Heimskringla - 10.06.1915, Blaðsíða 2

BLS 2.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 10. JúNí 1915.
UPP MEÐ BONDANN.
IV.
Að prýða heimilin.
Stefán Á. Bjarnason.
(Xiðnrlag).
Lesarinn hefir eflaust tekið eftir
því, að eg mintist ekkert á peninga-
gildi, eða verðhækkun eigna í sam-
bandi við að prýða heimilin. Það
er heldur ekki ætlun mín að þessu
sinni. En óefað eykur það verð-
mæti búgarðsins all-mikið, ef bygg-
ingar og alt sem að þeim lýtur, er
smekklegt og vel úr garði gjört.
Niðurröííun.
Það fyrsta, sem er að ihuga, er
niðurröðun á byggingum. All-oft
sér maður, að gripahúsin eru næst
þjóðbrautinni og íveruhúsið á bak
við! Þetta er kannske búmannlegt,
en alls ekki smekklegt. I öllu falli
ætti húsið að standa næst þjóð-
brautinni, fráskilið nautahúsum og
útihúsum.
Tré og blóm.
Þó að niðurröðunin sé kannske
ekki góð, má þó bæta úr skák með
því, að rækta tré og smárunna þann-
ig, að Ijótustu vegsummerkin séu
hulin. Það, sem maður verður að
gjöra til þess að bæta úr göllunum
og prýða svo að vel fari, verður
ekki sagt í fáum orðum, — enda
verða kringumstæðurnar að ráða,
hver aðferð er valin. Tökum samt
eitt dæmi: Húsið stendur á flötum
velli, spölkorn frá þjóðvegi; á bak
við það mænir við himininn stór-
eflis gripahús, — svo eru geymslu-
kofar, vélahús, eldiviðarköstur og
fleira. Þessi mynd er ekkert aðlað-
andi, — hún hefir enga mjúka,
dra'tti og engan bakhjall til að gefa
henni svip. Að réttu lagi á íveru-
húsið að vera miðpunkturinn; tré
og runnar eru rammi, sem umkring-
ir myndina, — hlaðan og geymslu-
húsin eiga aðeins að sjást i gegnum
riið af trjám, eða eiga alls ekki að
sjást.
Svo er að gæta að þessari mynd
með meiri nákvæmni, — þá sést all-
stór grasflötur, eða leikvöllur, um-
girtur og prýddur alt í kring með
trjám og blórnum. Húsið stendur
einhverssstaðar á þessum bletti, og
næst húsinu eru blómarunnar, sma-
blóm og vafningsviður. Eitt eða
fleiri stök tré standa frainarlega á
fletinum og kasta svalandi skugga á
hei,tum sumardegi. —
Þetta er ófullkomin mynd, en eg
vona, að hún skýri samt nokkurn-
veginn jiað, sem eg á við, þegar eg
tala um vel prýtt heimili. — Svona
heimili getur útilokað daglegt strit
og þreytu, því umhverfið er skapað
til hvíldar og hressi'ngar. Þó að ak-
uryrkjuvélarnar og búpeningurinn
séu nálægt, þá er þó hvorttveggja
fráskilið húsinu og grasfletinum,
sem því tilheyrir. Bóndinn getur
• þannig notið sömu hvíldar og þreytt
ur “business”-maður, sem kemur út
úr skrifstofu sinni, kastar frá sér á-
hyggjunum og eyðir frístundum
sinum á fallegu heimili utan við
bæjinn.
Mótbárur.
Margur mun segja: “Þetta er alt
mjög gott, en eg get ekki látið frén
vaxa: það tæki meiri part æfinnar,
að koma heimilinu í gott lag”.
Þvert á móti. Hver, sem vill kynna
sér möguleikana og leggur siðan
hönd á plóginn i fullri alvöru, getur
öðlast þessar umbætdr á þremur til
fimm árum. Sumar trjátegundir
vaxa ótrúlega fljótt, svo að nemur
mörgum fetum á ári hverju. Runn-
ar og blóm vaxa svo á tveimur ár-
um, að inikil prýði er að, — og mörg
blóm spretta fullkomlega á fyrsta
ári. Það yrði of langt mál að gefa
margar skýringar, enda ónauðsyn-
legt, því að hver sem vill getur feng-
ið ókeypis allar þær upplýsingar,
sem við þarf.
Upplýsingar.
Heppilegast er að leita sér upp-
lýsinga hjá búfræðisskólum eða til-
raunastöðvum í Vesturlandinu. —
Trjáræktunarstöðin (Forest Nursery
Station, Indian Head, Sask.), Bú-
fræðisskóli Manitoba-fylkis (Mani-
toba Agricultural College, Winni-
peg), Búfræðisskóli Saskatchewan
(University of Saskatchewan, Agri-
cultural Department, Saskatoon),
Tilraunastöðvarnar (Experimental
Farms) í Indian Head, Sask., og í
Brandon, Manitoba, — allar þessar
stofnanir gefa ókeypis allar upplýs-
ingar um heppilegustu aðferðir við
trjárækt og fleira, er að þessu lýtur.
Alt, sem er nauðsynlegt að gjöra, er
að skrifa eftir upplýsingum, og
segja um leið all-greinilega frá
kringumstæðunum, svo að megi
gjöra áætlanir eftir þörfum hvers
eins.
Fáein orð til íslendinga.
Eitt er það, sem hefir vakið eftir-
tekt mína mjög nú nýlfga. Fjöldinn
aliur af bréfum berast að daglega á
tilraunastöðinni í Brandon. Bænd-
ur spyrja um alla skapaða hluti
milli himins og jarðar, að heita má,
viðvíkjandi garðrækt, trjárækt, ak-
uryrkju, kvikfjárrækt o. fl., og fá
ætíð fullnægjandi og kurteis svör frá
yfirmanni. En þetta er ekki eftir-
tektavert, heldur hitt, að ekkert bréf
hefir kotnið frá íslendingum siðan
seint í apríl, — að undanteknu einu,
viðvíkjandi kaupum á blómum. —
Þetta er öðruvísi en það ætti að
vera. Allar þessar opinberu stofn-
anir tilheyra fólkinu, sem landið
byggir, og eru æ reiðubúnar til að
svara öllum spurningum, gefa allar
upplýsingar og leiðbeiningar við-
víkjandi starfsemi sinni. íslenzkir
bændur ættu að nota sér þetta og
afla sér uppfræðslu. Það er óha'tt
að segja, að það er alls engin grein
búskaparins, sem þessar stofnanir
vanrækja,— það ér óhætt að spyrja
að hverju sem er. ,
Að endingu vil eg láta íslenzka
bændur yfirleitt vita, að persónu-
lega væri mér stór ánægja, að greiða
úr vandamálum þeirra, ef þeir að
eins vilja senda línu og skýra frá
þörfum sínum. Vanaleg utanáskrift
á tilraunastöð Manitoba-fvlkis er:
Dominion Experimental Farm,
fírandon, Man.
Skilnaðurinn.
Eitt væri áreiðanlega unnið við
skilnaðinn, og það er að sambands-
málið væri ekki lengur notað í þess-
um undirboðs-skollaleik flokkanna.
Og þá væri líka sjálfdottið úr
sögunni þetta, seni heimskast er og
lubbalegast í blaðagreinunum: —
brigzlin um ættjarðarsvik og mála-
mensku Dana.
Hér í blaðinu var ritað fyrir ein-
um tveim árum:
“Það er enginn vegur, að hér geti
þrifist sambandsfylgi í landinu,
meðan þverhandarskugga ber frá
dönsku kúgunarvaldi, er kynni að
vilja halda oss nauðugum”.
Nú munum vér það nær en þá, að
vér vitum, að Danir létu oss sigla
vorn sjó, ef sambandi væri sagt
upp eða slitið af vorri hálfu. ónota-
laust yrði það tæpast á báðar hlið-
ar, en engin kúgun yrði við lítil-
inagnann. Svo hygg eg allir verði
að skilja orð og gjörðir Dana sið-
ustu árin, sem þeir hafa eitthvað
lagt til mála og átt eitthvað undir
sér. Meira að segja mun nú ofar-
lega í allmörgum Dönum, að verða
enda fyrri til að leysa um hnútana.
Þó ætla eg, að þeir, sem ráðin og
völdin hafa nú og áfram, vilji ekki
skilnað, þyki heldur skerðing í.
En eitt er vist: Valdi verður eigi
beitt, og vopnum verðum vér eigi
sóttir.
Þar er undirstaðan komin til
sambandsfylgis hér í landi, og rétt
og skylt er hverjum, þess hugar, að
kveða upp með það skýrt og skorin-
ort, og taka með algjörðri hugarró-
semi gjálfri þeirra manna, sem eigi
hafa önnur rök en brigzl og svigur-
mæli til þeirra, er halda í samband-
ið við Dani nú um sinn.
Aðalástæðan hjá mér er sú, að vér
erum hvergi nærri efnalega færir
um það, að vera sérstakt fullvalda
ríki í orði, köfnuðum undir nafni.
Eg get ekki betur séð og skilið,
en vér séum sjálfstætt ríki á liorði
nú þegar. Þá er vér rækjum oss
verulega á höft og agnúa, yrði ein-
róma krafa íslcndinga að fá sjálf-
stæðið og sérstæðið bæði í orði og
á borði. , ,
Norðmenn voru 90 ár að þroskast
til þess. Þeir játuðu það og fundu
1905, að þeir hefðu ekki haft efna-
legt sjálfstæði til fullveldi'-rikis
1814.
Þegar skilnaðurinn loks varð, ot
hann var torsóttari fyrir það, að
nokkur áhöld voru um máttinii
hvoru megin, þá dró eigi minst um
það, að sá sem var fyrir máli Norð
manna átti sjálfur tugi millíóna.
Gísli Sveinsson telur upp nýj'i út-
gjöldin, sem yrðu við skilnaðinn.
Sitt hvað fleira inætti ncfna. “Vargs
þarf búið við”. Stærstu útgjöldin þó
ótalin og það er hermenskan.
Ekki svo að vér gætum varist, —
fram yfir það, að hver Gilpin gati
þó ekki komið hér með 20 vopn-
aðra manna og sópað gullinu úr
bönkunum, — en svo hygg eg sé far-
ið með alþjóðaréttinn, að fyrsta
einkenni fullvalda ríkis sé að hafa
her, til að geta bandað frá sér ran •
lætinu eftir sinni getu, sýnt alténd
lit á þvi. Hygg eg t. d. að ríki, sjálf-1
stætt á pappirnum en hervarna- ings og félagslega — eru að útsá or-
laust, gæti ekki koniið að fulltrúa á
Haag-fundi.
Og mættum vér hafa strandvarn-
ir herlausir?----- ,
Mér kemur nú til hugar umleitan
beztu manna þjóðarinnar fyrir ein-
um 40—50 árum, að koina upp inn-
lendu gufuskipafélagi. Það var ó-
mögulegt, vantaði gjörsamlega féð.
Svo uxum vér upp í jiað.---------
Voðinn jió enn ineiri, finst mér,
frá hinum vondu tímum. Hefi reynd-
ar margfalt betri trú á, að landið
stórauðgist á 40—50 árum að fé og
fólki, en að inannkynið á sama tíma
stórbatni til hófs og réttlætis.
Aftur trú mín á yfi.rgripsmeiri
ríkjasamböndum siðar, og fljóti ís-
land þá með og fái meira jafnstæði,
er fulveldi annara Norðurlanda
skerðist að nokkru við rikjasam-
bandið. — Annars býsna skert þetta
fullveldi hinna smærri ríkja. —
Veit eigi beint, hvort nokkur stór-
þjóðin hremdi okkur. Bretar mundu
það vart öðrum þola. En upp
mundu leyni-agentar kaupa góða
firði — nokkur jarðarverð — og
komá jiar upp veiði og valdastöðv-
um. Mundi oss þá þykja þrengjast
fyrir dyrum, og fáar fýsilegar hugs-
anir fylgja þeirri bygging iandsins.
Veikrar trúar er eg um jiað, að
tvö heimsveldi eða fleiri — t. d.
Bandaríkjamenn og Bretar — vildu
saman leggja og geyma oss einsog
kongsgersemi.
Bretar eru vitrir menn og vænir
sínum útlöndum, þeim er eru af
brezku kyni, eða vænleg eru að
verði brezk. Þá eru og verða út-
löndin hold af þeirra holdi — sjálft
heimsdrotnunarkvnið, jafnrétta. —
Horfir öðru vísi við með annarlegri
tungu.
Stillingarvitið, að vér þurfum að
láta oss nægja, meðan má, sjálfstæð-
ið á borði. Bíðum eigin þroska og
breyttra kringunistæðna að fá líka í
orði.
Eitt veit eg og vera í margra huga,
að ekki sé úrhendis að hafa skiln-
aðinn sem keyri á Dani. Það er
kannske eitthvað vit i þeirri póli-
tík, en illa á hún við mig, að halda
skilnaði fram, nema því aðeins að
maður þá vilji hann. ,
F'rjálst um að tala frá báðum hlið-
um. Það er hygginda og hagsmuna-
mál fyrir öllu. En svo er það líka
tilfinningamál. Og svo er um mig,
að þó frændur vorir á Norðurlönd-
um hafi oft verið miúnisdaufir á
það, að vér værum ein sérþjóðin i
hópnum, og ættum nokkuð í að vera
það, þótt fámennir værum, jiá vil eg
eigi að þvi stuðla, sem kynni að
slita tengslin við jaau, og færáf fjær
þá von, að verða með timanum sér-
stæð og jafnrétta sambands-systur-
þjóð með þeim.
Nýtt Kirkjublað.
sökum sins eigin eðlis, hvar af
spretta sanneðlilegar afleiðingar,
með sambreytilegum skilyrðum við
útsæðið. Nútiðar heimsmenning er
afkvæmi liðinnar tíðar og hennar
mestvirta og mest álitna hagfræðis-
fyrirkoniulags, er mannfélögin hafa
gjörzt samkvæm að mynda og við-
halda, þó að stórum hluta hennar
sé ennþá ábótavant til að geta talist
hæfa rétt framþróuðum .vitsmuna-
verum og sönnu jijóða frelsi.
Menning, er tilvera langa tíð tek-1
ur að skapa, öllum til hæfis, en |)ó
fyrst af öllu meiri hlutanum. Mann-j
félögin skapa hana, og hún er þeirra I
sameðlilegt afkvæmi, einsog hún fyr- j
1 ir kemur að eðli og reynd. Hún er ]
nútíðar álvaran ei-nsog hún nú aug-
lýsist, afleiðing liðinnar tíðar og j
manneðlisins j>á. Hún er að stórum ]
hluta röng framþróun og sköpun, j
og þess vegna er hún sundur að
hrynja. Menning stórjijóða heims-
ins stendur á einum og sama grund-
velli, en hefir notið misjafnrar rækt-
unar í ölluin löndum. Að því er
virðist er hún framvöxnust i Þýzka-
landi, því þar hefir hún orðið fvrir
betri ræktun og orðið að átrúnaði
þjóðinni til fullkomnunar og sigur-
ivinninga í flestum greinum, hvernig
Hver er alvara tímanna?
Þó að tuttugu menn fengjust til
að svara þessu, Þá býst eg við að
enginn svaraði því sama og eg ætla
að svara.
í einu orði er hún: Fglling. —
Hvers? Viljans. — í tveim orðum
er hún: Fretsi og Réttvisi. 1 þrem
orðum: Mijndun, Tilvera og Breyt-
ing.
Frá kyni til kyns geta margir taf-
ið þessa alvöru, en enginn eyðilagt
með öllu. Hún er líf orsaka, er af
sér getur afleiðingar sameiginlegs
eðlis, en þó oft og einatt að nokkru
frábreytilegt. Ekkert skcður án or-
saka. Menning og alvara nútímans
á sínar sönnu orsakir einsog alt
annað. Mennirnir — bæði einstakl-
j
Jsvo sem það rætist, verður tíminn að
leiða í ljós. Alt, sem er aðhlynt, það
framgrær til síns eðlis fullþroska og
mcnningin, þó r ing sé, h’vði: þeim
'órnu lóguin eins og hin ivtta myndi
gjóra væri henni scmi sýrdur.
Hver u-tti alva.a nútimans að vera
önnur cn sú, sera hún er? Auðvita'
ætti hún að vera það, sem hún ekki
getur orðið í fljótum ha;ti undir
neinum l.ringumstæðurn En væri
. itt á naidið, þá væri 'hiögulegt að
ætlast til að hún væri Siðbelrun,
Frelsi og fíéttvísi. Kærleikur og góð-
vilji til allra jafnt. fíétt sjón til að
sjá annara þarfir vera þær sömu og
sínar, og að hver gjöri það öðrum,
sem hann vill að sér sé gjört.
En nútímans alvara er i sam-
hljóðun við það, er þjóðirnar hafa
umbeðið og mannað sig fyrir. Þær
liafa mannað sig til ójafnaðar, sund-
urþykkju, haturs og sérdrægnis;
dramblætis, hroka og sjálfsálits og
drotnunar yfir öðrum meðbræðr-
um. Miklast af röngu og skaðlegu
hyggjuviti, og röngu og dýrslegu
uppeldi. Og stært sig af að vera
sinna bræðra blóðsugur og ónytj-
ungar. Ennfremur miklast af hreys'ti
og berserksgangi sinna forfeðra,
frægð þeirra og fúlmensku, aura-
girnd og ættgengum ánauðarvana.
Að Þýzkir fremji nú meiri fúl-
mensku og drápgirni enBretar, eða
aðrar þjóðir, sem nú eru þeim mót-
striðandi, er það eðlilega og sjálf-
sagða. Þeir hafa verið frá barn-
dómi æfðir þar til, að haga sér á ó-
friðartíma, rétt einsog þeir nú sýna
sig; það er eingöngu uppeldið, að-
haldið og lærdómsæfingarnar; —
spursmál, er venur manninn við
hvaða verk sem hann skal vinna
I hversu níðingslegt, sem það vera
jkann; hann er mannaður þar til
með köldu blóði, það að vinna, ann-
ars er hann ekki verkinu vaxinn, ef
liann feiiar að gjöra skipanir síns
herra, þó sóðalegar séu. Það er ekk-
ert né skipun of þrælmannlegt fyr-
ir hermanninn að vinna. Hann er
sannur jjræll, er fríviljugur og fá-
viti; kýs sér þau að vinna; og þess
vegna samsvara þau honuin og eng-
um öðrum. Temjendur hans og
lærimeistarar snúa hans manneðli í
villidýrseðli, hvert á stundum er
nefnt djöfullegt. Djöfullegur andi
og djöfullcg verk hæfa hermannin-
um einum. Hann er skyldugur þeim
að samsvara, cnnars er hann ekki
sjálfum sér samhljóða. Hann er
Vertu í sannleika sparsamur
og kauptu
BLUE MBBON
Þú íærð meira te fyrir peninga þína og svo gott að þú
verður hrifin af hinum inndæla smekk.
Sendu þessa auglýsingu með 25 centum fyrir BLUE RIBBON
matreiðslubókina. Skrifaðu nafn og heimili skýrt og greinilega
Hershöfðingi Ricciotti Garibaldi er að yfirlíta franska hermenn í París
ekki rétt hæfur né rétt vaninn her-
maður, ef hann á ófriðartíma hryll-
ir við að vinna síns herra skipanir.
Ilann verður að venjast við að
gjöra alt án góðra tilfinninga. í einu
orði sagt: hann er kosinn og æfður
til djöfullegra verka og hæfir þeim
að samsvara.
Þýzkir hermenn eru vaxpir sínu
starfi, og þess vegna hlífa þeir engu
og kæra sig ekkert, þó ‘bleyðurn-
ar” líti á þá sein niðinga. Alvara
hernaðar er lögleysa, yfirgangur og
dráp, og sú er skylduvinna her-
mannsins.
Þýzka þjóðin — einsog fénaður,
umgirt á alla vegu — hefir að lík-
indum séð það fyrir löngu, að innan
skamms tima mundi of þröngt verða
í kvíum; en nágrannaþjóðir sjálfs-
elskar og meinsamar, ef sauðir leit-
uðu athvarfs á jieirra náðir undir
löglegum kringumstæðum; svo þá
væri það hennar eina tækifæri, upp
á lif og dauða að manna sig til lög-
leysu og stríðs. Þetta óyndis úrræði
tók hún svo, og er nú sú bezt mann-
aða þjóð heimsins, í þessari skað-
legu og röngu yfirgangs menningu.
Well, aðrar þjóðir standa á sama
grundvelli og það er aðeins fram-
þróunarspursmál fyrir þeim, að
komast á jafnt eitt og hið sama sið-
menningarstig og finna sig vera und
ir somu forlögum að lokum. Þetth
sama er lífs og dauða spursmálið,—
undir óberyttu stjórnar og eignar-
lialdi þjóðanna, sem fyrr eða síðar
á daginn kemur. Stríð og uppreist
er siðasta tilraun þessarar röngu
menningar, er engin liigregla megn-
ar að hefta. Þýzka þjóðin var og er
sem annara þjóða fangi, innilokuð,
tækifærislaus að geta framvaxið,
sem þjóðarheild. Hún er sú eina
þjóð, er þrautreynt hefir þessa
gömlu og röngu valdstjórnar menn-
ingu (dýramenningu), og sýnir n
hinum, hvar við verður að lenda, sé
engu betra stjórnar-framboði tekið;
það verður fyrr eða siðar að enda
með skelfingu. Það umvendir þegn-
um og þjóðum í gjöreyðendur að
lokum, er engu hlífa og engum lög-
um sinna. Berst um fyrir tilveru
^sinni á meðan má; þar við lendir
og þar, að þokast þó hægt fari.
Þessa stjórnarfars líf er mannfé-
laganna niðurskurður, alt af öðru
hverju, þegar meira með þarf og
fjölgar fólki, sem einhversstaðar
verður að lofa að vera á jörðunni,
eða þá skcrast niður einsog dýr. —
Það þýðir ekkert — undir sömu til-
högun — að semja lög um afnám
niðurskurðar, fyrri en stjórnarfari
er breytt til jafnréttis, og allra rétt-
ur gjörður jafn, til að fá að lifa á
jörðunni og framleiða af henni sitt
lifsins brauð og þarfir. Meðan sú
stefna ekki er tekin, þá er niður-
skurðurinn sjálf-heimboðinn, sem
j síðasta tilraun upp á líf eða dauða,
til viðhalds og framlengingar gam-
als vana og sama stjórnarfars. Með
| þetta fyrir auguin er sizt að undra,
| þó Bretar vilji ekki að óreyndu láta
i Þýzkum eftir heimsráðin og gjörast
! þeirra undirgefnir þegnar, þar sem
þeir nú vita sig hafa þau í hendi
! sér, — sem herfang þó, i raun réttri,
því ekki meina eg, að þeir hafi ver-
ið til þess alþjóðlega kosnir, — og
I sjá sig nú einir hafa viðurkend um-
! ráð yfir öllum velli, er þá um eilífð
i getur vantað, með sama framhaldi
einvalds. Eg efast ekki um, að Þýzk-
ir sjái framan fyrir sér sömu hlunn-
indin, ef þeir næðu sigri í þessu
stríði, og kannske líka notuðu veldi
sitt á frekari máta, er rétt eins lík-
legt.
I En þessa tíma alvörumálefni ætti
að vera, að fela engri einni þjóð á
hendur heimsfriðarráðin, eða að
vera sem alþjóða yfirvald, heldur
allár sameiginlega og löglega skipa
alþjóða nefnd, er engri einni þjóð
tilheyrir, heldur öllum jafnt, að ann-
ast sin sameiginlegu velferðarmál
og alheimsfriðar málefni. — Nema
núlifandi þjóðir sameiginlcga vilji
frið, og vinni áleiðis að friði, ma
fyllilega búast við, að alt þjóða-
samkomulag lendi í uppreist og gjör-
eyðingu allrar nútíðar menningar og
mannkyns. Slíkt er bein orsaka af-
leiðing þess, er nú fram fer; — og
nema stefnunni sé breytt til frið-
samlegrar hafnar, lendir alt á sömu
skerjum og í ennþá verri vitleysu.
Nútíðar alvara eru tvær gagnstæð-
ar stefnur. önnur til réttvisi og
friðar; hin til óréttvísi og ófriðar.
Þessi timi biðtir oss uin að kjósa,
með hvorri stefnunni vér viljum
snúa oss af alvöru. Spyrjum sjálfa
oss, eða það bezta sem i oss býr, —
hvort vér skynjum mismuninn. Og
reynum hann að skynja; þvi þegar
vér skiljum, þá er hann sjálf-talandi
í vitund vorri, og oss eðlilegt, að
kjósa oss að fylgja þeirri stefnu, er
eðlisfarslega samsvarar oss. Sú er
hin alva-lega og frjálsa kosning, og
hver einn til hennar að meiri hluta
framvaxinn, þó ekki vilji hann á
stundum opinberlega við það kann-
ast, ef hann hyggur, að þá sé hann
álitinn meir vondur en góður. En
þetta þarf hver og einn að læra að
sjá og skila, til að geta gjörst betrun
vaxinn, ef hann af alvöru viður-
kenir sig meir vondan og illa van-
inn. B. G. Backman.

Garibaldi þessi er sonur gamla Garibaldi, frelsisbetju ítala, sem vér allir
þekkjura. Tveir synir hans fallnir í Frakkaher.
Þegar þú þarfnast bygginga efni eía eldivi'S
D. D. Wood & Sons.
—-------------— Limited---------------------
Verzla með sand, möl, mulin stein, kalk,
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre”
plastur, brendir tígulsteinar, eldaðar pípur,
sand steypu steinar, “Gips” rennustokkar,
“Drain tile,” harð og lin kol, eldivið og fl.
Talsími: Garry 2620 eða 3842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.