Heimskringla - 15.07.1915, Blaðsíða 1

RENNIE’S SEEÐS
- HEADQUARTERS FOR SEEDS, PLANT^/%
K BULBS AND SHRUBS
PHONE MAIN 3514 FORCATALOOUE
Wm. RENNIE Co., Limited
394 PORTAGE AVE. - - WINNIPEG
Flowers telegraphed to all parts of
the world.
THE ROSERY
FLORISTS
Phones Main 194. Night and Sun-
day Sher. 2667
2SÍ> DOXALI) STHEET, AVINXIPEG
XXIX. AR.
WINNIPEG, MANITOBA, FIMTUDAGINN 15. JOLÍ, 1915.
Nr. 42
Howell segir frá tilraununum að
kæfa rannsókn þinghússmálanna.
Margt fróðlegt og furðulegt átti fram að koma
ef að Roblin stjórnin segði af sér og Lib-
eralar tækju við völdum.
Chief Justice Howell sagði fyrir réttinum 7. júlí frá öllum sam-
ningum og öllu brallinu milli liberala og konservatíva. Hann skýrði
frá því að hinn 8. maí hefðu þeir Hudson og Phippen komið til sín og
hefði Phippen haft mál fyrir þeim og sagt að Sir Rodmond Roblin
ætlaði að segja af sér, og liberalar myndu taka við völdum en Hudson
verða dómsmálastjóri, (attorney general).
Þeir sögðu Chief Justice Howell, að það hefðu verið þeir Phippen
og Roblin, en ekki Phippen og Hudson, sem hefðu komið sér saman um
orðalagið á uppsögn Roblins er hann viðurkendi að ákærur Hudsons
væru réttar.
Phippen hafði svo beðið Howell, að finna formann gömlu nefnd-
arinnar Chief Justice Mathers og reyna að koma á einhverjum sam-
ningnm við hann (put the proposal before him) því að hvorugur
þeirra þyrði að fara. En Chief Justice Howell hitnaði og reiddist
við Phippen fyrir að ljósta upp trúnaðar-samtali þeirra Howell,
Hudson og Phippen..
Judge Howell komst að þeirri niðurstöðu, að svo framarlega
sem gamla stjórnin viðurkendi og játaði sök sína, þá þyrfti enga
konunglega nefnd til að rannsaka gjörðir hennar. Ennfremur taldi
hann það ósanngjarnt að sækja mál á hendur Kelly fyrst fyrir nefnd-
inni og síðan fyrir rétti. Það væri óengelskt, að halda rannsóknarrétt
yfir mönnum. Nýja stjórnin fengi í hendur öll skjöl hinnar gömlu
stjórnar. Hún tæki við öllum embættismönnum hinnar gömlu stjórnar
og henni væri því auðvelt að rannsaka alt þetta. En hinsvegar yrði
það afardýrt að skipa konunglega nefnd. “Hví skyldum vér þá vera
að iáta hana halda áfram þessa konunglegu rannsóknarnefnd?”
mælti hann.
Áður en hann færi að finna Chief Justice Mathers, fór hann á
fund fylkisstjórans til þess að Iáta hann, Cameron, vita hvað hann
(Howell) ætlaði að gera. Hann var ekki í neinum vafa um, hvað
Phippen vildi gjöra láta nefnilega að kæfa nefndina.
“Er það ekki áreiðaniegt” spurði Fullerton “að þér ráðlögðuð
fylkisstjóranum hverja menn hann skyldi kveðja í nefndina?”
Þó að Howell hefði verið fús til að svara, og þó að hann væri
byrjaður að útskýra þetta. Þá greip nefndin nú fram í og sagði að
atriði þetta væri undanþegið (það væri prívatmál, privileged) sem
enginn ætti heimtingu á að opmberuð væri.
En vitnið bar það fram, að Læutenant Governorinn hefði leitað
ráða hans og spurt hann, hvaða vald hann hefði samkvæmt stjórnar-
skránni að skipa menn í nefnd þessa og gat fylkisstjóri þess, að hann
bæri ekki traust til dómsmálaráðgjafa síns (Howden). Chief Justice
Howell skýrði svo þetta fyrir fylkisstjóranum
Þegar Chief Justice Howell var búinn að finna fylkisstjórann og tala
við hann um uppástungur þeirra Phippen og Hudsons, þá fór hann að
finna Chief Justice Mathers og hitti hann á klúbb sínum er hann var
að leika hnattleik.
Chief Justice Mathers hafði þá skoðun, að nefndin skyldi halda
áfram rannsókn sinni. En Mr. Howell spurði hann þá: Hvernig ætlið
þér að halda áfram, ef að engin vitni koma fram fyrir nefndina?”
Eftir miklar umræður varð niðurstaðan sú, að nefndin mætti
liggja í dái (in abeyance) ef að stjórnarskiftin yrðu, og gamla stjómin
játaði, að ákærur Hudsons væru sannar, en mál væri þá höfðað á
móti Kelly, og Iögmenn allra málsaðila kæmu fram fyrir nefndina og
lýstu þessu yfir og þó fyrst og fremst því, að gamla stjórnin játaði
sek. sína.
Yfirdómarinn Mathers hélt því fram að Roblin hefði ekki opin-
berlega játað ákærur Hudsons. En Mr. Fullerton kvað afsagnarbréfið
til fylkisstjórans vera fullkomna játningu og kannaðist vitnið þá við
það.
Chambers með sjóðinn.
Það er eins og Chambers hafi verið farið að verða órótt út af
þessum peningum. Þegar hann var farinn að halda rannsókn yrði
hafin út af þeim þá vildi hann losast við þá svo fljótt sem hann gæti.
Á hverjum degi bar hann þessi 25 þúsund á sér, svaf með þau undir
koddanum en hvorki vildi nó þorði að brúka einn einasta dollar af
þeim. Þessir peningar voru sem logandi eldur í vasa hans.
Hann fór með þá til Howden, er Howden þakkaði fyrir, og bað
hann að hafa sig burtu með þá hið fyrsta. Hann fór með þá til
Newton og vildi gefa honum þá. “Nei, nei, minn góði” segir Newton.
“Far þú burt með þína peninga eg vill ekki hafa þá í húsum mínum.”
Þá fór hann með þá á banka og ætlaði að leggja þá þar inn. Hann
var búinn að leggja $7,500 dollara inn í reikning sinn. En þá fór
hann að verða hræddur um að hann hefði einhverja bölvun af þessu
og nóttina eftir var brotist inn í næsta hús við hann og stolið þar pen-
ingum og öðru. Þetta lýst honum ekki á og heldur að þjófarnir hafi
ætlað, að ná 25 þúsundunum en farið húsa vilt í þetta skifti, en næstu
nótt muni þeir koma. Jæja, hann fer til og nær þessum 7,500 dölum
út úr bankanum þegar hann opnast og tekur hinar þúsundirnar, leigir
sér autó og keyrir í flýti ofan til Selkirk til Newtons, þegar þangað
kemur fer hann að húsi Newtons, lýkur upp hurðu og er hann sér
Newton fleygir hann töskunni til hans og segir: “Taktu við 25 þúsund-
unum.”
Svo snýr hann sér við áður en Newton getur orð sagt hleypur út
og skellir hurð í lás, stekkur upp í autó sitt og keyrir sem mátti heim
til Winnipeg og var sárfeginn að vera laus við seðlana.
Seinna lögðu þessar tuttugu og fimm þúsundir á stað til Frakk-
Iands til Dr. Simpson. Enginn maður hér vildi á þeim snerta. Og er
þó óvíst að æfintýrum þeirra sé lokið.
Fréttir frá Stríðinu.
Það gengur sinn vanalega gang,
striðið. Rússar stöðvuðu Þjóðverja
og Austurríkismenn við Krusnik, á
hæðum nokkrum suðvestur af I.ub-
lin, og tóku svo hart á móti þeim, að
þeir urðu að hrökkva undan og hafa
nú verið á undanhaldi suður og vest
ur. En hluturinn er sá, að þeir geta
ekki haidist við jjarna. Þeir verða
annaðhvort að halda áfram eða aft-
ur á bak. Landð er orðið svo eyði-
lagt þarna um suðvestur Pólland,
þvi þar sem Þjóðverjar einu sinni
liafa farið yfir, þar verður engin lif-
andi skepna eftir; allir smærri bæj-
ir eru brendir; allir gripir eyði-
lagðir og allur jarðargróði ræntur.
Þeir verða því alt að flytja með sér;
og ef a þeir fá harðan skell hjá
Rússum, þá er annaðhvort fvrir þá
að sigra eða flýja með svo miklum
hraða, að hinir nái þeiin ekki. —
Þannig koma þeim oft í koll þeirra
eigin verk. Og vist er um það, eftir
öllum fregnum, að Rússar hafa nú
stöðvað þá þarna, svo að þeir kom-
ast ekki áfram, nema þeir safni nýju
liði, nýjum vistum og nýjum skot-
færum.
En hitt er líka víst, að Vilhjálmur
er nú að gjöra eða um það að gjöra
eina stórkviðuna á Frakka og Eng-
lendinga; því að fregnir koma frá
Hollandi og Zurieh á Svissaralandi,
I að um miðja seinustu viku hafi 2
1 þúsund hermannalestir farið vestur
| víir Rínfljótið, hvort sem þær hafa
J komið alla leið austan úr Pólen eða
\ ekki. Það er allhúið að svo sé, og
| svo hefir liann einlægt nýja her-
' tnenn og þá, sem liann getur tekið
j úr köstulum landsins.
Frá Amsterdam á Hollandi kom
: og sú fré.tt, að Mackensen gamli hafi
stýrt því liði, sem að austan kom;
jog sé svo, þá má við hörðum og
I snörpum hreðum búast, því að ekki
er sá maður neitt barn að Ieika sér
! við; það sýndi hann, er hann hrakti
| Rússa úr Galizíu og tók þá bæði Prz-
[ emysl og I.emberg. ,
Þetta vita Bandamenn alt saman;
enda hafa þeir nú orðið flota mikla
af flugdrekum, bæði Frakkar og
Bretar. Hefir feiknamikið verið af
þeim smíðað bæði á Frakklandi og
Englandi í vetur og sumar og ein-
lægt hafa menn í hundraðatali og
líklega þúsundum saman verið að
læra flug á þeim dag eftir dag. —
Flota af drekum þessum hafa Frakk-
ar nú verið að senda inn yfir Þýzka-
land, og sjá þeir flest það, sem um
daga skeður, og sprengivélum velta
þeir niður, hvar sem þcir sjá sér
færi, á hermannalestir og brautar-
stöðvar, og tefur J)að oft fyrir Þýzk-
um, því að ekkert duga Zeppelinar
Vilhjálms móti flugdrckum J)essum.
En flugmanna Vilhjálms er sjaldan
getið og litlu fá þeir áorkað, nema
helzt er þeir koma yfir England og
bana börnum og gamalmennum.
Botha hershöfðingi tekur Suðvest-
ur-Afríku löndin þýzku.
Land Jætta liggur á suðvestur-
strönd Afríku, norður af Cape Col-
ony (Ilöfðanýlendu Breta). Orange-
fljótið rennur á suður landamærun-
um. Landið er 400 mílur norður og
suður, en 100—200 rnilur á breidd
og breikkar, er norður dregur. Að
norðan er Benguela land, eign Port-
úgals. Alt er land þetta 322,450 fer-
milur og er því nálægt helmingi
stærra en Manitoba. Þetta er ein-
hver elzta nýlenda Þjóðverja. Mest
búa J)ar blámenn. En auðugt er
landið. Demanta námur miklar og
góðar. Helztu strandborgir: Lud-
eritzbucht og Svakopmund; en
Windhuk, höfuðborgin, er 60 mílur
uppi í landi.
Þaðan úr landi þessu voru Þýzkir
að gjöra innrásir á lönd Breta og
sendu flugumenn um land alt til
])ess að æsa menn til uppreistar. —
Þeir fengu gamla Búaforingja, sein
gengið höfðu í herj)jónustu hjá Bret-
um og svarið þeim hollustueiða til
þess að rjúfa eiða sína og mynda
uppreistarfloka móti Bretum, og
þaðan ætluðu þeir að vinna undir
sig alla Suður-Afriku. Helztir þeirra
voru herforingjarnir Beyer, Furil og
De Wet. Beyer er fallinn, Furil tek-
inn og skotinn, en De Wet og fleiri
í tukthúsi. Og Botha gamli, hinn
hrausti Búaforingi, búinn að taka
Iandið alt, og mun J)að nú aldrei
undir Þýzka koma aftur.
Botha fór með lið á móti þýzkum
og uppreistarmönnum í löndurn
Breta og hafði liðið i þremur sveit-
um. Það var í febrúar í vetur, -sem
hann gat safnað nægu liði, mest Bú-
uin og Bretum, til að ráðast móti ó-
atdarflokkunum þýzku, sem brendu
og brældu, hvar sem Jieir fóru. Þeir
urðu J)á undan að hrökkva og elti
hann J)á inn i land Jjeirra. Var þar
i’t yfirferðar, sandar iniklir og eyði-
merkur og ilt um vistir og einkum
vatn. En þýzkir eitruðu alla brunna
og vatnslindir á undanhaldi sínu.—
Er þetta ein hernaðaraðferð hinna
Irámentuðu Þjóðverja, að vega að
inönnum með eitri og djöfulskap, er
vopnin og hugurinn hilar. I.iðu her-
menn Botha mikið af þéssu, er eitrið
s'eit af Jieim lífið með harmkvælum
miklum. En hvenær sem Botha gat
komist í návígi við Þjóðverja, vann
hann sigur á þeim, og aliar tók hann
horgir þeirra, Svakopmund, I.uder-
itsbucht og Windhuk, og tvístraði
öllu liði Jieirra, og er nú að elta og
tnka smáflokka Jiá, sem eftir eru og
lagstir eru út, sem stigamenn og
ræningjar.
Sendir Botha nú mikið af liðinu
hcim og er J)cgar farinn að búa út
lierflokka tl að senda Bretum til
hjálpar á Frakklandi.
Af öllum nýlendum Þjóðverja eru
þá ekki aðrar eftir en Austur-Afríku
nýlendan, norður af Mozambik-
ströndinni og sncpill nokkur á vest-
Urströndinni, “Kamcrunlandið”, rétt
undir Miðjarðarlínu. Það eru hvoru-
tveggja lakari lönd, þvi þar er svo
heitt, að hvítir menn geta varla lif-
að. En liver dagurinn verður nú
síðastur að þeir haldi þeim. Botlia
g.*tur tekið þau, hvenær sem hon-
um sýnist. Og hann er maður, sem
ckki mun láta Þýzka ráða löndum
þarna í kringum sig.
Vegur Botha hefir stórum vaxið
við lierferð J)essa. Hann Jiótti góð-
Ui’ foringi áður, en miklu fremur nú.
Hrokinn þýzki.
General Francke, þýzkur herfor-
ingi, var yfirforingi Þjóðverja í Suð-
1 stur Afríku; og J)egar fór að
Jirengja að honum og Botha hafði í
öllum höndum við þá, J)á báðu
Þýzkir um vopnahlé og vildu tala
um friðarskilmála. Botha gaf það
eftir og kom til inótsins og hitti
Francke og hinn þýzka landsstjóra
nýlendunnar.
Þegar þeir hittast, heilsar Botha
þeim að hvitra manna sið og tekur
landsstjórinn því kurteislega, en er
Botha réttir fram liendina til I'ran-
che, snýr Þjóðverjinn ruddalega við
honum bakinu til að sýna honum
fyrirlitningu. Francke er sagður
maður stór og digur og bólginn i
andliti og rauður mjög og allur
fremur ógeðslegur.
Botha lætur sein hann taki ekki
eftir þessu og spyr hvers vegna þeir
hafi beðið um vopnahlé. — Snéri
Francke sér þá við og spurði á
lirognamáli nýlendumanna hverjir
skilmálar væru boðnir, rétt eins og
jarl einn, sem væri að tala við ó-
merkilegan og auðvirðilegan mann-
garm einhvern.
“Engir skilmálar”, segir Botlia
undir eins, “J)ið verðið að gefast
upp skilmálalaust”. — Stökk þá
Francke í fússi burtu og var reið-
ur. En beygt hefir hann svírann
þýzka, því að nú ræður Botlia einn
þar í landi.
Slys á skógarferð.
Árekstur mikill varð nálægt
Queenstown á sporvagna brautum
þar. Var ungt fólk að fara sér til
skemtunar út í skógarlunda og var
á leiðinni heim. Vagninn var troð-
fullur og á bugðu einni hljóp hann
af sporinu, rakst á tré mikið er hélt
uppi vírunum og veltist um. 13
dóu en 78 meiddust meira og minna.
Fellibylur fer yfir Bandaríkm. —
50 manns farast.
Hinn 7. fór voðalegur fellibylur
yfir Bandaríkjin frá Nebraska til
Ohio. I borginni St. Charles í Miss-
ouri braut vindurinn niður 162
húsablokkir. Þar voru 11,000 íbúar.
En í St. Peters smábæ með 300 manns
og öðrum Gilmore með 100 manns
var nærri hverju húsi sópað burtu.
1 Lineoln og Custer “counties” var
hroðaliagl með vindinum og gjör-
eyddi livorutveggja uppskeru alla.
Mjög nafði stormurinn verið liarð-
ur í suður Illinois. Talið er að 50
manns hafi hlotið bana i veðri
Jiessu.
Bardagi við Heilusund.
Hörðustu bardagarnir, sem verið
liafa í Hellusimdum síðan Banda-
inenn komu Jiar á land, voru í vik-
unni sem leið. Hann byrjaði slagur-
inn á þriðjudaginn og stóð yfir
þann dag allan og nóttina og fram
á miðvikudag. Tyrkir létu Jiar af
föllnum, föngnum og særðum yfir
20 þúsund. Sumar fregnir segja 22
Jnisund fallna og særðra og nokkrar
þúsundir fangaðra.
Þetta er eiginlega byrjunin á að-
sókn og umsátri kastalans Achi
Baba, sein er á fjalli einu norður af
Krithia, og talinn er sá sterkasti
kastali i öllum heimi.
Bandamenn höfðu lítið látið á sér
bera nokkra daga. og héhlu Tyrkirj
að þeir væru þrotnir að skotfærum !
og ætluðu nú að nota tækifærið og!
lemja á þeim.
Seinni liluta þriðjudagsins byrj-
uðu Tyrkir með voða-skothríð á víg-
grafir Breta og Frakka. En flug-
menn Frakka höfðu séð eitthvað af
hreyfingum Tyrkja og grunuðu, að
þeir hefðu ilt i sinni og gáfu foringj-
um Bandamanna aðvörun. — Þeir
brugðu fljótt við og sendu óðara
vélabyssur frain til að styrkja bæði
Frakka og Breta. En þeir héldu sér
í gröfunum og biðu átekta. Ekki
leið langur tími áður Tyrkir byrj-
uðu og sendu hrið harða og langa
yfir grafirnar. — Sprengikúlunum
rigndi niður yfir grafirnar, sem
hagli í hörðum byljum. En grafirn-
ar voru góðar og gjörðar af konst
mikilli, svo að lítt varð Frökkum
og Bretum að meini. Skothriðin kom
eins og allstaðar að, — af fjalla-
hryggjunum, úr virkjunum, úr hlíð-
unum og af sundinu; þvi þar var
Vilhjálms nauturinn, Jiýzka herskip-
ið Goeben, Jió að lamað væri, og
sendi stóreflis sprengikúlur i og yf-
ir grafirnar eins fljótt og þeir gátu
skotið.
Þetta gekk nú góða hríð, ÍVa kl.-
tima. I.oksins slotaði liríðinni; og
héldu Tyrkir að Bandamenn væru
farnir að linast, því að ]>eir höfðu
engu svarað. Þeir komu því fram
úr gröfum sínum i stórum hópum,
þúsund á eftir þúsundi, steinjiegj-j
andi og stefndu i breiðum og Jiykk-
um fylkingum á grafirnar og liugs-
uðu gott til að stinga Jiá, sem eftir
lifðu.
Þetta gekk nú alt vel. Ekkert höf-1
uð gægðist upp úr gröfunum; ekk-
ert skot koin á móti fylkingunum,
sem fram sóttu; þeir voru rétt komn-
ir að gröfunum, — áttu aðeins eftir
eina 30 faðma, — Jiá var sem liinir
vöknuðu af svefni. Upp risu nú allir
og' fram gægðust hlaupin á 200
kúlnavöndum eða vélabyssum, er
sendu stöðugan, látlausan straum-
inn á Tyrki. Upp risu 20 þúsundir
manna með hyssur sinar, magazine
byssur, sem skjóta 0 skotum hverju
á eftir öðru án þess að lilaða þurfi;
og svo komu liinar stóru fallbyssur
og steyptu yfir Tyrki sprengikúlna-
hríðinni. En Tyrkir héldu áfram,
þó að þúsund hryndu niður á min-
útu hverri. Svo komust þeir að
gaddavirunum; Jiar tafðist þcim og
féll liver um annan, þeir byltust
niður i hrúgum og haugum. Samt
komust þó nokkrir niður í grafir
Frakka.
Og nú kom flotinn til. Skipin
sendu ljósfleyga um völluna og létu
dynja á Tyrkjum hríðina. Og loks
tóku Frakkar til byssustingjanna.
Þarna við grafirnar var alt komið i
graut: Tyrkir og Frakkar. Frakkar
Stukku á óvinina og lirintu J)eim of-
an í grafirnar og stukku ofan á J)á
og gengu svo eftir gröfunum, þang-
að til þeir, sem eftir voru af Tyrkj-
um, biðu vægðar og gáfust upp.
Vígvöllurinn hafði verið ófagur
yfir að líta á eftir. Tyrkir lágu þar
í þéttum, ferföldum röðum, búkur
við búk. Þeir héngu dauðir á gadda
vírunum. Sumstaðar voru kasirnar
svo miklar, að mennirnir höfðu tæp-
lega getað fallið, og krupu og stóðu
stirðnuð líkin. En sjö sinnum réð-
ust Tyrkir þarna á Frakka. Þeim
var alvara. Það var enginn efi á
því.
Þarna náðu Bandamenn tveimur
og Jiremur röðum af skotgröfum
Tyrkja og komust meira en hálfa
milu (5 furloughs) nær þessum afar
mikla kastala Achi Baba. En eftir er
kastalinn sjálfur ennþá. Bandamenn
liöfðu manntjón'lítið.
Minnehaha í báli.
Stórt og mikið gufuskip Breta
lagði nýlega af stað með skotfæri,
sprengivélar og vopn frá Bandarikj-
unum til Englands. En Jiegar það
var nær 60 mílur austur af Halifax,
þá kom sú fregn með loftskeyt-
um að það var í báli, og væri á leið
inni til Halifax aftur með eldinn í
lestinni. Grunur var á að þýzki
maðurinn Erik Mynther væri vald-
ur að eldinum. Það er sá hinn sami
sem ætlaði að bana Morgan og sein
orsakaði sprenginguna i Capitol
höllinni í Washington. Kom það nú
upp að hann liafði áður bunað hinni
fyri konu sinni. — Þeir eru harðir
á konum sínum Þjóðverjar, og einsk
is svífast þeir menn; enda eru Jieir
viti sínu fjær. Sterkur grunur var á,
að sprengivélum hefðu Þjóðverjar
komið á fleiri skip.
Frá Halifax komu fregnir Jiann 9.
að Minnehaha væri J>ar komin til
liafnar með eldinn logandi undir
þiljum og var han farinn að breið-
ast út. Skipið er alt sjóðheitt, sem
pottur nýtekinn af hlóðuin, og er
talið, að skemdir séu miklar.
Skipstjóri Clark var sannfærður
um ]>að, að eldurirtn væri af manna-
völdum og kæmi af sprengingu vél-
ar, sem einhver hefði komið í skip-
ið. —
Einn yfirmaðurinn gat þess, að
J)egar skipið var á leiðinni út frá
New York höfn, Jiá fóru þeir fram
hjá smáskútu einni. En þá hrópaði
einn af skútunni: “Minnehalial
Niður, niður!” ög benti á vatnið.—■
Grunar menn að maður |>essi hafi
vitað, hvað i vændum var fyrir
skipinu.
En kl. 4.15 hinn 7. júlí 'kom hin
sprengingin, sem kveikti í skipinu,
og Jiegar lyf.t var hleranum af lest-
arrúininu, þá gaus upp gasfýla mikiL
En áður en sprenging þessi yrði,
hafði skipið fengið loftskeyti frá
New York um, að Holt eða Mynther
hefði skrifað konu sinni um skip
eitt eða fleiri, sem sökkva skyldu
þann 7. júlí. Skipstjórinn var þvi
við öllu búinn. Björgunarbátarnir
voru til að renna þeim í sjóinn og
pumpur og vatnspipur voru allar i
lagi liafðar, og nú var farið að leita
um skipið og alt af haldið áfram,
Jiangað til livellurinn kom. Tveir
sjómenn höfðu staðið á þilfarinu,
Jiar sem sprengingin varð undir.
Þeir köstuðust báðir í háa loft og
rispuðust og meiddust er þeir koinu
niður, en biðu J>o ekki bana af.
Ýmislegt viSvíkjandi stríðinu.
Wilson Bandaríkja forseti er nú
nýbúinn að fá seinasta skeytið frá
Vilhjálmi, og líkar Jiað illa. Lansing
ráðgjafi svarar. Roosevelt lætur til
sín lieyra og telur J>að glæpsamlegt
af Bandaríkjastjórn, að vera jafn ó-
viðbúin illu og raun er á orðin.
— Sósíalistar órólegir á Þýzka-
landi og eru þó í minni hluta. En
farnir eru þeir að tala um frið og
kveðast engin lönd vilja af öðrum
taka. En nú vill enginn Banda-
manna leggja eyru við gaspri því.
Enda er o,f langt komið til að
hætta nú.
— Rússar senda herlið frá Vladi-
vostock sjóleið til Hellusunda. Þeir
fara suður fyrir Asiu og gegnum
Suez skurðinn. Taka þeir nú hvert
skip, sem J>eir geta fengið til leigu
Jiar eystra og fylla það hermönnum.
— Rússar berja á Tyrkjum í Ar-
ineníu fjöllunum.
— ítalir berjast harðan við Aust-
urriki og eru slagir daglega norður
af Monfalcone. ítölura veitir betur,
en litlu munar þó.
— Á Frakklandi situr nokkuð við
hið sama.
Veiddur neílansjávarbáturinn
sökti Lúsitaníu.
er
I>eir náðust þó þrælarnir þýzku
og það bráðlega eftir að þeir söktu
Lúsítaníu. En því hefur verið hald-
j ið leyndu, af ótta fyrir að þjóðin
| myndi óðara heimta þá hengda
fyrir morðið á 1260 mönnum sak-
lausum, sem þar fórust.
Það eru nú fullar 3 vikur síðan
að fiskur mikill kom í stálnetið hjá
Dofrum. Bretar urðu fljótt varir
við fiskinn og fóru ad draga upp
og var þar þá fastur í netinu neðan-
sjávar bátur sá, sem sökti Lúsítaíu.
Þetta var fiskurinn. Hann var
toymdur í land og teknir liásetar
allir og settir í fangelsi. Menn þess-
ir játuðu al þeir hefðu skotið
tveimur torpedóm að Lúsítaníu
hinn sjöunda maí.
i