Heimskringla - 15.07.1915, Blaðsíða 6

BLS. 6
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 15. JÚLl 1915.
— Hver var hún?
Skrautbúinn þjónn lauk upp dyrunum, leit drembi-
lega á ungu stúlkuna og litla böggulinn, sem hún hafði
meðferðis.
‘Að bakdyrunum, ungfrú’, sagði hann.
Hann ætlaði að loka dyrunum aftur, en Edda leit
til hans reiðilega, sté yfir þröskuldinn og fram hjá
honum inn i ganginn.
‘Eg óska eftir, að fá að tala við ungfrú Powys’,
sagði hann í skipandi róm, sem hafði áhrif á þjóninn.
— ‘Segið þér henni að ung stúlka sé hér og vnji finna
hana’.
‘En það er ómögulegt. Ungfrú Powys er ekki kom-
in á fætur enn’, stamaði þjónninn.
‘Eg get beðið, þangað til hún kemur á fætur. Eg
á ekki annríkt’, svaraði Edda kuldalega.
Hún leit í kringum sig. Stóri gangurinn með marm-
aragólfinu, stórum stiga, speglum, legubekkjum og
stólum var í miðju húsinu með dyrum til beggja hliða
inn í ýms herbergi. Opnar dyr til vinstri handar gáfu
henni tækifæri til að sjá inn i gestasalinn, sem lá með
allri annari hlið hússins. Edda gekk róleg inn i salinn
með böggul sinn, þrátt fyrir tilraunir þjónsins til að
stöðva hana.
‘Segið þér ungfrú Powys undir eins frá komu
minni’, skipaði hún þjóninum drembilega.
‘Hvaða nafn á eg að gefa, ungfrú?’ spurði þjónn-
inn auðmjúkari en áður.
‘Ekkert nafn’.
Edda settist á legubekk. Þjónninn vissi ekki, hvað
hann átti að gjöra; en þegar Edda leit til hans dökku
augunum sínuin, gekk hann fram í ganginn og talaði
við annan þjón, sem þá gekk upp stigann til herbergja
ungfrú Powys; en sjálfur var hann kyr í ganginum og
gaf gætur að Eddu.
Ekki var neina feimni að sjá á Eddu, hvorki yfir
því að hennar var gætt; né yfir því að hún var stödd
i því stærsta herbergi, er hún hafði séð á æfinni, inn-
an um þann aragrúa af skrautmunum, er hana hafoi
einu sinni ekki dreymt um, hvað þá heldur séð.
En þegar hún hugsaði um úrslit erindis síns til
ungfrú Powys, sló hjarta hennar ögn hraðara.
Nú kom þjónninn ofan, sem upp fór, og hvíslaði
einhverju að félaga sínum, en gekk svo til herbergis
sins. ,
Strax á eftir kom kvenmaður ofan stigann og inn í
salinn.
Edda ætlaði. að standa upp, en þegar hún sá, að
þetta var roskin kona, hætti hún við það.
‘Ungfrú Powys biður sig afsakaða, að hún kemur
ekki til að finna yður’, sagði konan. ‘Þjónninn nefndi
ekkert nafn, og hún vill engan finna, sem hún þekkir
ekki. Ef yður vantar peningastyrk eða fatnað til að
sauma, getið þér eins sagt mér það, eg er herbergis-
þerna hennar’.
‘Einmitt!’ sagði Edda; ‘Þá eruð þér líklega frú
Catharine?’
‘Ég er frú Catharine Priggs. Eg er ávalt kölluð
frú Priggs’, sagði gamla konan kuldalega.
‘Jæja; þegar þér eruð ekki í Yorkshire máske’.
Frú Priggs hrökk við.
‘Eg skil yður ekki, ungfrú’, kallaði hún. ‘Hvað
eigið þér við? Og hvað viljið þér?’
‘Erindi mitt er til húsbænda yðar, mín góða frú’,
Cathrine’, sagði Edda stillilega. ‘Eg sem ekki við
vinnufólkið, þegar um áríðandi efni, er snerta hús-
bændurna, er að ræða. Gjörið þér svo vel, að segja
ungfrú Powys, að eg sé komin hingað til að tala við
hana, og að eg ætli að tala við hana áður en eg fer’.
‘Þér hljótið að vera brjálaðar að vilja senda slík
boð til ungfrú Powys’, sa^ði frú Priggs, sem ekki gat
dulið reiði sína, en virtist jafnframt vera hrædd. —
‘Strax og eg skipa að reka yður út, verður það gjört.
Hver eruð þér?’
‘Þér getið máske svarað því betur en eg’, svaraði
Edda. ‘Eg er þekt í nágrenninu kringum Sacket Hall
í Yorkshire sem Edda Brend’.
Frú Priggs varð náföl. Hún opnaði munninn til að
tala; en ekkert orð kom yfir varir hennar. Hún starði
á fallegu, ungu stúlkuna, eins og hún sæi afturgöngu.
‘Þér virðist vera hissa yfir því að sjá mig hér, frú
Catharine — Priggs’, sagði Edda glaðlega. ‘Þér hafið
líklega haldið, að eg væri gróin föst á auðu heiðinni i
Yorkshire? Eg hélt það líka í gær, en viðburðirnir
koma ekki fyrir eins og við búumst við þeim; það veit
eg þér skiljið’.
GJÖF
Fyrir óákveðinn tíma á fóik völ á aÖ fá
einn árgang af Heimskringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norSurálfunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
Stríftskortið er nau?5synlegt hverjum sem vill
fyl&jast met5 vit5burt5um í þelm stórkostlega bar-
daga sem nú stendur yfir í B%rópu. Einnig er
prentatS aftan á hvert kort upplýsingar um hinar
ýmsu þjóóir sem þar eiga hlut at5 máli, svo sem
stært5 og fólksfjöldi landanna, herstyrkur þjótianna
samanburt5ur á herflotum og loftskipaflotum, og
ýmislegt annat5.
Stríðskortið fæst nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
SKRA VFIR HEIMSK It IXCL.U PREMUJR.
Bróðurdóttir Amtmannsins.. ÆttareinkenniÓ — Dolores 2r,c. 35c. 3í5c. 25c.
25c.
25c.
LjósavörSurlnn — 35c.
StrítSskort NortSurálfunnyr _ 35c.
The Viking Press,
729 Sherbrooke St. Ltd.
Talsími Garry 4110 P.O.Box 3171
‘Hvernig komuð þér hingað?’ spurði frúin i hás-
um róm.
‘Fyrst í járnbrautarvagni og svo í keyrsluvagni'.
‘Eg — eg meina, hvernig funduð þér þetta hús?
Hvernig fenguð þér að vita um nafn ungfrú Powys?
Hvað viljið þér hcnni?’
‘Þrjár spurningar i einu! Til þess að svara vður
í fám orðum, þá kom eg hingað til þess að fá upplýs-
ingar’ svaraði Edda alvarlega. ‘Eg fékk að vita um
ungfrú Powys hjá vini okkar Nesbit, sem fylgdi yður
dulbúinn heim frá Racket Hall og Hebden Bridge, fyr-
ir rétt sjö árum siðan. Hvað eg vil ungfrú Powys ætla
eg að segja henni en ekki yður’.
Lengi stóð frúin mállaus og hreyfingarlaus; en föla
andlitið og starandi augun sýndu að hún kvaldist. —
Hún horfði rannsakandi augum á Eddu, eins og hún
væri að reyna að komast að þvi, hvort hún hefði séð
hana áður. Þegar hún fór að átta sig, leit hún til dvr-
anna til að sjá, hvort þær væru lokaðar.............
‘Mig furðar ekki, þó þér þektuð mig ekki strax’,
sagði Edda. ‘Þér sáuð mig aðeins meðan eg svaf, og
það er nú svo langt síðan, eins og þér vitíð, — þér gát-
uð ekki vitað, hvernig eg mundi líta út með opin augu
og fjörlega svipinn. Auk þess er mér sagt að eg hafi
breyzt mikið síðustu tvö árin’.
Frú Priggs tók ekki eftir háðinu, sem fólst í orð
um Eddu. Hún aðeins horfði á hana eins og afbrota-
maður á böðul sinn. I.oks stóð hún upp og sagði:
‘Eg skal finna húsbændurna og koma svo strax
aftur’.
Hún gekk út hikandi og upp stigann.
Hálf klukkustund leið og Edda fór að verða óró-
leg — þolinmæði og auðmýkt voru ekki í tölu dygða
hennar, —- en þá kom frú Priggs aftur og var nú ró-
legri en áður.
‘Ungfrú Powys ætlar að tala við yður, ungfrú
Brend’, sagði hún. ‘Gjörið svo vel að verða mér sam-
ferða til málstofu hennar’.
Edda skildi böggulinn sinn eftir á legubekknum.
I ■ 1 I * ’
4. KAPÍTULI.
Erfiðar spitrningar.
Þessi nýkomni erfingi að Charlewick tók strax
undir sig öll réttindi sín, sem erfingi. Þegar jarlinn
gamli datt niður á koddann sinn dáinn með skelfng
svipnum, gekk Odo Charlton að rúminu, tók utan um
úlflið hans og sagði í glöðum róm: ‘Hann er dáinn.
Eg er jarlinn í Charlewick. Eg hefi komið mótulega
snemma heim!’
Hann leit á lávarð Ronald og ungfrú Helenu á þann
hátt, sem lýsti sigurhrósi og þrjósku. Þau hopuðu á
hæl; Helen af hræðslu, en Ronald með viðbjóð.
‘Farðu til herbergis þíns, Helen’, sagði Ronald. -—
‘Þetta er ekki hentugur staður fyrir þig núna’.
Hann fylgdi henni til dyra og hún fór grátandi
upp ó loft.
Svo skipaði lávarður Ronald þjóninum, sem stóð
fyrir utan dyrnar, að sækja Sir Henry Dawlish, Lon-
don læknirinn, og tók svo í bjöllustrenginn og hringdi.
Hjúkrunarkonan kom, ráðskonan, nokkuð af vinnufólk-
inu og læknirinn.
Odo Charlton stóð við hliðina á rúminu og kross-
lagði hendurnar a brjiTstinu.
‘Það væri bezt að þér færuð, herra minn’, sagði
læknirinn. Þetta cr ekki viðeigandi staður fyrir óvið-
komandi’.
Odo brosti lymskulega. ,
‘Er það ekki?’ sagði hann. ‘En eg er ekki óvið-
komandi. Eg er jarlinn Charlewick’.
‘Þér? Það er ómögulegt!’ hrópaði Sir Henry, sem
hélt að maðurinn væri brjálaður. ‘I.ávarður Ronald
Charlton er nú orðinn jarl, að af^ sínum látnum’. ,
‘Nú, svo þessi ungi piltur er Ronald, sonur Ern-
ests?’ sagði Odo og leit á bróðurson sinn. ‘Eg heyrði í
dag að Ernest væri dáinn fyrir mörgum árum síðan og
að gamli jarlinn lægi fyrir dauðanum. Eg kom i dag
til Englands og hraðaði mér hingað. En hvernig þér
starið á mig! Getið þér ekki gizkað á, hver eg er?
Nafn mitt er lávarður Odo Charlton, og eg er elzti son-
ur hins framliðna jarls; og þar eð hann er nú dáinn,
þá er eg orðinn jarl’.
Sir Henry Dawlish varð mállaus af undrun. Hann,
eins og allir aðrir, hélt að Odo væri dauður fyrir 20
árum síðan. Hann varð gramur í skapi við þennan
nýja jarl og fanst koma hans vera synd gagnvart Ron-
ald lávarði. ,
Odo gat lesið hugsanir hans eins og í opinni bók.
‘Heyrið þér!’ sagði hann ilskulega. ‘Eg er enginn
svikari; eg get sannað að eg er Odo Charlton. Þarna
er frú Partlet, gamla ráðskonan; hr. Graham, ráðs-
maðurinn; oghr. Delamy, kjallaravörðurinn. Þau muna
víst vel eftir mér. Eg er ekki sú persóna, sem auðveld-
lega gleymist’.
Það var komið sólarlag og farið að dimma í her-
berginu. Einhver dró niður gluggablæjurnar og kveikti
kertaljósin. Odo gekk frá dánarbeðinum og heilsaði
þjónunum með nafni. ,
Þeir störðu á hann með skelfingu, og ráðskonan
hélt sig sjá afturgöngu. En fáein orð frá Odo sannfærðu
þá um, að hann var hinn horfni lávarður. Ráðskonan
grét og kveinaði yfir sorg sinni.
Heyrið þér nú, frú Partlet’, sagði jarlinn óþolin-
móður. ‘Ef þér viljið vera kyrrar hér á Charlewick, þá
er réttast fyrir yður að gjöra eitthvað til að vinna hylli
mína. Eg vil að þér búið út beztu herbergin í húsinu
handa mér, eg er dauðþreyttur’.
Frú Partlet flýtti sér út úr herberginu.
‘Komið þér með mér yfir í hornið hérna, Graham.
Eg þarf að spyrja yður nokkurra spurninga, þar sem
við getum verið i næði’, sagði jarlinn.
Ráðsmaðurinn gekk á eftir honum með hægð. —
Odo settist í hægindastól, en Graham stóð.
‘Þér vrðist ekki glaður yfir því, að sjá mig hérna,
Graham’, sagði jarlinn. ‘Þér hafið skoðað lávarð Ron-
ald sem framtiðarjarl. Hvers konar piltur er hann?’
Graham leit til Ronalds þar sem hann stóð við rúm-
stokkinn og talaði við læknirinn.
‘Lávarður Ronald er einn af beztu mönnum heims-
ins’, svaraði Graham stuttur í spuna. ‘Allr sem þekkja
hann, elska hann’.
‘Kjarklaus, er það ekki?’
‘Djarfari maður en Ronald lávarður er ekki til’.
‘Svo þér eruð málsvari hans? Jæja. Hvaða stúlka
var það, sem han nsendi út úr herberginu áðan?’
‘Það var ungfrú Helen Clair, einkabarn lávarðar
Cláir, sem býr erlendis. Móðir hennar er dáin og hún
er mjög rík. Hún er heitbundin Ronald lávarði’.
‘Það er sorglegt að verða að svifta hana þeirri von
að verða kona jarls’, tautaði Odo. ‘Mér lízt annars vel
á hana. Er óðalið i góðu ásigkomulrtói?’
‘Það hefir aldrei verið í betra áíigkomulagi. En,
afsakið, herra minn, — er þetta viðeigandi tími til að
tala um slik efni? Jarlinn er enn ekki kaldur —’
Ráðsmaðurinn þagnaði, þar eð jarlinn leit til
hans svo ilskulega, að Graham liopuði ósjálfrátt á hæl;
enda þótt hann kannaðist við þetta augnatillit frá fyrri
tímum.
‘Eg held að eg sé húsbóndi hér’, svaraði jarlinn,
‘og eg ætla ekki að borga ráðsmanni minum fyrir leið-
beiningar um það, hvað sé sæmilegt og hvað ekki. —
Hvað svo sem eg gjöri, verðið þér að álíta að sé rétt.
Sá maur, sem finnur að hegðan minni og breytni, verð-
ur að fara úr vistinni og eiga visa óvináttu mina. Eitt
orð til hins vitra er nægilegt’.
Hinn góði Graham duldi gremju sina. Áður en
hann gat sagt nokkuð, kom Harton, lögmaður hins fram-
liðna inn i herbergið.
Hann gekk að rúminu og leit sorgmæddum aug-
um á hinn fralnliðna. Svo talaði hann nokkur orð
við læknirinn og Ronald. Ronald sagði honum, í liverju
skyni afi sinn hefði sent eftir honum.
‘Það er nú orðið of seint’, sagði lögmaðurinn
hnugginn. ‘Hefði okkur dottið í hug, að mögulegt væri
að Odo kæmi aftur, þá hefði eg hvatt jarlinn til að
semja erfðaskrá til hagsmuna fyrir Ronald. En við
höfðum enga ástæðu til að ætla annað en að hann væri
myrtur. Hvar hefir hann verið þessi 20 ár? Hvaða
leyndardómur hvilir yfir þessari löngu fjarveru hans?’
‘Eg veit það ekki’, sagði Ronald. ‘Eg hefi enn ekki
talað við hann’.
Það getur verið að hann sé svikari’, sagði Harton,
grunsamlegur. ‘En hinn rétta lávarð Odo get eg þekt
hvar sem er og hve mörg ár sem eru liðin frá þvi eg
sá hann. Komið þér með mér, — eg ætla að fara og
tala við hann’.
Þeir gengu nú til hans. Hann stóð upp til að taka á
móti þeim og brosti á sinn hátt.
‘Svq sannarlega sem eg lifi, þá eruð þér Harton!’
sagði jarlinn. ‘Þér hafið ekki breyzt mikið þessi 20
ár, Harton, ekki meira en eg hefi gjört’.
Lögmaðurinn, sem var varkár og skynsamur mað-
ur, horfði rannsakandi augúm á dökka, spænska and-
litið.
‘Þér eruð sannarlega lávarður Odo Charlton’, sagði
hann. ‘Við héldum að þér væruð dáinn. Hvers vegna
skrifuðuð þér ekki föður yðar öll þessi ár? Hvar hafið
þér verið?’
‘Eg er ekkert vitni, sem stend fyrir rétti og á að
yfirheyra’, sagði jarlinn drembilega. ‘Heldur ekki hefi
eg valið yður, Harton, fyrir skriftaföður minn. En samt
sem áður get eg sagt yður að síðustu 20 árin hefi eg
dvalið í Suður-Afríku. Fyrir þrem mánuðum siðan las
eg í ensku blaði, að faðir minn væri alvarlega ' ir,
og afréði eg þá að fára heim aftur og taka við réttind-
um minum. Af þvi faðir minn hafði útskúfað mcr og
vildi hvorki heyra mig né sjá, vildi eg ekki koma fyrri;
hefði enda ekkert gagn af því haft’.
‘En þér fóruð svo fljótlega, lávarður minn’, sagð!
Horton. ‘Fatnaður yðar, dragkistan og herbergið benti
alt á að burtför yðar var ekki fyrirhuguð’.
‘Eg skildi við það þannig af ásettu ráði, svo faðii
minn skyldi ætla að eg hefði verið mj'rtur, þangað til
mér hugsaðist að koma aftur og gjöra vart við mig —
Leyndardómurinn er auðskilinn, er það ekki?’
Með sjálfum sér hugsaði lögmaðurinn að le ndar-
dómurinn var ekki allur innifalinn í þessum fáu orð-
um, og að síðustu tuttugu árin af lífi Odos geymdu eitt-
hvað dularfult, sem máske yrði aldrei augljóst; en'það
snerti hvorki hann né Ronald; og að þetta var lávarð-
ur Odo var engum efa undirori<ið. Hann var nú jarl
eftir föður sinn; en Ronald aðeins lávarður og ekk-
ert meira.
Nú kom frú Partlet í dyrnar og spgði að herbergi
jarlsins væru tilbúin. Honum fcll ekki að vera í nánd
við banabeð föður síns, og fór þvi strax til herbergja
sinna.
Næsta morgun var hann snemma á fótum og skoð-
aði húsið og aðrar byggingar fyrir dagverð. Eftir dag-
verð bað hann um hest og reið um ættaróðalið.
Iíann sá um allan undirbúning undir jarðarförina
Skipaði ráðsmaninum að koma með reikningsbækurn-
ar, svo hann gæti Iitið yfir þær. Hann gladdist opin-
berlega yfir hinum mikla auð og tigninni, sem hann
hafði hrept; en syrgoi ekki föður sinn hið minsta. —
Hann sagði blátt áfram, að þeir hefðu alt af vei.
vinir.
Lik hins framliðna lá til sýnis í Charlewick le
Grand í 6 daga. Oft fundust þeir Ronald og jarlinn
þessa daga; en ekki urðu þeir vinir. Fyrst leit jarl-
inn á bróðurson sinn óvingjarnlegum augum, en áður
en vikan var liðin var hann farinn að hata hann. En
hatur hjá Odo var sem eldsumbrot í brjósti hans, sem
sauð og brann unz það brauzt út og eyðilagði alt sem
það gat.
Þessa 6 daga var Helen kyr í herbergi sinu og
jarlinn sá hana naumast; en Ronald var marga ldukku-
tíma hjá henni á hverjum degi, og þenna sorgartima
þroskaðist ást þeirra svo — að hún gat ekki sloknað
fyr en um leið og lífið.
Þessa viku var og heimkoma jarlsins orðin kunn
um alt England. Blöðin í London töluðu um hið dul-
arfulla hvarf hans; það álit almennings að hann hefði
verið myrtur, og að siðustu um auðinn og heiðurinn
sem honum hefði nú hlotnast. Hann myndi eflaust
verða ljón félagslífsins. Forvitnir nágrannar heim-
sóttu hann. Gamlir vinir fjölskyldunnar komu og fundu
hann — óskuðu honum alls góðs gengis og sögðu hann
velkominn og reyndu að gleyma hinum gömlu göllum
hans.
Hann tók á móti þeim hrokafullur og háðskur;
sagði þeim að hann hefði verið síðustu 20 árin í Suður-
Afríku. Sér þætti vænt uin að faðir sinn hefði dáið,
svo arfurinn hefði fallið til sín. Fáeinir menn fóru að
smjaðra fyrir honum; en hinir göinlu vinir ættarinnar
og helztu mennirnir í greifadæminu, fyrirllitu fram-
komu hans og forðuðust að koina í nánd við hann.
Jarðarförin fór fram við sóknarkyrkjuna að við-
stöddum fjölda fólks.
Að henni afstaðinni sneri jarlinn aftur einsamall
í vagni sinum til Charlewick le Grand. Ronald og
Harton óku í öðrum vagni og komu þangað ögn seinna
en jarlinn. Við dyrnar mætti þeim einn af þjónunum,
sem sagði:
‘Jarlinn hefir skipað svo fyrir, að þér komið strax
inn í bókaherbergið — Ronald ásamt Harton — til að
tala við hann ]iar.
Ronald gekk á undan til bókaherbergisins.
Það var stórt og rúmgott herbergi fult af bókum
og öllum þeim þægindum, sem gjöra manni mögulegt
að lesa i ró og næði.
Gamli jarlinn var vanur að eyða mestu af tíma sín-
um í þessu herbergi. Ronald gekk að einum gluggan-
um og liorfði út.
Harton settist við eitt af borðunum.
‘Eg hefi gleymt að segja yður það — Ronald — að
alt vinnufólkið er búið að segja vist sinni lausri. —
Jarlinn sagði ráðskonunni og ráðsmanninum upp vist-
inni í morgun og hitt vill alt fara. Hann byrjar veru
sina hér með róstum’.
‘Það verður erfitt fyrir frú Partlet og kjallara-
vörðinn; þau eru bæði fædd hér og foreldrar þeirra
voru æðstu þjónarnir hér á undan þeim’, sagði Ron-
ald. ‘Eg veit þeim þykir sár.t að sklja við óðalið. Þau
komu til min i gærkveldi; en eg gat enga huggun veitt
þeim. Eg fæ væntanlega mitt eigið heimili einhvers-
staðar innan skamms, og þá get eg tekið þau í mína
þjónustu að líkindum. Minn eigin burtrekstur frá
Charlewick er nú í vændum að eg held’.
Harton blóðroðnaði.
‘Rugl!’ hrópaði hann. ‘Jarlinn rekur yður aldrei
af því heimili, sem þér hafið álitið yðar eigið. Þér
voruð af öllum álitinn að vera hinn væntanlegi jarl.
Ilann gjörir sér naumast þá skömm, að reka yður burt
af yðar rétta heimili’.
‘Þér vitið betur en þér talið, Harton’; sagði Ron-
ald rólegur. ‘Þér vitið að ekkert hindrar Odo’.
‘Já — eg veit það’, sagði Harton og stundi. ‘Talið
]iér vingjarnlega við hann, Roland, þegar hann kem-
ur. Ilatur hans eyðileggur yður algjörlega. Auk þess
er það nauðsynlegt fyrir ungfrú Clair, að þér séuð hér.
Hvað ætli verði af henni á heimili hans, án nokkurs
vinar?’
‘Hún verður að fara til föður síns’.
‘Faðir hennar er mesti þorpari’, sagði lögmaður-
inn með áherzlu. Hann er fátækur; hún er rik. Eg
veit að lávarður Clair vill ekki leyfa dóttur sinni að
giftast yður nú, undir þessum breyttu kringumstæð-
um. Eg veit lika að Odo er ástfanginn af ungfrú Clair’.
Ronald sneri sér skyndilega frá glugganum.
‘ómögulegt, Harton!’ lirópaði hann. ‘Hún hefir
verið í herbergi sínu alt af síðan hann kom’.
‘Samt sem áður elskar liann hana. Þau mættust á
efri ganginuin í morgun, eg sá það af tilvilun. Hún
hneigði sig um leið og hún gekk fram hjá honum; en
hann sneri sér við og horfði* á eftir henni með ástar-
ástriðu, — já — meira en það, með þeim fasta ásetn-
ingi að vilja eignast hana. Eg las þetta áform í augum
hans. Og hann hefir aldrei ásett sér neitt, án þess að
ná því — annaðhvort með illu eða góðu’.
‘Hann yfirvinnur aldrei ungfrú Clair’.
‘Faðir hennar selur honum hana. Heimkoma Odo
er sorglegt atvik. Yesalings ungfrú Clair! Faðir henn-
ar verður henni sá hættulegasti óvinur, meðan hann
læzt vcra vinur hennar. Hún hefir engan til að vernda
sig nema yður. Móðir hennar var hin rika ungfrú
Vavasour, sem var uppalin af ömmu sinni, langömmu
ungfrú Clair; hún hlýtur nú að vera nálægt 100 ára
gömul. Þessari gömlu frú Vavasour leizt aldrei á lá-
varð Clair, og vildi ekki sjá þessa ungu ungfrú Clair,
heitmeyju yðar, þar eð hún hatar lávarðinn eins og
eitur. Þó að hún sé enn með fullri rænu, held eg hún
mundi ekki vilja hjálpa Helenu neitt’.
Áður en Ronald gat svarað, kom Odo inn til
þeirra.
Hann var klæddur sorgarbúningi; en á vörum
hans ar viðbjóðslegt bros. Hann hneigði sig fyrir
Harton og kinkaði kolli til Ronalds, heldur hrokalegur.
“Skildi faðir minn eftir nokkra erfðaskrá, Har-
ton?’ spurði jarlinn. ‘Eg get ekki fundið neitt slíkt með-
al skjala hans, og þó átti hann miklar eignir, sem ekki
fylgja jarlsnafninu’.
‘Hann skildi enga erfðaskrá eftir, lávarður. Síð-
asta daginn sendi hann hraðboð eftir mér til að semja
erfðaskrá, er gæfi allar lausar eignir hans til Ronalds;
ef ske kynni að þér kæmuð aftur’.
‘Einmitt það. Hafi hann viljað sjá fyrir sonar-
syni sinum, þá hefði hann átt að gjöra það fyr. En
hver hefir sagt yður, að þetta hefði verið síðasta ósk
föður míns, — ekki þó boðberinn? Eg tel víst, að
Ron'ald hafi gjort þao; en þareö hann aað iIJota“S-
vaxtanna, er vitnisburður hans ónýtur. Eg ber ekkert
traust til þessara frásagna’.
Ronald þvingaði sig til að þegja.
Bróðursonur yðar er heiðvirður og sannorður
maður, lávarður’, sagði Harton, ‘og ungfrú Clair getur
staðfest framburð hans. Er það hugsanlegt, að jarl-
inn hafi viljað skilja sonarson sinn eftir í fátækt? Eða,
þegar honum kom til hugar, að þér kynnuð að koma
aftur, að hann þá ekki vildi semja erfðaskrá honum i
hag? En afsakið, lávarður, eg vona að þér viljið fram-
kvæma þenna síðasta vilja föður yðar og sjá um vel-
líðan bróðursonar yðar’.
‘Fyrst að faðir minn, sem þekti hann svo vel,
gjörði ekkert fyrir hann, megið þér ekki búast við að
eg gjöri það’, sagði hann ilskulega. ‘Eg held að ungi
maðurinn fái hér um bil 500 pund um árið i tekjur
af eignum móður sinnar. Það ætti að vera nægilegt,
svo að hann gæti gifst ungri og fallegri stúlku og lifað
góðu lífi úti á landi’.
‘Lávarður’, sagði Ronald. ‘Þér vitið að eg ætla að
giftast ungfrú Clair. Gjörið svo vel að gleyma því ekki,
þegar þér gjörið fyrirætlanir um framtíð mína’.
Jarlinn varð dimmur á svip.
‘Þér getið ekki gifst ungfrú Clair núna, þegar þér
eruð fátækur’, sagði hann hörkulega. ‘Og þó að þér
viljið eki sleppa henni af frjálsum vilja, þá mun faðir
hennar ekki leyfa henni að giftast glæframanni. Eg
skal segja yður, ungi maður, að hinir góðu dagar yð-
ar eru nú umliðnir. Ungfrú Clair skal verða greifa-
inna i Charlewick, en ekki kona yðar. Skiljið þér
mig?’
‘Eg skil yður. En þér komist að því, að yður
skjátlar’.
• ‘Við skulum sjá til. Föður Helenar geðjast vel að
mér, og eg met vináttu hans jafnvel meir en hennar,
af því hann er nú löglegur fjárráðamaður hennar. En
hefi skrifað honum og beðið hann að koma hingað.
Eg skal borga skuldir hans, og hann gefur mér dóttur
sína fyrir konu. Hvað segið þér um það?’
‘Að áform yðar verður gagnlaust. Helen verður
mér trú’.
‘Jæja, við skulum vita’, sagði jarlinn ilskulega.
Þér vitið ekki á hvern hátt heitmey yðar verður
þvinguð. En til hvers er að vera að eyða orðum við
yður? Alt sem eg hefi að segja er það, að þér verðið
að fara burtu héðan innan stundar. Þetta hús er ekki
lengur heimili yðar’.
‘Lávarður —’.
‘Ekki eitt orð Harton. Annars hættið þér að vera
lögmaður minn’, sagði jarlinn.
‘Eg hefi unnið fyrir föður yðar vel og lengi, lá-
varður’, sagði Harton; ‘en eg ætla ekki að vinna fyrir
yður’.
‘Snautið þér þá burt með uppáhaldsgoði yðar’,
hrópaði jarlinn óður af reiði. ‘Ef þér verðið í þessu
húsi í kveld, eða ef þér reynið að fá að tala við Hel-
enu, Ronald, læt eg þjónana fleygja yður útl Farið
þérl’
Ronald hneigði sig rólegur og gekk til dyra. Hann
var auðvitað reiður; en hann vildi ekki láta óvin sinn
sjá það.
Harton stóð upp til að fara með honum.
/