Heimskringla - 15.04.1915, Síða 1

Heimskringla - 15.04.1915, Síða 1
RENNIE’S SEEDS HEADQUARTERS FOR SEEDS, PLANTS, í BULBS AND SHRUBS •PHÓNE MAIN 3514 FORCATALOGUE Wm RENNIE Cö., Limited i 394 PORTAGE AVE., - - WINNIPEG Flowers telegraphed to all parts of tbe world. THE ROSERY FLORISTS Phonei Maln 104. NlKht and San- day Sher. 2067 280 DONALD STREET, WINNIPEO. XXIX. AR WINNIPEG, MANITOBA, FIMTUDAGINN 15. APRÍL 1915. Nr. 29 BARDAGINN í KARPATHA FJÖLLUNUM. Fréttir frá Stríðinu. Vorverkin byrjuð hjá þeim á vig- völlunum i Evrópu, bæði að vestan *g austan. 1 Flandern hafa Bretar »ótt fast að við Chapella og La Basse •g Belgar hafa hreinsað til við Yser i Flandern og hrakið Þjóðverja, — reyndar ekki langan spöl, en þó dá- Mtið og tekið nokkrar skotgrafir þeirra. Canadamennirnir eru 'farnir að koma þar fram og hrósa fqringj- »r Frakka og Breta þeim, og segja >á vera jafna þeim, sem beztir eru. Jslendingarnir virðast ekki vera á •ftir öðrum; það er farið að minn- ast á Austmann í blöðunum, og er >6 hvorki hann né aðrir Canada- menn nunir að vera þar nema niinn Mma, að undanteknum “Prinsessu” Mokknum (Patricias). — En einkum ®ru það þó Frakkar, sem farnir eru að hreyfa sig. Þeir hafa legið í hýð- inu þarna í fjöllunum i kringum Toui ogVerdun; en nú eru þeir komnir á kreik. Þeir hafa nú í hálfan mánuð gjört snarpar og harðar og stöðugar árás- ir á Þjóðverja milli ánna Moselle, sem rennur norður á Þýzkaland, og Meuse (Maas), sem rennur norður til Belgíu og Hollands. Það er vest- ur og norður af Vosges fjöllum. Þar er sterki kastalinn Metz, sem Þjóð- verjar tóku af Frökkum með fylk- inu Lothringen (Lorraine), og hafa Maldið sjðan. Nærri beint vestur þaðan er kastali Frakka: Verdun, eitthvað 30 mílur við Meuse ána, en suðvestur af Metz við Meuse, sem frá Toul rennur nærri beint í norð- ur til Verdun, er staður sá við ána Meuse, sem St. Mihiel heitir, og eitt- hiel hefir þó bardaginn verið harð- astur. Eitthvað 15 milur norður af St. Mihiel eru hæðir töluverðar, skógi vaxnar og bær, sein Les Eparges er nefndur. Þar hafa Frakkar sótt á af kappi nú í meira en hálfan mánuð, en Þjóðverjar varið með hinni mestu hreysti. Loksins náðu Frakk- ar hæðunum og bænum í vikunni sem leið. Má geta nærri, hvort þær hafa ekki verið harðsóttar; þar sem 30 þúsund Þjóðverjar lágu þar falln- ir eftir hálfan mánuð. Á þessu litla svæði, 15 til 20 míl- ur norður og einar 25 milur austur, er nú liklega fram undir hálf milli- ón manan, eða 400—500 þúsundir, að berjast dag og nótt. Þjóðverjar vilja ekki tapa þessum stað, — og Frakkar eru jafn ákafir að ná hon- um. Sunnan og austan við Pont a Mousson hafa Frakkar einnig sótt fast á fylkingar Þjóðverja, og mega þeir ekkert af sér draga, að standa á móti þeim. Má vera, að þessi á- hlaup séu meðfram gjörð til þess, að varna því, að Þjóðverjar geti sent lið austur til hjálpar Austur- riki í Karpatha fjöllunum, svo að Rússar eigi hægra með að vinna bug á þeim. En svo er lika hitt, að ef að Frakkar gætu brotið þarna hlið á hergarð Þjóðverja, þá væri það eins og að höggva lim eða hönd af manni í axlarlið; limurinn yrði laus frá bolnum. En armurinn Þjóðverja stendur út þaðan alla leið norður og vesiur að hafi; hann yröi þá laus og í mestu hættu. Hún er ósögð saga þeirra ennþá, og vita fæstir um þrautir þær, sem hermennirnir hafa oðið að þola þar, af báðum flokkum, bæði Rússum, sem sækja á, og hinum, sem verja. Nú er einn foringi Austurríkis- manna kominn þar úr fjöllunum og hefir hann verið þar í þrjá mánuði, og segir han nsögu sína á þessa leið: Hann var orðinn heilsulaus, og var sendur þaðan með lest særðra og sjúkra manna, og voru þar marg- ir, sem kalið hafði á fætur. -— Hann skrifar 2. april frá höfuðborg Ung- arns, Budapest. “Við fórum á stað fyrir 3 dög- um alls 200 manns, og var hver ein- asti særður eða veikur. Við þurft- um að ganga til járnbrautarstöðv- anna. Áfangarnir voru 4 og 5 milur í einu; þá þurftum við að hvila okkur. Stundum þurftum við að bera margt af mönnunum og hvild- um okkur í hverju þorpi sem við komum að. Svona gengurn við i 36 klukkutíma, og öll leiðin, sem við fórum á þeim tíma, voru eitthvað 40 kílómetrar eða 25 milur enskar. “Þegar við komum á járnbrautar- stöðvarnar, voru margir mennirnir nær dauða en lifi. Þrjá af þeim höfðum við orðið að skilja eftir í þorpum, sem við fórum í gegnum á leiðinni, þeir voru svo veikir. Sífeldar fallbyssiidriinur. Seinustu vikurnar tvær (fyrir 1. april) var stöðugt hin grimmasta orusta í Karpatha fjöllunum, yfir allan þenna' langa vígvöll, sem við héldum; og aldrei linaði á drun- um fallbyssanna, hvorki nótt né dag. Við urðum svo vanir þessu $töðuga öskri, að þegar eg loksins kom burtu þaðan frá vígvellinum, varð eg alveg forviða á kyrðinni og hvað alt var friðsamt og rólegt. Mvað tvær milur suður þaðan kastali frá dögum Rómverja, sem kallast: Roman Cainp. Verdun og Toul hafa Þjóðverjar aldrei náð, þó að nærri Mafi lcgið, en þarna, sem St. Mihiel er, miðja vega milli Toul og Verd- un, komust þeir snemma í stríðinu, •g náðu þar svo góðri fótfestu, að hvernig sem Frakkar hafa látið, þá bafa þeir aldrei getað hrakið þá það an. Þeir hafa haldið þar þríhyrnu einni, og er St. Mihiel hvassa horn- á þrihyrnunni. Nokkru fyrir stríðið, eða 1912, komu Þjóðverjar þangað og keyptu cða leigðu sér land eða lóðir í bæn- um og ætluðu að stofna þar vcrk- smiðjur miklar. Þeir fóru að grafa fyrir grunni og kjallara og vönduðu það alt sem bezt og grófu djúpt og steyptu grunn allan úr cementi og reistu á bjargi. Þótti Frökkum mik- ið til þeirra koma og héldu þeir mundu verða borginni og sveitinni til mikillar uppbyggingar. Þetta gekk fram á árið 1914. En þá kom stríðið og var lítið búið annað af byggingunum þýzku en kjallarinn; hann var fullgjör og fyrirtaks vand- aður og traustur. En þegar striðið kom, urðu Þjóðverjar þessir að hætta og fara heim, og þótti mörg- um ilt, þvi að þeir komu sér mæta vel og spöruðu ekki skildinginn. Nú kemur striðið, — og einmitt þarna upp Moselle dalinn kemur einn stór hópur Þjóðverja, mörg hundruð þúsundir manna. Þeir fara fram hjá Metz og stefna á milli Toul og Verdun, einsog þeir ætluðu að vitja um kjallarann. Eftir mikla bardaga brjótast þeir þar fram og ná borginni St. Mihiel og kastalanum þar hjá. Og nú fara þeir að vitja um kjallarann; þeir koma með í- búa í hann. En íbúar þessir eru þá stóru voðalegu fallbyssurnar frá Krupp verksmiðjunum, sem eru svo þungar, að það verður að setja und- ir þær cements-steypu, sem standi á föstu bjargi, annars eru þær ónýtar. Jæja, þeir settu þær í kjallarann. Þær voru þá komnar heim til sín, þar sem þeim hafði verið staður bú- inn í kjöllurum þessuin hinum afar sterku. Þetta gjörði stað þenna að óvinnandi vígi og fallbyssurnar gátu sópað landið 15—20 milur alt í kringum sig, og því hefir það ver- ið, að Frökkum hefir gengið svo illa að vinna stað þenna. En nú seinustu vikurnar hafa þeir verið að sækja þarna á og hafa get- að sveigt Þjóðverja aftur á bak beggja megin, svo að línan þýzka liggur nú nærri þverbeint austur frá Mihiel til Pont a Mousson, en norð- ur og austur til St. Hilaire. Núna seinast hafa þeir þokað Þýzkum aft- ur á bak nokkrar mílur frá Pont a Mousson og í Pretre skógunum þar fyrir vestan. En norðan við St. Mi- Austurfrá smásígur Rússinn á. Á hverum degi verða þeir fleiri og fleiri Rússarnir, sem koma suður yf- ir skörðin, og nýlega komust þeir í gegnum fjallskarð eitt, sem Tuc- holka heitir, sunnan við Uszog, og þar klufu þeir Austurríkismenn í tvent, eða reyndar þrent, og er einn armurinn Austurríkismanna hnept- ur uppi undir fjöllunum á milli skarðanna og kemst hvergi. En tvær stórar deildir aðrar verða að hörfa undan; önnur suður en hin ofan á slétturnar. Uszog skarði voru þeir ekki búnir að ná þeim þánn 12. apríl, en áttu aðeins 4 milur að því. Niðri á sléttunum eru Austurrikis- menn óðum að safna liði, og Þjóð- verjar senda þangað alt, sem þeir mega missa. En farnir eru Rússar nú að færa sig ofan undir slétturn- ar og jafnvel ofan á þær. Þar fyrst geta þeir farið að hafa not af Kós- ökkunum, sem þeir hafa orðið að nota fótgangandi i fjöllunum. En komist þeir á hestbak, eru þeir marg faldir við það, sem þeir eru gang- andi. Og nú eru slétturnar allar skrúðgrænar og nóg fóður og gott handa hestum þeirra. Þarna smá- síga Rússar niður. En nú er fylk- ing þeirra orðin nálægt hundrað milur á breidd þarna. En alls berj- ast þeir í Karpatha fjöllum og Buk- óvína á 200 milna breiðu svæði. Dylgjur eru um, að Austurriki sé að leita um frið við Rússa; en ekki mun hann undirskrifaður ennþá — friðurinn. i Núna á mánudaginn koma þær fregnir i blöðunum, að norskur skipstjóri, Sörensen að nafni, hafi siglt í gegnum þýzkan flota einar 30 mílur norður af Líðandisnesi í Nor- egi — út af Siradalnum. Taldi hann 12 herskip, er öll höfðu uppi þýzka fánann, og reyk sá hann af tveimur öðrum; öll voru herskipin máluð grá að lit. — En frá Kaupmanna- höfn kemur sú fregn þann 12., að skip frá Haugasundi hafi snúið aft- ur þenna dag, þvi að orusta mikil hafi verið þar úti fyrir. Og við það bætist, að norsk, svensk og dönsk skip segjast hafa mætt þýzkum her- skipum í Norðursjónum. En skip- stjóri einn frá Björgvin mætti beiti- skipum Breta (cruisers), sem sögðu honum, að hann skyldi skríða með landi fram, en hætta sér ekki á sjó út. Beitiskip þessi eru hraðskreiðir bryndrekar, þó ekki séu það hin stærstu skip Breta. í Björgvin heyrðust skotdrunur og glampar sáust, en jörð skalf og gluggar og hurðir hryktu. Var það í suðvestur þaðan undan Seley. En frá Scarborough (Skörðuborg), eitt- hvað 40 mílur norðan við Hull á Englandi, heyrðist sama dag skot- hrið á sjó úti. “Það virðist svo sem Rússar séu nú einráðnir í þvi, að ryðja sér braut að þessu sinni gegnum skörð- in og fjöllin og torfærur allar. Þeir spara ekki skotin og ekki mennina; því stöðugt gjöra þeir áhlaupin, eitt á eftir öðru. Hersveit mín hafði hið bezta vígi, og við fórum að búa um okkur þarna og víggirða okkur snemma í janúar. En fullar tvær vik- ur vorum við að koma fallbyssun- um upp þangað; við þurftum að draga þær upp brekku, er var 1,000 metra á hæð (3,280 fet). En nú eru þær farnar, — komnar í hendur Rússanna. , Þegar fréttin kom, að Przemysl hefði gefist upp, þá var herdeild okkar boðið að búast nú um og víg- girða stöðvar okkar eins vel og mögulegt væri, því að nú væri ekki við góðu að búast; Rússar myndu áreiðanlega koma. Við gjörðum þetta eins vel og okkur var mögu- legt. Við hjuggum stórtré og hlóð- um þeim upp framan við virkin. Við fléttuðum þrefaldar gaddavírs- girðingar með 60 yarda millibili; svo að nú sýndist það algjörlega ó- mögulegt, að komast þarna í gegn fyrir nokkurn mannlegan mátt, þeg- ar við stæðum með hraðskeytu byss- urnar og okkar eigin handbyssur að baki. Það gekk alt nokkurn veg- inn vel, alt til hins 25. En daginn út frá morgni til kvelds var stöðug stórskotahríðin og við og við sáum við bregða fyrir hópum Rússanna. Og svo fóru þeir að ráðast á okkur á nóttunni; en við rákum þá af höndum okkar. Grimmileg næturáhlaup. “Bardaginn var til þessa miklu harðari á öðrum stað vigvallarins, nokkuð frá okkur, seinustu vikuna fyrir þann 25. En þann dag hafa Rússar þeir, sem voru á hæðunum andspænis okkur fengið mikinn lið- styrk. Ekki var lengra milli okkar en hálf míla. Og við sáum að þeir höfðu fengið nýjar fallbyssur; því að skothriðin varð einlægt þéttari og þéttari og harðari og harðari, og menn fóru að falla hver um annan, og virgirðingarnar sýndust hverfa; fyrst á einum stað, svo á öðrum. — Þetta vissum við að var fyrirboði þess, að þeir ætluðu að gjöra áhlaup að nóttu til; enda brást það ekki. En aldrei gat okkur grunað það, að áhlaupið myndi verða eins voðalegl og okkur reyndist. Nóttina þá komu þeir i fimmföld- um röðum, og sáum við þá ekki, fyr en þeir voru komnir fast að okkur; en þó komst enginn þeirra alla leið til okkar. Við börðumst alla þá nótt og fengum ekki einnar mínútu hvíld — þegar við höfðum skotið niður eða hrakið burtu fyrstu röðina, þá kom önnur; en einlægt kom seinni röðin nær okkur en hin fyrri, og svo enn önnur, þegar þessi var skotin niður. En þegar dagaði, var öðru- vísi uinhorfs en vandi var til. Við höfðum verið vanir að sjá raðir búkanna ligga fram undan virkjun- um, þegar áhlaupin voru búin, og dreifarnar niður brekkurnar og of- an í dalverpið. En í þessa stað kom nú fimta röðin. Enn koma þeir. Þeir komu skriðandi i aurleðj- unni og snjónum. Við skutum þá niður i hópum; en þeir komu samt, úr öllum áttum virtust þeir koma. þeir voru að reyna að komast í virk- in. Það gekk svona allan daginn þann 26., og undir kveld komu þeir, enn einu sinni, og aldrei höfðu þeir verið eins .margir einsog þá. Við höfðum engan matarbita fengið all- an daginn; gaddavírsnetin, sem við höfðum fléttað, voru öll tuggin og höggvin i sundur; en skothríðin frá Rússum var látlaus og hrundu félag- ar okkar niður, og við sáum það glögt, að það væri óhugsandi, að við gætum veitt þeim mótstöðu, ef að þeir héldu áfram að koma einsog nóttina þessa og daginn. Um miðnætti komu þeir nokkur hundruð yards nær okkur, og sumir af mönnum okkar þutu út á móti þeim. F.n þegar hinir, sem eftir voru, sáu að ómögulegt var að stöðva þá, þá skriðu þeir burtu á fjórum fótum, og það var eitthvert kraftaverk, að ein 500 okkar gátu komist burtu og sloppið við að verða teknir til fanga. Hinir allir voru teknir eða féllu i seinustu kvið- unni, þegar Rússar komust i virkin. — Allur fylkingararmurinn bcggja vegna hörfaði eitthvað rúma tvo kilómetra; en meginið af fallbyss- unum urðu þeir að skilja eftir, þær voru of þungar til að koma þeim fljótlega burtu. Það var búið að viggirða stöðvar þessar, ef svo kynni að fara, að við yrðum að flýja úr hinum fremri. En við vorum varla búnir að búa um ókkur næsta dag, þegar Rússar komu og réðust þar á okkur, alveg á sanja hátt einsog fyrri. Við létuin skotliríðina dynja á þeim; hrað- skeytlurnar eða kúlnavendina lét- um við sópa um fylkingar þeirra. Þeir hrundu niður í hundraðatali; en samt komu þeir; og nú var okk- ur skipað, að halda ennþá undan, svo að við yrðum ekki strádrepnir eða teknir til fanga. Næst höfðum við ágætt vigi og þar fengum við töluverðan liðstyrk. En þegar eg fór þaðan á þriðja degi seint, þá voru Rússar búnir að gjöra stöðug áhlaup á okkur í ,tvo daga, svo að aldrei var nokkurt hlé á. Vonbrigði. Fyrir nokkrum dögum barst hr. Árna Eggertssyni skeyti frá stjórn- endum Eimskipafélags Islands um það, að skipið Gullfoss geti ekki á næstu ferð sinni hingað vestur not- að loftskeytatæki þau, sem á skip- inu eiga að vera, og var hann beð- inn að leita upplýsinga um, hver á- hrif það hefði á væntanlegan fólks- flutning með skipinu frá Halifax til lslands í maí næstkomandi. Eimskipafélagið vissi, að frá Bandaríkjunum er fólksflutningur bannaður með þeim skipum, sem ekki hafa loftskeytaáhöld, og það vildi vita, hvort svipuð lög væru i gildi hér í Canada. Undirritaður tók þvi að sér, að leita upplýsinga um þetta, og komst að því, að lög um þetta efni, sem samþykt voru af ríkisþingi Canada og staðfest þann 6. júní 1913, taka af öll tvímæli um þetta mál og veita fyrirspurninni frá íslandi beint og ákveðið svar. Fjórða grein nefndra laga tekur fram þetta meðal annars: “From and after the first day of January 1914 no passenger steam- er, whether registered in Canada or not, licensed to carry fifty or more persons, including passeng- ers and crew, and going on any voyage, which is or which in- cludes a voyage of more than two hundred nautical miles from one port or place to another port or place---------shall leave or at- tempt to leavc any Canadian port, unless such steamer is equipped with an efficient radiotelegraph apparatus in good working order, capablc of transmitting messages over a distance of at least one hundred nautical miles, by night and by day, and in charge of a person fully qualified to take charge of and opcrate such appa- ratus”. Brot mót þessari grein gildir alt að þúsund dollara fjársekt. , Itarleg tilraun hefir verið gjörð til þess, bæði með bréfum og hrað- skeytum, að fá sjómálaráðgjafa Canada stjórnar til þess að veita skipinu Gullfoss undanþágu frá þessu lagaákvæði, fyrir þessa sér- stöku ferð skipsins, sem svo mikið hefir verið auglýst í íslenzum blöð- um hér. En ráðgjafinn hefir tjáð sig ekki hafa vald til þess að veita þessa undanþágu. Siðustu skeytin, sem farið hafa á milli um þetta mál, eru svo: “Winnipeg, 9. apríl 1915. “Minister of Marinc, Ottawa. “Your telegram received. We ask exemption ‘Gullfoss’ May trip only. Steamer will carry only such Icelandic passengers as wish to sail direct from Halifax to Ice- land at their own risk. No other passengers carricd. B. L. Batdwinson”. Svarið móti þessu hljóðar svo: “Ottawa, April lOth 1915. "B. L. Baldwinson, Winnipeg. “Legislation imperative. Im- possible to grant exemption Gull- foss. J. D. Hazcn”. Strax og eg fékk þetta skeyti, sendi eg til íslands svolátandi sim- skeyti: “Winnipeg, April lOth 1915. “Governor, Reykjavík. “Canadian Law and Govern- ment prohibits Gullfoss without wireless carrying any passengers. B. L. Baldwinson”. Hér með er allur kjarni sögunnar sagður. Skipið Gullfoss getur ekki á þess- ari ferð sinni fullnægt loftskeyta- ákvæðum canadiskra laga, og fær því ekki að flytja nokkurn farþega frá canadiskri höfn, undir þcim kringumstæðum. Engum Vestur-íslendingum getur þótt meira fyrir þessum vonbrigð- um, en hlutasölunefndinni hér. En hún finnur sér skylt að auglýsa þetta nú þegar, til þess að landar vorir fái vitað, að þeir eiga ekki kost á, að koinast til lslands me? Gultfoss í næsta mánuði. Winnipeg, 12. apríl 1915. B. L. Baldwinson, ritari Þingið seinasta. Því var slitið hinn fyrsta dag aprílmánaðar, einsog áður var getið. Helztu laganýmæli, sem samþykt voru, eru þessi: Skattur lagður á leikhús og hreyfi- myndasýningarhús, lOc á hvert sæti. Skattur lagður á danssali, $100.00 um árið. Skattur á autós aukinn úr $5.00 upp i $10.00. Lengd moratorium lögin um eitt ár. Bannað, að lögsækja hermenn, sem i stríði væru, fyrir skuldir, og þeim veitt önnur hlunnindi. Vínsölulögunum breytt þannig, að hótelin skyldu loka brennivíns- stofunum kl. 7 e. m., í stað kl. 11, og heildsöluhús ekki selja áfengi eftir kl. 6 e. m. Neitaði að ógilda úrskurð Rob- son’s dómara um Provencher brúna. Laðgi 5 dollara skatt á lifsábyrgð- armenn og setti umsjónarmann til að lita eftir gjörðum þeirra. Ákvað, að sendir skyldu um- ferðarkennarar út um sveitir, sem ekki hefðu skóla eða stjórn. Stofnaði verkamannadeild (Bur- eau of I.abor) til að safna skýrslum. Neitaði breytingum á Coldwell- lögunum. Neitaði að gjöra breytingar á at- kvæðalistunum. Samþykti álit meiri hluta Public Account nefndarinnar, sem sýknaði stjórnina af ákærum Liberala út af þinghússbygingarmálinu. Auk þessa vann þingið að hinum vanalegu störfum sinum viðvikjandi starfsemi þeirri, er stjórnin lætur fram fara í fylkinu: vegabótum, byggingum og því er að landbúnaði, stjórn og uppfra-ðslu lýtur i binum ýmsu sveitum og héruðum fylkis- ins; samþykti og ákvað hin vana- legu útgjöld o. s. frv. Stöku daga hefir verið hiti nokk- ur í þingmönnuin, sem reyndar oft kemur fyrir á þingum. En heitast hefir orðið út af þinghússbygging- unum. Liberalar sökuðu Konserva- tíva um fjárdrátt, og kom það fyrir þingnefnd, sem skipuð var báðum flokkum. Liberalar báru Jiar fram sakir sinar. Meiri hluti nefndarinn- ar var samdóma um það, að þeir hefðu ekért sannað. Svo kom úr- skurður nefndarinnar fyrir þingið. Og aftur samþykti meiri hluti þings- ins úrskurð nefndarinnar. En I.iberalar voru ekki ánægðir með það og heimtuðu konunglega nefnd (Royal Commission). Mr. Roblin gaf það eftir, og á hún til fullnustu að göra út um málin. —>■ Nefnd sú er óskipuð enn. Fundarboð. Framkvæmdarnefnd fslenzka Con- servatíve Klúbbsins er beðin að mæta á skrifstofu Heimskringlu næsta fimtudagskveld, 22. þ.m., kl. 8 stundvislega, til að ljúka við ým- islegt viðvíkjandi starfsemi klúbbs- ins síðastliðinn vetur. Á. P. Jáhannsson, forseti. Miðnættissólin. (Hannes S. Blöndal: Ljóðmæli, III. útgáfa aukin 1913, bls. 39). Sjá, næturskuggar yfirbuga eigi Lo! Sombre shadows ne’er can overcome þinn undrafagra, bjarta geislastaf Thy wondrous fair and brightly beaming rays. um miSja nótt sem letrar land og haf Even by night with noon’s abundanóe blaze logskærum rúnum sem á hæstum degi. Thy fiery runes ’twixt earth and heaven’s dome. ViS sjónbaugs rönd þú situr hafs á öldum, Riding the waves at our view’s utmost rim, úr svölu djúpi stiginn næturúSa From out the cloud-racks of the chilly sea, þú lætur verSa gullinn geislaskrúSa, Thou drawest forth a golden galaxy sem glitrar skær á himinskýja tjöldum. Whose starry brightness decks the heavens dim. Eins er þá skyggja svartar sorgarnætur So too when night ungraciously lours í sálu manns, og enginn geisli lengur Over our souls, and not a ray is shed sólbjartrar vonar lýsir lífs á vegi, From Hope’s glad heav’n to light life’s weary way; Þá náSarsunnu sína drottinn lætur Our gracious Lord, his sun of grace empowers —þá sunnu, aldrei hvíldar til sem gengmr— —Like thee by rays immortal garlandéd— birtast, svo nótt að björtum verSur degi. To shine, that night may show like brightest day. Skúti Johnson.

x

Heimskringla

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.