Heimskringla - 22.04.1915, Blaðsíða 6

BLS. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 22. APRÍL 1915.
Hin Leyndardómsfullu Skjöl.
Suga cftir
WALTER WOODS.
hana og leit ]*ví ekki við henni. Hún hvarf aftur frá
okkur á jafn leyndardómsfullan hátt og hún kom, og
taldi eg nii sjálfsagt, að leynidyr væru á veggnum, þó
eg ekki gæti ineð nokkru móti séð, hvar þær væru. En
nú taldi eg sjálfsagt, að þessar hvítu linur á veggnum
stæðu eitthvað í sambandi við einhverjar slíkar leyni-
dyr.
Eg sneri nú athygli minni frá þessari ieyndardóms-
fullu komu og burtför ungfrú Megson, og fór nú að
veita hr. Johnson frekari eftir.tekt. Eg starði ósjálfrátt
á hann, og var sem hann læsi hugsanir mínar, er hanr.
sagði:
“Ungfrúin hefir ekki felt neinn ástarhug til þín
áður. Hún er kvenmaður með einkennilegar skoðanir
og undarlega dularfulla framkomu. Eg er á þeirri
skoðun, að hún sé sú lang merkilegasta kvenpersóna
í allri New York borg, svo eg ekki taki til stærra svæði,
svo sem einsog alla Ameriku”.
“Eg er þér alveg samdóma, herra Johnson, og eg
býst við hún iækki ekkert í áliti né virðingu fyrir þau
áhrif, sem vera hennar i þinni þjónustu hefir á liana.
Eg hefi tekið eftir því, að alt sem hún gjörir cr í þin-
ar þarfir og gjört samkvæmt þínum ráðleggingum, —
held eg að mér sé óhætt að fullyrða”, sagði eg.
“Alveg rétt”, mælti hann. “Það er að eins með
þeim skilningi, að eg hefi fólk í þjónustu minni við
nokkurt starf, á hvaða tíma sem er. Þú virðist vera í
erfiðleikum og einhverri óvissu og jnfnvel hættu. Á-
form þin virðast stefna í tvær andstæðar áttir. önn-
ur áttin er áleiðis tíl ungfrú Ethel Reed, — en þú veizt
hvað kvenfólk er fljótt að finna til þess og fyllast af-
brýðissemi, ef stefnan breytist til annara átta en til
þeirra eigin; — en hin áttin er inn í þessa starfsstofu
til ungfrú Megson. Henni er ekkert um þig, og hún er
þannig skapi farin, að hún lætur aldrei sinn hlut eftir
liggja til þess, að sýna þér fullkomlega, að hún er þinn
herra. Hún var alls ekki ástfangin í þér áður, einsog
eg sagði áðan; en nú blátt áfram hatar hún þig, og
er þér því betra að vera var um þig. Það er ekki til
hættúlegri óvinur í heiminum en hún er, ef því er að
skifta. En hver var ástæðan fvrir þeirri ákvörðun
þinni, að finna hana hér á starfsstofunni? Vissir þú,
hvað þú varst að gjöra?”
Eg hikaði nokkur augnablik áður en eg svaraði
honum. Eg vissi ekki, hverju eg átti að svara; fanst
mér öðru hvoru, sem honum kæmu mínar fyrirætlanir
ekkert við. En svo breyttist sú skoðun min og mér
fanst hann beinlinis eiga heimtingu á að fá að vita
það. Eg mundi nú eftir erindi því, sem'eg átti við hr.
Johnson sjálfan; en áður en eg gat tekið til máls,_ hélt
hann áfram:
“Þú ert ekki skuldbundinn til að svara mér; en
timi minn er mjög takmarkaður, og kæmi mér því vel,
að þú aflykir erindinu sem fyrst”. Hann tók únð upp
úr vasa sínuin og ókyrðist í sæti sínu.
“Þetta er ástæðan fyrir komu minni hingað”, sagði
eg um leið og dró hin leyndardómsfullu skjöl upp úr
vasa mínum. Eg ætla að sýna þér þessi skjöl, en að
eins þó í viðurvist okkar tveggja, þvi nú sem stendur
óska eg ekki eftir að hleypa fleirum inn í leyndar-
málið”.
Eg stóð nú á fætur upp af stólnum og lir. Jolinson
gjörði l>að einnig. Við gengum báðiruit að glugganum
og stóðum þar hlið við hlið á mean hann var að yfir-
fara skjölin.
Eg gaf honum mjög nákvæmar gætur, en hvorki
gat eg séð á augum hans eða svip hvert álit hann hefði
á fjársjóð mínum. Það eina, sem eg gat séð að benti
i þá átt var það, að eftir að hann hafði horft á skjölin
um stund, þá virtist liann herða á haldi því, sem hann
hafði á þeim, og þetta sá eg að hann gjörði alveg ó-
sjálfrátt.
“Jæja þá”, sagði eg spyrjandi.
“Þú álítur eflaust, að þetta séu verðmikil skjöl?”
svaraði hann.
“Eg er sannfærður um, að sv» er. Em hvað er þitt
álit?” spurði eg.
“Mín skoðun um það atriði er e** óstaðfest”,
svaraði hann önuglega.
“Eg álít hreint ekki að svo sé, eftir því að dæina,
hvað þú virðist halda fast utan um þau”, svaraði eg.
Johnson virtist ekkert lina takið, sem hann hafði
á skjölunum, þrátt fyrir það, þó að eg nú tæki í þau
með hægð, og með því gæfi til kynna, að eg kysi að fá
þau í mínar hendur sem fvrst.
“Eg veit ekki, hvort eg á að sleppa þeim við þig
aftur”, sagði hann.
En eg gjörði enda á þessari óvissu hans ineð því að
plokka ])au með ha-gð úr hendi hans, en saint varð eft-
ir horn af þeiin milli fingra hans, sem sýndi hvað fast
hann hélt um þau. A Jietta horn var ekkert skrifað,
og eg áleit l>að verðlaust og lofaði honum því að hafa
það. “Þetta hjálpar þér til að komast að einhverri nið-
urstöðu”, sagði eg um leið og eg braut saman skjölin
og stakk þeim í vasa meinn. “Eg get alls ekki sagt, að
eg dáist neitt að framkomu þinni né aðferð Johnsons
njósnarafélagsins, eftir þvi, sem þessi byrjun á við-
skiftum okkar er, sein er alls ekki til að auka traust
mitt á félaginu”.
“Seztu niður!” sagði hann í skipandi róm og eg
hlýddi umsvinfalaust. “Ef eg hefði virkilega meint að
halda fyrir þér skjölunum, þá hefði eg gjört það, hvað
sem þú hefðir sagt. Þú hefði rekki gtað komið í veg
fyrir það”, sagði hann.
Hann virtist vera að skrifa eitthvað á blað, er lá
á hné hans, á meðan hann talaði; en eg sá ekki, hvað
það var, þó eg reyndi að taka vel eftir því. Eg vissi
ekki fyrri til en eg var gripinn heljartökum um báða
úlnliði, þar sem eg sat í stólnum. Þcgar eg leit upp,
sá eg að stórir, kraftalegir menn stóðu sinn við hvora
hlið mér, stiltir og auðsveipnir, bíðandi eftir skipun-
um frá herra sínum, er sat andspænis mér. Eg sá það
strax, að þessir menn voru engir viðvaningar. Þeir
sýndu það, að þeir væru aflmiklir, miskunnarlausir
mannniðingar; góð sýnishorn af heimsins verstu ó-
þokkúm.
Eg veit ekkert, hvernig Johnson gaf þeiin hend-
ingu um að koma. Iians vegir voru leyndardómsfullir.
Hann gat hafa gjört það með því að stíga á einhvern
hnapp; og hann gat hafa gört það með blaðinu, sem
hann var að skrifa á á hné sínu. Ef til vill hafa þess-
ir tveir menn alt af veitt okkur athygli á meðan við vor-
um að tala sama'n, og séð allar okkar hreyfingar á gegn
um einhver leynigöt á veggjunum. Allur útbúnaður
þessa makalausa njósnarafélags var mér með öllu ó-
skiljanlegur.
Johnson talaði fáein orð á frönsku, sem eg þó
skildi; líklega þó helzt fyrir það, að auðheyrt var að
hann kunni álíka mikið í því máli og eg.
“Já”, sagði eg'. “Eg skal komast að samningum
við þig, eins fljótt og þessir veiðirakkar þínir eru farn-
ir. Eg ætla sannarlega ekki, að láta þá heyra leyndar-
mál mitt”.
Hann reisti augnabrýrnar ofurlítið, en það varð
til þess, að þessir óþokkar hans fóru. Eg ætlaði að
reyna að uppgiitva um hvaða leynismugur þeir hefðu
komið inn i herbergið, en eg varð fyrir vonbrigðum,
því þeir fóru út um þær dyr, sem við komuni inn um.
“Þetta alt er undravert”, sagði Johnson og brosti,
því hann tók eflaust eftir undrun minni á öllu þessu
atferli.
“En þetta er aðeins lítið sýnishorn af þvi virki-
lega”, hélt hann áfram. “Nú, nú, ef þú vilt afhenda
inér'skjölin þín til geymslu og varðveizlu, þá er eg fær
um að geyma þau. Það getur verið þess virði fyrir
þig. Eg ætla að byrja með því, að bjóða þér í þjónustu
mina, með eitt þúsund dollara launum um mánuðinn.
1 enskum peningum er það um fimtíu pund á viku. —
Svo þú sérð, að hér opnast vegur fyrir þig, til þess að
verða fljótlega all-vel efnum búinn. Það er hægt að
gjöra margt hér í þessu landi, ef maður hefir pen-
inga; en án þeirra er maður gjörsamlega hjálparlaus
og mætti eins vel kasta sér i ána”.
“Eg er þinn auðmjúkur þénari”, svaraði eg, um
leið og eg stóð upp af stólnum og hneigði mig fyrir
honum. “Hér eru skjölin”, sagði eg svo. “Alt, sem eg
bið um, ar að fá að starfa í sambandi við uppgötvun
leyndarmáls þess, er þau í sér fela, og að eg fái fyrsta
mánaðarkaup mitt fyrirfram borgað”.
“Hér er bankaávísun stíluð til þín”, sagði hann eft-
ir stundarþögn og eftir að hann hafði tekið við skjöl-
unum og stungið þeim í vasa sinn. “Og þú skalt hafa
þín ósk uppfylta. Og þú skalt fá að reyna þína njósn-
arahæfileika einsog þú kærir þig um. Ef eg mætti ráð-
leggja þér nokkuð, þá væri það það, að selja mér skjöl-
in nú strax; það að minsta kosti væri trygging til þín
fyrir því, að þú fengir að halda liftórunni i skrokkn-
um, sem annars er mikill efi að þú fáir. En ef þú vel-
ur hin kostinn heldur, þá mátt þú ekki kenna mér um,
þó eitthvað skritið kunni að koma fyrir þig”.
Hann stóð upp og gekk til dyranna og eg á eftir
hónum. “Ef eitthvað”, sagði hann einsog af eftir-
þanka, “skyldi koma fyrir þig, þá hefir þú i raun og
veru engum um að kenna, nema sjálfum þér, og getur
en^um öðrum um neitt kent. — Mundu þetta, sem eg nú
er að segja þér”. —A svo mæltu héldum við af stað út
á stræti.
XI. KAPITULI.
Eg bið mér konu, en /æ hrgggbrol.
Svo langt sem komið var, hafði mér yfirleitt ekki
liðið neitt illa i New York. Eg hafði raunar komist í
ýms æfintýri, sem eg, á meðan á þeim stóð, hefði held-
ur kosið að vera laus við, en sem eftir á hleyptu í mig
kjarki og metnaði. Eg fann til þess með töluverðum
drýgindum, að eg varð að komast yfir talsverð auðæfi
og sú tilfinning skapaji mér þrá eftir að halda áfram og
komast lengra. Þegar eg fór út úr starfsstofu Johnsons,
lét eg ekki bíða, að fá ávísaninni skift. Eg hélt rakleið-
is niður í Wall stræti og inn i banka, sem orðalaust af-
henti mér seðla, mest fimm og tíu dollara seðla, upp
á þúsund dollara. Það var stór bunki af peningum;
eg gat ekki greipað hann með annari hendi. Þaðan
gekk eg upp Broadway stræti til gistrhússins míns, eins
hratt og fæturnar gátu borið mig. En þær unnu eitt-
hvað ekki rétt: þær voru svo léttar og hraðfara, að
efri búkurinn gat ekki fylgt þeim eftir. Gleðin og hin
bjarta framtíðarvon mín var mikil, og hafði eg aldrei
komist í annað eins ástand fyrri. Mér fanst eg fær í
alt og alt væri mér mögulegt. Eg hélt rakleiðis inn í
reykingarsalinn, þapgað, sem eg fyrst hafði fundið
þenna mann, sem var nú búinn að koma mér í tölu
auðmanna í þessari miklu borg.
Það var enginn í salnum, þegar eg kom inn; en
samt var eg hræddur um, að einhver leyndist þar, sem
hefði hugfast að ná af mér skjölunum mínum og pen-
ingunum. Eg átti alt gf von á, að einhver óvinurinn eða
njósnarinn væri á hælum mér og kæmi út úr veggjun-
um eða upp um gólfið. En það viðbragð er eg tók,
þegar eg heyrði hurðinni lokið upp og fótatak heyrð-
ist í ganginum. Eg greip ósjálfrátt annari hendinni á
þann vasann, sem skjölin höfðu verið í, en hinni á þann
sem peningarnir voru í. Þarna hélt eg dauðahaldi, og
hefði ekki verið að undra þótt innkomandi, sem mér
til stórrar undrunar reyndist að vera ungfrú Reed, á-
liti mig ekki vera með fullu ráði. Hún rendi augun-
um um salinn, einsog til að fullvissa sig um, að þar
væri enginn hema eg. Hana langaði auðsjáanlega til,
að tala við inig einslega.
Eg varð fvrri til að heilsa og stökk á móti henni,
og þreif báðar hendur hennar um leið og eg sagði:
“Óskaðu mér til lukku og hamingju. Eg hefi orðið
fvrir láni!”
“Auðvitað gjöri eg það, og það af heilum hug og
hjartans einlægni”, mælti hún, uin leið og hún kipti
höndum sínum lausum og einsog bandaði mér frá sér.
Þessi framkoma hennar var mér vonbrigði, og kastal-
inn, sem eg var búinn að byggja í huga mínum, hrundi
til grunna. Framtíðin, sem fyrir augnabliki siðan hafði
blasað við mér einsog nýútsprunginn blómhnappur,
varð nú sem fiilnaður runni á h'austdegi. En eg hafði
fast ákveðið áform og einsetti mér að fran»(ylgja því
þrátt fyrir þetta.
“Lán það, sem eg hefi orðið fyrir, er afleiðing af
samfundum okkar”, hélt eg áfram. “Ef það hefði ekki
verið fvrir þig, þá hefði eg ekki átt þessu láni að
fagna. Getur þú gizkað á, hvað það er?”
“Eg er alls ekki klók í því að ráða gátur”, sagði
hún brosandi, og eg vissi, að henni kom í hug, að mér
hefði tekist, að ráða fram úr meiningu hinna leyndar-
dómsfullu skala.
“Jæja, þá”, sagði eg “eg hefi komist að samning-
um við Johnson — hinn mikla Johnson —. Eg er nú
ráðinn í þónustu hans”. Eg talaði í drýgindalegum
gleðiróm og átti endilega von á, að ungfrúin samgledd-
ist mér.
Mér til stórrar undrunar stóð hún þegjandi og sjá-
anlega hugsi.
“Eg hugsaði, að þú mundir gleðjast yfir þessum
fréttum”, stamaði eg út úr mér.
“Svo gjöri eg”, svaraði hún. “Eg gleðst æfinlega
vfir velgengni annara. Eg sá þig koma og sá undir-
eins á limaburði þínum, að þú hefðir orðið fyrir ein-
hverju, sem þér þótti betur. Það er ástæðan fyrir þvi.
að eg skauzt hingað inn, — að óska þér áframhald-
andi lukku og á sama tíma að aðvara þig”.
“Aðvara mig!” nær því hljóðaði eg upp. “Og við
hverju!”
“óvinum þínum”, svaraði hún þurlega. “Þú virð-
ist vera að safna heilli sveit af þeim utan um þig hér:
en það get eg sagt þér, að hættulegri stað en New York
getur þú ekki fyrir fundið í allri Ameríku, þegar þú
ert umkringdur af mönnum, sem einlægt sitja eftir
tækifæri til að geta gjört þér ilt”.
“Eg mana þá til að reyna sig”, sagi eg með nærri
ómanlegum gorgeir.
“Það álit eg alls ekki hvggilegt af þér”, sagði hún
döpur i bragði; “þú ert að heyja hér bardaga við það
fólk, sem svífist ekki neins, og jafnvel ekki að stytta
lifdaga þína, ef því finst það nauðsyplegt til að koma
fram áformum sinum”.
“Það atriði álít eg ekki svo mikils virði. Það yrði
enginn til að harma mig. Fyrir utan það: að vera
virkilega í hættu gjörir mig ennþá varkárari. Eg hefi
sjálfur ai frjálsum vilja kosið mér þetta, og hví skyldi
eg þá kvarta? Að minu áliti er eg ekki hóti lakari
maður en sumir — já, og það fjöldinn — af þeim, er
ganga öhindraðir og ohræddir um bæinn, hvert og hvar
sem þeim þóknast. — Iín meðal annara orða, hefir þú
ekki gaman af að heyra um æfintýri það, sem eg hefi
lent i þenna morgun?”
Jú, eg hefði gaman af þvi” svaraði hún; “ef þú
getur sagt mér söguna á fimm mínútum. Þvi lengri
tima get eg ekki sparað; eg hefi mikið að gjöra, og ef
það er e.íki gjört, verður litil miskunn sýnd. Vinnu-
fólki er ekki sýnd mikil miskunn hér í hinni alls-
nægta Ameríku. Eg hefi einnig óljósa hugmynd um,
að yfirkonunni í eldhúsinu tæki ekkert sárt, þó luin
findi ástæðu til að segja mér upp vistinni. Jæja, hver
eru æfintýri þín?”
Iíg sagði henni svo alla söguna í eins fáum orð-
um og mér var mögulegt; og áður en hún tók til máls
hélt ég áfram: “Þú varst áðan að segja, að þú værir
verkastúlka. Hví skyldir þú halda áfram að vera það,
þegar þú hefir tækifæri til að hætta við það nú þegar?
— Eg varð sjálfur hissa á þessari djörfung minni og
taldi engan efa á, að eg hafði yfirstigið alt hóf.
“Fig skil þig ekki til fullnustu”, sagði ungfrúin.
En samt sá eg af roðanum, sem færðist vfir andlit
hennar, að hún skildi fyllilega, hvað eg átti við. En
eg hafði farið af langt til þess að nema staðar, svo eg
herti upp hugann og hélt áfram þar sem eg hætti:
“Ef að eg er umkringdur af óvina her, einsog þú
sagðir áðan, og einsog mig grunar að sé sannleikur, þá
ert þú þó einstæðingur í ókunnu landi. Það er því sök-
um þess, hve líkt er ástatt fyrir okkur, að mig langar
til að segja þér, hvað mér býr i brjósti”.
“Stundum er þögn skynsamlegri en tal”, svaraði
hún og gjörði sig líklega til að fara.
“Eg sté áfram nokkur skref og lagði hendina á
öxl hennar. “Eg óska eftir, að þú hlustir á fáein orð
ennþá, og meir en það, — eg heimta að þú gjörir það”,
sagði eg ákafur. Nú hafði eg náð í hönd hepnar og hélt
henni fast í mínum báðum. “Ungfrú Reed, Þú ert
kvenmaður, og það fer ekki hjá því, að þú hafir orðið
vör við tilfinningar mínar gagnvart þér. Má eg dirf-
ast að segja þér, að eg elska þig og sú ást gjörði vart við
sig eins fljótt og eg sá þig í fyrsta skifti i biðsalnum í
Liverpool; og ef eg hefði haft djörfung til þess, þá
hefði cg sagt þér þetta fyrri. Eg var blásnauður mað-
ur og þess vegna gat eg það ekki. En nú er öðru vísi
ástatt fyrir mér. Nú er eg á leið til frægðar og auðæfa,
og eg finn sárt til þess, að mig vantar félaga”.
Á meðan eg sagði þetta einsog og i leiðslu, liafði
hún dregið að sér hönd sína, — en hægt þó, einsog
hún væri að reyna að meiða ekki tilfinningar mínar.
Roðinn færðist yfir andlit hennar, og sá eg ekki betur
en tár gjörðu vart við sig í augum hennar.
Hún sagði ekkert, en eg var þess fullviss að orð
mín yrðu árangurslaus. Hvað mikinn vinarhug, sem
hún kann að hafa haft til mín, þá gjörði ekkert þess
háttar vart við sig í svip hennar. Jafnvel þá, undir
þeim kringumstæðiiin sem eg var í, gat cg ekki annað
en líkt félaga mínum við ísjaka, er tæki langan tíma að
þiða. En eg einsetti mér, þó það tæki allan þann tíina,
semeftir væri æfi minnar, þá skiþli eg þiða isjakann.
“Það er einsog þú sért- mállaus”, sagði eg til þess
að rjúfa þögnina. “En það er gamall málsháttur, að
þögn meini samþykki”. ■— Eg var að reyna til, að láta
ekki vonbrigðina, sem eg varð fyrir, heyrast á mæli
mínu; en eg gat það ekki.
“Allar venjur eiga sína undantekning”, sagði hún
loks. “Og eg verð að biðja þig að skoða þetta sem und-
antekning”.
“Æ, iná eg þá vona?” sagði eg i biðjandi róm.
“Það er enginn sá, að honum sé meinaö að vona,
því að ef svo væri, þá væri lifið óbærilegt hverri mann-
eskju”.
Eg var einsog maður, sem koininn erað drukknun
og grípur í hálmstráið. “Fyrir jafnvel þessa litlu misk-
unnsemi er eg þér þakklátur”, sagði eg. “Eg hefi ekki
elskað fyrri og er því enginn sérfræðingur í ástamál-
um, og býst þess vegna við, að eg hafi á einhvern hátt
farið rangt að, en eg bið þig, að láta ekki ást mína til
þín gjalda iníns klaufaháttar; eg hagaði mér eftir
beztu vitund, — knúður áfram af brennandi ást til
þín”.
Mér fanst nú í raun og veru sjálfum, að mér hefði
tekist ljómandi vel upp, þó árangurinn yrði ekki annar
eða betri.
Ungfrú Ethel Reed þagði enn og þögnin var mér
óviðfeldin.
“Það er líklega einhver annar”, slepti eg fram úr
mér; eu eiginlega átti þetta einungis að vera hugsun
mín, en aldrei að færast í orð af vörum. Eg sárskamm-
aðist mín og fann að eg hafði alls engan rétt til að láta
mér þetta um munn fara, eða láta i ljósi að mér kæmi
þetta til hugar. Nú heyrðist hringing fyrir utan reyk-
sals dyrnar.
“Þarna er bending til mín!” hljóðaði ungfrú Reed,
“um það, að eg eigi að halda áfram verkum minum.
Það meinar skammir líka, og önnur hringing einsog
þessi meinar að inér sé bezt að taka saman dót mitt og
leita mér að öðrum verustað”.
Fig hafði ekki fengið neitt svar upp á síðustu
spurninguna mína; sem var að sönnu réttlaus, en samt
leið mér illa út af því að fá ekkert svar, og fyltist nú
afbrýðissemi, því mér fanst sjálfsagt, að þögn hennar
meinti samþykki þess, er eg spurði hana um, og að eg
hefði því áreiðanlega fengið hryggbrot.
“Er þáð útlendingurinn, sem hefir orðið svo lán-
saraur, að finna náð hjá þér?” hélt eg áfram að spyrja.
“Eg hefi ekki þá ánægju, að eiga neinn útlending
fyrir vin”, sagði hún.
“Er það þá einungis sökum kunningsskapar þíns
og þessarar ungfrú F’rances Megson?” spurði eg, og
einsog ósjálfrátt lagði sérstaka áherzlu á orðið ungfrá.
F’yrir augnablik starði ungfrú Ethel Reed á mig
undrandi, en mælti svo: “Þetta er framúrskarandi
einkennileg spurning”. ,
“Ef eg hefði nokkur umráð yfir þér”, sagði eg,
“þá inyndi eg nota þau til þess að aftra því, að þú hefð-
ir nokkur mök rið þessa ungfrú Megson. Eg þekki liana
nóg til þess, að eg veit að þú hefir alls ekkert gott af
þvi, að hafa kunningsskap við hana. Og mér er nær
að halda, að ef þú þektir hana eins vel og eg, þó við-
kynningartími okkar sé ekki langur, þá myndir þú
fyrirverða þig fyrir afnvel að nefna nafn hennar, hvað
þá meira”. ;
Klukkan hringdi nú í annað sinn óaflátanlega. |
“Þetta er önnur viðvörun til min”, sagði ungfrú
Reed. “En eg kæri mig ekkert, þó klukkan hringi nú
sex sinnum, og þó afleiðingin yrði sú, að eg fengi
skipan um að fara úr vistinni. En mig langar til að
spyrja þig einnar spurningar: Hver er þessi leyndar-
dómur, sem þú hefir fundið út viðkomandi ungfrú
F’ranses Megson?” Hún færði sig nú alveg fast að mér
og starði á mig spyrjandi augum.
“Er það mögulegt, að þú — kvenmaðurinn — hafir
ekki fundið það út?” spurði eg og lét sem eg væri alveg
forviða. ^
“Eg hefi ekki svo mikið sem grun um það”, svar-
aði hún.
“Þá vil eg einungis ráðleggja þér, að vera vara
vara um þig, — gefa henni nánar gætur, og þá muntu
komast að hinu sanna, án þess nokkur segi þér það.
Eg komst að því án nokkurrar aðstoðar”, bætti eg svo
við.
“Þú hefir of mikið af þessu leyndardómsfulla við
þig og alt íkringum þig, til þess að það geti verið við
mitt hæfi”. Að svo mæltu rauk hún út úr dyrunum
og hvarf mér sjónum.
Klukkan hringdi nú í þriðja sinn um leið og ung-
frú Reed fór, og heyrði eg að einhver hefði mætt henni
í ganginum og lét óþvegin orð ganga yfir hana fyrir
það, að svíkjast um, og gjörði eg mér í hugarlund, aS
það væri yfirkonan í eldliúsinu.
Eg tók mér sæti á stól þeim, sem herra Johnsoa
hafði setið á fyrri um daginn.
Eg var þó ánægður að einu leyti: eg hafði þó
komist í fyrstu rimina á stiga þeim, sem eg taldi sjálf-
sagt að myndi lyfta mér til frægðar og frama.
En að hinu leytinu var eg sár-óánægður yfir því,
að eg hafði reynst óheppinn biðill; en þrátt fyrir það
ásetti eg mér að lialda áfram og hætta ekki fyrri ea
eg ynni sigur.
XII. KAPÍTULI.
Tvö á loftsvölunum.
Eg hafði enga ástæðu til að vera órólegur út af
fyrstu viðkyningu minni við Johnson. Mér hafði tek-
ist að komast á réttan kant við hann. Hann virtist
ver ánægður með hina fyrstu framkomu mína, og óað-
finnanlegt var kaupið, sem hann hafði boðið mér. Eg
taldi engan efa á, að eg væri kominn á rétta leið til
auðæfa og metorða.
Hvað verksvið mitt var, vissi eg óglögt. Eg vissi,
að það var venja þessa mikla manns, að ráða í þjón-
ustu sína hóp af fólki, sem svo oft og tíðum virtist hafa
lítið eða ekkert að gjöra, og enginn fékk að vita nema
lítinn hluta af því, sem gjörðist innan þessa hóps. Það
var sem enginn vissi um gjörðir annars. Ef Johnson
hafði í huga að úthluta mér eitthvert vist starf að
leysa af hendi, þá vissi hann einungis um það sjálfur.
Síðan félagi hans dó, var enginn, sem Johnson trúði
nógu vel til þess, að láta vita leyndarmál sín með sér.
Johnson var starfsmaður mikill; var ógiftur, ótti eng-
an ættingja á lífi, svo menn' vissu til, og engan vin í
heiminum. Hann lifði einungis fyrir sjálfan sig og
starf sitt, er hann lagði svoddan framúrskarandi rækt
við.
Þegar fyrsti mánuðurinn var á enda, kallaði John-
son mig inn á prívat starfsstofu eina, aðra en þá, sem
eg kom inn í fyrst, er eg kom til hans; en jafn leynd-
ardómsfull var sú stofa og hin, og alveg óskiljanleg
mér að öllum útbúnaði. Starfi minn þenna fyrsta mán-
uð var lítilfjörlegur og mest af tímanum vann eg innl
á skrifstofunni.
“Hérna hefir þú þá næstu mánaðarborgun þína”,
sagði Johnson, um leið og hann afhenti mér banka-
ávisan. “Ertu ánægður?”.
“Með kaupið er eg það, en nieð vinnuna ekki”,
svaraði eg honum.
“Þetta likar mér vel”, sagði Johnson, “að ntean
segi einsog þeim finst vera. En hvað þykir þér svo að
verkinu?”
“Það er ekki það, sem eg vonaðist eftir”, svaraði
eg. “Eg hefði búist við, að lenda í ýmiskonar æfintýr-
utn og jafnvel í liryðjuverkum”.
“Þú átt mér að þakka’’, mælti Johnson, “að þú ert
ekki nú á sjávarbotni. Þú starir á mig, einsog þú sért
hissa á því, sem eg segi; en rend þú huga þínuin til
baki^um tva*r vikur, — til næturinnar, þegar þú stóðst
á bryggjunni niður við höfnina og starðir á skipið, setu
var að leggja út. Þú stóðst þar ineð liendur i vösum,
og virtist vera mjög hugsandi. Manst þú ekki eftir, a$
sjá mann ganga frá þér og upp bryggjuna, þegar þú
snerir þér við?”
GJQF
Fyrir óákveðinn tíma á fólk vöi á að fá
einn árgang af Heimskringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norðurálfunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
Stríí5skortit5 er naut5synlegt hverjum sem vill
fylgjast met5 vit5burt5um í þeim stórkostlega bar-
daga sem nú stendur yfir í Evrópu. Einnig er
prentat5 aftan á hvert kort úpplýsingar um hinar
ýmsu þjót5ir sem þar eiga hlut at5 máli, svo sem
stært5 og fólksfjöldi landanna, herstyrkur þjót5anna
samanburt5ur á herflotum og loftskipaflotum, og
ýmislegt annat5.
Stríðskortið fæst nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
SKRA YFIR HEIMSKRIJfGLII PREMIUR.
Brót5urdóttir Amtmannsins...^.. 25c.
Ættareinkennit5 ..... 35e.
Dolores ............. 35c.
Sylvia ..............— 25c.
Lára ............... 25c.
Jón og Lára.......... 25c.
Ljósavört5urinn ..... 35c.
Strít5skort Nort5urálfunnar_ 35c.
TheVikingPress,
729 Sberbrooke St. Ltd.
Talsími Garry 4110 P.O.Box 3171
f