Heimskringla - 10.06.1915, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 10. JúNí 1915.
IIEIMSKRINGL -
BLS. 3.
1 - ' 1 - ' i
I SKILMÁLAR.
Eftir Alf Ormstungu.
lv i
“En hver er heill, að hugsa ið dimma bjarl?
Það hamlar kveiking Ijóssins, sem menn þyrftu.
Mér virðist sælla, að vita myrkrið svart, —
það vekur hjá mér löngun eftir birtu”.
St. G. St.
Nýja árið hafði setið að völduni í
þrjár vikur.
Það hafði verið óvanalega kalt,
og snjófall, en svo stilti til með
logni og hreinviðri; og horfa austur
undir sól á morgni dags, þá rann
augað stanslaust yfir geysistóra
sléttu, seni var þakin gljáandi fann-
breiðu.
Y-fir þessari ógnar fannbreiðu,
sem var skrúðgrænn akur á sumrin,
óslitinn, — stóðu vakt til skiftis sól
og dagur, stjörnur og máni.
Og þarna voru mennirnir vak-
andi og sofandi, sumar og vetur, að
striða fyrir tilverunni. En heima á
skrifstofu sinni sat sira Ólafur inak-
indalegur og reykti spánýjan Hav-
anavindil, við skrifborð sitt, og blés
frá sér ilmandi reyknum, sem fyrst
varð að heiðbláum hringum, svo að
þokukendum skýjum og seinast að
vanalegri tóbakssvælu. Og undir
þessum lága og breytilega svælu-
himni sínum var hann auðsælega á-
nægður. Hugsanir hans voru lika
miklu skyldari þvi veraldlega en
andlega í þetta sinni.
Hann var nefnilega nýbúinn að fá
orð eða boð um, að koma og jarð-
syngja Sigurð verzlunarmann Jóns-
son, sem var nýdáinn í einum af
söfnuðum hans.
Sigurður kaupmaður varð rúm-
lega fertugur. Hann var framgjarn
og stórhuga, og tók mikinn þátt í
öllum almenningsmálum. Hann var
frjálslyndur í safnaðarmálum og
einn af leiðandi mönum þess félags-
skapar, og ekki ætíð við sömu fjöl-
ina feldur og síra ólafur.
Það hafði prestur oft fundið, að
Sigurður var honuin “Þrándur í
Götu”, þegar um eitthvert áhugamál
hans var að ræða i söfnuðinum. —
En nú var hann fallinn frá. Og svona
er það. Beztu mennirnir eru kall-
aðir fyrst, en þeir, sem minst er i
varið, lifa lengst. En, verði Guðs
viljil — sagði síra ólafur, þegar hon-
um var sagt lát Sigurðar kaupmanns
En hefðu menn séð inn í hugskot
prestsins, þá hefði annað verið uppi
á teningnum.
En, það sá enginn og allir tóku
undir með síra Ólafi, að allir beztu
mennirnir færu fyrst, og allir dáð-,
ust að skarpskyggni síra ólafs tá
öllum ráðgátum mannlifsins.
Nú var hann að hugsa um, hvað
hann ætti að segja yfir moldum
þessa góða manns. Það yrði að vera
af betri endanum, hól og skjall, —
auðvitað dálítið á móti betri vit-
und. En hvað um það, borgunin var
vis, þar sem ættingjar Sigurðar
kaupmanns áttu hlut að máli.
Það var þó ævinlega munur, fyrir
hverja maður gjörði embættisverk.
Þessir fátæklingar og millibilsmenn,
þeir borguðu aldrei nóg. Stundum
klipinn kostnað ferðarinnar, stund-
um alls ekki neitt. En þeir dóu og
það varð að jarðsyngja þá einsog
aðra. En það var miklu minni and-
leg áreynsla, því þeir urðu að gjöra
sig ánægða með alt.
En verstir af öllum mönnum eru
þessir, sem horga eftir því, hvað
ræðan væri góð, eða eftir þvi, hvern
ig þeim geðjast að þvi, sem sagt er
um þann látna. Það er annað en
gaman, að þurfa að gjöra prests-
verk fyrir svoleiðis vandlætara.
Sira Ólafur var farinn að ganga
um gólf. Hann var hár vexti, legg-
irnir voru langir og pervisalegir,
og langt á millum þeirra, eins og
þeim hefði verið slett utan á breið-
an og bumbumikinn búk. Hann var
síginaxla, með herðakistil, og löng-
um, dinglandi handleggjum. And-
litið var langt og kjálkamikið, skegg-
laust, með háum kinnbeinum, litl-
um, kringlóttum augum og mjólkur-
hvítu, strengdu skinni. En ennið
var lágt, höfuðið lítið og með syk-
urtoppslagi. Og þarna í strýtunni
rúmaðist gamla guðfræðin og Biblíu
innblásturinn, og ofurlítið af Krists
kenningum og kærleika. Kreddu-
blandin, ofsafengin, sauðþrá sann-
færing. Sannleiksást engin, en á-
girnd mest.
Hann reykti og hélt áfram að
hugsa: Það var vanþakklátt verk og
vandasamt, að vera prestur nú á
dögum. Fólk ætlaðist til, að maður
sé troðfullur og stútfullur með ein-
hverjar fyrirmyndar og nýgjörvinga
ræður, við livert tækifæfi, þó ekki
sé nema að skíra barn. Eg tala ekki
um að jarðsyngja. Þá verður maður
að hafa vakandi auga á hverju orði,
ef maður á að fá nokkuð fyrir það.
Helzt að hrúga nógu miklu lofi og
pris á þann látna, þó lítið eða ekk-
ert af því sé satt. Það hefir mér
gefist einna skárst.
Prestur brosti ánægjulega, lygndi
litlu kringlóttu augunum og blés frá
sér langri reykjarstroku. Andlitið
varð aftur strengt og alvarlegt.
Menn eru farnir að vita of mikið;
fá of mikla Vsindalega þekkingu,
lesa of mikið. Og þó þetta geti ekki
heitið mentun, þá eflir það sjálf-
stæði tilfinninganna og löngun til
að hugsa fyrir sig sjálfa.
Hugsanafrelsi, sannleiksþráin og
sjálfstæðistilfinningarnar, eru alt
af betur og betur að ryðja sér til
rúms, og .af þessu leiðir, að menn
fara að hugsa hærra og dýpra, og
stríða við að ráða örðugustu gátur
mannlifsins.
Gamla guðfræðin er áreiðanlega
að falla í gildi; innblásturs kenn-
ingin þá og þegar dauðrotuð. Hel-
víti má ekki minnast á, nema í hálf-
um hljóðum, og friðþægingar kenn-
ingin höktir á hækjum gagnrýninn-
ar og efasemdanna. En þetta má
maður ekki kannast við, og aldrei
láta uppskátt, — nei, aldrei!
Hann horfði flóttalega i kringum
sig, rétt einsog hann væri hræddur
um, að einhver væri að lesa hugs-
anir sínar.
Alt þetta að kenna þessari svo
nefndu nýju guðfræði og hennar
bölvuðum postulum, sein alt af látast
vera að grafa og grufla í nafni kær-
leikans og þekkingarinnar.---------
Síra Ólafur var búinn að kasta
vindilstubbnum út í horn og stóð
á miðju gólfi tneð seinasta reykinn
uppi i sér.
Þekkingarskortur hefir verið okk-
ar öruggasta akkeri, en nú eru þeir
að fara með það. Fari þeir til fjand-
ans, hvæsti hann út úr sér með
reyknum. En við megum aldrei við
það kannast, — aldrei!
Prestur var i þann veginn að kom-
ast í háa rifrildi við sjálfan sig,
þegar barið var á dyr.
Prestur gekk til dyra.
“Komdu sæll, prestur góður!”
sagði hár og fölleitur maður, með
svart yfirskegg og dökk, þunglyndis-
leg augu.
Prestur horfði undrandi á mann-
inn, einsog hann kæmi honum ekki
fyrir sig. Hann átti heldur alls enga
von að sjá hann þarna.
“Nú, þar ert þú, Þorgrímur
minn”, sagði prestur og rétti fram
hendina. “Komdu blessaður og
sæll! Og taktu þér sæti. Þú ert
sannarlega nýr gestur í húsum min-
um”.
Þorgrmur Sveinsson var velgreind
ur maður, lesinn og frálslyndur, en
átti fremur örðugt uppdráttar. —
Hann hafði einu sinni verið safnað-
arlimur síra Ólafs. Hafði sagt sig
úr þeim félagsskap fyrir ófrelsis-
kreddur og ráðríki prests. Stóð nú
utan safnaðar, en fylgdi sira Helga,
sem barðist af alefli fyrir nýju guð-
fræðinni og kenningarfrelsi presta.
Hann þjónaði nágranna söfnuðum
"síra ólafs.
Já, það var nú orðið nokkuð langt
síðan í fyrra, að þú sama sem rakst
mig út, bætti Þorgrimur við með
sjálfum sér.
Það varð stundar þögn. Þorgrím-
ur varð þess var, að prestur var að
gefa sér auga af og til.
“Ekki sýnist mér þú hafa fitnað,
síðan þú gekst undir merki þessar-
ar nýju guðfræðis afturgöngu og
alls þess frelsis fagurgala”, sagði
prestur í særandi málróm og kipr-
aði augun aftur, auðsælega drjúgur
af að hafa hitt sárasta blettinn.
Þorgrímur roðnaði. Hver hugsun-
in eftir aðra þaut sem leiftur í gegn-
um huga hans, og allar skildu þær
það sama eftir: brennandi sviða.
Og, að setja kringumstæðurnar
heima i samband við ósvifni þessa
vesœla manns, sem kallaðist þjónn
Drottins, fanst honum óbærilegt, og
gjörði honum þungt um mál.
Þorgrímur leit til prests. Það var
einsog meðaumkun og fyrirlitning
væru að togast á í augnaráðinu.
“Eg bjóst nú aldre i við þvi. En
þó hefir drottinn veitt mér og mín-
um ríkulega af sinu náðarborði, eft-
ir sem áður. Og það má eg segja
þér, síra Ólafur minn, að andlega á-
nægður er eg síðan”.---------
“Síðan þú varst heiðinn!” greip
síra ólafur fram i.
Svo hélt hann áfram: “Það eru
allir þeir, sem ekki kannast við
Jesú Krist frelsara vorn, krossfest-
an, líflátinn og grafinn, niðurstig-
inn til helvitis og upp aftur risinn”,
og sagði prestur þetta í kcnningar-
róm og barði í kringum sig, einsog
liann væri að verjast einhverjum ó-
sýn i I eguni á rásum.
“Og það gjörum við”, sagði Þor-
grímur rólega. “Við viljum, að kær-
leikurinn sé mark og inið allra
manna. Kristur kendi umburðar-
lyndi frá manni til manns, og til
þeás að geta náð því hámarki göfug-
leikans verðum við fyrst og fremst
að temja okkur góðvild hvor til
annars; en eg get ekki betur séð,
en að það eigi ómælanlega langt i
land, og það jafnvel einmitt hjá
þeim, sem hafa gjört það að lífs-
starfi sínu, að boða það fagnaðar-
erindi”.
Prestur fann sér til skapraunar,
að Þorgrímur var að snúa á hann.
Honum fanst hann allur ganga í
sjálfan sig og minka, en Þorgrimur
vaxa að sama skapi. Hann gaut
hornauga til Þorgríms, og var um
leið að leita í strýtunni eftir svari.
Þorgrimur sá, að ekki dugði að
fara lengra út i þessa sálma. Það
mundi aðeins kosta rifrildi. Hann
bar þvi upp erindið.
“Eg er kominn að biðja þig bón-
ar, síra ólafur”.
“Bónar? Mig bónar? Þú biðja
mig bónar!” Það gekk alveg fram
af honum, og hugsunin um, að geta
nú neitað kom honum aftur í bezta
skap.
“Það er til lítils, að biðja mig
bónar, er eg hræddur um, Þorgrím-
ur minn”, sagði prestur og ræksti
sig ánægjulega. “Eg hefi ekki mik-
ið af pen---------”.
“Það var ekki svoleiðis, sem eg
ætlaði að biðja þig, prestur góður”.
“Eg æ-t-l-a-ð-i — mig langaði til
að biðja þig að jarðsyngja barn”,
bætti hann við.
Þorgrími var þungt niðri fyrir.
Og honúm fanst, þrátt fyrir örbirgð
og erfiðar kringumstæður, sem oft
höfðu knúð hann á náðir annara,
að þetta væri sú þyngsta bón, sem
hann hefði orðið að stynja upp um
dagana.
“Og, ertu búinn að missa barn?
Sárt er það. Eg samhryggist þér”,
mælti prestur og andlitið varð renni
slétt einsog rjómatrog.
Prestur fór að ganga um gólf. —
Þarna gat hann náð sér niðri á Þor-
grími. Það var engan að fá, nema
prest langt i burtu, og það yrði hon-
um um megn. Hann vissi líka vel,
að sira Helgi lá veikur, og það var
einmitt presturinn, sem Þorgrimur
hefði helzt kosið að fá.
“Það er sárt, að missa blessuð
börnin. En þó er enn sárara, að sjá
þau afleidd, glötuð, jafnvel trúlaus
hrekjast i heiminum, ef það ætti
fyrir þeim að liggja. Og, það segi
eg þér satt: sú versta bón, sem eg
er beðinn, er að jarðsyngja vonirn-
ar ykkar, — dýrustu voniriiar ykk-
ar”, sagði prestur í klökkum róm,
eins og hann kæmist hjartanlega
við.
Það varð dauðaþögn. Prestur hélt
áfram að ganga um gólf.
“Hvað gamalt var barnið?” spurði
prestur.
“Rúmlega ársgamalt”.
“Skirt — veit eg?”
“Já, sira Helgi skírði það”.
Prestur varð þungbúinn.
“Þú hefir ekki séð þér fært, að
fá síra Helga, — það er svo langt?”
Prestur horfði slælegum rannsóknar
augum á Þorgrím.
“Eg er búinn að fara til hans.
Hann liggur veikur og náttúrlega
getur ekki komið; en ráðlagði mér
að leita til þín”.
Prestur gekk letilega fram og aftur
um gólfið.
Þarna get eg látið þá dansa eftir
minni pipu, hugsaði prestur. Þeir
leyfa sér aldrei, að jarða barnið
nema prestur kasti á það rekunum,
þótt vondir séu.
Prestur hætti að ganga um gólf.
Hann horfði á Þorgrím, varirnar
bitnar sainan, og hörkulegir drætt-
ir komu i munnvikin.
“Það er einn af okkar mörgu og
mikilfenglegu eiðum prestanna, að
sameina en ekki sundurdreifa, og
það er heilög skylda mín, sem sálu-
sorgara, og þjóns Drottins, að fram-
fylgja þessu lögmáli samvizkusam-
lega”, sagði prestur með hátíðlegri
rödd.
Þorgrimur horfði stóru, dökku
augunum á prest.
“óó, — eg skal reyna að borga
það, -t- borga það alt, ef það er
það, sem þú meinar”.-------
Röddin var óstyrk og veikluleg,
einsog í manni, sem tekur út likain-
legar þjáningar.
“Það er ekki það, sem eg á við.
Þú misskilur mig, Þorgrímur niinn”,
sagði prestur óþolinmóður einsog
honum sárnaði sljóleiki Þorgríms.
Aftur varð dauðaþögn.
Þorgrimur fann, að bak við þetta
lá einhver kærleiksleysisauðn, ein-
hver særandi, þrengjandi tómleik-
ur, sem hann gat ekki gjört sér
nokkra verulega grein fyrir.
“Eg skal verða við bón þinni,
Þorgrimur minn”, mælti prestur i
mjúkum og laðandi rómi, “ef þú
gengur í minn kristilega söfnuð aft-
ur, og starfar þar af heilum hug í
nafni vors krossfesta frelsara, en af-
neitar þessari nýju guðfræði og
hennar kærleiks og frelsis fimbul-
fambi, sem eg veit að er uppreistar-
full og syndsamleg villukenning, á
móti guðs heilaga orði í ritning-
unni”, Prestur hélt uppi hægri
hendinni meðan hann talaði, einsog
hann væri að taka eið af Þor-
grími.
Þorgrimur spratt á fætur. Hann
var dökkur í framan.
“Að þessuin svívirðilegu skilmál-
um þinurn geng eg ekki, aldrei að
eilifu! Án sanfæringar gæti eg ekki
verið nokkurum félagsskap til upp-
byggingar. Og án frelsis, andlegs
og likamlegt frelsis, gæti eg hvorki
lifað né starfað”.
Prestur þekti Þorgriin, og vissi að
ekki var til neins að eyða fleiri orð-
um fyrst hann ekki vann hann i
fyrstu atlögu. Hann fór að þrífa til
á skrifborðinu, einsog hann væri
búinn að tefja sig of lengi og ætlaði
að fara að skrifa.
“Þessarar stundar og margra
fleiri áttu eftir að iðrast, sira Ólaf-
ur”, sagði Þorgrímur um leið og
hann hvarf út í myrkrið og kuld-
ann. Það varð fátt um kveðjur. —
Hugsanir Þorgríms voru einsog ólg-
andi haf; en þegar hann var búinn
að vera úti í kuldanum og kveld-
loftinu, náðu þær aftur sínu eðlilega
jafnvægi.
Þegar hann var kominn heim,
var hann staðráðinn i, að segja eng-
um frá fundi þeirra, síra Ólafs, nema
konunni sinni. Hann vissi, að prest-
ur mundi þegja.
Honum fanst hann vera ánægður
með erindislokin. Nú vissi hann,
að hann þyldi ekki að láta sira Ólaf
koma nærri neinu, sein honum
væri kært.
“Góða ipin!” mælti Þorgrímur,
þegar hann fann konu sína heima.
“Við getum ekki fengið síra ólaf,
nema með þeim skilmálum, sem eg
get ómögulega gengið að, svo við
hljótum að jarða án prests”.
Hún þagði stundarkorn og brenn-
heit tárin hrundu í sífellu ofan á
borðið, sem hún sat við. “Ef þú
getur gjörl þig ánægðan með það,
þá verð eg að gjöra það lika, þó mér
finnist það óviðkunnanlegt”.
“Mér finst það nú líka, góða min,
— en við getnm bætt úr því seinna,
ef við lifum.”
Daginn eftir var barnið jarðað.
Það var fámenn jarðarför, en þar
héldust i hendur einlægni og hlut-
tekning.
En svo komu dómarnir og alinenn
ingsálitið.
Ofsatrúar kerlingar urðu óðar og
uppvægar, þegar þær fréttu um
þessa sjaldgæfu greftrun. Þeim
fanst þetta höfuðsynd. Þorgrimur
varð í augum þeirra meistari í guð-
leysinu. Heródes Pílatus og Júdas,
sem þær höfðu meira bannsungið,
urðu nú einsog smáfúskarar í synd-
inni, i samanburði við Þorgrim.
“Og eg get ekki látið inér svo”,
sagði Ingibjörg gamla, “að Þorgrim-
ur hefði verið jafn dauður og lif-
andi, þó hann hefði fengið blessað-
an karlinn hann síra Ólaf minn, til
að hola barninu i jörðina á kristi-
legan hátt, heldur en að grafa það
eins og hund”.
“Já, svo taka það náttúrlega aðrir
eftir honum, til þess að þurfa ekki
að borga presti, og særa tilfinning-
ar okkar, þessara sönnu kristnu,
sem viljum vera”, sagði Guðný kona
Þorsteins söngs, og þurkaði sér um
augun.
“Og því segi eg það, — hvað ætli
hann Hallgrímur minn Pétursson
segði, ef hann mætti lita upp úr
gröf sinni, sem orkti alla þessa
dýrðarsálma um dauðann, og sem
ættu að syngjast með andakt yfir
hverjum, sem deyr kristilega og
lagður er í vigða raold!”
“Það er nú reyndar ekkert at-
hugavert við þetta nema eitt”, —
mælti Hannes gamli djákni og blés
mæðilega og gaut hornauga upp á
við. “Það er — upprisan! Það þarf
enginn að ímynda sér, að sá risi
upp á dómsdegi, sem þjónn Drott-
ins hefir ekki skipáð að skyldi aftur
upprísa, eða svo sagði meistari Jón,
má eg segja”.
Hann gekk álútur og íbygginn
fram og aftur með höndurnar fyrir
aftan bakið, eins og hann rogaðist
með allar heimsins syndir á herð-
unum.
Dómarnir risu og féllu eins og
öldur á sjó. Iín tíminn slétti úr þvi
Öllll.
Hannes var að mörgu leyti stór-
merkur maður í siigu kyrkjunnar.
Hann var búinn að vera þar em-
bættismaður í tíu ár, og fyrir ein-
læga elju sína og undirgefni fór
hann stöðugt hækkandi i tignar-
stiganum, og var nú á fastalaunum,
og var líka alt i öllu, nema prestleg-
um störfum. Hann var djákni,
hringjari og hundalögregla. öllum
þessum embættum gengdi hann með
stakri samvizkusemi. Fólk var nú
stundum að halda, að Hannes hefði
ekki ævinlega mikið gagn af mess-
unni. Fyrri part messunnar þurfti
liann að sjá fólki fyrir sætum, og
var þá oft þess á milli i stöðugum
eltingaleik og handalögmáli við
hunda. Stundum kom fyrir, að
Hannes varð algjörlega i minnihluta,
þvi seppar voru kyrkjuræknir, af
vana, sem fleiri. Þegar fram í mess-
una sótti og Hannes var kominn til
rólegheita, þá sótti hann stundum
svefn, svo hann dró ýsur og jafnvel
hraut, þangað til hann þurfti að fara
með betlidiskinn.
Hannes lét ævinlega heilan dal á
betlibakkann, þcgar hann var á leið-
inni fram gólfið, og fór. ekki neitt
laumulega að þvi. Það sagði Hann-
es að væri hugvekja fyrir hina, að
láta eitthvað af hendi rakna. En
gárungarnir sögðu, að þenna sama
pening væri Hannes búinn að gefa
guði á hverjum helgidegi í tíu ár,
eða næst þvi fimm hundruð og tutt-
ugu sinnum. Það væru algjörlega
máð af honum þessi hreystiyrði
Bandaríkjanna: “In God we trust”.
Og, einsog eðlilegt.var eftir allan
þennan langa embættisskyldleika,
þá voru þeir elskulegir vinir Hann-
es og síra Ólafur. Enda sagði Hann-
es stundum, þegar hann var kendur,
að hann hefði aldrei þekt velvild og
ást til annara, fyrr en hann hefði
séð og heyrt síra Ólaf sinn.
Og eitt er vist, að ekkert var það
i vitund Hannesar, sem snerti aðra,
og miður mátti fara, að síra ólafur
vissi það ekki lika.
Sá eini, sem einna minst hafði að
segja um þessa einkennilegu greftr-
un, var síra Ólafur. Ef minst var á
það við hann, þá vildi hann heldur
draga úr þvi og 'eyða. Hann sagði,
að það væri svo margt sinnið, sem
skinnið, sein maðurinn hefði. Hver
hefði sínar eigin skoðanir, og hann
hefði þar ekkert dómsvald. Hann
sagði, að sinn verkahringur, sem
sálusorgara, væri að benda mönn-
um á rétta leið, þann eina og sanna
veg til lifsins og eilífrar sáluhjálp-
ar, og ef menn skeltu skolleyrunum
við guðsorði og kenningum sínum,
þá bæri hann enga ábyrgð þar á.
Sjálfur sagðist hann samvizkusam-
lega hafa staðið i stöðu sinni, og
varið lífi sinu og kröftum til efling-
ar kyrkju og kristindómi. Þeir yrðu
að sjá um sig sjálfir. Og hann nöri
saman höndunum ánægjulega, eins
og hann væri að strjúka af sér alla
ábyrgðina.
Allir dáðust að þessari dæmafáu
stillingu og sálarró síra Ólafs. Að
geta látið annað eins guðleysi af-
skiftalaust.
“Og hvað”, sögðu menn eins og
einum rómi, — öll þessi nátt-tröll
ofsatrúarinnar og hleypidómanna,—
“hvað getur verið sannari vottnr
göfugs og kristilegs hugarfars!” Já,
allir lofuðu og vegsömuðu síra ólaf
fyrir andakt, umburðarlyndi og
elsku til mannanna. —-------------
Áfram, áfram flaug tíminn nieð
sínum eðlilega hraða. Dagarnir urðu
að vikum og þær að mánuðum. —
Vorið var komið. Vorsólin skein í
allri sinni dýrð, og helti stöðugum
lífsstraumum yfir jörðina, sem fór
sígrænkandi. Alt, sem lifði og hrærð-
ist á jörðinni, naut vorblíðunnar í
sátt og samlyndi — nema mennirn-
ir; þeim gengur svo hörmulega
illa, að láta sér lynda saman, aum-
ingja mennirnir. Og jafnvel prest-
unum gengur það dauðans illa, að
láta sér koma saman.
Einn þenna sólhýra vordag gengu
þrjár manneskjur iit í grafreitinn
vestanvert við bæinn. Það voru þau
Þorgrímur Sveinsson, kona hans og
sira Helgi. Þau staðnæmdust þar
við ofurlitinn moldarhaug i einu
horninu í garðinum. Þau áttu hann
sjálf.----
Síra Helgi hélt á þíemur blóm-
um. Hann rétti hendina út yfir
leiðið og lét eitt og eitt detta um
leið oghann madti hin alkunnu orð:
“Af jörðu ertu kominn” o.s.frv. Þau
höfðu ekki verið töluð yfir þessari
litlu gröf fyrri. Svo flutti hann
stutta bæn. Hann bað guð kærleik-
ans og réttlætisins, að senda þessa
saklausu sál, sem hann hefði tekið
til sín, hreina og óspilta af heimin-
um, hingað til að gróðursetja kær-
leika og umburðarlyndi í hjörtum
mannanna.
Þegar syrgjendurnir, — foreldr-
arnir — gengu heimleiðis, endur-
vakin af söknuði hjá lilla leiðinu,
sem nú lukti það, sem þau höfðu
sameiginlega elskað og var þeim
dýrmætast af öllu, sem þau þektu á
jörðunni, — þá fanst þeim að fylgdi
sér friður og sælukend gleði. Spor-
in urðu þeitn miklu greiðgcngari,
en seinast. Þá fanst þeim lifið tóm-
legt og tilgangslitið. Þá fanst þeim
myrkrið meira en ljósið, vonirnar
vonbrigði, og dauðinn konungur
yfir því öllu. —
Nú fanst þeim þau skilja jietta
mikið betur. Nú fanst þeim þau
skilja, að þetta lif værj nú aðeins
byrjun til áframhaldandi lífs. Þetta
lif væri aðeins einn síuttur áfangi
til fullkomnunar fyrir mannsand-
ann. Nú vissu þau, að ljósið var
meistari myrkursins, þó manni finn-
ist stundum skuggar lifsins bera
það ofurliði, og vonin einhver sú
æðsta svalalind mannlegrar sálar.
Og nú fanst þeim þau vera ánægð
með, að eiga nú.minninguna litla
blómsins síns hreina og óflekkaða
eins og helgidóm í heimi sálar sinn-
ar.
“Góða mín!” sagði Þorgrimur um
leið og hann tók í hönd konu sinnar,
þegar þau voru komin heim. “Eftir
alt, þá er nú sjálfur dauðinn, þessi
óboðni og óvelkomni gestur, sem
öllu lifi stendur ótti og skelfing af,
-----aðeins smáþáttur — alls, alls
lífsins”.
THE CANADA
STANDARD LOAN CO.
Attal Skrlfatofa, Wtnnlp«(
$100 SKULDABRÉF SELD
Tilþægtnda þeim sem hafa smá upp-
hæ75ir til þess att kaupa, sér 1 hag.
Upplýsingar og vaxtahlutfall fæst
á. skrifstofunni.
J. C. Kyle, ráQRmaltar
42* Main Streef, Wlnnlpeg.
Rafmagns — heimilis — áhöld.
Hughes Rafmagns Eldavélar
Thor Rafmagns í>vottavélar
Red Rafmagns t»vottavólar
Harley Vacuum Gólf Hrelnsarar
“Laco” Nitrogen og Tungsten Lamp-
ar.
Rafmagns “Fixtures”
“Universal” Appliances
J. F. McKENZIE ELECTRIC
CO.
283 Kennedy Street
Phone Maln 4064 Wlnnlpec
VIBgjörSir af öllu tagi fljótt og vel
af hendi lelstar.
D. GEORGE & C0.
General House Repairs
Cahinef Makera and Upholaterera
Furnlture repaired, upholstered and
cleaned, french polishing and
Hardwood Finishing, Furni-
ture packed for shipment
Chalrs neatly re-caned,
Phone Garry 3112 369 Sherbrooke St.
Brúkahar saumavélar meTJ hæfi-
legu verTii.; nýjar Slnger vélar,
fyrir peninga út i hönd etta til letigu
Partar i allar tegundlr af vélum;
aögjörö á öllum tegundum af Phon-
nographs á mjög lágu verhl.
J. E. BRYANS
531 SARGENT AVE.
Okkur vantar duglega “agenta" og
verksmala.
Ein persóna (fyrir daginn), $1.50
Herbergi, kveld og morgunverTSur,
$1.25. Máltíöir, 35c. Herbergi, ein
persóna, 50c. Fyrirtak í alla staöi,
ágæt vínsölustofa í sambandi.
Talslml Garry 2252
R0YAL 0AK H0TEL
Chas. Gustafsson, eigandi
Sérstakur sunnudags miödagsverö-
ur. Vín og vindlar á boröum frá
klukkan eitt til þrjú e.h. og frá sex
til átta aö kveldinu.
2S3 MARKET STREET, W INNIPEG
Isabel Cleaning and
Pressing Establishment
J. W. ftUINST, eleandl
Kunna manna bezt að fara mel
LOÐSKINNA
FATNAÐ
Viögeröir og breytingar
á fatnaöi.
Phone Garry 1098 83 Isabel St.
horni McDermot
i H.JOHNSON |
t Bicyle & Machine Works ♦
♦ Gjörir við vélar og verkfærl
f reiðhjól og mótora, skerpir
£ skauta og smíðar hluti 1 blf-
■f reiðar. Látið hann sltja fyrir
t viðskiftum ykkar. Alt vel af
X hendi leyst, og ódýrara en hjá
♦ öðrum.
X 651 SARGENT AVE.
t
Columbia Grain
Co., Limited
140-44 Grain Exchange Bldg.
WINNIPEG
TAKIÐ EFTIR!
Vér kaiipum hveiti og aðra
kornvöru, gefum hæsta verð og
ibyrgjumst áreiðanleg viðskifti
Skrifaðu eftir uvplýsingum.
TELEPHONE MAIN 3508
4-f ♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦ ♦