Heimskringla - 17.06.1915, Blaðsíða 6

BLS. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. JúNí 1915.
Hin Leyndardómsfullu Skjöl.
Saga eftir
WALTER WOODS.
"Fyrsl af öllu”, syaraði eg, “verð eg að athuga
þetta”. Og svo tók eg upp skjölin og skoðaði þau vand-
lega og stakk þeim svo í vasa minn. “Þar næst verð-
um við að ganga svo frá þessum góða herra” — eg benti
á Johnson — “að hann geti ekki með nokkru móti kom-
ið þvi við, að gjöra okkur neinn óskunda, i nokkra
klukkutima að minsta kosti”.
“Og svo?” spurði Ethel.
“Flýja bæinn”, svaraði eg.
Það varð stundar þögn. Svo mælti hún í lágum
róm. “Hvert eigum við að flýja? Eg verð, að minsta
kosti að verða kyr i New York”.
“Við skulum tala um það bráðum” sagði eg. —
“Þetta er ekki staður né stund að tala um það. Við
verðum að slá járnið meðan það er heitt, ea ,við töp-
um tækifærinu sem við höfum og fáum það aldrei
aftur”.
Johnson virtist ekkert vera að taka eftir okkur eða
samtali okkar. En eg vissi vel, að hann lagði sig allan
eftir að gcta heyrt samræðu okkar og kynst fyrirætlun-
um okkar.
Afstaða okkar var bæði hættuleg og erfiðleikum
bundin. Eg vissi um hans fjölda mörgu vegi og nögu-
lcika til a'ð hefna sín á okkur, ef hann fengi frelsi sitt
aftur. Undir öllum kringumstæðum varð hann að vera
fangi og það i hans eigin húsum, þar tii eg hafði kom
ið í framkvæmd því, sem eg hafði í huga. Eg gat ekki
rétt i svipinn áttað mig á því, á hvaða hátt væri bezt
að halda honum sem fanga.
Það var Ethel, sem réði fram úr vandræðunum.
Fyrst fór hún að talþræðinum og gjörði hann ó-
nýtann með þvi að skera hann í sundur. Síðan tók
hún upp skammbyssuna, sem lá hlaðin á gólfinu, og
lét hana í yasa sinn. Eftir það lokaði hún vandlega
dyrum þeim, sem láu inn í þau herbergi, sem eg hafði
verið í, svo ómögulegt væri að komast inn frá þemi i
hlið. Eftir að hafa gjört þetta, gekk hún að skáp, sem
i herberginu var, og tók þaðan nokkrar sætar kökur
og flösku af rauðvíni, og setti það á litið borð, sein hún
svo færði nálægt legubekknum, til þess að Johnson, þó
hann lægi út af, næði í það.
“Hvað er þetta?” spurði Johnson. “Hvað á allur
þessi undirbúningur að þýða?”
“Þetta er”, sagði eg, “það sem við köllum auga
fyrir auga og tönn fyrir tönn. Gjöri einhver öðrum
greiða, á hann sannarlega skilið, að sá hinn sami gjöri
sér greiða aftur. En eg er sár yfir þvi, að hinum nýja
fanga er ekki hægt að veita af annari eins rausn og
þeim var sýnd, sem nú er búinn að fá frelsi sitt. En
þú skait ekki svelta, og eftir að hafa lifað einn eða tvo
daga á brauði og rauðavíni, þá verður þú búinn að fá
góða lyst á einhverju öðru, sem er þyngra i maga. Nú,
hvað ætlar þú að gjöra næst?” spurði eg Ethel.
Hún livíslaði að mér svari sínu.
“Mig tekur það mjiig sárt”, sagði eg, og gekk yfir
þangað, sem Johnson lá á legubekknum. “En eg verð
að skilja svo vel við þig, að þú komist ekki úr þess-
um legubekk. Eg verð því að biðja þig að lána mér
þessar silkibrjósthlífar þínar. Þú þarft ekki að vera
hræddur um eigur þínar, því eg skal ekkert taka héð-
an burtu, sem ekki er algjörlega min eign”.
Johnson svaraði engu og hreyfði sig ekkert. Hann
var algjörlega yfirbugaður, og lá nú kyr og starði á
okkur Ethel heiftarfullum augum. Það var líka annað,
sem lýsti scr í augum hans, sem eg skildi ekki i bili,
en sem bráðam varð mér fullljóst.
Eg gekk nú að fataskápnuin og tók þar ofan af
krókum tvær silkibrjósthlífar, sem varu uin þrjú fet á
lengd hvor þeirra. Fór eg svo með þær að legubekkn-
um til Johnsons.
“Þér mun finnast auðvelt að eiga við mig nú”,
sagði Johnson. “Eg veit hvenær eg er yfirbugaður.
Lukkuhjólið er farið að snúast í aðra átt; en heppi-
legra væri ef til vill að segja að forlögin hefðu snúist
á móti mér. Komdu nær mér, eftirmaður minn”.
Mér virtist hann talá af svo mikilli auðmýkt, en
þó í fullri meiningu, að eg hálf fyrirvarð mig. Mínar
tilfinningar voru sjálfsagt þær sömu og hans höfðu
verið fyrir iku síðan, er hann gjörði mig að fanga sín-
um.
Eg fór nú að reyna traustleika brjósthlifanna,
sem reyndust of traustar fyrir mig að slíta. Þá.fór eg
að vefja um úlnliði Johnsons og batt svo saman hend-
urnar fyrir aftan bakið.
Hann sýndi enga mótspyrnu, enda held eg að
hann hafi verið svo dasaður orðinn á sál og líkama, ao
hann hefði ekki getað það, þó hann hefði viljað. Hann
sagði ekkert, þar til eg var búinn að binda á honum
hendurnar, þá sagði hann: “Það er til lítils að leiða
hest að þeim brunni, sem er þur, í þeim tilgangi að
vatna honum”. Hann sagði þetta með háðsbrosi á vör-
unura; því hann hefir eflaust fundið til þess, að mér
hefði mistekist að reikna dæmið. Til hvers var að
setja fyrir hann vín og brauð en binda svo hendur hans
á bak aftur?
Eg leit ráðaleysislega til Ethelar, sem nú einnig
réð fram úr þessum vanda.
“Það er enginn annar vegur út úr þessu”, hvislaði
hún að mér, “en að setja hann inn í þau herbergi, er
þú varst geym lur í”.
“Gott og vel, hr. Johnson”, sagði eg. “Eg ætla að
Ieysa þig aftur og lofa þér að vera lausum, en þó ekki
fyrri en eg hefi tekið alt frá þér, sem þú hefir i vösum
þinum. Það, sem eg kannað finna í vösum þinum, skal
eg láta hér á skrifpúlt þitt, svo þú getir tekið það aft-
ur þaðan á sínum tíma. En svo verður þú að gjöra svo
vel, að ganga inn í það allra helgasta, en það er inn í
þau herbergi, er þú valdir mér fyrir verustað. Matur
mun verða færður þér — þori eg að fullyrða — á þann
sama leyndardómsfulla hátt og hann var færður mér”.
“Þar feilar þér ögn”, sagði hann. “Samverkakona
þin” — og hann leit til Ethel — “veit að eg var búinn
að gjöra nýjar ráðstafanir gagnvart þér, svo enginn
maður kemur framar með mat”. ,
“Þá verður þetta líka að duga þér”, sagði eg. Og
á meðan Johnson staulaðist við illan leik inn í her-
bergið, fór Ethel með brauðið og vinið þangað inn.
Johnson var virkilega æði mikið veikur. Hann var
fölur sem nár i andliti og einu sinni var hann nærri
rokinn um koll á leiðinni inn í herbergið, svo var hann
óstyrkur. Eg sá, að Ethel kendi í brjósti um hann; en
það var ekki hægt að hjálpa þessu. Okkar eigin frels-
un var undir því komin, að hafa hraðan á. Með því
eina móti gat eg framkvæmt það, sem eg hafði i huga
að gjöra.
Eg hafði gætur á Johnson meðan Ethel fór að hin-
um dyrunum á herbergjunum og lokaði þeim að utan-
verðu frá og skyldi lykilinn eftir í skránni; svo John-
son skyldi ekki geta opnað, þó hann hefði annan lykil.
Að sönnu var eg búinn að taka alt úr vösum hans; en
hann gat hafa haft lykil faldan inni í herberginu, sem
við vissum ekkert af, og sem eg hafði aldrei orðið var
við. *
Þegar Ethel kom aftur, leit eg til Johnsons, svo
sem einsog í síðasta sinni. “Nú”, sagði eg, “það er nú
sama tækifæri fyrir þig að komast út héðan, sein eg
hafði. Ske kann, að einhver komi, sem gefi þér frelsi
þitt. Ske kann, að þú getir látið fólk vita, að þú sért
í nauðum staddur. Þér er full ljóst, hvað við Ethel höi
um i huga að gjöra, og stanzaðu okkur, ef þú getur”.
Svo gaf eg Ethel bendingu um að hafa sig burtu,
og fór hún inn í prívat skrifstofu Johnsons, sem við
höfðum veriíí í áður. Svo — án þess að hafa augun af
Johnson — gekk eg hægt aftur á bak út í dyrnar. Hanii
reyndi ekki á neinn hátt til að aftra mér, né heldur að
elta mig. Það greip mig ótti fyrir því, að hann ef til
vill væri hættulega meiddur, og þess vegna ekki rétt,
að skila hann eftir einan. En það var of Seint að hugsa
um það nú. Eg lokaði hurðinni vandlega og fór svo
inn til Ethel, og gekk strax að litla gatinu í þilinu, sem
áður hefir verið á minst; og það var ekki fyrri, en eg
var búinn að loka þvi vandlega með árnslám og lykl-
um, eins og eg ætti von á að hann kæmist þar út, að eg
gat verið með sjálfum mér viss um hans óhultleika
þarna inni. ,
Johnson var nú fangi eins áreiðanlega og fullkom-
lega og eg hafði verið það áður. , • ,
•Eg leit yfir herbergið; færði svo til borð og stóla;
lét alt á sin stað og gekk svó frá öllu, að ekkert bar
þess vott, að neinar ryskingar hefðu átt sér stað, né
neitt óvanalegt hefði komið fyrir þar inni. Eg tók svo
í hönd Ethel og leiddi hana fram að stiganum; lokaði
vandlega útihurðinni á skrifstofunni og kvaddi siðan
hr. Johnson, — mikilhæfasta njósnarann i viðri ver-
öld, að sagt var.
Nú lá ekkert annað fyrir okkur Ethel en að flýja
sem allra fljótast að okkur var unt úr New York borg.
En hvert átti að flýja? Það var ráðgátan, sem kom nú
fyrir okkur að leysa úr.
XXIV. KAPÍTULI.
ílin mikilvægu laun.
Eg veit ekki, hverjar tilfinningar Ethelar hafa
verið, en mínar voru þær, að þeim verður ekki með
orðum lýst.
Eg var í mjög hættulegum kringumstæðum og hafði
dregið Ethel inn í hættuna með mér.
Hvað myndi koma fyrir okkur,, ef það kæmist upp
á hvaða hátt við náðum skjölunum aftur? Hvernig
færi fyrir okkur, ef Johnson tækist að komast út, með
öllum sínum dularfullu brögðum? Hvernig gátum við
haft von um að sleppa við laganna hiirðu refsingu?
Hvernig gátum við búist við, að nokkur tryði sögu
okkar um málið, sem var í sannleika mjög svo ósenni-
leg. Hvað mér sjálfum við kom, þá var mér nokkurn
veginn sama, á þverju valt. En eg varð hugsjúkur, er
eg hugsaði til þess, að hafa dregið Ethel inn í þessi
vandræði með mér. En svo var það hugarfróun fyrir
mig, er eg hugsaði um það, að nú í síðasta leiknum
hefði hún leikið svo stórkostlega rullu af frjálsum og
fúsum vilja, að eg taldi víst, að hún væri ákveðin í,
að taka fullkomlega hlutdeild í kjörum mínum, án þcss
að fella sök á mig, þó afleiðingarnar yrðu ekki sem
beztar.
“Hvert erum við að fara?” spurði hún, er vð
komum út á strætið. ,
“Undir vanalegum kringumstæðum”, svaraði eg,
“hefðum við átt að halda rakleiðis til Washington,
eins fljótt og við gætum komist, og skilja New York
borg eftir að baki okkar. En til allrar ólukku fyrir
okkur hefir einn maður orðið, skyldu sinnar vegna, að
fara úr borginni; en hann þyrfti eg að sjá áður en eg
færi héðan”.
“Þú átt við utanríkisráðgjafann.” spurði Ethel. ,
“Það er mín þrá, að hafa tal af hans hátign”, svar-
aði eg.
“Er hann ekki á ferðalagi með krónprinsinum?”
spurði Ethel dauf í bragði.
“Jú, hann er á ferðalagi með honum um alt land-
ið, og því ómögulegt að ætla á hvar eg gæti hitt rás
gjafann”.
“Já, en eg myndi reyna að sjá krónprinsinn sjálf-
an og tala við hann”, sagði Ethel og færðist fjör í all-
an hennar líkama, eins og ef henni skyldi hafa dottið
eitthvert nýtt ráð í hug. “Eg er óánægð með alt hálf-
verk, og myndi því reyna að ná í höfuðpaurinn sjálf-
an”, bætti hún við. ,
“En gáðu að þvi, min kæra, að krónprinsinn veit-
ir engum viðtal meðan hann er á ferðalögum sínum”,
svaraði eg”-.
“Hann myndi gjöra það,' ef hann vissi, hve áríð-
andi mál þitt er”, svaraði hún. “Flýttu þér, við höfum
engan tíma að missa. Við skulum fara til Niagara;
krónprinsinn er væntanlegur þangað á morgun. Hér
er ferðaáætlunar skrá hans. Fljótt, við erum að eyða til
einskis dýrmætúm tíma. Ferðaáætlanir prinsins hafa
verið ákveðnar af mönnum hér i borg fyrir hann, og
þeim áætlunum fylgir hann undir öllum krjngumstæð-
um”.
“Eg fer að þínum ráðum”, sagði eg. “Það er fyrir
mér einsog prinsinum: Ferðaáadlanir mínar eru ekki
gjörðar af mér sjálfum”.
“Við skulum fara hérna inn”, sagði Ethel og stað-
næmdist við dyr á gistihúsi einu á Broadway stræti.
“Við getum fengið hér lestagöngu skrá járnbrautafé-
laganna”.
“Það er ágætt”, svaraði eg. “Og við getum um leið
fengið okkur eitthvað aþ borða. Það er ekki rétt af
okkur, að forsmá blessaðan matinn, þó mikið sé um
fyrir okkur”.
Við fórum síðan inn á gistihúsið. Á hellu rétt hjá
dyrunum fann eg fjölda af járnbrauta-skrám, allra
hinna mismunandi járnbrautarfélaga, og tók eg eina af
hverri tegund, og bjóst við að geta fengið fullnægjandi
upplýsingar úr þeim. Við héldum nú inn í matsölu-
deildina og tókum okkur sæti við eitt Iltið borð, sem
stóð einsog afsíðis. Til okkar kom stór, biksvartur
negri og spurði hvað okkur þóknaðist að borða. Við
athuguðum matarseðilinn og sögðum honum svo, hvers
við óskuðum; en á meðan hann var að sækja matinn,
férum við Ethel að yfirfara járnbrauta-töflurnar. Við
fundum helzt alt annað en það, sem við vorum að
leita að. Við gátum fengið far til Niagara í hinum fín-
ustu vögnum, með lest, er fór yfir fallegustu landspildu
sem til er í Bandaríkjunum; við gátum fengið far með
lestum, er veittu hið allra bezta fæði í mat og drykk;
við gátum fengið far með Iestum, er höfðu þá allra fín-
ustu svefnklefa; — en við sáum hvergi auglýsta hina
fljótustu lest, en það var einmitt það, sem við vorum að
lita eftir.
í vandræðum minum stóð eg upp frá borðinu og
gekk yfir til manns, er sat við skrifborð nálægt dyrun-
um. “Á meðan eg er að borða”, sagði eg við hann,
“ætla eg að biðja þig, að komast eftir fyrir mig, á
hvaða hátt tvær persónur geta komisl sem allra fljót-
ast til Niagara. Eg botna ekkert í þessum tímatöflum.
Eg kæri mig ekkert um fagurt útsýni, skreytta vagna,
né fínustu svefnklefa. Eg óska einungis eftir fljótri
ferð. Eg finn þig aftur eftir hálfan tíma”.
Eg fór svo frá þessum manni og að borðinu aftur,
í þeirri von að honum tækist að vinna þetta *verk fyrir
mig. Nú var maturinn kominn á borðið og við borð-
uðum góða og stóra máltíð, — að minsta kosti gjörði eg
matnum góð skil. Eg var alt af eins og á flótta, með
augun allstaðar. Ef einhver kom inn að borðirju, fanst
mér það hljóta að vera Johnson. Eg held að eg hefði
alls ekki orðið forviða, þó hann hefði komið þarna inn
með lögregluna á h'ælum sér, til að taka okkur föst;
því svo sjálfsagt fanst mér, að hann hefði komist út úr
fangelsi sínu. Eg þekti og óttaðist hans krókavegi og
óskiljanlcga mátt, og mig fýsti alls ekki, að komast í
klær laganna í þessu landi. Mér fanst, og eg held að
það hafi ekki verið rangt, að alt væri hægt að fá gjört
í New York borg fyrir peninga; og eg þekti Johnson
nógu vel til þess að eg vissi, að hann myndi ekki láta
peninga standa í vegi fyrir því, áð koma fram grimmi-
legum hefndum á mér.
Eg lauk við að borða og fór svo til skrifarans aft-
ur. Honum hafði lítið eitt gengið betur en mér með
málið. Samt hafði hann i millitíðinni útvegað mér tvo
farmiða og með þá lögðum við Ethel af stað út úr gisti-
húsinu. Við tókum þann fyrsta strætisvagn, er við
náðum í og fórum í honum til að flýta ferðum sem
allra mest til vagnstöðvanna.
Ferðin var ekki löng. Við fórum frá New York
um kveldið og áttum að koma til Niagara snemma
næsta morgun. Eg varð feginn, þegar sá tími kom, sem
lestin átti að leggja af stað, og meir feginn, er við vor-
um komin af stað. Okkur stóð til boða að nota svefn-
klefana, eins og öðrum farþegum, en við höfðum enga
löngun til að sofa. Og hvað mig snerti, þá fanst mér eg
alls ekki mega það, því af öllu illu var þó verst að láta
Johnson koma að sér sofandi. Eg gat ekki hrundið frá
mér þeirri hugsun, að liann hlyti að ná okkur áður en
við kæmumst alla Ieið.
Fyrir okkur lá ' eitt ætlunarverk, aðeins eitt; en
það var, að komast sem allra fyrst til Niagara og finna
menn okkar og Ijúka crindi okkar við þá. Við töluð-
um saman alla nóttina, í hálfum hljóðum, um líkurnar
fyrir þvi, að ná tali af prinsinum, og það sem á móti
því mælti, og viktuðum við nákvæmlega alt, sem gat
verið því með og móti. Á hverri vagnstöð, sem lestin
staðnæmdist á, bjóst eg við, að einhver kæmi inn í
lestina til að handtaka okkur. En ekkert þvi líkt kom
fyrir, og stuttu eftir kl. 6 um morguninn stigum við
út úr lestinni við Niagara. ,
“Nú þurfum við þó sannarlega, að fá okkur ein-
hverja hressingu”, sagði eg, og fórum við því inn í
það fyrsta matsöluhús, sem við komum að. Þar voru
fyrir tvær durgslegar kerlingar, sem voru að undirbúa
alt hjá sér fyrir starf dagsins. Það var ekki fjölbreytt-
ur matur, em við fengum, en á vona tímum verður mað-
ur öllu feginn. Alt, sem við fengum, var kaffi og brauð,
sem okkur var borið af annari þessari kerlingu. Og
hafði hún mörg orð um það, að við kæmum nokkuð
snemma til þess að geta ætlast til að fá nokkurn mat.
Hún sagðist ekki taka á sig mikil ómök fyrir það fólk,
sem væri a tralla úti allar nætur; því væri bezt að hafa
mat með sér, svo það gæti étið á hvaða timum sólar-
liringsins sem vær.
Eg sagði henni, að þetta væri alveg sérstakur dag-
ur í sögu landsins, þar eð það kæmi ekki fyrir á hvcrj-
um degi, að hans hátign væri á ferðinni.
“Þú hefir alveg rétt fyrir þér þar”, mælti kerling.
“En svo kemur það ekki mál við mig. Hann heimsæk-
ir mig varla; og eg mun þurfa að vinna mitt verk í
dag sem aðra daga. En mikill fjöldi er hér annars af
fólkinu! Eg hefi nú aldrei séð annað eins. öll gisti-
hús bæjarins eru troðfull og sumt af gestunum hefir
leitað hælis í fjölskylduhúsum. Eg efast um, að prins-
inum lítist á annan eins sæg og allra þjóða lýð; eg
gæti vel trúað, að hann staðnæmdist hér ekki neitt,
þegar hann sér alt þetta. En fánarnir — já, það er nú
ögn! Það er fáni hengdur á hvern girðingastaur, hVað
þá annarsstaðar. Menn hafa verið að taka inn kverka-
hreinsandi lyf undanfarna ilaga, svoiað þeir geti betur
húrrað fyrir honum, og eg er viss um, að það heyrist
ekki niðurinn í fossinum fyrir hávaða og gangi í fólk-
inu”.
“Þetta er hreint ekki neitt glæsilegt að heyra”,
sagði Ethel, er við vorum komin af stað áleiðis til
fossins. “Hvernig í ósköpunum hugsar þú þér að ná
tali af prinsinum? Hvað er þetta!,, og hún rak upp lágt
hljóð.
“Hvað meinar þú? Hvað áttu við?” spurði eg.
“Kannske að það sé ekki neitt hættulegt?” svaraði
hún. “En líttu á manninn, sem þarna er á undan okk-
ur. Hann sneri sér við og starði á okkur, þegar þú tókst
ekki eftir því”.,
“Það eru svo margir menn á ferð hér um slóðir í
dag”, svaraði eg eins og ekkert væri um að vera. En
svo rak eg upp hljóð af undrun, alveg ósjálfrátt.. Á veg-
inum fram undan okkur var maður, sem eg þekti mæta
vel, og kannaðist nú strax við baksvipinn og limaburð-
inn.
“Þú hefir rétt að mæla”, sagði eg. “Það er Heil-
born! En við getum ekkert að gjört. Við vcrðum að
mæta afleiðingunum héðan af, hverjar sem þær kunna
að verða. Eftir alt, má vera að hann sé hér aðeins af
tilviljun; cn einnig getur það verið, að hann sé hér í
sérstöku augnamiði. Þú verður að athuga það, að kring-
um prinsinn safnast heill herskari af lögregluinönnum
og njósnurum.
“Það, að sjá hann hér er ills viti, það. er eg sann-
færð um”, 'mælti Ethel. “Getum við ekkj komist frá
honum?”
“Ef hér á eitthvað óviðfeldið að koma fyrir, þá er
eg hér til að mæta því. Engin hætta skal aftra mér frá,
að koma fyrirætlun minni í framkvæmd”, svaraði eg
einbeittur.
Eg staðnæmdist augnablik til að spyrja inann, sem
mætti okkur, hver væri skemst leið að fossinum, og
hann sagði mér það. Hann bauð mér nú þjónustu sína
og hests síns fyrir eina fimm dollara um daginnn. En
eg hélt ferðum mínum áfram, án þess að sinna nokkru
því boði hans. En hann hrópaði á eftir mér, að án sinn-
ar aðstoðar myndi eg ekkert geta séð af dýrð dagsins,
og lenda svo í hendur á okrurum, sem bærinn úði og
grúði af þenna ikig.
Eg tók nú slóðina, er lá beint fram undan mér.
Ethel var við hlið mér og studdist við arm minn. Eg
tók svo slóð er lá út af henni til hægri handar, og eftir
fáeinna faðma göngu komum við að Prospect tanga, en
hann er við horni á landi þvi, er að fossinum liggur,
Bandaríkjamegin, og ef þú réttir hendi þína yfir járn-
grindurnar, nær þú í hið freyðandi vatn, sem fellur þar
niður eitt hundrað og sextíu fet. Við Ethel vorum þau
fyrstu til þessa staðar þenna morgun. Við vorum kom-
in að brúnni.
“Mikil undur eru að horfa á þetta”, sagði Ethel al-
veg frá sér numin. “Ekki er að furða, þó svo margir
taki sér ferð á hendur lil þess að skoða þetta furðu-
verk náttúrunnar, og ekki er að furða, þótt mönnum
gangi illa að standa á móti þeirri freisting, að fara yfir
um brúna”.
“Svona! Þú verður að hætta að dást að náttúr-
unni. Við verðum að halda okkur við efnið”, svar-
aði eg.
“Ef til vill get eg hjálpað ykkur til þess?” heyrði
eg rödd segja skamt frá okkur.
Eg leit við og sá eg þá hvar Heilborn stóð rétt fyr-
ir aftan mig. Það fór um mig voða hryllingur. Hvað
það var auðvelt fyrir þetta fúlmenni að taka okkur,
hvort eftir annað og kasta okkur yfir járngirðinguna
oian í hið freyðandi hyldýpi fyrir neðan! Og eg held
að eg hafi ekki mislesið úr augnaráði hans þá sterku
löngun til.að gjöra eitthvað því líkt.
“Það er gagnslaust fyrir þig, að látast ekki þekkja
mig, eða snúa á burtu”, sagði Ileilborn. “Eg get ekki
gizkað á meiningu eða tilgang alls þess, er kemur fyrir
í New York; en eg er viss um, að eg get gizkað á fyrir
hvaða sök eða hvers vegna þú ert hér. Það er vegna
skjalanna. Er það ekki rétt, sem eg segi?”
“Eg get ekki farið að kappræða við þig ástæðuna
fyrir því að eg er hér”, svaraði eg honum. “Það er
mál, sem snertir einungis mig einan”.
“Kannske eg megi óska yður, ungfrú, til lukku
með happasæl erindislok”, sagði hann og hneigði eig
fyrir Ethel. “Svo fólk fer þá hingað i giftingarferð?”
Ethel svaraði engu.
“Sumir ferðast einnig hingað, sem ekki eru gift-
ir”, hélt Hcilborn áfram, og hvislaði orðunum i eyr-
un á mér.
Eg held að tilgangur hans hafi verið, að koma mér
í æsing og koma því til leiðar, að eg tefðist þarna, þar
til honum bærist hjálp frá lögreglunni; en eg ásetti
mér að láta honum ekki verða að þeirri ætlun sinni.
Eg leit til hans fyrirlitningaraugum og glotti háðs-
lega framan í hann uin leið og eg gekk burtu.
Hann gjörði enga tilraun til að fylgja okkur eftir,
og þegar eg leit til baka sá eg að hann hafði gengið
lengra upp á brúna og studdi nú höndunum á hand-
riðið og starði á hinn tröllslega foss, er kastaði froð-
unni og vatnsýringi framan i hann.
Eg stóð kyrr nokkur augnblik og horfði á hann;
en Ethel hélt fast i handlegg minn. Eitt augnablik leit
eg við, um leið og eg svaraði einhverju, sem Ethel
sagði, en þegar eg leit við aftur greip mig ótti og
skelfing.
Heilborn var horfinn.
Eg hafði ekki heyrt neitt hljóð, og hafði ekki séð
hann hreyfa sig til ferða. Eg horfði alt í kringum mig,
en sá þess engin merki, að hann væri neinstaðar ná-
lægur. Á einu augnabliki hafði hánn horfið! Hann
hafði horfið eins fljótt og ófyrirséð út úr sambandi
við lífsferil minn, eins og hann hafði tengst honum.
Eg veit ekkert, hvað varð af honuni. Ef til vill hafði
hann hallað sér of mikið yfir handriðið og tapað jafn-
væginu og fallið í gin hins freyðandi foss. Kannske
viljandi og kannske óviljandi var hann nú að berast með
vatnsstraumnum. Kannske líka að hann hefði getað
gengið burtu með þeim hraða, að hann hefði verið
kominn inn á skógarbrautina, þegar eg leit við. En
það var þó nærri óhugsandi, að hann hefði haft tíma
til að komast svo langt á svo stuttum tíma. Eg var
sannfærður um það ineð sjálfum mér, að hann hefði
fallið yfir handriðið, viljandi eða óviljandi. Flestir,
sem falla þannig yfir handriðið ofan í fossinn, reka
upp á eyri sgamt fyrir neðan. En áldrei heyrði eg um
það getið, að neinn hefði fundist þar, sem gæti verið
Heilborn spæjari. Mér fanst lang líklegast að hugsa
sér, að hann hafi fundið sjálfan sig yfirunninn, en
hafi verið of drambsamur til að viðurkenna það fyrir
þeim, sem sendu hann út til að ná aftur skjolunum af
mér, og að hann hafi svo tekið það virræði, að hverfa
heiminum þarna ofan i fossinn. Eg hafði kynst hon-
um nóg til þcss og var þess fullviss, að hann mundi
ekki hugsa sig um tvisvar áður en hann gjörði slíkt,
elf honum findist það bezt fyrir sig. Hann hafði sína
stóru og smáu galla, en enginn getur sagt, að hann væri
hugdeigur maður, eða óákveðinn i fyrirætlunum sín-
um.
Eg spurðist fyrir eftir húsi þvi, sem prinsinn og
innanríkisráðgjafinn ætluðu að gista á, og flýtti för
minni þangað. Eg sló því föstu, að eg skyldi reyna til
að ná tali af prinsinum sjálfum, því að bezt myndi mér
ganga að Ijúka erindi mínu við hann.
1 lestinni frá New York hafði eg tekið niður á blað
helzta innihald skjalanna, eftir því sem eg komst næst,
ef það kynni að flýta fyrir mér.
GJÓF
Fyrir óákveðinn tíma á fólk völ á að fá
einn árgang af Heim'skringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norðurálfunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
StrííískortUS er nauSsynlegt hverjum sem vill
fylgjast metS vU5burt5um í þeim stðrkostlega bar-
daga sem nú stendur yfir í Evröpu. Einnig er
prenta'ð aftan á hvert kort upplýslngar um hinar
ýmsu þjóðir sem þar eiga hlut að máli, svo sem
stærð og fólksfjöldi landanna, herstyrkur þjóðanna
samanburður á herflotum og loftskipaflotum, og
ýmislegt annað.
Stríðskortið fæát nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
SKRA YPIR HEIMSKRINGLU PREMIUR.
BrótSurdóttir Amtmannsins. 25c.
ÆttareinkennitS _.'.___ 35c.
Dolores ..........., 35c.
Sylvia ....... 25c.
Lára _________ 25c.
Jón og Lára...... 25c.
LjósavörtSurinn _______ 35c.
StritSskort NortSurálfunner _ 35c.
TheViking Press,
729 Sherbrooke St. Ltd.
Talsími Garry 4110 P.O.Box 3171