synti þangað aftur. Við höfðum samið um, að hún
skyldi láta blæjuna sina blakta, svo eg gæti séð, hvar
hún væri. Þessari blæju var með nákvæmni sveipað
um höfuð ungfrú Clinton, sem eg fann á þeim stað, þar
sem hin átti að vera. Eg var gabbaður og synti hik-
laust til lands með þessa byrði, en skildi eftir vildar-
mær mína, sem hafði stofnað lífi sínu í hætlu til þess
að frelsa aðra, svo að —”
“Ó, liklega ekki til að deyja?” spurði Willie.
“Nei; það var sannarlegt kraftaverk, að hún hélt
lífi. Farið þér þvi til hennar og þakkið henni fyrir
lifgjöf ungfrú Clinton”.
“Guði sé lof", sagði Willie innilega, “að slikar hetju
framkvæmdir sem þessar draga úr hinum hryllilega
voða, sem eyðileggingin veldur!”
Harkan i svip Amor.v minkaði, þegar haun heyrði
unga manninn dást að hinni eðallyndu sjálfstjórn
Gerti.
“Hver er hún og hvar er hún?” sagði Willie.
“Spyrjið þér mig ekki um það”, svaraði Amory
óþolinmóðlega, “eg get ekki sagt það, þó eg vildi. Eg
hefi ekki séð hana utan óhappadaginn”.
Þar eð Willie sá, að Amory vildi helzt ekki tala
um frelsun fsabellu, stóð hann kyr og efablandinn um
stund. Svo gekk hann nær og sagði: “Enda þótt þér
afþakkið alla hluttekningu í björgun ungfrú Clinton,
álít eg erindi mití illa flutt, ef eg flyt ekki kveðju til
þess inanns, sem var síðasta úrræðið, þó ekki væri hann
fyrsta orsökin, til frelsunar hennar. Herra Clinton,
faðir ungu stúlkunnar, bað mig að segja yður, að með
því að frelsa dóttur hans, hina siðustu af sjö börnum,
sem öll dóu ung, hafið þér lengt líftíma hans og komið
honum i þakklætisskuld við yður, sem ekki verður með
orðum lýst. En á ineðan hann lifir, ætlar hann ávalt
að þakka yður og blessa yður og biðja guð að veita yð-
ur það, sem er yður og yðar fyrir beztu”.
Tár komu fram í augu Amory, en með kurteisu
brosi sagði hann : “Alt þetta er frá herra Clinton, sem
eg efast ekki um, að meini það alvarlega. En, er það
ætlun yðar, að þakka mér eingöngu hans vegna, ungi
vinur minn? Hafið þér ekkert að segja frá yðar eigin
hálfu?”
Willie virtist vera liissa, en svaraði blátt áfram:
“Jú, auðvitað, sem einn hinna mörgu vina ungfrú Clin-
ton, er þakklæti mitt til yðar afar-mikið, og ekki ein-
göngu hennar vegna, heldur lika hinna, sein þér frels-
uðuð fra hinum voðalega dauða”.
“Á eg að skilja yður þannig, að þér talið sem vinur
mannkynsins,’og hafið engan sérstakan áhuga eða um-
hyggju fyrir neinum af samferðamönnum minum?”
“Eg þekti flesta þeirra. En ungfrú Clinton var sú
eina, sem eg hafði þekt um lengri tíma en tvo, þrjá
daga í Saratoga; en dauði hennar liefði hrygt mig, þar
eð eg hefi þekt hana síðan við vorum litil, og af því
eg veit, að það hefði verið óbærilega þungt högg fyrir
hr. Clinton”.
“Þér talið mjög kuldalega, lir. Sullivan. Vitið þér,
að orðrómurinn segir yður taka meiri j)átt í umhyggju
ungfrú Clinton, en sem vinur?”
Willie varð hissa. “Svipur hans sýndi, að spurn-
ingin kom óvænt. Hann settist á stól. “Herra minn”,
sagði hann, “annaðnvort misskil eg vður, eða orðróm-
urinn er ósannur”.
“Þér hafið þá ckki heyrt um yðar eigin trúlofun?”
“Aldrei; það fullvissa eg yður um. Er það mögu-
legt, að slík fjúksaga hafi náð útbreiðslu ineðal vina
ungfrú Clinton?”
“Næga útbreiðlu til þess að jafnvel eg, sem að eins
var áhorfandi í Saratoga, heyrði því hvíslað frá manni
til manns, sem áreiðaniegum viðburði”.
“Eg er alveg hissa á þessu, sem þér segið”, sagði
Willie. Svo heimskuleg og fölsk, sem þessi fregn er,
getur hún þó orðið til leiðinda fvrir ungfrú Clinton, ef
hún heyrir hana”.
'Hr. Sullivan”, sagði Amory, “eruð þér viss um,
að þér standið ekki í vegi fyrir yðar eigin gæfu? Skilj-
ið þér ekki, að of mikil feimni hefir hindrað margan
ungan mann frá að ná í.lán og framför, og að þetta get-
ur lika orðið tilfellið með yður?”
“Á hvern hátt? Orð yðar eru dularfull”.
“Laglegur ungur maður, einsog þ~r, getur oft náð
í mikinn auð, að eins með þvi að spyrja. Slík tæki-
færi koina ekki oft, og heimsbúarnir munu hlæja að
yður, ef þér notið það ekki”.
“Tækifæri til hvers? Þér viljið þó ekki ráða mér
til —?”
“Jú, það gjöri eg. Eg er eldri en þér og þekki
heiminn. Auður safnast ekki á einum degi, og pen
inga er ekki vert að fyrirlita. Hr. Clinton getur ekki
lifað lengi, og dóttir hans er eini erfinginn. Hún er
ung, fögur og hlýtur mikla aðdáun hja þeim, sem um-
gangast hana. Bæði faðirinn og dóttirin eru vingjarnleg
við yður. ó, þér þurfið ekki að verða órólegur, — eg
tala sem vinur. Hvers vegna eruð þer á báðum átt-
um?”
“Hr. Philipp”, sagði Willie vandræðalegur. “F'júk-
sögur — einkum hér í Saratoga — eru ekki þess verð-
ar, að þeim sé gaumur gefinn. Samband mitt við hr.
Clinton hefir verið af þeirri tegund, að eg hefi orðið
að vera mikið saman með honum og dóttur hans. Hann
á fáa ættingja og vini og er þess vegna alúðlegri við
mig, en hann myndi vera, ef eg væri að sækjast eftir
dóttur hans, og það væri hégómlegt af mér að halda—
“Rugl, rugl!” sagði Philipp. “Annað eins og þetta
getið þér sagt fávisari mönnum en mér. Það fer yður
vel, að tala þannig; en fáeinar bendingar geta ekki
skaðað ungan mann, sem hefir svo lítið álit á sjálfum
sér. Nú, hver var ungi maðurinn, sem ungfrú Clinton
vildi heldur fylgja, en hlusta á sönginn, og yfirgaf
troðfullan salinu af aðdáendum sínum?”
“ó, nú man eg það”, sagði Willie. “Það hefir þá
verið ein orsökin til að vekja þenna grun. Eg var þá
aðeins boðberi til ungfrú Clinton frá föður hennar, sem
eg hafði vakað yfir í margar klukkustundir. Þegar
hann vaknaði, spurði hann svo kvíðafullur eftir dóttur
sinni, að eg hikaði ekki við, að trufla ánægju hennar
og segja henni frá föður hennar til þess eftir á að fýlgja
henni í tunglsljósinu til lystiskálans, sem hann þá
dvaldi i”.
Ainory hló góðlátlega og sagði: “Þá er nú nóg
sagt um margmæli manna. Eg skal ekki nefna fleiri
sannanir fyrir þeim áhuga, sem þið hafið hvort á öðru.
En þér megið trúa mér, hr. Sullivan, að enda þótt
hjarta hennar einsog auðurinn sé í varðveizlu föður
hennar, er yður þó auðvelt að ná í hvorttveggja. Þér
hafið góða þekkingij á viðskiftamálefnum, sem þeim
gamla er nauðsynlegt, og ef þér með fallega and-
litinu yðar, gervilega vextinum og öðrum hæfileikum
getið ekki gjörf yður jafn ómissandi fyrir hana, hafið
þér sjálfan yður að ásaka”.
Willie hló. “Ef eg hefði slíkt takmark fyrir stafni,
þekki eg engan, sem eg vildi heldur leita ráða til en
vðar; en þetta álitlega útlit, sem þér bendið mér á, er
gagnsláust fyrir mig".
Amory sagði: “Eg get ekki haldið, að þér séus
svo heimskur, að vilja ekki nota þetta tækifæri til að
ná álitlegri stöðu, sem bæði þekking yðar og hæfileik-
ar eiga heimtingu á. Faðir yðar var mikilsvirtur prest-
ur. Sem unglingur notuðuð þér hvert tækifæri sem
gafst, og á Indlandi hafið þér náð þeiin frama, að með
nægilegu stofnfé munuð ])ér innan fárra ára verða einn
af hinum leiðandi verzlunarmönnum. Ekki er það
heldur mögulegt, að þér hafið unnið í 0 ár undir aust-
urlanda sólinni, án ]>ess að læra að ineta launin fyrir
vinnu yðar, sem yrðu blessunarríkust, ef þau væru
falleg brúður”.
“Hr. Philipp” sagði Willie; “eg hefi eytt mörgum
af mínum beztu árum undir brennandi sól og í eins
konar útlegð frá föðurlandi minu og öllu, sem mér var
kærast, án þess að hafa takmark að stefna að. En yður
.skjátlar storkostlega, ef þér haldið, að sá metnaður,
sem knúði mig frani, finni fullnægju sína í slíkum hlut-
um, sem þér hafið nefnt. Nei, herra minn, þér megið
trúa því, að eg stefni ofar”,
“Og frá hvaða hlið búist þér við, að ná slíku tak-
marki?” spurði Amory.
"Ekki frá tízkunnar glaðværa verksviði”, svaraði
Willie, “ekki heldur frá hinum auðugu höfðingjum.
Eg litilsvirði ekki heiðarlega stöðu fyrir augum með-
bræðra minna. Eg er ekki blindur fyrir kostúm auðs-
ins cða yndisleik fegurðarinnar; en það var ekki fyrir
þessa hluti, að eg yfirgaf heimili mitt. Þó eg sé ungur,
hefir reynslan kent mer, að |>að, sem er þess vert að
sækjast eftir, er varanlegra, betur fullnægjandi en ó-
traustur auður og kviklynt bros”.
“Að hverju stefnið þér þá, ef eg iná spyrja?”
“Að heimili, ekki eins mikið mín vegna og annars,
sem eg vona að verði þar með mér. Fyrir ári siðan”
— varir og rödd Willie skulfu — “fyrir ári siðan voru
aðrir við hlið hinnar kæru, hverrar mynd eg geymi i
hjarta mínu, sem eg vonaði, að myndu njota ávaxtanna
af vinnu minni; en eg átti ekki að fá að sjá þá framar.
Og nú, — en eg vil ekki gjöra yður ómak eða leiðindi
með einkamálum minum”.
“Haldið þér áfram, lialdið þér áfram”, sagði Am-
ory, talið til mín einsog gamals vinar. Eg hefi mikinn
áhuga á því, sem þér scgið frá”.
“Það er langt síðan eg hefi talað svo frjálslega uin
sjálfan mig”, sagði Willie, “en hreinskilni er mér eðli-
leg. Staða mín sem barn var einkennileg. Eg var ekki
eldri en 12 til 14 ára, þegar eg fór að skilja dálítið af
alvöru lífsins. Móðir mín var ekkja, og gamli faðir
hennar voru einu ættingjar minir, sem eg þekti. En
þrátt fyrir fátækt þeirra veittu þau mér góða mentun.
“Á þeim aldri, sem flestir drengir leika sér á göt-
unni, fékk eg vinnu, sem var vel borguð, þangað til
húsbóndi minn dó. Afi minn bjóst ekki við, að eg
kæmist áfram í lífinu. Móðir min var kyrlát og við-
kvæm kona. Hún elskaði mig einsog sjálfa sig. Fyrir
þau bæði og liina þriðju, sem eg skal strax segja frá,
var eg fús ,til að fara burtu til að vinna, til að þjást og
vera þolinmóður. Eg fékk nú atvinnu, og varð brátt
fær uin, að ala önn fyrir mér og þeim, og eg var farinn
að hugsa til þess dags, þegar heimkoma mín fullkomn-
aði gæfu okkar. Ekki vissi eg þá, að fregnin um dauða
afa míns og veikindi móður minnar var á leiðinni til
min. Nú eru þau bæði dáin, og eg væri fús til að fylgja
þeim, ef það væri ekki fyrir aðra, sem eg vil lifa; ást-
in til hennar bindur mig við þenna heim á meðan hún
lifir”.
Og hún? ’ hrópaði Amory með mikilli geðshrær-
ingu, sem Willie tók ekki eftir vegna hugsana sinna.
“Er ung stúlka”, sagði Willie, “án ættingja, auðs
og fegurðar; en á svo cðallynt hjarta, að hún er samt
yfirburða fögur”.
Þar eð Amory virtist mjög ákafur eftir að
heyra meira, hélt Willie áfram: “f sama húsi og móð-
ir mín bjó, var líka gamall maður — ljósvörður. Han«
var enn fátækari en við, en betri maður hefir aldrei lif-
að. Eitt kveld, er hann kveikti götuljósin, fann han*
og flutti heitn með sér illa klædda litla stúlku, sem
einhver grimm kona hafði kastað út á götuna til þess
hún frysi þar í hel, eða dæi á fátækraheimilinu að öðr-
uin kosti, því ekkert nema umhyggja móður minnar og
Trumans frænda, sem var nafn gamla mannsins, gat
frelsað hana. Hún var þá mjög grönn og inögur ,og alt
annað en falleg, og með mjög æstu skapi, sem hún hafði
aldrei lært að stjórna. En ekki bugaði þetta kjark Trti
mans, og undir áhrifum hans fóru nýir eiginleikar og
nýtt skapferli að þroskast. Jafnframt þessu varð húa
aðnjótandi ljóssins hjá þeirri persónu, sem sjálf sat i
tnyrkri. Ilún óx og þroskaðist, til þess að hún var#
ung stúlka, verð þess að vera elskuð og treyst alla æf
ina. Að því er mig snerti liafði ást mín á henni engin
takmörk, sem upphaflega byrjaði af meðaumkvun”.
“Við vorum alt af saman. Við höfðum enga hugs-
un, ekkert ætlunarverk, enga gleði, enga sorg, sem við
ekki tókum bæði þátt í. 1 byrjuninni var hún algjör-
lega háð Truman frænda; en seinna komu |>eir timar,
að hún varð að annast hann. Þá fyrst skinu hinir
björtu geislar kveneðlis fegurðarinnar, — ó, sú við-
kvæmni og umhyggja, sem hún veitti Trúman siðustti
æfistundir hans! Oft fór eg til herbergis hennar uu»
miðjar nætur, því eg var hræddur um að hún, jaf«
ung og óreynd og hún var, gæti ekki stundað hana
eins vel og honum var nauðsynlegt. Eg get aldrei
gleymt litlu stúlkunni, sem sat kyr og róleg við rúmi*
hans um miðjar nætur; á þeim tiina mundu margir
jafnaldrar hennar hafa skolfið af hræðslu, ef þeir hefðu
þurft að vaka einmana yfir herfangi dauðans, einsog
j hún. Þarna sat hún með lítið ljós á borðinu fyrir frai*-
an sig og las í biblíunni fyrir hann. En öll hennar um
hyggja gat ekki lengt líf hans; því rétt áður en eg fór af
stað til Indlands, dó hann, — þakkandi guði fyrir þá
blessun og umhyggju, sem þessi litla stúlka veitti hon-
um.
“Það varð mitt hlutskifti, að hugga litlu Gerti, eius
vel og eg gat, og með ósegjanlegri ánægju fylgdi eg
'henni að húsi blindu stúlkunnar, sem tók hana að sér,
og sein áður um langan tíma hafði verið lienni og Trú-
) man vinveitt og hjálpsöm. Áður en eg fór lofaði Gert*
i að líta eftir og annast móður mina og afa, og það lof-
! orð hefir hún efnt dyggilega. Þrátt fyrir hörku og
j misþóknun Grahams efndi hún loforð sitt. í sta#
skemtana og hvíldar lilaut hún að vinna talsvert og vaka
um nætur til að annast þau, sem hún elskaði meira ea
nokkur dóttir hefði getað gjört, því það var heilög ást”.

ÞRfTUGASTl OG FIMTI KAPÍTULI
Rannsóknin.
“Eg sltil það vel”, sagði Ainory, ‘“að þér vir&i«
hana mikils; en jafnframt get eg ekki haldið, að ung-
ur maður í yðar stöðu hugsi til að ganga að eiga Hthi
Til Sólskríkjunnar.
Eftir örslultan leik
var hver blómkróna bleik
og hver bikar var tæmdur á grein.
Þ. E.
Nú fallinn er, vina mín, vörðurinn þinn,
er vafði svo mjúklcga um sárin.
Eg fann það var nautn í að fylgja’ honum inn
til fangans og strjúka burt „crin. —
Ur>-v er nú slitin hin ilmandi rós
og ástanna þagnaður rómur.
Burtu er tekið hið bjartasta Ijós, —
og bikarinn siðasti tómur.
Við skulum báðar, vina mín,
væta beð hans fögrum tárum.
Ó, hve sár er sorgin þín,
því sveipar Þorstein dauðans lin.
Alt er lífið eymd og pín;
öll er veröld hulin sárum. —
Við skulum báðar, vina min,
væta beð hans fögrum tárum.
Sittu upp við fagran foss, —
hans fimbul-ljóð er bót við sorgum.
Þinn bar vinur þungan kross,
því var svefninn æðsta linoss;
honum var sætur helju koss,
því hausta fór á lífsins torgum.
Sittu upp við fagran foss, —
hans fimbul-ljóð er bót við sorgum.
E. J. Davidson.
COLUMBIA GRAIN CO. Ltd.
140-144 Grain Exchange Bldg. Phone M. 3508
WINNIPEO
TAKIÐ EFTIR:
Við kaupum hveiti og aðra kornvöru, gefum
hiesta prís og ábyrgjumst áreiðanleg viðskifti.
Skrifaðu eftir upplýsingum.
VIÐ VÍXLUM
GRAMAPHONE RECORDS
FYRIR 15c. HVÉRT
Skrifia etia símlti eftlr bók No. 4 sem útskýrlr okkar fyrlrkomulaa
VIO sendum Becords hvert sem er í Canada.
The Talking Machine Record Exchange
S, GLINES BLOCK, PORTAGE AVE. WIMUPEG, MAA,
Glines Block er beint á móti Monarch Theatre.
Phone Main 2119
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ
um hennilisréttarlönd í Canada
NorSvesturlandinu.
Hver, sem hefir fyrir fjölskyldu aS
sjá eöa karlmaöur eldri en 18 ára, get-
ur tekiö heimiiisrétt á fjóröung ór
section af óteknu stjórnarlandi i Maa-
sækjandi veröur sjálfur aö koma á
itoba, Saskatchewan og Alberta Um-
landskrifstofu stjórnarlnnar, eök nnd-
irskrlfstofu hennar í þvi héraöi. Sara-
kvæmt umboíi má land taka á ölluin
landskrifstofum stjórnarinnar (en ekki
á undlr skrifstofum) meö vissum skii-
yrt5um.
air?im'« Landnemi má búa meö vissui
skl yröum innan 9 mflna trá helmll(«
réttarlandi sínu, á landi scm ekkl e
minna en 80 ekrur.
fétt 4 fjóröungi sectíón’ar iUell,r.i
landl sinu. Verö ?3.00 fyrir ekru hverji
SKYLDUR—Sex mánaöa ábúö á
hverju hinna næstu þriggja ára eftir
aö hann hefir unniö sér inn eignar-
bréf fyrir heimilisréttarlandi sínu, or
auk þess ræktaö 60 ekrur á hinu seinna
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengiö um leíö or hann tekur
heimilisréttarbréfiö, en þó meö vlssum
skilyröum.
Landnemi sem eytt hefur heimllls-
rétti sínum, getur fenglö heimillsrétt-
arland keypt í vissum héruöum. Verö
$3.00 fyrlr ekru hverja. SKYLDVH________
Veröur aö sitja á landiiiu mánuöi af
hverju af þremur næstu árum, rækta
50 ekrur og reisa hús á landlnu, sem er
$300.00 vlröl.
Bera má niöur ekrutal, er ræktast
skal, só landið óslétt, skógi vaxiö eöa
grýtt. Búþenlng má hafa á landinu i
staö ræktunar undir vissum skllyröum.
, Beiö?’ f*ytJa þessa auglýsiagu
leyfislaust fá enga borgun fyriri
W. W. CORY,
Deputy Minister of the Interior.
SKAUTAR SKERPT/R
Skrúfaölr eöa hnoðaðir á shó án
tafar^ Mjög fín skó viðgerð 4 meö-
fn. Þu bíöur. Karlmanna skór hálf
botnaöir (saumaö) 16 mínútur,
suttabergs hælar (dont slip) eöa
leður, 2 mtnútur. stkwakt, im
raclfla Ave. Fyrsta búð fyrlr
austan aöalstræti.
Kaupið Heimskringlu.
FURNITURE
on Easy Payments
OVERLAND
MAIN & ALEXANDER