Heimskringla - 17.06.1915, Side 7

WINNIPEG, 17. JÚNÍ 1915.
II E IMSKRINGLA
BLS. 7.
Skrá yfir Verzlunarmenn og Sérfræðinga
Graham, Hannesson & McTavish LÖGFRÆÐINGAR 907—.108 OONÍEDKRATION LIFE HLDG. WINNIPEG. Phone Maln 3142

GARLAND& ANDERSON Arnl Anderson E. P. Garl&nd LÖGFRÆÐINGAR 401 Electric Railway Chambers. PHONE MAIN 1561

J0SEPH T. THORSON fSLBNZKUII LÖGFRÆÐINGUR Arttun: Campbell, Pitblado & Company Farmers' Building. Phone Main 7540 Winnipeg

H. J. PALMASON Chartered Accocntant PHONE MaiH 2736 807-809 SOMERSET BUILDiNG

Dr. G. J. GISLASON Phy.lcian and SurKtoa Athygll veltt Augna, Eyrna og Kverka Sjúkdómum. Aaamt lnnvortis sjúkdómum o* upp- ■kurVl. 18 Soxith 8rd St., Grand Forki, If.D.

D r. J. STEFÁNSSON M1 Boyd RldK., Cor. Portage Ave. og Edmonton Street. Stundar elngöngu augna, eyrna, n.f o* kverka-sjúkdóma. Er at> hltt* frá. kl. 10 tll 12 f. h. og 2 tll 6 e. h. Talsfml Maln 4742 Helmllli 105 Ollvln St. Tala. G. 2315

Talslml Maln 5302. Dr. J. G. SNÆDAL TANNLÆKNIR Sulte 313 Enderton Block Cor Portage Ave. og Hargrave St.

E. J. SKJÖLD DISPENSING CHEMIST Coi. Welllngton nnd Slmcoe Sta. Phone Garry 430H Wlnnlpeg.

Vér hofnm fnllar birgölr hreinnstn lyfja og meOala, Komið meö lyfseöla yöar hin§r* aÖ vér gorum meöulin nékvæinlepa eftir Avlsan lækuisins. Vér sinnum ntansveita pönoDnm og seiium giftingaleyfi, COLCLEUGH & C0. Notre Dame Ave, A Sherbrooke St. Phone Garry 2690—2691

LÍNASTA SKÓVIÐGERÐ. Mjög fín skó vltfgerTJ á meö- an þú bí'ður. Karlmanna skór hálf botnaTSIr (saumatl) 15 mínútur, suttabergs hælar (dont slip) e5a Jeour, 2 mínútur. STEWART, 103 Padfla Ave. Fyrsta búí fyrlr austan alfalstrætl.
DOMINION HOTEL
523 Maiti Street.
Beztu vín og vindlar, gisting og
fæði $1.50. Máltíð 35 cents.
Sími: Main 1131.
B. B. HALLDORSSON, Eigandi
uSystir Júlía,,
Lág og gild kona stóð í dyrunum
i nunnu búningi, og með bukti og
beygingum bauð hún mér að koma
og setjast, því eg væri “Monsieur
l’American”, er væri hingað kominn
til Gerberviller, litla bæjarins á fót-
stöllum Vosges fjallanna, sem er eitt
af þeim fyrstu þorpuin, er Þjóðverj-
ar lögðu eyði. Já, það væri sér
sönn ánægja, að eg skyldi heimsækja
sig.
Eg stóð sem þrumulostinn. Eg gat
varla trúað minum eigin augum, að
þessi stutta og holduga persóna væri
“Systir Júlía’’, hin margumrædda og
margtignaða meðal Frakka. Eg hafði
ferðast óraveg og yfirunnið ótal örð
ugleika til þess að komast hingað og
tl þess að ná tali af þessari litlu
nunnu, sem hefir getið sér óafmáan-
legan orðstír, og því átti eg von á,
að sjá stóra og gjörvilega og fyrir-
hiannlega konu, í líkingu við Mad-
ame Masherez, konu bæjarfógetans í
Soissons, koma inn í herbergið, þar
sem eg beið eftir þessari undra
nunnu. En hvað sá eg svo? Sextíu
ára gamla konu, sem leit út fyrir að
vera/að eins 40 ára að aldri, mjög
feitá, með spékoppa í báðum kinn-
um og höku, eða réttara sagt hök-
um, og kringlóttar skálar yfir hverj-
um hnúa, eins og á barni.
1 hinni litlu setustofu sjást nú alls
engin merki stríðsins, því kúlnarisp-
ur og kúlnagötin á veggjunum hafa
verið afmáð. Herbergið er fremur
skemtilegt, með fínum blæjum fyrir
gluggunum og blómum i gluggakist-
unum. En maður þarf ekki að lita
yfir stórt svæði til að sjá hinar
hryllilegu myndir stríðsins og þýzkr
ar menningar, því níu tíundu hlutar
af bænum Gerberviller eru bara
brunarústir. Það ríkti svo mikil ró
og kyrð yfir þessu húsi nú, að það
var varla að maður gæti gjört sér
grein fyrir, að þær drunur, sem af og
til hristu húsið, meðan við Júlía töl-
uðum saman, væru fallbyssudynkir
stórskotaliðs Frakka og Þjóðverja í
nokkurra milna fjarlægð.
Litla nunnan setti fram stóla
handa sér og mér, og hélt stöðugt á-
fram að tala um, hvað hún væri glöð
og hvað sér þætti vænt um, að mað-
ur frá hinni miklu Bandaríkjaþjóð
skyldi vilja koma og sjá og tala við
sig og vita um gjörðir sínar, sem
væru svo lítilfjörlegar; — en, það
væri svo mikið enn ógjört af því,
sem hún vildi og ætti að gjöra.
Hún stóð á fætur og gekk að glugg-
anum, dró blæjurnar til hliðar og
leit út yfir rústir Gerbeveller og
mælti: “Vesalings Gerbeviller!” og
stundi við, “aumingja vesalings Ger-
beviller!” Hin dökku augu hennar
fyltust tárum, er hrundu niður á
hinn hvita nunnukraga hennar; en
húp strauk þau burtu' í flýtir og
sneri sér við brosandi, og í því
brosi kom fram unglingslegur yndis-
þokki, sem ósjálfrátt tilkynti manni
að þessi kona hafði ætíð litið á hina
i björtu hlið lífsins; ætíð álitið lífið
alt saman gott; hið illa og Þjóðverj-
ar hafði aldrei komið inn fyrir henn
ar dyr. Þá fór mig að ranka við, að
þetta væri konan, sem öll franska
þjóðin er stolt af og talar um í há-
vegum, — að þetta var konan, sem
forseti P'rakklands, ásamt forsetum
efri og neðri deildar þingsins, með
öðru stórmenni Frakklands, tóku sér
ferð á hendur, til þessa litla, eyði-
lagða bæjar, aðeins til að þakka
henni fyrir frammistöðu sina og til
og skrýða hana með heiðurseierki
reglunnar Legion of Honor. Hvað
.skyldi þeim hafa dottið í hug, þegar
þessir miklu inenn sáu litlu nunn-
una standa i dyrunum með bukti og
beygingum? Það þurfti þetta voða-
stríð til þess að auðkenna þessa
konu frá fjöldanum; utan við nunnu-
regluna var hún áður óþekt. Það
þurfti níðingsverk Þjóðverja til að
draga fram í dagsljósið karaktér
þessarar konu. Það þurfti eymd og
volæði á aðra hliðina, en heift og
grimmúðugt dýrsæði Þjóðverja á
hina, til þess að gjöra nafn hennar
óafmáanlegt i hernaðarsögu P'rakk-,
lands.
Og svo byrjaði hún að segja mér
frá komu Þjóðverja, og var þá sem
eldur brynni úr hinum dökku aug-
um hennar. Já, þeir Þýzku vildu fá
brauð; en þvi komu þeir til mín
eftir brauði? Þeir brendu bakaríið
á leið sinni gegnum bæinn. Hvernig
gátu þeir þá búist við að eg hefði
brauð handa þeim? Mitt þyauð er
fyrir fólkið og eg hafði mikið af því
til; en Þjóðverjar gátu fundið og
brúkað sitt eigið brauð.
Einn þýzki liðsforinginn dró upp
skammbyssu sía og miðaði á höfuð
mér, sagði Júlía, en eg rétti út hend-
ina og sló hana úr hendi hans, og
hristi svo vísifngurinn rétt við nef-
ið á honum og spurði, hví hann vog-
aði að miða skammbyssu á nunnu,
og skipaði honum út úr húsinu og
það fljótt. ,
Liðsforinginn setti upp langt and-
lit af undrun og gekk út aftur á bak,
án þess að taka upp skammbyssuna;
rak svo hælana í hermennina, sem
ruðst höfðu inn á eftir honum, þar
til allir voru komnir út. Þá tók eg í
öxlina á honum og sagði:
“Þú ert liðsforingi (hann talaði
vel frönsku) ?”
“Já!”
“Skipa þú mönnuin þínum”, hélt
ég áfram, “að brertna ekki þenna
enda á þessu stræti. Þetta er mitt
hús. Eg og fimm systur minar —
nunnur •— búum hér, og höfum nú
snúið því upp i sjúkrahús. Og eg
segi ykkur, þið siðleysingjar, að þið
skuluð ekki brenna þetta hús, né
þennan hluta strætisins”.
“Siðleysingjar!” endurtók foring-
inn og reiddi upp hnefann til að slá
mig; en um leið leit hann í augu
mér, lét hendina síga og muldraði:
‘Ilver djöfullinn!”
“Já, siðleýsingjar!” öskraði eg r...
framan í hann; og eg held að hann
hafi skilið það fyllilega, að hann og
inenn hans ættu ekki að brenna
þetta hús, né heldur húsin í kring-
um það.
Svo fór foringinn og félagar hans
á stað til að hjálpa félögum sínum
við brennuna. Þeir unnu vel og
fljótt að því að brenna upp bæjinn,|
því þeir kveiktu í hverju húsi út af'
fyrir sig. Það var nótt og eg sK
dyrunum á húsi mínu og horfði á
brunann. Þá kom hópur af her-
mönnum að næsta húsi til þess að
kveikja í því. En eg liljóp til þeirra
kallandi: “Farið burt! farið burt!
Vogið ykkur ekki að brenna þetta
hús; það er næst við sjúkrahúsió;
svo ef þiv, brennið þetta hús» þá
brennur hitt líka. Burt með ykkur!
Yfirmenn ykkar liafa sagt, að þið
ættuð ekki að brenna þenna enda
strætisins!” *
Hermennirnir störðu á mig högg-
dofa, þar sem eg færðist nær og nær
þeim, veifandi handleggjunum til
merkis um, að þ'eir ættu að fara
strax. — Nokkrir hermannanna
störðu á mig um stund, signdu sig
svo og hlupu af stað, og hinir tind-
ust á eftir niður strætið til að halda
áfram iðju eyðileggingarinnar. Svo
fór eg heim og rannsakaði, hvort
vistaforði okkar vreri óhultur. Svo
talaði eg við systurnar og vitjaði síð-
an hinna þrettán særðu, sem alla-
reiðu var búið að flytja til okkar.
Sex af þessum særðu voru úr ridd-
arahópnum franska, sem varði Ger-
beviller-brúna móti tólf þúsund Þjóð
verjum í átta klukkutíma, þar til
skotfæri þeirra voru þrotin. Ilinir
sjö voru bæjarbúar, sem særðir
höfðu verið af Þjóðverjum, þegar
jieir loksins koinust i bæjinn. Við
lögðum af stað, þrjár af okkur systr-
um, með þvottakörfur, skurðar-
hnífa og handexi, og fórum út um
bakdyr hússins og ofan í gegnum
garðana á bak við eldinn ofan að
ánni. Þar í fjósunum var nóg af nýju
kjöti, því þar höfðu brunnið til
dauðs fjöldi af hestum og nautgrip-
um. Þar fyltum við karfir okkar af
kjöti og lögðum svo af stað heim, og
gekk ferðin seint, þvi körfurnar
voru orðnar þungar. Svo þegar heim
kom kveiktum við cld í hinum stóru, •
gömlu hlóðum í eldhúsinu, settum '
síðan á þær ákaflega stóran pott full-
an með kjöti og vatpi; bráðum fór
að sjóða i pottinum og fór þá súpu-
lyktin að finnast úti á stræti, scm
varð til þess, að annar þýzkur liðs-
foringi óð inn í hús okkar með hóp
af hermönnum á hælum sér.
“Þið hafið mat hér!” mælti for-
inginn.
“Víst höfum við það!” hreytti eg
út úr mér aftur á mótí og skók hníf-
inn rétt undir nefinu á honum, og
sagði honum, að þessi súpa væri
handa bæjarfólkinu og hinum særðu
og að það væri ekkert til handa
Þjóðverjum. ,
Liðsforinginn sagði, að þessir
tólf þúsund Þjóðverjar, sem hér
væru orðnir hungraðir, því að vista-
forði þeirra væri ókominn, og því
ætlaði hann að taka þær vistir, sem
eg hefði.
“Taka! Taka það!” át eg eftir hon-
um. “Þið takið mín matvæli aðeins
eftir að eg er dauð, en ekki fyrr. Og
það bezta, sem þið getið gjört, er að
fara út úr húsinu eins fljótt og fætur
ýkkar geta komið ykkur það”. Og
eg veifaði skurðarhnífnum í ákafa
og af öllum mætti, eins nálægt and-
litum þeirra og eg gat án þess að
meiða þá. Og þeir fóru!
Svo lét eg fylla alla bala, sem við
höfðum til með vatni og bera þá inn
í húsið. Því nú var eldurinn að auk-
ast í strætinu og færast nær hiisinu
og þykk reykjarsvæla fylti alt úti og
smaug í gegnum hverja rifu, svo að
jafnvel Þjóðverjar sýndust nú vilj-
ugir að bjarga þessum óbrunna parti
bæjarins, því að það var sá hluti
hans, sem næstur var járnbrautar-
stöðinni og ritsimastöðinni. Svo var
þar stór bygging nálægt, sem myndi
vera mjög hentug fyrir höfuðból her-
foringjans, sem hermennirnir áttu
von á að kæmi þá og þegar. Þeir
fáu, sem eftir voru af hinum 2,000
bæjarbúum, voru kvíaðir í hóp eins
og sauðir á ofurlitlum akurblelti í
útjaðri bæjarins; svo eg og systir
Hildegarde lögðum af stað til þess-
ara aumingja með heilmikið af súpu
og öðrum mat; en næsta dag ætlaði
eg mér að láta Þýzkara lofa þeim að
koma heiin að sjúkrahúsinu til að fá
inat.
Á heimleiðinni mættum við hóp af
hermönnum, sem höfðu fundið vín-
kjallara og gjört sér gott af vínföng-
unum, og voru þeir meira líkir ó-
argadýrum en mönnum. Þeir stönz-
uðu fyrir frainan húsdyr okkar og
voru að hugsa um að kveikja í hús-
inu; æn hættu við það og sneru sér
að húsinu hinumegin i strætinu, —
brutu inn hurðina og kveiktu í því í
snatri. Eg kallaði til hermannanna,
og henti þeim að koma til mín. Þeir
störðu á mig um stund, svo komu
þeir. Eg sagði þeim að fylgja mér
inn í hús. Þar sýndi eg þeim vatns-
balana fulla af vatni og skipaði þeim
að taka þá og bera þá yfir strætið
og slökkva eldinn sem þeir höfðu
kveikt. Eg sagði þeim, að þetta væri
skipun yfirmanna þeirra, þvi þeir
vildu ekki að sjúkrahúsið brynni. —
Einnig sagði eg þeim, að þegar þeir
væru búnir að slökkva eldinn, ættu
þeir að koma með balana fulla af
vatni, og láta þá þar sem þeir hefðu
tekið þá, því það væri of erfitt verk
fyrir systurnar. Þegar þeir voru
búnir að þessu, tók eg mér stól og
settist við dyrnar á húsinu, og þar
sat eg alla nóttina og hálfan næsta
dag, á verði. Eg sá hinn mikla
þýzka her, — hundrað og fimmtíu
þúsundir manns af fylktu liði, fara
fram hjá, og heyrði hornleikara-
flokkinn spila lagið “Þýzkaland yfir
öllum”; en fótgönguliðið dansaði
“gæsa-sporið” eftir laginu; en þó
mest af gleði yfir, hve vel þeim
hafði tekist að eyðileggja bæjinn, og
yfir að sjá húsin brenna. Fjórum
sinnum um nóttina voru vatnsbalarn
ir tæmdir og fyltir aftur til að
slökkva elda, sem voru að komast of
nærri sjúkrahúsinu.
1 dagrenningu næsta morgun
komu fjórir fyrirliðar til min þar
sem eg sat við dyrnar, og kváðust
vita, að eg hefði falið franska, vopn-
aða hermenn í húsinu, og að þeir
ætluðu sér að leita að þeim. Eg
sagði þeim hreinskilnislega, að þeir
færu með lýgi, og hreyfði mig ekki
úr stað það allra minsta. Þá drógu
tveir af fyrirliðunum upp skamm-
byssur sínar og miðuðu á mig; en
eg bara fussaði vTð hæðnislega, og
það var einsog að það ininkaði ögn
í þeim drambið, og einn jieirra
sagði: “Fyrst að þessu húsi hefir
-verið hlíft við bruna, þá er það hið
minsta, sem við getum gjört, að rann
saka það”. — Eg stóð upp og ætlaði
að ganga inn á undan þeim, en þeir
stöðvuðu mig og sögðu, að tveir af
þeim yrðu að fara á undan mér og
tveir á eftir. Þeir tveir, sem á undan
gengu, fóru mjög varlega inn eftir
ganginum, með spentar skammbyss-
ur í höndum; en þeir tveir, sem á
eftir mér voru, höfðu brugðið sverð-
um sinum, og þannig fórum við í
gegnum alt húsið, herbergi úr her-
bergi. Þegar við koinuin að rúmum
hinna særðu, flettu þeir ofan af
þeim til þess að fullvissa sjálfa sig
um, að þeir virkilega væru særðir.
! Svo sneru þeir við til að fara, en eg
stöðvaði þá í dyrunum og sagði injög
alvarlega:
“Nú hafið þið séð sjálfir og vitið
þar af leiðandi að eg sagði satt. Við
erum hér aðeins sex nunnur (Sist-
ers of Mercy). Okkar verk er að
hjúkra þeim sjúku og særðu. Við
niunum eins hjiikra Þjóðverjum sem
Frökkum. Þið roegið flytja ykkar
særðu hingað!”
Þenna morgun byrjuðu Frakkar
og Þjóðverjar að berjast fáar milur
hinumegin við bæjinn, þar sem
Frakkar höfðu grafið sér skotvarn-
argrafir og að öðru leyti búist til or-
ustu. Næstu nótt notuðu Þjóðverjar
tilboð mitt, og færðu hingað tvö
hundruð fimmtíu og átta særða, sem
auðvitað troðfylti húsið, svo að sjúk-
lingarnir lágu í röðum á gólfinu í
hverju herbergi og í ganginum, —
einnig í eldhúsinu ög á hanabjálka-
loftinu. Já, og jafnvel garðurinn á
bak við húsið var notaður fyrir legu-
rúm handa þeim særðu, þvi veðrið
var inndælt. Og þannig var hvert ó-
brent hús notað og gjört að sjúkra-
húsi. Og í fjórtán daga gat varla
heitið, að okkur systrum kæmi dúr á
augu; við höfðum meira en nóg að
gjöra, að stunda þá sjúku, þvo upp
sár þeirra, gefa inn meðul og búa
til og færa þeim mat. Iin á fjórtánda
degi höfðu Frakkar unnið svo á, að
Þjóðverjar urðu að láta ögn undan
síga. Sprengikúlur F'rakka voru
farnar að koma mjög nærri okkur,
svo Þjóðverjar tóku alla sina særðu
og fluttu þá heim til sin.
Eg gat komið þvi til leiðar við
þýzka herforingjann, að þeir —
Þjóðverjar — skyldu útbýta matvæl-
um daglega á meðal fólksins, og
gjörðu þeir það i þessa 14 daga; og
var það nokkur bót í máli, að fólkið
— þessi partur þess, sem ekki hafði
flúið — fékk þó fæði hjá Þjóðverj-
um, og það viðunandi, þótt þeir færu
illa með það að öðru leyti. Margir
vöru drepnir að ósekju, og aðrir
eknir sem gislar og sendir til Þýzka-
lands, á þessum 14 dögum, sem Þjóð-
verjar héldu þessu fólki kvíuðu sem
sauðuin á ofurlitlum fleti utan við
bæj i n n.
Eftir að Þjóðverjar voru farnir,
fundust tíu lík með handjárnum ’á
höndunum. Eg skal segja þér eiti
dæmi af mannúð og prúðmensku
Þjóðverja. Þeir tóku 78 ára gamla
konu sem hafði verið máttlaus i
mörg ár, og þar af leiðandi ekki út
úr húsinu komið. Já, þeir tóku ves-
alings konuna og settu hana upp í
bifreið, og ætluðu að láta hana sýna
sér vínkjallara i nágrenninu; en
þegar liún gat það ekki, drápu þeir
hana.
Eg fór út eina nótt og fann líkfð.
Eg og systir Hildegarde jörðuðum
það. Að morgni hins fimtánda dags
þessa bardaga var barist ákafar en
nokkru sinni áður. Frakkar höfðu
náð hæð einni í útjaðri bæjarins, og
kiilur úr hinum hraðskeytu mask-
ínubyssum þeirra flugu hér og hvar
um bæinn, og blístruðu og hvinu
eftir strætunum, og nokkrar þeirra
komu inn í gegnum gluggana á húsi
okkar og boruðu göt á veggina hing-
að og þangað, og rifu langar rispur
sumstaðar, en engin þeirra hitti
okkur systurnar. Svo varð uppihald
á bardaganum í nokkra daga. Frakk-
ar voru önnuin kafnir við eitthvað,
sem Þjóðverjar vissu ekki hvað var.
Þá var það, að Þjóðverjinn sýndi
hið sanna eðli sitt. Stórir hópar
hermannanna voru svinfullir dag og
nótt, og reyndu að stela og ræna öllu
mögulegu og ómögulegu: Til dæmis
í hinni meira en til hálfs eyðilögðu
kyrkju, var stór og sterkur járnskáp-
ur, en járnið var opið — einskonar
grindaverk — og sást því inn i skáp-
inn; en presturinn, sem þegar var
búið að senda til Þýzkalands sem
gisla, hafði tekið sakramentisáhöld-
in, sem voru úr skíru gulli og læst
þau inni í skápnum, en fengið mér
lykilinn til geymslu. En nú sáu her-
mennirnir gullbikarinn í gegnum
járngrindurnar á skápnum og girnt-
ust mjög að ná þeim dýrgrip; fóru
þeir að reyna að brjóta upp skápinn,
en gátu það óinögulega, og reyndu
þeir þó að sprengja lásinn með rif-
ilkúlum sínum. Svo komu þeir til
min og vildu fá lykilinn, en þá
skrökvaði eg nú að þeim, því eg
sagðist ekki hafa hann. Þá reiddust
þeir og fóru til baka og liugsuðu sér
að eyðileggja þessa ómetanlegu dýr-
gripi og gjörðu það lika, með þvi,
að skjóta á þá i gegnuin rifurnar á
skápnum.
Altarisgögn þessi voru gefin kyrkj-
unni á fiintándu öld, af René Duc de
Lorraine and King of Jerusalem.
Skápurinn var fcstur í undirstöðu
kyrkjunnar með sverum járnbönd-
um, sem gjörði Þjóðverjum ómögu-
legt að hafa hann á burt með sér;
enda fór nú löngunin i ineira vín að
verða yfirstcrkari gullgræðginni,
svo þeir lögðu af stað til tjalda
sinna. En eg Iagði einsömul af stað
uin nóttina og sótti altarisgögnin, og
hefi þau lokuð hér inni i leynihólfi
í veggnum og skal eg sýna þér þau.
Hér stanzaði systir Júlía í frásögn
‘sinni; stóð á fætur og opnaði leyni-
hólfið, tók út hinn mikla bikar og
rétti mér, og sá eg að á honum voru
mörg göt eftir þýzkar riffilkúlur. —
Júlia sat þcgjandi og horfði út um
j gluggann ofan á strætið, stundar-
I korn; svo brosti Jiún. Hún var að
hugsa um áttunda morguninn eftir
að Þjóðverjar færðu burt sína særðu.
Það er hinn gleðilegasti morgun, er
eg hefi lifað, sagði hún. Systir Hilde-
garde hafði komið til hennar kl. 5
um morguninn og sagt henni, að
Þjóðverjar væru að færa sig burtu
frá járnbrautarstöðinni, þar sem
þeir höfðu verið, og ofan að ánni, og
í áttina burt frá franska hernum.
Nokkrum minútum seinna leit Júlía
út um gluggann og á næstu mínút.u
var hún fremur að detta en hlaupa
ofan stigann, svo var mikill flýtir á
henni að komast út, og orsökin til
þessa' fáts var, að tuttugu og fimm
faðma ofar í strætinu sá hún sex
franska riddara sitjandi á hestum
sínum, og voru hestarnir í mestu
rólegheitum að drekka úr brynn-
ingatrogi, en riddararnir reyktu
vindlinga í mestu makindum og hlóu
við og við, að einhverju, sem þeir
voru að tala um.
„Eg grét af gleði við þá blessuðu
sjón, sagði Júlia. Þeir sátu þarna
svo glaðir og snyrtilegir og riddara-
legir, sem aðeins Frakkkar kunna að
sitja á hesti.
Júlia hljóp til þeirra; þeir brostu
og hneigðu sig, þegar hún nálgaðist
Hún kallaði til þeirra og sagði, að
Þjóðverjar væru hér í nágrenninu,
að þeim myndi vera betra að vara
sig, eða þeir yrðu teknir til fanga.
“ó, nei, nei, engin hætta’, sögðu þeir
allir í einu hljóði. Það eru þrjátiu
þúsundir rétt á eftir okkur, sem
koma hingað innan tveggja min-
útna. Allur her F’rakklands er i
framsókn”.
Svo komu þessi þrjátíu þúsund,
og svo önnur þrjátiu og þúsund á
þúsund ofan. Allan þann dag berg-
málaði Stræti Gerbeviller af fótataki
riddara- og fótgönguliðs franska
hersins. Eg grét oft af gleði þenna
dag, þar sem eg sat í húsdyrum
mínum mestallan daginn, og hafði
ekki annað að gjöra en horfa á fylk-
ingar minna kæru landsmanna, , og
hugsa um það, sem á dagana hafði
drifið síðan Þjóðverjar byrjuðu á
eyðileggingu Gerbeviller, sagði Júlía.
Og hér endar hún sögu sina um
leið og hún þerraði tárin, sem höfðu
runnið í lækjum niður kinnar henn-
ar á meðan hún var að segja mér
síðasta þáttinn af hinni viðburða-
riku sögu sem að framan er skráð.
Við heyrðum trumbuslátt utan við
glngggann, og opnaði Júlia hann til
að vita, hvað uin væri að vera. Kom
þá i ljós bæjarkallarinn, sem var að
boða til fundar, sem haldast átti
þenna sama dag, síðari hluta dags-
ins, og hafði Júlia stofnað til hans.
Málefni fundarins var að ræða um
hvernig bezt yrði komið í fram-
kvæmd endurreisn bæjarins, þvi nú
voru um fimm hundruð af ibúum
bæjarins komnir til baka, og nú
dugði ekki annað en duga vel og
láta nú hendur standa fram úr erm-
um. Það var svo mikið, sem þurfti
að hreinsa til áður en farið væri að
byrja að byggja. Hjálp var hægt að
fá, og hjálp bauðst úr nær þvi að
segja öllum áttum, og nú skyldi Ger-
beviller risa úr rústum sínuin veg-
legri en nokkru sinni áður. Já,
verða nútíðarbær, með nútíðar-
sniði, nútíðar háttum og menningu
(að fráskildri hinni þýzku); og það
á meðan drunur fallbyssanna i að
eins fárra mílna fjarhcgð lieyrast
hingað og halda áfram að hrista
rústir gamla bæjarins.
Eg spurði Júlíu eftir krossi Lcgion
of Honor reglunnar, sem forseti
F’rakklands sjálfur festi á hana, og
því hún brúkaði ekki krossinn. Hún
brosti og roðnaði ofurlítið, og er eg
viss um, að eg gieymi aldrei, hve
blíðleg en um leið tignarleg hún
varð, þegar lnin svaraði og sagði:
Eg brúka hann ekki (krossinn), þvi
hann var ekki meintur til min að
eins, heldur til allra franskra kvenna
sem gjöra skyldu sína. — Og þú
brúkar ekki einu sinni hinn lilla
rauða borða reglunnar, sagði eg. —
Flún hristi hiifuðið og sagði: Eg er
nunna og skreyti mig ekki. Eg er að
vinna verk drottins.
Lærið Dans.
Sex loxfur gera yffar
fullkomnn «»*r koatar
$5.00 — PRIVAT tll-
K<»«n elnnlt*Kn.—
Koml#, Mfml5, skrlfllf
Pr«»f. «»k Mra. E. A.
WIRTH. 30S Kena-
lnjBrt«»n Itlock. ThI-
Mlml M. 45H2.

FURNITURE
on Easy Payments
OVERLAND
MAIN & ALEXANDER